Openbaring van een nieuwe geloofsorde

Zoals beloofd in mijn voorgaand en fel bekritiseerd topic over mijn verzoek tot het beargumenteren van de stelling "God bestaat niet," volgt hier dan mijn beknopte visie op God en geloof. Ik ben zeer benieuwd naar jullie reacties. Ik geef jullie een vrij controversiele kijk op de zaak, die gepaard gaat met de zuivere christelijke leer. Ik ben dus naast de reacties van de atheisten onder jullie dan ook zeer benieuwd naar de reacties van de meer traditionele christenen. Ik vermoed zelfs wat tegenstand uit die hoek. Ik zal het verhaal uiteenzetten in blokken, zodat de zaak overzichtelijk blijft. En hoewel dit verhaal een christelijke smaak heeft, is het volledig te generaliseren. Behalve dan natuurlijk de rol van Jezus Christus, die niet geaccepteerd wordt door andere geloven, zoals het Jodendom.

Wat en/of wie is God?
Aangezien God de basis vormt voor het geloof, is het van belang om duidelijk aan te geven hoe ik God zie. God is voor mijn niet een persoon. De meest extreme vorm, de minst aanvaardbare en welke dus ook vaak in ludieke settings wordt toegepast, is het oude mannetje op een wolk. Een mannetje met witte haren en een witte baard, een harpje in zijn handen. De mensheid observerend vanuit de Hemel. Terug naar het serieuze. In de traditionele christelijke leer wordt God wel als een persoon afgeschilderd. Zelfs iemand met wie een gesprek te voeren is. Zie de gesprekken tussen God en Mozes bijvoorbeeld. Maar ook in de hedendaagse beleving, bestaat immer de overtuiging een gesprek met God aan te kunnen gaan. Doormiddel van gebed bijvoorbeeld.

Mijn overtuiging is anders. God is geen persoon waarmee je een gesprek kunt voeren. Althans, geen gesprek volgens de gangbare definitie van het woord. Hoe dan wel, daar kom ik zo op terug. Ik zie God als een energie (of een kracht) die het leven mogelijk maakt. De bezieling als het ware. Daarnaast is God de energie (of kracht) geweest, die het bestaan in de breedste zin van het woord berwerkstelligd heeft: het bestaan van het universum, de natuurwetten en de daaruit gevolgde hemellichamen en de evolutie.

Onder andere wij als mensen worden bezield door de kracht die God heet (in het katholicisme wordt dit de Heilige Geest genoemd). Dat maakt dat wij allemaal samen deel uitmaken van God. Er bestaat dus geen distantie tussen ons en Hem, maar wij zijn Hem. Dat geldt ook voor dieren en planten. Zelfs natuurwetten. Hij is de motor van alles wat er is. Hierbij kan ik terugkomen op de dialoog met God, die in beginsel niet mogelijk leek. Althans, volgens de gangbare definitie van het woord. Maar juist omdat wij allen deel uitmaken van God en God dus in ons zit, is een vorm van conversatie wel mogelijk. Niet door woorden of gedachten, maar door onbewuste spiritualiteit, die wel door woorden of gedachten geactiveerd kunnen worden. Spreek mij op dit punt alsjeblieft niet aan, want daar ben ik nog lang niet over uit. De dialoog met God is een vage en eigenlijk durf ik daar geen uitspraak over te doen. Vergeet dus maar weer wat ik over deze dialoog heb gezegd.

Kortom: God is een energie (of een kracht) die alom is. God beperkt zich niet tot de mensheid, niet tot de aarde en wellicht niet eens tot dit universum. Het is de alles omvattende bezieling van alles dat is.

