Captain Beefheart

TRM is een niet bepaald toegangkelijke plaat. Je moet hem echt meerdere keren luisteren voordat je hem 'snapt', maar verder kun je er veel plezier van hebben zodra je hem 'snapt' . Verder zijn de laatste twee albums (Doc at the Radar Station en Ice Cream for Crow) aan te bevelen.

TMR, niet TRM.

Ook goed. Ik ben nog niet echt wakker. Maandagmorgenziekte

Heb bij Beefheart het tegenovergestelde van wat de meesten hebben. Niet eerst wennen en daarna goed, ik vind hem juist vooral in het begin goed, daarna minder. Of niet zozeer minder, anders, ik waardeer hem om andere dingen. Het is ook niet zo dat ik hem nu minder waardeer dan vroeger, zoals je als puber een Led Zeppelin-tijd hebt en er daarna niet meer naar om kijkt. Ik ken niet alles van Beefheart en hoor van tijd tot tijd iets nieuws van hem, en dan vind ik het in het begin heel bijzonder, daarna wordt het anders.

Experimenteren is leuk, maar uiteindelijk komt het, voor mij tenminste, toch aan op de kale melodieën en de riffs. Als die er niet zijn, of van mindere kwaliteit, dan kan de experimenteerdrift de plaat niet redden. De meeste popmuziek verveelt mij strikt muzikaal al vrij snel, en haalt zn aantrekkingskracht uit andere dingen - productie, sfeer, attitude, de stem van de zanger. Op die punten scoort Beefheart ook hoog bij mij, en dat zijn ook blijvende elementen, maar de bekoring van de experimenteerdrift, het verrassende, het ongehoorde, dat heb ik bij hem in het begin heel veel, maar dat slijt. Daarna blijft er nog steeds veel over, maar niet zoveel als bij mijn grootste favorieten (in de popmuziek).

Die kunnen het namelijk beide, hun ingevingen zijn zowel krankzinnig en bijzonder als mooi, luisterbaar en direct. Er zijn er voor mij maar een paar die dat konden, de Beatles, Stevie Wonder, Hendrix, Zappa als hij zin had, Joni Mitchell soms, Brian Wilson, de Zombies op Odessey and Oracle, Procol Harum met A whiter shade of pale. Bijzondere melodieën, gedurfde harmoniën en akkoorden, bizarre riffs en complexe arrangementen - en tegelijk zoveel gevoel voor melodie en harmonie dat ze overal mee weg komen. Beefheart niet, en niet alleen omdat hij dat meestal niet wilde. Hoewel ik hem hoog heb zitten, wat minder hoog dan die anderen.

Binnen de (toegegeven, beperkte) kaders van de metal kon ook Metallica het trouwens, 20 jaar alternative, progressive, melodic death, technical death en post industrial whatever metal doet niets af aan het muzikaal bijzondere én het luisterbare (mooie, opzwepende) van hun beste momenten; en ik kan dan ook niet instemmen met de opmerking hierboven dat Unconditionally guaranteed in ieder nummer interessanter is dan Metallica. Niet altijd, maar op Master of Puppets zijn riffs te horen die ook Beefheart niet in zich had (laat staan op Unconditionally guaranteed!), maar die me toch na 100 keer nog niet vervelen, of ik het nu luister of zelf speel. Muzikaal interessanter, maar ook gewoon mooier.

Wauw, best triest dat dit topic nogmaar twee pagina's heeft.

quote:

Op maandag 1 november 2010 14:52 schreef HalloweenJack het volgende:
Wauw, best triest dat dit topic nogmaar twee pagina's heeft.

