quote:sla ons gesprek op, en kijk er ooit nog eens naar..misschien verandert je mening met de jaren nog eens
Op donderdag 28 juni 2001 15:09 schreef Aneurism het volgende:[..]
pardon?
Waarover, een vader die ik nooit heb gehad?
Iedereen met een beetje gezond verstand kan zich indenken dat ik hier niet verdrietig over ben, haat dat voel ik ja...Verdriet? Nooit, ik weet niet wat ik mis dus voel er ook geen verdriet over...
quote:he aego..dat is het helemaal..alles wat je zegt gebeurt nu ook..
Op donderdag 28 juni 2001 16:23 schreef aego het volgende:[..]
Onredelijke zaken: een omgangsregeling onderling treffen (die vervolgens niet wordt nagekomen ) ; zwart worden gemaakt door ex en anderen bij vrienden ( maar gelukkig vrienden hebben die daar volwassen mee omgaan ); een omgangsregeling moeten afdwingen bij rechterlijke macht en daar een advies krijgen over je kind van een organisatie ( kinderbescherming ) die geen contact heeft gehad met noch vader noch familie van ex; die omgangsregeling vervolgens niet nagekomen zien worden ; omgangsregeling na waarschuwing door rechter weer ingesteld zien worden maar getraineerd zien worden door ex ; je emoties inhouden wanneer je je zoontje ophaalt, en een opmerking door je ex geplaatst wordt die reacties uit kan lokken (gelukkig zelf volwassen genoeg zijn om te zien dat dit juist haar intentie is...)
Uiteindelijk komt die emotionele maalstroom wel tot rust; als mensen eerder zouden onderkennen dat ze hier in zitten, zouden ze anders (lees rationeler) reageren.
Een tip van de ene muzikant(hoewel amateur) voor de andere; reageer je mogelijke woede af in je muziek, dan heb je er tenminste nog wat aan....
enne wat betreft mijn muziek..ik ben hierdoor helemaal leeg geworden... ik kan niets uit mijn vingers of hoofd krijgen
quote:* Boondock_Saint kan hier niet over meepraten maar wenst ybm veel sterkte
Op woensdag 27 juni 2001 21:07 schreef youngbloodmusic het volgende:
Ik zei eerder in het topic-gebeuren dat de moeder van mijn kind (29) geestelijk gestoord was. Nu is zij geestelijk niet in orde, maar het is ook niet zo dat ze in een dwangbuis zit ofzo..
(anders had ze ook niet zulke mentale klappen kunnen uitdelen)
Ik heb vandaag een afspraak gehad bij de kinderbescherming voor een situatieschets van hoe de vork in de steel zit..
Dit is een onderdeel van de behandeling van het in werking stellen van de omgangsregeling.
Guess what?? Ik kom daar aan..een mevrouw neemt mij apart..en ze verteld me dat het helemaal niet nodig was voor mij om vandaag te komen,,, omdat mevrouwtje (de moeder van mijn kind) af had gebeld.
Nu, als je een serieus persoon bent, en beseft hoeveel van belang deze regeling is, dan doe je niet zoiets als dit.
Ze gooide vandaag haar eigen glazen in.
Ps, ik dacht altijd dat ik boos op haar was.
Ik ben er nu achtergekomen dat ik gewoon droef ben.
Dat heb ik de mevrouw van de kinderbescherming ook gezegd.
quote:Lol
Op donderdag 28 juni 2001 16:54 schreef Catootje het volgende:[..]
Nou, weet ik het niet hoor...maar dat kan dus volgens mij niet: je hebt toc ooit bij je vader gewoond, en nu ben je hardstikke boos. Kan ik mij heel goed voorstellen, maar ik denk dat het gemakkelijker is om je boos op te stellen dan je verdriet te voelen over het feit dat je vader een lul is...dat denk ik, en ik weet dat het heel soft klinkt, maar ach: It takes one to know one..as they say
Dit is een lachertje, ik mag die man niet, ik zal hem nooit mogen en ik erken hem niet als mijn vader. Je hebt nooit in een soortgelijke situatie gezeten, hoe kan je dan zeggen dat ik dit niet zo zie, ik zie het al zo vanaf mij 13de. Beetje lang 6 jaar om andere dingen te voelen die er zouden zijn...
quote:*auw, bijt niet* Op de eerste plaats wilde ik je niet beledigen, maar een ander gezichtspunt laten zien. Op de tweede plaats weet jij niet hoe mijn leven er heeft uitgezien. Dus gelieve je voorbarige conclusies voor je te houden. En mensen zijn in staat om hun hele leven dingen te verstoppen. Nogmaals, no harm intended!
Op donderdag 28 juni 2001 18:42 schreef Aneurism het volgende:[..]
Lol
Dit is een lachertje, ik mag die man niet, ik zal hem nooit mogen en ik erken hem niet als mijn vader. Je hebt nooit in een soortgelijke situatie gezeten, hoe kan je dan zeggen dat ik dit niet zo zie, ik zie het al zo vanaf mij 13de. Beetje lang 6 jaar om andere dingen te voelen die er zouden zijn...
....maar daarna ben ik weer triestig...
Soms kunnen mensen je leven zo structureel verwoesten dat je er voor kiest ze nooit meer te zien.
Dat is een beslissing die heel diep gaat, juist als het ook nog eens om familie gaat. En daar denk je echt wel over na. Dan kan er enkel nog medelijden zijn, geen verdriet.
