Nu ben ik in die depressieve periodes minder gaan praten. Vaak probeerde ik contact te vermijden en als ik in een groep was, was ik een soort gespreksconsument. Meestal kwam er niks in me op en als ik wat wil(de) zeggen, deed ik het vaak toch maar van niet.
Ik denk veel te veel na. Ik maak van dingen waar ik negatieve gevoelens bij heb een enorm probleem in m'n hoofd. Zo ga ik tegen dingen opzien, waar dat vaak helemaal niet nodig is.
Waarbij ik dat vooral merk is in het contact met anderen. Ik heb daardoor een lichte sociale fobie. Vaak niet durven bellen, en contact te leggen, omdat ik al snel denk dat anderen wel negatief over mij gaan denken of zich gekwetst voelen.
Ik kom vaak heel anders over dan ik denk, en kan best lomp zijn, zonder dat ik het zelf door heb. (Dat merk ik dan uit reacties van anderen, of als ik later nadenk over wat ik zei). Mede daardoor ben ik ook in een soort van identiteitscrisis gekomen.
Moet ik nu proberen om mijn gedachten (gevoelens) onder controle te krijgen en proberen eerder door te hebben als ik negatieve gevoelens overdrijf/opblaas?
Of moet ik me erg gewoon over heen zetten, mijn sociale minderwaardigheidscomplex overwinnen, en door meer contacten met anderen wat meer inlevingsvermogen kweken zodat ik wat minder lomp over kom?
En wanneer kies je dan voor therapie en wanneer belast je vrienden en familie met je problemen?
weet je, ik heb toen ik in mijn depressieve periode zat een cursus gedaan, met positief denken enzo... Dus negatieve gedachten omzetten in positieve gedachten.
Het klinkt zo simpel, en het werkt nog ook...
Maar dat is niet voor iedereen iets, je moet er wel voor openstaan natuurlijk.
Je zou ook eens in de bieb kunnen zoeken naar boeken over positiever leren denken, zelfhulpboeken enzo, het staat er vol mee... (En nee, neem niet die van dr. Phil mee 
)
Het gaat er meer om of de gedachte die jij hebt reeel zijn of niet. Van te voren schets je een bepaald beeld voor hoe andere mensen over je denken. Het probleem is dat jij nooit zult weten of die gedachtes waar zijn of niet.
Je moet de situatie objectief benaderen.Het beste is om zo min mogelijk te denken over wat er mis kan gaan en vooral dingen te doen waar je zoveel mogelijk tegenop ziet. En wat maakt het uit als je een keer een flater maakt en iets verkeerds zegt, doet iedereen wel is. Zou je daardoor zelf meteen een negatief beeld hebben over een ander als het diegene overkomt?
Ik zie in je profiel staan dat je student bent, misschien bieden ze bij jou onderwijsinstelling ook een cursus aan. Dat werkt volgens mij beter dan er tig boeken over te lezen, want je bent dan actief bezig met het aanpakken van je probleen. Je zit tevens samen met andere mensen die last hebben van hetzelfde problemen. Dit kan als een stimulans werken.
[Dit bericht is gewijzigd door Jed1Gam op 10-02-2004 00:07]
quote:Want zo ben ik al sinds de middelbare school eigenlijk. Alleen dat indentiteitscrisis daar herken ik mijzelf niet echt in.
Op maandag 9 februari 2004 23:35 schreef ChubbChubb het volgende:
Vaak probeerde ik contact te vermijden en als ik in een groep was, was ik een soort gespreksconsument. Meestal kwam er niks in me op en als ik wat wil(de) zeggen, deed ik het vaak toch maar van niet.Ik denk veel te veel na. Ik maak van dingen waar ik negatieve gevoelens bij heb een enorm probleem in m'n hoofd. Zo ga ik tegen dingen opzien, waar dat vaak helemaal niet nodig is.
Waarbij ik dat vooral merk is in het contact met anderen. Ik heb daardoor een lichte sociale fobie. Vaak niet durven bellen, en contact te leggen, omdat ik al snel denk dat anderen wel negatief over mij gaan denken of zich gekwetst voelen.
Ik kom vaak heel anders over dan ik denk, en kan best lomp zijn, zonder dat ik het zelf door heb. (Dat merk ik dan uit reacties van anderen, of als ik later nadenk over wat ik zei). Mede daardoor ben ik ook in een soort van identiteitscrisis gekomen.
Heb er eigenlijk nooit over nagedacht om hulp te zoeken ofzo.
quote:Dat klinkt ook meer als gedragstherapie...
Op dinsdag 10 februari 2004 00:05 schreef Jed1Gam het volgende:
Hier eveneens een lotgenoot.Ik heb er ook last van en ben nu bezig met een cursus. De negatieve gedachtes omzetten in positieve is niet de beste oplossing.
Het gaat er meer om of de gedachte die jij hebt reeel zijn of niet. Van te voren schets je een bepaald beeld voor hoe andere mensen over je denken. Het probleem is dat jij nooit zult weten of die gedachtes waar zijn of niet.
