[Project] Gamen & Geweld, de discussie

quote:

---

Op dinsdag 10 februari 2004 16:25 schreef Lexie het volgende:
Alleen bij kinderen lijkt mij. Ouderen zien hopelijk wel het verschil tussen games en de werkelijkheid.

---

quote:

---

Op dinsdag 10 februari 2004 16:26 schreef Mr.Noodle het volgende:
Uhm, volgens mij heb ik hier een tijdje geleden nog een heel opstel over geschreven...effe kijken hoor...

---

Het zijn vrdmme pixels, geen mensen. Daarom snap ik niet hoe sommige mensen het verschil niet kunnen/willen zien.

quote:

---

Op dinsdag 10 februari 2004 16:28 schreef Manweth het volgende:

[..]

extra informatie is altijd welkom hier
als je zo vriendelijk zou willen zijn.

dit geld natuurlijk ook voor Mr.Noodle

---

Gamen maakt de gamer niet agressiever

In de huidige maatschappij beginnen games steeds meer een plaats in te nemen als voornaamste tijdverdrijf. De consolemarkt groeit explosief, en de p.c. doet ook lekker mee. Inmiddels wordt er in de gaming-industrie ongeveer evenveel geld omgezet als in de filmindustrie. Met het verschijnen van games voor verschillende doelgroepen blijft de markt groeien, en het ziet er niet naar uit dat deze groei binnen een afzienbare tijd afneemt. Er verschijnen veel games waarin veel geweld voorkomt. Men zou zich kunnen afvragen op welke manier dit geweld invloed heeft op het gedrag van de gamer. Er verschijnen in de media steeds vaker berichten over moorden, die zijn gepleegd na het spelen van games. De gamer wordt misschien in het echte leven wel een stuk agressiever, naarmate hij meer agressieve games speelt. Hier ben ik het niet mee eens. De stelling van deze paper is dan ook: Gamen maakt de gamer niet agressiever. Ik denk dat deze stelling waar is. Gamen maakt volgens mij helemaal niet agressiever, en neemt waarschijnlijk zelfs een stuk agressie weg bij de gamers. Deze stelling zal ik gaan behandelen vanuit het perspectief van de gamer, en vanuit het perspectief van de neutrale, ouderlijke omgeving. Daarnaast zal ik ook vanuit het wetenschappelijk perspectief naar de stelling kijken. Deze paper is verdeeld in een aantal kopjes, waaronder steeds een onderwerp wordt behandeld.

Het verschil tussen kinderen en pubers
Voor de rest van dit paper maak ik een duidelijk onderscheid tussen jonge gamers (in de rest van deze paper kinderen genoemd) en oudere gamers (in de rest van deze paper jongeren genoemd). Voor kinderen (jonger dan 12 jaar) lijken ook mij gewelddadige spellen niet geschikt. Zij kunnen nog niet zo goed een onderscheid maken tussen fictie en realiteit. Bij hen kunnen gewelddadige games wel invloed hebben op hun gedrag. Dit is ook in onderzoeken aangetoond. Voor jongeren liggen de zaken anders, zij kunnen wel degelijk een onderscheid maken tussen spel en realiteit. Zij zijn ook minder beïnvloedbaar en geestelijk meer ontwikkeld.
Ik vind dat kinderen niet de beschikking mogen hebben over gewelddadige games, omdat is vastgesteld dat dit wel agressief gedrag oproept. Daarom ben ik het eens met de maturity rating die bij games gegeven wordt. Op de verpakking van een game wordt aangegeven voor welke leeftijden de game geschikt is.

