R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ben het er volledig mee eens, de ironie is alleen dat ik me nu goed voel omdat ik daar nooit aan meedoe
Maar ja...
Maar ja...
As the officer took her away, she recalled that she asked,
"Why do you push us around?"
And she remembered him saying,
"I don't know, but the law's the law, and you're under arrest."
"Why do you push us around?"
And she remembered him saying,
"I don't know, but the law's the law, and you're under arrest."
Eigenlijk is het onderzoek niet helemaal juist.
Familieleden en vrienden hebben - neem ik aan - verdriet als een naaste komt te overlijden. Voor hun is het echt, maar ook een vorm van egocentrisme. Zij rouwen - ieder voor zich - om het feit dat ze iemand verloren zijn.
Bij de 'buitenstaanders' is het meer kijk mij eens 'sociaal voelend' zijn. Maar die tranen doen al snel nep aan. Alsof ze net zoveel verdriet hebben als degene die dicht bij de overledene stonden. Dat kun je dus beter hypocriet noemen en heel erg egoistisch; nogal walgelijk voor degene die de steun echt nodig hebben - en die geef je niet door "gezellig" een potje mee te janken.
Ik hoor weleens mensen die niet tegen begrafenissen kunnen, want daar worden ze zo emotioneel van, omdat het ze doet denken aan andere overledenen blablabla.
Het eerste wat in mij opkomt is dat die persoon vrij instabiel is en zich bij dergelijke gelegenheden te veel laat meeslepen door de groep: "Iedereen grient, dus zal ik ook maar meedoen."
Later ontkennen ze natuurlijk hartgrondig dat het vooral de aantrekkingskracht van het 'groepsgevoel' was en komen ze met 'sociaal-correcte argumenten' op de proppen:
- ik moest denken aan...
- je staat er toch bij stil dat het leven niet eeuwig is...
- ik leefde met de familie mee
enz...
[ Bericht 17% gewijzigd door R_ON op 10-04-2004 14:38:24 ]
Familieleden en vrienden hebben - neem ik aan - verdriet als een naaste komt te overlijden. Voor hun is het echt, maar ook een vorm van egocentrisme. Zij rouwen - ieder voor zich - om het feit dat ze iemand verloren zijn.
Bij de 'buitenstaanders' is het meer kijk mij eens 'sociaal voelend' zijn. Maar die tranen doen al snel nep aan. Alsof ze net zoveel verdriet hebben als degene die dicht bij de overledene stonden. Dat kun je dus beter hypocriet noemen en heel erg egoistisch; nogal walgelijk voor degene die de steun echt nodig hebben - en die geef je niet door "gezellig" een potje mee te janken.
Ik hoor weleens mensen die niet tegen begrafenissen kunnen, want daar worden ze zo emotioneel van, omdat het ze doet denken aan andere overledenen blablabla.
Het eerste wat in mij opkomt is dat die persoon vrij instabiel is en zich bij dergelijke gelegenheden te veel laat meeslepen door de groep: "Iedereen grient, dus zal ik ook maar meedoen."
Later ontkennen ze natuurlijk hartgrondig dat het vooral de aantrekkingskracht van het 'groepsgevoel' was en komen ze met 'sociaal-correcte argumenten' op de proppen:
- ik moest denken aan...
- je staat er toch bij stil dat het leven niet eeuwig is...
- ik leefde met de familie mee
enz...
[ Bericht 17% gewijzigd door R_ON op 10-04-2004 14:38:24 ]
High hopes and aspirations, and years, above my station
Maybe
but all this time I've tried to walk with dignity and pride
Maybe
but all this time I've tried to walk with dignity and pride
|
|
