Ik vraag me af of er mensen zijn die dit gevoel herkennen, of ben ik hier uniek in?
Opmerkingen, tips, quasi-grappige one liners, alles is welkom..
nozem.
quote:Neen, van mijn 15e tot 19e regelmatig geblowed, nu al 5 jaar niks meer.
Op vrijdag 30 januari 2004 17:44 schreef raistlin6 het volgende:
blow je veel? zoja dan heb je daar de oorzaak denk ik
heb vroeger vrij veel wiet gesmoort, dus dat kan wel een oorzaak zijn
quote:ik herken het wel, heb dat in mijn regelmatig-blow-periode vaak ervaren en is inderdaad heel erg vervelend, vooral omdat je je er wel bewust van bent. bij mij was het weg toen ik stopte met blowen, als het heel erg storend is en het komt ook vrij frequent voor, zou je je huisarts kunnen bellen en de situatie even voorleggen...
Op vrijdag 30 januari 2004 17:44 schreef nozem het volgende:[..]
Neen, van mijn 15e tot 19e regelmatig geblowed, nu al 5 jaar niks meer.
quote:Toen ik stopte met blowen moest ik ineens echt gaan leven. Ik had het ware leven al die tijd een beetje ontweken. Elke dag stoned voor de tv hangen is niet echt een leven he..
Op vrijdag 30 januari 2004 17:46 schreef raistlin6 het volgende:[..]
ik herken het wel, heb dat in mijn regelmatig-blow-periode vaak ervaren en is inderdaad heel erg vervelend, vooral omdat je je er wel bewust van bent. bij mij was het weg toen ik stopte met blowen, als het heel erg storend is en het komt ook vrij frequent voor, zou je je huisarts kunnen bellen en de situatie even voorleggen...
Heeft me wel aardig wat moeite gekost eigenlijk.. Ineens moet je je problemen echt oplossen in plaats van ze weg te smoken.
quote:ja, precies, ineens vanuit je eigen wereldje de gemene-grote-mensenwereld induiken, maar dat heeft mij ook wel enige moeite gekost, achteraf ben ik er wel blij mee.
Op vrijdag 30 januari 2004 17:48 schreef nozem het volgende:[..]
Toen ik stopte met blowen moest ik ineens echt gaan leven. Ik had het ware leven al die tijd een beetje ontweken. Elke dag stoned voor de tv hangen is niet echt een leven he..
Heeft me wel aardig wat moeite gekost eigenlijk.. Ineens moet je je problemen echt oplossen in plaats van ze weg te smoken.
Heb geen idee wat je eraan zou kunnen doen.
Ik denk te veel denk ik wel eens..
quote:jep
Op vrijdag 30 januari 2004 17:59 schreef nozem het volgende:
De mensen die hier last van hebben. Zijn jullie ook echte denkers? Op elk wakker moment een onafgebroken stroom van gedachten in je kop die met elkaar vechten om een plaatsje?Ik denk te veel denk ik wel eens..
quote:Ik denk inderdaad erg veel. En vooral om alles om me heen en wat er gebeurt. Ik krijg dat er meestal ook niet uit.
Op vrijdag 30 januari 2004 17:59 schreef nozem het volgende:
De mensen die hier last van hebben. Zijn jullie ook echte denkers? Op elk wakker moment een onafgebroken stroom van gedachten in je kop die met elkaar vechten om een plaatsje?Ik denk te veel denk ik wel eens..
quote:Haha, nee dat lijkt me onzin. Ik had het vroeger veel erger en daar volgde ook geen psychose op. Een psychose lijkt me eerder te beginnen met het langzaam letterlijk verliezen van de greep op de werkelijkheid door middel van waandenkbeelden, complottheorieen etc..
Op vrijdag 30 januari 2004 17:59 schreef raistlin6 het volgende:
nu ik er zo over nadenk zit ik me af te vragen of dat wat in de openingspost beschreven staat een pre-psychotisch verschijnsel is. iemand ideeen daarover?
quote:Ja, ik denk te veel....maar of dat de oorzaak is..ik weet het niet.
Op vrijdag 30 januari 2004 17:59 schreef nozem het volgende:
De mensen die hier last van hebben. Zijn jullie ook echte denkers? Op elk wakker moment een onafgebroken stroom van gedachten in je kop die met elkaar vechten om een plaatsje?Ik denk te veel denk ik wel eens..
quote:ja, ik weet niet, ik bedoel dat gevoel van de wereld van een afstandje beschouwen alsof je er zelf niet helemaal in zit (dat bedoel je toch?) lijkt mij ook een vorm van de greep op de werkelijkheid verliezen
Op vrijdag 30 januari 2004 18:01 schreef nozem het volgende:[..]
Haha, nee dat lijkt me onzin. Ik had het vroeger veel erger en daar volgde ook geen psychose op. Een psychose lijkt me eerder te beginnen met het langzaam letterlijk verliezen van de greep op de werkelijkheid door middel van waandenkbeelden, complottheorieen etc..
quote:Psychose is inderdaad het contact met de werkelijkheid verliezen. Bijvoorbeeld denken dat je achtervolgt wordt of denken dat je de koning van Marokko bent ofzo
Op vrijdag 30 januari 2004 18:01 schreef nozem het volgende:[..]
Haha, nee dat lijkt me onzin. Ik had het vroeger veel erger en daar volgde ook geen psychose op. Een psychose lijkt me eerder te beginnen met het langzaam letterlijk verliezen van de greep op de werkelijkheid door middel van waandenkbeelden, complottheorieen etc..
Ik weet dondersgoed wie en waar ik ben.quote:ja, dat is de paranoide vorm, maar er zijn ook andere vormen, hoewel het mij ook niet heel waarschijnlijk lijkt, het kwam in me op, vroeg het me af, denk laat ik dat eens in deze topic gooien
Op vrijdag 30 januari 2004 18:03 schreef Frasier het volgende:[..]
Psychose is inderdaad het contact met de werkelijkheid verliezen. Bijvoorbeeld denken dat je achtervolgt wordt of denken dat je de koning van Marokko bent ofzo
quote:Hmm nee, want je weet precies wat er aan de hand is en je bent uitstekend in staat om het te evalueren. Je hebt het gevoel alsof je buiten de werkelijkheid leeft voor een klein moment, maar ondertussen sta je er toch met beide benen in, niemand die ook maar iets aan je merkt..
Op vrijdag 30 januari 2004 18:02 schreef raistlin6 het volgende:[..]
ja, ik weet niet, ik bedoel dat gevoel van de wereld van een afstandje beschouwen alsof je er zelf niet helemaal in zit (dat bedoel je toch?) lijkt mij ook een vorm van de greep op de werkelijkheid verliezen
quote:Zoals Frasier zegt. Ik ben een heel nuchter persoon, ik weet precies wie ik ben en waar ik sta in mijn leven.
