Ik wil hier toch eens mijn verhaal kwijt aangezien ik het nog niet aandurf om ermee naar een dokter te gaan. De laatste maanden voel ik mij erg vaak down. Ik was als kleine jongen al een erg onzeker iemand en dat is de laatste jaren nog erger geworden. Nu woon ik sinds 2 jaar met mijn vriendin samen, dit gaat op zich goed, nu heb ik de laatste jaren erg veel moeite met werken. Ik heb namelijk het probleem dat ik slecht communiceer zowel tegen een persoon zelf als aan de telefoon, ik stotter nog niet maar soms kom ik niet goed uit mijn woorden. Nu was ik onlangs nog aan het werk en nu een half jaar later wordt mijn detachering niet verlengt doordat ik slecht communiceer en niet in het team pas. Nu heb ik dus al meer als 2 jaar thuis gezeten, en nu ben ik dus weer thuis. Nu gaat het met de dag slechter met me en zie weinig toekomst voor me. Ook lichamelijk gaat het slechter, veel hoofdpijn, ook de laatste tijd slapeloosheid en andere klachten, moe en misselijk. Ik zit in een dal waar ik niet meer uit kom, ook mijn vriendin probeert me op alle manieren te helpen maar het gaat gewoon steeds slechter, het wordt ook steeds moelijker voor mij om de deur uit te gaan bijvoorbeeld ergens winkelen. Ik voel me dan zo ongelukkig, en heb het gevoel dat iedereen mij niet moet. ik zit hier ook te trillen terwijl ik dit verhaal type. Ook is het zo dat ik ontzettend bang ben voor de dood, ik heb de afgelopen 2 jaar 2maal een oom verloren met hartklachten en ben dan ook zo bang dat dit mij ook treft. Ik heb af en toe een drukkend gevoel op de borst en ben ontzettend bang dat er iets mis is, maar de huisarts heeft dit al eens onderzocht en zegt dat het niets is!! Dit is in korte lijnen mijn situatie. Wie heeft er nu advies voor mij? Hoe kan ik het beste te werk gaan?? Ik moet nu dus ook weer ander werk zien te vinden maar door deze klachten lukt het me niet meer om gemotiveerd te blijven.
Veel sterkte!
Ze zullen je niet een wondermiddel geven wat alles over doet gaan, sterker nog, bij de mijne had ik het idee dat ie helemaal niks deed, maar het zet een proces in gang dat je weer op de rails kunt trekken.
Gewoon doen nu, je hebt niks te verliezen.
sterkte
durfde ook nooit
maar ben nu trost op mezelf dat ik de stap heb gezet
Succes en sterkte.
Praattherapie, medicijnen... ik zou het allemaal doen als ik jou was. Later ga je toch gewoon een training doen zodat je beter gaat communiceren. Nu nog toekomstmuziek, ik weet het.
En toch... wie weet hoe snel je hier uit komt. Hoe eerder, hoe beter!!
Ik spreek uit ervaring, ben twee keer depressief geweest. Het enige dat erop zit is hulp zoeken. Als je die stap neemt ga je je meteen al beter voelen. (Dat heeft onderzoek uitgewezen)
Ik wens je veel daadkracht.
Succes
Ik herken je schroom meteen, maar het is écht de beste stap die je kunt maken, geloof me.
Eventueel krijg je gelijk medicijnen mee, maar belangrijker is dat je met hem jouw situatie kunt bepraten. Hij zal je eventueel het advies geven om contact te leggen met psychologen of het RIAGG, bijvoorbeeld.
Dat zijn enge stappen om te nemen, maar je moet er niet meer mee wachten. Een depressie gaat bijna nooit vanzelf over. Alleen door radicale veranderingen zul je weer anders in het leven komen te staan. Anders leren denken, voelen, etcetera. Psychologen kunnen je daarbij helpen.
Zonder hulp geef ik je op basis van jouw verhaal weinig kans op snelle verbetering, eerlijk gezegd. Morgen de huisarts bellen!!
Veel sterkte bij de huisarts...
Grijp in ieder geval in, laat het niet gewoon over je heenkomen tenzij je het gewoon lekker vind om depressief te zijn ofzo ^_^
Enneh.. solliciteren op de dingen die je ECHT leuk vind. Als je werk moet gaan doen dat je niet aanspreekt lijkt het me niet dat je er beter van gaat worden
quote:Op woensdag 30 juni 2004 09:37 schreef ries het volgende:
Nou mensen jullie reakties hebben de doorslag gegeven en ik heb net een afspraak gemaakt voor morgenochtend. Ik hoop dat er nu iets zal gaan veranderen want zo wil ik niet verder. Heeft er nog iemand tips voor solliciteren terwijl je depressief bent, ik zie er erg tegenop op uberhaupt te solliciteren laat staan ergens weer aan het werk gaan!
