Zo vergankelijk als rook, om gracieus te bewegen and zweven,
om doorzichtig te worden en te verdwijnen,
Dat is alles wat ik nodig heb om te overleven.
Dronken van water, voedend op lucht,
kleiner wordend en verwdijnen tot ik niets meer ben
maar weg.
Ik heb anorexia, nog niet zo lang, sinds september vorig jaar.
Toen was ik mollig en nu heb ik een normaal postuur maar voor hoe lang?
20 kilo afgevallen en net 3 maanden normaal eten achter de rug. En toch weer die terug slag. Weer niet willen eten. En niet om het afvallen alleen.
Anorexia gaat niet om afvallen, afvallen is een bijzaak. Het begint er vaak wel mee.
Wat gebeurt er met je als je niet eet?
Je wordt er high van, je krijgt een zweverig gevoel en na 2 of 3 weken elke dag alleen avond eten eten voel je de honger niet meer. En het gekke is dat je daar nog van baalt. Want honger hebben voelt goed. Je valt namelijk af.
Na een maandje of wat slaap je slechter omdat je lichaam actief wilt blijven om naar voedsel te zoeken. Na 2 maanden sliep ik bijna niet meer maar moe was ik ook niet dankzij de dieetpillen. En als ik moe was werd ik boos op mezelf. Actief blijven, sporten!
Om het uur naar de weegschaal lopen kijken of je niet ben aangekomen, koude douche nemen, de gekste dingen zodat je maar calorieen zal verliezen.
Dan wordt je duizelig, je handen zijn blauw, alles doet zeer, constante spierpijn, hoofdpijn, buikpijn, pijn in je nieren van de 3 a 4 liter water die je per dag drinkt zodat je iig een vol gevoel hebt.
Niets intresseert je meer, je leeft om niet te eten. Je wordt verdoofd je voelt geen emoties meer behalve negatieve zoals angst en woede en verdriet. Maar huilen gaat ook steeds minder. Je lichaam sluit zich af voor alles.
Je spreekt niet meer af met je vrienden want stel je voor dat je moet gaan eten of datz e wat zeggen over je gewicht. Je durft niet over straat omdat je jezelf niet in het glas durft te zien. Je ziet eruit als een monster dik en lelijk.
Je hele wereld wordt onrealitisch, je bent kapot van het niet slapen de constante pijn en de honger.
Maar je durft het niet los te laten. Dit is de enige controle die je nog hebt, hier ben je goed in, mensen geven je aandacht. Anorexia brengt namelijk ook veel postieve dingen met zich mee.
Het is een verslaving en ook wil je niet meer verder gaan en wil je eten je kunt het niet. Je lichaam schreeuwt om eten maar het lukt je niet.
Anorexia is een hel een constant gevecht tegen jezelf.
Mensen zeggen, nou dan stop je toch gewoon, dan eet je toch gewoon en je wilt het echt maar toch ook niet.
Als je niets meer hebt voor je gevoel dan het niet eten, dan laat je dat niet gaan.
Mensen pas op met afvallen, dieetpillen of wat dan ook. Een eetstoornis draag je je hele leven het is een constant gevecht, het kleinste ding kan weer zorgen dat je ophoudt met eten.
Ik dacht dat ik genezen was echt waar. Ik at voor mijn gevoel weer goed en toch eet ik nu weer bijna niets en ik wil ook nog niet genezen. Misschien over een paar maanden als ik de moed vind omhulp te vragen. Tot die tijd wil ik dit. Ook al haat ik het.
Wil je dat echt?
Een ex-vriendinnetje had (heeft?) ook anorexia en ik herken alles. Het niet slapen, veels te veel sporten en jezelf niks, maar dan ook niks gunnen..
Zij had ook een bloedhekel aan zichzelf. Heb jij dat ook? Dat lijkt me echt ontzettend kut namelijk!
quote:Een hekel aan mijzelf. Met vlagen, vooral aan mijn lichaam of als ik wat eet. Dan voel ik me een mislukkeling en zwak. Ik was de afgelopen 3 maanden trots dat ik at, zelfs chips en nu kijk ik erop terug en walg ik van mezelf dat ik de kracht niet had om niet te eten.Op maandag 14 juni 2004 13:44 schreef Frenkie het volgende:
Zo respect. Wat een duidelijke post.
Een ex-vriendinnetje had (heeft?) ook anorexia en ik herken alles. Het niet slapen, veels te veel sporten en jezelf niks, maar dan ook niks gunnen..
Zij had ook een bloedhekel aan zichzelf. Heb jij dat ook? Dat lijkt me echt ontzettend kut namelijk!
Het is dus weer helemaal omgedraait. Ik heb wel een hekel aan mijn lichaam aan elk stukje vet elk bobbeltje alles. Het enige wat ik mooi vind aan mezelf zijn mijn ogen. Maar die zijn dan ook nooit te dik
Vind het trouwens eng om te lezen dat mensen het herkennen omdat dat bevestigd dat ik ziek ben terwijl ik het zelf nog half ontken en denk och valt wel mee je bent nog niet dun etc etc.
ja stomme vraag hoor, maar volgens mij was dat een belangrijk detail.
Wat ik even kwijt zou willen is dat wij veel steun hebben gehad aan een boek van Peggy Clude-Pierre: "De geheime taal van eetstoornissen". Toen zij in Nederland een lezing gaf hebben we die ook bezocht. Het grote voordeel van haar aanpak was dat ze ouders ed ook meer inzicht geeft in de psyche van een eetstoornis. Bovendien laat ze ook duidelijk zien dat er verschillende vormen zijn van eetstoornissen: dat je niet aan alle omschrijvingen van anorexia of boulimia hoeft te voldoen en toch een eetprobleem kunt hebben.
quote:Wat valt er over te geven als je niets eet?Op maandag 14 juni 2004 13:50 schreef SEMTEX het volgende:
Mensen met anorexia geven toch ook over?
ja stomme vraag hoor, maar volgens mij was dat een belangrijk detail.
Nee dus mensen met boulimia geven over, weinig mensen met anorexia geven eigenlijk over. Dat is meer echt meer voor boulimia.
quote:Dit heb ik niet geschreven maar ik ken het meisje wel. Zij is al een tijdje opgenomen in Amerika. Ik vind de brief wel mooi omdat het zo goed laat zien hoe ziek ze is.Dear Ana,
I offer you my soul, my heart and my bodily functions. I give you all my earthly possessions.
I seek your wisdom, your faith and your feather weight. I pledge to obtain the ability to float, to lower my weight to the single digits, I pledge to stare into space, to fear food, and to see obese images in the mirror. I will worship you and pledge to be a faithful servant until death does us part.
If I cheat on you and procreate with Ronald McDonald, Dave Thomas, the colonel or that cute little dog. I will kneel over my toilet and thrust my fingers deep in my throat and pray for your forgiveness.
Please Ana, don't give up on me. I'm so weak, I know, but only you with your strength inside me will I become a woman worthy of love and respect. I'm begging for you not to give up, I'm pleading with my shallow breathes and my pale skin. I bleed for you, suffer leg pains, headaches and fainting spells. My love for you makes me dizzy and confused I don't know whether I'm coming or going. Men run when they see the love I have for you and never return. But they aren't important to me all thats important is that you love me.
If you stay with me, I will worship you daily, I will run miles a day, come rain, snow, bitter cold or searing heat I will run from the pain and in fright. I will do 1,000 sit ups a day and lie to my family about what I eat and how I feel. I will stop weeping when I feel your warm arms embrace my shivering body. I will numb the hunger pains with razor blades and your strength.
Today, I renew our friendship and resolve to be faithful to you year long, life long. I begin each year with a 3 day fast in honor of you. If you give me the strength to fade away I will love you and worship you forever.
When I'm finally faded to nothing, when you've given me the gift of ending this torturous life. I will float on to the next world and be thin and beautiful payment for my undying love for you in this world.
I ask only one more thing you, please Ana, remove me from this hell, from this world ASAP. Please take away this hatred for my pain and allow me to be free and light.
Love Always, Worthless One
quote:Ow dat is dan anders dan bij mijn ex. Die at niet omdat ze zichzelf geen eten gunde. Die had echt onwijs de schurft aan zichzelf. En om zichzelf te "straffen" at ze gewoon niet. Toen wij wat hadden at ze trouwens wel (en veel), maar slapen deed ze nog steeds amper en ze liet haar lichaam echt afzien (te veel en te zwaar sporten).Op maandag 14 juni 2004 13:48 schreef Silmarwen het volgende:
Een hekel aan mijzelf. Met vlagen, vooral aan mijn lichaam of als ik wat eet. Dan voel ik me een mislukkeling en zwak. Ik was de afgelopen 3 maanden trots dat ik at, zelfs chips en nu kijk ik erop terug en walg ik van mezelf dat ik de kracht niet had om niet te eten.
Sterkte TS.
quote:Nee bij mij gaat het echt meer om de controle het gevoel iets wel te kunnen. Is nog stedsminachting maar meer minachting omdat ik vind dat ik alles niet goed genoeg doe. Ik moet alles altijd het beste kunnen overal perfect in zijn. En dat kan niet. Dat geeft ene gevoel van machteloosheid en anorexia geeft me controle terug. Terwijl het geen controle is. Ik heb geen controle mijn anorexia heeft controle over mij. Ik heb niets te zeggen, mijn anorexia bepaalt wat ik doe. En hoe erg ik dat niet wil ik kan maar niet winnen en als ik win is dat van korte duur.Op maandag 14 juni 2004 14:00 schreef Frenkie het volgende:
[..]
