Het VBL-columnhoekje deel 2

quote:

HET SPROOKJE VAN DE GRIEKEN

Op de kop af drie weken geleden begon het EK voetbal met de wedstrijd tussen Portugal en Griekenland. Wie vooraf had voorspeld dat dit duel morgen ook het laatste van het toernooi zou zijn, was voor gek verklaard. Want Griekenland diende toch vooral als opvulling van dit toernooi, zeker in een poule met titelfavorieten als Portugal en Spanje.

Sterker nog, mensen die bij aanvang van de kwalificatiereeks hadden gezegd dat Griekenland zich als groepswinnaar zou plaatsen voor het eindtoernooi, zouden al merkwaardig bekeken zijn. Ook toen zat Spanje in de poule en het Griekse team had de laatste jaren weinig aansprekende dingen gedaan. Echte sterren heeft men niet en de emotionele spelers wilden nog wel eens het hoofd verliezen.

Otto Rehhagel, ooit een succesvol clubtrainer bij Werder Bremen, niet zo geslaagd in München, wel succesvol in Kaiserslautern, moest de scepter gaan zwaaien. Zeker in het begin verliep dat moeizaam. Enkele spelers wilden liever niet meer voor de nationale ploeg uitkomen en Rehhagel moest via een tolk communiceren. Hij smeedde echter een hechte ploeg en hield die intact. Ook toen enkele spelers in de maanden na de EK-kwalificatie hun basisplaats bij hun club verloren en enkele anderen nadrukkelijk aan de poort rammelden. Hij werd erom verguisd, maar het blijkt nu toch de goede manier te zijn geweest.

Griekenland speelt vanuit een hechte organisatie, waarin iedereen zijn taak kent en die zonder morren uitvoert. Het feit dat zelfs de enige echte vedette die het land rijk is, de flamboyante Themistoklis Nikolaidis, zich schikt in een bijrol, is een goed voorbeeld van de teamgeest die Rehhagel er in heeft gebracht. De ploeg is bereid voor elkaar te werken en de duels tegen de sterker gewaande opponenten Spanje, Frankrijk en Tsjechië vertonen opmerkelijke parallellen. Griekenland begint wat afwachtend en lijkt dan door de tegenstander afgetroefd te worden. Meestal beginnen de Grieken dan na een half uur of net na de rust met het uitdelen van speldenprikken, die echter steeds scherper worden. Plots slaat men dan toe en dankzij de sterke verdedigende organisatie en de onverzettelijkheid van de spelers in die linie, weet men de voorsprong over de streep te trekken. Slechts tegen Portugal week men af en knalde men vanaf het begin vol op de tegenstander, die door zenuwen overmand was. Zo beslist de grote tacticus Rehhagel de duels in zijn voordeel en kan ook een team zonder echte sterren een finaleplaats behalen.

Want wie had er gehoord van de felle rechtsback Seitaridis, die ook aanvallend de nodige inbreng heeft? En hoe kan het dat Traianos Dellas, bankzitter in Rome, hier uitgroeit tot een steunpilaar en een uiterst betrouwbare mandekker? Dan is er nog Kapsis, die bij AEK Athene speelt, en met die club bijvoorbeeld tamelijk eenvoudig twee maal van PSV verloor. Kapsis schakelt nu op zijn gemakje spitsen als Morientes, Trezeguet en Koller uit.

Het hart van de ploeg wordt gevormd door dit centrale duo en door aanvoerder Theodoris Zagorakis, die als verdedigende middenvelder een grote rol speelt. Zagorakis loopt slim, is fel in de duels en verovert vele ballen. Aanvallend is hij met zijn slimme passing ook van grote waarde. Spelers als Basinas en Karagounis zijn al net zo slim en hebben de nodige ervaring uit de Champions League. Spits Charisteas valt dit toernooi op door zijn werklust, hetgeen hem het krediet verschaft om fraaie kansen te missen. Hij wint dit toernooi vooral veel kopduels.

