R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Heb slechte tijden gekend, een onzeker, verlegen meisje wat er niet bij hoorde in de klas. Ben naar een andere school gegaan, alles ging weer wat beter. Nu zit ik in 6vwo en ja, ik ben weer depressief.
heb eigenlijk nooit geweten wat ik nou wilde worden of wat voor vervolgopleiding ik zou gaan doen. Nu zit ik in 6vwo, heb wel wat vriendinnen maar heb het gevoel dat ik ze allemaal langzaam kwijt begin te raken. Het is ook m'n eigen karakter wat me in de weg zit, ik stap niet makkelijk op mensen af, praat niet snel. Daardoor weinig aanspraak in de klas en gaat het moeizaam om wat diepere dingen te bespreken met vriendinnen.
Heb nou anderhalf jaar een vriend, bij hem kan ik echt mezelf zijn. Maar de laatste tijd kent onze relatie wat dieptepunten en zijn we regelmatig in discussie of we het uit moeten maken.
Nou zou ik misschien naar het buitenland willen, maar ik ben te verlegen/lui en ben te depri om dat allemaal te gaan regelen, zou ook niet weten hoe.
Of ik moet een opleiding gaan doen, maar ik weet niet wat. Pedagogiek leek me wel leuk, maar nu ik zie dat er weinig banen in te krijgen zijn heb ik er al totaal geen zin meer in. Weer zolang studerren misschien voor niks.
Met de dag word ik depressiever, heb totaal geen zin meer in leren en als ik denk aan m'n toekomst zie ik alles als een grote zwarte tunnel zonder uitweg.
Ik denk ook dat ik te verlegen wordt voor de universiteit dat ik verdrink in die grootsheid. Ik wil veranderen, maar het lukt me steeds niet. Ik blijf verlegen en eenzaam achter mn computertje zitten. Ik weet dat ik een leuke meid kan zijn en daarmee vriendinnen zou kunnen krijgen maar het lukt me gewoon niet. Ik weet heel vaak niet hoe ik moet reageren. Veel meisjes uit mn klas maken dan bijv een complimentje over mijn kleding dat vind ik dan echt leuk maar ik durf het niet terug te doen. Daardoor vinden ze me maar een raar meisje denk ik.
Voel me vaak zo onbegrepen en eenzaam en ik weet gewoon niet meer wat ik met me toekomst aan moet soms denk ik van was ik maar dood hoef ik niet aan al die dingen te denken,. Heb ook gewoon geen zin om aan volgend jaar te denken en die dingen te regelen.
Weet ook niet wat ik in de zomervakantie moet doen, heb geen zin meer om met mijn ouders mee te gaan omdat ik ook totaal bniet met mijn broertje kan opschieten en ik heb ook geen vrienden om mee te gaan.
Begin me echt steeds vaker eenzaam te voelen en die toekomst zie ik in als grauw. Ik ben ook zo onhandig met dingen dat ik denk dat niks me zal gaan lukken. Zou ook wel misschien kleuterjuf willen worden maar gezien mijn verlegenheid durf ik het al niet aan. Bang dat ik weer zal mislukken in alles.
Misschien moet ik es gaan werken, wat harder worden en discipline krijgen. Maar ik weet dat het weer hetzelfde zal gaan, ik blijf verlegen in werk, opleiding of naar het buitenland gaan.
heb eigenlijk nooit geweten wat ik nou wilde worden of wat voor vervolgopleiding ik zou gaan doen. Nu zit ik in 6vwo, heb wel wat vriendinnen maar heb het gevoel dat ik ze allemaal langzaam kwijt begin te raken. Het is ook m'n eigen karakter wat me in de weg zit, ik stap niet makkelijk op mensen af, praat niet snel. Daardoor weinig aanspraak in de klas en gaat het moeizaam om wat diepere dingen te bespreken met vriendinnen.
Heb nou anderhalf jaar een vriend, bij hem kan ik echt mezelf zijn. Maar de laatste tijd kent onze relatie wat dieptepunten en zijn we regelmatig in discussie of we het uit moeten maken.
Nou zou ik misschien naar het buitenland willen, maar ik ben te verlegen/lui en ben te depri om dat allemaal te gaan regelen, zou ook niet weten hoe.