Je moet de situatie objectief benaderen.Het beste is om zo min mogelijk te denken over wat er mis kan gaan en vooral dingen te doen waar je zoveel mogelijk tegenop ziet. En wat maakt het uit als je een keer een flater maakt en iets verkeerds zegt, doet iedereen wel is. Zou je daardoor zelf meteen een negatief beeld hebben over een ander als het diegene overkomt?
quote:Hm... Ik wist op een gegeven moment niet meer wat ik nou eigenlijk met mijn leven wilde.. was net met mijn studie gestopt en had een verschrikkelijk dom typmiep baantje en ik wist gewoon niet wat ik wel wilde gaan doen, maar ik wist wel dat ik dat niet wilde (dat typmiepbaantje). Ik ben daar na een week of drie helemaal
Op dinsdag 10 februari 2004 00:06 schreef Murray het volgende:
Wanneer ben je eigenlijk depressief?
[..]Want zo ben ik al sinds de middelbare school eigenlijk. Alleen dat indentiteitscrisis daar herken ik mijzelf niet echt in.
Heb er eigenlijk nooit over nagedacht om hulp te zoeken ofzo.
de deur uitgelopen en heb toen een week of twee apatisch en jankend. thuisgezeten. Toen begon ik weer met een ander baantje van het uitzendbureau, maar daar was ik na een uur al ....Afijn, naar de huisarts, testje ingevuld, ja joh je bent overspannen..
Dus ik: overspannen..
Huisarts: Prozac.
Dus ik: ok. ik ging er wel minder van janken
Oh ja en toen mocht ik naar het RIAGG! Wat een pret was dat! 1 keer in de week een uurtje
bij een man die maar bleef zeggen: 'Wat een vage klachten... erg vaag allemaal.'Afijn (ondertussen zijn we een half jaar verder en ben ik een week eerder teruggekomen van vakantie omdat ik doodongelukkig was in de turkse zon), toen kwam ik voor een intake voor dagbehandeling.
"Oooooh," zei die vrouw "maar jij bent gewoon hartstikke depressief! "
ah. vandaar.
Ondertussen was ik gestopt met de prozac, want ik trilde er ontiegelijk van, heel irritant. (Geeft trouwens een leuk effect als je zonder af te bouwen ineens stopt met die zooi
)Afijn, toen kwam er een vriendin: joh kijk hier eens naar: www.alfatraining.nl
Nou en toen ben ikdat gaan doen en wat van dat soort boeken gaan lezen enzo en dat leek wel aardig te helpen.
Toen waren we een jaar verder en kreeg ik Pfeiffer. Een maand lang heb ik weer alleen maar niets kunnen doen.
Toen dacht ik ja, ik ga weer wat doen. Een cursus bij het LOI. SEPR 1. Hartstikke leuk, ik had weer een doel!
Nou, die papieren heb ik toen gehaald, maar ondertussen had ik ook al weer bij andere opleidingen gekeken enzo, en ik dacht doe eens gek, doe SPH. En nu zit ik dus in het tweede jaar en het gaat best wel behoorlijk goed met me, afgezien van chronische vermoeidheid, last van veel stress en 'me nergens toe kunnen zetten' periodes (zie stageverslagverhaal ).Allemachtig! heb ik dit op zitten schrijven? 
quote:Dat weet ik ook niet precies. Ik weet wel dat als ik depressief ben, ik in een negatieve denkcirkel terecht ben gekomen. Sommigen noemen dat 'malen'. Als je later terug kijkt wat er eigenlijk door je heen ging, dan ben je het of vergeten of was het onrealistisch negatief en nergens op gebaseerd. Ik heb er nu veel minder last van omdat ik het nu al snel door heb als ik aan het malen ben.
Op dinsdag 10 februari 2004 00:06 schreef Murray het volgende:
Wanneer ben je eigenlijk depressief?
Ik kwam erachter omdat ik door het malen niet meer goed kon nadenken. Ook in de periodes dat ik me beter voelde. Als ik aan het praten was kwam ik opeens niet meer uit mijn woorden, en moest ik lang nadenken voordat ik wist wat ik wilde zeggen.
Omdat ik eigenlijk wel wilde weten waarom ik niet meer op mijn gedachten kon vertrouwen ben ik toen naar de studentenpsycholoog gestapt, waar ik een paar gesprekken mee heb gehad. Die heeft niet echt conclusies getrokken, maar duwde me wel een boekje in de hand over depressiviteit en raadde me aan er meer met anderen over te praten. Ik had niet 5 van de 9(?) kenmerken die je volgens het boekje waarschijnlijk hebt als je depressief bent, maar had blijkbaar wel genoeg aan de herkenning van wat eigenschappen.
Toen ik (er) meer (over) ging praten met anderen, maalde ik minder vaak en ging dat stroperige denken als ik praatte ook weg. Maar nu moet ik nog leren positief (lees: reëel) denken.
-edit: typo's-
[Dit bericht is gewijzigd door ChubbChubb op 10-02-2004 08:02]
ga beter naar een onafhankelijke psychiater.
't zou niet voor het eerst zijn dat die psych
imeteen weet wat je mankeert terwijl ze bij
het RIAGG maar blijven aanmodderen.
quote:Oh ja, nee wacht, dat heb ik ook nog gedaan!!!