Zo zijn de Grieken ineens de surprise van dit toernooi. Ook morgen zal het weer hetzelfde zijn. Portugal is de grote favoriet, maar zal niet gerust aan de wedstrijd beginnen. De Portugezen zijn gegroeid in het toernooi, maar hebben al eens verloren van de Grieken. Als een Portugese voorsprong lang uit blijft, dan zal men steeds zenuwachtiger worden. Bovendien zal Rehhagel wel wat leuke vondsten uit de hoge hoed halen.

De Grieken, die gerekend hadden op drie duels, spelen er nu dus zes en zijn zeker niet kansloos in hun missie morgen de Europese titel te behalen. Het zal de grootste verrassing worden na de zege van de Denen in 1992. Benieuwd of er ook maar één dappere gokker was die voor dit toernooi de Grieken als kampioen koos. Als die er is en Griekenland wint morgen, dan telt de wereld waarschijnlijk een vermogend man extra. De voetbalwereld kent dan een mooi verhaal extra, in het toch al dikke boek met opmerkelijke verhalen op de groene mat.

quote:

HET WAS MOOI

Ineens doofde het EK voor veel gelegenheidssupporters hier ter lande als een nachtkaars, nadat Nederland vorige week woensdag in de halve finale werd overklast door Portugal. De Davids-brillen, van der Sar-oren en van Nistelrooij-haarbandjes konden vanaf toen in de dumpbakken en de boekwinkels bleven ineens zitten met de biografie van Clarence Seedorf en vele exemplaren van de veel te vroeg geschreven biografie over Rafael van der Vaart, fenomeen zonder podium.

De echte liefhebber keek het toernooi uiteraard uit en beleefde mee hoe Griekenland voor de grootste voetbalsensatie op een EK of WK ooit zorgde. De zege van de Grieken is nog heroïscher en onverwachter dan de geromantiseerde overwinning van de Denen in 1992. Die zouden van de stranden en campings zijn geplukt, maar hadden in werkelijkheid gewoon doorgetraind omdat het vrij duidelijk was dat Joegoslavië wel eens uitgesloten kon worden van deelname.

Griekenland, dat aan de hand van meester tacticus Otto Rehhagel in totaal vijf maal niet verloor van vier ploegen die objectief vastgesteld op elke positie een betere voetballer hadden lopen. Griekenland, dat bereid was om voor elkaar het vuur uit de sloffen te lopen en bereid was elkanders fouten te herstellen. Griekenland, dat een perfecte defensieve organisatie neer zette en via gedoseerde, maar immer gevaarlijke aanvallen aan de doelpunten kwam. Je zou er kolommen mee vol kunnen schrijven. Zoals je dat toch kan doen over dit hele EK. Zeker voor het geoefend oog van de liefhebber viel er genoeg te genieten op tactisch vlak en was het niveau van de meeste deelnemers zeer hoog. Het is echter wel moeilijk een eenduidig beeld van het toernooi te geven.

Het was een toernooi waarin bejubelde spelers, al dan niet door vermoeidheid, keihard van hun sokkel vielen. Gedoodverfde kampioen Frankrijk was geen schim van wat de ploeg op basis van het spelersmateriaal had moeten en kunnen zijn. Sterker nog, de Fransen leken wel bodydoubles in plaats van gevierde acteurs. Want het was moeilijk voor te stellen dat de Thierry Henry, die slechts tegen de zwakste ploeg van dit toernooi twee keer wist te scoren, die we hier zagen dezelfde was als de fenomenale Henry die Arsenal naar de titel schoot. Was het wel echt de levensgevaarlijke sluipschutter David Trezeguet die op dit EK meedeed of lag die Trezeguet ergens op een strand in de zon te baden en had hij een look-a-like naar het EK gestuurd? Robert Pires, één van de sierlijkste middenvelders in de wereld, heeft niets laten zien. Het blijft merkwaardig.

Net zo als het falen van Raúl, die weer niet kon schitteren op een eindtoernooi. Of Michael Owen, die wel één knappe goal maakte, maar verder niet veel beters deed dan de gemiddelde spits van Leyton Orient. Of David Beckham, die zijn land per saldo eigenlijk meer negatiefs bracht dan positiefs op dit toernooi. Francesco Totti, die zichzelf al na één wedstrijd het toernooi uitspuugde. Desailly, Fernando Couto, die vanwege hun leeftijd uit de ploegen verdwenen. Stéphane Chapuisat, die zelfs het tempo van een veteranentoernooi waarschijnlijk niet meer aan gekund had.