Op vrijdag 30 januari 2004 18:04 schreef raistlin6 het volgende:[..]
ja, dat is de paranoide vorm, maar er zijn ook andere vormen, hoewel het mij ook niet heel waarschijnlijk lijkt, het kwam in me op, vroeg het me af, denk laat ik dat eens in deze topic gooien
quote:ah ok, dan lijkt het me inderdaad onzin wat ik zei
Op vrijdag 30 januari 2004 18:06 schreef nozem het volgende:[..]
Hmm nee, want je weet precies wat er aan de hand is en je bent uitstekend in staat om het te evalueren. Je hebt het gevoel alsof je buiten de werkelijkheid leeft voor een klein moment, maar ondertussen sta je er toch met beide benen in, niemand die ook maar iets aan je merkt..
maar kan je enige regelmaat ontdekken in wanneer het voorkomt?
quote:Inderdaad. Ik heb op zo'n moment wel is aan me ouders gevraagd "merken jullie niets aan mij of gedraag ik me niet vreemd?". Ja normaal stel je niet van die rare vragen kreeg ik als antwoord
Op vrijdag 30 januari 2004 18:06 schreef nozem het volgende:[..]
Hmm nee, want je weet precies wat er aan de hand is en je bent uitstekend in staat om het te evalueren. Je hebt het gevoel alsof je buiten de werkelijkheid leeft voor een klein moment, maar ondertussen sta je er toch met beide benen in, niemand die ook maar iets aan je merkt..
. En ik blow niet.Een psychose wordt vaak voorafgegaan door stress en begint veelal met lichte verschijnselen. Achteraf bezien blijken er in veel gevallen voorbodes te zijn geweest. Een naderende psychose uit zich vaak in een neiging zich te isoleren, in schuw of angstig gedrag, concentratieproblemen, verminderde prestaties op school of werk, een voorliefde voor magie, mystiek, het paranormale, religie of filosofie, en problemen met sociale contacten. Omdat deze symptomen ook bij de leeftijd of de persoon zelf kunnen horen, denken mensen in de omgeving niet snel aan schizofrenie. Ze bestempelen iemand hooguit als vreemd. Daardoor kan het lang duren voordat de diagnose wordt gesteld. Een psychose kan ook plotseling optreden.
De verschijnselen kunnen iemand zo angstig, agressief of depressief maken dat er gevaar voor de persoon zelf of de omgeving ontstaat. De persoon kan zich tijdens een psychose van de buitenwereld isoleren of zichzelf verwaarlozen en daardoor ondervoed en vervuild raken. Dan kan een opname noodzakelijk zijn."
Ergens van een site afgeplukt, niks over een afwezig gevoel gelukkig
quote:hehe, ok gelukkig, van bovenstaande dingen heb ik alleen "last" van die voorliefde dingetjes
Op vrijdag 30 januari 2004 18:10 schreef nozem het volgende:
"Signalen van een naderende psychoseEen psychose wordt vaak voorafgegaan door stress en begint veelal met lichte verschijnselen. Achteraf bezien blijken er in veel gevallen voorbodes te zijn geweest. Een naderende psychose uit zich vaak in een neiging zich te isoleren, in schuw of angstig gedrag, concentratieproblemen, verminderde prestaties op school of werk, een voorliefde voor magie, mystiek, het paranormale, religie of filosofie, en problemen met sociale contacten. Omdat deze symptomen ook bij de leeftijd of de persoon zelf kunnen horen, denken mensen in de omgeving niet snel aan schizofrenie. Ze bestempelen iemand hooguit als vreemd. Daardoor kan het lang duren voordat de diagnose wordt gesteld. Een psychose kan ook plotseling optreden.
De verschijnselen kunnen iemand zo angstig, agressief of depressief maken dat er gevaar voor de persoon zelf of de omgeving ontstaat. De persoon kan zich tijdens een psychose van de buitenwereld isoleren of zichzelf verwaarlozen en daardoor ondervoed en vervuild raken. Dan kan een opname noodzakelijk zijn."
Ergens van een site afgeplukt, niks over een afwezig gevoel gelukkig
quote:Wanneer ik weinig heb geslapen. Veel koffie op heb. Me in een extreem drukke mensenmassa begeef, en het vaakst in de vooravond..
Op vrijdag 30 januari 2004 18:07 schreef raistlin6 het volgende:[..]
ah ok, dan lijkt het me inderdaad onzin wat ik zei
maar kan je enige regelmaat ontdekken in wanneer het voorkomt?
Ik zit te denken dat ik maar eens moet gaan kappen met koffie en dan kijken of het stopt, maar ik ben een cafeine-junk 
quote:hehe, ook dat herken ik, van die koffie dus, ben zelf gestopt met koffie, maar dat heb ik helaas weten te vervangen door red bull, niet bijster effectief dus.
Op vrijdag 30 januari 2004 18:13 schreef nozem het volgende:[..]
Wanneer ik weinig heb geslapen. Veel koffie op heb. Me in een extreem drukke mensenmassa begeef, en het vaakst in de vooravond..
Ik zit te denken dat ik maar eens moet gaan kappen met koffie en dan kijken of het stopt, maar ik ben een cafeine-junk
quote:Nee dat is ongeveer hetzelfde als XTC pillen voor XTC-poeder inruilen
Op vrijdag 30 januari 2004 18:14 schreef raistlin6 het volgende:[..]
hehe, ook dat herken ik, van die koffie dus, ben zelf gestopt met koffie, maar dat heb ik helaas weten te vervangen door red bull, niet bijster effectief dus.
quote:haha, precies, nu ja, dan is dit mijn laatste red bull
Op vrijdag 30 januari 2004 18:15 schreef nozem het volgende:[..]
Nee dat is ongeveer hetzelfde als XTC pillen voor XTC-poeder inruilen
misschien heeft het te maken met het feit dat ik van nature een dromer, een denker ben
quote:
Op vrijdag 30 januari 2004 18:10 schreef nozem het volgende:
"Signalen van een naderende psychoseEen psychose wordt vaak voorafgegaan door stress en begint veelal met lichte verschijnselen. Achteraf bezien blijken er in veel gevallen voorbodes te zijn geweest. Een naderende psychose uit zich vaak in een neiging zich te isoleren, in schuw of angstig gedrag, concentratieproblemen, verminderde prestaties op school of werk, een voorliefde voor magie, mystiek, het paranormale, religie of filosofie, en problemen met sociale contacten. Omdat deze symptomen ook bij de leeftijd of de persoon zelf kunnen horen, denken mensen in de omgeving niet snel aan schizofrenie. Ze bestempelen iemand hooguit als vreemd. Daardoor kan het lang duren voordat de diagnose wordt gesteld. Een psychose kan ook plotseling optreden.
De verschijnselen kunnen iemand zo angstig, agressief of depressief maken dat er gevaar voor de persoon zelf of de omgeving ontstaat. De persoon kan zich tijdens een psychose van de buitenwereld isoleren of zichzelf verwaarlozen en daardoor ondervoed en vervuild raken. Dan kan een opname noodzakelijk zijn."
