ik denk elke dag aan de dood

Wat een lollige mensen hier zeg!!! Zij heeft een ernstig probleem en weet niet wat ze er mee aanmoet.

Ik denk dat het beter is om je probleem bij een familielid of geliefde voor te leggen en samen proberen hulp te zoeken. Hier op dit forum zul je het antwoord niet vinden denk ik?

Iedereen gaat een keer dood. Dat kan morgen wezen , volgende week...

... maar ook over 70 jaar. Het is iets wat elk moment voor de deur kan staan.

Dus waarom zou je er zorgen over maken. Het zal toch een keer gebeuren.
Ga lekker verder met je leven. Maak er wat van. Dan sterf je (als de dag is gekomen) met een grote smile op je gezicht en met de gedachte dat je een fijn leven hebt gehad.

quote:

Op vrijdag 19 maart 2004 20:12 schreef Balenciaga het volgende:
ik was een beetje pissig want ze nam me niet echt serieus.

Ik ben bang dat bovenstaande users dat ook niet echt doen.

quote:

bedankt voor het lezen!

Graag gedaan, al kan ik je ook niet verder helpen.

dicht ter beoordeling van de R&P mods..

laat het aan hun over wat er met jullie zielige figuren mag gebeuren..

het gebagger weg gehaald, voor de herkansing gaat ie weer open

Het enige waar je zeker van bent is dat je dood zult gaan. In de tijd dat het nog niet zover is kun je beter leven. Controle over je eigen dood heb je toch maar in minieme mate.

Het is niet zo vreemd als het lijkt. Een psycholoog neemt je waarschijnlijk veel serieuzer dan je huisarts. Ik zou gewoon eisen dat je doorverwezen wordt daar een psycholoog.

En ik weet niet of je wel eens blowt, maar als je dat doet kun je er beter mee stoppen, dat maakt het veel erger. Sterkte!

onthoud: Life's a mess, don't stress. Als het jouw tijd is dan kun je daar niets aan doen. Je bezig houden met de dood is zonde van je energie omdat je toch wel ooit dood zal gaan.

Ik heb ook gehad dat ik alsmaar aan de dood dacht! Het deed in die periode ook dik 2 uur voordat ik eens in slaap viel enzo!
Duurde ongeveer een jaar.
Toen ging aan de valeriaan en dat hielp perfect!

Maar ik denk dat ik het minder hevig als jou heb gehad!

Ik kan niet zeggen, dat ik weet hoe het is, Maar je bekijkt je leven wel van de verkeerde kant!!

Je moet juist denken dat je LEEFT, en daar het beste van maken, al helemaal als je bang bent om dood te gaan, carpe diem!
Je vindt het dus niet leuk om dood te gaan, maar je gaat nog niet dood. Als je het heeeel letterlijk opneemt sterf je mssn af, maar dood ga je niet, dat doe je pas als je echt aan je einde komt.
Ik zou nu denken, ik leef, je hebt nix wat je tegen houd. En als ik het lees heb je een prima leven?, wat is daar mis mee, dat is beter dan een peven hebben dat NIET normaal is.

Ik weet ook niet precies hoe ik je van ged88 kan veranderen, en dat zal ook wel niet soepel lukken, maar zoals ik het zie kijk je nogal negatief tegen dingen aan. Anders als je denkt, ik ga dood, dan kan je ook denken, DAT zal nog ff niet gebeuren , so why worry!

Maar ik zou tog een therapietje volgen, heb ik ook wel eens gedaan, en dan niet een psychiater, neej gewoon iemand waarmee je 'lult' . Ik vond het eigenlijk best leuk, want je leert jezelf beter kenne, al klinkt het heel gek, want via de man waarmee je praat, zie je jezelf objectief. Maar hij kon me niet helpen, want daarvoor was ik depri, en toen ik met hem sprak had ik een vriendin en was ik de wolken . Maar je moet niet denken dat je gek bent als je met zo eimand gaat praten, en ik denk dat je hier ook niet veel antword zal krijge, praten is meestal het beste, en zo een persoon is er voor getraint. JE moet ook niet denken dat het een IETS is, je moet het zien als iemand waarmee je gewoon ff lekker gaat lulle ..

Mssn hielp dit lul verhaal

quote:

Op vrijdag 19 maart 2004 20:12 schreef Balenciaga het volgende:
nou las ik net iets over regressietherapie, heeft iemand daar ervaring mee? Of iemand die uberhaupt ervaring heeft met dit?

bedankt voor het lezen!