Of ik moet een opleiding gaan doen, maar ik weet niet wat. Pedagogiek leek me wel leuk, maar nu ik zie dat er weinig banen in te krijgen zijn heb ik er al totaal geen zin meer in. Weer zolang studerren misschien voor niks.
Met de dag word ik depressiever, heb totaal geen zin meer in leren en als ik denk aan m'n toekomst zie ik alles als een grote zwarte tunnel zonder uitweg.
Ik denk ook dat ik te verlegen wordt voor de universiteit dat ik verdrink in die grootsheid. Ik wil veranderen, maar het lukt me steeds niet. Ik blijf verlegen en eenzaam achter mn computertje zitten. Ik weet dat ik een leuke meid kan zijn en daarmee vriendinnen zou kunnen krijgen maar het lukt me gewoon niet. Ik weet heel vaak niet hoe ik moet reageren. Veel meisjes uit mn klas maken dan bijv een complimentje over mijn kleding dat vind ik dan echt leuk maar ik durf het niet terug te doen. Daardoor vinden ze me maar een raar meisje denk ik.
Voel me vaak zo onbegrepen en eenzaam en ik weet gewoon niet meer wat ik met me toekomst aan moet soms denk ik van was ik maar dood hoef ik niet aan al die dingen te denken,. Heb ook gewoon geen zin om aan volgend jaar te denken en die dingen te regelen.
Weet ook niet wat ik in de zomervakantie moet doen, heb geen zin meer om met mijn ouders mee te gaan omdat ik ook totaal bniet met mijn broertje kan opschieten en ik heb ook geen vrienden om mee te gaan.
Begin me echt steeds vaker eenzaam te voelen en die toekomst zie ik in als grauw. Ik ben ook zo onhandig met dingen dat ik denk dat niks me zal gaan lukken. Zou ook wel misschien kleuterjuf willen worden maar gezien mijn verlegenheid durf ik het al niet aan. Bang dat ik weer zal mislukken in alles.
Misschien moet ik es gaan werken, wat harder worden en discipline krijgen. Maar ik weet dat het weer hetzelfde zal gaan, ik blijf verlegen in werk, opleiding of naar het buitenland gaan.
Hee ik herken me wel een klein beetje in je verhaal wat betreft de onzekerheid en het verlegen zijn.
Maar sinds ik studeer is dit bij mij helemaal aan het weggaan.
Ik zou gewoon gaan doen wat je het liefste doet.. dus ga toch pedagogiek doen of de pabo en zet heeel even je angsten en twijfels opzij. Vooral met de studies waar jouw interesses liggen leer je erg naar jezelf kijken op een volwassen manier.. en bij mij heeft het er voor gezorgd dat ik een stuk zekerder in het leven sta..
Succes in ieder geval!
Maar sinds ik studeer is dit bij mij helemaal aan het weggaan.
Ik zou gewoon gaan doen wat je het liefste doet.. dus ga toch pedagogiek doen of de pabo en zet heeel even je angsten en twijfels opzij. Vooral met de studies waar jouw interesses liggen leer je erg naar jezelf kijken op een volwassen manier.. en bij mij heeft het er voor gezorgd dat ik een stuk zekerder in het leven sta..
Succes in ieder geval!
Somebody help me cause I'm falling
Bij mij kwam dat op de een of andere manier vanzelf goed zodra ik naar de universiteit ging. Gewoonweg "er overheen gegroeid", hetgeen ik toen ik in 6 VWO zat nooit had kunnen denken. Zag er destijds als een berg tegenop, achteraf is het het beste geweest wat me ooit is overkomen.
Kan natuurlijk niet garanderen dat het ook bij jou vanzelf goedkomt, maar het kan dus wel! Anders misschien eens een assertiviteitstraininkje gaan doen?
Kan natuurlijk niet garanderen dat het ook bij jou vanzelf goedkomt, maar het kan dus wel! Anders misschien eens een assertiviteitstraininkje gaan doen?
Ben je dan bang om naar de uni te gaan, omdat ze ouder zijn?
Op een universiteit val je juist minder op, omdat er veel mensen lopen...
