Ricardo!

quote:

Op vrijdag 25 juni 2004 19:37 schreef tong80 het volgende:
Hoorde net een Belgische waterpolo keeper.

'Wat nou blote handen ik heb zelfs geen schoenen aan.'

quote:

Soms gebeuren er op een groot toernooi dingen die je lang bij kunnen blijven. Het zijn vaak ogenschijnlijk kleine dingen, bijzaken soms. Zo kan ik me nog goed herinneren hoe de Deen Henrik Andersen in 1992 zijn knieschijf brak in de halve finale tegen Nederland. Zijn ijselijke gil en het stuk bot dat op televisie haarscherp waar te nemen was, de ontzetting op zijn gezicht. In 1996 herinner ik me behalve een gemiste strafschop van Seedorf ook nog dat een Tsjech met een tulband om zijn hoofd moest spelen, nadat hij een hoofdwond opliep. Donderdagavond kwam er weer zo’n moment voorbij.

Die avond stond in het teken van de kwartfinalewedstrijd tussen Portugal en Engeland. In het Da Luz-stadion van Benfica ontspon zich een ware kraker. De Engelsen namen snel de leiding, na een grote fout van de Portugees Costinha. Logisch gevolg hiervan was dat de Portugezen steeds meer gingen aanzetten en Engeland steeds verder terug ging lopen. Na rust was dit helemaal zo, waardoor de Portugese gelijkmaker eigenlijk niet uit kon blijven. Hij viel pas laat. In de verlenging kwam eerst Portugal op voorsprong, maar ook de Portugezen slaagden er niet in de voorsprong vast te houden, zodat de Engelsen langszij kwamen. Toen arbiter Meier na ruim 120 minuten voetbal af floot, was duidelijk dat het duel vanaf de stip beslist moest worden.

Hoe zal een keeper zich voelen op zo’n moment? Wat dacht Ricardo Pereira, de 28-jarige Portugese sluitpost, bijvoorbeeld? Een keeper kan eigenlijk weinig fout doen. Als je goed duikt, moet je wat geluk hebben. De druk ligt altijd bij de schutter. Toch zal je ook als keeper niet direct ontspannen naar zo’n serie toeleven. Zeker niet de keeper van het thuisland. Het land dat jaren toeleefde naar het toernooi en hoopt op, nee, hunkert naar succes. Als je dan net als Ricardo een reputatie op het gebied van strafschoppen stoppen hebt, lijkt me dat de druk toch groot is.

Er bestaat een boekje, van de Duitser Peter Handtke, over de angst van keepers voor een strafschop. Zal Ricardo het hebben gelezen? Zal hij het kennen? Ik betwijfel het. Je moet je afsluiten voor de buitenwereld. Op zo’n moment denk je, al ken je het boek, vast niet aan Duitse literatuur. Ricardo ging in een zelfgecreëerde trance naar zijn doel en wachtte op de eerste Engelse schutter.

Vanuit de middencirkel kwam die al aanlopen. Ricardo herkende hem al van verre: David Beckham. Beckham, de enige Engelsman die overal herkend wordt. Hij speelt geen sterk toernooi. Ricardo grinnikt in zichzelf en ziet de misser van elf meter tegen de Fransen. Hij moet oppassen niet te lachen, als hij bedenkt dat Beckham naar verluidt wel eens een string van zijn vrouw onder zijn broekje draagt. Ricardo loopt richting Beckham en wil hem vragen het te doen voor Rebecca, maar Meier sommeert hem terug te gaan. Toch heeft het blijkbaar succes gehad, want Beckham schiet meters over. Ricardo loopt intens gelukkig het doel uit.

Na de tweede en derde strafschop is hij minder gelukkig. Hij vervloekt zichzelf: “Je mag dan wel een reputatie hebben, dat blijkt niet.” De strafschoppen van Owen en Lampard komen recht door het midden, terwijl hij in de hoek lag. Heel even wachten en hij had ze misschien gehad. Hij baalt nog meer als Rui Costa faalt namens Portugal en de stand weer gelijk is. Nu moet alles uit de kast. Ricardo moet er weer één stoppen.

Het lukt niet. Terry verslaat hem, Hargreaves verslaat hem. Beiden doen dat met goed geplaatste schoten, hij is kansloos. Ook Ashley Cole klopt hem. Even slaat de schrik Ricardo om het hart. Ingevallen ploegmaat Hélder Postiga, maker van de gelijkmaker, scoort met een vreselijk slap boogballetje. Een moment waarop de bal balanceert over de dunne scheidslijn tussen een geniale goal en een oliedomme misser. Weer moet Ricardo zich oppeppen, voor strafschop nummer dertien. Dat is een ongeluksgetal, maar voor wie?

Ricardo ziet Eusebio langs de lijn wild gebaren. Wat wil de legende van het Portugese voetbal? Jan Reker had ooit een boekje, waar Hans van Breukelen gretig en dankbaar gebruik van maakte. Maar zou Eusebio de wijze waarop Darius Vassell strafschoppen neemt kennen? Nee, vast niet. Het moet iets anders zijn. Ricardo voelt de wind, die zachtjes ademt, langs zijn lichaam. Langs zijn handen. Zijn blote handen. Ricardo doet iets wat bij keepers synoniem staat aan kwetsbaarheid: de handschoenen zijn uit. Hij heeft ze weggesmeten, na die zenuwslopende penalty van Hélder Postiga.

Vassell legt aan, een heel stadion houdt de adem in, Ricardo duikt en…. Ricardo stopt de strafschop van Vassell met zijn blote handen en brengt één natie in extase en één in diepe rouw. De adrenaline giert door het lichaam van de keeper zonder gereedschap. Nog één trap en Portugal is naar de halve finale. Er komt al een speler aan. Ricardo pakt echter de bal, in zijn blote handen nog steeds, en legt die klaar op de stip. Het snerpende fluitje van Meier klinkt ver weg in zijn oren als hij zijn aanloop neemt en de bal met een grote snelheid in de hoek laat verdwijnen.

Held is hij, held voor één avond in ieder geval. De keeper met de blote handen. Uren later, als het geroezemoes is verstomd en het stadion leeg is, liggen ze er nog. Naast het doel, achter de lijn. De lichten in het stadion van het licht doven en de enige getuigen zijn de afgeworpen handschoenen van Ricardo Pereira. Zij met de blote handen, zullen overwinnen. Als dat niet mythisch klinkt…