Ow dat is dan anders dan bij mijn ex. Die at niet omdat ze zichzelf geen eten gunde. Die had echt onwijs de schurft aan zichzelf. En om zichzelf te "straffen" at ze gewoon niet. Toen wij wat hadden at ze trouwens wel (en veel), maar slapen deed ze nog steeds amper en ze liet haar lichaam echt afzien (te veel en te zwaar sporten).
Het niet slapen vind ik het ergst. Ik ben nog niet dun genoeg geweest om echt veel pijn te hebben behalve enorme spierpijn. En sporten nu sport ik max 1 uur per dag die controle heb ik nog maar vorig jaar deed ik elk uur sit ups, hardlopen door de regen etc etc.
Het was vooral moeilijk op mijn werk als peuterleidster omdat je zoveel bezig bent met eten. Sochtends fruit, smiddags brood, daarna cracker tussendoor flessen, dat was echt een hel.
quote:Dank jeOp maandag 14 juni 2004 13:41 schreef Maerycke het volgende:
Herkenbaar... Heel veel sterkte
Heb je zelf nu een eetstoornis of een gehad?
Als je niet wilt antwoorden snap ik dat ook.
quote:Dat is niet waar. Mensen met anorexia geven zelfs nog het weinige over wat ze eten. Dan ben je niet goed geinformeerd.Op maandag 14 juni 2004 13:52 schreef Silmarwen het volgende:
[..]
Wat valt er over te geven als je niets eet?
Nee dus mensen met boulimia geven over, weinig mensen met anorexia geven eigenlijk over. Dat is meer echt meer voor boulimia.
[..]
Dit heb ik niet geschreven maar ik ken het meisje wel. Zij is al een tijdje opgenomen in Amerika. Ik vind de brief wel mooi omdat het zo goed laat zien hoe ziek ze is.
quote:Hallo ik heb anorexia... En van alle meisjes die ik nu zo langzamerhand ken met anorexia, en dat zijn er een stuk of 15, geven er maar 3 over.Op maandag 14 juni 2004 15:06 schreef SEMTEX het volgende:
[..]
Dat is niet waar. Mensen met anorexia geven zelfs nog het weinige over wat ze eten. Dan ben je niet goed geinformeerd.
De rest sport het eraf of gaat compenseren door niets eten of laxeren.
Dus misschien ben jij niet goed geinformeerd?
ken nu een meisje die hersteld is van anorexia op het moment, maar die gebruikte laxeermiddelen. (maar meestal niets want ze at ook bijna niets (ja twee sneetje ontbijtkoek op een dag))
een ander meisje wat ik vroeger kende gaf over en dronk laxeerdranken om het beetje wat ze binnen kreeg zo snel mogelijk eruit te hebben.
quote:Beste Silmarwen, probeer je discussie niet te laten verzanden in een welles-nietes discussie. Dat zou zonde zijn.Op maandag 14 juni 2004 15:13 schreef Silmarwen het volgende:
Hallo ik heb anorexia... En van alle meisjes die ik nu zo langzamerhand ken met anorexia, en dat zijn er een stuk of 15, geven er maar 3 over.
De rest sport het eraf of gaat compenseren door niets eten of laxeren.
Dus misschien ben jij niet goed geinformeerd?
quote:Er is geen vaste standaard voor anorexia of boulimia. Juist door het opleggen van vaste labels krijg je dat meisjes gaan denken dat ze niet echt een probleem hebben omdat ze niet kotsen, maar een laxeermiddel gebruiken, want dan is het niet anorexia. Er zijn ontzettend veel vormen van eetproblemen en hoe je het ook noemt: het blijft voortkomen uit dezelfde dingen, al uiten de symptomen zich bij iedereen anders.Op maandag 14 juni 2004 15:06 schreef SEMTEX het volgende:
[..]
Dat is niet waar. Mensen met anorexia geven zelfs nog het weinige over wat ze eten. Dan ben je niet goed geinformeerd.
In ieder geval, ik wens je heel erg veel sterkte.
quote:Dit is wat ik vind op een site over anorexia:Op maandag 14 juni 2004 15:13 schreef Silmarwen het volgende:
[..]
Hallo ik heb anorexia... En van alle meisjes die ik nu zo langzamerhand ken met anorexia, en dat zijn er een stuk of 15, geven er maar 3 over.
De rest sport het eraf of gaat compenseren door niets eten of laxeren.
Dus misschien ben jij niet goed geinformeerd?
Je denk voortdurend aan eten en calorieën.
Je plant je voedselopname heel zorgvuldig en raakt in paniek wanneer je je daar niet aan kunt houden.
Je weegt jezelf veelvuldig, vaak meerdere keren per dag.
Je raak in paniek wanneer je bent aangekomen, al is het maar een paar pond.
Je voelt je sterk wanneer je niet eet.
Je stemming wordt grotendeels bepaald door wat je eet en wat je weegt.
Wanneer je volgens jezelf teveel of 'verboden' voedsel eet, wil je dit zo snel mogelijk kwijt raken.
Je gebruikt hiervoor laxeermiddelen, of
je probeert het eten met overgeven er weer uit te gooien.
Je doet veel aan lichaamsbeweging en raak in paniek als je naar jou idee niet genoeg hebt gesport.
Je probeert sociale situaties waarin gegeten wordt te vermijden en verzint smoesjes om daar niet naar toe te hoeven gaan.
Je hebt last van de lichamelijke verschijnselen die genoemd worden onder het kopje "Hoe herken ik iemand die anorexia heeft".
Je denkt of houdt jezelf voor dat er niets met je aan de hand is, ook al kun je bijna nergens anders aan denken.
Sorry dat ik er zo over mierenneuk, maar er is zo'n groot schemergebied wat betreft eetziekten. Heel veel jonge meisjes hongeren nl. 'wel eens', maar zodra je idd gaat overgeven, gaat laxeren en je zelfbeeld helemaal scheef is, heb je naar mijn idee echt professionele hulp nodig en kun je anorexia echt een serieuze ziekte gaan noemen waar je van moet genezen.
Ik hoop dat je het niet erg vind dat ik kritisch ben hierover, want er wordt soms maar wat gediagnosticeerd hier in R&P
Vond de reactie alleen een beetje raar maar goed. Ik zal me inhouden.
wellus nietus heeft geen zin toch?
quote:Meerdere dingen op een gestapelt.Op maandag 14 juni 2004 15:20 schreef innovative het volgende:
Hoe komt het eigenlijk dat je ineens een terugval hebt gehad? Tegenslag waardoor je het gevoel had de controle kwijt te zijn, of zomaar spontaan?
In ieder geval, ik wens je heel erg veel sterkte.
Werk kwijt, relatie over, nieuwe relatie, is allemaal veel stress. Al hoewel ik enorm blij ben met Knut
Dan ga je weer onzeker zijn en hop begin je weer.
quote:Ben ik ook weer wat wijzerOp maandag 14 juni 2004 15:20 schreef Ripley het volgende:
[..]
Er is geen vaste standaard voor anorexia of boulimia. Juist door het opleggen van vaste labels krijg je dat meisjes gaan denken dat ze niet echt een probleem hebben omdat ze niet kotsen, maar een laxeermiddel gebruiken, want dan is het niet anorexia. Er zijn ontzettend veel vormen van eetproblemen en hoe je het ook noemt: het blijft voortkomen uit dezelfde dingen, al uiten de symptomen zich bij iedereen anders.
quote:Dat dit symptomen zijn vana norexia betekent niet dat je elk symptoom moet kunnen aanvinken natuurlijk.Op maandag 14 juni 2004 15:21 schreef SEMTEX het volgende:
[..]
lijst
Ben het wel met je eens dat er hier niet op los gediagnosticeerd worden en dat dat een kwalijke zaak is, en dat veel meisjes een periode lang hongeren en toch niet doorschieten in de ernst van anorexia of boulimia. Alleen, je moet iets ook niet direct bagatelliseren omdat het niet aan het standaardbeeld van een bepaald eetprobleem voldoet.
quote:ik wellus-nietus niet. Ik vind het interessant om te weten te komen dat er dus nog meer verschillende 'soorten' anorexia zijn. Ik dacht altijd dat mensen metr anorexia altijd kotsten.Op maandag 14 juni 2004 15:22 schreef DarkElf het volgende:
Semmie? punt is duidelijk.
wellus nietus heeft geen zin toch?
Ik heb nl. ook een periode in mijn leven (een half jaar lang ong.) bijna niets gegeten. Er waren
wel eens dagen dat ik naar mijn werk ging zonder iets gegeten te hebben (geloof me nou, dat is
alweer een tijdje terug hoor
) en ik zonderde me ook af en viel 15 kilo af. Ik ben daar altijd zelf weer bovenop gekomen, al ben ik nog steeds problematisch met eten soms. Ik zou mezelfechter niet iemand met anorexia genoemd hebben in die tijd. En daarom vind ik 't zo interessant
welke optelsom dan uiteindelijk wel anorexia vormt en wat daarbij komt kijken
En hai
quote:Dat staat op de site van sabn ja. Dat zijn punten waar je ana kunt voldoen maar je hoeft niet aan elk punt te voldoen. Ik kom regelmatig op sabn.Op maandag 14 juni 2004 15:21 schreef SEMTEX het volgende:
[..]