Het schrijnendst blijft toch het beeld van Luis Figo. Figo had de grote man voor het thuisland moeten zijn, als zijnde een halfgod op voetbalschoenen, aanbeden door mannen om zijn dribbels, door vrouwen om zijn uiterlijk. Figo slenterde over het veld, verongelijkt als een kind dat zijn zin niet kreeg en deed alles behalve iets goeds. Pas tegen Nederland herstelde hij zich ietwat, maar in de finale was het weer huilen met de pet op. De wijze heren van de UEFA besloten zijn gestuntel echter te honoreren met een plaats in de “All Star-selectie” van dit EK.

Nieuwe helden stonden op. Uiteraard de troep Grieken, maar ook de FC Porto-sterren Ricardo Carvalho, Maniche en Deco lieten op dit niveau zien wat ze al het hele seizoen bij hun club lieten zien. Zuur genoeg kon Deco in de finale geen potten breken, nadat hij er toch in hoge mate verantwoordelijk voor was geweest dat Portugal die na de dramatische nederlaag in het openingsduel nog haalde. Frank Lampard, man die de meeste minuten van allemaal in de benen had, die tijdens dit toernooi nog maar eens liet zien waarom hij onbetwist was in de duiventil van Chelsea afgelopen seizoen. En passant fladderde ook Wayne Rooney uit, als een dikke gevechtsduif met een dodelijke missie, slechts gestopt door een gebroken middenvoetsbeentje. Engeland was op slag vleugellam.

Cristiano Ronaldo bracht de meisjes en Portugese homo’s in vervoering met zijn verschijning, maar bleek over het hele toernooi toch veel te weinig rendement te hebben. Zijn perfecte eerste helft tegen Spanje bleek een schijnbeweging, zoals hij er toch al veel maakt. Arjen Robben was wat dat betreft effectiever, maar na twee prima duels en een zeer aardig duel tegen Zweden was bij hem ook de koek op. Zoals ook Zlatan Ibrahimovic na de pouleduels wat opgebrand leek, Maris Verpakovskis steun van ploegmaats moest ontberen en de Tsjechen zonder Pavel Nedved ineens hun vertrouwen kwijt leken. Terwijl Milan Baros zich met vijf goals tot topscorer mocht kronen, was het Traianos Dellas die met een welgemikte kopstoot Tsjechië in tranen bracht.

Dus blijft uiteindelijk het beeld van de huilende, ontredderde en verbijsterde slachtoffers van de Griekse gloryhunters achter als hét beeld van dit toernooi. Theodoris Zagorakis die in de late avond in het Estadio da Luz de beker boven het hoofd tilde, waanzinnige taferelen in de straten van Athene en het idee dat niemand nu precies weet hoe deze prestatie nu omschreven moet worden. Het was een mooi EK, zeker zonder Oranje Davids-bril op. Doe mij maar een Giannakopoulos-kapsel en ik meld me nu vast aan als biograaf van Angelos Charisteas. Lang leve het opportunisme, maar meer nog: lang leve de verrassingen!

quote:

Op dinsdag 6 juli 2004 14:06 schreef pfaf het volgende:
Leuk. En ik ben het (helaas) volkomen met je eens.

quote:

Op dinsdag 6 juli 2004 17:42 schreef zjroentje het volgende:

[..]

Hier wil ik nog ff wat over zeggen.

Ronaldo heeft in het toernooi 2 doelpunten gemaakt, en 1 assist gegeven. Robben kwam tot 3 assists. Hoezo was Robben dan effectiever?

quote:

Op dinsdag 6 juli 2004 18:15 schreef tong80 het volgende:
Je laatste stukje is gelijk het leukste MM. Ik had graag iets meer humor gezien. Maar het is moeilijk om met de chagrijnige Advocaat als apostel van het Nederlands elftal wel iets kolderieks te melden.

