Bevallingsverhalen deel 2

Vrijdagavond, eindelijk tijd om mijn bevallingsverhaal eens voor jullie uit te typen. Om zo exact mogelijk te vertellen wat er gebeurd is zal ik het verslag van de verloskundige erbij houden (tip: vraag daar een kopie van, ook leuk voor je kind(eren) later).

Dinsdagmorgen 22 juni 3:30u. Ik word wakker met krampen in mijn buik en bovenbenen. De dagen ervoor had ik al steeds last van een soort menstruatiegevoel, maar omdat ik wist dat dit niets zegt over het moment van de bevalling heb ik dat niet verteld. Het duurt niet lang voor ik door heb dat de krampen weeen zijn. Ze komen al snel regelmatig maar duren niet langer dan 15 seconden. Voorweeen dus. Rond 5 uur wordt mijn man ook wakker. Hij heeft ook slecht geslapen. We spreken af dat hij met de auto naar z’n werk gaat en dat ik bel als het wel lijkt door te zetten. Maar rond de middag zakt alles weer af en kan ik op de bank lekker bijslapen. We vertellen niemand erover om te voorkomen dat mensen heel zenuwachtig gaan bellen of de baby er al is en hoe het gaat e.d. Tegen 17u komen de weeen weer op. Rond 17:30u komt mijn man van zijn werk. We gaan later op de avond wat eten. Van afwassen komt het niet meer; tegen half negen beginnen de weeen wat meer door te zetten. Mijn man en ik gaan op bed liggen en proberen een prettige houding te vinden. Bij elke wee duwt hij tegen mijn buik om de pijn wat te verlichten. Naast hem ligt zijn laptop. Hij heeft daarop een stopwatch geinstalleerd om de weeen te timen, bij het begin en eind van een wee moet ik dat aangeven. Hij drukt dan op de spatiebalk en ik krijg mooie overzichten te zien van de weeen en hoe ze voorbij gaan.
Rond elf uur ga ik in bad zitten met de nieuwste Harry Potter. De weeen komen om de 5-10 minuten, nog vrij onregelmatig, en duren zo’n 30 seconden. Mijn man zoekt ondertussen op wanneer we de verloskundige moeten bellen: als de vliezen breken, bij bloedverlies of als de weeen al een uur om de 4-5 minuten komen en een minuut aanhouden.
Rond half twaalf beginnen de weeen echt om de 5 minuten te komen en krachtiger te worden. Maar ze duren nog altijd geen minuut, ongeveer 50 seconden. Om half 2 bellen we toch de verloskundige om te melden hoe het gaat. Ze sliep. We krijgen de instructie om weer te bellen als de vliezen breken, of als ik bloed verlies, of als de weeen sterker worden en om de 3 minuten komen. Om half 4 bellen we weer omdat ze om de 3 minuten komen, en om 4 uur komt de verloskundige langs. Omdat ze wil kijken hoe ver de ontsluiting vordert moet ik even uit bad. De stand van zaken op dat moment: 5 à 6 cm. Ze vindt dat de weeen goed hun werk doen, zeker omdat ze zo kort duren. Naar verwachting zal de baby toch zeker die woensdag wel geboren worden. Mooi. Ze gaat samen met mijn man na of we alles hebben voor de bevalling, zoekt nog een wat warmer pakje voor de baby (overslagtruitjes zijn toch wel handig) en legt dat klaar. We gaan allemaal uit van een thuisbevalling; het gaat gewoon goed. Ik heb ook geen problemen met de weeen. Het voelt niet prettig maar ze zijn goed op te vangen door 4 tellen in te ademen en 4 tellen uit te ademen. De verloskundige vertelt ons haar weer te bellen als de vliezen breken, bij bloedverlies of bij sterke persdrang. Er zijn gelukkig geen andere vrouwen aan het bevallen. Om half vijf vertrekt ze weer. Ik ga weer ’t bad in.