Wees blij. Sommige muziek moet maar enkele echte diehard fans hebben. Daar heeft Don dan ook ooit op een zwarte maandag verkeerd gegokt. (Blue Jeans MoonBeams, Unconditionally Guaranteed om commercieel door te breken) om toch met Shiny Beast, Doc en Crow toch weer sterker terug te komen met nieuwe leden die de Captain toch goed aanvoelden.

quote:

Op maandag 1 november 2010 13:24 schreef Scribent het volgende:
Experimenteren is leuk, maar uiteindelijk komt het, voor mij tenminste, toch aan op de kale melodieën en de riffs. Als die er niet zijn, of van mindere kwaliteit, dan kan de experimenteerdrift de plaat niet redden. De meeste popmuziek verveelt mij strikt muzikaal al vrij snel, en haalt zn aantrekkingskracht uit andere dingen - productie, sfeer, attitude, de stem van de zanger. Op die punten scoort Beefheart ook hoog bij mij, en dat zijn ook blijvende elementen, maar de bekoring van de experimenteerdrift, het verrassende, het ongehoorde, dat heb ik bij hem in het begin heel veel, maar dat slijt. Daarna blijft er nog steeds veel over, maar niet zoveel als bij mijn grootste favorieten (in de popmuziek).

Het experiment boeit mij niet meer dan dat het een gevolg is van de creatieve geest die de vrijheid neemt. Dat moet ook gebeuren, en daar houden we dan Trout Mask Replica aan over, en zo zie ik die plaat dan ook, als eentje die er gewoon uitmoest, niet zozeer als iets wat de luisteraar veel te bieden heeft in de hoedanigheid van gewone luisteraar.

quote:

Die kunnen het namelijk beide, hun ingevingen zijn zowel krankzinnig en bijzonder als mooi, luisterbaar en direct. Er zijn er voor mij maar een paar die dat konden, de Beatles, Stevie Wonder, Hendrix, Zappa als hij zin had, Joni Mitchell soms, Brian Wilson, de Zombies op Odessey and Oracle, Procol Harum met A whiter shade of pale. Bijzondere melodieën, gedurfde harmoniën en akkoorden, bizarre riffs en complexe arrangementen - en tegelijk zoveel gevoel voor melodie en harmonie dat ze overal mee weg komen. Beefheart niet, en niet alleen omdat hij dat meestal niet wilde. Hoewel ik hem hoog heb zitten, wat minder hoog dan die anderen.

Dat zie ik helemaal niet zo. Zappa evenaart hem wel in ideeenrijkdom, maar varieert ook vaak op hetzelfde thema (hij heeft dan ook heel veel gemaakt) en is toch een beetje een ingenieur, een techneut, met weinig directe emotie. Hendrix is een absoluut genie, maar blinkt slechts hier en daar en af en toe uit in complexiteit, en is overwegend briljant aan het improviseren. De rest van wat je noemt ken ik allemaal wat minder, maar wat de Beatles betreft heb ik totaal niet idee dat die zich qua complexiteit enigzins in de buurt bevinden. Veel toeters en bellen ja, laat die weg en er blijven relatief, in vergelijking met CB dus, simpele nummers over. Ik vind platen als Clear Spot en Shiny Beast echt prop en propvol zitten met ideeen en afwisseling.

Is het niet gewoon een beetje dat je van vrij melodieuze muziek houdt en dat het hortende en stotende, ruige, abstracte, onoverzichtelijke en agressieve van Beefheart je de toegang ontneemt? Als je er niet in meegezogen wordt, dan is het natuurlijk ook moeilijk het in volledigheid en dus ook in al zijn complexiteit tot je te nemen.

quote:

Binnen de (toegegeven, beperkte) kaders van de metal kon ook Metallica het trouwens, 20 jaar alternative, progressive, melodic death, technical death en post industrial whatever metal doet niets af aan het muzikaal bijzondere én het luisterbare (mooie, opzwepende) van hun beste momenten; en ik kan dan ook niet instemmen met de opmerking hierboven dat Unconditionally guaranteed in ieder nummer interessanter is dan Metallica. Niet altijd, maar op Master of Puppets zijn riffs te horen die ook Beefheart niet in zich had (laat staan op Unconditionally guaranteed!), maar die me toch na 100 keer nog niet vervelen, of ik het nu luister of zelf speel. Muzikaal interessanter, maar ook gewoon mooier.

