Thomas Dekker.

quote:

Op zaterdag 18 maart 2006 17:28 schreef maril het volgende:

[..]

Dat begrijp ik dus niet want worden achterin niet de meeste ongelukken gemaakt.

quote:

Op zaterdag 18 maart 2006 17:28 schreef maril het volgende:

[..]

Dat begrijp ik dus niet want worden achterin niet de meeste ongelukken gemaakt.

quote:

Op zaterdag 18 maart 2006 17:53 schreef Bartoli het volgende:

[..]

is een reflex om uit angst achteraan te gaan rijden. Ik was toen ik nog koerste net zo.
Ik durfde ook niet te wringen en was ook bang om midden in een groep te rijden. Ik reed of altijd achteraan of aan de zijkanten maar praktisch nooit middenin want met de armen werken was niet mijn ding. Als het me echt te link werd ging ik achteraan rijden terwijl vooraan rijden wat dat betreft makkelijker is aangezien het minder kracht kost

quote:

Op zaterdag 18 maart 2006 17:59 schreef maril het volgende:

[..]

Maar jij bent zelf ook ongeveer van zijn leeeftijd ,je bent kennelijk overheen gegroeid .Ik weet niet op wat voor niveau jij koerst , wil je ook prof worden? Ja ik ben mij een partij nieuwsgierig ik weet het.

quote:

Op zaterdag 18 maart 2006 18:05 schreef Bartoli het volgende:

[..]

ik ben net als Thomas ook 21 alleen is hij 12 dagen ouder . Ik koers nu niet meer maar anders reed ik nu in de categorie beloften en was ik zeker nog geen prof. Zo goed als TD op zijn 21e was ik niet. Ach en qua nieuwsgierigheid valt het wel mee je wilt tenslotte immers wat leren

quote:

Op zaterdag 18 maart 2006 17:28 schreef maril het volgende:

[..]

Dat begrijp ik dus niet want worden achterin niet de meeste ongelukken gemaakt.

quote:

Op zaterdag 18 maart 2006 20:22 schreef Wombcat het volgende:

[..]

Nee, de meest valpartijen zijn in het middelste stuk van het peloton.
Achteraan rijden is echter wel onverstandig, omdat je altijd achter de valpartij zit, en dus altijd een gat voor je keizen krijgt na een valpartij.

quote:

Op zaterdag 18 maart 2006 21:25 schreef Bartoli het volgende:

[..]

en je verspilt meer krachten dan dat je voorin en in mindere mate middenin koerst

quote:

‘Ik kom uit voor mijn ambities’

Thomas Dekker draait er niet omheen: hij is bij Rabobank dé man voor het klassement in Tirreno-Adriatico, de Italiaanse rittenkoers die vandaag begint.

,,Ik weet ook wel dat ik deze koers niet tien jaar op een rij zal winnen, maar twee keer achter elkaar moet kunnen,’’ zegt de renner die in 2006 zijn debuut in deze meerdaagse bekroonde met de eindzege.

Na twee uur praten, onderbroken voor twee espresso’s en een cola light, en besloten met een snelle rondleiding door zijn riante appartement in het oude stadsgedeelte van Lucca, neemt Thomas Dekker afscheid. ,,Ik moet nu naar ‘Ceccho’.

,,Om acht uur eten we bij Cecchini thuis. Fabian Cancellara, Tyler Hamilton en Jörg Jaksche schuiven ook aan. Dat doet hij drie keer per week. Vindt Luigi gezellig. Er komt zelfs een vrouw die voor ons kookt.’’

Dineren bij zijn wielertrainer, of zijn tweede vader, en een avond lang met veelbesproken vakbroeders praten over de sport: Dekker kan er intens van genieten. ,,Wat denk jij zelf?’’, vraagt hij met een knipoog, als er wordt gesuggereerd dat de gesprekken vooral over de 42ste Tirreno-Adriatico zullen gaan.

,,Daar hoeft niet veel meer over te worden gezegd, lijkt me. De uitslag staat toch al vast, dat weten die mannen ook.’’ Dekker kijkt nog een keer om en verdwijnt grinnikend om de hoek van de straat.