De Bijbel, het fundament voor de christelijke leer
De Bijbel is een mooi boek. Dat staat voor mij buiten kijf. Maar welke waarde heeft de Bijbel binnen de context van het geloof? Het christelijk geloof wel te verstaan? Voor mij heeft de Bijbel geen speciale waarde in die context. Het staat vol met verhalen van religieuze aard, maar het totaal aan symboliek en subjectivisme maakt het naar mijn idee onmogelijk om als leidraad voor het leven toe te passen. Voor een ieder kan de Bijbel een prachtige inspiratiebron zijn om zijn of haar leven in te richten. Normen en waarden kunnen eruit verkregen worden. Hoop en kracht. Ja, zelfs liefde. Maar de Bijbel kan geenzins aangewend worden als een wapen in de strijd om de Waarheid.

Voor mij persoonlijk is de Bijbel een ontzettend interessant boek. Ik probeer de onderlinge gedachtegang te interpreteren, maar weet dat die interpretatie in het beste geval deels in de buurt komt van de ware betekenis. Met die wetenschap is de Bijbel voor mij enkel een boek en geen wapen. Laat staan een fundament voor mijn overtuiging. Om christen te zijn, moet men de weg van Jezus bewandelen. En die weg wordt alleen beschreven in de Bijbel. Om die reden is de Bijbel dus wel essentieel om een christen te zijn. Maar dan nog zie ik de Bijbel als een filosofisch epos en ben ik mij daarbij bewust dat ook de verhalen omtrent Jezus Christus niet letterlijk dienen te worden genomen.

Jezus Christus, een groot visionair
Het voorgaande omtrent Jezus Christus vraagt om mijn visie op deze visionair. Jezus is naar mijn idee een man geweest met een ontzettend heldere kijk op de samenleving (de wereld vanuit zijn perspectief vind ik dan weer een te groot woord). Hij doorzag de ware betekenis van de joodse leer (die tevens hun weerklank vinden in de christelijke leer) en was toen ook al op de hoogte van de neiging naar verkeerde interpretaties. Daarnaast zag hij de verloedering door toedoen van menselijk gedrag: agressie, geweld, moord, oorlogen, seksuele losbandigheid, bedrog, enzovoort.

In mijn ogen is Jezus niet de Zoon van God, zoals de traditionele christelijke leer voorschrijft. Ja, hij was een zoon van God in de zin van mijn eerdere uitleg over mijn definitie van God. Wij zijn dus allen zonen van God. En dochters natuurlijk. Maar hij was niet meer dan zijn medemens. Hij was simpelweg een man die zag dat het niet goed ging en die de principes van het leven en van het alles maar al te goed begreep. Het enige wat hij wilde is zijn medemens daarop wijzen en op die manier de wereld te redden. Terecht een man die het respect, het aanzien en de eerbied verdient. Maar meer dan een mens zoals wij was hij niet.

Een anekdote uit de Bijbel: de eerste mens
Ik wil graag een voorbeeld uit de Bijbel gebruiken om ten eerste een voorbeeld te geven van mijn gedachte over een Bijbels evenement en ten tweede een argument te geven voor het tegengaan van Bijbels fanatisme. Dit voorbeeld is de schepping van de mens en de daaruit volgende bevolking van de wereld.

Het eerste Bijbelboek, Genesis, begint met de schepping. Zo ook de schepping van de eerste mens, die de naam Adam kreeg. De tweede mens werd Eva, een vrouw. Samen waren zij in staat gemeenschap te hebben ten einde een voortplantingsproces in gang te zetten. Zij staan samen aan het hoofd van de menselijke soort. Daar dit een principieel fundament voor de christelijke leer (en ook de joodse overigens) is en ik deze niet accepteer, vind ik het belangrijk dit voorbeeld aan te halen.

Ik geloof in de evolutie. De mens neemt geen bijzondere plaats in en is ontstaan door een toevalligheid. De opvatting dat Adam en ten tweede Eva de eerste mensen op aarde waren wordt door de Bijbel zelf al tegengesproken. Kijk maar eens naar "Genesis, hoofdstuk 4, vers 16 en vers 17". Daarin staat het volgende:

quote:

"Toen ging Kaïn weg van het aangezicht des Heren, en ging wonen in het land Nod, ten oosten van Eden. En Kaïn had gemeenschap met zijn vrouw en zij werd zwanger en baarde Henoch..."