Ergens van een site afgeplukt, niks over een afwezig gevoel gelukkig
veel van de genoemde dingen heb ik ook Zou dat iets kunnen betekenen?
quote:uit dat scala aan verschijnselen lijd ik enkel aan concentratiestoornissen ... op bepaalde specifieke momenten dan ... zijn hier al opgenoemd ... wanneer je weinig geslapen hebt, wanneer je veel koffie gedronken hebt, .. (vooral bij combinatie van beide)
Op vrijdag 30 januari 2004 18:55 schreef Wild_Snake het volgende:[..]
Zou dat iets kunnen betekenen?
quote:Dit heb ik ook weleens. Erg beangstigend moet ik zeggen, Maar dit is meestal na een nachtje heel slecht slapen oid. Best frustrerend als je bijvoorbeeld in de klas zit en er wordt je een vraag gesteld(is me weleens overkomen). Voor de rest ben ik ook een echte denker.
Op vrijdag 30 januari 2004 18:06 schreef nozem het volgende:[..]
Hmm nee, want je weet precies wat er aan de hand is en je bent uitstekend in staat om het te evalueren. Je hebt het gevoel alsof je buiten de werkelijkheid leeft voor een klein moment, maar ondertussen sta je er toch met beide benen in, niemand die ook maar iets aan je merkt..
(toch wel hoor maar ik ben nieuwsgierig )quote:
Depersonalisatie (afgekort als DP) is een bewuste ervaring waarin een persoon zichzelf of het eigen lichaam als vreemd, niet vertrouwd, of niet echt ervaart.
Veel mensen beschrijven het als angstaanjagend, het idee hebben dat je niet echt leeft, levend dood zijn, als een automaat leven, vervreemd zijn van je eigen lichaam en je gevoelens, denken dat je gek wordt, toeschouwer van jezelf zijn, jezelf horen praten als ware het een ander of jezelf nauwelijks herkennen in de spiegel.
quote:
'Normale' mensen kunnen depersonalisatie/derealisatie ervaren als ze uitgeput zijn , vooral na slaaptekort, of angstig of bij meditatie. Drugs als cannabis, ecstasy en lsd veroorzaken ook vaak gevoelens van depersonalisatie en derealisatie.
Vaker komen DP en DR voor als symptoom bij bijna alle psychiatrische stoornissen zoals bijvoorbeeld depressie en angststoornissen. Na angst- en stemmingsklachten is het zelfs het derde meest voorkomende symptoom. Ook bij een aantal neurologische condities zoals migraine en epilepsie treden deze ervaringen op.
dat het net lijkt alsof alles om me heen echt enorm groot is.
een pen bijvoorbeeld die lijkt opeens reusachtig.
eerst vond ik het eng. nu wel maf.
soms heb ik het in bed. kijk ik naar mn schoen lijkt het net of ik er zo makkelijk in kan kruipen helemaal.
toch ben ik zelf 1.85m
quote:Bedankt. Het zou dus een bij-symptoom van mijn depressie kunnen zijn (waarvoor ik sinds kort naar een psycholoog ga).
Op vrijdag 30 januari 2004 19:50 schreef Moonah het volgende:
Lees hier eens: http://www.depersonalisatie.nl/
[..]
[..]
[Dit bericht is gewijzigd door Frasier op 30-01-2004 23:13]
quote:You're not alone (8)
Op vrijdag 30 januari 2004 17:42 schreef nozem het volgende:
Ik wil even een bepaald gevoel met jullie delen. Soms als ik door een drukke straat loop, in een drukke bus of trein zit kan ik me zomaar ineens heel afwezig voelen, alsof ik onder een soort stolp zit en het leven aan me voorbij trekt zonder dat ik er deel van uitmaak, alsof ik naar een soort film kijk. Dit gevoel kan soms best beangstigend zijn. Ik heb dit soort dingen vroeger ook gehad maar dan veel erger, met paniekaanvallen erbij etc, heel de ellende. Maar nu sta ik een stuk stabieler in het leven. Toch komen bepaalde dingetjes van vroeger weer terug, het zij in milde mate.
Ik vraag me af of er mensen zijn die dit gevoel herkennen, of ben ik hier uniek in?Opmerkingen, tips, quasi-grappige one liners, alles is welkom..
nozem.
Ik heb het vroeger ook gehad en ik heb het nog steeds... ik (dag)droom ook veel. Het lijkt dan idd alsof je stilstaat en de rest van de wereld doorgaat en langs je heen zoeft. Soms lijkt het ook alsof ik naar een film zit te kijken of midden in een film zit
Ik voel me dan altijd intens verdrietig het is heel raar... ik heb het vaak als ik in de auto zit en naar buiten zit te staren of gewoon ergens buiten loop ofzo. Zo voelt het dan ongeveer :
[Dit bericht is gewijzigd door gekke_sandra op 30-01-2004 20:27]
En tips geven is moeilijk, veel mensen zeggen dat je afleiding moet zoeken, maar je moet niet afleiding zoeken in het verkeerde (zoals veel spellen spelen achter de computer), anders wordt het alleen maar erger.
Ik ben nu 19 en had voor het eerst last van 'depersonalisatie' toen ik 15 was, nadat ik voor het eerst (en het laatst) geblowd had. Het was duidelijk enorm verkeerd gevallen, ik kreeg enorme angsten, hartkloppingen, voelde me alsof ik in een luchtbel zat en er nooit meer uit zou komen etc. Na die ervaring heb ik echt maanden (bijna jaren zelfs) in een soort van depressie gezeten. Ik kon op zich wel redelijk functioneren qua school, sociale contacten etc. maar er zat altijd een soort angst in mijn achterhoofd die ik daarvan over had gehouden. Een angst om alle controle te verliezen over mezelf. Nu zie ik in dat die angsten van toen gedeeltelijk zijn te beschrijven als depersonalisatie.
Na een tijd zijn die angsten vrijwel helemaal verdwenen en wilde ik er ook liever nooit meer aan terugdenken. Een paar maanden geleden ging 't niet zo goed met me en kreeg ik ineens al die angsten van toen weer terug. Ik ben er toen bewust informatie over gaan zoeken en ben 'blij' dat ze in een hokje passen, dat ze een naam hebben en dat ik dus niet de enige ben. Naast depersonalisatie had ik ook een lichte vorm van een dwangstoornis, die gelukkig voor een groot deel verdwenen is nadat ik er een goed boek over heb gelezen. Dat heeft me veel rust gebracht.
Ik ben ook een typische denker. Ik denk elk moment van de dag, bij alles wat ik doe. Voor die ervaring met weed op mn 15e was ik ook al een denker uiteraard en was ik ook al snel angstig, maar sinds die ervaring lijkt het nog erger te zijn geworden.
Ik heb niet echt continu last van depersonalisatie maar wel vaak. Ik hoop dat door er wat meer over te lezen mijn klachten afnemen.