De jonge Noord-Hollandse vedette in wording (22) is klaar voor een nieuwe klapper in de Italiaanse zevendaagse die zich afspeelt tussen de Tirreense en Adriatische zee. De buitenwacht volgde een jaar geleden de knappe voorstelling van ‘die opgeschoten Rabo-snuiter’ met een verbaasde blik, maar realiseert zich inmiddels dat Dekker geen gewone is. En wanneer hij, kort na de onthulling van het parkoers met opnieuw een tijdrit, heel brutaal roept dat het weer ‘zijn rondje’ wordt, is er geen hoongelach meer te horen.

,,Ik kan weer winnen,’’ stelt Dekker zelfverzekerd vast. ,,Luister goed, hè, ik kán winnen. Deze wedstrijd is natuurlijk niet een koers die je zomaar even naar je hand zet. Bekijk ik de profielen van de ritten, dan zijn er weinig verschillen met vorig jaar. De ploeg die we hier hebben is prima, mijn conditie uitstekend. Ik denk dat het logisch is dat ik dé man bij Rabo ben voor het klassement.

,,In 2006 hield ik me als debutant de eerste dagen wat op de vlakte. Aan renners als Freire en Boogerd die al het nodige hebben bewezen, kun je niet zomaar voorbijgaan. De situatie is veranderd, want ik heb laten zien dat ik het kan. Er is vertrouwen in me. Daar kom ik ook voor uit. Je mag toch je ambities uitspreken? Ik heb een hekel aan coureurs die dat nooit doen.’’

Net als in de laatste editie zal er stress zijn. ,,Die voel ik al enkele dagen. Het kopmanschap maakt me niet nerveus. De hele dag vooraan in het gedrang moéten rijden, dat bezorgt me mentale druk. Ik beheers het al beter dan in het verleden, maar het kost me moeite. Bij de amateurs reed ik gewoon langs het peloton naar de eerste rij. Daar kon dat.’’

,,Tijdens de Ronde van Mallorca won ik een ritje. In de finale schoot een groep van vijftig, zestig man over die aan de slotbeklimming begon. Ik was ongeveer de laatste van dat peloton. Er hoefde niets, ik voelde geen druk, maar ja, de benen waren goed en ik knalde over iedereen heen.

,,Dat hoef je in de Tirreno-Adriatico niet te proberen. Hier moet je van voren beginnen. Je kunt nog zo sterk zijn, je kunt Eddy Merckx zijn, als ze vooraan met vijftig kilometer per uur die berg aanvallen, ze trekken door, en het wordt een lang lint, dan kun je nog zo goed zijn, maar dan ben je gezien. Die haal je nooit meer in.’’

De zege van 2006 vormde een prachtige start van een degelijke wielerlente, die een bizar vervolg kreeg. Dekker duikelde in een langdurige crisis en liep zo de Tour de France mis. Net toen de benen weer de arbeid aan konden die zijn hoofd verlangde, brak hij een pols. De blessure kostte hem het WK.

,,Het doet vreemd aan, maar die tegenslagen hebben me goed gedaan. Nog zo’n cliché: ik kan nu beter relativeren. Voor mijn gevoel heb ik in een aardig wak gezeten. Het is zo moeilijk te accepteren dat je lichaam niet vooruit wil. Dat kan een keer gebeuren, maar niet gedurende een langere periode. In de Sachsen-Tour wilde ik een punt achter mijn seizoen zetten. Die tweede etappe, ik dacht wel tien keer aan afstappen.

,,Samen met Kai Reus, die zijn eerste koers voor het ProTour-team van Rabo reed, hing ik tussen de auto’s. Om beurten haalden we een bidon. De etappe was 229 kilometer, het was veertig graden. We belandden in de tweede groep van zestig renners en nog waren we met voorsprong de minsten van het hele stel. Gelukkig hebben we volgehouden door steeds op elkaar in te praten.

,,Een paar dagen later werd ik zestiende in de tijdrit, zonder parkoersverkenning of inrijden. Dan ben je alweer beter dan honderd anderen, denk je op dat moment. Afzeggen voor de Tour was achteraf bekeken een juiste beslissing. Het deed even pijn, omdat je weet dat je wat had kunnen uitrichten in de Tour.

,,Dat was niet zo, ik zou tot niets in staat zijn geweest. Ik was volkomen leeg. Zodra ik ’s morgens ging douchen, moest ik erna vijf minuten op de bank bijkomen en kon pas daarna m’n kleren aantrekken. Er zat geen energie meer in het lichaam.