Zijn er (de laatste tijd) mensen (in je directe omgeving) overleden? Mogelijk heeft dat bijgedragen aan het hebben van die gedachten?

Lijkt me iets wat moet slijten, mogelijk dat een vorm van "therapie" helpt erachter te komen waarom je dit denkt..

suc6 ermee

Gewoon zorgen dat je geen tijd hebt om te denken. Wanneer ik 1uur niets doe, dan begin ik ook te denken. Dus ik ben de hele dag bezig om dat te voorkomen.

Ahja, zelf ben ik niet bang voor mijn eigen dood, maar meer voor de dood van anderen. Maar dan denk ik van.." De dood hoort bij het leven, net zoals het leven bij de dood hoort". Als je de dood accepteert dan kun je er ook beter mee omgaan.

Daarbij gaat iedereen dood.

Rowen Heze............. : " Wij gaan allemaal, met de neus omhoog".

_{en nu weer genoeg gedacht}

[ Bericht 27% gewijzigd door Verdwaalde_99 op 20-03-2004 17:01:27 ]

Ik heb het ook gehad, maar dan niet aan de dood denken, als in hoe zou het zijn, maar steeds het idee hebben dat ik zelf doodga, opeens en geen afschied van iedereen kan nemen, of heel ernstig ziek word, en doodga, zonder echt van het leven te hebben genoten. Ik werd er zo angstig van, dat ik bij iedere muggenbuld die ik had, dacht dat ik de ernstigste vorm van kanker had, en als ik me even niet zo lekker voelde ( dat was conutinu, omdat je je zorgen maakt) dacht ik dat ik hersenvlies ontesteking had! Het was echt een hele evrvelende tijd, en het heeft bij mij echt ongveer een half jaar geduurd. Het is bij mij op een belachelijke manier overgegaan: Ik voelde me op een gegeven moment dood en doo ongelukkig door die vreselijke angst, dat mijn moeder een bruisbal voor me kocht en zei: " je gaat nu in bad, en de bruisbal zal al je angsten wegspoelen". Dat heeft mij toen geholpen. Zo zie je maar, dat het echt tussen je oren zit, en dat je er ook zelf vanaf kunt komen.

Ik heb nu nog steeds wel dat ik me soms niet op mn gemak voel daardoor, maar dat is maar heel sporadisch.

Ik wil je in ieder geval veel sterkte wensen|

ik zou zeggen geen pillen, maar een goed gesprek met een vriend(in0 of anders een psycholoog of als de klachten heel erg zijn een psychiater. Je zult er eerst zelf moeten achter komen wat die angst precies is.
Ik begrijp uit je verhaal dat het niet de angst is om dood te gaan maar om dood te zijn.
Bij veel mensen is het andersom, die zien dood als eeuwige rust.

Maar dat is rationeel gedacht, waar jij nu niets aan hebt.
Wat stel je je precies voor bij het dood zijn ?

Volgens mij is het best menselijk en veel voorkomend om bang te zijn voor de dood.

Persoonlijk vind ik het niet zo erg. Het leven is het Boek dat afgesloten word, tijd voor een nieuw avontuur, of misschien ook niet ... Ik breek me er het hoofd er niet over. Ik geniet gewoon van de jaartjes die ik nog heb en als ik eindelijk een tuintje op m'n buik krijg, is het aan m'n herboren ik, of de nabestaanden om er nog wat leuks van te maken. No need to worry, dus.

Maar uhmmm, de hamvraag is (zoals boven al staat) waarom ben je precies bang?

ontopic bliven graag.
Dubbelzinnige opmerkingen zijn/worden verwijdert.

Zeer moelijk antwoord op te geven. Er zijn culturen die de dood als een intergraal onderdeel zien van het leven. Ik zie het zo. Dat je dood gaat is een feit wat zeker is. Probeer in de tussen tijd te leven voor je zelf, je vrienden en je famillie. En lol te heben. Het leven kent ook natuurlijk ze ups en downs. Meer kun je niet doen. En omdat de dood een zekere factor is van het leven. Hoef je er eigenlijk niet bang voor te zijn. Klingt gek misschien. Het overkomt je gewoon.

Wellicht wat anders. Mijn familie in Nederland is zeer klein. Vandaag ben ik met de jongere generatie van mijn familie op stap geweest. Zeer veel plezier gehad. Je leeft voort in hun gedachten. Dus echt sterven doe je nooit.