Sorry dat ik er zo over mierenneuk, maar er is zo'n groot schemergebied wat betreft eetziekten. Heel veel jonge meisjes hongeren nl. 'wel eens', maar zodra je idd gaat overgeven, gaat laxeren en je zelfbeeld helemaal scheef is, heb je naar mijn idee echt professionele hulp nodig en kun je anorexia echt een serieuze ziekte gaan noemen waar je van moet genezen.
Ik hoop dat je het niet erg vind dat ik kritisch ben hierover, want er wordt soms maar wat gediagnosticeerd hier in R&P
Maar hoezo over gediagnotiseerd. Niemand hier heeft gezegd dat ik anorexia heb
Dat heeft mijn huisarts me wel goed duidelijk gemaakt.
Ik blijf je reactie nogal fel vinden.
quote:Nee, 2 waren zelfs al genoeg, stond er.Op maandag 14 juni 2004 15:24 schreef Ripley het volgende:
[..]
Dat dit symptomen zijn vana norexia betekent niet dat je elk symptoom moet kunnen aanvinken natuurlijk.
quote:Daarom: mijn excuses als ik te kritisch overkwamBen het wel met je eens dat er hier niet op los gediagnosticeerd worden en dat dat een kwalijke zaak is, en dat veel meisjes een periode lang hongeren en toch niet doorschieten in de ernst van anorexia of boulimia. Alleen, je moet iets ook niet direct bagatelliseren omdat het niet aan het standaardbeeld van een bepaald eetprobleem voldoet.
Wel onbegrijpelijk voor mij. Jullie (de meiden met eetstoornis) praten allemaal zo openhartig en redelijk en objectief over je stoornis. Alsof je het over iemand anders hebt. Zo vreemd! Je bent intelligent genoeg om te begrijpen dat er iets niet goed zit en dan toch niet bij machte zijn er iets aan te doen. Maarja, daarom is het ook een aandoening. Gisteren zag ik op tv een 38-jarige anorexia-overlever. Dat was wel uniek dat ze zo oud was geworden...Ze liet zich ook naakt filmen zodat ze als schrikbeeld zou dienen voor anderen. Ze vertelde over haar veruineerde lichaam (kapot gebit, onvruchtbaar, doof, hartproblemen, broze botten). Tijdnes de opname viel ze ook neer en verloor het bewustzijn, maar dat was normaal en gebeurde wel vaker, ze kon ook elk moment sterven volgens haar arts. En dan toch zo doorgaan. Voor mij onbegrijpelijk, maar het moet absoluut een hel zijn.
ik kan alleen maar zeggen tegen degenen met een eetstoornis, heel veel sterkte..
snap je punt maar dat is dus gewoon niet de discussie hier.
wij gaan niet in twijfel trekken wat een arts zegt, hier online diagnosticeren zijn we tegen , en is echt imho belachelijk gedrag maar dat gebeurd hier niet.
quote:Krijg je er ook hulp voor? Ik hoop van wel, want uiteindelijk is dit niet gezond voor je lichaam natuurlijk.Op maandag 14 juni 2004 15:28 schreef Silmarwen het volgende:
[..]
Dat staat op de site van sabn ja. Dat zijn punten waar je ana kunt voldoen maar je hoeft niet aan elk punt te voldoen. Ik kom regelmatig op sabn.
Maar hoezo over gediagnotiseerd. Niemand hier heeft gezegd dat ik anorexia heb
Dat heeft mijn huisarts me wel goed duidelijk gemaakt.
quote:Nogmaals mijn excuses danIk blijf je reactie nogal fel vinden.
quote:Nope ik heb nu een bmi van 22 wat normaal is. Als je anorexia krijgt wanneer je dik bent kun je dus wel al anorexia hebben zonder dun te zijn. Er zijn ook veel meisjes die steeds wisselen van anorexia naar boulimia of bed en dus normaal gewicht hebben alleen veel jojo-en door 3 maanden niets te eten en vervolgens 2 weken alles te eten.Op maandag 14 juni 2004 15:28 schreef DarkElf het volgende:
sterker nog: iemand (die er verstand van heeft) heeft me niet zolang geleden verteld dat je bijv helemaal niet dun hoeft te zijn om anorexia te hebben. Wist ik ook niet.
quote:Dat heb ik ook gezien ja. Ik dacht ook altijd dat mensen met anorexia zichzelf blijvend als dikkerd in de spiegel blijven zien, maar deze vrouw had zelf door hoe mager ze was geworden en hoe ongezond dat voor haar was, maar kon er simpelweg niet meer mee stoppen.Op maandag 14 juni 2004 15:30 schreef Aventura het volgende:
Wat heftig zeg, heb ik dit nu aangewakkerd door mijn topic over die pro-ana sites?
Wel onbegrijpelijk voor mij. Jullie (de meiden met eetstoornis) praten allemaal zo openhartig en redelijk en objectief over je stoornis. Alsof je het over iemand anders hebt. Zo vreemd! Je bent intelligent genoeg om te begrijpen dat er iets niet goed zit en dan no niet bij machte zijn er iets aan te doen. Maarja, daarom is het ook een aandoening. Gisteren zag ik op tv een 38-jarige anorexia-overlever. Dat was wel uniek dat ze zo oud was geworden...Ze liets zich ook naakt filmen zodat ze als schrikbeeld zou dienen voor anderen. Ze vertelde over haar veruineerde lichaam (kapot gebit, onvruchbaar, doof, hartproblemen en broze botten). En dan toch zo doorgaan. Voot mij onbegrijpelijk, maar het moet absoluut een hel zijn.
ik kan alleen maar zeggen tegen degenen met een eetstoornis, heel veel sterkte..
quote:Praten over jezelf alsof het iemand anders is maakt het wat makkelijker. Is gewoone en afstand creeeren tussen emoties en feiten. Muurtje dus.Op maandag 14 juni 2004 15:30 schreef Aventura het volgende:
Wat heftig zeg, heb ik dit nu aangewakkerd door mijn topic over die pro-ana sites?
Wel onbegrijpelijk voor mij. Jullie (de meiden met eetstoornis) praten allemaal zo openhartig en redelijk en objectief over je stoornis. Alsof je het over iemand anders hebt. Zo vreemd! Je bent intelligent genoeg om te begrijpen dat er iets niet goed zit en dan no niet bij machte zijn er iets aan te doen. Maarja, daarom is het ook een aandoening. Gisteren zag ik op tv een 38-jarige anorexia-overlever. Dat was wel uniek dat ze zo oud was geworden...Ze liets zich ook naakt filmen zodat ze als schrikbeeld zou dienen voor anderen. Ze vertelde over haar veruineerde lichaam (kapot gebit, onvruchbaar, doof, hartproblemen en broze botten). En dan toch zo doorgaan. Voot mij onbegrijpelijk, maar het moet absoluut een hel zijn.
ik kan alleen maar zeggen tegen degenen met een eetstoornis, heel veel sterkte..
quote:Maakt niet uit hoor verderOp maandag 14 juni 2004 15:30 schreef SEMTEX het volgende:
[..]
Krijg je er ook hulp voor? Ik hoop van wel, want uiteindelijk is dit niet gezond voor je lichaam natuurlijk.
[..]
Nogmaals mijn excuses dan
Ik krijg geen hulp op dit moment omdat ik een tijdje wel goed at. Ik wil nu zelf nog geen hulp.
Misschien over een tijdje of niet. Ja klinkt misschien wel gek wat ik nu zeg, maar ik vind het eigenlijk nu wel fijn. Het schommelt steeds heel erg.
En zoals ik al zei anorexia is net een drug. Je krijgt er een high en gevoelloos gevoel van en dat werkt verslavend.
quote:Mijn zusje heeft in haar slechtste periode haaruitval gehad, haar tanden en nagels braken af, ze kreeg inderdaad hartproblemen etc. Nu gaat het al een hele tijd veel beter en haar haar ziet er beter uit en haar nagels ook, maar je tanden groeien natuurlijk niet zomaar aan en je hart heeft toch een flinke optater gehad. Maar dat kan op dat moment natuurlijk niet zoveel schelen.Op maandag 14 juni 2004 15:30 schreef Aventura het volgende:
Ze vertelde over haar veruineerde lichaam (kapot gebit, onvruchbaar, doof, hartproblemen en broze botten).
quote:Omdat de kwaal zichzelf overneemt en je dan ms wel tot inzicht gekomen bent in je bovenkamer ,maar je lijf niet meer meewerkt, denk ik?Op maandag 14 juni 2004 15:30 schreef Aventura het volgende:
Wat heftig zeg, heb ik dit nu aangewakkerd door mijn topic over die pro-ana sites?