Je kan het ook zien als iets positiefs... je kan een nieuwe start maken op een nieuwe school, nieuwe vrienden
Je kan je ook over je verlegenheid heen zetten... als je eenmaal op gang bent dan blijft t wel
Zo had ik op een cursus een jongen die helemaal niets zei ik zat n btje met m te dollen en toen hij eenmaal ging praten toen bleef hij gaan twas eigenlijk een hele spontane jongen
Laat jezelf gewoon zien aan anderen probeer je niet zo te verbergen achter je verlegenheid, want zo komt niemand erachter wat er nou eigenlijk met je aan de hand is.
Misschien helpt het ook om professionele hulp in te schakelen... who knows
Klinkt truttig maar ik zou je hart volgen.. als je denkt dat pedagogiek wat voor jou is, dan moet je dat gewoon gaan doen! En later gewoon knokken voor een baan lukt je vast wel! Good luck
Op een universiteit val je juist minder op, omdat er veel mensen lopen...
Je kan het ook zien als iets positiefs... je kan een nieuwe start maken op een nieuwe school, nieuwe vrienden
Je kan je ook over je verlegenheid heen zetten... als je eenmaal op gang bent dan blijft t wel
Zo had ik op een cursus een jongen die helemaal niets zei ik zat n btje met m te dollen en toen hij eenmaal ging praten toen bleef hij gaan twas eigenlijk een hele spontane jongen
Laat jezelf gewoon zien aan anderen probeer je niet zo te verbergen achter je verlegenheid, want zo komt niemand erachter wat er nou eigenlijk met je aan de hand is.
Misschien helpt het ook om professionele hulp in te schakelen... who knows
Klinkt truttig maar ik zou je hart volgen.. als je denkt dat pedagogiek wat voor jou is, dan moet je dat gewoon gaan doen! En later gewoon knokken voor een baan lukt je vast wel! Good luck
Delivered without an information leaflet
Neem alles niet TE serieus, denk niet teveel na en maak je niet zo druk! Daar kan je namelijk ook erg depressief van worden. Ik weet hoe het is als je niet weet wat je in de toekomst wil.. heb t zelf ook tijden gehad, maar ga gewoon rustig op zoek en lees dingen om te kijken wat je interesseerd. Er zijn genoeg opleidingen te doen! Dus daar zal het niet aan liggen
Delivered without an information leaflet
Oei, ja ik herken mijzelf er ook wel in. Alleen heb ik mijn dip na het vwo gekregen, ik ben namelijk afgelopen januari gestopt met mijn studie (waarvan ik dacht dat dat het was voor me...) en toen sloeg de twijfel toe... Nu denk ik dat ik eruit ben qua studie... maar twijfel nog steeds. Verder heb ik ook bijna geen vrienden (3 om precies te zijn...) en is het sinds december uit met mijn vriend, waar ik bijna 3 jaar mee heb gehad.
Wat ik je als advies kan geven, probeer positief te blijven, wees blij met wat je wel hebt, ga eventueel een orientatiejaar doen, of ga er gewoon een jaar tussenuit (werken, misschien wat treinen door nederland voor mijn part) maar doe ook niks wat je niet wilt. Zorg dat je voor je aan een studie begint het zeker weet, want niks is demotiverender dan te moeten stoppen met een studie...
In ieder geval:
SUCCES!
Wat ik je als advies kan geven, probeer positief te blijven, wees blij met wat je wel hebt, ga eventueel een orientatiejaar doen, of ga er gewoon een jaar tussenuit (werken, misschien wat treinen door nederland voor mijn part) maar doe ook niks wat je niet wilt. Zorg dat je voor je aan een studie begint het zeker weet, want niks is demotiverender dan te moeten stoppen met een studie...
In ieder geval:
SUCCES!
Ik ben niet lui, ik bespaar energie
Loesje
Australie is veel te leuk! En tijd gaat veel te snel....