Mooier is een kwestie van smaak. Het heeft niet zoveel zin om daarover te gaan twisten, bedenk ik me net. Dus dan het interessante, het complexe, het inventieve: Ik hou heel erg veel van muziek waarin heel veel gebeurt, die propvol zit. Een drummer valt me bijvoorbeeld meestal pas op als die zijn partijtje meedrumt, als er te weinig variatie in zit, ik heb het liefst dat ze allemaal voor zichzelf lijken te zijn begonnen, waarna het bij nader inzien toch één geheel blijkt. En ik hou heel erg veel van harde muziek, de hardrock en wat daaruit voortkwam. Dan zou je zeggen dat dat Metallica waar je het over hebt mij een keer opgevallen zou moeten zijn. Terwijl mijn indruk telkens weer is: saaaai.

Safe As Milk is inderdaad veel toegankelijker dan ik had gedacht En TMR heeft zo zijn momenten maar het is inderdaad een beetje raar...dat gaat wat tijd kosten

Safe as Milk is erg tof idd. Volgens mij ook de enige plaat waarop de vrij bekende en daar nog jonge Ry Cooder meespeelt.
(de Legendary A&M Sessions zijn trouwens ook een leuk tussendoortje)

quote:

Op maandag 1 november 2010 17:06 schreef Weltschmerz het volgende:

[..]
[..]

Dat zie ik helemaal niet zo. Zappa evenaart hem wel in ideeenrijkdom, maar varieert ook vaak op hetzelfde thema (hij heeft dan ook heel veel gemaakt) en is toch een beetje een ingenieur, een techneut, met weinig directe emotie. Hendrix is een absoluut genie, maar blinkt slechts hier en daar en af en toe uit in complexiteit, en is overwegend briljant aan het improviseren. De rest van wat je noemt ken ik allemaal wat minder, maar wat de Beatles betreft heb ik totaal niet idee dat die zich qua complexiteit enigzins in de buurt bevinden. Veel toeters en bellen ja, laat die weg en er blijven relatief, in vergelijking met CB dus, simpele nummers over. Ik vind platen als Clear Spot en Shiny Beast echt prop en propvol zitten met ideeen en afwisseling.

Is het niet gewoon een beetje dat je van vrij melodieuze muziek houdt en dat het hortende en stotende, ruige, abstracte, onoverzichtelijke en agressieve van Beefheart je de toegang ontneemt? Als je er niet in meegezogen wordt, dan is het natuurlijk ook moeilijk het in volledigheid en dus ook in al zijn complexiteit tot je te nemen.

Daar zit wel wat in, die voorkeur voor het melodische, in het verlengde daarvan ligt dat ik houd van muziek die op zich zelf kan staan, in een heel andere context of zonder context, als loopje in mijn hoofd, om na te spelen, een enkel thema dat ook losgeweekt van de rest op zichzelf kan staan. Dat is bijna als vanzelf voorbehouden aan wat meer melodische ingevingen. In ieder geval vind ik het een bijzondere kwaliteit van de muzikanten die ik noemde - niet een improvisatie als Hendrix' Voodoo chile jam, wel de melodie van Third stone from the sun, en op dat punt is juist aan Beefheart meestal weinig plezier te beleven, die muziek is niet uit elkaar te halen, niet na te spelen, niet los te zien van de context. En als ie dat wel wat meer is, vind ik hem meteen stukken minder interessant.

Het is overigens niet zozeer een tegenstelling tussen complex en minder complex, maar tussen inventiveit, muzikaliteit en avontuurlijkheid die ook kraakhelder en welluidend is, en die dat niet is (zoals Beefheart). Beefheart is zeker complexer dan de Beatles, maar niet per se muzikaler, en wel stilistisch gevarieerder, maar niet per se gevarieerder op de vierkante meter, binnen het materiaal van een enkele riff, thema, akkoordschema of melodie.

quote:

[..]