Wel onbegrijpelijk voor mij. Jullie (de meiden met eetstoornis) praten allemaal zo openhartig en redelijk en objectief over je stoornis. Alsof je het over iemand anders hebt. Zo vreemd! Je bent intelligent genoeg om te begrijpen dat er iets niet goed zit en dan toch niet bij machte zijn er iets aan te doen. Maarja, daarom is het ook een aandoening. Gisteren zag ik op tv een 38-jarige anorexia-overlever. Dat was wel uniek dat ze zo oud was geworden...Ze liet zich ook naakt filmen zodat ze als schrikbeeld zou dienen voor anderen. Ze vertelde over haar veruineerde lichaam (kapot gebit, onvruchtbaar, doof, hartproblemen, broze botten). Tijdnes de opname viel ze ook neer en verloor het bewustzijn, maar dat was normaal en gebeurde wel vaker, ze kon ook elk moment sterven volgens haar arts. En dan toch zo doorgaan. Voor mij onbegrijpelijk, maar het moet absoluut een hel zijn.
ik kan alleen maar zeggen tegen degenen met een eetstoornis, heel veel sterkte..
Je lichaam kán op een gegeven moment niet eens meer eten verdragen.
quote:Inderdaad, bij mijn zusje was het zo dat ze aan tafel last kreeg van het overgeven van een soort maagzuur als ze wat at, alsof haar lichaam eten afstootte.Op maandag 14 juni 2004 15:40 schreef milagro het volgende:
[..]
Omdat de kwaal zichzelf overneemt en je dan ms wel tot inzicht gekomen bent in je bovenkamer ,maar je lijf niet meer meewerkt, denk ik?
Je lichaam kán op een gegeven moment niet eens meer eten verdragen.
Mijn hele bloed was verzuurd, was kilo's lichter, en okay ik had veel pijn door Crohn, maa rik snap niet hoe anorexia-patienten nog kunnen functioneren met zo weinig gewicht.
Het minste dat ik door Crohn gewogen heb is 38 en ik kan geen stap meer verzetten.
Mensen begrijpen het écht niet, dat is zo jammer maar logisch tegelijkertijd.
Een eetstoornis is 1 van de moeilijkste verslavingen (misschien wel de moeilijkste, omdat mensen die aan andere dingen verslaafd zijn ermee moeten stoppen en wij moeten eten om in leven te blijven en dus steeds met ons verslavende middel te maken hebben).
Ik hoop echt dat je eruit komt en ik wil je heel veel sterkte toewensen.TS, ik herken dit zo! Alhoewel het bij mij met anorexia begon en ik nu al bijna 9 jaar boulimia heb met anorectische periodes.
Mensen begrijpen het écht niet, dat is zo jammer maar logisch tegelijkertijd.
Een eetstoornis is 1 van de moeilijkste verslavingen (misschien wel de moelijkste, omdat mensen die aan andere dingen vverslaafd zijn ermee moeten stoppen en wij moeten eten om in leven te blijven en dus steeds met ons verslavende middel te maken hebben).
Ik hoop echt dat je eruit komt en ik wil je heel veel sterkte toewensen.
"Ik wil net zo'n figuur als jij, wat weeg jij , dan ga ik er 2 kilo onder zitten dan heb ik nog speling"
Zo begon ze en op het laatst was ze ook dunner dan ik, alleen dat zag ze dus niet.
Zij was veel forser van 'frame' dus die 53 kilo bij mijn toonde niet dun, ik had en heb geen uitstekende ribben of heupbeenderen, bij haar was dat wel zeer extreem.
maar dan toch voor de spiegel staan in de toiletruimte en "kijk dan, hie rkan nog wat af, en hier"
ze at niets behalve muscle power.
1 keer zondigde ze met een blokje kaas en dat kwam er meteen uit
Is dat bij jou ook zo, Silmarwen, dat je dus echt niet zíet dat je zo dunt, je weet het omdat men dat tegen je zegt, maar zie je het ook?
quote:Dat kan, maar hoef t niet.Op maandag 14 juni 2004 13:50 schreef SEMTEX het volgende:
Mensen met anorexia geven toch ook over?
ja stomme vraag hoor, maar volgens mij was dat een belangrijk detail.
Er zijn mensen met zogezegde 'zuivere' anorexia zonder eetbuien die niet overgeven (of misschien soms wel, want sommigen braken zelfs elk klein beetje voedsel uit) en andere mensen met anorexia hebben last van eetbuien, die wel weer worden uitgebraakt.
quote:Ik ben dus niet dun. Echt niet. Ik ben normaal. Maar goed ik zie mezelf als super dik en ik baal enorm dat alles niet strak zit. Ik ben in korte tijd veel afgevallen en dus zit alles los. Ik word er echt gek van. Maar ik zit wel steeds, damn hier vet daar vet overal vet. Ben sinds vorige week al weer 2 kilo kwijt. Als ik nu 10 kilo afval heb ik echt ondergewicht mijn gewicht is volgens de schema's precies goed al hoewel ik me dat niet kan voorstellen want ik ben echt niet slank. En dat klinkt weer raar omdat ik dat zeg maar het is serieus niet zo.Op maandag 14 juni 2004 15:47 schreef milagro het volgende:
Een collegaatje van me begon te lijnen.
"Ik wil net zo'n figuur als jij, wat weeg jij , dan ga ik er 2 kilo onder zitten dan heb ik nog speling"
Zo begon ze en op het laatst was ze ook dunner dan ik, alleen dat zag ze dus niet.
Zij was veel forser van 'frame' dus die 53 kilo bij mijn toonde niet dun, ik had en heb geen uitstekende ribben of heupbeenderen, bij haar was dat wel zeer extreem.
maar dan toch voor de spiegel staan in de toiletruimte en "kijk dan, hie rkan nog wat af, en hier"
ze at niets behalve muscle power.
1 keer zondigde ze met een blokje kaas en dat kwam er meteen uit
Is dat bij jou ook zo, Silmarwen, dat je dus echt niet zíet dat je zo dunt, je weet het omdat men dat tegen je zegt, maar zie je het ook?
quote:Dat herken ik zelf ook. Ik ben zwaar gebouwd en nu ik slank ben (weer in een anorectische periode) kan ik mijn botten zien, maar toch blijf ik doorgaan met afvallen. Dat komt omdat mijn billen en benen nog wel stevig zijn in verhouding tot mijn lijf.Op maandag 14 juni 2004 15:47 schreef milagro het volgende:
Een collegaatje van me begon te lijnen.
"Ik wil net zo'n figuur als jij, wat weeg jij , dan ga ik er 2 kilo onder zitten dan heb ik nog speling"
Zo begon ze en op het laatst was ze ook dunner dan ik, alleen dat zag ze dus niet.
Zij was veel forser van 'frame' dus die 53 kilo bij mijn toonde niet dun, ik had en heb geen uitstekende ribben of heupbeenderen, bij haar was dat wel zeer extreem.
Er zijn anorecten die helemaal niet zien hoe dun ze zijn en er zijn er die wel zien dat ze op bep. plekken van hun lijf mager zijn, maar omdat ze bv. in verhouding stevigere benen / billen hebben is dat toch een reden om door te schieten.
Uit ervaring met die collega weet ik dat ze alles als een stimulans zag door te gaan.
Noemde je haar precies goed, dan was dat een teken dat ze op de goede weg zat.
Noemde je haar te dun, dan was dat een bevestiging dat het werkte
Noemde je haar te dik, dan nu ja..dat laat zich raden.
Pas toen ze zwanger wilde raken, ging de knop om.
quote:Niets zeggen en er gewoon zijn, dat is het belangrijkste want in alles wat je zegt wordt idd een excuus gezocht.Op maandag 14 juni 2004 15:55 schreef milagro het volgende:
Ik kan en ga dit niet beoordelen.
Uit ervaring met die collega weet ik dat ze alles als een stimulans zag door te gaan.
Noemde je haar precies goed, dan was dat een teken dat ze op de goede weg zat.
Noemde je haar te dun, dan was dat een bevestiging dat het werkte
Noemde je haar te dik, dan nu ja..dat laat zich raden.
Pas toen ze zwanger wilde raken, ging de knop om.
quote:Precies, die benen of heupen zullen in verhouding altijd steviger zijn, hoeveel je ook afvalt.Op maandag 14 juni 2004 15:52 schreef miendobbelsteen het volgende:
[..]
Dat herken ik zelf ook. Ik ben zwaar gebouwd en nu ik slank ben (weer in een anorectische periode) kan ik mijn botten zien, maar toch blijf ik doorgaan met afvallen. Dat komt omdat mijn billen en benen nog wel stevig zijn in verhouding tot mijn lijf.
Er zijn anorecten die helemaal niet zien hoe dun ze zijn en er zijn er die wel zien dat ze op bep. plekken van hun lijf mager zijn, maar omdat ze bv. in verhouding stevigere benen / billen hebben is dat toch een reden om door te schieten.
Denk aan Karen Carpenter
Maar is het echt het beoogde figuur dat je zover doet komen.
Of is het meer het uitblinken in iets, de aandacht die het geeft.
Die collega was echt trots dat ze het volhield, niet eten dus.
Zelfs de flauwtes waren een bonus.
quote:Ik kon er niet zijn, hoor, ik ergerde me dood aan de ene kant, en maakt me zorgen aan de andere kant , maakte me kwaad op haar omdat ik me zorgen maakte en zij alleen maar kon lachen erom.Op maandag 14 juni 2004 15:57 schreef Silmarwen het volgende:
[..]