Ik ben een tijdje heel erg bang geweest om psychotisch te worden omdat ik die rare gevoelens niet snapte maar aan de andere kant wist ik heel goed dat ik er helemaal bij was en dat anderen inderdaad niks aan me merkten. Volgens mij is het een weze gewoon een vervelend gevoel, maar niet iets wat echt kwaad kan. Je moet misschien proberen te denken 'okee ik voel me nu even raar, maar ik weet dat het weer over gaat' in plaats van enorm bang te worden van het feit dat je je raar voelt.
quote:Inderdaad
Op vrijdag 30 januari 2004 20:20 schreef gekke_sandra het volgende:[..]
Zo voelt het dan ongeveer :
quote:Inderdaad.. zo voelt het Sandra
Op vrijdag 30 januari 2004 20:20 schreef gekke_sandra het volgende:[..]
Zo voelt het dan ongeveer :
Bedankt mensen, voor jullie reacties, ook Moonah. Ik weet nu dat het iets is wat vaak voorkomt.. Eigenlijk, zo zat ik net te denken, is het een heel intrigerende gebeurtenis. Enorm interessant, en zo probeer ik het ook te zien. Ik heb me altijd enorm in psychologie geinteresseerd, maar alles wat bij mij gebeurt is eng.. Daar moet ik maar eens van af stappen
[Dit bericht is gewijzigd door nozem op 31-01-2004 01:50]
quote:Oh, oh! Dit is het precies! Ja, ik heb er nooit mijn vinger op kunnen leggen. Vroeger had ik de angst, voor iets, zonder vorm, iets wat zo klein was, en daardoor zo groot dat ik er door dreigde opgeslokt te worden. Of het nachtlampje wat me opzoog, of de reusachtige wormen in de muur, die er niet in passen, maar je ziet ze niet
Op vrijdag 30 januari 2004 19:54 schreef JosBoes het volgende:
ik heb heel soms al vanaf mijn kleuter tijd.
dat het net lijkt alsof alles om me heen echt enorm groot is.een pen bijvoorbeeld die lijkt opeens reusachtig.
eerst vond ik het eng. nu wel maf.
soms heb ik het in bed. kijk ik naar mn schoen lijkt het net of ik er zo makkelijk in kan kruipen helemaal.
toch ben ik zelf 1.85m
Ik was als de dood hiervoor, een gevoel van pure angst en paranoia, je zou het bijna kunnen drinken.
Nu heb ik het nauwelijks nog, drugs triggert het wel een beetje. Maar, sterker nog, echt zulke angst als ik toen ervoer, heb ik nooit meer ervaren.
overigens, wat TS beschrijft heb ik dagelijks, maar vindt het alleen niet angstig. Ik beschouw het maar als een temporele soort van introversie...
quote:jep... Net als hele gesprekken/geluiden, die uitgesmeerd worden over de tijd.
Op vrijdag 30 januari 2004 20:20 schreef gekke_sandra het volgende:
Zo voelt het dan ongeveer :
quote:Ik vind Psychologie ook enorm interessant, dat is ook de reden waarom ik het eerst wou studeren. Problemen die ik zelf heb vind ik niet erg interessant eerder raar, maar ik blijf bezig om het een naampje geven, zodat ik er wat aan kan doen... ik denk dat als ik niet weet wat het precies is dat ik dan onzeker ben en er niets aan kan doen. Dit heb ik echt al heel mijn leven en rond mijn 12e is het sterk toegenomen. Bij mij heeft het niks te maken met blowen, de eerste stak ik op toen ik 17 was en had geen zichtbaar effect. Ik denk dat het inderdaad een onderdeel van depressief zijn is. Het vage is dat ik het altijd mooi vind... en dat terwijl ik me toch echt niet gelukkig voel op zo'n moment.
Op zaterdag 31 januari 2004 01:49 schreef nozem het volgende:[..]
Inderdaad.. zo voelt het Sandra
Bedankt mensen, voor jullie reacties, ook Moonah. Ik weet nu dat het iets is wat vaak voorkomt.. Eigenlijk, zo zat ik net te denken, is het een heel intrigerende gebeurtenis. Enorm interessant, en zo probeer ik het ook te zien. Ik heb me altijd enorm in psychologie geinteresseerd, maar alles wat bij mij gebeurt is eng.. Daar moet ik maar eens van af stappen
Het is meer het toekijken naar een soort film waarin iedereen om me heen de dingen doet die ze doen en gelukkig zijn of worden. Interessant, maar tegelijkertijd een ontroerende film, omdat ik mezelf niet gelukkig voel als het gebeurd... eerder intens verdrietig en alles om me heen wat ik hoor daar kan ik dan in wegdromen. Muziek bv. Ik kan me helemaal voelen als de muziek zelf. Klinkt misschien heel vreemd óf niet, maar op de een of andere manier voelt dat heel opluchtend. Iets of iemand haalt me er dan uit... door bv met hun handen voor mn ogen te gaan zwaaien 
te irritant 
en dan is dat verdrietige gevoel weer weg... het word dan meer somberheid. Iemand die dit herkend? quote:Ja
Op vrijdag 30 januari 2004 20:39 schreef St.Germain het volgende:
wanneer ik mij in die droomwereld bevind (wat gelukkig niet vaak meer gebeurt), lijkt het niet alsof alles sneller gaat, maar wel alsof alles veel verder verwijderd is van mij ... alles lijkt kleiner, klinkt doffer, ...
quote:Ja, maar weet je wat het is? Alles lijkt zo ontiegelijk veel op elkaar. Alles begint met stress en concentratieproblemen en afwezigheid. Adhd, Depressief zijn, Borderline, Schrizofrenie... bijna alles lijkt op elkaar
Op vrijdag 30 januari 2004 18:55 schreef Wild_Snake het volgende:[..]
Zou dat iets kunnen betekenen?
daarom is het heel moeilijk om iets een naampje te geven. Ik bedoel... je kan van alles een beetje hebben, maar je hoeft het niet allemaal te hebben... misschien heb je wel een mix van "ziektes/afwijkingen" of dat is gewoon je karakter... Ik weet het allemaal niet. Ik ben ook hard bezig om mijn rare gewoontes een naampje te geven, maar ik ben er nog steeds niet helemaal uit...quote:
Op zaterdag 31 januari 2004 14:24 schreef gekke_sandra het volgende:[..]
Ik vind Psychologie ook enorm interessant, dat is ook de reden waarom ik het eerst wou studeren. Problemen die ik zelf heb vind ik niet erg interessant eerder raar, maar ik blijf bezig om het een naampje geven, zodat ik er wat aan kan doen... ik denk dat als ik niet weet wat het precies is dat ik dan onzeker ben en er niets aan kan doen.