Zie daar. Een vrouw. Waar komt zij opeens vandaan? Zij kwam niet voort uit Adam en Eva. Zij was een buitenstaander. Hoe kan op grond van het boek Genesis nu een overtuiging bestaan, dat de mensheid voortgekomen is uit Adam en Eva? Het boek insinueert iets heel anders. Een goed voorbeeld dus van een dubieuze interpretatie. Een interpretatie die bijvoorbeeld binnen het katholicisme als waarheid wordt beschouwd en die kennelijk de diversie Katholieke oorlogen en wandaden rechtvaardigd.

Waar staan Adam en Eva in mijn optiek? Ik ben ervan overtuigd, dat Adam en Eva historische personages zijn. Maar zij vervullen niet de rol van de eerste mens, of de mens waaraan de mensheid zijn bestaan te danken heeft. Eerder heb ik het gevoel, dat Adam en Eva aan het begin stonden van de stam die centraal staat in de Bijbel: de Israelieten. Dat verklaart ook de passage van de vrouw van Kaïn. Zij behoorde tot een andere stam. En zo waren er veel meer stammen, die de wereld bevolkten. Voortgekomen uit het evolutionair proces.

God als rechter, de moraal
Een ander fundamenteel punt voor de christelijke leer is de overtuiging, dat God een rechter is. Een rechter die op de Dag des Oordeels ieder mens zal berechten en veroordelen wanneer nodig. Mijn opvatting is anders. Daar God naar mijn idee neutraal is, niet meer dan een energie, zal Hij geen oordeel vellen over gebeurtenissen. Dingen gebeuren omdat ze gebeuren, soms zonder reden, soms met reden. Maar ze zijn altijd verklaarbaar binnen het principe van oorzaak en gevolg. Gedrag van mensen wordt subjectief beoordeeld. Er is geen universele moraal die zegt dat bijvoorbeeld moord slecht is. Moord is slecht binnen onze samenleving. Moord komt voort uit het kwade. Maar wij hebben de moraal binnen onze samenleving vorm gegeven. Die moraal is een product van onszelf, niet opgelegd van boven. Primitief biologisch gezien is moord (of in ieder geval geweld) zelfs vaak te rechtvaardigen. Denk maar aan de competitie om een "vrouwtje".

Wetenschap als vriend
De wetenschap wordt vaak als vijand beschouwd van God en geloof. Ik ben overtuigd van het tegendeel. De wetenschap is eerder een vriend. De wetenschap stelt ons in staat om op rationele wijze de weg naar God te bewandelen. Het is de wetenschap die de Creatie meer en meer ontdekt: de wereld is rond, het heelal dijt uit, er zijn meerdere zonnestelsels, de mens is ontstaan uit de evolutie, enzovoort. Geen van deze wetenschappelijke onderwerpen vormt een gevaar voor het geloof en God. Ze zorgen juist voor een verdere ontdekking van God en daardoor een versterking van het geloof, mijn geloof moet ik erbij zeggen.

Conclusie en samenvatting
Dit was een poging om mijn visie op geloof en God beknopt weer te geven. Het is zo complex allemaal dat een beknopte beschrijving eigelijk niet toereikend is, maar ik ben een heel eind gekomen. Ik ben zelf nog steeds niet helemaal er over uit, hoe ik alles zie. Ik behoud mij het recht om mijn beeld ten alle tijden bij te stellen. Voor mij is het een grote mysterie, maar mijn geloof in iets dat alles omvat, een God, blijft bestaan. Desalniettemin zal ik mijn geloof nooit prediken al de absolute waarheid. Dat is een ander onderscheidt tussen mij en het traditioneel christelijk handelen. Vooral de Katholieke Kerk. Onder dwang bekeren, rechtvaardigen van oorlog en geweld en het afdoen van krankzinnig van anders denkenen zijn voor mij ondenkbaar. Ik sta open voor nieuwe ontwikkelingen, voor nieuwe kennis en voor nieuwe invalshoeken. Maar daar staat tegenover, dat ik van een ieder respect verwacht voor mijn zienswijze. In ieder geval dat ik niet wordt afgedaan als het stereotype zwartekous fundamentalist.