Goed zo!!! Schrijf al je vragen op, je hebt nu de tijd om er rustig over na te denken, dan zit je naderhand niet met t gevoel dat je van alles vergeten bent.... Tja, dat solliciteren.... Als je echt richting een depressie gaat, zit je natuurlijk niet op extra sollicitatiedruk te wachten..... Aan de andere kant zijn er ook genoeg mensen die het als een afleiding kunnen zien en zich er juist erg fijn bij voelen.....
quote:Probeer een beetje lakoniek met dat solliciteren om te gaan. Je moet jezelf bij een sollicitatie altijd verkopen en daardoor kan een afwijzing al gauw aanvoelen als een persoonlijke afwijzing. Maar zo moet je er niet mee omgaan, meestal wordt de keuze voor een persoon gewoon op heel zakelijke afwegingen gemaakt. Dus pas op dat je het niet persoonlijk gaat opvatten als je een baan niet krijgt, het is niet de bedoeling dat je daar nog verder van in de put raakt. En solliciteer alleen op banen die je echt wat lijken, want als je vervolgens in een baan terechtkomt waar je je eigenlijk helemaal niet op je plek voelt, dan ben je nog verder van huis. Maar werken op zich is best goed (tenzij je je zo vreselijk voelt dat het je echt belemmert in je funktioneren en je al jankt als je even naar de wc gaat ofzo): het biedt afleiding, het geeft struktuur aan je dagen en het is ook wel goed om onder de mensen te blijven komen. En het kan je ook helpen om je je nuttig te blijven voelen (al vind ik zelf dat je gevoel van eigenwaarde niet afhankelijk zou hoeven te zijn van je werk).Op woensdag 30 juni 2004 09:37 schreef ries het volgende:
Heeft er nog iemand tips voor solliciteren terwijl je depressief bent, ik zie er erg tegenop op uberhaupt te solliciteren laat staan ergens weer aan het werk gaan!
Goed van je dat je een afspraak gemaakt hebt met je huisarts. Jouw 'klachten' zijn volgens mij heel prima te behandelen. Hoofd omhoog, schouders eronder, heb geduld, over een poos zul je je vast veel beter voelen! Sterkte!
En nu het geduld opbrengen, want het duurt ws wel even voor je bij iemand terecht kunt. En het duurt ook even voor eea aanslaat (zowel therapie als evt medicatie).
Wat solliciteren betreft sluit ik me volledig aan bij rooirooie.
Succes hoor!
quote:Ik heb wel een tip:Op woensdag 30 juni 2004 09:37 schreef ries het volgende:
Heeft er nog iemand tips voor solliciteren terwijl je depressief bent, ik zie er erg tegenop op uberhaupt te solliciteren laat staan ergens weer aan het werk gaan!
Zorg eerst dat je je lekker(der) in je vel gaat zitten!
Dus misschien eventjes niet solliciteren, gewoon een zomertje plezier maken met films of muziek of stappen ofzo. En als je toch solliciteert, alleen dingen die je écht leuk vind, anders heeft het echt geen zin.
Heel veel succes morgenochtend (en daarna), gefeliciteerd met het nemen van de enige echte juiste stap.
En die sollicitatie? Gewoon proberen. Wat boeit het jou nou of je niet aangenomen wordt? Als je niet gaat word je iig zeker niet aangenomen. En als je het echt niet ziet zitten ga je gewoon niet, dat kun je altijd nog besluiten.
*fluitje op de melodie van het nummer*
Hou er rekening mee dat de medicijnen niet gelijk hoeven aan te slaan (kan enkele weken duren op zijn hoogst), en dat er eventuele bijwerkingen zullen komen (slapeloosheid, zweten bv).
quote:Good for you! Wel even aan je werk / arbo-arts melden, je moet ze wel op de hoogte houden.Op donderdag 1 juli 2004 09:57 schreef ries het volgende:
Nou mensen het gesprek bij de huisarts ging erg goed, hij nam mijn klachten erg serieus. Ik ben doorverwezen naar een maatschappelijk werker en heb medicijnen gekregen voor depressie. Ook gaf hij het advies om als ik niet wil solliciteren/werken dit dan ook niet te doen. Het probleem is een beetje ik was gedetacheerd en sta nog onder contract en zij willen dat ik snel weer aan het werk ga, maar ik kan op dit moment gewoon niet goed functioneren en zeker niet als ik iets MOET gaan doen van hen wat ik niet wil. Maar ik heb in ieder geval weer een grote stap genomen, 15 juli heb ik een intake gesprek!