Dit is níet de manier en persoonlijk zou ik het je ten zeerste afraden. Ik doe deels een studie in psychologie, en ken er ook mensen. Véél mensen daar studeren het vanwege jouw insteek, maar de oplossing wordt je daar niet geleerd, er wordt je een vak geleerd. En dat is heel wat anders. Bekijk het zo, iemand wordt niet chirurg om zijn eigen hart te kunnen transplanteren.Plus het feit dat er een héél grote kans van hypochondrie in zit. Soms is het goed dat dingen een naam krijgen, soms niet. Want soms kun je nog zó voor alle symptomen gekwalificeerd zijn, maar onterecht een label opgeplakt krijgen. En vice versa.
Er zit dus een grote marge tussen karakter/persoonlijkheid en een daadwerkelijke afwijking.
quote:Een dubbel gevoel, tegenstrijdig. Genieten van verdriet? Misschien wel een soort van depressie, maar het hoeft niet zo te zijn. Datgeen wat je ziet, als in een film, kun je als somber bestempelen of als iets héél moois en bijzonders.
Dit heb ik echt al heel mijn leven en rond mijn 12e is het sterk toegenomen. Bij mij heeft het niks te maken met blowen, de eerste stak ik op toen ik 17 was en had geen zichtbaar effect. Ik denk dat het inderdaad een onderdeel van depressief zijn is. Het vage is dat ik het altijd mooi vind... en dat terwijl ik me toch echt niet gelukkig voel op zo'n moment.
Gelukkig zijn, omdat bijvoorbeeld de mensen om je heen gelukkig zijn. Vroeger was ik ook wel eens jaloers op mensen die wél een relatie hadden, maar nu ben ik alleen maar blij voor ze en geniet ik als ik ze samen gelukkig zie. Soms zelfs al bij vreemden.
volgens mij komt dat omdat ik veel zit te denken
quote:Daarom zei ik dat ik dat wou studeren
Op zaterdag 31 januari 2004 14:32 schreef chocolatemoeze het volgende:
Hier wou ik toch nog even op reageren.
[..]
de meeste mensen die ik ken en sowieso mensen die Psychologie gaan studeren willen zichzelf leren kennen en begrijpen door die studie te doen, maar ik denk dat ik heel erg verdrietig van andermans pijn kan worden. Dat ik die problemen van anderen mee naar huis neem, aangezien ik erg meelevend ben... misschien zelfs iets te quote:Héél tegenstrijdig... ik wil het niet genieten van verdriet noemen. Maar het is meer dat ik geluk van anderen zie en de wereld om me heen, mooi en vreselijk als het kan zijn... dat ik het maar iets bijzonders vind. Het is eerder een soort bewondering voor alles om me heen. Ik vind het heel mooi en bijzonder en ik voel me opgelucht en gelukkig dan, maar tegelijkertijd word ik er zo verdrietig van... omdat ík niet gelukkig ben. Ik was ook wel eens jaloers, omdat ik zoiets als een relatie miste... maar ik ben erachter dat het niet per se een relatie is. Eerder een soulmate... iemand die me volkomen begrijpt en me aanvoelt, waarbij ik écht uit kan huilen. Ik ben altijd extreem blij als mensen verliefd op elkaar zijn... al zijn het vreemden of mensen die ik nog niet zolang ken. Ik word er enorm gelukkig van als ik dat zie. Twee beste vrienden van me zijn nu verliefd op elkaar en hebben wat... ik zat ertussen in en ik was zo blij voor ze. Soms ben ik dan zo blij (vergeleken met anders), vrolijk en hyperactief, gelukkig... (?) dat het wel lijkt of ik er nog blijer mee ben dan zij zelf. Een kwaliteit van mij is dat ik meelevend ben... maar het is meer een valkuil, denk ik, omdat het TE is. Daarom zou Psychologie niks voor mij zijn
Een dubbel gevoel, tegenstrijdig. Genieten van verdriet? Misschien wel een soort van depressie, maar het hoeft niet zo te zijn. Datgeen wat je ziet, als in een film, kun je als somber bestempelen of als iets héél moois en bijzonders.
Gelukkig zijn, omdat bijvoorbeeld de mensen om je heen gelukkig zijn. Vroeger was ik ook wel eens jaloers op mensen die wél een relatie hadden, maar nu ben ik alleen maar blij voor ze en geniet ik als ik ze samen gelukkig zie. Soms zelfs al bij vreemden.
Dus het is niet per se dat ik gelukkig word van verdriet... zo lijkt het wel, maar het is meer dat ik teveel met andere mensen mee leef en probeer te voelen wat zij voelen. Ofzoiets dergelijks... ik kan het niet zo heel goed uitleggen, it's odd.quote:Ik ben de laatste tijd ook meer en meer aan het accepteren dat bepaalde dingen gewoon bij mijn karakter horen. Ik ben een denker, ik ben een mens van uitersten en daar hoort meestal een gebruiksaanwijzing bij. Naar buiten toe oog ik vrij stabiel en ben ik een erg relaxed persoon, maar van binnen is het vaak een bonte kermis van gevoelens en gedachten..
Op zaterdag 31 januari 2004 14:30 schreef gekke_sandra het volgende:[..]
Ja, maar weet je wat het is? Alles lijkt zo ontiegelijk veel op elkaar. Alles begint met stress en concentratieproblemen en afwezigheid. Adhd, Depressief zijn, Borderline, Schrizofrenie... bijna alles lijkt op elkaar
quote:Je verhaal is deels herkenbaar, ik heb ook wel last van 'overgevoeligheid' zoals mn moeder het pleegt te noemen. Dat je echt zo iemand wordt waar iedereen met zn problemen heen komt omdat t je echt wat doet en ook die mensen gaat helpen enzo. Maar op een gegeven moment trek je het niet meer. Een vriend heeft me geleerd dat ik de boel de boel meot laten en mensen hun eigen problemen (tot op zekere hoogte, als zn fiets kapot is komt ie naar mij
Op zaterdag 31 januari 2004 14:45 schreef gekke_sandra het volgende:[..]