Is het niet zinvoller om te proberen in te zien dat de hele dag aan de dood denken een nutteloze besteding van je tijd is? In de tussentijd kan je zoveel dingen doen die je wel vreugde schenken.

Suc7!

En daarbij kan de dood misschien prettig zijn...eeuwige rust of een nieuw leven als miljardair ofzo

quote:

Op vrijdag 19 maart 2004 20:12 schreef Balenciaga het volgende:
ben naar de dokter geweest en die schreef me gewoon pillen voor. ik was een beetje pissig want ze nam me niet echt serieus. ik probeer mezelf tot rust te brengen door tegen mezelf te zeggen dat iedereen doodgaat, maar het werkt niet.

Volgens mij is het eerste wat huisartsen doen, pillen voorschrijven. Pas als die aanslaan, verwijzen ze je door. Tenminste, dat zei mijn huisarts.

Ik heb (denk ik) hetzelfde als TS. Daarbij kan ik vertellen dat goedbedoelde adviezen als 'Carpe Diem' en 'Waarom zou je je zorgen maken over iets waaraan je niets kunt doen' niet veel helpen aan het oplossen van het probleem. Als je hier een tijdje meeloopt, doen redelijke argumenten er niet meer toe. Je zit eigenlijk veel meer vast in een verkeerd gedachtenpatroon waar je moeilijk uitkunt.

Ik loop hier in meer of mindere mate eigenlijk al jaren mee en ik zit nu ook in een fase waarvan ik denk dat ik er nu ECHT iets aan moet doen, want het is inderdaad zonde van je tijd. Ik zit nu ook weer in een fase waarin het erger is dan anders en ik het vervelende gevoel is de hele dag door bij me, soms zelfs met een bijbehorend paniekaanvalletje. Ik heb het hierover al met een paar personen dichtbij me gehad en dat geeft me een goed gevoel. Een oplossing is het echter niet, dus ik denk erover om binnenkort naar een psycholoog te gaan. Supervaag om dit van mezelf terug te lezen trouwens. Gaat dit over mij? Blijkbaar wel...helaas.

Sterkte topicstarter. Mocht je iemand nodig hebben om over te praten, dan hoor ik het wel.

quote:

op de een of andere rare manier kan ik visualiseren hoe het is om dood te zijn en ik raak dan helemaal in paniek.

Kun je beschrijven hoe deze visualisatie er uit ziet?

Ik heb -in mijn ogen rationeel bekeken- namelijk zoiets van "het maakt niet uit of ik nu dood ga, of over 10 jaar, of over 100 jaar". Dat klinkt misschien heel gedeprimeerd, maar zo is het helemaal niet bedoeld. Het is gewoon zo...ik geloof niet in een hiernamaals of in reincarnatie....als je dood bent, ben je er gewoon niet meer en dus heb je er ook geen last van.

Ik heb wel bijna dagelijks een soort vreemd voorgevoel dat er iets ergs is gebeurd...meestal de gedachte aan een ongeluk waardoor een vriend of familielid is omgekomen...meteen al de gedachte "wat nu? hoe moet het nu verder?", terwijl er niks aan de hand is.

Misschien dat het bij mij wat met mijn ADHD te maken heeft. Ik zou er geen andere verklaring voor kunnen verzinnen. Ik ben niet depressief, heb geen paniek- of angstaanvallen en ben over het algemeen hartstikke positief ingesteld. Toch vreemd...

Dit probleem had ik eerder ook, kon ik spontaan van gaan hyperventileren.... Maar op een bepaald moment ben ik het gaan accepteren, je hebt je leven maar voor een bepaald gedeelte in de hand.

Als ik naast iemand zat die beroerd reed dacht ik ook van nu ga ik dood, Of met zeilen, nu gaan we om en verzuip ik... Je kan je honderd en 1 situaties voorstellen dat je dood gaat, maar dat gebeurt dus nooit. Ik leef jij leeft, en voor je het weet ben je er geweest. Ik probeer dus nu maar zoveel mogelijk dingen te doen die ik nog nooit eerder heb gedaan... elke dag is weer een nieuwe uitdaging...

Eigenlijk is jouw instelling al een stap in de goede richting om zo veel mogelijk uit het leven te halen en daar ook van te genieten.. Des te dieper het dal des te hoger de piek........


Suc6

Thomas