Een willekeurige dag van een ambulanceverpleegkundige

In een ander topic kwamen we op het onderwerp ambulance en had ik een stuk van onderstaande text getypt, waar verschillende reactie's op kwamen.

Omdat dit echter nogal offtopic was, het orginele topic ging over rijlessen, heb ik het daar weggehaald en hier, iets uitgebreider neergezet.

Gewoon een willekeurige dag, als ambulance-verpleegkundige:

________

Half 8, je komt aan de op de post, over een half uurtje begint je dienst.
Je kijkt in het rooster met wie je rijdt, en in welke wagen.
In de gang kom je je chauffeurmaat (als in chauffeur en maatje) tegen en gezamelijk gaan jullie de auto controleren.
Hij het voertuig zelf, oliepijl, lampen, signalen, jij controlleerd 't apparatuur en de medicijnen.
Ondertussen meld je jullie nog even aan bij de CPA, de 112 meldkamer van de ambulances.

8 uur. Samen nemen julie plaats in koffiekamer, bij de rest van de teams. Je pakt een bakje koffie en leest een krantje.
Buiten is de spits bezig, gezamelijk wachten jullie af.

Daar gaat de eerste pieper, maar niet die van jullie, maar van een ander team. 1,5 minuut later hoor je ze van 't parkeerterrein af rijden, Tatuuutatuu, op weg naar een aanrijding auto x auto.

Nog een pieper gaat, maar weer van een ander team. Een vrouw is gevallen met de fiets. Een A2 rit, het team moet meteen vertrekken maar gebruikt geen zwaailicht en sirene. Binnen 30 moeten ze wettelijk gezien terplaatse zijn.

Ondertussen heb je de lijst met besteld vervoer bekeken. Om 9 uur moeten jullie iemand ophalen van 't thuisadres en naar 't ziekenhuis brengen voor een foto.
Aangekomen op 't betreffende adres doet 'n oudere man open, het gaat om z'n vrouw, ze ligt boven, met het hele been in het gips. Ongelukje tijdens skivakantie.
In de woonkamer valt de grote verzameling antieke grammofoonplaten op, vrolijk begint de man te vertellen over z'n hobby.
Dan word 't tijd om te vertrekken en voorzichtig helpen we mevrouw op de brancard en schuiven we d'r achterin de wagen, ik klim erbij in.
De oude man neemt plaats naast m'n chauffeurmaat, nog steeds vertellend over z'n grammafoonplaten. Mevrouw heeft ook nog praatjes voor 10. Over de skivakantie, de kleinkinderen, de hond en gezellig babbeld gaat 't richting ziekenhuis.

In 't ziekenhuis leveren we 't echtpaar af op de 1e hulp, en na een vriendelijk bedankje pakken we de lift naar de 7e verdieping. Nog een B-rit, van dit ziekenhuis naar eentje in 'n andere gemeente.
Een Aziatisch mannetje gaat bij mij achterin, hij is chefkok in 'n restaurant in de buurt verteld ie. En onderweg krijg ik een dozijn aan kooktips en lekkere recepten.

Nadat we 'm hebben afgezet en naar de afdeling hebben gebracht hebben we nog 1 B-rit, de laatste van die middag.

We komen aan in de straat waar we moeten wezen, nu het huisnummer nog vinden. Het is een lange straat, huizen met kleine huisnummers, huizen zonder huisnummers, huizen met de huisnummers verstopt achter bomen en struiken.
Langzaam rijden we de straat af, op zoek naar 't juiste nummer.

Opeens begint mijn mobilofoon te praten "CPA voor 28, ik heb een A1 in Brunssum". Het huisnummer van de B-rit is opeens niet meer belangrijker, de wagen word omgedraaid en vol gas gaat 't richting Brunssum. Zwaailicht en sirene gaan aan.
Van de CPA krijgen we te horen dat 't om een 8 jarig jongetje gaat, hij zou aan't stikken zijn in een stukje speelgoed. De meldkamer probeert de vader, die helemaal in paniek is, uit te leggen hoe hij z'n zoontje kan helpen, dmv de heimlich methode. Tot nu toe zonder resultaat.