,,Ik kan mezelf niets verwijten. Ik trainde vorig jaar superhard, misschien wel te veel. Maar ik ga dit jaar precies hetzelfde doen, want daar kan het gewoon niet aan hebben gelegen.’’

quote:

Op woensdag 14 maart 2007 12:49 schreef Ericr het volgende:
Met Jaksche en Hamilton in gesprek bij het ontbijt, gezellig keuvelen over de hond van Valverde of zo.

quote:

Dekker is het gezeur zat

’Wat ik wil?’’ Thomas Dekker had de vraag herhaald. In het ruime en luxueus ingerichte appartement van Stefano Cecchini, de zoon van zijn wereldberoemde trainer, stond de televisie aan.

De Giro d’Italia was bezig, en de eenzame vluchter Stefano Garzelli naderde de finish. Dekker, net terug van een lange training, wreef met een handdoek zijn haar droog, pakte een cola light uit de koelkast en plofte op de bank.

,,Ik wil na een dag fietsen hier gewoon wat eten, lekker douchen en in m’n onderbroek onderuit kunnen hangen. En geen gezeur aan m’n kop.’’

Dat was een maand geleden. Maar dat redelijk zorgeloze leventje van een topcoureur is voorbij nu de buitenwereld verder is gegaan dan alleen meekijken over zijn schouder. Moet ze niet doen, vindt Dekker.

Hij mag dan pas 22 zijn, hij heeft over een hoop zaken al een uitgesproken mening. Soms gaat het over het randje, maar dat valt dan onder de noemer van jeugdige overmoed.

Thomas is klaar voor de Tour. Denkt hij. ,,Ik heb een aardige Ronde van Zwitserland gereden,’’ oordeelt hij. De heupproblemen die weken duurden, behoren tot het verleden. Het bewijs leverde hij vorige week, onder meer door de ingekorte bergrit naar Crans Montana op knappe wijze te winnen.

Als het even kan, tekent hij het liefst nog deze week een nieuwe meerjarige verbintenis bij Rabobank (‘Maar dan moet er niet zo moeilijk worden gedaan door de verantwoordelijke man’), en pakt hij komende zondag de rood-wit-blauwe trui op het Nederlands kampioenschap in Zuid-Limburg. Lijkt hem wel mooi: als nationaal kampioen naar de ronde der ronden. Want onderscheiden zal Dekker zich. Altijd en overal.

Dus is het volstrekt logisch dat hij eind 2005 onder de uitgeslagen vleugels kroop van Luigi Cecchini, de bewierookte en verguisde wielertrainer uit Toscane. Dekker was amper professional, maar wist wel wat hij nodig had om de wereldtop te bereiken: een bergachtig trainingsparkoers en iemand met verstand van de sport.

Van meet af aan klikte het met zestiger ‘Cecco’, de man die in het verleden tientallen coureurs adviseerde. Ja, natuurlijk was hij op de hoogte van ’smans reputatie, van de (nooit bewezen) beschuldigingen dat hij handelde in dopingproducten. Dekker lag er niet wakker van, zo zei hij het voorbije jaar, wanneer de controversiële relatie weer eens werd aangestipt.

,,Ik ben er zelf bij, ik weet wat er gebeurt. Niets bijzonders. Elk woord dat er over wordt gezegd, is er één te veel.’’

Daar had Pat McQuaid afgelopen week geen boodschap aan. De voorzitter van de internationale wielrenunie (UCI) liet weten dat álle begeleiders van renners die niet op de loonlijst staan van een wielerploeg, zo snel mogelijk moeten verdwijnen. Dekker reageerde een dag later diplomatiek. ,,Misschien moet ik er in de toekomst consequenties uit trekken.’’

Terug in Lucca na de Ronde van Zwitserland meent hij: ,,Ik overweeg serieus te stoppen met Luigi. Wanneer ik een wedstrijd win, lees ik eerst vijf, zes regels over Cecchini en dan pas is er aandacht voor mijn prestatie. Mijn imago lijdt eronder en dat vind ik niet leuk.’’

Toch weer dat gezeur aan zijn kop. Prima moment ook, zo vlak voordat hij aan zijn eerste Tour begint. Hij zucht. ,,Natuurlijk is Cecchini de laatste tijd weer in het nieuws. Denk jij dat het terecht is? Zowel Ivan Basso als Michele Scarponi (die beiden hebben toegegeven betrokken te zijn in het Spaanse dopingschandaal Operación Puerto, red.) zou Cecchini hebben genoemd als de link naar dokter Fuentes. Niet dus, hè! Het Italiaans Olympisch comité verklaarde dat later ook op een persconferentie. Maar dat stond nergens in de kranten. Journalisten verzinnen veel om een verhaal mooier te maken. Want eens een dief, altijd een dief, hè.’’