Loesje
Australie is veel te leuk! En tijd gaat veel te snel....
quote:Op zondag 4 april 2004 17:40 schreef Salie het volgende:
wat een lieve reacties....thnx, heb ik veel aan
Delivered without an information leaflet
Het lijkt me dat je sociaal een beetje onzeker bent en verlegen daarbij. Aan beide is iets te doen! Zorg dat je ergens bij gaat horen in je studentenstad. Er zijn er zat van daar. Kleine groepen werken dan beter dan grote. Denk aan een volleybalteam ofzo, zijn er tientallen van op recreatieniveau. Dan heb je in ieder geval regelmatig contact met mensen met dezelfde interesse en leeftijd. Ik ben zelf in een bandje gaan spelen, ben lid geworden van studentenbestuur, dat soort zaken. Ze zijn echt wel wat vreemde eenden gewend in die steden)))
If you have a problem, if no-one else can help, and if you can find them, maybe you can hire the A-Team
Hee en Salie.. is het niet zo dat je nu veel te erg nadenkt over alles? En daardoor die twijfels krijgt?
Dat heb ik namelijk wel.. en ik heb vorig jaar eigenlijk vrij ' spontaan' besloten Communicatie te gaan doen.. omdat dat was wat ik echt wilde. En ben er nu hartstikke gelukkig mee.. Mocht het uiteindelijk toch niks zijn of kan ik geen baan krijgen.. Ook geen ramp want er is nog veel meer.. en je bent ook nog vrij jong. Maar als jij echt graag iets wilt doen moet je er echt voor gaan! En niet te veel twijfelen!
Dat heb ik namelijk wel.. en ik heb vorig jaar eigenlijk vrij ' spontaan' besloten Communicatie te gaan doen.. omdat dat was wat ik echt wilde. En ben er nu hartstikke gelukkig mee.. Mocht het uiteindelijk toch niks zijn of kan ik geen baan krijgen.. Ook geen ramp want er is nog veel meer.. en je bent ook nog vrij jong. Maar als jij echt graag iets wilt doen moet je er echt voor gaan! En niet te veel twijfelen!
Somebody help me cause I'm falling
Nou precies... en dat is dus helemaal niet nodig.. en je bent ook helemaaal niet de enige die dat doet.. maar als jij gewoon gaat doen wat je het allerallerallerliefste doet, dan komt dat helemaal goed met die onzekerheid.
En echt.. sinds ik studeer ben ik zo anders naar mezelf gaan kijken, waardoor ik voor mezelf alle punten waar jij nu mee zit heb overwonnen. Want ik ben ook al zo'n twijfelaar.
Dus ik zou gewoon voor pedagogiek of pabo gaan.. want daar is als je wilt echt wel werk in te vinden hoor! En dan doe je in ieder geval wat je het liefste doet en je ontwikkelt jezelf er ontzettend mee!
Succes!
En echt.. sinds ik studeer ben ik zo anders naar mezelf gaan kijken, waardoor ik voor mezelf alle punten waar jij nu mee zit heb overwonnen. Want ik ben ook al zo'n twijfelaar.
Dus ik zou gewoon voor pedagogiek of pabo gaan.. want daar is als je wilt echt wel werk in te vinden hoor! En dan doe je in ieder geval wat je het liefste doet en je ontwikkelt jezelf er ontzettend mee!
Succes!
Somebody help me cause I'm falling
Ik herken me hier volledig in. Na mijn middelbare school wist ik echt niet wat ik wilde gaan studeren, leek wel of niks me leuk leek. Ik had werkelijk geen idee. Met veel pijn heb ik toen besloten om maar een jaar te gaan werken, en ondertussen goed na te denken wat ik precies zou willen. De stap om werk te vinden was voor mij een hele grote drempel. Maar ik heb uiteindelijk geen moment spijt gehad dat ik dat jaar heb gewerkt. Ik kwam met volwassen mensen in contact en heb een heleboel geleerd. Ik kwam daar binnen als stil en verlegen meisje en toen ik wegging zeiden alle collega's dat ze mijn geklets zouden missen.
Dat had ik me dus niet voor ogen gehouden. Helaas wist ik aan het eind van dat jaar eigenlijk nog steeds niet zeker wat ik wilde gaan studeren. Ik zat te twijfelen, of zomaar snel een keuze maken of nog maar een half jaar/ jaar werken. Uiteindelijk heb ik ervoor gekozen om een orientatie half jaar te doen. Het leek dat ik er vrij snel uitwas wat ik wilde gaan studeren. Na 3 maanden daar dan ook weer gestopt. De rest van het jaar maar weer aan het werk gegaan.