Vragen? Stel ze.
Opmerkingen? Maak ze.
Onbegrip? Laat mij het verduidelijken.
Oneens? Maak het bespreekbaar op een volwassen manier, zonder neerbuigende toon.

Alvast bedankt voor jullie reacties.

quote:

Op zaterdag 20 maart 2004 01:58 schreef Viola_Holt het volgende:
uit bovenstaande begrijp ik dat je de bijbel vooral ziet als een geschiedenisboek over de Israëlitische geschiedenis. Of de bijbel ook een juiste weergave geeft van de gebeurtenissen is een ander topic.

vraag blijft waar je uiteindelijk je godsbeeld op baseert ? de bijbel heeft daar niets mee te maken naar mijn idee.

moet deze god aanbeden worden om in een hemel terecht te komen ?

Ja, ik zie de Bijbel vooral ook als een geschiedenisboek van de Israelieten. Maar dan niet in de vorm van feiten. Eerder filosofisch met veel symboliek. Letterlijk nemen van de Bijbel is naar mijn idee een slechte zaak. Daarnaast is het Nieuwe Testament vooral een registratie van Jezus. Maar wederom in de vorm van veel symboliek. Laten we het houden op een geromantiseerd geschiedenisboek.

De Bijbel heeft in zoverre met mijn godsbeeld te maken, dat ik vermoed dat de Bijbel geschreven is geïnspireerd door dezelfde God. Want mijn God, of de God van het christendom, of de God van het jodendom, of die van de Islam is in het beginsel naar mijn idee dezelfde. Ik volg Jezus in zijn fundamentele leer en de Bijbel is daarvoor mijn enige toegang. Dus in die zin heeft de Bijbel wel wat met mijn opvatting te maken. Alleen, zie ik de denkwijze van Jezus op de manier, zoals ik erover denk.

Nee, deze God hoeft niet aanbeden te worden. Je hoeft niet eens te denken aan deze God. En eigenlijk geloof ik niet zo in de hemel in traditionele zin. Wij maken allemaal deel uit van God. Ik geloof eerder in een vorm van reïncarnatie dan in een hemel. Maar ik vind het moeilijk om mij hier een gedachte over te vormen.

quote:

Op zaterdag 20 maart 2004 02:20 schreef Viola_Holt het volgende:

[..]

Op basis waarvan geloof jij dat juist de God die de christenen, joden en moslims inspireerde (op verschillende manieren) de enige ware God is ? Cultuur ? Onderzoek inzake andere religies ?

Dat ware voorbeelden. Laat ik het anders zeggen. Ieder geloof, werkelijk ieder geloof, bestaat uit een zuiver geloof met daarnaast eigen opvattingen, gebruiken, wetten, regels, gewoontes, enzovoort. Dit zuivere geloof komt voort uit een gevoel dat er iets is. Een gevoel dat een hogere macht, een hoger wezen, een hogere kracht verantwoordelijk is voor het ontstaan van alles, van het leven. Het geloof, de godsdienst en/of de kerk geven hun eigen vorm aan dit gevoel. Het christendom ziet Jezus als de Zoon van de basis van dat gevoel. Deze basis is de christelijke God. De Bijbel is het Woord van die God en dus datgene dat in de Bijbel staat wordt gebruikt om de christelijke kerk te realiseren. Maar waar het allemaal op neerkomt is dat zuivere geloof dat door iedere gelovige wordt gedeeld.

Ik zal je vragen beantwoorden:

quote:

Op zaterdag 20 maart 2004 03:23 schreef sijpt het volgende:
- Zie je de 'schepping' als het plotseling ontstaan van de natuurwetten zoals wij ze kennen, waarbij ook God ontstaan is (heeft jouw God de natuurwetten gemaakt, of bestaat hij bij de gratie van het bestaan?).