Op dinsdag 10 februari 2004 01:15 schreef mighty_myte het volgende:
het RIAGG is wel zo'n waardeloze instelling.
ga beter naar een onafhankelijke psychiater.'t zou niet voor het eerst zijn dat die psych
imeteen weet wat je mankeert terwijl ze bij
het RIAGG maar blijven aanmodderen.
20 euro eigen bedrage per keer x 3 consulten = 60 euro...
Uitkomst: Ik weet alles van die man, zijn studies, zijn hobbies, zijn vrouw, zijn kinderen, zijn sportfetisj....
En ik moest meer gaan sporten enzo, want dat was goed voor me...
en ja, ik heb runningtherapy gedaan, en nee, natuurlijk hielp dat ene uurtje in de week niet.
quote:idem dito
Op dinsdag 10 februari 2004 01:20 schreef Pony-Lover het volgende:
even terugvindt post (ik schijf later wel even wat)
quote:Als jij het gevoel hebt dat je het nodig hebt om te praten, dan moet je dat vooral doen!!! Je moet je niet afvragen wanneer het wel of niet toegestaan is om te praten.
Op maandag 9 februari 2004 23:35 schreef ChubbChubb het volgende:
En wanneer kies je dan voor therapie en wanneer belast je vrienden en familie met je problemen?
Jeetje, ik ben ook depressief geweest (als gevolg van vele, imo extreme gebeurtenissen en jarenlange verkeerde dosis medicatie). Ik heb vroeger nooit veel openlijk gepraat, maar nu de laatste jaren wel. Jeetje, er komt geen einde aan het gepraat. Ik had vroeger ook problemen met sociale contacten - was het liefst alleen en had ook geen behoefte/zin om vrienden te maken.
Juist door het praten (denk ik eigenlijk) is het allemaal een beetje rechtgegroeid. Praat praat praat!!
Je vrienden zijn er niet alleen om plezier mee te maken, maar ook om mee te praten - en desnoods om mee te huilen! Daar herken je je echte vrienden aan. Misschien dat er een paar afvallen, maar wellicht zul je snel ontdekken wie je een ware vriend kunt noemen.
veel sterkte 
quote:Is het belangrijk om te weten waardoor je depressief bent geworden? Ik weet eigenlijk niet precies wanneer en waardoor het bij mij is begonnen.
Op dinsdag 10 februari 2004 03:20 schreef GeheimnisNacht het volgende:Jeetje, ik ben ook depressief geweest (als gevolg van vele, imo extreme gebeurtenissen en jarenlange verkeerde dosis medicatie).
ben nooit een mens-mens geweest en het heeft zich in de loop der jaren alleen maar 'sterker' ontwikkeld. ik heb er veel moeite mee omdat je er constant tegenaan loopt en vrij weinig mensen het lijken te begrijpen/accepteren. hebben jullie dat ook?
ik heb 2 jaar therapie gehad (individueel en groeps), maar ik denk dat toen de nadruk meer op andere zaken zat waar ik het moeilijk mee had (schooldruk, toekomst, liefde). alleen het gebrek aan zelfvertrouwen en het niet echt lekker voelen in een groep is 'aan bod geweest'. achteraf gezien heb ik er weinig van overgehouden vrees ik, waarschijnlijk alleen dat ik nu beter mensen durft aan te kijken en beter mijn mening kan/durf te beargumenteren.
als ik zo over nadenk, kan die identiteitscrisis eigenlijk misschien ook wel op mij slaan...
Things can change..
quote:Dat heeft mij ook enorm geholpen inderdaad
Op dinsdag 10 februari 2004 13:21 schreef kastanova het volgende:
Je moet veel masturberen hoorde ik van milagro!
Maar de remedie die bij mij geholpen heeft is gewoon een vriend(in) die je in vertrouwen kunt nemen alles vertellen, dat lucht op... En meestal proberen ze je te helpen etc.
Ik heb nu al een stuk minder moeite om met mensen te praten, maar soms komt het terug... (daarom heb ik nu ook tijd om dit te schrijven )
Maar het beste is nog gewoon proberen met mensen te praten, en desnoods niet over jezelf, maar heb het eens over het weer bijvoorbeeld (klinkt stom. Maar het werkt wel! )
Suc6
quote:Ik denk het wel. Je kunt de gevolgen (het depressief zijn) aanpakken, maar als je niks doet aan een eventuele oorzaak blijft het depressief zijn terugkomen. Je geeft zelf al aan dat je geen idee hebt wat de oorzaak is, maar er moet een oorzaak zijn. Of dat nou gewoon komt door iets wat in jezelf zit (soort van ziekte) of door iets structureels in je leven. Dat laatste kun je zelf achterhalen. Maak bijvoorbeeld een lijst van dingen die je leuk vindt om te doen en dingen die je niet zo leuk vindt, dingen die je graag wilt veranderen in je leven en dingen die je zeker wilt houden. Probeer daaruit te halen of er iets structureels mis zit in je leven. Of het iets is van 'jezelf' kun je iig nagaan door te kijken of depressief zijn soms in je familie zit. Alles heeft een oorzaak, ook jouw depressief zijn. Zoek die oorzaak en werk daaraan ipv alleen de gevolgen wegwerken.