Winkeliers en het verkopen van gewelddadige games aan kinderen
Het probleem is alleen dat winkeliers zich hier niet aan houden. Dit is ook logisch, zij willen ook zoveel mogelijk omzet draaien. Daarnaast is het bijna niet te controleren. Jongeren die aan drank willen komen, krijgen het toch wel. Ze vragen gewoon aan de eerstvolgende klant of deze de game/drank voor ze wil kopen, wat die klant in de meeste gevallen geen probleem vindt.
Het is dus de verantwoordelijkheid van de ouders om hier goed op te letten, en de game desnoods zelf te testen. De verantwoordelijkheid van de opvoeding van de kinderen ligt in de eerste plaats nog altijd bij de ouders. Zij zijn meestal ook diegene die (in de jonge jaren van hun kind) de meeste invloed op het kind hebben. Als een winkelier iets verbiedt, maakt de meeste kinderen dat niets uit. Maar als de ouders iets verbieden, dan maakt dit meer indruk op de kinderen.
Daarnaast is een product dat verboden is voor een bepaalde leeftijd extra interessant. Je zou dan kunnen zeggen, geef dan helemaal geen maturity rating. Maar op deze manier verliezen ouders helemaal het overzicht over wat hun kinderen spelen. De maturity rating moet dus gehandhaafd blijven, maar moet niet bindend zijn, zoals het geval is bij alcohol.
In de rest van deze paper zal ik mij vooral richten op de jongeren, en bespreken in hoeverre deze beïnvloed wordt door gewelddadige games.

Typische gamers
Als je naar het doorsnee type gamer kijkt, zijn dit meestal de rustigere mensen. Zij besteden hun tijd liever aan het deelnemen aan verhalen, het mentaal actief zijn of het verbeteren van hun vaardigheden. Het zijn meestal de jongeren die op straat rondhangen die agressief gedrag vertonen, en niet de gamers die achter hun computer zitten.

Maken gewelddadige games jongeren agressiever, of spelen jongeren meer gewelddadige games?
Er zijn jongeren die na het spelen van een game agressief zijn. Maar de vraag is of die jongeren agressief zijn geworden door het spelen van de game, of al agressief waren. Ik denk dat jongeren die agressief worden na het spelen van een game sowieso al agressief aangelegd zijn. Er zijn en blijven altijd agressieve mensen rondlopen. Als ze deze manier niet meer kunnen gebruiken om hun agressie te gebruiken, dan vinden ze wel een andere manier. In de sport wordt ook vaak agressief gespeeld door bepaalde mensen. Als deze mensen zouden gaan gamen zouden ze ook agressief zijn achteraf. Maar wiens schuld is dat? Van de speler of van het spel?

Standpunt andere mensen
Ik kan me voorstellen dat ouders die zien wat voor spellen hun kinderen spelen, in eerste instantie best wel kunnen schrikken. Zij zien alleen het spatten van bloed, en het neermaaien van de tegenstander op een zo gruwelijk mogelijke manier, of dit nou de computer is of een andere gamer op internet. Maar als de ouders het zelf eens zouden proberen, dan zien ze dat er wel wat meer bij zon game komt kijken, en dat geweld eigenlijk niet de hoofdzaak is. Een spel waarin je alleen maar mensen dood schiet verkoopt niet en gaat snel vervelen. De meest succesvolle games draaien om tactiek, en niet om geweld. Na een tijdje valt het geweld niet meer op, en zeker niet meer dat het menselijke gedaantes zijn waar je op mikt.
Er wordt wel eens gezegd dat er in games ontzettend veel gemoord wordt. Maar sinds wanneer is het raken van een hoopje pixels (beeldpuntjes) met een hoopje pixels (het wapen) moord? Dit vind ik wel een erg dubieuze uitspraak, om meteen te spreken van moord.

Gamen maakt niet agressief, maar neemt net een stuk agressie weg, doordat men zich kan afreageren.
Mensen die televisie kijken, zijn bijna niet actief. Ze nemen passief informatie op. Als mensen gamen daarentegen, zijn ze actief bezig. Hier ligt volgens mij een wezenlijk verschil. Als mensen ergens actief mee bezig zijn, raakt men een deel van zijn energie kwijt. Mensen die gefrustreerd zijn, houden er vaker van om hun frustraties eens lekker weg te schreeuwen bij hun favoriete muziek. Jongeren hebben met gamen een nieuwe mogelijkheid gevonden om hun frustraties af te reageren. Na een ellenlange en ellendige schooldag, is het lekker om even een potje te Quaken of Counterstriken.

