quote:nu.nlPublieke rouw uiting van egocentrisme
Uitgegeven: 23 februari 2004 10:36
LONDEN - Mensen die publiekelijk rouwen om overleden beroemdheden die zij nooit hebben ontmoet of met veel vertoon hun steun betuigen aan goede doelen, willen daar zelf een goed gevoel aan overhouden en zijn uit op amusement. Dat is de conclusie van een studie van het onafhankelijk Brits onderzoeksinstituut Civitas.
Massale uitingen van rouw, zoals bijvoorbeeld bij de dood van prinses Diana of in Nederland na de moord op van Pim Fortuyn, zijn volgens het onderzoek geen teken van groot mededogen in de maatschappij, maar juist van groot egocentrisme.
"Al die bloemen en demonstraties helpen de armen of doden niet, maar zijn eerder bedoeld om aan anderen te laten zien welk een meelevend persoon je zelf bent", aldus een van de auteurs van de studie in de krant The Guardian op maandag.
Dit is zeker zo volgens mij.
Zo werd er bijvoorbeeld ook geklapt voor mensen die uit de kerk kwamen waar Fortuyn was opgebaard!
Dat streelde wel bij de mensen die Fortuyn niet gezien of gekend hadden.
Ja, tuurlijk, er zullen vast wel mensen bij zijn die het voor de aandacht doen of die er "beter van willen worden".
Maar dr zullen veel meer mensen zijn die gewoon echt medeleven willen tonen, ook al ken je zo'n persoon niet persoonlijk, het feit dat ze beroemd of bekend zorgt er wel voor dat je ze op een bepaalde manier kent.
Zullen vast uitzonderingen zijn hoor... maar generaliseren is altijd lekker makkelijk
Dus om te wennen aan het wegvallen van de ene persoon om het maar eens kort door de bocht te zeggen.
Dus zulk soort rouw is nooit voor de overledene zelf, daarvoor zou het prive-rouwen( dus in je eentje) voldoen.
Tot zover hetgene wat ik opgestoken heb van de colleges sociologie vorig jaar.
Maar dit nieuwsbericht betekent in feite hetzelfde: Je rouwt voor jezelf.
Betreffende prinses Diana, dat was omdat iedereen het een bijzondere vrouw vond, en dat was ze ook, ze deed goed voor de mensen waar ze zich voor inzette.
Maar je moet wel blijven onthouden, rouwen doe je om je eigen verdriet weg te nemen, of het meer draagbaar te maken, niet om iemand eer te bewijzen, of respect te tonen.
Rond Fortuyn roept zoveel vragen op, als:
1. Waarom staan die mensen daar massaal te huilen?
- 'internalisatie'; het verdriet is zo 'eigen' gemaakt, waardoor het lijkt of het van binnenuit komt ipv ingegeven door de groepswaarden en -normen;
- je laat zien dat je betrokken bent en gevoel hebt (kijk mij eens goed zijn);
- men is een kuddedier; je kunt meepraten, hebt er een mening over, je hebt een onderwerp van gesprek, je laat zien hoe correct je bent, je laat zien hoeveel kennis je van zaken hebt
- hang naar sensatie; mensen houden van drama, verdriet
2. Was ''links" idd verantwoordelijk voor het klimaat?
- Mensen zijn altijd goed om met het vingertje te wijzen naar anderen, maar wie hebben de pvda ooit in het zadel geholpen? mensen zelf.
- Waar waren de voorstanders toen Fortuyn nog leefde? Toen lieten zij zich niet massaal horen.
Zijn mensen wel in staat om zichzelf een spiegel voor te houden? Als ze eerst naar zichzelf keken zouden ze anderen niet zo snel veroordelen.
Genoeg stof om over na te denken vind ik.
Voor mij is het ook een vorm van egocentrisme; ik vind het heerlijk om het fenomeen te beschouwen. Waarom doen mensen wat ze doen.
Ik ben ook meer geinteresseerd in politiek op de momenten dat de kranten er vol van staan.
Hetzelfde geldt voor de dood van een ster e.d.
quote:ik bedoelde niet dát klappen.Op woensdag 25 februari 2004 19:54 schreef _Vixion_ het volgende:
Natuurlijk, het is ook tonen van respect, als er bij zo'n rouwstoet word geklapt, want het is wel iets speciaals wat zo iemand heeft gedaan.
maar het klappen door een menigte voor mensen die uit de kerk kwamen waar Fortuyn lag opgebaard.