Daarom zei ik dat ik dat wou studeren
[..]Héél tegenstrijdig... ik wil het niet genieten van verdriet noemen. Maar het is meer dat ik geluk van anderen zie en de wereld om me heen, mooi en vreselijk als het kan zijn... dat ik het maar iets bijzonders vind. Het is eerder een soort bewondering voor alles om me heen. Ik vind het heel mooi en bijzonder en ik voel me opgelucht en gelukkig dan, maar tegelijkertijd word ik er zo verdrietig van... omdat ík niet gelukkig ben. Ik was ook wel eens jaloers, omdat ik zoiets als een relatie miste... maar ik ben erachter dat het niet per se een relatie is. Eerder een soulmate... iemand die me volkomen begrijpt en me aanvoelt, waarbij ik écht uit kan huilen. Ik ben altijd extreem blij als mensen verliefd op elkaar zijn... al zijn het vreemden of mensen die ik nog niet zolang ken. Ik word er enorm gelukkig van als ik dat zie. Twee beste vrienden van me zijn nu verliefd op elkaar en hebben wat... ik zat ertussen in en ik was zo blij voor ze. Soms ben ik dan zo blij (vergeleken met anders), vrolijk en hyperactief, gelukkig... (?) dat het wel lijkt of ik er nog blijer mee ben dan zij zelf. Een kwaliteit van mij is dat ik meelevend ben... maar het is meer een valkuil, denk ik, omdat het TE is. Daarom zou Psychologie niks voor mij zijn
) moet laten oplossen. T helpt wel idd. Niet zo druk maken om anderen. Want er zijn zoveel mensen die altijd wel iets hebben, het bij je dumpen en vrolijk verder leven. En dan zit jij ermee. Ik weet niet of dit is wat je bedoelt, maar zo werkt t bij mij een beetje. T heeft idd ook positieve kanten, heel erg kunnen genieten van andere mensen enzo. De truc is denk ik de balans te vinden. Ik geloof dat dit me aardig begint te lukken.quote:Dit is wel herkenbaar ja. Maar dat is t mooie aan de wereld, elk voordeel heeft zn nadeel. Depressiviteit heeft ook voordelen. Want je (ik iig) gaat dan heel erg op zoek naar mooie dingen. Muziek, natuur, gedichten, whatever. En dit kan je dan allemaal intens raken, wat heel mooi is. Terwijl je je dus helemaal niet lekker voelt. En na een tijdje gaat t dan weg en gaat t weer goed met je. En dan mis je t nog wel eens, dat je hart harder ging kloppen van een bloem, dat je helemaal in extase was van een liedje. Maar al met al is t nu leuker.
Op zaterdag 31 januari 2004 14:24 schreef gekke_sandra het volgende:[..]
Ik vind Psychologie ook enorm interessant, dat is ook de reden waarom ik het eerst wou studeren. Problemen die ik zelf heb vind ik niet erg interessant eerder raar, maar ik blijf bezig om het een naampje geven, zodat ik er wat aan kan doen... ik denk dat als ik niet weet wat het precies is dat ik dan onzeker ben en er niets aan kan doen. Dit heb ik echt al heel mijn leven en rond mijn 12e is het sterk toegenomen. Bij mij heeft het niks te maken met blowen, de eerste stak ik op toen ik 17 was en had geen zichtbaar effect. Ik denk dat het inderdaad een onderdeel van depressief zijn is. Het vage is dat ik het altijd mooi vind... en dat terwijl ik me toch echt niet gelukkig voel op zo'n moment.
quote:Zitten wel bekende dingen in, alleen zie ik het nooit echt als negatief
Op zaterdag 31 januari 2004 14:24 schreef gekke_sandra het volgende:[..]
Ik vind Psychologie ook enorm interessant, dat is ook de reden waarom ik het eerst wou studeren. Problemen die ik zelf heb vind ik niet erg interessant eerder raar, maar ik blijf bezig om het een naampje geven, zodat ik er wat aan kan doen... ik denk dat als ik niet weet wat het precies is dat ik dan onzeker ben en er niets aan kan doen. Dit heb ik echt al heel mijn leven en rond mijn 12e is het sterk toegenomen. Bij mij heeft het niks te maken met blowen, de eerste stak ik op toen ik 17 was en had geen zichtbaar effect. Ik denk dat het inderdaad een onderdeel van depressief zijn is. Het vage is dat ik het altijd mooi vind... en dat terwijl ik me toch echt niet gelukkig voel op zo'n moment.
Ik ben ook echt een denker, en ik denk dat iedereen die zo is wel is negatief denkt. Als je altijd maar denkt kan je je gewoon niet altijd helemaal happy voelen, als je je altijd helemaal happy wil voelen moet je juist niet te veel nadenken maar gewoon leven.
Maar ik denk liever
Ik zit ook zo vaak in mezelf, echt lekker gewoon, maar ik kan ook opeens 10 min lang achter elkaar door lullen.
Wat ik ook heel vaak heb is dat ik zit te denken, echt diep, en dan opeens zegt iemand wat in mijn hoofd, maar dat is dan iets wat een persoon bijvoorbeeld 30 sec daarvoor tegen mij zei.... dan blijf ik eerst gewoon doordenken en als ik weer door heb dat ik leef herhaalt die zin zich in mijn hoofd en kan ik er pas op antwoorden
Denkers kunnen soms maar vaag en afwezig overkomen, maar ik ben er eigenlijk wel blij mee (nadat ik het een paar jaar geleden heb kunnen accepteren en dat eeuwige gedenk niet meer als iets irriterends zag
)quote:Ik heb t ook wel eens, vooral als ik erg moe ben ofzo. Maar ik vind t wel lekker altijd, even een beetje weg zijn. Al dat gedenk altijd...ben blij als t ff 'uit gaat'.
Op vrijdag 30 januari 2004 17:42 schreef nozem het volgende:
Ik wil even een bepaald gevoel met jullie delen. Soms als ik door een drukke straat loop, in een drukke bus of trein zit kan ik me zomaar ineens heel afwezig voelen, alsof ik onder een soort stolp zit en het leven aan me voorbij trekt zonder dat ik er deel van uitmaak, alsof ik naar een soort film kijk. Dit gevoel kan soms best beangstigend zijn. Ik heb dit soort dingen vroeger ook gehad maar dan veel erger, met paniekaanvallen erbij etc, heel de ellende. Maar nu sta ik een stuk stabieler in het leven. Toch komen bepaalde dingetjes van vroeger weer terug, het zij in milde mate.
Ik vraag me af of er mensen zijn die dit gevoel herkennen, of ben ik hier uniek in?Opmerkingen, tips, quasi-grappige one liners, alles is welkom..
nozem.
quote:Ja, dat is het precies! Iedereen kwam en komt ook vaak met hun problemen naar mij toe! Ik help ze toch wel en ik voel er ook écht wat voor... het doet me ook écht super veel. Ik trek me veel teveel aan van anderen... ik en mijn beste vriend hebben dat allebei. (misschien ligt het wel aan Adhd) Maar hij wijst me er wel vaker op en we hebben het er vaak over, hij probeerd me ook te beschermen... het is al stukken minder. Vorig jaar ben ik kapot gegaan door mn vriendjes depressie... ik deed alles om hem zich beter te laten voelen, waardoor ik meer dan een half jaar niet meer naar mijn eigen gevoelens had gekeken. Dat het met mij ook slecht ging dat deed me niet veel... hij voor alles! Maar door goed reeel na te hebben gedacht... het is nu een jaar later, met wat ervaringen rijker en een beste vriend die er toen al voor me was en me nu nog steeds wijst op mijn overgevoeligheid... gaat het al heel wat beter! Ik trek me minder van anderen aan en stel me veel minder kwetsbaar op
Op zaterdag 31 januari 2004 14:55 schreef ErikT het volgende:[..]