Vanaf zes uur begin ik met mijn man te overleggen of we haar echt niet eerder kunnen bellen. Het lijkt mij niet prettig als dat pas bij persdrang mag; met een beetje pech moet je dan een half uur persweeen ophouden tot ze er is en ik heb altijd begrepen dat dat een behoorlijk pijnlijke bedoening is. Bovendien had mijn moeder geen persweeen, en wie zegt dat ik ze dan wel krijg? Ik twijfel er behoorlijk aan.
De weeen komen steeds korter op elkaar en duren steeds langer. Tussen het begin zit nog wel 3 minuten, maar doordat ze nu 1,5-2 minuten aanhouden vind ik het minder prettig. Harry Potter lezen lukt allang niet meer, ik heb alle concentratie nodig om de weeen op te vangen.
Rond 7 uur krijg ik het gevoel naar het toilet te moeten. Helaas, dat mag ik niet, al weet ik zeker dat het geen persweeen zijn. We bellen dan toch de verloskundige. Ze heeft een vervelende mededeling: omdat er nog drie vrouwen aan het bevallen zijn moeten we naar het ziekenhuis komen. Dat valt behoorlijk tegen. De weeen komen nu om de 3 minuten en duren 2 minuten. In die minuut-durende pauzes tussendoor moet ik uit bad komen, aankleden, aanwijzingen geven wat er mee moet naar het ziekenhuis.. M’n man loopt rond om alles te verzamelen: fototoestel, kleertjes, spullen van mij.. Het duurt 20 minuten om mij klaar te krijgen en bij de auto te komen. Op weg naar de auto klamp ik me bij elke wee aan mijn man vast. Wat ben ik blij dat het nog zo vroeg is dat de winkels dicht zijn en we niet nagestaard worden (we wonen boven een winkelcentrum)! Tijdens het 10 minuten durende autoritje naar het ziekenhuis nemen de weeen netjes in activiteit af, zoals het hoort wanneer een bevallende vrouw gestresst raakt. Al zit ik mezelf inwendig wel wat kwaad te maken dat hij niet door rood rijdt.
Rond half acht zijn we in het ziekenhuis aangekomen in de bevalkamer. De kraamverzorgster van het ziekenhuis stelt zich voor en laat zien hoe alles werkt. M’n man moet even weg om de auto te parkeren en rent heen en weer. Ik zit op het bed weeen op te vangen en wiebel wat met mijn benen om dat goed te doen. Moet een raar gezicht zijn. Gelukkig komen de weeen wel weer op gang. Als ik wil kan ik ook douchen in de kamer, maar daar heb ik geen zin in. Ik heb al wel genoeg in bad gezeten die dag.
Om 8:20u komt de verloskundige een kijkje nemen: 9 cm ontsluiting. Als ik persdrang voel mag ik zachtjes meepersen. Ze prikt de vliezen door, ik voel het vruchtwater stromen en krijg dan een lading weeen zonder rustpauzes over me heen (gelukkig wel goed op te vangen, al waarschuwen ze me wel om vooral lang uit te ademen om zo hyperventilatie te voorkomen).
Volgens het verslag heb ik om 8:30 de eerste reflectoire perswee. Rond kwart voor negen begint het persen. Ik vind het even lastig om aan te voelen wanneer er echt een perswee aankomt, en om dan goed mee te werken. Ook kan ik maximaal 2 keer persen op een wee; normaal schijnt drie keer te zijn. Maar het hoofdje komt wel steeds verder naar beneden. Met een spiegel laten ze me zien hoe het gaat. De hartslag van de baby blijft prima.
