OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Wat een leuk topic om te lezen, al ben ik toch nog steeds verwonderd als ik lees dat sommige mensen echt denken dat je geen "leuk leven" meer kan hebben als je kinderen hebt.
Ik wil kort wel even mijn situatie beschrijven en mijn mening geven in dit topic.
Ik ben zelf 28 jaar en mijn vriendin is 22, vanaf het begin dat we wat met elkaar kregen hebben we beide wel ge-uit dat we een kinderwerns hebben, dat kwam bij ons al heel snel, mede omdat de moeder van mijn vriendin op haar 41e jaar weer zwanger was, en inmiddels bevallen van een prachtige zoon.
Ik ben zelf jarenlang vrijgezel geweest voor ik een relatie met mijn huidige vriendin kreeg, maar in 1 jaar is mijn leven ingrijpend veranderd. Ik heb binnen het afgelopen jaar een ontzettend lieve vriendin gevonden, een huis gekocht (ik woonde nog thuis) en ik word vader... je kunt je voorstellen dat dat nogal een impact heeft op je leven.
Mijn vriendin zou nog een jaar in het buitenland gaan werken en daarna wilde ze nog gaan studeren, echter kwamen we vrij snel nadat ze er zat achter dat ze zwanger is, inmiddels alweer 15 weken!
Omdat wij beide een kinderwens hadden en wij beiden binnen nu en 2 jaar wel kinderen wilde, en we prima in staat zijn om voor een kind te zorgen (mentaal en financieel) hebben wij ook niet eens getwijfeld of we het kind wel wilde. Eigenlijk waren we meteen blij, vanaf het moment dat ik wist dat ik vader zou worden ben ik al anders gaan denken en leven, je moet ineens een hoop regelen, zeker omdat je ook nog dat huis hebt dat verbouwen moet worden.
Wat ik eigenlijk wil zeggen is... een kind betekent niet het einde van je leven. Natuurlijk krijg je er verantwoordelijkheden bij, je krijgt een extra prioriteit en je zal je leven anders in gaan delen. Maar de onzin die je vaak hoort zoals:
* je kan niet meer rustig op vakantie
* je kan nooit meer uitgaan
* je hebt geen tijd meer voor elkaar
in mijn optiek is het allemaal onzin, zoals al eerder gezegd in dit topic, je kan er voor kiezen om een "burgerlijk muurbloempje" te worden, maar dat hoeft niet, dat bepaal je zelf.
Je zegt al dat je niet heel veel behoefte hebt om ieder weekend te stappen en je hebt geen hekel aan thuis zitten, mocht je dat wel een keer willen dan regel je een oppas. Wij kiezen er voor om het kind zo vrij mogelijk op te voeden, vrienden en familie moeten er echt bij horen, wij willen vrienden dus ook geel gemakkelijk ons kind en de fles geven en zo zorgen dat het kind niet te afhankelijk word van de ouders alleen. Zo kun je je kind ook eens makkelijk bij vrienden en familie achterlaten, en ook eens tijd voor jezelf maken, en kun je eens een avondje lekker uitgaan.
Ik ben natuurlijk niet een ervaren ouder, maar ik ben er van overtuigd dat wanneer je een kind niet als "obstakel" in je leven ziet het dat ook niet zal worden. Je moet er natuurlijk wel rekening mee houden dat het voor komt dat het een lastig kind (huilbaby) word, en dan zul je niet zo gemakkelijk op vakantie kunnen.
Een ding weet ik bijna wel zeker... als je niet zeker weet dat je geen kinderen wilt, de kans groot is dat je later spijt krijgt dat je geen kinderen hebt.
Ik wil kort wel even mijn situatie beschrijven en mijn mening geven in dit topic.
Ik ben zelf 28 jaar en mijn vriendin is 22, vanaf het begin dat we wat met elkaar kregen hebben we beide wel ge-uit dat we een kinderwerns hebben, dat kwam bij ons al heel snel, mede omdat de moeder van mijn vriendin op haar 41e jaar weer zwanger was, en inmiddels bevallen van een prachtige zoon.
Ik ben zelf jarenlang vrijgezel geweest voor ik een relatie met mijn huidige vriendin kreeg, maar in 1 jaar is mijn leven ingrijpend veranderd. Ik heb binnen het afgelopen jaar een ontzettend lieve vriendin gevonden, een huis gekocht (ik woonde nog thuis) en ik word vader... je kunt je voorstellen dat dat nogal een impact heeft op je leven.
Mijn vriendin zou nog een jaar in het buitenland gaan werken en daarna wilde ze nog gaan studeren, echter kwamen we vrij snel nadat ze er zat achter dat ze zwanger is, inmiddels alweer 15 weken!
Omdat wij beide een kinderwens hadden en wij beiden binnen nu en 2 jaar wel kinderen wilde, en we prima in staat zijn om voor een kind te zorgen (mentaal en financieel) hebben wij ook niet eens getwijfeld of we het kind wel wilde. Eigenlijk waren we meteen blij, vanaf het moment dat ik wist dat ik vader zou worden ben ik al anders gaan denken en leven, je moet ineens een hoop regelen, zeker omdat je ook nog dat huis hebt dat verbouwen moet worden.
Wat ik eigenlijk wil zeggen is... een kind betekent niet het einde van je leven. Natuurlijk krijg je er verantwoordelijkheden bij, je krijgt een extra prioriteit en je zal je leven anders in gaan delen. Maar de onzin die je vaak hoort zoals:
* je kan niet meer rustig op vakantie
* je kan nooit meer uitgaan
* je hebt geen tijd meer voor elkaar
in mijn optiek is het allemaal onzin, zoals al eerder gezegd in dit topic, je kan er voor kiezen om een "burgerlijk muurbloempje" te worden, maar dat hoeft niet, dat bepaal je zelf.
Je zegt al dat je niet heel veel behoefte hebt om ieder weekend te stappen en je hebt geen hekel aan thuis zitten, mocht je dat wel een keer willen dan regel je een oppas. Wij kiezen er voor om het kind zo vrij mogelijk op te voeden, vrienden en familie moeten er echt bij horen, wij willen vrienden dus ook geel gemakkelijk ons kind en de fles geven en zo zorgen dat het kind niet te afhankelijk word van de ouders alleen. Zo kun je je kind ook eens makkelijk bij vrienden en familie achterlaten, en ook eens tijd voor jezelf maken, en kun je eens een avondje lekker uitgaan.
Ik ben natuurlijk niet een ervaren ouder, maar ik ben er van overtuigd dat wanneer je een kind niet als "obstakel" in je leven ziet het dat ook niet zal worden. Je moet er natuurlijk wel rekening mee houden dat het voor komt dat het een lastig kind (huilbaby) word, en dan zul je niet zo gemakkelijk op vakantie kunnen.
Een ding weet ik bijna wel zeker... als je niet zeker weet dat je geen kinderen wilt, de kans groot is dat je later spijt krijgt dat je geen kinderen hebt.
