Crash Test Dummies

Tijd om weer eens in de buidel te tasten en een klein bezoek te brengen aan mijn lokale "deuntjes-dealer" ....
Ik breng u spoedig verslag van mijn bevindingen UIO !

quote:

---

Op dinsdag 13 januari 2004 10:31 schreef UIO_AMS het volgende:

[..]

Nummer 3 A Worms' Life is lange tijd mijn favoriet geweest. Meer richting pop, je moet er wel een paar keer naar luisteren voordat je hem weet te waarderen.

---

...
Ik ben zeer beniewd hoe het nieuwe album klinkt!

"Who put the mad in the madhouse... you did baby, you did baby"

quote:

---

Op maandag 12 januari 2004 16:17 schreef UIO_AMS het volgende:
De naam van de CD is Puss 'n' Boots en qua muziek kun je deze CD volgens een vriend van me vergelijken met U2.

---

Leuke band, dat wel.

quote:

---

Op maandag 19 januari 2004 11:47 schreef UIO_AMS het volgende:
De schat!

[afbeelding]

---

Dank aan UIO_AMS voor het opnieuw onder de aandacht brengen (En tja, dan draai ik 'm maar meteen weer eens...) van deze hele leuke CD...

Zal mijn ogen open houden als ik de andere CD's van de gezelschap tegenkom...

Mag ik hier melden dat het me totaal niet aanspreekt? Of is dat heilig-schennis

quote:

---

Op dinsdag 27 januari 2004 15:57 schreef UIO_AMS het volgende:
topickick speciaal voor Tokay

De nummers die je opnoemde behoren ook tot mijn favorieten op die CD.

---

* Dan, jouw broer Brad schrijft altijd alle nummers voor de groep. Waarom?
Dan Roberts: Heel simpel. Omdat hij de beste liedjesschrijver van de groep is. Wat niet wil zeggen dat hij ons er niet bij betrekt, want hij staat open voor suggesties. Als Brad iets geschreven heeft, komt hij naar ons toe met een ruwe versie. En met onze inbreng sleutelt hij er net zo lang aan tot het een goede song is. Zelf voel ik niet de behoefte om nummers te schrijven, ik concentreer me liever op basgitaar spelen.
Michel Dorge: En ik hou het bij drummen. We zijn alle vijf met verschillende aspecten van muziek bezig, maar wel altijd in functie van Crash Test Dummies. Zodat je al na een paar tellen kunt zeggen: da's nu echt een typisch Crash Test Dummies-nummer.

*Omschrijf dat dan eens, dat specifieke geluid?
MD: Het zit hem in de combinatie van een paar dingen. Allereerst de stem van Brad, bas-bariton, heel diep en nogal ongewoon in de popmuziek. Dan de melodieen. We zijn geen band waarvan de leden zich op het podium in de schijnwerpers willen spelen met scheurende gitaarsolo's, langgerekte keyboardsolo's, of ellenlange drumpartijen. De melodie, daar draait het bij ons om. En niet te vergeten de songteksten. We proberen er elke keer toch wel wat meer van te maken dan 'Baby, baby take your pants off and I will love you all night'. We kiezen liever voor samenhangende, intelligente verhaaltjes.
Die drie aspecten: Brads stem, de melodieen en de teksten, maken ons tot wat we zijn in de muziekwereld. Ik weet ook niet hoe je onze muziek moet noemen. Alternatief? Pop? Mainstream? Feit is, dat we een heel herkenbaar eigen geluid hebben.

(wordt vervolgd...)

*Dan, het is altijd 'Dan, het jongere broertje van zanger Brad...', en nooit 'Brad, die toevallig de oudere broer is van basgitarist Dan...'. Stoort het je nooit dat jouw broer altijd als eerste genoemd wordt?
DR: Nee hoor, er wordt meestal gefocust op de zanger van een groep, zo is dat nu eenmaal. Ik ben basspeler, en als basspeler sta je gewoonlijk op de achtergrond. Ik zit daar niet mee, en voel ook geen jaloezie. Om helemaal eerlijk te zijn: ik ben blij dat ik niet in zijn schoenen sta. Ik zou niet kunnen omgaan met de stress! (grinnikt verlegen)
Brad en ik gaan op twee heel verschillende manieren met elkaar om: als broers, en als collega's. Die twee relaties houden we strikt gescheiden. Dingen die met ons werk te maken hebben, zullen nooit invloed hebben op onze persoonlijke band als broers. Als we bij onze ouders gaan eten, zullen we het nooit over de groep hebben, dan zijn we gewoon broers. Maar eenmaal in de groep dan zijn we collega's, bandmates, en gaan we op een zakelijke manier met elkaar om.
MD: En voor de rest van de band is dat wel zo prettig. Brad en Dan zullen nooit samenspannen, samenzweerderig doen. Binnen de band gaan ze merkbaar anders met elkaar om dan daarbuiten.