Rond 10 uur haalt de verloskundige de schaar erbij. Ze spoort me aan extra goed mijn best te doen aangezien ze die anders zal moeten gebruiken. De persweeen zijn niet sterk en de pauzes tussendoor behoorlijk lang (in die pauzes geven mijn man en de kraamverzorgster me bekertjes water en natte washandjes), zodat ze misschien niet anders zal kunnen. Ik zie de schaar niet, mijn man wel en die vindt ’t geen leuk gezicht. Hij zit nog wel in de verpakking. Maar om 10 over 10 wordt Myrthe geboren. De navelstreng wordt direct van haar nek gewikkeld. Ze heeft op het laatste moment nog in het vruchtwater gepoept en dus wordt ze eerst uitgezogen. Omdat ik geen goede persweeen had en Myrthe er vooral op eigen kracht uit heb gekregen krijg ik direct een prik in mijn been om de placenta te halen. Ik hoor de aankondiging wel maar let meer op Myrthe: wat ziet ze er apart uit, is dit echt een kind van ons? En wat is ze ook lief, en mooi! Ze is alleen afgeveegd en ligt met de meconium-, bloed- en huidsmeervlekken bij mij op m’n buik.
Omdat de placenta niet komt moet ik van de verloskundige actief meepersen. Myrthe wordt weggepakt en gewogen en aangekleed. Ik doe m’n best maar de placenta komt niet. De verloskundige probeert aan de navelstreng mee te trekken maar ze vindt hem erg dun en hij scheurt, dus dat doet ze verder niet. Op mijn buik meeduwen helpt ook niet. Ik krijg een tweede prik en een katheter, maar nog altijd blijft de placenta zitten. De verloskundige wil met een gynaecoloog overleggen: het kan zijn dat ik word overgedragen. Ik vraag waarom ze niet proberen om Myrthe aan te leggen (zuigen van een baby wekt ook weeenactiviteit op bij de baarmoeder) maar daar is geen tijd meer voor. De verloskundige vertrekt op zoek naar een gynaecoloog. Samen met de kraamverzorgster leg ik Myrthe toch voor de eerste keer aan, ongeveer een uur naar haar geboorte. Ze pakt direct goed en de kraamverzorgster is enthousiast: wat een baby! Als de verloskundige terugkomt is die ook verbaasd over hoe goed Myrthe dat meteen al doet. Ik moet van het bed op een brancard worden geschoven, en Myrthe laat niet los.. Net een pitbull.
Met Myrthe aan de borst word ik over de gang richting gynaecoloog gereden. Daar proberen ze het eerst ook nog liever op natuurlijke wijze. Als dat niet zou lukken moet de placenta onder narcose worden verwijderd. Myrthe moet van de borst gehaald worden. De gynaecoloog trekt aan de navelstreng, er wordt weer op mijn buik geduwd en dan komt de placenta eruit! Een erg lelijk geval, maar gelukkig wel compleet. Het ruptuurtje dat ik heb opgelopen in plaats van een knip wordt dan door de verloskundige gehecht. Ondertussen belt mijn man de familie op om ze in te lichten, ongeveer twee uur na de geboorte.
Omdat ik ongeveer een liter bloed heb verloren moet ik nog een nacht in het ziekenhuis blijven. Myrthe ligt overdag in een wiegje naast me en ’s nachts op de babykamer. De opa’s en oma’s komen ’s avonds op bezoek en zijn ontzettend trots. De eerste foto’s van Myrthe worden op internet gezet voor de overige familieleden. Gelukkig mogen we de volgende dag weer naar huis, al is mijn hb erg laag (5.2) en moet ik wel staalpillen slikken en veel rusten. Maakt niet uit, ik ben toch liever thuis. 