'Al had ik acht uur in de rij moeten staan'
quote:haha ik ookOp woensdag 25 februari 2004 19:09 schreef Bassieworst het volgende:
ik las ff publieke vrouw whehehehehehe
Maar ik denk dat er inderdaad wel waarheid in zit.
Gelukkig heb ik dat niet en denk ik, 't zal wel zo zijn en ga gewoon verder met m'n eige leven.
Voor de mensen die een obsessie hebben met iemand of iets kan ik het mischien nog wel begrijpen maar dat zijn echt niet die duizenden die je ziet rouwen en huilen
Oftewel, ze komen gewoon zelf aandacht tekort
Je ziet het ook vaak bij oudere mensen die een begrafenis zien als een uitje en een manier om "iedereen weer eens te zien". Bejaarden zijn allang niet meer onder de indruk van de dood, maar wel van de familie die eindelijk weer eens bij elkaar is (
).En oftopic: Mij zul je nooit aantreffen langs de kant van de weg (of where-ever) bij de eerstvolgende dooie maar ik heb dan ook een rijk, druk en sociaal leven.
O, en ik zit nu een stukje voetbal te kijken en dat is eigenlijk hetzelfde als massale rouw (maar dan andersom). Waarom mensen toejuichen die je niet kent?
[ Bericht 8% gewijzigd door Morwen op 25-02-2004 23:16:11 ]
quote:Ja zo had ik het niet gezienOp woensdag 25 februari 2004 21:42 schreef Caesu het volgende:
[..]
ik bedoelde niet dát klappen.
maar het klappen door een menigte voor mensen die uit de kerk kwamen waar Fortuyn lag opgebaard.
'Al had ik acht uur in de rij moeten staan'
trouwens.Snap zoieso niet dat je zoveel gevoel kan tonen voor iemand die je niet eens kent.. mja.
Maar er zullen enkele tussen lopen in een publiekelijke rouwstoet die hun verdriet tonen (of gewoon meejanken) om vervolgens positieve aandacht voor hun ego te krijgen. Al begrijp ik dit verschijnsel en deze koppelingen niet zo goed van deze mensen. Ik heb dan ook de neiging om het niet te geloven...
quote:Ja ik denk dat de meeste mensen dat wel hebben. Maar dan betrek je het dus op jezelf en heb je reden om bepaalde emoties te voelen. Je kunt je dan identificeren met een personage, het is inderdaad inleving.Op zaterdag 28 februari 2004 19:57 schreef Colour het volgende:
Een kromme redenering. Ik krijg weleens een brok in mijn keel bij een film waarin ik iemand anders' drama volg. In 90 minuten kan ik al zoveel emotie voor iemand voelen, geen egoistische maar een hoop inlevingsgevoel.
Ik vind het een ander verhaal wanneer iemand dan gaat doen alsof hij/zij het werkelijk zo erg voor een bepaald iemand (zoals Pim) vindt. Daar kan ik moeilijk bij, je kent die man niet, je hebt alleen zijn ideeen gehoord.
Natuurlijk is het erg als er iemand wordt doodgeschoten en shockerend als dat een politicus is. Maar dan nog, in mijn ogen kun je het dan erg vinden dat een mogelijke vernieuwer de kans niet heeft gekregen om zijn ideeen uit te voeren, maar niet dat Pim Fortuyn dood is. Waarom zou je dat erger vinden dan bij een ander bekend iemand... je kent ze beiden niet.
Ik vind het echt onzin om hem als een 'heilige' te gaan beschouwen omdat hij toevallig wel met zn hoofd op tv geweest is en gezegd heeft wat hij dacht (of mocht zeggen)... het is ook 'maar' een mens hoor, ik zou niet weten waarom je verschrikkelijk om hem moet gaan rouwen terwijl er in wereld miljoenen mensen sterven... terwijl we daar misschien best wat aan zouden kunnen gaan doen.
Het zou niet mogen gebeuren dat mensen doodgeschoten worden. Dus ook in dit geval. Maar ik vind het even erg als een ander persoon vermoord wordt...
Natuurlijk vind ik het verschrikkelijk voor zijn familie en vrienden, die mensen hebben echt een persoon verloren die ze hebben gekend, meegemaakt en van hebben gehouden.
