Monster Magnet - Monolithic Baby!

Ik heb een promo van dit nieuwe album gedownload bemachtigd. Dus nu mijn eerste blik en gedachten over dit album

Monster Magnet
Monster Magnet is een band met een behoorlijk wisselende bezetting. De spil bestaat uit Dave Wyndorf en Ed Mundell, de rest is eigelijk in constante roulatie

^{links naar rechts:Phil Caivano, Dave Wyndorf, Jim Baglino, Mike Wildwood, Ed Mundell}

Inmiddels is de drummer Mike Wildwood vervangen door Bob Pantella (van onder andere Raging Slab).

2004 lijkt een druk jaar te worden voor de band, want het jaar is behoorlijk volgeboekt. Als eerste komt het nieuwe album in twee versies uit, een normale versie en een speciale limited edition digipack met een bonus DVD. Deze zullen 16 februari eerst in Europa uitgebracht worden, waarna ze later in de VS worden uitgebracht. De dag hierop zullen ze meteen met een Europese toer beginnen. Later zullen ze ook nog in de VS gaan toeren.

Op dit moment zijn ze druk bezig met het opnemen van 4-5 vergeten demotracks. Deze zullen dienen als bonus materiaal voor de re-issues van de albums "Spine of God" en "25...Tab". Een van de tracks is ingezongen door oudgediende "Tim Cronin".

Voor we doorgaan ff een overzicht van de oude albums:

1990 - Monster Magnet (Glitterhouse LP)
1991 - Spine of God
1991 - 25...Tab
1993 - Superjudge
1995 - Dopes to Infinity
1998 - Powertrip
2000 - God says No
2004 - Monolithic Baby!

Review

Het album is geproduceerd door Scott Humphrey (Rob Zombie, Spineshank, Andrew W.K.) en is het eerste album met bassist Jim Baglino (Lord Sterling) en drummer Mike Wildwood (Chrome Locust).

Scott Humphrey leek me niet de ideale keuze gezien zijn "erelijst". Op deze pronken ook juweeltjes als *NSYNC. Mijn vrees voor een superglad opgenomen album worden gelukkig weggenomen na het eerste nummer. Het album is wat minder glad geproduceerd dan de voorloper "God says No" en heeft wat minder foute productiekeuzes.

Eerst maar door naar de covers voor de twee verschillende versies:

^{standaard cover Monolithic Baby}

^{limited edition digipack}

Tracklist:
01. Slut Machine (3:28)
02. Supercruel (3:40)
03. On The Verge (5:54)
04. Unbroken (Hotel Baby) (3:42)
05. Radiation Day (4:48)
06. Monolithic (4.43)
07. The Right Stuff (4:32)
08. There's No Way Out Of Here (4:10)
09. Master Of Light (4:44)
10. Too Bad (3:33)
11. Ultimate Everything (7:25)
12. CNN War Theme (3:37).

01. Slut Machine (3:28):
Zoals eerder vermeld is hier op te horen dat de productie minder glad is als op het voorgaande album. Het is een up-tempo nummer die op een gegeven moment overloopt in drie lagen gitaar. Het feit dat Monster Magnet drie mensen op de gitaar heeft is eindelijk weer eens te horen. Cool nummer met een coole naam

02. Supercruel (3:40)
Nummer die ongeveer op dezelfde manier doorgaat als Slut Machine. Dit is alleen iets meer recht-toe-recht-aan en doet denken aan de nummers op het album Powertrip.

03. On The Verge (5:54)
Een traag beginnend nummer dat me even herinnerde aan de opening van een anders Monster Magnet nummer -- Cage around the sun. Vanaf daar verandert het nummer in een totaal ander nummer en maakt steeds meer tempo en stoomt zo door naar het einde. Catchy nummer met een minder punt, Wyndorf laat zien dat hij terug kan tellen vanaf de 10... (twee keer zelfs)

04. Unbroken (Hotel Baby) (3:42)
Dit is de single die inmiddels uitgebracht hoort te zijn. De reden is duidelijk, het refrein is namelijk behoorlijk catchy en gemakkelijk in het gehoor liggend. Aardig nummer maar niet echt een uitschieter.