Mijn moeder heeft zo'n keuze gemaakt, die ziet haar vader niet meer. Ik heb al twee keer zo'n keuze gemaakt, ik zie mijn ene opa niet en ik zie mijn ene oom niet. Er moet behoorlijk wat gebeuren voor je je familie geen kans meer geeft.
Hel allervervelendst zijn mensen die er niets van weten die dan zeggen "maar het blijft toch familie? zou je niet..." Want als je zo duidelijk die keuze hebt liggen dan zal je niet nee. Dan zal je nooit en nooit meer.
Heel jammer voor alle vaders hier die zich alleen voelen, maar bedenk ook eens hoe het is te leven met genen in je die je helemaal niet hebben wilt, omdat je momenten hebt dat je bang bent op iemand te lijken.
quote:Precies!
Op donderdag 28 juni 2001 20:26 schreef sataN het volgende:
Ik wil hier toch even voor Aneurism opkomen.Soms kunnen mensen je leven zo structureel verwoesten dat je er voor kiest ze nooit meer te zien.
quote:Heb ik 34 jaar over gedaan.
Dat is een beslissing die heel diep gaat, juist als het ook nog eens om familie gaat. En daar denk je echt wel over na.
quote:Je laat je inderdaad tot het uiterste tergen voor je eindelijk voor jezelf kiest, althans, ik wel.
Er moet behoorlijk wat gebeuren voor je je familie geen kans meer geeft.
quote:
Hel allervervelendst zijn mensen die er niets van weten die dan zeggen "maar het blijft toch familie? zou je niet..." Want als je zo duidelijk die keuze hebt liggen dan zal je niet nee. Dan zal je nooit en nooit meer.
quote:Dat is mijn grootste nachtmerrie
... maar bedenk ook eens hoe het is te leven met genen in je die je helemaal niet hebben wilt, omdat je momenten hebt dat je bang bent op iemand te lijken.
Daar zou ik zelfs voor willen bidden, dat dat nooit, never gebeurt. En ik ben zeer overtuigd Atheïst.
Samenzweringstheorieën behoren tot de wetenschap van onwetenden
quote:Ik begrijp zeer je ideeen daarover Elizabeth, stel je voor dat ik zo met mensen om zou gaan. Dat gevoelens zo weinig voor me betekenen, en dat ik door mijn gedrag iedereen kwijt raak die van me hield of had gehouden. Stel je voor dat ik net als hem zou worden, iedere paar jaar een nieuwe vrouw. Dat op een leeftijd van over de 50...
Op donderdag 28 juni 2001 20:38 schreef ElizabethR het volgende:[..]
Precies!
[..]Heb ik 34 jaar over gedaan.
[..]Je laat je inderdaad tot het uiterste tergen voor je eindelijk voor jezelf kiest, althans, ik wel.
[..]
[..]Dat is mijn grootste nachtmerrie
Ik kan het niet, mijn god dat kan ik echt niet. Hij is een van de redenen waarom ik nooit oud wil worden, hij heeft laten zien hoe dom je kan zijn op zo'n leeftijd. En hoe alleen je wel niet kan zijn, ook al mag je iemand naast je zijde hebben...
[edit: extreem zwartgallig en mogelijk kwetsend stuk weggehaald]
[Dit bericht is gewijzigd door weerdo op 28-06-2001 22:46]
quote:Ik wil hier toch even ook voor mezelf opkomen
Op donderdag 28 juni 2001 20:26 schreef sataN het volgende:
Ik wil hier toch even voor Aneurism opkomen.Soms kunnen mensen je leven zo structureel verwoesten dat je er voor kiest ze nooit meer te zien.
Dat is een beslissing die heel diep gaat, juist als het ook nog eens om familie gaat. En daar denk je echt wel over na. Dan kan er enkel nog medelijden zijn, geen verdriet.
Mijn moeder heeft zo'n keuze gemaakt, die ziet haar vader niet meer. Ik heb al twee keer zo'n keuze gemaakt, ik zie mijn ene opa niet en ik zie mijn ene oom niet. Er moet behoorlijk wat gebeuren voor je je familie geen kans meer geeft.
Hel allervervelendst zijn mensen die er niets van weten die dan zeggen "maar het blijft toch familie? zou je niet..." Want als je zo duidelijk die keuze hebt liggen dan zal je niet nee. Dan zal je nooit en nooit meer.
Heel jammer voor alle vaders hier die zich alleen voelen, maar bedenk ook eens hoe het is te leven met genen in je die je helemaal niet hebben wilt, omdat je momenten hebt dat je bang bent op iemand te lijken.
..Ik weet niet of je ook op mijn reacties doelde hoor, maar als dat zo is, dan wil ik toch nog es een poging doen om dingen recht te zetten.
Zoals ik volgens mij al vertelde, snap ik Aneurism's keuze om zijn vader niet te zien, heel goed. Daar gaat het mij ook niet om, waar ik op reageerde was de reactie die hij daarop gaf. Hij vertelde boos te zijn op zijn vader (net als ElizabethR), en daarop vertelde ik dat boosheid soms verdriet/teleurstelling verbergt. That's it. Hij ziet dat anders, en dat mag.
Mijn mening hierover is echter het volgende: je begint je leven altijd met maar twee mensen die er echt toe doen: je ouders. Kinderen zijn heel kwetsbaar, en doen hun uiterste best om hun ouders gelukkig te zien. Wanneer ouders problemen hebben, proberen kinderen die op kinderlijke wijze op te lossen. Dat uit zich in meerdere manieren: lastig zijn, of heel lief zijn, of noem-maar-op....zo hopen ze dat hun ouders ahw geen tijd hebben om boos te zijn op elkaar, of de vrede in huis te bewaren, of aan te geven: hee, hou es van mij, hier ben ik!
