Nav dit topic een herstart.
En graag even normaal, hoewel ik het ook een kutactie vind wil ik het toch kwijt..
Net als sleepflower hoorde ik het ook pas iets later, toen ik in de kantine stond, broodje bunkeren, niks aan de hand, knal.
Als eerste dacht ik, goh, zal wel weer een eikel met vuurwerk zijn ofzo.
Daarna hoor ik overal 'er is een meisje gesprongen!'
Mijn eerste reactie was 'damn, doe dat elders'
Pas 5 minuten daarna bekruipt je het gevoel dat er iemand gesprongen is, van drie hoog, en toen ik tijdens het vierde uur in mijn blokuur Nederlands zat kreeg ik pas echt door wat de fuck er nou gebeurd was.
Een meisje was gesprongen, van de derde, en is bij bewustzijn, met letsel, in het trappenhuis, het eerste wat ze zegt, 'shit, ik leef nog', een meisje wat er opzich heel normaal bij liep, okay, ze had wel eens wat gothy make up op, maar ik kende mensen die tot haar vriendenkring behoorden, en die was groot, een bijna opzichzelfstaande kliek, dus in een verdomhoekje zat ze niet.
Dan bekruipt je het volgende gevoel, hoe is ze eraan toe, gaat ze het overleven ja of nee, waarom, hoe, waar, wie, wanneer, zoveel vragen, zo weinig antwoorden.
Ik las het wel eens, die zelfmoordberichten op fok of in de krant, en je denkt dingen als 'ver van mijn bed show', 'asociaal', 'aandachtstrekkerij'.
Maar kijk eens naar beneden, een afstandje van ongeveer 16 meter naar beneden, opzich niet zo groot, maar flink groot als je bedenkt dat je het lef moet hebben om die afstand naar beneden te springen, free fall, met de doelstelling dat je jezelf van het leven wil beroven.
Hoe intens miserabel moet je zijn dat je gehele vriendenkliek geen vat meer op je heeft, dat je zoiets flikt, dat je van je leraar geschiedenis te horen krijgt dat hij net les aan haar gaf, en dat er geen vuiltje aan de lucht was.
Voor iedereen die een (poging tot) zelfmoord nooit heeft meegemaakt is het makkelijk mekken, ik zou het ook vinden, tot vandaag, een gebeurtenis die jou, en de mensen om je heen, en om het slachtoffer heen, dermate aangrijpt dat je leraar jou eens niet troost, maar dat jij je leraar troosten moet, dat je een bokszak aan puin slaat uit pure radeloosheid, machteloosheid, dat je spontaan jankt omdat je niet weet wat je ermee moet, dat je huilende vrienden van je ziet, die niet weten wat ze ermee moeten, dat verschillende mensen spontaan naar het VU zijn gerend.
Ladies and gentlemen, zelfmoord kan dan misschien volgens jullie aandachtstrekkerij zijn, of misschien zelfs triest in de vorm van kansloos en knurfterig, maar sta er eens bij stil, wat een slachtoffer moet bewegen een poging tot zelfmoord te doen, hoe radeloos zo iemand moet zijn dat haar eerste woorden zijn, 'shit, ik leef nog'.
Denk daar maar eens over na.
Dat wou ik even kwijt.
Natuurlijk mag ik daar niet over oordelen, maar bedenk eens hoe dat voelt voor haar ouders/ familie/ vrienden en leerkracht etc Dus ik vind dat je zoiets niet kan maken, je berooft niet allleen jezelf van het leven.
heb je ooit egzien hoe verdrietig ouders en familie zijn? lees internet er maar op na, en boeken en tijdschriften etc etc. Nee ik blijf het geen goede oplossing vinden. OOK AL VOELT DIE PERSOON ZICH ENORM ALLEEN!, maar wie ben ik om daarover te oordelen
[Dit bericht is gewijzigd door MysteryWoman op 29-01-2004 22:38]
Er is gelukkig een erg groot verschil tussen mensen die zeggen/denken dat ze het doen en mensen die het daadwerkelijk doen...
p.s. wat ik nooit snap is waarom die mensen zoiets doen, of hun polsen doorsnijden. Dan spring je toch gewoon van de Domtoren af ofzo?
quote:Ik denk dat zelfs op een zeer wanhopig moment hoogtevrees erg moeilijk te overwinnen is. Al je hersencellen schreeuwen op dat moment tegen je dat je weer naar beneden moet gaan. Via de trap dus.