Al met al waren ze stuk voor stuk leuk om te lezen. Je bent een echte cijfer, feitjes-freak daarom geef ik je het cijfer 7 en een half. De volgende keer wordt het een 8. That\\\'s for sure.

quote:

DE ENIGE JUISTE BONDSCOACH

Het zat er aan te komen, tijdens het Europees kampioenschap en eigenlijk ruim er voor ook al: Dick Advocaat zou zijn doorlopende contract tot en met het WK van 2006 niet uit gaan dienen. Dinsdag viel het verlossende woord inderdaad, Dick houdt er mee op. Met Dick moet ook assistent Willem van Hanegem het veld ruimen en dus bestaat er nu een vacature op de belangrijkste trainerspost van Nederland. Wie moet die gaan invullen?

Co Adriaanse, trainer van AZ, zegt wel dat hij niet wil, maar een kind kan begrijpen dat Co in dit geval praat volgens het principe “ik zeg wel nee, maar bedoel ja”. Co Adriaanse wil heel erg graag. Misschien zelfs wel iets te graag. Hij brandde Dick Advocaat voor het toernooi al af, maar deed dat beschaafder dan de bondscoach wilde doen geloven. Bovendien kon Co zijn mening onderbouwen met een mooi verhaal over de speelwijze. Co lijkt echter volledig ongeschikt als bondscoach. Zijn starheid werkt tegen hem, want Co is totaal niet in staat flexibel met spelsystemen om te gaan.

Co bewees eerder in Amsterdam dat hij totaal niet met mondige spelers om kan gaan en op zijn ludieke straffen zit geen enkele international te wachten. Als de spelers het volkslied niet mee zingen, moeten ze zich dan verplicht inschrijven voor Idols 3? Wat als men een wedstrijd op halve kracht wint, krijgen ze dan een boete? Zijn soms vermakelijke, maar vaker tenenkrommende uitspraken tijdens persconferenties lijken ook niet in zijn voordeel te werken. Tot slot is Co een voetbalextremist, wat hem bij voorbaat al minder geschikt maakt. Een moslimextremist de leiding geven over de belangrijkste moskee in Nederland is ook niet aan te raden, dus moet je Co ook niet de belangrijkste stoel in de Nederlandse trainerswereld aanbieden. Nee, wat die enquêtes van de kranten ook uitwijzen, laat Co volgend seizoen maar weer held zijn in de provincie, met de non-personalities van AZ.

Willem van Hanegem dan? Willem zou goed liggen bij een deel van de internationals, maar dit is nooit echt officieel bevestigd. Aan de voetbalkennis van Willem twijfelt niemand, hij is een instituut in de Nederlandse voetbalwereld. Maar Willem heeft nooit duidelijk kunnen maken wat hij nu precies heeft gedaan als assistent, wat Hans Kraaij Jr. op televisie ook mag beweren. Willem is er ook niet in geslaagd Advocaat te overtuigen van diens ongelijk als hij weer eens met de verkeerde opstelling begon. Bovendien moet Willem ook uitkijken met zijn “Willem zijn”. In Nederland accepteert iedereen dat hij Ruud van Nistelrooij met Ruud van Nistelrode aanduidt, we vinden het zelfs leuk. In het buitenland zal men het echter een gebrek aan respect vinden als de Nederlandse bondscoach bij een persconferentie de namen van hun spelers verbastert. Nee, hoe geschikt Willem ook lijkt, laat hem maar weer achter de “decodert” plaats nemen om analyses te geven.

Marco van Basten dan wellicht? Marco lijkt zelf weinig trek te hebben. Hij blijft liever samen met John van ’t Schip Jong Ajax coachen, om rustig in het vak te groeien. Met een bondscoach als Van Basten krijg je in elk land respect, alleen al om zijn naam. Marco is een legende. Echter, hij is dit vooral als voetballer. Weinig mensen kunnen al een echt goed beeld geven van de trainerscapaciteiten van Marco. Ooit nam de KNVB Rijkaard in dienst, die ook geen relevante ervaring had als hoofdcoach. Dat pakte niet als een onverdeeld succes uit en leverde de bond achteraf kritiek op. Het lijkt niet logisch dan weer zoiets te doen. Nee, laat Marco nog lekker rijpen bij Jong Ajax en laat hem over pakweg vijftien jaar bondscoach worden, bij gebleken geschiktheid.