Niets zeggen en er gewoon zijn, dat is het belangrijkste want in alles wat je zegt wordt idd een excuus gezocht.
Zij was een eng dun, werd niet meer ongesteld, en ik kon dat niet aanzien omdat ik haargraag mocht, zei ik daar dus wat van, anderen ook, haar man, smeken gewoon en zij maar lachen.. heel typisch, heel frustrerend.
quote:zo'n poeder drankje dat bodybuilders nemen als ze snel afmoeten vallen voor een wedstrijd of zo.Op maandag 14 juni 2004 16:01 schreef DarkElf het volgende:
muscle power? wat is dat?
dat mag je maar een week of 2 gebruiken, zij leefde er maanden op en de incidentele appel, waarbij ze over 1 partje de hele dag deed.
quote:Ja dat kan ik me goed voorstellen ja. Mijn ouders werden er ook gek van. Ik vond dat zij aan het zeiken waren en zij eiste dat ik moest eten en dat werkt enkel averechts. Ik ging daardoor gemene dingen zeggen, hun de schuld geven, wat nergens op sloeg.Op maandag 14 juni 2004 16:01 schreef milagro het volgende:
[..]
Ik kon er niet zijn, hoor, ik ergerde me dood aan de ene kant, en maakt me zorgen aan de andere kant , maakte me kwaad op haar omdat ik me zorgen maakte en zij alleen maar kon lachen erom.
Zij was een eng dun, werd niet meer ongesteld, en ik kon dat niet aanzien omdat ik haargraag mocht, zei ik daar dus wat van, anderen ook, haar man, smeken gewoon en zij maar lachen.. heel typisch, heel frustrerend.
Het lijkt me erg lastig om om te gaan met iemand die an heeft
aandachtr geven, straffen, negeren, alles.
ik denk dat je als naaste, emotioneel betrokkenen weinig tot niets kunt betekenen.
quote:ah klinkt gezondOp maandag 14 juni 2004 16:03 schreef milagro het volgende:
[..]
zo'n poeder drankje dat bodybuilders nemen als ze snel afmoeten vallen voor een wedstrijd of zo.
dat mag je maar een week of 2 gebruiken, zij leefde er maanden op en de incidentele appel, waarbij ze over 1 partje de hele dag deed.
quote:bij veel ziektes en stoornissen geldt dat niet per se alle symptomen zich hoeven voor te doen, maar "slechts" een bepaald deel er van. ik zie niet in waarom dat in dit geval niet zo zou zijnOp maandag 14 juni 2004 15:21 schreef SEMTEX het volgende:
[..]
Dit is wat ik vind op een site over anorexia:
Je denk voortdurend aan eten en calorieën.
Je plant je voedselopname heel zorgvuldig en raakt in paniek wanneer je je daar niet aan kunt houden.
Je weegt jezelf veelvuldig, vaak meerdere keren per dag.
Je raak in paniek wanneer je bent aangekomen, al is het maar een paar pond.
Je voelt je sterk wanneer je niet eet.
Je stemming wordt grotendeels bepaald door wat je eet en wat je weegt.
Wanneer je volgens jezelf teveel of 'verboden' voedsel eet, wil je dit zo snel mogelijk kwijt raken.
Je gebruikt hiervoor laxeermiddelen, of
je probeert het eten met overgeven er weer uit te gooien.
Je doet veel aan lichaamsbeweging en raak in paniek als je naar jou idee niet genoeg hebt gesport.
Je probeert sociale situaties waarin gegeten wordt te vermijden en verzint smoesjes om daar niet naar toe te hoeven gaan.
Je hebt last van de lichamelijke verschijnselen die genoemd worden onder het kopje "Hoe herken ik iemand die anorexia heeft".
Je denkt of houdt jezelf voor dat er niets met je aan de hand is, ook al kun je bijna nergens anders aan denken.
Sorry dat ik er zo over mierenneuk, maar er is zo'n groot schemergebied wat betreft eetziekten. Heel veel jonge meisjes hongeren nl. 'wel eens', maar zodra je idd gaat overgeven, gaat laxeren en je zelfbeeld helemaal scheef is, heb je naar mijn idee echt professionele hulp nodig en kun je anorexia echt een serieuze ziekte gaan noemen waar je van moet genezen.
Ik hoop dat je het niet erg vind dat ik kritisch ben hierover, want er wordt soms maar wat gediagnosticeerd hier in R&P
quote:Ik heb mijn ongelijk ook allang toegegeven hoorOp maandag 14 juni 2004 16:09 schreef Alicey het volgende:
[..]
bij veel ziektes en stoornissen geldt dat niet per se alle symptomen zich hoeven voor te doen, maar "slechts" een bepaald deel er van. ik zie niet in waarom dat in dit geval niet zo zou zijn
quote:ik zag het later jaOp maandag 14 juni 2004 16:15 schreef SEMTEX het volgende:
[..]
Ik heb mijn ongelijk ook allang toegegeven hoor
Ze droeg 2 jassen, een winterjas en daarover een regenjas, en dan nog mega mager tonend.
Ze is, wachtend om over te steken, aangereden door de vuilniswagen, de chauffeur dacht dat hij een vuilniszak aanreed, haar jas was ook grijs namelijk
Sorry, hoe erg ook, ik moest toch lachen
... ze heeft het overleefd , hoor quote:Ja, daarom waren wij zo blij met dat boek dat ik noemde. Mijn zusje moest eigenlijk worden opgenomen in ene kliniek, maar mijn moeder heeft samen met de dokter en haar werk een schema opgesteld waarmee ze haar thuis geholpen hebben. Mijn moeder had echt engelengeduld, zo knap vind ik dat.Op maandag 14 juni 2004 16:03 schreef Silmarwen het volgende:
[..]
Ja dat kan ik me goed voorstellen ja. Mijn ouders werden er ook gek van. Ik vond dat zij aan het zeiken waren en zij eiste dat ik moest eten en dat werkt enkel averechts. Ik ging daardoor gemene dingen zeggen, hun de schuld geven, wat nergens op sloeg.
Het lijkt me erg lastig om om te gaan met iemand die an heeft
Aan de andere kant had ik het er erg moeilijk mee: ik voelde me schuldig en was bang dat ze bepaalde dingen van mij had afgekeken. En ik had het idee dat ik kennelijk zelfs hier niet sterk genoeg in was, omdat mijn zusje er slechter aan toe was dan ik.
quote:Ja, een soort jaloezie dat zij dunner was dan ik. Dat ik ook hier niet de beste in was. En aan de andere kant ook de ongerustheid voor je zusje, omdat ik zag dat het echt heel slecht met haar ging en ik haar wilde helpen. En tegelijkertijd dus wel precies zo willen zijn. Een heel dubbel gevoel.Op maandag 14 juni 2004 16:25 schreef milagro het volgende:
Je bedoelt dat je de prestatie van je zus niet kon evenaren, Rip?
quote:Dat is helaas waar: het enige wat helpt is therapie, want inderdaad: wat je ook zegt, men haalt er toch uit wat men zelf wil horen. Heel moeilijk, zowel voor degene met de eetstoornis die zich onbegrepen voelt als voor de omgeving die machteloos toekijkt.Op maandag 14 juni 2004 16:04 schreef milagro het volgende:
alles wat je zegt of doet, werkt averechts.
aandachtr geven, straffen, negeren, alles.
ik denk dat je als naaste, emotioneel betrokkenen weinig tot niets kunt betekenen.
Het is het zelfbeeld wat omhoog geschroefd moet worden en helaas denken ze dat door niet eten te bereiken. Het vreemde is alleen: hoe dunner iemand wordt, hoe lager het zelfbeeld lijkt te worden, want de ontevredenheid gaat er niet van over.
quote:Ach ja, die goeie ouwe tijdOp maandag 14 juni 2004 16:29 schreef DarkElf het volgende:
lijkt me heel moeilijk ripley.
Momenteel gaat het een stuk beter hoor, met mijn zusje
ook. Mijn nichtje is ook zo dun, en zat ook maar met haar eten te schuiven.. gelukkig heeft m'n schoonzus een en ander al vroeg in de peiling gehad en kon tijdig íngrijpen.
Ik verbaas me dan ook over sommige moeders, die het niet of laat in de gaten hebben.
Ik weet dat AP meester zijn in bedriegen en liegen op dat vlak, maar toch, je zíet je kind toch afvallen en sjoemelen met eten..
quote:gelukkig maarOp maandag 14 juni 2004 16:31 schreef Ripley het volgende:
[..]
Ach ja, die goeie ouwe tijd
Momenteel gaat het een stuk beter hoor, met mijn zusje
je moeder heeft dus ook een flink moeilijke tijd gehad met twee zieke dochters.
knap van haar dat engelengeduld hoor.
quote:Ja, inderdaad. Maar je kunt het iemand niet door haar strot duwen. Of wel, en dat ze het er dan weer uitkotst. Bovendien ging het bij mijn zusje wel heel erg snel, binnen een paar maanden was ze al heel erg dun, terwijl je dan als ouder nog zoekt naar de manier waarop je zo'n persoon kan begrijpen en aanpakken. Ik heb in ieder geval alle respect voor mijn moeder, want ik geloof dat als zij niet zo kordaat en geduldig had gereageerd mijn zusje er lang niet zo goed aan toe zou zijn.Op maandag 14 juni 2004 16:31 schreef milagro het volgende:
Ik kan me er niets bij voorstellen.Ik probeer het te begrijpen maar ik weet dat het me op den duur alleen maar irriteert, kwaad maakt.