Op donderdag 29 januari 2004 22:37 schreef SnowBite het volgende:
p.s. wat ik nooit snap is waarom die mensen zoiets doen, of hun polsen doorsnijden. Dan spring je toch gewoon van de Domtoren af ofzo?
Mijn mening blijft er onveranderd verder door.
quote:Dat het een egoistische daad is is voor iedereen persoonlijk, dat heb ik ook gedacht voor ik dit meemaakte, je ziet zo iemand dagelijks, hetzij in een gesprek of via via, of al is het maar een passerende blik.
Op donderdag 29 januari 2004 22:35 schreef MysteryWoman het volgende:
heel triest eenzaam en intens verdrietig..... maar als je zoiets doet doe je heel veel mensen ontzettend veel verdrite ne pijn, je geet andere mensen (jij bijvoorbeeld) een heel 'angstig' gevoel. Ik denk dat als je je zo alleen en miserabel voelt daar niet meer aan denkt. Toch ben ik wel van mening dat het niet de juiste oplossing is. Sorry.
Natuurlijk mag ik daar niet over oordelen, maar bedenk eens hoe dat voelt voor haar ouders/ familie/ vrienden en leerkracht etc Dus ik vind dat je zoiets niet kan maken, je berooft niet allleen jezelf van het leven.
heb je ooit egzien hoe verdrietig ouders en familie zijn? lees internet er maar op na, en boeken en tijdschriften etc etc. Nee ik blijf het geen goede oplossing vinden. OOK AL VOELT DIE PERSOON ZICH ENORM ALLEEN!, maar wie ben ik om daarover te oordelen
En dan krijg je te horen dat diegene gesprongen is, of het egoistisch is of niet, het grijpt je als persoon enorm aan, en je gaat bij jezelf te rade, wat moet zo iemand gevoeld hebben om tot zo'n extreme maatregel over te gaan.
quote:Dat mag, ik probeer het gewoon op mijn manier te verwerken en misschien mensen aan het denken te zetten, dat niet elke zelfmoordpoging een potentiele schreeuw tot aandacht is, maar dat je radicaal ongelukkig moet zijn om zoiets te proberen.
Op donderdag 29 januari 2004 22:40 schreef Bastard het volgende:
Ik denk dat het je meer raakt als je het inderdaad ook van dichtbij hebt meegemaakt.Mijn mening blijft er onveranderd verder door.
a niemand weet wat er in dat meisje omging dat haar tot haar daad bracht
b niemand hier heeft er verstand van dus is niet gemachtigd dit soort vergaande uitspraken te doen!
c suicidaal zijn is een soort van ziekte net als iemand met leukemie of reuma, alleen dan psychisch. Ik walg er altijd zo van dat op 't moment dat iets niet lichamelijk is, dat mensen dan meteen denken dat er niets met je aan de hand is. Er zijn meer ziekten dan alleen lichamelijke hoor!!!
Dat is hardstikke egoistisch, denk eerst eens aan al die kinderen die daar een traumatische ervaring aan over houden. 
Moet je het zo nodig doen doe het dan rustig thuis, dan heeft (bijna) niemand er last van.
niemand weet wat die persoon dan denkt of hoe ie er aan toe is.
dat doe je echt niet zomaar.
meegemaakte ellende of een psychische stoornis.
daarom oordeel ik er niet over maar als je het dan doet probeer zo weinig mogelijk mensen een rotervaring te bezorgen. natuurlijk gaan familie/vrienden er ook kapot aan. maar als mensen geen uitweg zien moeten ze dan enkel blijven leven om anderen een rotervaring te besparen? misschien wel, misschien niet.
quote:ze heeft zich waarschijnlijk erg alleen en onbegrepen gevoeld. maar eidereen is er nu wel heel erg mee bezig en sommigen zullen zich enorm schuldig voelen. Ik vind dat gewoon niet juist. Ik kan me goed voorstellen dat je het soms totaal niet ziet zitten, maar je hebt mensen om je heen die van je houden en die altijd voor je klaar staan, ik vind niet dat jij dan maar kan zeggen: nou ik kap ermee. Stel dat het jouw dochter of vriendin of zus geweest was, hoe had jij je nu dan gevoeld?
Op donderdag 29 januari 2004 22:40 schreef Piro het volgende:[..]