Schietincidenten n.a.v. Counterstrike
De laatste tijd verschijnen er steeds meer berichten in de media over schietpartijen door jongeren. Een recent bericht ging over de schietpartij in Erfurt. Een jongen sloeg helemaal door, vermoordde een paar leraren, en verwondde een paar leerlingen. Hierbij viel op hoe precies en systematisch hij te werk ging. Tijdens het onderzoek kwam aan het licht dat de jongen een fervent fan van Counterstrike was.
Counterstrike is een spel waarbij gamers het in twee teams tegen elkaar opnemen. Een team neemt de rol van terroristen op zich, en het andere team is een specialistisch antiterroristen team. Degene die als terroristen spelen, moeten of alle antiterroristen ombrengen, of met succes een bom plaatsen. De antiterroristen moeten alle terroristen ombrengen, of de bom onschadelijk maken. Het spel wordt meestal gespeeld vanuit de eerste persoon. In het spel word gebruik gemaakt van realistische wapens, die echt bestaan.
De jongen uit Erfurt speelde uren achter elkaar over het internet, en was helemaal bezeten van het spel. Hierdoor laaide de discussie weer op, en sommige mensen meenden dat counterstrike een van de veroorzakers van het drama was. Ik denk dat de zaken toch iets anders liggen.
De jongen was al gefrustreerd voordat hij met het spelen van Counterstrike begon. Hij vond in Counterstrike een uitlaatklep voor zijn frustraties en agressie. Dit zal waarschijnlijk de reden zijn waarom hij zon fan was van dit spel. Het spel was dus een reactie op agressie en frustratie, en geen oorzaak. Hier moet men voor oppassen, dat men zich hier niet in vergist.
Het kan zelfs zo zijn dat het spelen van Counterstrike het drama nog enigszins heeft uitgesteld, maar hier durf ik geen verdere uitspraken over te doen. Maar ik denk dat deze mogelijkheid zeker niet uitgesloten moet worden.

Games leren kinderen hoe ze met wapens moeten omgaan en doelmatig moeten moorden, vooral door zeer realistische spellen
De stelling werd geopperd dat de jongen zo koelbloedig en systematisch te werk ging, doordat hij ervaring had opgedaan door het spelen van Counterstrike.
Deze stelling komt op mij enigszins lachwekkend over. In Counterstrike gebruik je alleen de afbeeldingen van wapens. Je plaats het richtkruisje op je tegenstander, en drukt op een knop. Ik zie geen een mogelijkheid hoe je hierdoor leert met wapens om te gaan. Als je hierdoor leert met wapens om te gaan, dan leer je dit ook door het spelen van patience. Er zit toch wel een klein verschil tussen het bewegen met een muis, en het omgaan met een pistool of een automatisch geweer. Hoe leer je door het spelen van games hoe je moet richten, en hoe je met een terugslag moet omgaan?
De jongen ging ook zeer koelbloedig te werken. Er werd geopperd dat dit kwam doordat hij al ruimschootse ervaring had met Counterstrike. Maar een zinnig mens zal nooit het verschil niet meer zien tussen een afbeelding en een echte mens. Het is niet zo dat games dit onderscheid vertroebelen, je moet al zwaar gestoord zijn wil je dit niet meer opmerken. Maar van gamen wordt je niet zo zwaar gestoord dat je koelbloedig kunt gaan moorden. Dit kan dus ook niet (de enige) oorzaak zijn.