Ik had echt heel veel zin om weer naar school te gaan, want voor mijn gevoel was deze studie dé studie voor mij, de perfect bij mij paste. Dit jaar ben ik hiermee begonnen. En helaas, na een paar maanden kreeg ik steeds meer het gevoel dat dit het dus níet was. Ik vond het toch niet zo leuk als ik verwacht had (hoewel ik na de open dag en meeloopdag ontzettend positief was).
Ik ben momenteel nog steeds bezig met deze studie, wil toch mijn P halen, want ik heb nog wel alles gehaald verder. Ik baalde er echt verschrikkelijk van dat dit het toch niet was. Ik ben nu bezig met het zoeken naar een andere opleiding en dat valt voor mij echt niet mee, nadat ik al die jaren er al zo mee bezig ben geweest.
Ik zie er nu ook weer heel erg tegenop om een nieuwe studie te starten. In mijn achterhoofd spookt maar rond dat de komende studie weer niet zal zijn wat ik ervan verwacht. En om dan weer van vooraf aan te beginnen zie ik niet meer zitten. Wil nu dus écht een goed keus maken, hoewel je waarschijnlijk nooit weet of je wel de juiste keuze maakt. Er zitten altijd negatieve kanten aan, helaas.
Als je het echt niet weet, weerhoudt jezelf er dan niet van om een jaar iets anders te doen dan school. Kan alleen maar heel leerzaam zijn, is mijn ervaring.
Dat had ik me dus niet voor ogen gehouden. Helaas wist ik aan het eind van dat jaar eigenlijk nog steeds niet zeker wat ik wilde gaan studeren. Ik zat te twijfelen, of zomaar snel een keuze maken of nog maar een half jaar/ jaar werken. Uiteindelijk heb ik ervoor gekozen om een orientatie half jaar te doen. Het leek dat ik er vrij snel uitwas wat ik wilde gaan studeren. Na 3 maanden daar dan ook weer gestopt. De rest van het jaar maar weer aan het werk gegaan.
Ik had echt heel veel zin om weer naar school te gaan, want voor mijn gevoel was deze studie dé studie voor mij, de perfect bij mij paste. Dit jaar ben ik hiermee begonnen. En helaas, na een paar maanden kreeg ik steeds meer het gevoel dat dit het dus níet was. Ik vond het toch niet zo leuk als ik verwacht had (hoewel ik na de open dag en meeloopdag ontzettend positief was).
Ik ben momenteel nog steeds bezig met deze studie, wil toch mijn P halen, want ik heb nog wel alles gehaald verder. Ik baalde er echt verschrikkelijk van dat dit het toch niet was. Ik ben nu bezig met het zoeken naar een andere opleiding en dat valt voor mij echt niet mee, nadat ik al die jaren er al zo mee bezig ben geweest.
Ik zie er nu ook weer heel erg tegenop om een nieuwe studie te starten. In mijn achterhoofd spookt maar rond dat de komende studie weer niet zal zijn wat ik ervan verwacht. En om dan weer van vooraf aan te beginnen zie ik niet meer zitten. Wil nu dus écht een goed keus maken, hoewel je waarschijnlijk nooit weet of je wel de juiste keuze maakt. Er zitten altijd negatieve kanten aan, helaas.
Als je het echt niet weet, weerhoudt jezelf er dan niet van om een jaar iets anders te doen dan school. Kan alleen maar heel leerzaam zijn, is mijn ervaring.
hakuna matata, dan komt alles vanzelf goed.. kop op en niet bij de pakken neer gaan zitten. go out and have fun! (en maak vrienden zodat je met iemand mee kan op vakantie)
uhm ja, maar weet je met Pabo heb ik zo'n gevoel dat ik er zo aan vast zit, dat als ik dan juf ben en het niks voor me is en ik kan het niet, dan kan ik niks anders meer.