Oja, ik heb niet gemist dat ik geen zwangerschapscursus heb gevolgd, want bij mijn bevalling was puffen niet nodig. :-D De verloskundige zei dat ze het niet nodig vond om me dat voor te doen omdat ik zelf heel geconcentreerd alles opving. Als het wel nodig is kunnen ze je ter plekke nog leren hoe je moet puffen.

De pijn van de bevalling is me erg meegevallen. Borstvoeding geven is (in mijn geval) pijnlijker.

Wat een prachtig verhaal Poemojn. Lijkt me een droombevalling eigenlijk ondanks dat je naar het ziekenhuis moest.

Ik zelf probeer me maar geen voorstelling van mijn eigen bevalling te maken. Het zal toch altijd anders uitpakken (denk ik).

Klopt wel.. Er is nog gewaarschuwd voor een bloedtransfusie, maar ik heb alleen een infuus met vocht gehad om m'n bloed weer wat op te krikken. En omdat ik zelfstandig naar het toilet en de douche kon mocht ik dus weer naar huis. Alleen mag ik een evt. volgende keer niet meer thuis bevallen omdat het risico op bloedverliesproblemen of achterblijvende placenta(resten) nu wel vergroot is.

Ook wel leuk was trouwens dat tijdens het hechten de GSM van de verloskundige steeds overging. Die werd dan door mij opgenomen en bij haar oor gehouden zodat ze de telefoon wel kon beantwoorden. Mijn man had er graag een foto van gemaakt.

Oja, Snoopy, de enige voorstelling die ik heb gehad was een droom waarin de baby er zomaar uitviel.. dus dat is toch nog anders gegaan. Succes alvast voor jouw bevallinng!

Goh Poemojn, dat is een van de weinige bevallings verhalen die ik heb gelezen die niet zo dramatisch zijn geweest. Geniet maar lekker van je kleine, en hopen maar dat die borstontstekingen goed af gaan lopen. Ik voor je.

Poemojn ik vind het leuk te lezen dat je ondanks de hele toestand de humor erin hebt gehouden.
Jammer dat je naar het ziekenhuis moest, maar verder klinkt het allemaal alsof je een redelijk goede bevalling hebt gehad. Wat knap dat je dat geflikt hebt zonder echte persweeën!
Alleen jammer dat je kraamtijd zo moeizaam ging/gaat.

Indrukwekkend verhaal ook Poemojn. Moest wel lachen om de weeen die jullie getimed hebben op de comp. Zo Poemojn
Balen dat jullie naar het ziekenhuis moesten terwijl daar geen goede reden voor was, maar misschien had het anders achteraf gemoeten ivm de nageboorte.

quote:

Op zondag 11 juli 2004 15:58 schreef Merisse het volgende:
Indrukwekkend verhaal ook Poemojn. Moest wel lachen om de weeen die jullie getimed hebben op de comp. Zo Poemojn
Balen dat jullie naar het ziekenhuis moesten terwijl daar geen goede reden voor was, maar misschien had het anders achteraf gemoeten ivm de nageboorte.

ik zou zeggen een geluk bij een ongelukje

Poemojn, wat een prachtig verhaal! Wat fijn dat het zo goed en eigenlijk rustig is gegaan! Dat is idd ook wel weer eens fijn om te lezen. Ik kan alleen maar hopen dat ikzelf, als ik nog een kindje mag krijgen, het ook zo gaat. Altijd weer indrukwekkend om te lezen dit!

Poemojn wat een mooi verhaal

Pluisje wat een kwelling!! Neem echt de tijd om het te verwerken hoor, tis echt niet nix, sterkte er mee

Pluisje, ik had jou verhaal gemist, sorry...

Ik heb het net gelezen en zit hier met tranen in mijn ogen, omdat het zo herkenbaar is! Ow meissie, wat een nachtmerrie. Gelukkig zakt dat gevoel na een paar weken al af, maar jeeetje wat een ervaring. Je hebt het heel knap gedaan! Wees maar heel trots op jezelf!! Petje af hoor!!