Multiplayer
De meeste 3d-schietspellen kun je met meerdere mensen tegelijk spelen. Hierbij kun je gebruik maken van het internet, of van een lokaal netwerk. Je kunt een deathmatch spelen (iedereen tegen iedereen), of in teamverband. Daarnaast kun je als team ook bepaalde opdrachten vervullen. Dit noemt men Multiplayer, en dit wint zeer snel aan populariteit. Op internet schieten de gameservers waarop je kunt multiplayeren als paddenstoelen uit de grond.
Gamers vormen ook vaak groepen, zogenaamde clans, waarmee ze dan op het internet of op een lanparty tegen een andere clan strijden. Een clan die goed is, heeft veel aanzien bij de gamerscommunity en stijgt in de rangslijsten op het internet.
Deze clans vormen vaak hechte vriendengroepen. Als zij verliezen van een andere clan, barsten de leden van een clan niet uit in een razernij van woede (in de meeste gevallen dan), maar zullen de winnaar netjes feliciteren, en extra hard gaan oefenen, om hun vaardigheden te verbeteren en de volgende keer wel te kunnen winnen. Maar ze worden niet agressief, en gaan zich niet op andere dingen afreageren.
Deze clans komen ook vaker in het echt bij elkaar om tegen elkaar te spelen. Dit noemt men lanpartys. Hier komen ook gamers die niet in een clan zitten, en gewoon eens andere gamers willen ontmoeten, en wat sociale contacten op te doen. En natuurlijk om uren achter elkaar te gamen.
Op deze lanpartys worden vaak de beruchte games, zoals Quake, Unreal Tournament en Counterstrike gespeeld. Iemand die denkt dat hij hier een troep wilde agressieve beesten tegenkomt, kan van een koude kermis thuiskomen. Je zult er geen bloeddoorlopen ogen tegenkomen (misschien wel van het lange staren naar het beeldscherm, maar niet van gewelddadigheid). Op deze partys gaat het er heel vriendschappelijk aan toe. Als iemand verliest, wordt de winnaar netjes gefeliciteerd, en worden er tips en strategieën uitgewisseld. Adressen worden uitgewisseld om de contacten te kunnen onderhouden. Ze gaan elkaar niet lopen uitschelden, en al zeker geen agressief gedrag vertonen.

Overdaad schaadt
Er zijn gamers waarbij hun hele vrije tijd wordt opgeslokt door het gamen. Dit is ook niet al te gezond. Maar dit is niet typisch iets voor de gamerswereld, maar voor de hele wereld. Er zijn ook mensen die al hun tijd steken in voetbal, rondhangen, uitgaan, punniken, boetseren, enz. enz. Er zijn altijd mensen die al hun tijd in een bepaalde hobby steken, zelfs als dit ten koste gaat van hun studie/leven. Hier valt weinig aan te doen, en dit zal waarschijnlijk altijd zo blijven.

Onderzoeken die zijn gedaan naar het verband tussen gewelddadige games en agressie onder de jeugd
Er zijn al diverse onderzoeken gedaan naar de overeenkomst van de stijgende agressie onder de jeugd, en het steeds meer spelen van games. Voor kinderen is dit verband enigszins aangetoond, al is mij nooit duidelijk geworden wat precies de oorzaak is, en wat precies het gevolg. Voor jongeren is dit nooit aangetoond. De onderzoeken richten zich meestal op kinderen, of er wordt geen duidelijk verschil gemaakt in leeftijd.
Volgens onderzoek stimuleren de meeste games gewelddadig gedrag*. Maar wie in een gemiddelde game constant schietend gaat rondlopen, zal niet lang overeind blijven. Het geweld wordt niet beloond, maar tactisch inzicht, skills en strategie. Om een beetje ver te komen moet je eerder slim en tactisch zijn dan bruut en gewelddadig.
Daarnaast raakt 60%* van de karakters in games nooit serieus verwond. Dit zou gamers het gevoel geven dat ze onkwetsbaar zijn. Maar ik denk dat de jeugd nog niet zo afgestompt is dat ze dit onderscheid niet meer zou kunnen maken.
De onderzoeken die met verontrustenderesultaten komen, maken naar mijn mening geen goed onderscheid tussen oorzaak en gevolg, en kijken niet waar de verkregen informatie invloed op heeft. Er wordt wel geopperd dat 73%* van de games een mannelijke hoofdpersoon heeft, en dat het merendeel van deze hoofdpersonen onmogelijk gespierd is*, maar niet wat hier de gevolgen van zijn. Hierdoor gaan mensen hun eigen conclusies trekken uit iemand anders zijn onderzoek.