Als dan ouders scheidden, of een van de ouders is incapabel om de kids op te voeden, frustreert dat enorm. Het kind ziet om zich heen andere kinderen waarvan de ouders wel van hun kind houden. Dat frustreert en doet pijn (Ik ben zo stom, dat zelfs mijn vader/moeder niet van mij houdt), ook al is dit denkbeeld van het kind niet juist: de PIJN is er niet minder om. Het kind heeft het idee gefaald te hebben bij de twee meest belangrijke mensen in zijn leven.
Later, als het kind groter is, kan het meer inzicht verwerven in de manieren en gewoonten van de ouder(s). Rationeel kan je dan weten: hee, het is gewoon een etter, het ligt niet aan mij! De pijn wordt bedekt door de woede over het (gebrek aan) karakter van de ouder. En het kind kan dan een rationeel besluit nemen. Maar, emotioneel gezien, kan het kind zich enorm in de steek gelaten voelen. En dan kom ik dus aan bij het punt dat ik in deze discussie wil maken.
Vanuit het gezichtspunt van de ouders: Een kind zal zich altijd schuldig, verdeeld, verward, verlaten voelen over een scheiding en zeker als een van de ouders niet meer in beeld is (waarom is dat, ben ik niet lief genoeg). Zelfs in gevallen van incest moet vaak aan het kind worden uitgelegd dat het niet aan hem ligt dat papa niet meer komt. De verantwoordelijkheid voor het emotionele welzijn van dat kind ligt bij de ouders. Daarom vind ik dat ouders zich buitengewoon moeten inspannen om het kind te vertellen (in woord en daad) dat het niet aan het kind zelf ligt. (en dan bedoel ik niet verwennen met cadeautjes, dan doel ik op een veilige gezinssituatie met structuur en liefde) Het kind heeft twee ouders, en ook al zijn de ouders gescheiden en haten ze elkaar: het kind is daar een produkt van. En draagt dus alle genetisch consequenties met zich mee (als je pa een lul vindt, wat maakt dat dan je kind?).... Een beangstigend vooruitzicht voor het kind, zoals Satan al zei.
Vanuit het perspectief van het (volwassen) kind: Een kind is gewoon de lul wanneer ouders niet in staat zijn de scheiding in goede banen te leiden, of wanneer een ouder onstabiel blijkt te zijn. Dat is niet het schuld van het kind, en ook niet zijn/haar verantwoordelijkheid. De emoties die daarbij horen zijn navenant. Anders word het als het kind volwassen wordt/is. De emotionele erfenis van je ouders wordt in je rugzak gestopt en dat mag het kind(nu volwassen) meezeulen. Mijn punt is deze; nu ben jij er voor verantwoordelijk! Is niet eerlijk, maar imho wel waar. Als je blijft steken in de woede die je terecht voelt over het leed dat je is aangedaan, doe je jezelf tekort. Ik denk dat het belangrijk is om niet alleen die woede te voelen, maar ook het verdriet en en pijn en de angst en teleurstelling.
Misschien mag ik een tip geven: lees de boeken van Alice Miller eens (bijv. Drama van het begaafde kind is erg mooi en erg verhelderend voor me: ook al is het een verschrikkelijke titel)
en als ik nog een tip mag geven: als iemand zegt dat hij geen contact meer heeft met iemand. Respecteer dat besluit, Zoals al eerder gezegd: tis heel irritant als mensen je daarop beoordelen of veroordelen.
....maar daarna ben ik weer triestig...
je doet net alsof dat een emotie is die je eik niet zou mogen voelen. Oh jee, ben je boos, daar verbitter je van, wordt maar snel verdrietig en verwerk het, anders zeul je het met je mee!
Ik denk dat het zo niet zit.
Ik denk dat je op gegeven moment beseft hoe het zit, en dat je dan verdrietig wordt, en daarna pas boos.
Daar kan je een tijd mee rondlopen, maar op gegeven moment kan zo iemand je niets meer schelen. Hij kan doodvallen, nog 100 jaar doorleven, maakt het mij uit, als ik er maar niets mee te maken heb.
Dat is geen woede, dat is onverschilligheid. Omdat je je totaal van iemand heb afgesloten door je beslissing diegene nooit meer te willen zien.
quote:Tuurlijk mag je woede voelen, en terecht! Maar waar ik mijn vraagtekens bij zet, is dat iemand (alleen maar)woede voelt voor iemand die je nooit meer ziet. Geldt die woede die persoon of wat die persoon heeft gedaan? En als het dat laatste is, heb je dat dan goed verwerkt (oef, dat klinkt erg therapeutig) als je nog zoveel woede voelt? Jij zegt onverschilligheid, maar wat ik bijv. bij ElizabethR lees, en bij Aneurism..is woede. Dat is een andere emotie dan onverschilligheid, of medelijden dat zo'n persoon zo in elkaar zit, of een andere emotie.
Op vrijdag 29 juni 2001 10:46 schreef sataN het volgende:
Woede over het leed wat je is aangedaan?
je doet net alsof dat een emotie is die je eik niet zou mogen voelen. Oh jee, ben je boos, daar verbitter je van, wordt maar snel verdrietig en verwerk het, anders zeul je het met je mee!