Dat het een egoistische daad is is voor iedereen persoonlijk, dat heb ik ook gedacht voor ik dit meemaakte, je ziet zo iemand dagelijks, hetzij in een gesprek of via via, of al is het maar een passerende blik.
En dan krijg je te horen dat diegene gesprongen is, of het egoistisch is of niet, het grijpt je als persoon enorm aan, en je gaat bij jezelf te rade, wat moet zo iemand gevoeld hebben om tot zo'n extreme maatregel over te gaan.
Ik ken 2 personen die zelfmoord gepleegd hebben en ik vind het heerl erg, echt waar. Maar ik blijf erbij dat dit niet de juiste manier is geweest. Ik ahd ze graag willen helpen en met ze willen praten.
Dus ik heb het ook meegemaakt
Idioten heb je overal. Triest dat anderen er mee geconfronteerd moeten worden.
deed het licht uit
en genoot bij de gedachte dat ik de enige mens ter wereld ben met een schaduw in volstrekte duisternis
Het gekke/domme is idd dat maar heel weinig mensen die zelfmoord proberen te plegen echt dood willen. Meestal is het idd een roep om aandacht.
Er zijn namelijk veel effectievere, en ook minder pijnvolle manieren om er een einde aan te maken. En iemand die van 3 hoog springt wil volgens mij niet dood, die wil gewoon aandacht.
quote:helemaal mee eens! dat kan je niet doen. Ergh dat je hier eigenlijk niet gewoon kan zeggenw at je dnekt, je moet dat weer zo 'voorzichtig' doen. Damnn hoe zeg je dat, oke, als je het doet betrek er dan zo min mogelijk mensen bij.
Op donderdag 29 januari 2004 22:45 schreef Farao het volgende:
Als je zelfmoord wil plegen dan doe je het toch niet in een school.Dat is hardstikke egoistisch, denk eerst eens aan al die kinderen die daar een traumatische ervaring aan over houden.
Moet je het zo nodig doen doe het dan rustig thuis, dan heeft (bijna) niemand er last van.
WOEDE.
Woede over de manier waarop.
Woede over de lafheid en de zwakte.
Woede over de manier waarop diegenen blijkbaar geen boodschap hadden aan diegenen die ze achterlieten.
Laat ik het zo zeggen, als zo iemand zegt 'mijn leven is slecht' dan zegt diegene dus per definitie tegen iederen die in zijn of haar leven voorkomt ook 'jij bent slecht'. Daarom is dit egoistisch, narcistisch en ondoordacht. Diegenen die het in hun buurt zien zijn geschokt, geschrokken en gealarmeerd, alleen daarom al is het dus egocentrisch.
Het is een roep om aandacht, terwijl als je die mensen aandacht wilt geven ze er alles aan doen om gesloten te blijven en er alles aan doen om niet geholpen te kunnen worden.
Dramakoningin, meer kan ik er niet van zeggen.
Het aantal malen dat ik iemand heb opgezocht in het ziekenhuis n.a.v. een zelfmoordpoging? 11 keer.. Ik denk dat ik dus het recht heb om erover mee te praten.
quote:Ik vraag me dan ook af.
Op donderdag 29 januari 2004 22:46 schreef JosBoes het volgende:
als iemand werkelijk zo'n poging onderneemt is ie goed in de war.
niemand weet wat die persoon dan denkt of hoe ie er aan toe is.
dat doe je echt niet zomaar.
meegemaakte ellende of een psychische stoornis.
daarom oordeel ik er niet over maar als je het dan doet probeer zo weinig mogelijk mensen een rotervaring te bezorgen. natuurlijk gaan familie/vrienden er ook kapot aan. maar als mensen geen uitweg zien moeten ze dan enkel blijven leven om anderen een rotervaring te besparen? misschien wel, misschien niet.
Ik zou niet op mijn geweten willen hebben dat als ik weet dat mijn kind diepongelukkig is om het dan het recht te ontnemen te beslissen over zijn/haar eigen lijf en leven, als men zo iemand dat ontneemt maak je die persoon zijn/haar leven een hel, van de wieg tot het graf, dan ben ik liever verdrietig, terwijl ik weet dat ik de wensen van die persoon heb gehonoreerd en hem/haar een intens lijden heb bespaard.
quote:Dat hoef je niet, maar onderbouw het tenminste, aan mensen die zeggen 'aandachtstrekkerij' zonder enige vorm van onderbouwing heb ik echt geen boodschap, dan zou ik ook een aandachtstrekker moeten zijn omdat ik zoiets kwijt wil zeker.