Poemojn, wat een mooi verhaal, ondanks dat je naar het ziekenhuis moest... Zo te lezen had je zelf de touwtjes in handen en dat lezen we hier soms wel anders Ik hoop dat de borstontstekingen snel ophouden zodat je flink kunt genieten van je mooie meisje

Het verhaal van Rottdog:

Op maandag 28 Juni hadden we weer een afspraak staan voor een ctg en een inwendig onderzoek. Ctg was oké en ik word bij de controle ook nog even gestripped. Nog even bloed prikken en een urine monster achterlaten en we gaan weer op weg naar huis. Tegen 4 uur die middag word ik door de gynaecoloog opgebeld met de mededeling dat ik vandaag nog opgenomen zou worden omdat er een teveel aan eiwitten in me urine zit. Mag nog thuis eten en me spulletjes pakken om me dan s’avonds te melden op de kraamafdeling. Van deze tijd maak ik nog extra gebruik om mijn haar nog even te verven en me te laten knippen. Tegen achten meld ik me en voor de rest gebeurt er deze avond niets.

'S nachts word ik wakker van wat rugpijn kan me draai in het ziekenhuisbed niet vinden denk nog bij mezelf zal wel aan het bed liggen. Begin me plots erg naar te voelen kan het niet vinden met mezelf wordt steeds beroerder en begin over te geven. Zo langzamerhand heb ik de halve zaal wakker van me heen en weer geloop en de gezonde geluiden vanaf de wc. De zuster wordt gebeld en er wordt gedacht dat ik of een buikgriep heb of iets verkeerds heb gegeten. Om de rest van de dames wat rust te gunnen word ik naar het ctg-kamertje gebracht met wat bakjes aangezien ik nog steeds over zit te geven, ook al is me maag al leeg. Het is nu tegen 6 uur s’ochtends, er wordt gelijk ook een ctg gemaakt en gelukkig met de baby is niets aan de hand. Wat kan een nacht dan lang duren zeg omdat ik niet kan slapen door het over geven zit ik de minuten van de klok af te kijken tot het 10 uur is en Gilbert eindelijk komt. Mijn moeder is ook mee en ben blij dat ik wat aanspraak heb en iemand om nieuwe bakjes aan te geven ben namelijk al erg moe.

Tegen half 11 word ik bekeken door een co-assistent en een beginnende, die rugpijn die ik dus had bleken voorweeën te zijn geweest. Heb nu 2 centimeter ontsluiting en er wordt overleg gepleegd met de gynaecoloog. Ik word naar de verloskamer gereden, ze gaan me wee opwekkers geven en mijn vruchtwater breken. Al deze tijd ben ik nog steeds met over geven bezig. De baby heeft in het vruchtwater gepoept en er wordt een elektrode op het hoofdje aangebracht om ook de baby goed in de gaten te houden. Gelukkig blijkt uit die ctg dat met het kindje nog steeds alles goed is. Tegen 1 uur komt de gynaecoloog zelf is kijken hoe het er voor staat heb 5 cm ontsluiting de wee opwekkers gaan omhoog, begin het al goed zat te worden mijn lichaam is moe en doet pijn van het spugen. Moet maar gaan douchen van de gynaecoloog even van het bed af misschien ontspan ik dan wat. Gilbert zet me onder de douche en ik vind het heerlijk heb het gevoel dat ik zelfs in slaap ben gesukkeld. Na 3 kwartier besluit ik onder de douche weg te gaan want de gyn zou tegen 4 uur langs komen. Het worden dus de co-assistentes, ik blijk nog steeds op 5 cm ontsluiting te zitten raak eigenlijk een beetje in paniek want dat kan toch niet en weer worden de wee opwekkers opgevoerd. Raak nu de kluts een beetje kwijt en er wordt besloten om me een ruggenprik te geven, nog steeds ben ik ook aan het over geven. Na de ruggenprik ben ik er weer een beetje heb nog steeds wel pijn en denk zelf dat zal er wel bij horen en weer gaan de wee opwekkers omhoog na een kleine tijd blijk ik ook dit niet aan te kunnen en krijg extra pijnstilling ook via de ruggenprik.