Op dinsdag 10 februari 2004 09:06 schreef ChubbChubb het volgende:
Is het belangrijk om te weten waardoor je depressief bent geworden? Ik weet eigenlijk niet precies wanneer en waardoor het bij mij is begonnen.
quote:
Op dinsdag 10 februari 2004 13:38 schreef Hartendiefje het volgende:
waarom zal je bang zijn contact te leggen met andere mensen? jij bent het ook waard hoor, om veel vrienden te hebben. gun jezelf die kans!
Zo is dat
quote:Kijk dat is een aardige reactie alleen is het helaas niet altijd zo dat anderen aan mensen de kans geven die ze zichzelf wel gunnen
Op dinsdag 10 februari 2004 13:38 schreef Hartendiefje het volgende:
waarom zal je bang zijn contact te leggen met andere mensen? jij bent het ook waard hoor, om veel vrienden te hebben. gun jezelf die kans!
je hebt een slotje op je fotowboek
Ik heb al in geen jaren nieuwe vrienden gemaakt, en de al bestaande vriendschappen heb ik langzaam uitgewist. Nou kwam dat niet alleen door mij, na de middelbare school ging iedereen z'n eigen weg, we verloren elkaar uit het oog. Punt is wel dat ik nu al jaren geen echte vrienden meer heb, en daardoor toch wel regelmatig eenzaam ben. Ik ben ook al zo'n beetje depressief sinds m'n 14e. Maar de enkele keer dat ik een nieuw iemand leer kennen, ren ik er weer voor weg omdat ik mezelf ervan overtuig dat ik diegene niet "nodig" heb. Dat ik er geen behoefte aan heb. Terwijl het waarschijnlijk een soort van faalangst is. Bang uitgelachen te worden, bang dat die ander me stom vindt. Ik bel dus ook niemand. Mijn uitgangspunt is dat als iemand geen contact met míj legt, diegene waarschijnlijk er niet op zit te wachten dat ik contact met diegene leg. Want anders had hij/zij toch wel contact met mij gelegd?
Het is erg moeilijk dit denkpatroon te doorbreken. Aangezien ik me er op het moment zelf ook niet bewust van ben. Toen ik een nieuwe opleiding deed, zaten er allemaal van die meisjes in m'n klas die bijna gingen huilen als hun nagel was gebroken Totaal niet het soort meisje dat ik ben dus. Desondanks heb ik toen wel heel erg geprobeerd me niet af te zonderen en buiten de groep te vallen. Ik probeerde er bij te horen, probeerde mee te praten, en vrienden te maken. Maar het lukte niet echt. Ik heb dan wel nooit gevraagd iets te gaan doen, maar onderling spraken ze wel dingen af... Gingen gezamenlijk uit enzow, maar ik werd nooit meegevraagd. Dus dacht ik, "ze moeten me vast niet".
En dat heb ik dus altijd als ik nieuwe mensen leer kennen. Dat ik het gevoel heb dat ze niet net zo zijn als ik, en dat het toch niet klikt, en we toch nooit vrienden zullen worden...
Geen idee wat de topicstarter met mijn post moet, sorry...
quote:Nou weet ik niet hoe serieus dit bedoelt is (ik ga altijd te serieus op grapjes in), maar hier kan het dus niet aan liggen, of...
Op dinsdag 10 februari 2004 13:21 schreef kastanova het volgende:
Je moet veel masturberen hoorde ik van milagro!
Hé, hier wilde ik het nog niet over hebben. Dat komt wel een keer in SEX ofzo.
quote:In jouw reactie herken ik me nog het meeste, PB. Behalve van de meisjes in je klas dan en het mee uitgaan. Ik word wel gevraagd, maar ben ondertussen gaan denken dat ze dat uit meelijden doen. Niet omdat ze het leuk vinden als ik mee ga. (Heb al wel door laten schemeren dat ik bij een tijdje bij een psycholoog heb gelopen). Ik ga dan lang niet altijd mee.
Op dinsdag 10 februari 2004 16:52 schreef PsychoBitch het volgende:
Geen idee wat de topicstarter met mijn post moet, sorry...
Dat denken gaat natuurlijk niet bewust en is als ik er over nadenk vaak onterecht of vicieus (omdat ik zo denk, ben ik niet gezellig, dus denk ik dat ze het niet leuk vinden als ik mee ga... enz).
[Dit bericht is gewijzigd door ChubbChubb op 10-02-2004 17:45]
Ik ben op m'n school door de studentendekaan doorverwezen naar de studentenpsycholoog. Ik heb de email op papier uitgewerkt maar moet em nog versturen (ik stel dat al een week uit ofzo
)Wat die dekaan tegen mij is dat ik presaties van mezelf als 'minderwaardig' afschilder.
Ik had een paar uur vantevoren een tentamen gemaakt (had het gehaald) en ik vond het geen prestatie op zich om zo'n tentamen te halen.....ook m'n havo....mwa..ik vind het persoonlijk niks bijzonders dat ik het gehaald heb.
Ook toen m'n mentor van de havo me opbelde dat ik geslaagd was...ik haalde m'n schouders op....ik had niet echt het gevoel dat ik iets speciaals gedaan heb (ik ben van m'n karakter al vrij nuchter)...