En pedagogiek nouja, ben bang voor weinig werk in te vinden is en als je dan werk krijgt dat het echt onbevredigend is omdat die probleemkinderen uiteindelijk toch niet te helpen zijn en dta ik daar te onzeker voor ben :S
In het begin hebben me vrienden ook gezegd dat ze het niks voor me vonden en nu zijn me beste vrienden wel teruggekrabbeld en die zeggen van jah het is eigenlijk best wel wat voor jou. Maar ik moet sowieso veranderen wil ik zo'n sociale studie gaan doen :S
En pedagogiek nouja, ben bang voor weinig werk in te vinden is en als je dan werk krijgt dat het echt onbevredigend is omdat die probleemkinderen uiteindelijk toch niet te helpen zijn en dta ik daar te onzeker voor ben :S
In het begin hebben me vrienden ook gezegd dat ze het niks voor me vonden en nu zijn me beste vrienden wel teruggekrabbeld en die zeggen van jah het is eigenlijk best wel wat voor jou. Maar ik moet sowieso veranderen wil ik zo'n sociale studie gaan doen :S
Misschien verander je wel vanzelf als je de studie gaat doen.quote:Op zondag 4 april 2004 19:50 schreef Salie het volgende:
Maar ik moet sowieso veranderen wil ik zo'n sociale studie gaan doen :S
Als ik jou was zou ik zsm gaan studeren. Op kamers en een nieuw leven opbouwen. Je komt tussen heel veel mensen te zitten die OOK op zoek zijn naar sociale contacten. Op je studie (alleen studeren is niet leuk) en daarbuiten (sportclub, verenigingen, kleinere zijn aan te raden). Je bent toch niet vervelend ofzo? Als je nou een kreng was dat mensen af stoot is het een ander verhaal. Je bent enkel verlegen, nou en? Mensen die hun mond kunnen houden zijn vaak ontzettend gewenst in een groep. En die worden echt niet als 'minder' beschouwd. De één praat meer dan de ander, so what, meestal praten ze ook meer onzin (ik ben een schoolvoorbeeld , en dat wordt ook wel eens irritant geworden.)
, en dat wordt ook wel eens irritant geworden.)Samengevat: ga ervoor, gooi jezelf in het diepe (tussen de mensen die ook mensen zoeken) en je zult zien, het komt helemaal goed. Suc6
En nog een vakantietip: ga op een zomerkamp ofzo. Zelf ga ik voor de vierde keer op een internationaal sterrenkundig jongeren kamp. De eerste keer toen ik ging was ik 17 en ik had het ook niet echt helemaal naar mn zin op school. En daar gingen mn ogen open, ik zag dat ik in een bekrompen wereldje zat (mijn klas) en dat het ook anders (nl leuk) kan. Dit zal je ook merken in het studentenleven, er zijn zoveel mensen, de wereld wordt zo groot. Mag je mensen niet? Voor hen tien anderen. Studentenleven , maar alleen als je jezelf open stelt voor anderen en niet op je kamertje blijft zitten. Maar da's gewoon een kwestie van jezelf ergens heen sleuren, anderen beginnen wel tegen je te praten. Want ze willen dat je ergens lid wordt oid.
Yeah, well, that's just, like, your opinion, man.
3 weken sterren kijken in augustus: www.iayc.org
3 weken sterren kijken in augustus: www.iayc.org
Zou ik niet vanuit gaan. 90% van de mensen die Psychologie gaan studeren hebben zelf psychische problemen, begrijpen zichzelf niet... zo denken ze het te gaan begrijpen. Dan denken ze wel te veranderen door hun studie. Echter gebeurd dat niet en haken ze na het 1ste of 2e jaar af. Ze worden teveel met zichzelf geconfronteerd en schrikken ervan. Zulke mensen willen andere mensen graag helpen, maar hebben de kracht simpelweg niet. Het leed van anderen er nog eens bij is dan gewoon teveel.quote:Op zondag 4 april 2004 19:58 schreef ErikT het volgende:
[..]
Misschien verander je wel vanzelf als je de studie gaat doen.
Ik wilde zelf eerst ook Psychologie gaan doen.. maar ik voel me altijd rot als het slecht met andere mensen gaat. Ik ben TE medelevend...
Ik zou de problemen mee naar huis nemen en erover gaan piekeren en alles willen doen om ze te helpen.
Het lijkt me een interessante studie... maar ik zie mezelf geen psycholoog zijn.