De "schepping"" is een product van God, naar mijn idee. Dus God was er al voor de "schepping". De natuurwetten zijn een onderdeel van die "schepping", maar de "schepping" is niet meer dan het ontsteken van een lont geweest. Denk ik. Het gehele universum heeft zich gevormd op zichzelf binnen de grenzen van de natuurwetten en zo is er ook de aarde ontstaan met daarop het leven. Wellicht dat er elders in het universum leven is. Dat kan allemaal heel goed. Mede daardoor geloof ik niet, dat wij mensen het middelpunt van de goddelijke almachtigheid zijn. Voor hetzelfde geldt waren wij er niet geweest (toevalligheid van de evolutie). Maar hoe dan ook, wij als mensen zijn in staat te redeneren en te communiceren en dus denk ik wel dat wij dichter bij God staan dan andere "bewonders" van deze planeet.

Maar goed, een logiche vervolgvraag op basis van mijn verklaring is natuurlijk: maar als God er voor de "schepping" was, wat was er dan voor God? Hoe is God onstaan? Dat is iets waar ik geen antwoord op durven geven. Ja, ik zou zeggen, dat is de mystiek van de almachtigheid, maar dat wordt niet echt geaccepteerd denk ik . Er zal ongetwijfeld een verklaring zijn, maar ik durf hem niet te formuleren.

quote:

Op zaterdag 20 maart 2004 03:23 schreef sijpt het volgende:
- Jezus Christus zie je als een groot visionair. Ik heb Jezus nooit echt kunnen plaatsen... ik geloof niet dat hij door God gezonden is, maar ik zie hem meer als iemand die 'een nieuwe draai' gaf aan de geldende geloofsregels (die ook door de mensen gecreeerd zijn). Of hij nu een groot visionair is... er zijn in de loop van de geschiedenis vele 'visionairs' geweest, die het niet gered hebben in de grote geloofsboeken. Jezus was waarschijnlijk meer 'de juiste man op de juiste plaats'.
Nog een discussievraag: is Jezus volgens jou één persoon geweest, of zijn de daden van meerdere personen toegeschreven aan één naam? Dit geldt natuurlijk niet alleen voor Jezus, maar voor alle profeten.

Voor mij is Jezus (en alle andere profeten) één persoon geweest. Een historisch persoon wel te verstaan. Iemand die echt geleefd heeft. Maar zijn daden zijn naar mijn idee niet zo wonderbaarlijk als de Bijbel ons voorschrijft. Zoals ik al eerder zei is de Bijbel naar mijn idee een romantische geschiedenisvertelling en zijn alle gebeurtenissen en daden in mysterische bewoordingen omschreven. Wellicht dat er handelingen aan hem zijn toegeschreven die niet door hem teweeggebracht zijn. Ik ga er vanuit, dat de schrijvers van de Bijbel alles in het werk gesteld hebben om zijn daden zo groots mogelijk te maken. Het is immers ook in beginsel al een boek geweest om mensen te overtuigen.

Maar om terug te komen op zijn handelingen. Ik denk dat zijn handeling niet meer menselijk waren dan de handeling zoals wij die kunnen verrichten. Hij was een mens, net zoals wij. Niet gezonden vanuit de Hemel, maar wel iemand die de ware betekenis van het leven inzag en dat presenteerde, wat hem uiteindelijk de kop gekost heeft. In dat opzicht was hij misschien meer Zoon van God dan wij. Zijn bekendheid is te danken aan de Bijbel en de populariteit van de Bijbel in vroegere tijden.