*En delen de broertjes een hotelkamer als de groep op tournee is?
DR: Nee! We hebben de helft van ons leven onze slaapkamer al moeten delen met elkaar. We brengen al zoveel tijd met elkaar door; thuis in Winnipeg wonen we zelfs in hetzelfde huis. Maar ook daar hebben we elk onze eigen kamers! Maar we ontbijten wel altijd samen.

(wordt vervolgd...)

*Wat is de vreemdste plek waar je je eigen muziek al gehoord hebt?
DR: Pfff, weet je, eigenlijk maakt het niet zo gek veel uit waar ik onze muziek hoor; zolang het niet bij mij thuis is, komt het nogal vreemd op me over. Of dat nu in New York is of hier in Belgie. Maar nu ik erover nadenk... Het vreemdste wat ik me kan herinneren, was dat ik op de strip van Las Vegas stond en er een limousine met open ramen voorbijreed, en uit die auto klonk een nummer van ons. Waarop er meteen dat gekke gevoel in me opkwam van: wow, we hebben het gemaakt!
MD: Ongeveer een week geleden belde ik met een vriendin in Costa Rica, en terwijl we zaten te kletsen zei ze opeens: 'He, wacht eens, God Shuffled His Feet is op de radio!', en ze hield de hoorn bij de speaker. Dat zijn behoorlijk rare situaties.

*Hoe zit het met jouw zangstem, Dan? How low can you go?
DR: Duidelijk niet zo laag als Brad, bij hem lijkt het wel vanuit zijn tenen omhoog te borrelen! Maar we hebben wel een beetje hetzelfde bereik. Tijdens live-optredens dubbel ik hem weleens. Maar ik vind mezelf niet zo'n goede zanger, ik heb nooit zangles gevolgd.

*Muzikant zijn betekent veel reizen, dus ook veel wachten... Hoe dood je de tijd tijdens een lange vlucht, of tijdens wachten op luchthavens?
MD: Voornamelijk door heel veel te lezen. Ik heb in Engeland een heel leuk muziektijdschrift ontdekt, The Wire, en daar kan ik in blijven lezen. Verder veel filosofische boeken en literatuur, vooral Milan Kundera. En ik ben een enorm fanatieke squash-speler. In elke stad waar ik kom, probeer ik te gaan squashen.
DR: Sinds een tijdje ben ik een enthousiaste amateurfotograaf. Ik vind het een zalige hobby, fotograferen is heel verslavend. Ik kan mijn gedachten ermee verzetten. (Tot de fotograaf: 'Ik wil daar straks nog wel even met je over doorpraten!')
Dus voordat dit interview begon, ben ik in de buurt van het hotel nog wat gaan rondlopen en heb ik wat foto's gemaakt.

*Nooit last van heimwee, als je voor lange tijd van huis bent?
DR: Jawel, maar misschien is het eerder een gevoel van verlangen naar rust, stabiliteit. Wat ik het meeste mis: mijn eigen bed. Elke nacht in een ander bed is best vermoeiend. Wat mis ik nog meer? Een koelkast met eten. Een film kijken op TV. Van die typisch huiselijke dingetjes.

*En mis je je familie?
DR: O, die natuurlijk ook! En mijn vriendin. Die mis ik vreselijk. Weet je wat zo heerlijk is aan thuis zijn? Dat je gewoon de weg weet. Dat je in een keer goed rijdt als je ergens naartoe moet. In een vreemde stad weet je nooit waar je naartoe moet.

*Als er iets gepubliceerd wordt over CTD gaat dat meestal over Brads lage stem, de ongewone naam van de groep, de grappige songteksten of jullie geneuriede mega-hit. Vertel eens iets dat we nog niet weten?
DR: Ellen Reid, onze achtergrondzangeres en keyboardspeelster, schrijft en regisseert al onze videoclips. En verder? Goh, ik vind het een leuke vraag, maar ik weet er niet meteen een antwoord op.

*Doen jullie bijvoorbeeld iets speciaals voordat jullie het podium op stappen?
MD: (met een doodernstig gezicht) Afgezien van enkele satanische rituelen waarbij we wat kleine kinderen offeren eigenlijk niet, nee.

*Ha ha! Bedankt voor het gesprek.

EINDE

Maar ik dacht: ik typ maar even door, dan kun je het hele artikel in een keer uitlezen; je hebt er al lang genoeg op moeten wachten...
Groetjes, en nu ga ik slapen.

quote:

---

Op donderdag 29 januari 2004 08:50 schreef UIO_AMS het volgende:
Ah, je hebt een niet-geactiveerd fotoboek. Daar staan in ieder geval wat reacties in

---

Toevallig trouwens dat jij ook zo'n fanatieke squasher bent.