Ik zou er dus ook niet vanuit gaan dat je veranderd tijdens de studie.
Als je nu al weet dat je er het type niet voor bent en je het niet aan kan... dat je er misschien te neerslachtig voor bent, dan moet je het niet doen. Zonde van je geld.
Kan je beter op zoek gaan naar je talenten... waar je goed in bent en watvoor opleidingen erbij passen.
Ik denk dat je beter een "wat" luchtiger beroep kan nemen... dan.
Delivered without an information leaflet
Lees de tekst eens.quote:Op zondag 4 april 2004 19:59 schreef Jan-Ton het volgende:
zoek een vriend, maybe helpt dat
Herkenbaar, heb niet alles gelezen. Probeer volgende keer wat meer alinea's te gebruiken.
Mijn advies is: zet je zelf tot iets, stel jezelf een doel en ga daarvoor. Probeer een verandering te maken.
Zeg tegen jezelf ik doe het nu zo en ik ga dat waarmaken.
Ik weet dat het moeilijk is, vind het zelf ook moeilijk, maar is de enige manier.
Mijn advies is: zet je zelf tot iets, stel jezelf een doel en ga daarvoor. Probeer een verandering te maken.
Zeg tegen jezelf ik doe het nu zo en ik ga dat waarmaken.
Ik weet dat het moeilijk is, vind het zelf ook moeilijk, maar is de enige manier.
Volgens de policy worden proletarische discussies niet aangegaan
Juist omdat je met jezelf in de knoop zit, moet je heel goed de +/- kanten bekijken wil je een sociale opleiding gaan volgen. Je kan dan inderdaad heel erg met jezelf geconfronteerd worden, en daar moet je dan ook wel weer sterk genoeg voor zijn.
Het kan zeker ook wel een goed leerpunt zijn voor jezelf, om toch die sociale kant te kiezen, maar je hebt er een hoop kracht voor nodig. Je moet aan de eisen van de gevraagde opleiding doen, voldoe je daar niet aan, ga je het ontzettend zwaar krijgen en kan dat alsnog leiden tot een studie-stop.
Denk heel goed na wat je doet. Kies je voor een studie, heb je mijn inziens meer de mogelijkheid om je tijdens je studie goed te ontwikkelen wat betreft jouw mindere punten. Als zoiets er zit, wordt je er hoe dan ook mee geconfronteerd, je kan het niet verstoppen, het zit er en het doet pijn.
Ik zou je wel willen adviseren er eens met wat mensen over te praten, ook mensen van school kunnen je daarbij helpen, je mentor of anders hulp van buitenaf kan ook geen enkele kwaad. Wie weet helpt het je in de goede richting.
Succes met het maken van een keuze!
Het kan zeker ook wel een goed leerpunt zijn voor jezelf, om toch die sociale kant te kiezen, maar je hebt er een hoop kracht voor nodig. Je moet aan de eisen van de gevraagde opleiding doen, voldoe je daar niet aan, ga je het ontzettend zwaar krijgen en kan dat alsnog leiden tot een studie-stop.
Denk heel goed na wat je doet. Kies je voor een studie, heb je mijn inziens meer de mogelijkheid om je tijdens je studie goed te ontwikkelen wat betreft jouw mindere punten. Als zoiets er zit, wordt je er hoe dan ook mee geconfronteerd, je kan het niet verstoppen, het zit er en het doet pijn.
Ik zou je wel willen adviseren er eens met wat mensen over te praten, ook mensen van school kunnen je daarbij helpen, je mentor of anders hulp van buitenaf kan ook geen enkele kwaad. Wie weet helpt het je in de goede richting.
Succes met het maken van een keuze!