En om even een interpretatie van mij aan te halen om zijn simpele menszijn nogmaals te benadrukken het volgende. De wederopstanding van Jezus is altijd een twistpunt wat dit betreft. Want hoe kan een mens uit de dood verrijzen? Dat kan niet zoals de gangbare christelijke interpretatie is. Maar er kunnen andere verklaringen voor zijn, waar ik meer voor voel:

1) In het verlengde van mijn opvatting, dat wij uiteindelijk allemaal één zijn (ook terwijl wij leven), wij delen (onze bezieling) immers allen de kracht van God, zou het zo kunnen zijn dat tijdens de dood van Jezus, zijn gevoelsleven via deze verbondenheid de apostelen als het ware bezielde. Heel plat gezegd: Jezus werd een deel van hen (zij ervaarden zijn geest als het ware) en zo konden ze hem ervaren al ware hij levend. Heel vaag allemaal, begrijp ik, maar er is niets magisch aan. Zijn band met de apostelen was zo intiem, dat zij elkanders gevoelsleven konden ervaren. Het gebeurt tegenwoordig ook wel. Bijvoorbeeld een moeder die het gevoel van haar zoon of dochter, die bijvoorbeeld aan de andere kant van de wereld woont, kan ervaren. Het is die intieme verbondenheid die dat mogelijk maakt. Om terug te komen op de wederopstanding. De wederopstanding was dus geen letterlijke, maar een overdracht van geestelijkheid die de apostelen in staat stelde de geest door te geven, die uiteindelijk resulteerde in de Bijbel.

2) Een meer simpele verklaring, maar evengoed mogelijk. De wederopstanding in letterlijke zin heeft nooit plaats gevonden. Ook niet een geestelijke "overdracht'. Maar de woorden, beschouwingen, meningen en leer van Jezus werden als het ware in leven gehouden door de apostelen. Zij verspreidden het woord van Jezus. Dus de metafoor van de wederopstanding is als volgt: Jezus wordt opgehangen aan het kruis. Hij sterft. Maar zijn woorden, beschouwingen, meningen en leer, datgene wat hem hem maakte, bleven in leven. Zij gingen niet met hem mee de dood in. Zij werden door de apostelen doorgegeven.

quote:

Op zaterdag 20 maart 2004 12:53 schreef _Etter_ het volgende:

[..]

ben het ook met je eens maar je vergeet dat je ook nog de Nag Hammadi rollen hebt over de leer van jesus en dat beantwoord gelijk nog een opmerking die iemand gaf over dat jij geen christen zal zijn maar een boedist, de gnotische christenen leken ook sterk op boedisme

Ja inderdaad, ik kan mij zeer goed in de gnostiek verplaatsen. Je kunt het wel vergelijken met Boedisme, maar het christelijke zit hem erin, dat je in Jezus gelooft als Verlosser. Nu zie ik dat Verlosser-aspect niet als een almachtigheid, datgene dat gepredikt wordt door het christendom, maar eerder in de zin van een eye-opener. Iemand die ons wilde verlossen van de bekrompenheid en ons de ogen wilde openen voor hetgeen waar het werkelijk om gaat. In die zin geloof ik in Jezus Christus en dat maakt mij een christen, vind ik. Maar goed, de overeenkomsten met het Boedisme en de gnostiek versterken alleen maar mijn opvatting, dat uiteindelijk alle godsdiensten, geloven en kerken uitkomen op een zeer overeenkomstig principe.

quote:

Op zaterdag 20 maart 2004 16:08 schreef _Etter_ het volgende:

[..]

toch leuk om te lezen dat jij jezelf christen noemt en ik niet terwijl onze ideeen wel behoorlijk hetzelfde zijn. Ik zie christus meer als een soort boedha en niet echt als een ultieme verlosser. Ik zie als doel ook net zoals jesus te worden (en dan bedoel ik niet het laatste deel van zijn leven )

Het doel hoeft ook niet te zijn om Jezus te worden . Sterker nog, dat moet je helemaal niet willen. Ieder individu maakt reeds deel uit van de almachtigheid, net zoals Jezus. Het enige wat je zou kunnen doen is de woorden van Jezus de jouwe maken. Of in ieder geval jezelf proberen te vinden in zijn woorden. Maar om eerlijk te zijn, hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik mij afvraag of ik mijzelf wel een echte christen mag noemen.