Je verhaal is deels herkenbaar, ik heb ook wel last van 'overgevoeligheid' zoals mn moeder het pleegt te noemen. Dat je echt zo iemand wordt waar iedereen met zn problemen heen komt omdat t je echt wat doet en ook die mensen gaat helpen enzo. Maar op een gegeven moment trek je het niet meer. Een vriend heeft me geleerd dat ik de boel de boel meot laten en mensen hun eigen problemen (tot op zekere hoogte, als zn fiets kapot is komt ie naar mij
Toch is dit niet dat bepaalde gevoel wat ik heb als ik bv in de trein zit en alles voorbij voel/zie razen... ik weet niet wat het is.quote:Ik denk dat dat gevoel toch vermoeidheid is ofzo, een soort slapen. Maar goed te horen dat je het ook leert controleren. Het is toch zo dat je eerst op je bek moet gaan voordat je het snapt. Ik had het bv ook altijd met meisjes, hun gevoelens voor die van mij stellen. Maar op een gegeven moment ontplof je dan gewoon. Dus dat doe ik ook niet meer. Of het ADHD gerelateerd is? Tja weet niet. Mensen zeggen wel vaak dat ik dat heb ofzo, tja ik leef gewoon intens vind ik. Maar mijn moeder heeft t ook wel en die is helemaal niet zo overactief. Ik denk wel dat als je ermee leert omgaan, dat je leven een meerwaarde heeft tov mensen die er maar op los leven. Maar ja, ik ben natuurlijk niet objectief.
Op zaterdag 31 januari 2004 15:02 schreef gekke_sandra het volgende:[..]
Ja, dat is het precies! Iedereen kwam en komt ook vaak met hun problemen naar mij toe! Ik help ze toch wel en ik voel er ook écht wat voor... het doet me ook écht super veel. Ik trek me veel teveel aan van anderen... ik en mijn beste vriend hebben dat allebei. (misschien ligt het wel aan Adhd) Maar hij wijst me er wel vaker op en we hebben het er vaak over, hij probeerd me ook te beschermen... het is al stukken minder. Vorig jaar ben ik kapot gegaan door mn vriendjes depressie... ik deed alles om hem zich beter te laten voelen, waardoor ik meer dan een half jaar niet meer naar mijn eigen gevoelens had gekeken. Dat het met mij ook slecht ging dat deed me niet veel... hij voor alles! Maar door goed reeel na te hebben gedacht... het is nu een jaar later, met wat ervaringen rijker en een beste vriend die er toen al voor me was en me nu nog steeds wijst op mijn overgevoeligheid... gaat het al heel wat beter! Ik trek me minder van anderen aan en stel me veel minder kwetsbaar op
quote:I dunno... keb t over dat overgevoelige... aangezien we dat allebei hebben en hij ook Adhd heeft. (ik ben daarnaast ook depressief) En overigens ben ik ook vaak wel rustig uiterlijk, innerlijk alleen niet. Maar ja, laten we ontopic blijven
Op zaterdag 31 januari 2004 15:57 schreef nozem het volgende:
Ik denk toch dat het weinig met ADHD te maken heeft eigenlijk. Ik ben namelijk de rust zelve, ook na 10 bakken koffie
Ja... het is bij dat afwezige gevoel alsof je in een goudvissenkom zit ofzo..Ik heb dan ook vaak dat ik het idee heb dat ik moeite heb om op iets te focussen..zelfs mijn gezichtsvermogen 'voelt niet helemaal lekker aan'.
Daarnaast heb ik ook de afgelopen 3 jaar de hel die paniekaanvallen heet heel erg meegemaakt. Ben er nu gelukkig vrijwel van af..
Ik vraag me af of het verschijnsel misschien niet (deels) veroorzaakt zou kunnen worden door (onbewust) wat verkeerd ademen. Wat ik nog goed week van mijn paniekaanvallen dat ik (in de aanloop ) onbewust verkeerd zat te ademen.
Het hoeft niet veel te zijn (meende zelfs minder dan 10% van het 'goede ritme/patroon') en dan ga je je ook heel erg raar voelen... ook 'los van de wereld'.
Het is maar een gedachte...
komt me erg bekend voor, gewoon lekker even half weg zijn
Ehhh nou ja, dat bedoelde jullie waarschijnlijk met "depersonalisatie" ... het zijn dus 'dissociatieve verschijnselen.
quote:Het gevoel hebben 'niet echt te bestaan' en 'alsof je naar jezelf kijkt' is wel een beetje extreem. Lijkt me helemaal angstwekkend om dat mee te maken eigenlijk..
Op zondag 1 februari 2004 18:53 schreef gekke_sandra het volgende:
Ze kunnen dissociatieve verschijnselen hebben (zich los of verwijderd voelen). Dit betekent dat ze het gevoel hebben in een lichaam te zitten waarbij ze niets voelen, niet echt bestaan. Een buitenstaander merkt dan dat ze een afwezige indruk maken, en langzaam of warrig reageren. Doordat borderliners vaak hoge verwachtingen hebben van zichzelf en anderen, raken ze ook snel teleurgesteld. Daardoor raken ze in een sociaal isolement (doordat ze relaties verbreken en ontslag nemen) waardoor ze niet goed in de maatschappij functioneren.Ehhh nou ja, dat bedoelde jullie waarschijnlijk met "depersonalisatie" ... het zijn dus 'dissociatieve verschijnselen.
Al is dat tijdens een slechte trip wel eens voorgekomen bedenk ik me nu
Het heeft ook te maken met mijn krachten verdelen en kijken wat ik wel aankan en niet aan kan. Kijk als ik iets meemaak en dat maakt een indruk weet ik nu dat ik ff time-out moet nemen en dan later verder gaan toen wist ik dat niet en had ik dat gevoel continu.
Volgens mij had het te maken met mezelf afsluiten voor veel stress (voor 't eerst op mezelf wonen, vaste baan etc.), ik vond er geen zak aan om "volwassen" te worden, met alle verantwoordelijkheden van dien.
Nu heb ik het veel minder vaak, en het is ook beter beheersbaar.
quote:Hoi Elodia:)
Op woensdag 18 februari 2004 22:36 schreef Elodia het volgende:
Ik heb twee weken geleden van een joint getrokken op reis. (6 trekken ongeveer). Ik was al een tijdje oververmoeid. ( examens net voorbij) Toen heb ik een zware paniekaanval gekregen en een slechte trip. De morgen nadien werd ik wakker in een wereld die niet als echt aanvoelde. Die zogenaamde droomwereld. Ondertussen ben ik er ook achter gekomen dat dit gevoel depersonalisatie noemt. Ik heb de afgelopen twee weken al twee huisdokters en een psychiater gezien. Door mijn angst zou ik het gevoel in stand houden. Maar omdat het zo akelig aanvoelt is het heel moeilijk om het van me af te zetten. Volgens de psychiater moet ik mijn gewone dagelijkse bezigheden terug opnemen en er minder mee bezig zijn. Zo zou het vanzelf verdwijnen. Om mijn angsten te verbeteren heeft hij me aangeraden ontspanningsoefeningen aan te leren bij de kinesist. Hebben jullie evt. tips om me van dit akelige gevoel af te helpen? Hoelang zou dit nog kunnen blijven duren?