Baldadig gedrag onder de jeugd is van alle tijden, en maakt deel uit van de ontwikkeling
Is de jeugd eigenlijk wel agressiever geworden? Ik weet niet of je hier wel van kunt spreken. Jeugd is altijd wel actief, en maakt ook wel eens dingen stuk. Dit is van alle tijden, en niet alleen van deze tijd. Het verschil met vroeger is dat men het verleden altijd rooskleuriger voorstelt, en dat er nu veel meer berichtgeving in de media komt. Ellende en geweld waar je niets van weet is voor jou geen geweld. Vroeger sloegen er ook mensen door en gingen in het wilde weg moorden, alleen kwam dit niet in de krant, of kwam het wel in de krant, maar werd die door bijna niemand gelezen. Daarbij draagt de televisie natuurlijk ook erg bij aan de geweldige nieuwsstroom die wij ontvangen en opnemen.

* gegevens gehaald uit: Children & the media, Fair Play?
Ik vind dat er geen verband is tussen agressieve jongeren en gewelddadige games. Er bestaat volgens mij wel een verband tussen gewelddadige games en gewelddadige kinderen. Het systeem met de maturity rating moet blijven bestaan, en strenger gecontroleerd worden. Maar hier ligt niet alleen verantwoordelijkheid bij de winkeliers,
maar vooral bij de ouders. Winkeliers moeten leven van games, ouders niet.
Uit onderzoek is nog niet gebleken dat gamen jongeren agressiever maakt. Als dit wel blijkt, dan is voor mij de oorzaak en het gevolg niet duidelijk, en ontgaat mij het nut van sommige verzamelde gegevens.
Ik kom hierdoor tot de conclusie dat men de gamers eens met rust moet laten, en dat men eens moet vertrouwen op het gezonde verstand van hun medemens, en hen niet moet behandelen als makkelijk te beïnvloeden idioten. De gamers zijn heus wel in staat om het verschil te zien tussen werkelijkheid en fictie, en zullen gamesgeweld ook nooit in de echte wereld toepassen.

Bronvermelding:
Children & the media, Fair Play?
Auteur onbekend
http://www.childrennow.org/media/video-games/2001/
Video Games and Violence

Derrick Janushewski
Myna Truong
http://www.socsci.mcmaster.ca/soc/courses/stpp4C03/ClassEssay/videogames.htm

Computer Games and Violence: A Childs Friend or Foe?
Suzanne Choi
/http://www.ucalgary.ca/~dabrent/380/webproj/sue.html

quote:

---

Op dinsdag 10 februari 2004 16:36 schreef Manweth het volgende:

[..]

bedankt!
wel beetje lang voor Fok! he

---

Kom ik nou in je bronvermelding?

quote:

---

Op dinsdag 10 februari 2004 16:35 schreef Knoekie het volgende:
Absoluut niet, Je kan je in games afreageren, zodat je het in het echt niet doet

---

quote:

---

Inleiding

Computergames zijn de afgelopen jaren steeds meer een bezigheid van jongeren, of het nu op een console is, of op de goede oude pc, het is een deel van hun leven geworden. Door de groei in de game markt is het aanbod ook steeds groter geworden.

Eind jaren 80 begonnen mensen zich zorgen te maken over het geweld in computergames. Dit was met name het gevolg van de populaire shooter Wolfenstein 3D. In deze game was er de mogelijkheid om als soldaat in een Duits fort genaamd Wolfenstein door te dringen en alles wat Duits was af te maken. Maar tot een discussie tussen developers (ID Software) en regeringsvertegenwoordigers is het nooit gekomen.

In de jaren 90 begon de discussie over het gebruik van geweld en bloed in computergames, de eerste game die zich aan deze discussie moest onderwerpen was Mortal Kombat van Midway, een fightgame waar het de bedoeling was om je tegenstander met wapens en een goed staaltje knokwerk naar de grond te krijgen. Natuurlijk kwam er ook heel wat bloed en losse ledematen bij kijken. De discussie rond deze game en zijn geweld brachten game developers kennelijk niet tot nadenken, het tegendeel, de game was zo populair geworden dat er al snel meerdere games in dit genre beschikbaar kwamen.