Ik heb voor deze opleiding een andere studie gedaan...daar ben ik mee gekapt omdat ik er niks aanvond....maar het probleem is, is dat ik m'n huidige studie niet aan kan (verkeerde vooropleiding, te hoog gegrepen e.d.). Ik voel me daardoor gewoon waardeloos....ik sta dus over een aantal jaar met m'n HAVO diploma lopende band werk te doen 
Maar ik wil dat dus helemaal niet...ik wil in september mbo gaan doen, oke...havo heb ik op m'n sloffen gehaald..maar ik moet en zal een vervolg opleiding hebben/halen.
Ik maak dit schooljaar gewoon af.....probeer te halen wat er te halen valt en voor de rest zie ik wel.
Maar een probleem is, is dat ik nergens zin in heb...echt nergens heb ik zin in.....m'n huiswerk maken niet, naar school gaan niet, dingen doen die ik vroeger leuk vond....doe ik ook niet meer.....ik heb daar gewoon geen plezier meer in
Ik ga wel gewoon naar school...ik heb geen zin om thuis te zitten...
Als ik eenmaal bij die studentenpsycholoog zit, ga ik oko een loopbaantest doen...want ik weet nu echt niet meer wat ik wil...momenteel leef ik eigenlijk zonder doel in m'n leven.
Ik heb ook het gevoel dat er later niks van mij terecht zal komen....zoals ik net al zei, met m'n havo lopende band werk doen 
....of een uitkering omdat ik geen opleiding heb
verhaal is misschien beetje van hak op de tak, maja...
quote:Damn you could be me. VWO gehaald, geen super cijfers, maar ik vond het nou niet echt een geweldige prestatie van mezelf.
Op dinsdag 10 februari 2004 19:17 schreef Famas het volgende:
Ik ga binnenkort beginnen met zo'n cursus van negatieve gedachtes in positieve gedachtes omzetten (oid)
Ik ben op m'n school door de studentendekaan doorverwezen naar de studentenpsycholoog. Ik heb de email op papier uitgewerkt maar moet em nog versturen (ik stel dat al een week uit ofzo
Wat die dekaan tegen mij is dat ik presaties van mezelf als 'minderwaardig' afschilder.
Ik had een paar uur vantevoren een tentamen gemaakt (had het gehaald) en ik vond het geen prestatie op zich om zo'n tentamen te halen.....ook m'n havo....mwa..ik vind het persoonlijk niks bijzonders dat ik het gehaald heb.
Ook toen m'n mentor van de havo me opbelde dat ik geslaagd was...ik haalde m'n schouders op....ik had niet echt het gevoel dat ik iets speciaals gedaan heb (ik ben van m'n karakter al vrij nuchter)...Ik heb voor deze opleiding een andere studie gedaan...daar ben ik mee gekapt omdat ik er niks aanvond....maar het probleem is, is dat ik m'n huidige studie niet aan kan (verkeerde vooropleiding, te hoog gegrepen e.d.). Ik voel me daardoor gewoon waardeloos....ik sta dus over een aantal jaar met m'n HAVO diploma lopende band werk te doen
Maar ik wil dat dus helemaal niet...ik wil in september mbo gaan doen, oke...havo heb ik op m'n sloffen gehaald..maar ik moet en zal een vervolg opleiding hebben/halen.Ik maak dit schooljaar gewoon af.....probeer te halen wat er te halen valt en voor de rest zie ik wel.
Maar een probleem is, is dat ik nergens zin in heb...echt nergens heb ik zin in.....m'n huiswerk maken niet, naar school gaan niet, dingen doen die ik vroeger leuk vond....doe ik ook niet meer.....ik heb daar gewoon geen plezier meer in
Ik ga wel gewoon naar school...ik heb geen zin om thuis te zitten...Als ik eenmaal bij die studentenpsycholoog zit, ga ik oko een loopbaantest doen...want ik weet nu echt niet meer wat ik wil...momenteel leef ik eigenlijk zonder doel in m'n leven.
Ik heb ook het gevoel dat er later niks van mij terecht zal komen....zoals ik net al zei, met m'n havo lopende band werk doenverhaal is misschien beetje van hak op de tak, maja...
Ondertussen zit ik in het tweede jaar van mijn studie en het gaat niet echt lekker. Ook te hoog gegrepen waarschijnlijk.
En dat gevoel van nergens zin in hebben, ook niet in leuke dingen komt me heel bekend voor, tot aan de doemscenario's aan toe.
quote:Same here! Het is bij mij alleen in het derde studiejaar begonnen (tenminste merkbaar, als ik naar studiepunten kijk). Ik kon geen dingen meer doen die ik niet leuk vond, die stelde ik uit. Ik zei eerst dat het door weinig zelfdiscipline kwam, maar het komt eigenlijk meer doordat ik geen doel heb in m'n leven. Op een of andere manier moet ik weten waarvoor ik het allemaal doe.
Op dinsdag 10 februari 2004 20:30 schreef Jed1Gam het volgende:
Damn you could be me. VWO gehaald, geen super cijfers, maar ik vond het nou niet echt een geweldige prestatie van mezelf.Ondertussen zit ik in het tweede jaar van mijn studie en het gaat niet echt lekker. Ook te hoog gegrepen waarschijnlijk.
En dat gevoel van nergens zin in hebben, ook niet in leuke dingen komt me heel bekend voor, tot aan de doemscenario's aan toe.