Succes.!
quote:nou heb wel een vraag, ik heb het medicijn citalopram gekregen. Is dit een goed medicijn en heeft het vervelende bijwerkingen??? Ik heb me inmiddels ook bij mijn detacheringbureau ziekgemeld en krijg een gesprek met de bedrijfsarts binnenkortOp donderdag 1 juli 2004 13:04 schreef zevani het volgende:
Ik heb verstand van Depressies, dus als je vragen hebt...
Hoe behandelen huisartsen een gesprek eigenlijk, krijg je daarna een rekening thuis?Want daar heb ik eigelijk niet zo'n zin in
in verband met mijn ouders eigelijk.ik wilde bellen naar de huisarts, maar damn hoe trillerig wordt ik daarvan...
Ik wil eigelijk absolute zekerheid dat ik niets thuis krijg daarvan en dat er geen betalingen komen. Maar dat zal wel onmogelijk zijn neem ik aan?
quote:Hoe ben je verzekerd?Op donderdag 1 juli 2004 13:48 schreef T1andonly het volgende:
Want daar heb ik eigelijk niet zo'n zin in
ik wilde bellen naar de huisarts, maar damn hoe trillerig wordt ik daarvan...
Ik wil eigelijk absolute zekerheid dat ik niets thuis krijg daarvan en dat er geen betalingen komen. Maar dat zal wel onmogelijk zijn neem ik aan?
Vraag dat eens aan je ouders, je krijgt je geld vergoed als je een Ziektekostenverzekering hebt.
Waarom in verband met je ouders?? Wil je niet dat zij er achter komen, joh?
Gewoon vertellen aan je ouders, man! Echt waar, doen. Je ouders sporen gewoon niet als ze je psychische klachten niet respecteren en er niet mee om willen/ kunnen gaan.
quote:Dit middel ken ik niet, wel Proza en Seroxat (Paroxetine).Op donderdag 1 juli 2004 13:10 schreef ries het volgende:
ik heb het medicijn citalopram gekregen. Is dit een goed medicijn en heeft het vervelende bijwerkingen???
Kijk voor de zekerheid even op het topic "Anti-Depressiva".
quote:Mijn verzekeringspasje is van de IZA (daar onder staat met kleine letters, zorgverzekering voor ambtenaren)Op donderdag 1 juli 2004 13:57 schreef zevani het volgende:
Hoe ben je verzekerd?
Vraag dat eens aan je ouders, je krijgt je geld vergoed als je een Ziektekostenverzekering hebt.
quote:Ik leef veel in twijfel, ik wil het ze vertellen, omdat dat eventuele hulp wel veel gemakkelijker zou maken. Maar ik ben bang, bang dat ze me ineens anders behandelen. Mijn ouders zullen die klachten wel respecteren, maar ik kan ze niet aan ze uitleggen en dat zullen die wel willen. Ik kan niet iets aanwijzen wat nu precies mijn probleem is.Op donderdag 1 juli 2004 13:57 schreef zevani het volgende:
Waarom in verband met je ouders?? Wil je niet dat zij er achter komen, joh?
Gewoon vertellen aan je ouders, man! Echt waar, doen. Je ouders sporen gewoon niet als ze je psychische klachten niet respecteren en er niet mee om willen/ kunnen gaan.
Ik wil niet gezien worden als een persoon dat hulp nodig heeft en niet op zijn eigen benen kan staan, verder wil ik gewoon niet dat mensen het van me weten. Waarom zouden ze, dat ik nu wel opeens aandacht krijg omdat ik "zielig" gevonden wil worden. Verre van dat, ik heb het maandenlang alleen op proberen te lossen, zonder dat ook maar iemand er iets van wist.
Citalopram
Een anti-depressivum, dus. Net als Seroxat (Paroxetine) ook geschikt om dwanggedachten (obsessief-compulsief gedrag), paniekaanvallen en fobieën te behandelen.
Kijk even bij "side-effects" (bijwerkingen):
Side effects from citalopram are common:
upset stomach
drowsiness
weakness, tiredness, or anxiety
excitement
insomnia
nightmares
dry mouth
skin more sensitive to sunlight than usual
changes in appetite or weight
Tell your doctor if any of these symptoms are severe or do not go away:
constipation
difficulty urinating
frequent urination
blurred vision
changes in sex drive or ability
excessive sweating
If you experience any of the following symptoms, call your doctor immediately:
jaw, neck, and back muscle spasms
slow or difficult speech
shuffling walk
persistent fine tremor or inability to sit still
fever
difficulty breathing or swallowing
severe skin rash
yellowing of the skin or eyes
irregular heartbeat
Hoop dat je een beetje Engels spreekt trouwens.