Mijn nichtje is ook zo dun, en zat ook maar met haar eten te schuiven.. gelukkig heeft m'n schoonzus een en ander al vroeg in de peiling gehad en kon tijdig íngrijpen.
Ik verbaas me dan ook over sommige moeders, die het niet of laat in de gaten hebben.
Ik weet dat AP meester zijn in bedriegen en liegen op dat vlak, maar toch, je zíet je kind toch afvallen en sjoemelen met eten..
Ik zag eens op tv een reportage, waar een moeder dus gewoon niet wist dat haar dochter niet at, ja okay ze was dun en zo, maar ziek?
Dat begrijp ik dus niet.
quote:Dat snap ik ook niet nee. Mijn moeder koopt zelf het eten, en we gebruikten iig 2 maaltijden samen, dus wat je at zag ze zelf wel. En als je altijd na het eten naar het toilet gaat valt dat ook wel op ja.Op maandag 14 juni 2004 16:37 schreef milagro het volgende:
Nee dat bedoel ik ook niet.
Ik zag eens op tv een reportage, waar een moeder dus gewoon niet wist dat haar dochter niet at, ja okay ze was dun en zo, maar ziek?
Dat begrijp ik dus niet.
quote:Ja, maar wat kun je dan doen als moeder? Dwingen helpt niet, want dan eten ze het op (als je geluk hebt) en braken het net zo hard uit (en daar heb je geen wc voor nodig...)Op maandag 14 juni 2004 16:31 schreef milagro het volgende:
Ik kan me er niets bij voorstellen.Ik probeer het te begrijpen maar ik weet dat het me op den duur alleen maar irriteert, kwaad maakt.
Mijn nichtje is ook zo dun, en zat ook maar met haar eten te schuiven.. gelukkig heeft m'n schoonzus een en ander al vroeg in de peiling gehad en kon tijdig íngrijpen.
Ik verbaas me dan ook over sommige moeders, die het niet of laat in de gaten hebben.
Ik weet dat AP meester zijn in bedriegen en liegen op dat vlak, maar toch, je zíet je kind toch afvallen en sjoemelen met eten..
Het is als ouder onmogelijk tegen te houden, werkelijk waar.
Bovendien zou het probleem daarmee ook niet opgelost zijn.
Maar bij die reportage, dat kind was dus echt hopeloos, de moeder wanhopig.
Niets hielp, opnames niet, niets.
Zo iemand gaat dan dus gewoon dood en je kan niet ingrijpen.
Want als zij niet opgenomen wilt worden wat dan?
Wanneer of kun je zo iemand wilsonbekwaam laten verklaren?
quote:Vreselijk lijkt me dat. Mijn ouders hadden het gelukkig behoorlijk snel door, maar hebben wel een tijdje lopen zoeken naar een oplossing. Gewoon zeggen dat iemand moet gaan eten etc. helpt idd niet, maar dat is wel je eerste instinct. En uit de machteloosheid kun je in eerste instantie ook best wel eens heel boos worden.Op maandag 14 juni 2004 17:06 schreef thaleia het volgende:
Ik denk dat het vaak juist (niet altijd, voordat iemand over me heenvalt) kinderen zijn van ouders die dat soort dingen helemaal niet opmerken. Aandachtstekort (nee, niet dat die dames het doen om aandacht te trekken, maar door emotioneel tekortkomen kun je wel slecht in je vel komen te zitten en op een of ander gebied een stoornis ontwikkelen). Een vriendin van me heeft haar ouders echt met krijsen en schreeuwen moeten duidelijk maken dat haar jongste zusje elk moment een hartstilstand kon gaan krijgen en dat ze al hun medewerking nodig had om zusjelief in een kliniek te krijgen. Die lui waren alleen maar met zichzelf bezig en zagen gewoon niet hoe ernstig dochterlief eraan toe was.
Daar hoor je iig nooit over.
quote:Ik geloof minder of je hoort er idd nauwelijks iets over.Op maandag 14 juni 2004 17:18 schreef milagro het volgende:
Krijgen jongens het eigenlijk
Daar hoor je iig nooit over.
in mijn vroige therapie zat en jongen met anorexia.
quote:Ja, er is een kleine groep jongens die het krijgt. Het is zeldzamer, maar je hoort er langzamerhand meer van. Ik heb zelfs ooit gehoord van een jongetje die het kreeg in de kleuterleeftijd. Hetgeen al aangeeft dat het niet (alleen) om uiterlijk gaat, maar vooral ook een geestelijke kwestie is.Op maandag 14 juni 2004 17:18 schreef milagro het volgende:
Krijgen jongens het eigenlijk
Daar hoor je iig nooit over.
quote:5% dus, en een andere manier van uiten zo lijkt het.Let op anorexia bij jongens
Gepubliceerd op woensdag 03 september 2003
Anorexia nervosa is vooral bekend als een ziekte, die jonge meisjes treft. Ouders weten ervan en letten op hun dochters. Maar de aandoening komt steeds vaker voor bij jongens, zo waarschuwen Britse doktoren. Ook de meeste informatie is gericht op meisjes.
Uit de laatste onderzoeken in Nederland blijkt dat 5 procent van de patiënten man is. Dit is een kleine groep. Maar in Engeland meldt de helft van alle klinieken dat er een verborgen groep jongens bestaat. Zij lijden aan deze aandoening, maar dit wordt vaak niet of te laat herkend.
Onderschatting
De gemiddelde leeftijd van jongens die last hebben van eetstoornissen ligt op 11 jaar. Toch worden jongens, soms vanaf 8 jaar, getroffen door deze aandoeningen. Zeven van de tien specialisten zegt dat de ziekte onder jongens vaak onderschat wordt en dat huisartsen vaak de symptomen over het hoofd zien.
Jonge jongens krijgen vaak interesse in sporten, jongens met anorexia ook. Alleen gaan zij vaak obsessief sporten. Het verschil tussen enthousiaste deelname en obsessief gedrag is voor ouders en huisartsen vaak moeilijk te zien.
Gewichtsverlies
Door lichaamsbeweging kan gewichtsverlies onopgemerkt blijven, mensen verwachten dat de jongens er door afvallen. Pas als het gewichtsverlies extreem wordt, beginnen ouders zich af te vragen of er iets mis is. Mensen verwachten het gewoon niet.
Op de website This Is London beschrijft de 15-jarige George Ramsay hoe hij onder anorexia nervosa leed. In de zomer van 2000 besloot hij fit te worden, nadat ze hem ‘dikkie’ hadden genoemd op school. George woog toen 60 kilo. Hij ging sporten en zijn ouders waren erg blij. Maar met de kerst woog hij nog maar 47 kilo.
Professionele hulp
In mei stuurden zijn ouders hem naar een kliniek omdat George nog maar 41 kilo woog. Zij moeder vertelt dat hij er vreselijk uitzag. “Ze zeiden dat als hij niet zou eten, hij dood zou gaan, “ aldus moeder Annette. “Ik wil alle ouders zeggen dat het van levensbelang is dat ze snel professionele hulp inschakelen, zodra ze denken dat hun kind een eetstoornis heeft.”
George werd, zoals veel jongens met anorexia, in eerste instantie geprezen voor zijn gewichtsverlies. “Ik voelde me geweldig,” zei George. Maar na een paar maanden ging het minder goed. “Mijn energieniveau was nul en ik sliep de halve dag. I had het vermoeden dat er iets mis was, maar dacht niet aan een eetstoornis. Ik wilde beter worden en ik dacht ook dat ik moest eten, maar het was moeilijk. Ik voelde me zo schuldig.”
In Nederland lijden ongeveer 21.000 mensen aan een eetstoornis. Per jaar melden zich drieduizend mensen voor professionele hulp. Dit kan via een huisarts, maar kijk ook eens op de site van Stichting Anorexia en Boulimia Nervosa (SABN).
(bronnen: This is London, BBC News, SABN)
© 2003 Neos.nl, in opdracht van Planet Internet
quote:Ja, kleuterleeftijd...Op maandag 14 juni 2004 17:24 schreef Ripley het volgende:
Ik heb zelfs ooit gehoord van een jongetje die het kreeg in de kleuterleeftijd. Hetgeen al aangeeft dat het niet (alleen) om uiterlijk gaat, maar vooral ook een geestelijke kwestie is.
Ik heb altijd heel weinig gegeten. Ik was altijd heel dun. Ik had zover ik me kon herinneren nooit echt honger. Als puber kwamen mijn hormonen maar niet op gang. Ik bleef een spriet zonder enige vrouwelijke vorm. Als volwassene woog ik hoogstens 46 kg. Achteraf bezien blijkt mijn BMI rond de 16 te zijn geweest.