05. Radiation Day (4:48)
Deze track stond eigelijk geplanned om titeltrack van het album te wezen. De reden hiervoor zijn een fijne riff en goed gitaarwerk later in het nummer. Heel lekker nummer.

06. Monolithic (4.43)
Dit nummer klinkt als een nummer van het album Powertrip. Ligt goed in het gehoor, maar geen gedenkwaardig nummer.

07. The Right Stuff (4:32)
Aangekomen bij de eerste cover van het album. De cover is van Robert Calvert, bekend van de band Hawkwind. Monster Magnet steekt zijn bewondering voor de band niet onder stoelen en hebben al eerder een cover gemaakt. (Brainstorm). Dit nummer is behoorlijk trippy, inclusief stemvervormingen en gitaareffecten. Uitstekende cover en heerlijk nummer.

08. There's No Way Out Of Here (4:10)
Meteen na deze cover krijgen we nog een cover. Ditmaal van David Gilmour. (Pink Floyd) De invulling aan het nummer zijn nogal anders. Het origineel is namelijk een vrij rustig nummer en Gilmoures stem past hier goed bij. De cover is een stap steviger en klinkt daardoor een stuk anders. Geen slecht nummer (integendeel), maar het origineel is gewoon een stap beter.

09. Master Of Light (4:44)
Direct na het begin van het nummer kreeg ik een grote schok. De drumcomputer gebruikt in "Queen of You" (God says No) is weer gebruikt. Gelukkig gaat dit niet het hele nummer door en is het refrein goed. Nummer met dubbele gevoelens, de drummachine mag wat mij betreft na dit album voorgoed de kast in.

10. Too Bad (3:33)
Een wat langzamer nummer. Dit is niet echt een heel opvallend nummer en valt een beetje weg tussen de rest.

11. Ultimate Everything (7:25)
Het langste nummer van het album. Weer een trippy nummer inclusief stemvervormingen en lange gitaarsolo's. Heerlijk nummer.

12. CNN War Theme (3:37)
Wyndorfs vocals zijn vrij minimaal dit nummer. Het is meer een soort trippy outro nummer geworden. Dreunende drums en oosterse samples geven dit een aparte tint.

Ik heb alle nummers een aantal keer doorgeluisterd, en sommige nummer moeten misschien nog even op me inwerken. Dit is in ieder geval mijn eerste impressie van het album.

Conclusie

Is het album beter dan het vorige album (God says No)?
Het antwoord is ja. Betere productie, minder mislukte experimenten en minder opvullers.

Is het album beter dan Powertrip?
Ook hier op is het antwoord ja. Het mengt de recht-in-je-gezicht riffs van Powertrip samen met invloeden van albums als Dopes to Infinity samen op een album.

Mijn mening is dat dit album de beste is sinds het album "Dopes to Infinity". Is het dan ook een episch album als "Dopes to Infinity" of "Spine of God"? Helaas komt het hier nog een flink stuk te kort, maar ik denk ook niet dat iemand dit verwachte.

Solide album met een stel uitschieters die aan oudere albums doen denken, maar ook een aantal nummers die niet echt heel interessant zijn. Overall genomen een goed album en als ik het moest beoordelen met een cijfer: 7,5

Ik heb in ieder geval zin in de concerten die ze in Nederland gaan geven, en waarschijnlijk kom ik er wel wat FOK!ers tegen Tot dan!

quote:

---

Op vrijdag 6 februari 2004 14:51 schreef Doc het volgende:
Leuke review. Lijkt op een engelstalige review die ik ergens gelezen had .
[..]

Deze reviewer en jij zijn het behoorlijk eens

Ik heb zin in het album en in het concert!

Misschien aardig om wat met de Fokkers die 1 maart naar De Melkweg gaan wat af te spreken

---

Dus goede kans dat ik jullie tegenkom.