Sugar, ik weet wat je voelt. Ik heb uiteindelijk 2 weken tijd nodig gehad voor het maken van een beslissing. Elke keer weer uitstel gevraagd aan de gynaecoloog
![]()
. Gelukkig had hij er alle begrip voor.
Ik heb ook al die onderzoeken gelezen indertijd en veel met de gynaecoloog gepraat en naar zijn ervaringen gevraagd met stuitbevallingen.
Ik koos uiteindelijk voor een stuitbevalling en kon op veel onbegrip rekenen. Veel mensen vonden dat ik mijn baby daarmee in gevaar bracht, terwijl ik gewoon veel vertrouwen had in de gynaecologen. Ze hadden mij verzekerd dat ze direct ingrepen zodra ze het niet vertrouwden. Het belangrijkste bij een stuitbevalling is dat als eenmaal de billen geboren zijn, het hoofdje ook snel moet komen. De gynaecoloog zei dat zodra ze merkten dat de gewone weeen niet krachtig genoeg waren of als ze doorhadden dat ik te vermoeid zou worden om goed te kunnen persen ze heel snel alsnog tot een keizersnede zouden besluiten. In de 25 jaar dat mijn gynaecoloog al werkte had hij nog nooit meegemaakt dat het kindje gestorven was omdat het hoofdje niet snel genoeg geboren werd.
En aan de andere kant is het bij Job tijdens de keizersnede bijna fout gegaan, omdat ze zijn billen/benen er al uit hadden en zijn hoofd klem zat onder mijn ribben. Het duurde echt lang voordat ze zijn hoofd er ook uit hadden en zijn Apgarscore was dan ook een 3 en hij moest meteen beademd worden en leeggezogen.
Ik wil helemaal geen keus voor jou maken Sugar, want er is geen goede keus of slechte keus. Alles heeft zijn voor- en zijn nadelen en het is ook een illusie om in die korte tijd die je hebt voor je keuze alle voor- en nadelen helemaal op een rijtje te hebben. Uiteindelijk is dit een pure gevoelskwestie en het enige wat voor mij doorslaggevend was was dat ik eigenlijk gewoon wilde bevallen en dat ik heel veel vertrouwen had in de medische staf. En dat laatste heb ik gekregen door gewoon een aantal keren een gesprek aan te vragen.