Ik moet zeggen dat het nu al veel beter gaat. Ik weet in ieder geval dat ik toch best een studie doe die ik leuk vind. Ik heb vorige week eindelijk weer eens een voldoende gehaald voor een tentamen en ik kan weer beter leren, omdat ik de vakken toch eigenlijk best interessant vind.
Maar er zijn ook dingen die ik moeilijk blijf vinden in m'n studie, zo vind ik het erg moeilijk om verslagen te schrijven. Ik moet me daar gewoon overheen zetten en aan de slag gaan en al gaat het misschien langzaam, het gewoon aanpakken. Maar zo makkelijk werkt het niet. Ik blaas het probleem op en ga er zo tegen op zien, dat ik het ga uitstellen en ga vluchten in dingen die misschien ook moeten gebeuren maar minder erg zijn, of dingen die ik gewoon leuk vind zoals sporten.
Met de studie loopt het bij mij dus weer aardig, maar sociaal nog niet echt. Vandaar ook dat ik dit topic was gestart. Maar ik weet ondertussen wat ik moet doen:
- Een cursus of therapie om minder negatief of reëler te denken.
- Praten
- Zoeken naar de oorzaak van m'n depressie.
- Nog meer praten.
- En een of ander levensdoel zien te vinden.
Dat zijn dus zo'n beetje mijn conclusies van dit topic. Ik heb trouwens gemerkt dat regelmatiger slapen ook helpt. Ik ga naar bed
Het enige advies dat ik je kan geven is: laat het niet zo ver komen want dat wil je echt niet.
Als ik bijvoorbeeld te vaak in de week sociaal ga zijn, bijvoorbeeld bij vrienden langs of wat dan ook, dan raak ik geirriteerd en ben moet ik m'n best doen om aardig te blijven 
.
TS, wat jij nu doormaakt had ik ook op die leeftijd, ik ben er gelukkig zelf uit gekomen ookal heb ik het altijd wel een beetje gehouden. Contactgestoord kon ik het niet noemen bij mezelf maar mee dat ik een heel klein snufje van autisme in me heb zitten. Je moet geen contact gaan zoeken omdat het moet maar alleen als je het zelf wilt.
mijn identiteits-crisis had vooral er mee te maken dat ik mezelf vreemd vond dat ik geen behoefte had aan veel vrienden. Ik vermoed dat als je goed om je heen kijkt dat je genoeg vrienden hebt die om je geven maar die je op dit moment gewoon een beetje van je af duwt door die negatieve gedachtes, had ik tenminste wel. nu heb ik gewoon m'n A-vrienden (3 stuks ) waar ik alles mee kan delen waar je zomaar langs kan gaan wanneer je wilt en m'n B-vrienden( 10 stuks?) die op verjaardagen komen en leuke opvulling zijn voor als je uit gaat met een groep .
Wat ik wil zeggen, het is niet erg om alleen te zijn, het betekend niet automatisch dat je hoeft te malen over wat dan ook, als je sterk genoeg bent kan je zonder hulp tevreden worden. Zolang je maar vrede hebt met wie je bent. ( afgezaagd, ik weet het ).
Probeer eerst voor jezelf om eruit te komen voordat je hulp gaat zoeken, denk dat het in jouw geval wel goed zal komen. Beslis wie je als echte vrienden wil hebben en wie je als 'restvrienden' beschouwt en neem tijd voor jezelf, relativeer de slechte tijden en onthoud de goede tijden ofzo .
Het heeft mij een jaartje of 5 geduurd voordat ik door had wie ik nou daadwerkelijk was, maar ik wist toen wel zeker dat ik zelf erachter ben gekomen en niet door 1 of ander truukje van een psychiater of een boek ergens. Negatieve gedachtes zullen altijd blijven, die heeft iedereen, maar accepteer wie je bent en trek je niets aan van andere als jij zeker weet dat je voor jezelf goed bezig bent.
Okay.. Volgens mij is dit een beetje te veel tekst en ook nog enigzins offtopic .. Sorrie .
quote:Dat is toch niet belangrijk, als je maar 1 goede vriend hebt is het al genoeg volgens mij.
Op woensdag 11 februari 2004 23:10 schreef Abstract het volgende:
, want het betekent wel dat ik maar een kleine groep echt goede vrienden heb.
quote:Volgens mij zijn er weinig mensen met massa's goede vrienden...
Op woensdag 11 februari 2004 23:16 schreef MonkeyWrench het volgende:[..]
Dat is toch niet belangrijk, als je maar 1 goede vriend hebt is het al genoeg volgens mij.
Wat is een goede vriend?
Er zijn ongeveer 4 mensen van wie ik kan zeggen dat het echt goede vrienden zijn, dan zijn er nog de mensen die er 'omheen hangen' aanhang, vrienden die je wat minder ziet enzo...
En dan hier en daar nog wat verdwaalde mensen van middelbare schooltijd die ik 1 keer in de 2 maanden zie ofzo...
Oh ja, en twee klasgenoten van nu waarvan ik wel kan zeggen dat het vriendinnen zijn, die ik ook buiten schooltijd zie enzo.
Toen ging ik bij n helpdesk werken en was het probleem zo over . Daar leer je het lullen heel snel weer aan.