Ik denk dat het zo niet zit.
Ik denk dat je op gegeven moment beseft hoe het zit, en dat je dan verdrietig wordt, en daarna pas boos.
Daar kan je een tijd mee rondlopen, maar op gegeven moment kan zo iemand je niets meer schelen. Hij kan doodvallen, nog 100 jaar doorleven, maakt het mij uit, als ik er maar niets mee te maken heb.
Dat is geen woede, dat is onverschilligheid. Omdat je je totaal van iemand heb afgesloten door je beslissing diegene nooit meer te willen zien.
Ik zeg niet dat je geen woede mag voelen, god weet dat ik daar niet bepaald vrij van ben. Maar de vraag die ik onszelf dus stel: wat betekent dat dan? Voor jezelf, niet voor die personen die uit ons leven zijn.
....maar daarna ben ik weer triestig...
quote:catootje...heb jij vannacht hiervoor in de boeken gezeten, of ben je overvallen met het goddelijke inzicht?
Op vrijdag 29 juni 2001 09:36 schreef Catootje het volgende:[..]
Ik wil hier toch even ook voor mezelf opkomen
Ik weet niet of je ook op mijn reacties doelde hoor, maar als dat zo is, dan wil ik toch nog es een poging doen om dingen recht te zetten.
Zoals ik volgens mij al vertelde, snap ik Aneurism's keuze om zijn vader niet te zien, heel goed. Daar gaat het mij ook niet om, waar ik op reageerde was de reactie die hij daarop gaf. Hij vertelde boos te zijn op zijn vader (net als ElizabethR), en daarop vertelde ik dat boosheid soms verdriet/teleurstelling verbergt. That's it. Hij ziet dat anders, en dat mag.
Mijn mening hierover is echter het volgende: je begint je leven altijd met maar twee mensen die er echt toe doen: je ouders. Kinderen zijn heel kwetsbaar, en doen hun uiterste best om hun ouders gelukkig te zien. Wanneer ouders problemen hebben, proberen kinderen die op kinderlijke wijze op te lossen. Dat uit zich in meerdere manieren: lastig zijn, of heel lief zijn, of noem-maar-op....zo hopen ze dat hun ouders ahw geen tijd hebben om boos te zijn op elkaar, of de vrede in huis te bewaren, of aan te geven: hee, hou es van mij, hier ben ik!
Als dan ouders scheidden, of een van de ouders is incapabel om de kids op te voeden, frustreert dat enorm. Het kind ziet om zich heen andere kinderen waarvan de ouders wel van hun kind houden. Dat frustreert en doet pijn (Ik ben zo stom, dat zelfs mijn vader/moeder niet van mij houdt), ook al is dit denkbeeld van het kind niet juist: de PIJN is er niet minder om. Het kind heeft het idee gefaald te hebben bij de twee meest belangrijke mensen in zijn leven.
Later, als het kind groter is, kan het meer inzicht verwerven in de manieren en gewoonten van de ouder(s). Rationeel kan je dan weten: hee, het is gewoon een etter, het ligt niet aan mij! De pijn wordt bedekt door de woede over het (gebrek aan) karakter van de ouder. En het kind kan dan een rationeel besluit nemen. Maar, emotioneel gezien, kan het kind zich enorm in de steek gelaten voelen. En dan kom ik dus aan bij het punt dat ik in deze discussie wil maken.
Vanuit het gezichtspunt van de ouders: Een kind zal zich altijd schuldig, verdeeld, verward, verlaten voelen over een scheiding en zeker als een van de ouders niet meer in beeld is (waarom is dat, ben ik niet lief genoeg). Zelfs in gevallen van incest moet vaak aan het kind worden uitgelegd dat het niet aan hem ligt dat papa niet meer komt. De verantwoordelijkheid voor het emotionele welzijn van dat kind ligt bij de ouders. Daarom vind ik dat ouders zich buitengewoon moeten inspannen om het kind te vertellen (in woord en daad) dat het niet aan het kind zelf ligt. (en dan bedoel ik niet verwennen met cadeautjes, dan doel ik op een veilige gezinssituatie met structuur en liefde) Het kind heeft twee ouders, en ook al zijn de ouders gescheiden en haten ze elkaar: het kind is daar een produkt van. En draagt dus alle genetisch consequenties met zich mee (als je pa een lul vindt, wat maakt dat dan je kind?).... Een beangstigend vooruitzicht voor het kind, zoals Satan al zei.
Vanuit het perspectief van het (volwassen) kind: Een kind is gewoon de lul wanneer ouders niet in staat zijn de scheiding in goede banen te leiden, of wanneer een ouder onstabiel blijkt te zijn. Dat is niet het schuld van het kind, en ook niet zijn/haar verantwoordelijkheid. De emoties die daarbij horen zijn navenant. Anders word het als het kind volwassen wordt/is. De emotionele erfenis van je ouders wordt in je rugzak gestopt en dat mag het kind(nu volwassen) meezeulen. Mijn punt is deze; nu ben jij er voor verantwoordelijk! Is niet eerlijk, maar imho wel waar. Als je blijft steken in de woede die je terecht voelt over het leed dat je is aangedaan, doe je jezelf tekort. Ik denk dat het belangrijk is om niet alleen die woede te voelen, maar ook het verdriet en en pijn en de angst en teleurstelling.
