quote:

Julian Thomas

Ráár. Een ander woord heeft Julian Thomas er niet voor. Raar is 't, dat tegenwind is veranderd in rugwind, dat alles op z'n plaats lijkt te vallen, nu. Dat die stem in zijn hoofd nog gelíjk krijgt ook. Die stem, die wars van al dan niet goed bedoelde adviezen om voor een 'gewone' levenswandel te kiezen tóch een muzikantenbestaan bleef prediken.

Die stem, dat is de niet-fysieke vriend waarover Julian Thomas in zijn eerste single My Friend verhaalt. Het is een van zijn oudste en vooral dierbaarste liedjes, tien jaar geleden geschreven, sindsdien duizend-en-één keer bijgeschaafd. En nóg eens geperfectioneerd. My Friend = Julians piano = muziek = de ongrijpbare kracht die ongevraagd richting gaf aan Julian Thomas' leven. "Ik heb die stem 28 jaar lang geloofd," zegt de songschrijver en tekstdichter. "Nu mijn loopbaan vorm begint te krijgen, denk ik: 'zie je nu wel'. Altijd geweten."

Julian Thomas' leven. Tsja... Hebt u even? Geboren als derde in een gezin met vier kinderen. In Voorburg, 10 februari 1975. Geboren om te verliezen, dachten pa en ma. Want Julian mist zijn linkeronderarm; afgestorven omdat de navelstreng de arm tijdens de zwangerschap omstrengelde.

Julians handicap loopt als rode prikkeldraad door zijn jonge leven. In een notendop: vader en moeder, maatschappelijk succesvol en perfectionistisch, weten niet goed raad met Julian. Als 8-jarig jochie verkast hij daarom naar zijn tante Betsie in het Limburgse Weert, waar de piano zijn vluchthaven blijkt. Muziek maken is dan al zijn passie, zijn therapie. Zijn vocabulaire, dat vooral. Want verbaal kon hij niet op tegen zijn ouders, de wereld. Niet eens second nature, eerder first, dat is musiceren voor Julian. Als zien en horen, zo vanzelfsprekend.

Terugplaatsing naar zijn ouders, kinderrechters, kinderopvangtehuizen, conflicten, onrust, schaamte, ellende, depressie, psychotherapie, Julian has seen it all. Enige constante in zijn leven: muziek. "Aan alles kleefde vroeger onzekerheid," blikt Julian terug. "Muziek was de uitweg."

En muziek ís nog steeds de uitweg. Na diverse talentenjachten, na een samenwerkingsverband met Jan Vayne in het kader van een integratieproject door Pluryn Werkenrode (een stichting die mensen met een handicap steunt bij wonen, werken, leren en vrije tijd), na special guest te zijn geweest voor Volumia! is de single My Friend Julian eerste wapenfeit. Een album volgt in de loop van dit jaar.

Wat te verwachten?
Dit is kwaliteitspop die hoog op de schaal van Richter zou scoren, als die emotie kon meten. Klinkt als A.J. Croce, zeggen goede verstaanders. Maar vooral als Julian Thomas, zegt U straks.
En altijd zijn daar de teksten die stemmen tot nadenken. Hoe kan het ook anders. Steeds ook is daar dat vleugje venijn, dat scherpe randje. Geen oppervlakkige liedjes, maar volwassen pianosongs met diepgang.

quote:

Op zaterdag 28 februari 2004 18:07 schreef Cybart het volgende:
hij's nog verre van bekend, maar dat kan snel veranderen
heb zijn single vandaag alweer een stuk of 20 keer gehoord.

quote:

Julian heeft Idols niet nodig voor carrière
_{Henk Aalbers}
Sittard - De muziek van Julian Thomas is vooral een antwoord op zijn ellendige jeugd. ?Ik hoorde er niet bij'', zegt de zanger/pianist die een onderarm moet missen. Binnenkort komt zijn eerste single uit.
Waarom hij niet meedoet aan Idols? Die vraag wordt hem vaak gesteld, zeker nu de tweede Nederlandse editie van die razend populaire talentenjacht in volle gang is.

Zijn antwoord: Ik ga eerst mijn eigen weg. Als straks mijn cd uitkomt, wil ik niet dat mensen kunnen zeggen: dat heeft hij aan Idols te danken, of aan de Soundmix Show. Die cd is van mij, van niemand anders.''