[Dit bericht is gewijzigd door Hagedis op 12-02-2004 00:22]
( en nou maar hopen dat er iets uit komt )
quote:Zo is het ook bij mij, alleen ik vind/vond mezelf gewoon vreemd. Door het van me afduwen, en andere redenen, heb ik eigenlijk geen echte A-vrienden. Wel een groepje B-vrienden.
Op woensdag 11 februari 2004 23:09 schreef MonkeyWrench het volgende:
mijn identiteits-crisis had vooral er mee te maken dat ik mezelf vreemd vond dat ik geen behoefte had aan veel vrienden. Ik vermoed dat als je goed om je heen kijkt dat je genoeg vrienden hebt die om je geven maar die je op dit moment gewoon een beetje van je af duwt door die negatieve gedachtes, had ik tenminste wel. nu heb ik gewoon m'n A-vrienden (3 stuks ) waar ik alles mee kan delen waar je zomaar langs kan gaan wanneer je wilt en m'n B-vrienden( 10 stuks?) die op verjaardagen komen en leuke opvulling zijn voor als je uit gaat met een groepWat ik wil zeggen, het is niet erg om alleen te zijn, het betekend niet automatisch dat je hoeft te malen over wat dan ook, als je sterk genoeg bent kan je zonder hulp tevreden worden. Zolang je maar vrede hebt met wie je bent.
En familie trouwens! Ik kom uit redelijk groot gezin, maar we hebben eigenlijk nooit echt veel contact met elkaar gehad zoals je dat ziet tussen de meeste broers of zussen. Ik merk wel dat het nu een beetje opgang komt (niet alleen van mij uit).
Ik denk dat we redelijk veel van elkaar kunnen leren, omdat het lijkt alsof we een genetische aanleg hebben voor psychische problemen. Maar die aanleg kan ook wel komen door hoe het er bij ons vroeger aan toe ging. Niet dat het erg traumatiserend was, maar misschien zie je daardoor juist niet dat het een oorzaak kan zijn.
Ik dacht dat ik het altijd wel alleen af kon, of dat ik nou eenmaal op mezelf was aan gewezen. Maar het helpt echt om er over te praten. Er alléén over nadenken werkt lang niet altijd. Ik heb wel iemand nodig om te reflecteren op wat ik zeg, anders blijf ik in cirkels nadenken.
-edit typo's-
[Dit bericht is gewijzigd door ChubbChubb op 12-02-2004 10:05]
Ik wil niet studeren en ik wil niet werken, want ik weet niet wat ik leuk vind en "ik kan toch niks". Op school deed ik nooit m'n best, als ik dan een onvoldoende haalde dan was het tenminste mijn eigen schuld, niet omdat ik niet slim genoeg was..
Leg nooit nieuwe contacten, want dan loop ik ook niet het risico dat mensen me niet aardig vinden.
En terwijl ik dit aan het typen ben, denk ik dat het er wel eens mee te maken kan hebben dat ik vroeger ben gepest. Ik ben gepest door klasgenootjes, die me stom en lelijk en weet ik wat allemaal vonden. Maar ook door leraren, die meenden dat het nooit goed met mij zou komen. Wat school betreft dus. En nu ben ik bang om contacten te leggen, en om te presteren... Ik probeer zo min mogelijk deel te nemen aan Het Leven. Blijf liever alleen thuis, waar ik vervolgens doodongelukkig ben omdat ik nooit iets doe wat ik leuk vind, en eenzaam ben omdat ik geen vrienden heb. Ik ben bang om een nieuwe opleiding te beginnen, bang dat ik die wéér niet leuk vind, bang dat ik het wéér niet haal.. Bang om te leven, bang dat mijn leven een grote mislukking wordt...
quote:Ik denk dat jij wel hulp kunt gebruiken om hier uit te komen, denk je niet? Kijk eens op www.faalangst.nl. Die site is eigenlijk meer voor ouders en leerkrachten maar misschien heb jij er ook wat aan.
Op donderdag 12 februari 2004 11:08 schreef PsychoBitch het volgende:
Ik zat gisteren weer eens een beetje te piekeren enzow. En toen realiseerde ik me dat het wel eens zo kon zijn dat ik een soort faalangst voor het leven heb. Het lijkt wel alsof ik er alles aan doe om niet te hoeven deelnemen aan het leven.
Anders moet je eens naar de huisarts toe, die kan je wel doorverwijzen naar iemand die je kan helpen. Daar is hij voor.
[Dit bericht is gewijzigd door ChubbChubb op 12-02-2004 20:37]
Op zich kan ik het vaak genoeg wel vinden met mensen, maar dat is zeldzaam. Het ligt er maar net aan, met wie ik te maken heb.
Mijn doel is ook absoluut niet om met iedereen goed te kunnen opschieten. Je kunt zeggen dat ik contact-gestoord ben, wanneer ik vaak niet met bepaalde mensen overweg kan.
Of je kunt zeggen dat het normaal is, dat ik niet met iedereen meeloop.
Iets anders is het wanneer je ineens met niemand meer kunt opschieten, zelfs niet met mensen waar je 10-15 jaar of nog langer super goed contact mee had. En waar je nooit problemen mee had.