Misschien mag ik een tip geven: lees de boeken van Alice Miller eens (bijv. Drama van het begaafde kind is erg mooi en erg verhelderend voor me: ook al is het een verschrikkelijke titel)en als ik nog een tip mag geven: als iemand zegt dat hij geen contact meer heeft met iemand. Respecteer dat besluit, Zoals al eerder gezegd: tis heel irritant als mensen je daarop beoordelen of veroordelen.
Ik denk dat je er goed over na hebt gedacht..dit zou wel eens de beslissende slotconclusie kunnen zijn wat betreft dit onderwerp..
Maar het onderwerp is natuurlijk altijd nog open. Nogmaals.. blijf schrijven, ik vind het erg fijn om te zien hoe het er aan toegaat met bepaalde mensen..Zijn er ook nog moeders die de vader van hun kinderen weg willen houden van hun kind?? Schrijf dan ook!!
Iedereen mag wat zeggen...ook al weet je er niets van
quote:leg eens uit..die zucht
Op vrijdag 29 juni 2001 12:44 schreef judge het volgende:
Okay laat ik me er dan ook maar bijvoegen he, ik mag me kindje ook niet zien *zucht*
Maar het gaat gewoon hier om, mijn ex(nu mijn ex dus) heeft me toen we samenwoonde (2 jaar) gek gemaakt omdat ze perse al een kind wilde, ik wilde dat nog niet, ik zat toen nog op school.
Toen werd opeens haar vriendin zwanger en ik zag de bui al hangen, zeur zeur, letterlijk iedereen in mijn omgeving waarschuwde me, pas op, dalijk is ze ook opeens zwanger, en paf, ja hoor anderhalve maand later, was ze ook zwanger... achteraf genoeg vermoedens dat het met opzet is geweest ga ik hier verder niet op in...
We hebben toen veel ruzies gehad, meer van haar kant, ik had zoiets van, ja mag ik hier ook even van bijkomen, ik wilde wel graag kinderen, maar nog niet zo vroeg...
Toen op een dag kwam ik thuis, had ze het halve huis leeggehaald en nog heel veel andere dingen gedaan, die me nu nog pijn doen als ik eraan terug denk.
Vervolgens waren haar laatste woorden
"Jij mag van mij de vader niet meer zijn, en is alleen maar lastig als ik een ander krijg" daar ben je dan 6 jaar mee samen geweest, uh kan je wel zeggen dat ik toen even kapot ging van binnen, van pijn en verdriet.
Nu, weet ik via via, dat het vorig jaar augustus is geboren, maar ik weet niet eens hoe het heet, ik hoorde dat het een zoontje was...
En er gaat geen dag voorbij dat ik niet verlang om mijn kindje te mogen zien, geen dag.
Eerlijk gezegd mogen moeders die daar zo simpel over denken, van "is mijn kind" NAAR HELLLLLLLL LOPEN, stelletje grote klote egoisten *sorry voor het woordgebruik* maar van binnen ga ik wel iedere dag beetje bij beetje kapot, maar dat BESEFFEN dat soort moeders vaak niet, tja of juist wel...
quote:Dat vind ik dus echt heel lame en heel erg laag van dat meissie. Klinkt ook niet erg volwassen, hoe oud is ze eigenlijk? Jij zei dat je nog opschool zat, dus zo oud zal dat wel niet zijn dan.
Op vrijdag 29 juni 2001 13:04 schreef judge het volgende:
Er is een tijd geleden een heel uitgebreide topic over geweest, waar ik alles in vertelde, maar dat is al weer een tijd terug.Maar het gaat gewoon hier om, mijn ex(nu mijn ex dus) heeft me toen we samenwoonde (2 jaar) gek gemaakt omdat ze perse al een kind wilde, ik wilde dat nog niet, ik zat toen nog op school.
Toen werd opeens haar vriendin zwanger en ik zag de bui al hangen, zeur zeur, letterlijk iedereen in mijn omgeving waarschuwde me, pas op, dalijk is ze ook opeens zwanger, en paf, ja hoor anderhalve maand later, was ze ook zwanger... achteraf genoeg vermoedens dat het met opzet is geweest ga ik hier verder niet op in...
We hebben toen veel ruzies gehad, meer van haar kant, ik had zoiets van, ja mag ik hier ook even van bijkomen, ik wilde wel graag kinderen, maar nog niet zo vroeg...
Toen op een dag kwam ik thuis, had ze het halve huis leeggehaald en nog heel veel andere dingen gedaan, die me nu nog pijn doen als ik eraan terug denk.
Vervolgens waren haar laatste woorden
"Jij mag van mij de vader niet meer zijn, en is alleen maar lastig als ik een ander krijg" daar ben je dan 6 jaar mee samen geweest, uh kan je wel zeggen dat ik toen even kapot ging van binnen, van pijn en verdriet.Nu, weet ik via via, dat het vorig jaar augustus is geboren, maar ik weet niet eens hoe het heet, ik hoorde dat het een zoontje was...
En er gaat geen dag voorbij dat ik niet verlang om mijn kindje te mogen zien, geen dag.
Eerlijk gezegd mogen moeders die daar zo simpel over denken, van "is mijn kind" NAAR HELLLLLLLL LOPEN, stelletje grote klote egoisten *sorry voor het woordgebruik* maar van binnen ga ik wel iedere dag beetje bij beetje kapot, maar dat BESEFFEN dat soort moeders vaak niet, tja of juist wel...
quote:Ik heb maar een raad...