Maar let maar vooral op de eerste groep: insomnia (slapeloosheid), moeheid, droge mond, opgewondenheid, veranderingen in eetlust en gewicht enzovoorts.
quote:ik heb het gelezen, ook op de bijsluiter staan dezelfde bijwerkingen. Ik wacht wel af of ik er iets van merk.Op donderdag 1 juli 2004 14:10 schreef zevani het volgende:
Hier alles over Citalopram:
Citalopram
Een anti-depressivum, dus. Net als Seroxat (Paroxetine) ook geschikt om dwanggedachten (obsessief-compulsief gedrag), paniekaanvallen en fobieën te behandelen.
Kijk even bij "side-effects" (bijwerkingen):
Side effects from citalopram are common:
upset stomach
drowsiness
weakness, tiredness, or anxiety
excitement
insomnia
nightmares
dry mouth
skin more sensitive to sunlight than usual
changes in appetite or weight
Tell your doctor if any of these symptoms are severe or do not go away:
constipation
difficulty urinating
frequent urination
blurred vision
changes in sex drive or ability
excessive sweating
If you experience any of the following symptoms, call your doctor immediately:
jaw, neck, and back muscle spasms
slow or difficult speech
shuffling walk
persistent fine tremor or inability to sit still
fever
difficulty breathing or swallowing
severe skin rash
yellowing of the skin or eyes
irregular heartbeat
Hoop dat je een beetje Engels spreekt trouwens.
Maar let maar vooral op de eerste groep: insomnia (slapeloosheid), moeheid, droge mond, opgewondenheid, veranderingen in eetlust en gewicht enzovoorts.
ik vind dat je je ouders miskend door zo over ze te denken bij voorbaat....
Je geeft ze niet eens een kans en gaat er al vanuit dat er dingen misgaan...
Je gedachten zijn vaak erger/ negatiever dan de werkelijkheid zal zijn, zoals zovaak als je depri/ down bent.
quote:Als je dit eens in een brief zou schrijven aan hen? Dat je het momenteel erg moeilijk vindt hier met hen over te praten, en je uitleg, zoals je dat hier doet?Op donderdag 1 juli 2004 14:07 schreef T1andonly het volgende:
Mijn ouders zullen die klachten wel respecteren, maar ik kan ze niet aan ze uitleggen en dat zullen die wel willen. Ik kan niet iets aanwijzen wat nu precies mijn probleem is.
Ik wil niet gezien worden als een persoon dat hulp nodig heeft en niet op zijn eigen benen kan staan, verder wil ik gewoon niet dat mensen het van me weten. Waarom zouden ze, dat ik nu wel opeens aandacht krijg omdat ik "zielig" gevonden wil worden. Verre van dat, ik heb het maandenlang alleen op proberen te lossen, zonder dat ook maar iemand er iets van wist.
Anyway, sterkte!
Een brief schrijven is zelfs misschien al een oplossing.
Zijn er van jullie ook mensen die met depressieklachten ziek thuisgezeten hebben? en zo ja hoe lang? Ik ben gewoon niet in staat om te functioneren op dit moment maar hoe gaat dat als mijn huidge werkgever (detacheringbureau) mijn contract opzegt? Kom ik dan in de ziektewet via het gak ofzo? En verder wil ik eens weten ik heb 15 juli gesprek met maatschappelijk werkster wat moet ik hiervan verwachten, en wat gebeurt er daarna????
quote:je werkgever mag je contract niet opzeggen als je ziek bent. Het gesprek met de maatschappelijk werkster zal een orienterend/kennismakingsgesprek zijn.Op vrijdag 2 juli 2004 13:09 schreef ries het volgende:
Dag mensen hier ben ik weer even, ik had weer wat vragen:
Zijn er van jullie ook mensen die met depressieklachten ziek thuisgezeten hebben? en zo ja hoe lang? Ik ben gewoon niet in staat om te functioneren op dit moment maar hoe gaat dat als mijn huidge werkgever (detacheringbureau) mijn contract opzegt? Kom ik dan in de ziektewet via het gak ofzo? En verder wil ik eens weten ik heb 15 juli gesprek met maatschappelijk werkster wat moet ik hiervan verwachten, en wat gebeurt er daarna????