Op donderdag 29 januari 2004 22:48 schreef MysteryWoman het volgende:[..]
helemaal mee eens! dat kan je niet doen. Ergh dat je hier eigenlijk niet gewoon kan zeggenw at je dnekt, je moet dat weer zo 'voorzichtig' doen. Damnn hoe zeg je dat, oke, als je het doet betrek er dan zo min mogelijk mensen bij.
Ik zeg alleen dat als je zoiets doet je er zo min mogelijk mensen bij moet betrekken?? wat ebdoel je, ik zeg ook in een eerdere reactie dat ik het OOK heb meegemaakt dus ga nou niet zeggen dat ik niet weetw aa ik het over heb, dat weet ik NL wel! (helaas!!!)
quote:Dat spijt me heel erg voor je, geloof me, maar juist daarom is het me een raadsel.
Op donderdag 29 januari 2004 22:46 schreef MysteryWoman het volgende:[..]
ze heeft zich waarschijnlijk erg alleen en onbegrepen gevoeld. maar eidereen is er nu wel heel erg mee bezig en sommigen zullen zich enorm schuldig voelen. Ik vind dat gewoon niet juist. Ik kan me goed voorstellen dat je het soms totaal niet ziet zitten, maar je hebt mensen om je heen die van je houden en die altijd voor je klaar staan, ik vind niet dat jij dan maar kan zeggen: nou ik kap ermee. Stel dat het jouw dochter of vriendin of zus geweest was, hoe had jij je nu dan gevoeld?
Ik ken 2 personen die zelfmoord gepleegd hebben en ik vind het heerl erg, echt waar. Maar ik blijf erbij dat dit niet de juiste manier is geweest. Ik ahd ze graag willen helpen en met ze willen praten.
Dus ik heb het ook meegemaakt
Ze hád mensen die voor haar klaarstonden, vrienden, school, naasten, hoe ver moet je dan in hemelsnaam heen zijn dat zelfs die mensen die je het meest dierbaar zijn geen uitkomst meer voor je bieden...
Je helpt mij in elk geval al genoeg door redelijk te reageren zonder gezeik.
bij jou op school man.
Laat ik eerst eens vragen hoe het met jou is en met je medeleerlingen, ik kan me voorstellen dat er genoeg zijn die het er best moeilijk mee hebben.
De motieven van de persoon die gesprongen is ken ik niet en hoef ik niet te weten, ik vind het al vreselijk dat ze tot die daad is gekomen is en tja of het egoistisch is, ik denk dat je als je al over zelfmoord nadenkt zover weg bent dat dat niet eens voor je meespeelt.
Sterkte in ieder geval en misschien tot woensdag, kijk maar of je komt
quote:Ik bedoel dat je niet erom heen hoeft te draaien, je mag best direct en bot zijn, maar onderbouw de botheid ook, ik doe verder geen afbraak aan het feit dat jij weet waar je het over hebt.
Op donderdag 29 januari 2004 22:53 schreef MysteryWoman het volgende:
huh?? ik snap jouw reactie hier totaaaaaal niet op.
Ik zeg alleen dat als je zoiets doet je er zo min mogelijk mensen bij moet betrekken?? wat ebdoel je, ik zeg ook in een eerdere reactie dat ik het OOK heb meegemaakt dus ga nou niet zeggen dat ik niet weetw aa ik het over heb, dat weet ik NL wel! (helaas!!!)
quote:En dat is nu het erge aan deze zaak: nabestaanden zijn er te emotioneel bij betrokken om rationeel te kijken naar de ellende die zo iemand meemaakt tot hij uiteindelijk ertoe besluit dat hij alleen zijn eigen leven heeft, dat niemand daar iets in feite mee te maken heeft en dat hij dus het recht heeft dit zelf stop te zetten. Het hoeft niet in elk specifiek geval een vraag om aandacht te zijn of een kwestie van andere mensen dit aan willen doen. Bij verreweg de meeste gevallen ligt de oorzaak veel dieper en ook lang niet altijd bij de zelfmoordenaar zelf.
Op donderdag 29 januari 2004 22:48 schreef BloodRayne het volgende:
WOEDE.
|
|