Op vrijdag 29 juni 2001 13:04 schreef judge het volgende:
Er is een tijd geleden een heel uitgebreide topic over geweest, waar ik alles in vertelde, maar dat is al weer een tijd terug.Maar het gaat gewoon hier om, mijn ex(nu mijn ex dus) heeft me toen we samenwoonde (2 jaar) gek gemaakt omdat ze perse al een kind wilde, ik wilde dat nog niet, ik zat toen nog op school.
Toen werd opeens haar vriendin zwanger en ik zag de bui al hangen, zeur zeur, letterlijk iedereen in mijn omgeving waarschuwde me, pas op, dalijk is ze ook opeens zwanger, en paf, ja hoor anderhalve maand later, was ze ook zwanger... achteraf genoeg vermoedens dat het met opzet is geweest ga ik hier verder niet op in...
We hebben toen veel ruzies gehad, meer van haar kant, ik had zoiets van, ja mag ik hier ook even van bijkomen, ik wilde wel graag kinderen, maar nog niet zo vroeg...
Toen op een dag kwam ik thuis, had ze het halve huis leeggehaald en nog heel veel andere dingen gedaan, die me nu nog pijn doen als ik eraan terug denk.
Vervolgens waren haar laatste woorden
"Jij mag van mij de vader niet meer zijn, en is alleen maar lastig als ik een ander krijg" daar ben je dan 6 jaar mee samen geweest, uh kan je wel zeggen dat ik toen even kapot ging van binnen, van pijn en verdriet.Nu, weet ik via via, dat het vorig jaar augustus is geboren, maar ik weet niet eens hoe het heet, ik hoorde dat het een zoontje was...
En er gaat geen dag voorbij dat ik niet verlang om mijn kindje te mogen zien, geen dag.
Eerlijk gezegd mogen moeders die daar zo simpel over denken, van "is mijn kind" NAAR HELLLLLLLL LOPEN, stelletje grote klote egoisten *sorry voor het woordgebruik* maar van binnen ga ik wel iedere dag beetje bij beetje kapot, maar dat BESEFFEN dat soort moeders vaak niet, tja of juist wel...
Ga hem opzoeken
doe wat je kunt doen
Praat met haar voor zover het nog kan..
Zoek hem in ieder geval op
Laat je gezicht zo vaak mogelijk zien
Probeer met haar een soort van omgangsregeling te fixen
haal hem op ofzo van de creche
neem het zware werk uit haar handen
Laat zien dat je het aankan
En BOVENAL: LAAT NOOIT OVER JE HEENLOPEN........HOE MOEILIJK HET OOK IS!!!!!!!!!!!!
ik heb teveel over me heen laten lopen
daarvan heb ik geleerd
1 jaar is nog niet te laat
Denk eraan dat het je bloed is
Het zal je toch moeten aanvoelen als iemand speciaals
Mijn zoontje weet ergens wel dat ik iemand belangrijker ben dan anderen...maar hij weet het ook niet helemaal zeker..denkik
hij wordt 3 binnenkort
hoe heet jij?
hoe oud ben jij
waar woon je??
Ik ben 24
ik was ook nog op school toen het gebeurde
ik ben er ook ingeluisd
HET IS NOG NIET TE LAAT VOOR JOU EN JE ZOON!!!!!!!!!!
neem actie
NU!!!!!!
je hebt je niet aangemeld als wettige vader
Eis een dna-test
kost wel ongeveer 3500 gulden..
maar dan weet je meteen of het een hoer was of niet
met alle respect, natuurlijk.
Trouwens.. dan weet je meteen of je gerechtelijk iets kunt uithalen zonder je vingers te verwonden...
Je hebt jezelf bij de burgerlijke stand niet aangemeld als zijn vader
zijn bio-vader..als je test positief uitwijst...doen!!
neem een advocaat..vertel hem alles..
doe nou maar
anders blijft je leven en het zijne zo......voor altijd
Zij was een jaar ouder als ik.
Het is geboren vorig jaar rond augustus, maar ik heb zelfs geen geboorte kaartje gehad... Ik heb via via moeten horen dat ik een zoontje heb, en zelfs dat heb ik alleen maar gehoord.
De enige pijnlijke woorden die ik nu nog heel goed herinner toen ze wegging (ze was toen nog zwanger)
"Jij mag de vader niet meer zijn, en is ook alleen maar lastig als ik een ander krijg"
Ik heb mijn kind dus niet kunnen erkennen, ze was toen al weg, het enige wat ik van mijn eigen kindje heb gezien, is de echo *zucht* en zelfs die foto's had ze meegenomen...
Er zijn dagen dat het heel goed met me gaat, maar ook dagen dat ik kapot ga van binnen van verdriet. het is zo raar, het is net alsof het je blijft trekken, het laat je niet met rust...
En over me heen laten lopen doe ik zeker niet meer, dat heb nu 2 keer laten gebeuren, NOOIT meer...
Ik kwam erachter dat haar beste vriendin een site had, over baby's en ik had zelfs het vermoeden dat er ook foto's van mijn kleintje opstaan, alleen ik denk dat ze die weg heeft gehaald.
familie.clubs.nl/eigenwijs
Ik heb nu een beetje de eerste stapjes gezet, en ik zet nu door, want ik wil gewoon me kind zien, want hoe goed iedereen ook komt met al hun raad, ik kan het niet los laten, ik heb het een jaar lang geprobeert, en ik weet gewoon, het zal me nooit met rust laten.
Ik vind het zo gemeen, als ze zo graag kinderen wilde, waarom ging ze dan niet van me weg, en naar de sperma bank ofzo, maar waarom dit?...