Heel herkenbaar allemaal. Ik heb na mijn VWO ook een jaar gewerkt, maar ja, na dat jaar wordt er wel een beetje verwacht dat ik weer ging studeren, dus dat ben ik toen gaan doen. Ben nu weer bijna twee jaar aan het studeren, en de studie is op zich wel leuk, maar de stages absoluut niet. Dus mijn toekomstbeeld is weer lekker zwart. Ik zit nu erg te twijfelen of ik wel het goede doe.quote:Op zondag 4 april 2004 18:00 schreef Muchacha20 het volgende:
Ik herken me hier volledig in. Na mijn middelbare school wist ik echt niet wat ik wilde gaan studeren, leek wel of niks me leuk leek. Ik had werkelijk geen idee. Met veel pijn heb ik toen besloten om maar een jaar te gaan werken, en ondertussen goed na te denken wat ik precies zou willen. De stap om werk te vinden was voor mij een hele grote drempel. Maar ik heb uiteindelijk geen moment spijt gehad dat ik dat jaar heb gewerkt. Ik kwam met volwassen mensen in contact en heb een heleboel geleerd. Ik kwam daar binnen als stil en verlegen meisje en toen ik wegging zeiden alle collega's dat ze mijn geklets zouden missen.
Dat had ik me dus niet voor ogen gehouden. Helaas wist ik aan het eind van dat jaar eigenlijk nog steeds niet zeker wat ik wilde gaan studeren. Ik zat te twijfelen, of zomaar snel een keuze maken of nog maar een half jaar/ jaar werken. Uiteindelijk heb ik ervoor gekozen om een orientatie half jaar te doen. Het leek dat ik er vrij snel uitwas wat ik wilde gaan studeren. Na 3 maanden daar dan ook weer gestopt. De rest van het jaar maar weer aan het werk gegaan.
Ik had echt heel veel zin om weer naar school te gaan, want voor mijn gevoel was deze studie dé studie voor mij, de perfect bij mij paste. Dit jaar ben ik hiermee begonnen. En helaas, na een paar maanden kreeg ik steeds meer het gevoel dat dit het dus níet was. Ik vond het toch niet zo leuk als ik verwacht had (hoewel ik na de open dag en meeloopdag ontzettend positief was).
Ik ben momenteel nog steeds bezig met deze studie, wil toch mijn P halen, want ik heb nog wel alles gehaald verder. Ik baalde er echt verschrikkelijk van dat dit het toch niet was. Ik ben nu bezig met het zoeken naar een andere opleiding en dat valt voor mij echt niet mee, nadat ik al die jaren er al zo mee bezig ben geweest.
Ik zie er nu ook weer heel erg tegenop om een nieuwe studie te starten. In mijn achterhoofd spookt maar rond dat de komende studie weer niet zal zijn wat ik ervan verwacht. En om dan weer van vooraf aan te beginnen zie ik niet meer zitten. Wil nu dus écht een goed keus maken, hoewel je waarschijnlijk nooit weet of je wel de juiste keuze maakt. Er zitten altijd negatieve kanten aan, helaas.
Als je het echt niet weet, weerhoudt jezelf er dan niet van om een jaar iets anders te doen dan school. Kan alleen maar heel leerzaam zijn, is mijn ervaring.
Ik ben een boek aan het lezen van Dr. Phil, waarin hij vertelt over zijn eigen leven. Hij was al 10 jaar dokter in de praktijk van zijn vader, omdat dat altijd indirecht van hem verwacht is. Toen realiseerde hij zich dat hij al 10 jaar zichzelf en iedereen om hem heen heeft lopen 'voorliegen', omdat hij niet deed wat hij wilde.
Ik denk dat het heel belangrijk is te weten wat je écht wil. Als je je hele leven zou mogen ontwerpen, wat zou je dan het liefst doen? Als het een beetje realistisch is, dan moet je daarvoor gaan. Daar heeft iedereen baat bij.
Niet dat ik het zo makkelijk vind hoor, ik zit er ook nog steeds mee. Ook dat stukje van de TS over vrienden, dat is heel herkenbaar. Maar ik geloof echt dat je je dromen moet najagen. Je leeft maar één keer, en het zou zonde zijn als je op je sterfbed nog ligt te balen dat je iets nooit gedaan hebt wat je graag had willen doen.
Ik doelde meer op de sociale veranderingen die plaats vinden tijdens het studentenleven. Maar je hebt wel een punt.quote:Op zondag 4 april 2004 20:43 schreef gekke_sandra het volgende:
verhaal
Yeah, well, that's just, like, your opinion, man.
3 weken sterren kijken in augustus: www.iayc.org
3 weken sterren kijken in augustus: www.iayc.org
|
|