Als 't om een kind gaat loopt de stres toch wat op, zo jong, nog een heel leven voor je. Het is druk op de weg, de auto's werken niet mee, 't duurd veelste lang voor ze opzij gaan. Je raakt wat opgefokt, "schiet op ga aan de kant!"
Het lijkt iedereen natuurlijk leuk, met zo groot geel gevaarte door 't verkeer scheuren. Maar de meesten mensen weten niet wat voor stres er vaak bij komt kijken.
Je weet dat als je niet snel genoeg bij je patient bent dat ie kan overlijden, en dat verkeer schiet maar niet op...

Dan kom je terplaatse, het is toch nog gelukt het stukje speelgoed eruit te krijgen, maar het kindje ziet er niet goed uit, hij ligt op de grond en ziet wat blauw. Hij ademt niet meer en ik voel geen pols.
Je begint te reanimeren, defibrilator erbij, er word geintubeerd. De ouders springen in paniek wat om julie heen.
Helaas, het mag niet meer baten.

Je kijkt de ouders aan en die weten gelijk hoe laat het is, de moeder zakt hysterisch in elkaar, de vader staart wazig voor zich uit. Zelf moet je even slikken, je chauffeurmaat zegt niks.

Nadat de huisarts gearriveerd is om de dood officieel vast te stellen vertrek je weer, je voelt je leeg van binnen.
Tijd om er even over je praten heb je echter niet, je pieper gaat alweer.
A1 motor x auto x auto, brandweer is rijdend, mmt gewaarschuwd.


Even voordat je ter plaatse komt heb je de traumaheli (mmt) al over zien vliegen, de brandweer is er al.
1 auto remde plotseling, 2e knalde erboven op, en daarop vloog weer een motorrijder met passagier.

5 slachtoffers, wie is het meest kritiek, wat voor letsel heeft iedereen, je vraagt de meldkamer om nog meer auto's, 2 extra wagens zijn al onderweg word verteld.

De bestuurder van de motor heeft een open tibia fractuur ('t scheenbeen steekt door de huid naar buiten), kans op infectie en enorme pijn, de arme man schreeuw 't uit van de pijn.
Hoe is het met de rest van de betrokkenen. De achterpassagier van de motor ligt even verderop en heeft zichtbaar z'n arm gebroken, mogelijk ook nek-letsel. Pols is stabiel.
De inzittende van de 2e auto zitten bekneld, de brandweer is al met het dak bezig, ondertussen kruip jij in het wrak om de patient te controlleren en gerust te stellen. Je krijgt gezamelijk even een groot geel laken om je heen, want de brandweer moet de ruiten er ook uit halen, en je wilt geen glas over je patient en jezelf.

Dan roept je collega van 't mmt, pols van de motorpassagier zakt drastisch, kans op interne verwondingen is reeel aanwezig. In overleg besluit je dat de heli 'm meeneemt. 2 minuten later stijgen ze op. Hoe het met 'm afloopt weet je niet.
Daar is de 2e en 3e auto, taken worden verdeeld, gezamelijk word de bestuurder van de 2e auto eruit gehaald op 'n wervelplank.
Ook dat ziet er niet goed uit, 2 doodsbange ogen kijken je aan...


Nadat je de laatste patient op de 1e hulp heb afgeleverd is 't tijd om wat te eten, gelukkig heeft 't ziekenhuis een goed restaurant. In het restaurant zit ook al een ander team, jullie schuiven aan en beginnen met eten.
Dan gaat er weer een pieper, gelukkig niet die van ons, het is die van het andere team, ook zij zijn nog maar net begonnen met eten en hebben een bordje vol liggen met vanalles.
Het is een A1, ze moeten meteen weg. Je grapt wat dat jij je wel ontfermt over dat puddingkje, wat binnenmonds mompelend verdijnt 't andere team, hun eten achterlatend.
Tijd om er van te genieten krijgen we echter niet, ook onze pieper gaat, weer een A1 melding.

Op de snelweg is 'n ongeval gebeurd met 2 auto's, en 1 van de auto's is op de kop terecht gekomen en staat in de brand. politie en brandweer zijn onderweg.