Maar -->youngbloodmusic, hoe ben jij er dan ingeluisd? hoe is dat bij jou gegaan????
quote:nou..moetjeluisteren
[b]
Maar -->youngbloodmusic, hoe ben jij er dan ingeluisd? hoe is dat bij jou gegaan????
Ik zat op dezelfde school als zij. Zij was 4 jaar ouder. Ik ging goed met haar om, en van het 1 kwam het ander. Dit was in mijn ogen gewoon gezellig, en ik heb n=haar dat ook vanaf het begin gezegd. Ik heb altijd open kaart gespeeld met haar. Nu is het erg gemakkelijk om iemand te pakken op zijn eerlijkheid, door oneerlijk terug te doen.
Zij ging met mijn luchtige opvatting van de 'omgang' tussen ons akkoord, maar ze heeft ondertussen eventjes stiekem 7 maanden zwanger rondgelopen, zonder dat ik het wist.
Dat ik het niet doorhad komt doordat ze nogal dik is, en periodes heeft dat dat verandert.
Dus....ze was dus zwanger.. 7 maanden...en ik moest geloven dat ze er al die tijd niets vanaf wist..
Tot op de dag van vandaag toe geloof ik haar niet.
Ik was dus helemaal niet klaar voor het vaderschap, zoals je kennelijk nu begrijpt..
Ik zat in mijn tweede jaar van mijn HBO, en ik was 21.
Vanaf toen is het helemaal fout gegaan.
Zij wilde mij dus gaan vastbinden, met als hulpmiddel en dreigement het kind.
Ze dwong me haar als vriendin voor te stellen aan iedereen om mij heen en dat is heel erg fout gegaan.
Toen zei zij dat ze me een tijdje niet wou zien, en dat vond ik best zo, maar ik wou mijn kind wel gewoon kunnen zien.
Dat is niet goed verlopen..
Ik heb met interesse jullie gedachtenwisseling gelezen.
Ik zag dat jullie linkten naar een site die ik voor een groot deel onderhoud.
Ik ben zelf zowel zorgend vader voor mijn zoon als dwaze vader van mijn dochter.
Ik schrijf af en toe over dit onderwerp.
Bijvoorbeeld een boekje over het zogenaamde ouderverstotingssyndroom. (zie http://home-1.worldonline.nl/~csnel/jz/pas.html) Dat gaat dus over kinderen die geleerd hebben ( in de regel ten onrechte) om een van hun ouders te haten.
Ik bereid nu een tweede boekje voor over dat onderwerp weer in opdracht van het Platform SCJF.
Ik zou jullie op het hart willen drukken niet te snel te geloven dat er iets mis is met de ouder die je niet ziet. Zelfs als dat wordt bevestigd door rapportages van kinderbescherming en dergelijke.
Als jullie er meer van willen weten hoor ik dat graag.
Het kan zijn dat ik het kan gebruiken voor het boekje ( na toestemming pas)
Jullie zijn welkom om mij te mailen:
zander@daxis.nl.
Ik weet niet of ik elke dag naar de reacties op deze plek kan kijken. Dus als je mij persoonlijk iets wilt vertellen, mail me dan.
met vriendelijke groet
Joep Zander
http://pappa.nl.nu
http://joep.nl.nu
quote:
Op maandag 02 juli 2001 21:46 schreef joep het volgende:
DagIk heb met interesse jullie gedachtenwisseling gelezen.
Ik zag dat jullie linkten naar een site die ik voor een groot deel onderhoud.
Ik ben zelf zowel zorgend vader voor mijn zoon als dwaze vader van mijn dochter.Ik schrijf af en toe over dit onderwerp.
Bijvoorbeeld een boekje over het zogenaamde ouderverstotingssyndroom. (zie http://home-1.worldonline.nl/~csnel/jz/pas.html) Dat gaat dus over kinderen die geleerd hebben ( in de regel ten onrechte) om een van hun ouders te haten.Ik bereid nu een tweede boekje voor over dat onderwerp weer in opdracht van het Platform SCJF.
Ik zou jullie op het hart willen drukken niet te snel te geloven dat er iets mis is met de ouder die je niet ziet. Zelfs als dat wordt bevestigd door rapportages van kinderbescherming en dergelijke.
Als jullie er meer van willen weten hoor ik dat graag.
Het kan zijn dat ik het kan gebruiken voor het boekje ( na toestemming pas)Jullie zijn welkom om mij te mailen:
zander@daxis.nl.Ik weet niet of ik elke dag naar de reacties op deze plek kan kijken. Dus als je mij persoonlijk iets wilt vertellen, mail me dan.
met vriendelijke groet
Joep Zander
http://pappa.nl.nu
http://joep.nl.nu
dit is een grap zeker Ouders leren haten, meneer Joep u moet eens goed leren luisteren. Ik heb niemand leren haten, ik heb nooit iemand gehaat tot mijn vader zijn acties ondernam. Ik heb 3 jaar in een angst moeten leven, en heb het een en ander meegemaakt waar ik een tijd voor in behandeling ben geweest. Dit heb ik niet geleerd dit is door mijn strot geduwd door een man die 6 kinderen bij 3 verschillende vrouwen heeft gekregen, een man die !ALLE! en dan meen ik echt !ALLE! kinderen niet ziet. Dan ben ik de middelste, mijn halfzuster van over de 30 wil hem al niet eens meer zien en dat was al zelfs voor ik geboren was. Kinderen leren hun ouders niet te haten, kinderen worden bedrogen door hun ouders en sommige ouders willen alleen de kinderen om zichzelf en de tegenpartij pijn te doen. Ik was een jongen van 12, ik heb dus beter geweten dan een baby van 2 maanden die weg word gehouden. Ik denk dat dit tevens zo beschouwd word door elizabethR omdat we beide deze keus hebben gemaakt op latere leeftijd, maar dat is aan haar om te bepalen. Dus zeg niet dat kinderen leren te haten, ouders hebben daar geheel hun eigen vinger in. En ik geef toe dat elke situatie anders is.