[ Bericht 4% gewijzigd door fille_fatale op 02-03-2004 13:07:14 ]
quote:wat maakt het in godsnaam uit of je iemand wel of niet gekend hebt. ook al weet ik dat er over de hele wereld gezien dingen gebeuren waar je kotsmisselijk van wordt, toch grijpen sommige dingen je eerder aan, vooral als ze dichter bij huis zijn.Op dinsdag 2 maart 2004 13:01 schreef fille_fatale het volgende:
[..]
Ja ik denk dat de meeste mensen dat wel hebben. Maar dan betrek je het dus op jezelf en heb je reden om bepaalde emoties te voelen. Je kunt je dan identificeren met een personage, het is inderdaad inleving.
Ik vind het een ander verhaal wanneer iemand dan gaat doen alsof hij/zij het werkelijk zo erg voor een bepaald iemand (zoals Pim) vindt. Daar kan ik moeilijk bij, je kent die man niet, je hebt alleen zijn ideeen gehoord.
Natuurlijk is het erg als er iemand wordt doodgeschoten en shockerend als dat een politicus is. Maar dan nog, in mijn ogen kun je het dan erg vinden dat een mogelijke vernieuwer de kans niet heeft gekregen om zijn ideeen uit te voeren, maar niet dat Pim Fortuyn dood is. Waarom zou je dat erger vinden dan bij een ander bekend iemand... je kent ze beiden niet.
Ik vind het echt onzin om hem als een 'heilige' te gaan beschouwen omdat hij toevallig wel met zn hoofd op tv geweest is en gezegd heeft wat hij dacht (of mocht zeggen)... het is ook 'maar' een mens hoor, ik zou niet weten waarom je verschrikkelijk om hem moet gaan rouwen terwijl er in wereld miljoenen mensen sterven... terwijl we daar misschien best wat aan zouden kunnen gaan doen.
Het zou niet mogen gebeuren dat mensen doodgeschoten worden. Dus ook in dit geval. Maar ik vind het even erg als een ander persoon vermoord wordt...
Natuurlijk vind ik het verschrikkelijk voor zijn familie en vrienden, die mensen hebben echt een persoon verloren die ze hebben gekend, meegemaakt en van hebben gehouden.
neem die dutroux bijvoorbeeld. ik heb die kinderen die vermoord zijn nooit gekend. ik ken dutroux niet. die kinderen zijn nooit op tv geweest, alleen foto's. toch grijpt zoiets enorm aan en in belgië was 't nog erger. is dat egocentrisme?
mensen die het nieuws kijken en er koud onder blijven van wat er gebeurd, dat vind ik pas egocentrisch
quote:Nogmaals:Op woensdag 3 maart 2004 13:20 schreef deepthroat het volgende:
[..]
wat maakt het in godsnaam uit of je iemand wel of niet gekend hebt. ook al weet ik dat er over de hele wereld gezien dingen gebeuren waar je kotsmisselijk van wordt, toch grijpen sommige dingen je eerder aan, vooral als ze dichter bij huis zijn.
neem die dutroux bijvoorbeeld. ik heb die kinderen die vermoord zijn nooit gekend. ik ken dutroux niet. die kinderen zijn nooit op tv geweest, alleen foto's. toch grijpt zoiets enorm aan en in belgië was 't nog erger. is dat egocentrisme?
mensen die het nieuws kijken en er koud onder blijven van wat er gebeurd, dat vind ik pas egocentrisch
Het zou niet mogen gebeuren dat mensen doodgeschoten worden. Dus ook in dit geval. Maar ik vind het even erg als een ander persoon vermoord wordt...
Natuurlijk vind ik het verschrikkelijk voor zijn familie en vrienden, die mensen hebben echt een persoon verloren die ze hebben gekend, meegemaakt en van hebben gehouden.
Als je mn post goed had gelezen had je gezien dat ik het op dit punt met jou eens ben hoor...