Toch was ik me van geen kwaad bewust. Ik at gewoon nauwelijks. Klaar. Als mensen opmerkingen maakten over mijn figuur zag ik dat als afgunst. Ik vond hen te dik. Soms werd het woord anorexia genoemd en dan flipte ik. Nee! Dat had ik dus niet.
Tot ik werd opgenomen. Ik was 32. Toen werd mij duidelijk (gemaakt) dat ik idd naar anorexia neigde. Kennelijk heb ik als kind besloten niet meer te eten uit woede, frustratie, onmacht en wrok. En nee, mijn moeder heeft dat nooit opgemerkt. Zoals zij ook niet heeft opgemerkt dat mijn twee zussen boulimia hebben ontwikkeld en mijn broer een periode angstvallig mager was. Ik vind het te persoonlijk om hier verdere details over te vertellen, maar bij mij had het dus niets te maken met uiterlijk of dun willen zijn. Wel heeft dat inzicht mijn ogen geopend en me gemotiveerd om wel goed voor mezelf te gaan zorgen, dus ook goed te gaan eten.
Ik ben nu in anderhalf jaar tijd 10 kg aangekomen, en ik vind het moeilijk. Ik vind mijn buik echt veel te dik.
Ik moet mezelf ervan weerhouden te gaan lijnen. Maar als ik denk aan dat zichzelf uithongerende meisje, dan helpt het me. Dan weet ik waarom ik eet.
erg knap.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik twijfelde om hier wat te posten.
Een laatste taboe voor mij...?
Overigens vind ik de OP erg ontroerend. Ik kreeg er tranen van...
1 waar het begint met lijnen, vandaaruit merkt dat het succes geeft, complimenten, aandacht , prestatie etc. en dat dan het zichzelf overneemt.
en 2 waar het totaal niets met een schoonheidsideaal van doen heeft, maar direct uit behoefte aan aandacht, minderwaardigheid, bewijsdrang komt.
Op school zat een meisje , zij wilde naar de dansacademie, maar was te zwaar.
Ging lijnen, en kon niet meer stoppen.
Zo iemand, denk ik, ontwikkelt het dan niet vanuit psychologische problemen, maar die ontstaan juist door het lijnen , niet kunnen stoppen met.
Bij die ander lijkt het net andersom, men projecteert de psych. problemen op het lichaam.
Zij ontwikkelde anorexia
Als kind vond ik mezelf al te dik, met name mijn bovenbenen en kont. Ik droeg dan ook het liefste truien die over mijn achterwerk heen vielen. Dat ik echt niet dik was blijkt wel uit de foto's van vroeger, ik was gewoon een slank kind. Maar goed, het was toen nog niet echt een probleem.
Ik werd op school erg veel gepest, en er werd ook vaak door leeftijdgenoten tegen me gezegd dat ik lelijk was. Op de foto's van vroeger vind ik mezelf niet lelijk, maar ik destijds geloofde ik die kinderen wel. Op mijn 14e ontwikkelde ik Body Dysmorphic Disorder (daar wijd ik hier verder niet over uit, ik heb mijn verhaal daarover al gedaan in het BDD-topic). BDD betekent ingebeelde lelijkheid. Veel mensen die daaraan lijden ontwikkelen ook een 2e stoornis. Die 2e stoornis kan van alles zijn, maar vaak zijn dit depressies, wat minder vaak zijn het eetstoornissen. De overeenkomst tussen BDD en een eetstoornis is het vertekende lichaamsbeeld. Denken dat je heel lelijk bent terwijl dat niet zo is, en denken dat je heel dik bent terwijl dat niet zo is.
Mijn BDD focust zich op mijn gezicht en huid, ik vind dus dat ik een lelijk hoofd heb en mijn huid is te wit. Verstandelijk weet ik wel dat ik ook geen supermodel ben, maar zo oerlelijk als ik me voel kan gewoonweg niet waar zijn. Mijn lichaam vind ik best ok, ik ben goed gebouwd, ik heb een mooi figuur. En juist omdat ik mijn hoofd al zo lelijk vind, wil ik datgene waar ik nog wel tevreden mee ben zo houden. Op mijn 15e begon ik dus steeds meer bezig te zijn met mijn lichaam, en het slank houden daarvan.
Ik ging op dieet, maar niet erg drastisch ofzo. Ik deed vaak oefeningen in mijn kamer.
Toen ik 16 was leerde ik mijn ex kennen en ik ging wegens problemen thuis al na een paar weken met hem samenwonen. Toen begon de ellende pas echt. Jaren van lichamelijke, geestelijke en seksuele mishandeling. Daar wijd ik verder ook niet over uit, daar is dit de discussie niet voor. Maar ik mocht van hem alleen maar brood eten. Een half brood per dag, witbrood, met hagelslag, daar heb ik 5 jaar op geleefd. Een half brood lijkt misschien veel, maar probeer het maar eens uit, je krijgt gegarandeerd erge honger en je gaat je heel erg slap voelen. Maar goed, ik bleef er slank bij, zo'n 56 kg bij 1.73. Er kwam niks bij en er ging niks af. Wel had ik constant een hongergevoel. Aan dat hongergevoel ben ik dus verslaafd geraakt. Ik ben gewend aan het gevoel van een lege, knorrende maag
Door dat eenzijdige dieet van alleen maar brood was mijn gezondheid natuurlijk goed naar de klote. Toen er een einde kwam aan het samenleven met mijn ex ben ik weer gezond gaan eten. Ik kwam 5 kilo aan, ik ging sporten en ik werd weer gezond. Maar al die tijd haatte ik mijn nieuwe lijf, die extra 5 kilo, dat volle gevoel in mijn maag. Ik voel me goed bij honger, dan wordt het licht in mijn hoofd, ben ik productiever, als een drug werkt het. Vorig jaar trok ik het niet meer en ben ik weer gaan lijnen. Die 5 kilo is er inmiddels weer af. Ik eet wel gezonde dingen, eet gevarieerd, maar eet eigenlijk te weinig dan wat ik zou moeten. Ik ben de laatste tijd ook heel vaak ziek geweest, maar terug naar de gezonde levenstijl die ik de laatste paar jaar hanteerde, kan en wil ik niet. De verleiding om nog meer te gaan afvallen is groot, maar tot nu toe te weerstaan. Ik kan redelijk leven met mijn huidige gewicht al verkrijg ik dit gewicht niet op de meest gezond manier.
Zo. Dit was mijn verhaal, zo beknopt mogelijk
Het is niet het klassieke eetstoornisverhaal en daarom wilde ik het juist vertellen.
quote:TrueOp maandag 14 juni 2004 19:08 schreef DarkElf het volgende:
even een compliment voor alle gevoelige en persoonlijke informatie die mensen hier posten.
erg knap.
Haar reactie: "Ooooow, dat valt wel mee joh! Dat doe ik ook!". En ondertussen zat ze te zeuren dat ze 64 kilo woog, terwijl ze altijd 63 weegt. En dat zegt ze dan tegen mij! Ik weeg nog 5 kilo meer. Mijn moeder heeft ook nooit gemerkt dat ik naar anorexia neigde, drie jaar geleden. Iedereen vond me te dun, zij vond me mooi.
) me al op. Je bent er wel erg veel en erg bewust mee bezig.
[ Bericht 19% gewijzigd door DarkElf op 15-06-2004 05:43:37 ]
quote:True.Op maandag 14 juni 2004 22:56 schreef Moonah het volgende:
Toeps, eerlijk gezegd viel jouw eetgedrag (tenminste, wat je daarover post
Je bent er wel erg veel en erg bewust mee bezig.
Mijn veganisme heeft er trouwens niks mee te maken, behalve dan dat ik misschien te veel bezig ben met wat 'gezond' is. Maar ook als veganist kun je gewoon eetbuien hebben, het ene voedsel wordt gewoon vervangen door het andere. In plaats van ijs neem ik nu bijvoorbeeld chips, dadels, boterhammen...
eind 1999 was ik fanatiek met sport bezig en woog ik 66.5 kg. fietste veel etc. begin 2001 kwam er fitness bij. Om de een of andere reden zat er bij mij muurvast in dat ik dat je las wielrenner zo licht mogelijk moet zijn. dus begon ik met minder te eten en te snoepen (wat ik ook al weinig deed). Als werk had ik 's ochtends een krantewijk (naast opleiding) en kon daardoor zondr dat iemand he zag nauwelijks ontbijten. 's avond at ik steeds midner vlees, probeerde ongemerkt gee naardappels te nemen en at vooraal groente. calorierijk eten probeerde ik op te mijden en gebak e.d. gingen ongemerkt de prullenbak in.
zomer 2001 woog ik 53kg (ben 1.80m) en was ik 18 jaar oud. had mijn examens achter de rug en was geslaagd (totaal geen zenuwen)
ik werkte in de zomer 's ochtends als krantenbezorger en 's verder 40/u in een magazijn. 's avonds laat ging ik wielrennen maar kwam ten val. moest naar huis hinken en ben een paar keer bijna van mijn stokje gegaan.