,,Bij Rabobank weten ze: het is alleen een samenwerkingsverband op trainingstechnisch gebied. Ik woon in Lucca gewoon heel plezierig, train lekker achter de scooter, heb er vrienden en heb het naar mijn zin. En dan gaan andere mensen plotseling bepalen dat ik zou moeten verhuizen omdat ik met ‘Cecco’ in verband word gebracht. In Italië word je tegenwoordig in dopingzaken als een crimineel opgepakt en in de cel gegooid. Dat hangt Cecchini boven het hoofd, hè. Denk je dat hij, op zijn leeftijd, dan nog stomme dingen gaat doen? Laat hem toch met al zijn miljoenen op de bank lekker zelf fietsen en een paar rennertjes begeleiden.’’

Praat je vaak met Cecchini over de affaires en zijn vermeende betrokkenheid?

,,Nee. We zijn er wel een beetje klaar mee. Ook wij kopen dagelijks de krant en die lezen we. Dan staan er nieuwe dingen in die soms ’savonds aan tafel even ter sprake komen. Pas geleden zei Luigi: ‘Het is toch ongelooflijk hè. Op mijn leeftijd (63) word ik afgeschilderd als een pedofiel, omdat ik met jonge coureurs werk. Het slaat echt nergens op. Dit heb ik niet verdiend’. Ik kan hem alleen maar gelijk geven.’’

Zijn verleden blijft hem maar achtervolgen.

,,Zijn verleden, zijn verleden… Iedereen die, pak ’m beet, tien jaar geleden in de wielersport zat en om de prijzen meedeed, deed hetzelfde. Laten we dat even vooropstellen. Als je eenmaal de naam hebt, is het moeilijk er vanaf te komen. Ik vind het sneu voor hem.

,,Vorige maand was er een reportage over Cecchini op de Italiaanse televisie en ik zag dat hij het er erg moeilijk mee had. De meeste mensen weten helemaal niet hoe hij is. Cecco is zo’n goeie man. Niemand weet dat ik hem nog nooit één euro heb hoeven geven voor zijn begeleiding. Ondertussen geven allerlei kneuzen achter een computer hun ongenuanceerde mening over hem.

,,Laatst las ik een stuk in de Volkskrant dat was geschreven op een toontje van ‘Mij hoef je niets te vertellen’.

,,Wie is die journaliste dan wel? Ik heb ’r nog nooit gesproken. Heeft ze zelf op een fiets of in een peloton gezeten? Ik ben ervan overtuigd dat ze denkt dat ze gelijk heeft. En dat is het vervelende van die mensen. Ik kan haar allerlei dingen vertellen, maar ze denkt toch dat zij bij het juiste eind heeft.’’

Geeft Cecchini wel eens aan dat hij ermee wil ophouden?

,,Hij neemt in elk geval niemand meer aan. We stoppen samen, hebben we afgesproken.’’

Hoeveel procent ben je verbeterd dankzij Cecchini?

,,Het scheelt wel iets, maar het is minimaal. Het grootste gedeelte doe je zelf. Het is de omgeving die me bevalt. Voor mij is het belangrijk dat ik ergens ben waar ik me plezierig voel, waar ik goed kan trainen, de nodige bergen heb om me in uit te leven. En ik heb iemand naast me die heel gepassioneerd is en veel ervaring heeft.

,, Natuurlijk had ik het liefst bij m’n ouders gewoond, maar in Noord-Holland kan ik niet trainen. Ik kan ook in Spanje gaan wonen. Alleen, daar ken ik niemand, en waar is dan het plezier? Je maakt ook niet snel vrienden in deze kleine wereld. Je staat ’smorgens op, je gaat fietsen, je keert terug, gaat wat eten, rusten, je eet ’savonds opnieuw en duikt je bed in. Verder stap je nog tien keer per jaar een discotheek binnen en voor de rest houdt het op. Maar ik klaag niet.’’

Als er maar niet te veel aan z’n kop wordt gejengeld.

quote:

Op dinsdag 26 juni 2007 12:03 schreef SaintOfKillers het volgende:
Nog enkele jaren en we krijgen een "Luigi heeft me voorgelogen, ik wist helemaal van niets " vervolg.