De discussie over geweld in games kwam in het eind van de 90 jaren tot een hoogtepunt bij de game Carmageddon. Bij dit spel was het de bedoeling om in een met wapens beruste auto in een stad te gaan racen tegen andere autos. Maar dit was niet de echte essentie van het spel, je kon namelijk punten halen door het dood rijden van voetgangers en spelende kinderen. Deze keer had de game zo veel impact op de samenleving volgens analisten dat de game in een aantal landen uit de winkels is verwijderd. In de UK is het spel zelfs aangepast uitgebracht, de mensen zijn vervangen door robots, en bloed is olie geworden.

Sinds Carmageddon is de discussie rond geweld in games toegenomen. Dit ook mede omdat games nu steeds door een jongere doelgroep al worden gespeeld. Ook een belangrijke ontwikkeling is de vooruitgang van de graphics in de games. Een computergame ziet er met de grafische kaarten van tegenwoordig bijna fotorealistisch uit.

Dit jaar is er nog een grote discussie geweest over de game Postal 2. Deze game ziet er op het gebied van graphics beeldschoon uit, je zult bijna zeggen dat je in een echt bestaande wereld rondloopt. De discussie is gestart na een bericht in de Gay Krant, waarin wordt geëist dat Postal 2 niet in Nederland mag worden uitgebracht. Het spel zou volgens de krant aanzetten tot homohaat en dubieuze content bevatten. Er werden zelfs Kamervragen in de 2de Kamer over het spel gesteld aan minister Donner (Justitie) door lid Van der Ham (D66).

In Zuid-Korea is een onderzoek gehouden naar de realiteit van computergames bij jongeren, hier is uitgekomen dat 4% van de hardcore gamers de game realiteit niet meer kan onderscheiden van de echte realiteit, en dus hun leven als een game beschouwen.

Hoelang zou het nog duren voordat jongeren echt niet meer weten wat een game is en wat de realiteit is? Hoelang zou het duren voordat we de eerste gewelddadigheden op straat zien die afkomstig zijn van games? En moeten we het zo ver laten komen.

Case
Over de volgende punten zal de discussie gehouden worden:

o Gamedevelopers moeten meer nadenken over het gebruik van bloed en geweld in games.

o Als een game geweld en bloed bevat dan mag een regering de game tot verkoop in hun land weigeren zonder haar bevolking te raadplegen.

o Bij de verkoop van computergames moet er om identificatie worden gevraagd, als de game niet voor alle leeftijden geschikt is.

---

quote:

---

Op vrijdag 13 februari 2004 22:20 schreef Lard_Webber het volgende:
Volgens mij is het gewoon onzin. Ik denk niet dat games tot geweld aanzetten. Mensen die n.a.v. een game gewelddadig worden, zijn volgens mij niet helemaal fris in hun bovenkamer. Lekker makkelijk om de games de schuld te geven!

---

quote:

---

Op vrijdag 13 februari 2004 22:23 schreef Xtreem het volgende:

[..]

Game beloont geweld. Het is dus zeker niet ondenkbaar dat (een deel van de) gamers daardoor beinvloed worden. Je maakt je er makkelijk vanaf door wel een mening te geven maar niet te onderbouwen...

---

quote:

---

Op vrijdag 13 februari 2004 22:30 schreef Lard_Webber het volgende:

[..]

Gamen beloont inderdaad geweld, maar de meeste normale mensen kunnen wel onderscheid maken tussen het echte leven en een spelletje. Het enige wat ik wil zeggen is dat games vaak als oorzaak worden gezien, terwijl het toch ook duidelijk aan de mensen zelf ligt. Zeg nou zelf, krijg jij als je een gewelddadig spel speelt meteen de behoefte om in real life ook mensen neer te schieten?

---

Maar games of televisie? Ik geloof er niks van.

quote:

---

Op zaterdag 14 februari 2004 12:01 schreef noizedrive het volgende:
Mensen die beinvloed raken door geweld in games en in werkelijkheid ook geweldadig gaan doen zijn in mijn ogen zowiezo niet helemaal goed bij hun hoofd

---