Componist en zanger/pianist Julian Thomas (28) uit Sittard klinkt trots als hij dat zegt. Vorige week sloot hij een deal met platenmaatschappij BMG: er komt een single. ,,En als die loopt, komt er ook een album'', voegt hij toe. Julian, artiestennaam van Sjefke Backbier - klinkt inderdaad een stuk minder showy - timmerde de afgelopen jaren aan de weg als deelnemer aan de I-tour, een concerttour door Nederland van artiesten met een handicap. Julian is gehandicapt. Al ontkent hij dat ten stelligste. ,,Ik ben niet gehandicapt!'', zegt hij tijdens het interview verscheidene malen fel, want hij voelt zich niet gehandicapt. Julian mist zijn linkeronderarm. Die is afgestorven tijdens de zwangerschap. Als mijn hand er door vuurwerk zou zijn afgegaan, dan voelde ik me waarschijnlijk wel gehandicapt, nu niet.''

Desondanks is zijn aangeboren afwijking de reden dat Julian nu zo intensief en vol passie met zijn eigen muziek bezig is. Want die muziek en zijn songteksten zijn vooral zijn antwoord op een ellendige jeugd. Zijn ouders, beiden maatschappelijk succesvol en perfectionistisch, wisten volgens hem niet goed raad met de 'onvolmaakte' Julian. ,,Ik was niet welkom. Ik heb nooit warmte gehad van mijn ouders. Ik hoorde er niet bij.'' Als achtjarig jochie wordt hij bij een tante ondergebracht, bij wie hij twee jaar verblijft. Daarna keert hij - na veel juridisch getouwtrek - terug bij zijn ouders, die nog drie kinderen hebben. Maar de ellende bleef.

Nooit heeft hij zich in het gezin op zijn gemak gevoeld. ,,Ik had het altijd gedaan. En met woorden kon ik niet op tegen m'n vader, die jurist is, ik moest het dus allemaal pikken. Wat kon ik doen?''

Zijn ongelukkige jeugd leidde toen hij begin twintig was tot een diepe crisis, die hij dankzij een intensieve psychotherapie te boven kwam. De muziek, die altijd al een belangrijke rol in zijn leven speelde, werd zijn uitingsvorm. Hij ontleende er bovendien zijn identiteit aan. ,,Ik creëerde mijn eigen planeet waarop ik muziek maakte. Op die planeet ben ik beter dan mijn vader. Hij kent de wereld van de 26 letters. Ik ken de wereld van de twaalf noten. Wat me met gewone taal niet lukte, lukt me wel met muziek.''

Hij leerde zichzelf 'tweehandig' piano spelen. Dat tweehandig klopt niet helemaal want aan zijn korte linkerarm zitten geen vingers, maar links doet wel nadrukkelijk mee. ,,Om het toch vol te laten klinken, doe ik met mijn rechterhand extra veel en ik gebruik wat meer de pedaal.''

Julian vervolgt: ,,Ik ging niet naar het conservatorium, omdat ik bang was dat mijn kern, mijn wereld, mijn planeet werd afgepakt en gekneed en gevormd en zo. Om dezelfde reden ging ik niet naar piano- of zangles. Er was voor mij maar een ding vertrouwd, zeker en warm: míjn muziek, gevormd door míjn verleden. Als mijn muziek beïnvloed zou worden door zangles, pianoles, Idols of wat dan ook, dan zou het niet meer mijn verleden zijn.''

Uren zat hij op zijn zolderkamertje. Teksten te schrijven, nummers te componeren, te musiceren, te schaven, te veranderen. ,,Ik ben net zo'n perfectionist als mijn moeder. Het is nooit goed. Het kan altijd beter.'' Verschrikkelijk vindt hij het om in de schijnwerpers te staan. ,,Als je optreedt, vraag je de aandacht van het publiek. Eigenlijk durf ik dat helemaal niet, aandacht vragen. Dat heb ik nooit gekund.''
_{vrijdag 23 januari 2004}

quote:

Op maandag 1 maart 2004 08:44 schreef lily het volgende:
Hij stond een paar weken terug op de laatste pagina in de Nieuwe Revu. Hij heet in het echt Sjefke Backbier...

quote:

Op woensdag 10 maart 2004 01:25 schreef teig het volgende:
hij was toch een tijdje geleden bij ivo niehe???