Zo sukkelen we nog een tijdje voort en ik kan het gewoon echt niet meer aan krijg hoe langer hoe meer pijn en wat blijkt die pijnstilling zit helemaal niet goed, het zit er zelfs helemaal niet in. De pijnstilling is gewoon de hele tijd me kussen in geslopen. De zuster wordt gebeld en de pijnstilling weer op mij aangesloten. Kom deze pijn dus niet meer te boven en krijg zelfs een wegval (waar ik zelf niets van af weet). Mijn moeder raakt in paniek (ja die is er ook nog) en haalt de zuster, deze belt de gyn. Weer krijg ik die co-assistentes en nog steeds heb ik maar 5 cm ontsluiting, het enige wat er door mij heen gaat is dit kan niet na zoveel pijn vraag zelf al om een keizersnee. Het wachten is nu op de gyn zelf, ondertussen wordt mijn temp opgenomen ik blijk 39 nog wat te hebben. Ik begin ook wat bloed op te geven en mijn bloeddruk stijgt. Vanaf nu gaat het plots in sneltrein vaart, ik krijg een keizersnee en wat ben ik opgelucht zeg. De wee opwekkers worden stop gezet en gelijk heb ik ook geen weeën meer. Het is nu iets na 11-en, ik word naar de OK gebracht en de ruggenprik wordt aangevuld, het duurt erg lang voordat ik verdoofd ben en wat blijkt de ruggenprik zit helemaal niet goed ben namelijk alleen rechts verdoofd. Na bijspuiten kunnen ze dan eindelijk aan de keizersnee beginnen en binnen een paar tellen wordt er een hele mooie dame boven het doek gehouden. Om 23.47 is Zoë geboren.

Ahhh Rottdog wat een ontzettend naar verhaal zeg. Kan me voorstellen dat je daar hele vervelende herinneringen aan hebt. Had dat overgeven en die koorts nou nog iets te maken met de bevalling of was dat "toeval"? Gelukkig hebben jullie een heel mooi meisje nu

Krijg er kippenvel van, Rottdog. Op dat overgeven na (wat naar dat je dat er allemaal bij had), lijkt het erg op mijn eigen verhaal.

Is de ks je achteraf meegevallen?

Ach Rottdog, wat een verhaal meissie! Jeetje! Hele dikke knuffel meid, en ik hoop dat je er snel bovenop bent!

_{Valt me op dat ze toch ruggenprikken geven tegenwoordig. (Ik wou dat ik er 1 gehad had...)}

quote:

Op dinsdag 13 juli 2004 09:19 schreef Belana het volgende:
_{Valt me op dat ze toch ruggenprikken geven tegenwoordig. (Ik wou dat ik er 1 gehad had...)}

Ligt aan het ziekenhuis, bij ons deden ze dat niet (helaas).

He bah Rottdog, dat is dus voor jouw niet zo'n hele toffe bevalling geweest zo te lezen. Dat overgeven is vervelend he. Lijkt me helemaal naar als je dit de hele dag door hebt gehad. De rest kost je al zoveel krachten. Meid, ik hoop dat je je nu weer beter voelt. En toch wel gaaf he als je zo'n klein meisje in je armen houdt. Is het dan toch allemaal waard

Jee wat een verhaal Rottdog. Wat eng dat je ook een wegval hebt gehad. Die keizersnede is letterlijk en figuurlijk een verlossing geweest.
Maar je hebt in ieder geval een prachtig meisje gekregen. Dat is alle pijn en ellende toch wel waard.

Rottdog wat jammer dat je zo'n moeizame bevalling had.
Geniet nu maar lekker van je dochter!

Rottdog wat een bevalling Kan me voorstellen dat je helemaal uitgeput raakt van al dat overgeven. En dan nog een verkeerd gezette ruggeprik

Neem heel veel tijd om hier veel over te praten, met iedereen die het maar wilt horen, dat lucht lekker op. Het is niet niets en je moet echt de tijd nemen om te verwerken, wat voor moois je er ook voor teruggekregen hebt.

rottdog wat stom zeg dat die ruggenprik blijkbaar zo onzorgvuldig geplaatst was! had je een hoop ellende kunnen schelen. maar ja, het is allemaal goed gekomen gelukkig. ben je inmiddels al wat bijgekomen?