Ronald Koeman, Bert van Marwijk, Huub Stevens, Frank Rijkaard, Ruud Gullit, Martin Jol en Henk ten Cate zitten vast aan hun club, Foppe de Haan is een vriendelijke man, maar uiteraard niet geschikt als bondscoach, zodat je ook eens in het buitenland rond zou kunnen kijken. Slechts coaches die zeer goed Engels spreken komen dan in aanmerking, tenzij men a la Rehhagel in Griekenland een tolk als assistent benoemt. PSV-perschef Pedro Salazar zal dan waarschijnlijk als eerste kwijlend aan de poorten van Zeist liggen, maar de enige buitenlander die echt geschikt lijkt is vooralsnog Morten Olsen.

Die spreekt prima Nederlands, door zijn tijd in België en latere trainerschap bij Ajax. Olsen kent de Nederlandse stijl, maar laat die wat vrijer invullen, dus met ruimte voor positiewisselingen, maar met bezette vleugels. Olsen denkt aanvallend, kent ons spelerspotentieel en heeft nog iets recht te zetten hier, na zijn ontslag bij Ajax. Aan de andere kant spreekt zijn bescheiden palmares als hoofdcoach niet in zijn voordeel en kreeg hij bij Ajax het verwijt de spelers te los te benaderen. De vraag is of de spelers dat aan kunnen. Als profs zouden ze dat moeten kunnen, maar Nederland heeft wat dat betreft een roemrijk verleden. Nee, Olsen lijkt de perfecte keuze, maar moet toch maar even wachten.

Dan blijft er nog één man over. Laat dat nu juist de man zijn die geknipt is voor de job! Guus Hiddink kwam na zijn avonturen in Zuid-Korea terug naar PSV en heeft de mensen daar nog niet volledig weten te overtuigen. Ook onder Guus bleef kwalificatie voor de volgende ronde van de Champions League uit en weinig spelers werden echt aantoonbaar beter. Guus lijkt dan ook vooral een motivatiekunstenaar, een slimme en uitgekookte coach die een eenheid kan scheppen en spelers boven zichzelf kan laten uitstijgen. Als bondscoach is dat een belangrijke eigenschap, trainen doen de spelers bij hun club wel. Guus kan prima delegeren, zodat hij vast twee prima assistenten kan vinden voor het veldwerk en Louis van Gaal heeft vast nog wel een mislukte trainer in de aanbieding om van achter het bureau flauwe beleidsplannen te schrijven, waar Guus geen zin in zal hebben.

Guus staat namelijk bekend als een beetje lui. Hoe hard hij het mag ontkennen, het blijft hem achtervolgen. Ook dan is bondscoach een fijne baan. Guus kan naar de mooie oorden op de wereld reizen om spelers te bekijken, onderwijl een museumpje of een literair seminar meepikkend. Guus kan op de motor naar de duels van onze topclubs Ajax, PSV en Feyenoord. Guus moet dan alleen zorgen dat die ene wedstrijd per maand goed verloopt en dan kan hij alles uit de kast halen. Hij geniet van het werken met moeilijke jongens, zodat ook Van Persie moeiteloos ingepast zou kunnen worden in Oranje. PSV zal best bereid zijn om hem te laten gaan. Meneer Kesler moet maar snel bellen met Guus, de enige juiste bondscoach.

Mocht dit allemaal niet lukken, dan kan Kesler wellicht overwegen Clarence Seedorf speler / bondscoach te maken. Een unieke combinatie, maar de enige die Seedorf echt in de pas lijkt te kunnen laten lopen is Seedorf zelf. Dan mag hij het laten zien, als zelfverklaard leider met een vrije rol. Het zou Nederland in één klap weer bovenaan zetten als progressiefste voetballand ooit. Maar laat dit wel de laatste keuze zijn, alleen als Guus echt niet wil.