Ik heb nooit gezegd dat het niet erg is als er iemand sterft die je niet persoonlijk hebt gekend, of dat het je niet kan aangrijpen. Alleen dat je dieper rouwt als je het slachtoffer hebt gekend. Dan ben je aangegrepen door wat er gebeurd is (een moord o.i.d.) EN je bent een (geliefd) persoon kwijt. Mensen die de persoon niet kennen zullen dus van dat laatste logischerwijs minder meemaken. Doen alsof zij (de 'rouwenden' waarover het in het artikel gaat) het net zo zwaar hebben als naaste familie/vrienden vind ik dus wel egocentrisch. [ Bericht 5% gewijzigd door fille_fatale op 03-03-2004 19:02:54 ]
quote:als je iemand niet gekend hebt dan boeit het je toch ook niet of hij nu dood is?Op woensdag 3 maart 2004 13:20 schreef deepthroat het volgende:
[..]
wat maakt het in godsnaam uit of je iemand wel of niet gekend hebt. ook al weet ik dat er over de hele wereld gezien dingen gebeuren waar je kotsmisselijk van wordt, toch grijpen sommige dingen je eerder aan, vooral als ze dichter bij huis zijn.
stel je de volgende dialoog voor:
ik: he ken je Mark van Vliet (random naam)
jij: nee
ik: die is gisteren overhoop geschoten op het station van rotterdam, omdat hij mensen erop aansprak dat ze rookten in een niet-roken trein.
zou jij dan gaan rouwen, en tranen erbij vergieten?
ik niet. ik zou het wel erg vinden, en geschokt zijn, maar niet meer dan bij een ieder ander die vermoord word.
als je het hiermee eens bent, waarom zou je dan WEL gaan rouwen om iemand die je toevallig een keer op tv gezien hebt, maar die je irl iig nog nooit gezien hebt, en waar je al helemaal geen woord mee gewisseld hebt. Als je dat doet dan ben je alleen maar verdriet aan het 'opwekken' omdat je vind dat dat hoort.. en dat vind ik ook wel egocentrisch.
quote:ik zeg dus niet dat ik er koud onder blijf, maar persoonlijk verdriet is iig nog heeeeel ver weg...neem die dutroux bijvoorbeeld. ik heb die kinderen die vermoord zijn nooit gekend. ik ken dutroux niet. die kinderen zijn nooit op tv geweest, alleen foto's. toch grijpt zoiets enorm aan en in belgië was 't nog erger. is dat egocentrisme?
mensen die het nieuws kijken en er koud onder blijven van wat er gebeurd, dat vind ik pas egocentrisch
over egocentrisch: ik vind dutroux pas egocentrisch; slapen tijdens zijn rechtzaak
Als je iemand niet echt gekend hebt, kun je er toch ook niet zo ver in meegaan.
Het is nogal een hypocryte bedoeling,
Ik heb zelf in mijn directe omgeving mensen 'heen' zien gaan, maar mesen die ik niet 'persoonlijk' ken zoals in dit topic, zou ik ook niet zoveel erkenning geven
Dit verwacht ik ook niet van anderen, zelfs niet van mijn vrienden (bij mijn verlies.wat ik al te vaak heb meegemaakt)
Maar ja...
Familieleden en vrienden hebben - neem ik aan - verdriet als een naaste komt te overlijden. Voor hun is het echt, maar ook een vorm van egocentrisme. Zij rouwen - ieder voor zich - om het feit dat ze iemand verloren zijn.
Bij de 'buitenstaanders' is het meer kijk mij eens 'sociaal voelend' zijn. Maar die tranen doen al snel nep aan. Alsof ze net zoveel verdriet hebben als degene die dicht bij de overledene stonden. Dat kun je dus beter hypocriet noemen en heel erg egoistisch; nogal walgelijk voor degene die de steun echt nodig hebben - en die geef je niet door "gezellig" een potje mee te janken.
Ik hoor weleens mensen die niet tegen begrafenissen kunnen, want daar worden ze zo emotioneel van, omdat het ze doet denken aan andere overledenen blablabla.
Het eerste wat in mij opkomt is dat die persoon vrij instabiel is en zich bij dergelijke gelegenheden te veel laat meeslepen door de groep: "Iedereen grient, dus zal ik ook maar meedoen."
Later ontkennen ze natuurlijk hartgrondig dat het vooral de aantrekkingskracht van het 'groepsgevoel' was en komen ze met 'sociaal-correcte argumenten' op de proppen:
- ik moest denken aan...
- je staat er toch bij stil dat het leven niet eeuwig is...
- ik leefde met de familie mee
enz...
[ Bericht 17% gewijzigd door R_ON op 10-04-2004 14:38:24 ]