Dit heb ik erover te zeggen en ik hoef niet te mailen, ergens op dit forum dwaalt er nog een verhaal over wat mij is aangedaan in 3 jaar tijd lees dat en leer ervan.
Het mag niet gepubliceerd worden (ten eerste omdat het waarschijnlijk de moeite niet waard is, ten tweede omdat die man het niet verdiend om zijn daden opgeheerlijkd te hebben in een boekje.)
Veel sucsess met het schrijven van je boek.
Aneurism
Anurism==> ik ben het gedeeltelijk met je eens inderdaad het wordt je niet "geleerd" het wordt je gewoon door je strot geramd... Waar ik echter een beetje van je afwijk is dat ik denk dat de haat die je nu voelt voor je "vader" niet de laatste fase in je verwerkings proces is... en dat er misschien nog wel verdriet zou kunnen komen (soms weet je niet eens waar het vandaan komt maar het zou daarvan kunnen komen)
Ik heb in een soort gelijke situatie gezeten alleen zie ik dan mijn moeder niet meer... van mijn 12e tot mijn 17e heb ik haar elke week bezocht samen met haar nieuwe man en heb daar ook dingen gezien die ik niemand wat toe wens... en inderdaad zoals al eerder in het forum vermeld komt de stap om te "breken" eigenlijk (te) laat ikzelf heb besloten om op mijn 17e niet meer met mijn zogenaamde moeder om te gaan... deze beslissing heeft dus lang geduurt... ik was op mijn 17e ook erg boos op die mensen en wat me is aangedaan heb lang lopen twijfelen over een eventuele aanslag (gelukkig kwam ik erachter dat het meer na dan voordelen op leverde) Op dit moment ben ik 24 (bijna een kwart eeuw) Ik heb dat hoofdstuk helemaal afgesloten en leef mijn leven zoals ik dat wil ik voel geen haat of verdriet meer voor haar... ze is gewoon iemand uit mijn verleden waar ik geen enkele binding (geestelijk, gevoelsmatig) meer mee heb...
Dat wilde ik even kwijt...
Ik hoop voor iedereen met problemen dat ze er uiteindelijk uit komen en positief het leven in kunnen kijken
Allen SUCCES 
quote:Ja Psies wat ik bedoelde en zelf ervaren heb. Toch moet ik er ook wel een kanttekening bij plaatsen: ik heb veel uit mijn omgeving gezien (kwa echtscheidingen), en wat ik merk is dat veel ouders hun kids inzetten als (s)pion. (nou, die moeder van jou, vinnik toch wel raar dat..) En wat ik merk aan de generatie van mijn ouders in ieder geval (ikzelf ben dertig jaar oud), is dat met name de vrouwen geneigd zijn om hun kids emotioneel te chanteren: als jij je vader wilt zien hoef je niet meer op mij te rekenen, na alles wat ik voor jou heb gedaan...etc.
Op dinsdag 03 juli 2001 10:20 schreef pmponer het volgende:
pfff... moeilijke verhalen allemaal...
Anurism==> ik ben het gedeeltelijk met je eens inderdaad het wordt je niet "geleerd" het wordt je gewoon door je strot geramd... Waar ik echter een beetje van je afwijk is dat ik denk dat de haat die je nu voelt voor je "vader" niet de laatste fase in je verwerkings proces is... en dat er misschien nog wel verdriet zou kunnen komen (soms weet je niet eens waar het vandaan komt maar het zou daarvan kunnen komen)Ik heb in een soort gelijke situatie gezeten alleen zie ik dan mijn moeder niet meer... van mijn 12e tot mijn 17e heb ik haar elke week bezocht samen met haar nieuwe man en heb daar ook dingen gezien die ik niemand wat toe wens... en inderdaad zoals al eerder in het forum vermeld komt de stap om te "breken" eigenlijk (te) laat ikzelf heb besloten om op mijn 17e niet meer met mijn zogenaamde moeder om te gaan... deze beslissing heeft dus lang geduurt... ik was op mijn 17e ook erg boos op die mensen en wat me is aangedaan heb lang lopen twijfelen over een eventuele aanslag (gelukkig kwam ik erachter dat het meer na dan voordelen op leverde) Op dit moment ben ik 24 (bijna een kwart eeuw) Ik heb dat hoofdstuk helemaal afgesloten en leef mijn leven zoals ik dat wil ik voel geen haat of verdriet meer voor haar... ze is gewoon iemand uit mijn verleden waar ik geen enkele binding (geestelijk, gevoelsmatig) meer mee heb...
Dat wilde ik even kwijt...
Ik hoop voor iedereen met problemen dat ze er uiteindelijk uit komen en positief het leven in kunnen kijken
Allen SUCCES
Daarnaast moet ik ook wel eerlijk bekennen dat die dwaze vader-organisatie mij behoorlijke jeuk bezorgt.
....maar daarna ben ik weer triestig...
|
|