thuis zag mijn moeder me eerst toen zonder kleren en bleek toen behoorlijk te schrikken (botten waren gewoon onder de huid zichtbaar bleek volgens haar)
heb gesprekken gehad, moest hulpzoeken etc. het half jaar er na gin ghet nog steeds mooeizaam. totdat ik in voorjaar 2002 meedijd aan een westrijd binenn de sportschool Duurde 4 maanden) toen ik begon woog ik 57kg en zag dat ik toen ik ietsje zwaarder werd steeds beter kon presteren
heb tussendoor nog wat dipjes gehad met mijn ouders (logisch, ik voelde mij steeds aangevallen door hun en de spannning was daardoor merkbaar etc) wat pas begin dit jaar echt goed is bijgelegd
momenteel weeg ik 73kg(zwaarder dan ooit tervoren), ben weer tevreden over mijn lichaam, presteer zeer goed op zowel gebied van kracht als uithoudingsvermogen en heb weer pleizer in het leven. De foto's van mij van 98-01 heb ik verscheurd. Ik heb dat achtergelaten, trots dat ik het toch nog heb overwonnen
Helemaal over gaan zal het btw nooit. ik eet nog steeds geen gebak,patat, snacks, mars, worst etc. Docu's over anorexia grijpen mij nog steeds heel erg aan omdat ik me in veel dingen kan herkennen
[ Bericht 0% gewijzigd door Scighera op 15-06-2004 13:01:46 ]
Mooi verhaal trouwens... Zelf heb ik ocd een obssesieve compulsieve dwangstoornis. Ik ben er van overtuigd dat de eetziektes boulimia en anorexia in het zelfde rijtje thuis horen als ocd. Bij alle drie die stoornissen speelt controlle en angst een grote rol. Een vriendin van mij heeft boulimia en we begrijpen elkaar heel goed, ondanks dat we een andere stoornis hebben.
quote:Daar ben ik het ook mee eens. Ik zelf heb ook wel gekke dingen zoals oneven cijfers, ik kan daar niet tegen en alles moet recht staan. Ik moet gewoon perse overal controle op hebben en dat gaat niet.Op dinsdag 15 juni 2004 09:04 schreef catena het volgende:
Krijg je ook angstgevoelens als je wel wat eet?
Mooi verhaal trouwens... Zelf heb ik ocd een obssesieve compulsieve dwangstoornis. Ik ben er van overtuigd dat de eetziektes boulimia en anorexia in het zelfde rijtje thuis horen als ocd. Bij alle drie die stoornissen speelt controlle en angst een grote rol. Een vriendin van mij heeft boulimia en we begrijpen elkaar heel goed, ondanks dat we een andere stoornis hebben.
Trouwens ik was vergeten dat je het ook 24 uur per dag koud hebt als je niet eet. Ik had nachten dat ik met 2 kruiken sliep omdat ik het zo koud had en nu ook, het is 24 graden en ik heb blauwe aremn.
Ik weeg trouwens 72 kilo en ben 1.81. Ik vind het wel moeilijk om al die kilo's te lezen. 60 kilo en minder, dat wil ik graag maar ikw eetd at het fout is.
Ik heb gisteren met Knut gesproken en we hebben afgesproken dat als ik onder de 65 kom en ik niet kan of wil stoppen dat ik naar de huisarts ga. Hij is zo lief
En slapen gaat ook weer lastig, gisteren tot half 2 wakker gelegen.
Ik vind het trouwens echt fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. Maar misschien kunnen we afspreken geen gewichten of bmi's te typen. Doen ze op SABN ook niet omdat dat, nou ja, een verlangen opwekt en dat is eigenlijk niet zo ok.
quote:Om het geheel een klein beetje te relativeren.Op dinsdag 15 juni 2004 09:55 schreef Silmarwen het volgende:
Ik heb gisteren met Knut gesproken en we hebben afgesproken dat als ik onder de 65 kom en ik niet kan of wil stoppen dat ik naar de huisarts ga. Hij is zo lief
En slapen gaat ook weer lastig, gisteren tot half 2 wakker gelegen.
Ik heb met je afgesproken dat we naar de huisarts gaan als ik het te erg vind worden of als je de 65 kilo hebt bereikt.
de 65 is niet een doel of deadline voor het geheel.
En we gingen pas rond een uur of 1 slapen schat
.Ik ben er als je me nodig hebt en ik ben blij dat je zo eerlijk bent.
.quote:En normaal slapen we om 12 uur al welOp dinsdag 15 juni 2004 10:05 schreef Knut het volgende:
[..]
Om het geheel een klein beetje te relativeren.
Ik heb met je afgesproken dat we naar de huisarts gaan als ik het te erg vind worden of als je de 65 kilo hebt bereikt.
de 65 is niet een doel of deadline voor het geheel.
En we gingen pas rond een uur of 1 slapen schat
Ik ben er als je me nodig hebt en ik ben blij dat je zo eerlijk bent.
stiekum is voor mij 65 kilo wel het doel, maar je hebt gelijk i know
IIG je bent er voor me en dat is al heel wat!
quote:We waren om 12 uur thuis lieverdOp dinsdag 15 juni 2004 10:07 schreef Silmarwen het volgende:
[..]
En normaal slapen we om 12 uur al wel
stiekum is voor mij 65 kilo wel het doel, maar je hebt gelijk i know
IIG je bent er voor me en dat is al heel wat!
.Maar dat zijn details.
En ik heb gelijk en dat heb je ook door.
Ik ben er. Veel meer kan ik niet doen
.quote:Op dinsdag 15 juni 2004 10:32 schreef milagro het volgende:
jullie zitten nu toch niet naast elkaar, hè
Nee
Zo erg Fok! verslaafd zijn we niet
quote:Eerlijk gezegd denk ik dat het niet uitmaakt hoeveel je weegt voor jou gevoel zal het altijd teveel zijn. Het is natuurlijk wel zo dat je voor je gezondheid maar beter niet onder een bepaald gewicht kan komen.Op dinsdag 15 juni 2004 09:55 schreef Silmarwen het volgende:
[..]
Daar ben ik het ook mee eens. Ik zelf heb ook wel gekke dingen zoals oneven cijfers, ik kan daar niet tegen en alles moet recht staan. Ik moet gewoon perse overal controle op hebben en dat gaat niet.
Trouwens ik was vergeten dat je het ook 24 uur per dag koud hebt als je niet eet. Ik had nachten dat ik met 2 kruiken sliep omdat ik het zo koud had en nu ook, het is 24 graden en ik heb blauwe aremn.
Ik weeg trouwens 72 kilo en ben 1.81. Ik vind het wel moeilijk om al die kilo's te lezen. 60 kilo en minder, dat wil ik graag maar ikw eetd at het fout is.
Ik heb gisteren met Knut gesproken en we hebben afgesproken dat als ik onder de 65 kom en ik niet kan of wil stoppen dat ik naar de huisarts ga. Hij is zo lief
En slapen gaat ook weer lastig, gisteren tot half 2 wakker gelegen.
Ik vind het trouwens echt fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. Maar misschien kunnen we afspreken geen gewichten of bmi's te typen. Doen ze op SABN ook niet omdat dat, nou ja, een verlangen opwekt en dat is eigenlijk niet zo ok.
Please zoek hulp. In je eentje kom je er niet uit en dat weet je zelf ook(met alleen bedoel ik zonder professionele hulp). Dat probleem heb ik met die vriendin ook gehad. Telkens denken dat ze het alleen wel kan. Zij zit nu uiteindelijk in een groep met boulimia en anorexia patienten. Ze zit bij parnassia in den haag en het gaat echt ontzettend goed!!!!!
Dus zoek naar info hierover en ga hulp zoeken. Ik weet dat het moeilijk is en dat je geen hulp wil zoeken, omdat je dan waarschijnlijk bang bent dat ze je gaan dwingen om te eten. Tuurlijk 'moet'je gaan eten, maar dat gaat bij parnassia en andere hulpgroepen op een verantwoorde en rustige manier.
Sterkte allemaal, ook aan jullie omgeving.
[ Bericht 90% gewijzigd door Freeflyer op 21-07-2004 18:43:34 ]
lees het beleidstopic.
Er werd een paar keer gevraagt hoe het toch komt dat sommige ouders het niet optijd zien
wij (mijn ouders en ik) hebben ook nooit iets in de gaten gehad.
Het was de schoolarts die onze huisarts heeft gewaarschuwd en daardoor is alles aan het rollen gegaan.
Achteraf gezien zijn er wel dingen opgevallen:
mijn zusje wilde vaak boven eten
had altijd buikpijn na het eten (kwam door de laxeermiddelen)
en dat soort kleine dingetjes....
Soms zie je het dus echt niet...mijn ouders dachten dat het gewoon een pubergedrag was en hebben het helaas verkeerd ingeschat... en zelf heb ik nog steeds het idee dat ze de ernst van alles niet inzien....
(mijn zusje heeft overigens boulimia )
Iemand met boulemia hoeft namelijk geen extreem gewichtsverlies te vertonen.
Maar anorexia is toch een ander verhaal, lijkt me.
Als je dat ontgaat, dan wíl je het niet zien of je bent compleet onverschillig tav het reilen en zeilen van je kind.
Hoe gaat jouw familie er mee momenteel TS?
Verder echt heel veel sterkte.. Ik heb geen idee wat er allemaal in je om gaat, maar ik hoop dat je niet meer die 'controle' hoeft te voelen, of het ergens anders kan vinden