Ff editten: Overkomen op anderen/vreemden is niet zo belangrijk, dat valt bij mij onder globale contacten. Als je uberhaupt al bang bent om op een bepaalde manier over te komen. Dan houdt dat contact niet veel in. Ik bedoel dan, als je niet jezelf durft/kan/wil zijn.
Kun je net zo goed, jezelf als een idioot gaan gedragen en idiote taal gaan uitslaan. Of je gaat stoer doen, zoals het merendeel doet, maar ook dat lijkt me niet prettig. Kost veels teveel energie volgens mij.
[Dit bericht is gewijzigd door Dromenvanger op 12-02-2004 20:56]
quote:Goeie post zeg!
Op woensdag 11 februari 2004 23:09 schreef MonkeyWrench het volgende:TS, wat jij nu doormaakt had ik ook op die leeftijd, ik ben er gelukkig zelf uit gekomen ookal heb ik het altijd wel een beetje gehouden. Contactgestoord kon ik het niet noemen bij mezelf maar mee dat ik een heel klein snufje van autisme in me heb zitten. Je moet geen contact gaan zoeken omdat het moet maar alleen als je het zelf wilt.
Probeer eerst voor jezelf om eruit te komen voordat je hulp gaat zoeken, denk dat het in jouw geval wel goed zal komen. Beslis wie je als echte vrienden wil hebben en wie je als 'restvrienden' beschouwt en neem tijd voor jezelf, relativeer de slechte tijden en onthoud de goede tijden ofzo
Ik denk ook dat dat een groot punt is, er is een soort standaardmote, huisje-boompje-beestje, die ook nog eens door de maatschappij (media etc) bevordert wordt en waaraan zoveel mogelijk mensen aan willen voldoen. Ok, ik ga het even anders zeggen: Fuck that, vergeet die standaardmote! Die standaarmote is een illusie! Want al lezende hier in deze topics en om mij heen kijkend, valt het hele standaardmote gebeuren (langzaam) in deugen.
Perfectionisme is geen realistisch doel, tevreden zijn met jezelf wel! Kijk niet naar wat je niet hebt, kijk naar wat je wel hebt. En dat is meer, veel meer, dan je denkt. Veel mensen zullen het met mij oneens zijn, maar bekijk het eens zo: is het realistisch om te denken dat je iets toch niet kan en daardoor bij voorbaat al afhaakt etc? Is het realistisch om te denken dat niemand je waardeert, dat je waardeloos bent, dat het verschrikkelijk is als je dat tentamen niet haalt? Nee, dat is dus niet realistisch. Ze hebben te maken met overdrijvingen in het denken.
Die moet-dingen (ik moet dit, anders...) is ook zoiets. Dit zijn eisen aan jezelf (misschien onbewust) en die maken je nodeloos gespannen en overstuur. Gebruik dat woordje moeten in jezelf wat minder en ga geen chantages met jezelf aan. Ik moet het heel goed doen, anders ben ik waardeloos. Bullshit! Je bent dan niet waardeloos!
Daag je gedachten uit!!!
Zijn ze realistisch?????
Leiden ze tot hoe je je wil voelen!!!???
Maak je gedachtes rationeel, dwz:
- als hij gebasseerd is op de werkelijkheid, en
- als hij je helpt om je doel te bereiken, en
- als hij je gevoelens oplevert, die je vooruit helpen, en
- als je situaties met anderen goed aankan.
Een gedachte is niet-rationeel, als:
- als hij niet realistisch is, en
- als hij je niet helpt om het gewenste doel te bereiken. en
- als hij je ongewenste persoonlijke gevoelens oplevert, en
- als hij leidt tot ongewenste conflicten met anderen.
Het zijn vaak de (irritationele) gedachten die je aansturen en waardoor je overstuur raakt of waardoor je je ellendig gaat voelen. Niet de gebeurtenis zelf! Steek je energie niet in dingen die zogenaamd moeten, steek energie in dingen die jou ECHT gelukkig (kunnen) maken!
quote:Nee, ik niet. Van de mensen die hetzelfde meemaken zijn twee groepen. Of ze zijn er hetzelfde of slechter aan toe als/dan ik. Dan laten ze je merken dat je niet alleen staat of dat het nog erger kan. (En het geeft ook een goed gevoel als je denkt dat je andere kunt helpen met je posts of bepaalde reacties teweeg brengt). Groep twee zit op de goeie weg of zijn er al uit. Dan laten ze zien dat ik er ook uit kan komen en geven ze tips!
Op donderdag 12 februari 2004 22:28 schreef Kwark het volgende:
Serieuze vraag: wordt je, als je toch al last hebt van depressies, niet nog veel neerslachtiger van al die verhalen van mensen die hetzelfde meemaken?
En je hebt ook van die reacties die niet binnen een groep lijken te vallen, omdat ze leerzamer zijn dan alle andere tot nu toe (met alle respect). Bedankt Sweetygirl !!!
quote:
Op donderdag 12 februari 2004 23:21 schreef ChubbChubb het volgende:En je hebt ook van die reacties die niet binnen een groep lijken te vallen, omdat ze leerzamer zijn dan alle andere tot nu toe (met alle respect). Bedankt Sweetygirl !!!
geen dank..stilvalt beetje