Ik heb precies dezelfde ervaring gehad toen ik 15 was. Ik had geblowd voor t eerst (en voor t laatst) en werd enorm angstig en ervaarde alles inderdaad als in een droomwereld. Doordat dat gevoel mij zo enorm bang maakte durfde ik het als het ware niet meer los te laten. Alsof ik getraumatiseerd was ofzo. Indertijd wist ik niet dat dat depersonalisatie heette en heb ik er ontzettend lang mee rondgelopen niet begrijpende wat er in vredesnaam met me aan de hand was. Ik ben niet bij een psychiater ofzo geweest maar ik denk dat die dingen die hij tegen je heeft gezegd wel waar zijn. Klinkt nogal makkelijk natuurlijk maar het is eigenlijk gewoon een kwestie van opnieuw vertrouwen vinden in jezelf en het los laten. Het helpt ook wel om er over te praten denk ik.
Ik ben best lang met die gevoelens blijven zitten maar ze zijn op een gegeven moment vanzelf verdwenen. Een tijdje terug (ik ben nu 19) zat ik nogal in een dip en kreeg ik dat gevoel ineens weer terug. Vreselijk. Sindsdien ben ik via internet informatie gaan zoeken en ben ik er dus achter gekomen dat ik last had van depersonalisatie en ook een soort dwangstoornis. Ik heb veel verhalen gelezen van mensen, o.a. op www.depersonalization.info die precies dezelfde dingen voelen en vaak ook naar aanleiding van één enkele joint. Ik heb er nu nog steeds wel last van maar ik heb echt zoiets van f*ck it, ik ga er gewoon uit komen en zo is 't!! Voor mij heeft het te maken met bang zijn om controle te verliezen, met veel te veel nadenken, mezelf overanalyseren etc.etc. etc...
Wat je psychiater zegt, over dat je eigen angst het in stand houd is volgens mij helemaal waar. Dan nog is het super moeilijk natuurlijk maar ik heb wel zoiets van, je kunt overal overheen komen als je echt wilt. Laatst beschreef iemand het als een gewoonte. Je creeert het als het ware zelf. Je bent bang om controle te verliezen als je iets los laat, maar t is eigenlijk andersom. Als je het vast houdt, als je er teveel mee bezig bent laat je de angst a.h.w. over jou heersen. Je moet zelf de touwtjes juist weer in handen nemen.
Ik denk de laatste tijd weleens, schijt dan voel ik me maar afwezig, ik ga toch gewoon lekker door met leuke dingen doen...en dan betrap ik mezelf erop dat ik soms gewoon vergeet dat ik me eigenlijk zo 'raar' voelde.
Er bewust mee bezig zijn in de vorm van ontspanningsoefeningen en er over praten is wel af en toe goed denk ik. Als ik dat bijv. niet doe (dat laatste) heb ik het gevoel dat ik in twee werelden leef en niemand me begrijpt.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt! Sterkte!
Ik ken t verschijnsel zelf ook en ik denk dat het gewoon een tijdelijke verandering van bewustzijn is, maar dan wel naar boven en niet naar beneden zoals met drank en drugs. Zelf ben ik ook heel erg een denker en denk over van alles na, ook over onze werkelijkheid. In eerste instantie is het een beangstigend gevoel omdat je het niet kent en je heel erg gehecht bent aan je normale bewustzijnstoestand. Je bent op dat moment bewuster dan dat je normaal bent en dat is heel raar omdat je het dus niet kent. Je moet hier gewoon mee leren omgaan en er om leren lachen, denk ik.
Kennen jullie die momenten ook wanneer je bijvoorbeeld in de spiegel kijkt naar jezelf en je dan opeens heel erg bewust bent van jezelf wat je dan weer een heel raar gevoel geeft en je snel doet wegkijken uit de spiegel? Ik denk dat dit wel vergelijkbaar is toch???
Het liefst onttrek ik me de hele dag en ga ik de hele dag dagdromen, maar helaas gaat dat dan weer niet 
(misschien maar goed ook). Ik vind het vreselijk als mensen met hun vingers voor me staan te knippen om me weer 'terug te halen' (vinden ze blijkbaar leuk ?), dan kom ik liever zelf terug. Daarnaast zou je misschien ook iets anders kunnen bedoelen, waar geloof ik al eerder een topic over is geweest, alleen weet ik het even niet goed te benoemen. Ik heb het zelf vaak als ik in de bus of trein zit...Ik zie alles wel, maar alles gaat aan me voorbij. Verschil met wat ik dagdromen noem is dat ik bij dagdromen echt niet hoor wat er gezegd wordt of echt zie wat er gebeurd...
Misschien zijn t allebei wel vormen van dagdromen of je niet bewust zijn van bepaalde dingen...
Ik vind beide vormen iig heerlijk
Ik ken de dromerigheid ook op een ander, hoger niveau. Dat je denkt dat je een uniek individu bent, dat je alle andere mensen een soort drukke werkmieren vind die zich bezighouden met allerlei futiliteiten en dat jij overal aan de kantlijn staat, observerend.
quote:Ik heb dat ook, kei fijn dat dagdromen... maar soms is het wel lastig..... ik heb het in de supermarkt, bij de kapper.. gewoon overal.. nadeel is dat je afwezig bent en vaak niet weet waar de ander over praat en waar het over gaat.Op dinsdag 24 februari 2004 09:17 schreef myxomatosekonijn het volgende:
Is het niet gewoon een soort vorm van dagdromen...? Ik herken het namelijk wel en ik vind het heerlijk!
Daarnaast zou je misschien ook iets anders kunnen bedoelen, waar geloof ik al eerder een topic over is geweest, alleen weet ik het even niet goed te benoemen. Ik heb het zelf vaak als ik in de bus of trein zit...Ik zie alles wel, maar alles gaat aan me voorbij. Verschil met wat ik dagdromen noem is dat ik bij dagdromen echt niet hoor wat er gezegd wordt of echt zie wat er gebeurd...
Misschien zijn t allebei wel vormen van dagdromen of je niet bewust zijn van bepaalde dingen...
Ik vind beide vormen iig heerlijk
quote:Dat is precies wat ik heb, en al heel lang heb gehad. Ik heb ook constant een afwezig gevoel, ik ben nergens echt, de wereld is een spel voor mij, ik ben een poppetje dat ik bestuur, terwijl ik vanaf veilige hoogte meekijk wat er gebeurt. Net of je boven jezelf zweeft. Ik blow niet regelmatig, en heb dit gehad zolang ik me kan herinneren.Op vrijdag 30 januari 2004 18:10 schreef nozem het volgende:
Een naderende psychose uit zich vaak in een neiging zich te isoleren, in schuw of angstig gedrag, concentratieproblemen, verminderde prestaties op school of werk, een voorliefde voor magie, mystiek, het paranormale, religie of filosofie, en problemen met sociale contacten.