Nou, Rottdog en Pluisje hebben ze ook voor hun kiezen gehad zeg.
Ik hoop dat jullie er weer een beetje bovenop zijn......

quote:

Op dinsdag 13 juli 2004 09:19 schreef Belana het volgende:
_{Valt me op dat ze toch ruggenprikken geven tegenwoordig. (Ik wou dat ik er 1 gehad had...)}

_{Ik heb er 3 jaar geleden ook 1 gehad}

Oww Rottdog wat een verhaal! Wat een narigheid!
Bij Lara was mijn ruggeprik ook niet goed gezet, de vloeistof liep zo mn t-shirt in

Sterkte met het verwerken, en rust lekker uit!

even een samenvatting van mijn bevalling _{ben niet zo goed in verhaaltjes schrijven}

05.00 uur
vliezen breken..... nu gaat het toch echt gebeuren

08.15
de weeën komen nu om de 20 minuten
Ze komen vrij vlot om de 4-5 minuten. We besluiten de vk te bellen en om 15.30
staat ze voor de deur. Zij vindt de weeën niet zo krachtig en het valt haar mee dat ik al 4 cm ontsluiting heb. 2 uur later, 17.30uur komt ze weer en ik heb ik 6 cm. Ligt prima op schema dus. Om 19.00 uur zouden we naar het ziekenhuis gaan en daar zou een andere vk (wisseling van de wacht) het van haar overnemen. Om 20.15 uur kwam de vk en toen had ik nog steeds 6 cm Ze adviseerde me om te gaan douchen ivm met de rugweeen en ook een plas te doen onder de douche _{ik kon niet op de wc zitten dat deed echt pijn}
Om 21.00 uur kwam ze weer even kijken.... Nog steeds 6 cm . Ik krijg een infuus om de weeën sterker te maken. Aangezien ik nu echt verging van de pijn (buikweeën, rugweeën en ook een enorme pijnlijk druk op mijn anus ) kreeg ik om ongeveer 21.45 uur zo een pijnstilling in mijn been.. Om een uur of 11 krijg ik persdrang.. Mocht niet mee persen, want in zo een korte tijd kon ik nooooooooooit op de volledige ontsluiting zitten. De gyn toucheerde me nog even en ik mocht dus toch mee persen want het bleek dus wél volledig te zijn...
Bij de eerste de beste perswee dat ik dus mee mocht persen daalde de hartslag van Amber naar onder de 80 . Ze ging de vacuumpomp halen en zei dat we dat 1 of 2 keer gingen proberen en dat het anders een keizersnede zou worden... heb ik 2 keer geperst met die vacuumpomp.. De gyn stond te trekken en de verpleegkundige stond zich schrap te zetten tegen het bed en tegen mijn buik te duwen.. Maar haar hartslag ging zo laag dat ze er mee stopten en besloten tot een keizersnede.
Ik kreeg weeenremmers, een catheter, en weet ik het allemaal. en werd klaargemaakt voor de OK.
De hartslag van Amber was inmiddels weer normaal, dus wat dat betreft was er geen gevaar meer.
Op de OK aangekomen kon ik me niet genoeg ontspannen voor een ruggeprik... kwam door de weeen en door de vermoeiende dag (was inmiddels iets van 23.30 uur). Dus werd er besloten tot narcose. Ik ging onder zeil en voelde dat al bezig waren (gelukkig niet voluit) Ik kon me niet meer bewegen, mijn ogen konden niet open, kon mijn handen niet bewegen.. Uiteindelijk lukte het me nog om mijn knie te bewegen en toen was ik helemaal weg....
om 01.15 uur kwam ik bij uit de narcose en was ik uiteraard even de weg kwijt.. Wat deed ik daar? Waarom was ik daar? enz enz. Tot iemand riep: Gefeliciteerd.. het is een meisje!!!
Werd terugereden naar de verloskamer waar Peter met Amber stond te wachten