Op de plek des onheils liggen her en der auto-onderdelen verspreid, dit moet een flinke klap geweest zijn.
De bestuuder van de 1e auto mankeerd wonderbaarlijk bijna niks, hier en daar heeft ie een schrammetje.
Even verderop ligt de 2e auto, op de kop, en heeft zichtbaar brandschade. Met een brok in je keel loop je erop af.
De geur van verbrand vlees word steeds sterker en zorgt voor een misselijk gevoel.

Pa en 2 jonge kinderen op slag dood, ma word zwaargewond uit 't wrak gehaald. Je weet dat ze dadelijk gaat vragen hoe het met haar gezin is, wat ga je d'r zeggen.
Ondertussen staan er 2 politie motors klaar voor escorte naar 't ziekenhuis.

In het ziekenhuis aangekomen ga je weer poging te wagen iets te eten. Het lukt, er komt geen melding binnen terwijl je sloom op je broodje kauwt, eigenlijk heb je helemaal geen honger.

PIEEEP PIEP PIEEEP, daar gaan we weer. Een a2 deze keer, er is een vrouwtje onwel geworden in de schunk, een grote kleding winkel midden in het centrum.
Je drinkt gauw je koffie op en stapt weer in de wagen. Er word zonder zwaailicht en sirene gereden, echter maken we wel dankbaar gebruik van de busbaan.

Even later rijden we het centrum in, met een pasje verdwijnt er een paaltje in de grond en rijden we door het voetgangers gebied.
De meeste mensen gaan direct opzij zodra ze ons zien, niet iedereen echter. Voor ons loopt een groepje vrouwen van middelbare leeftijd vrolijk te kwekken.
We toeteren ff want we willen er toch wel graag langs. Geen reactie, nog maar eens toeteren dan. Er word niet op of om gekeken, terwijl je toch duidelijk hoorbaar een zware dieselmotor acher hun klinkt.
Dan maar op een andere manier, ik druk heel even op de knop van de treafoon (sirene) en 'n oorverdovend lawaai verstoord heel even het straatbeeld.
134 decibell, van dichtbij is het echt keihard. De dames schrikken zich rot, eentje laat zelfs iets vallen.
Hadden ze maar even om moeten kijken, denk je ondertussen, en niet stug doorlopen met de instelling van "dit is een voetgangers gebied en wij gaan lekker niet opzij en kijken ook niet om.

Aangekomen bij de winkel worden we door een verkoopster naar de kleedhokjes geleid, daar treffen we een vrouw aan, zittend op de grond, een beetje in paniek.
Ondertussen probeerd een securityguard de nieuwsgierige groep mensen van binnen en buiten op een afstandje te houden.

Ik vermoed dat de vrouw alleen wat hyperventileerd en een hartfilmpje laat zien dat er op cardiaal gebied niks aan de hand is. Toch wil ze wel mee naar het ziekenhuis, zodat er nog een paar dingetjes nagegaan kunnen worden, dan is ze pas echt gerust.
Gezamelijk helpen wij de vrouw en 'r dochter in de wagen en brengen d'r rustig naar de 1e hulp.

Een half uurtje later ben je weer terug op de post, in je hoofd ga je de hele situatie van vanmiddag nog eens na, heb ik het wel goed gedaan, kon ik niet beter... had ik niet .... , ondertussen pak 'n een stuk fruit uit je tas, dat gaat er wel in nu.
Nog een kwartiertje, dan zit je dienst erop.
Nog 5 minuten, je gaat nog even gauw naar het toilet, Pieep Pieeep, verderop hoor je de textmelder van je chauffeurmaat piepen, en tegelijk hoor je de stem van een CPA-centralist door je mobilofoon.
Een mogelijk hartinfarct op een tennisbaan, A1.

Je bevestigd het bericht, wast gauw je handen en rent naar buiten, de chauffeur zit al in de wagen klaar, je heb je deur nog niet goed dicht en daar ga je alweer, Tatuutatuu, door de avondspits, de drukke avondspits. "schiet op jij! maakt ruimte".....


------------

Misschien is't wel leuk als we hier een soort, een-willekeurige-dag-op-mijn-werk topic van maken.
Dan zie je 'n beetje wat medefokker zoal de hele dag moet doen / te doen krijgt.