Mooier is een kwestie van smaak. Het heeft niet zoveel zin om daarover te gaan twisten, bedenk ik me net. Dus dan het interessante, het complexe, het inventieve: Ik hou heel erg veel van muziek waarin heel veel gebeurt, die propvol zit. Een drummer valt me bijvoorbeeld meestal pas op als die zijn partijtje meedrumt, als er te weinig variatie in zit, ik heb het liefst dat ze allemaal voor zichzelf lijken te zijn begonnen, waarna het bij nader inzien toch één geheel blijkt. En ik hou heel erg veel van harde muziek, de hardrock en wat daaruit voortkwam. Dan zou je zeggen dat dat Metallica waar je het over hebt mij een keer opgevallen zou moeten zijn. Terwijl mijn indruk telkens weer is: saaaai.

Metal heeft naar zijn aard natuurlijk een tunnelvisie, dat is het aantrekkelijke ervan maar staat al te veel complexiteit en variatie wel in de weg, en ook aan muzikanten die allemaal hun eigen weg gaan. In dat opzicht is Metallica dan ook veel minder rijk dan Beefheart. Maar hun riffs zelf zijn vaak wel inventief en ongewoon, een instrumental als Orion met name. In hun begintijd dan, het was vrij snel uitgeput, maar dat geldt helaas voor bijna alle popmuzikanten.

quote:

Op dinsdag 2 november 2010 15:04 schreef Scribent het volgende:

[..]

Daar zit wel wat in, die voorkeur voor het melodische, in het verlengde daarvan ligt dat ik houd van muziek die op zich zelf kan staan, in een heel andere context of zonder context, als loopje in mijn hoofd, om na te spelen, een enkel thema dat ook losgeweekt van de rest op zichzelf kan staan. Dat is bijna als vanzelf voorbehouden aan wat meer melodische ingevingen. In ieder geval vind ik het een bijzondere kwaliteit van de muzikanten die ik noemde - niet een improvisatie als Hendrix' Voodoo chile jam, wel de melodie van Third stone from the sun, en op dat punt is juist aan Beefheart meestal weinig plezier te beleven, die muziek is niet uit elkaar te halen, niet na te spelen, niet los te zien van de context. En als ie dat wel wat meer is, vind ik hem meteen stukken minder interessant.

Het is overigens niet zozeer een tegenstelling tussen complex en minder complex, maar tussen inventiveit, muzikaliteit en avontuurlijkheid die ook kraakhelder en welluidend is, en die dat niet is (zoals Beefheart). Beefheart is zeker complexer dan de Beatles, maar niet per se muzikaler, en wel stilistisch gevarieerder, maar niet per se gevarieerder op de vierkante meter, binnen het materiaal van een enkele riff, thema, akkoordschema of melodie.

Maar wat is dan variatie? Is het dan niet gewoon zo dat de een wat melodieuzer is, en dat dat je dan meer aanspreekt en er daardoor wel echt induikt, waardoor je in de muziek van alles tegenkomt. Ik vind The White Album bijvoorbeeld een leuke plaat, omdat ik me ook wel aangetrokken voel tot melodieuze muziek, itt tegenstelling tot veel Beefheartfans vind ik zijn melodieuze liefdesliedjes (ook rijk in variatie en arrangement, hij kan dat ook, hij kiest echter vaak voor het stroevere hectischere) ook erg sterk. Maar Sgt Peppers doet mij heel erg weinig, ik vind het vrij voorspelbaar en te overzichtelijk in die zin dat je niet overdonderd wordt met allerlei wisselingen en variaties. Dan zitten er veel toeters en bellen aan, maar het verandert niet wezenlijk als je dat er niet achter zou zijn gemixt.

Dus ik denk dat je het stiekem meer over smaak hebt dan over iets objectiefs als variatie of complexiteit.

quote:

Metal heeft naar zijn aard natuurlijk een tunnelvisie, dat is het aantrekkelijke ervan maar staat al te veel complexiteit en variatie wel in de weg, en ook aan muzikanten die allemaal hun eigen weg gaan. In dat opzicht is Metallica dan ook veel minder rijk dan Beefheart. Maar hun riffs zelf zijn vaak wel inventief en ongewoon, een instrumental als Orion met name.

Eerlijk gezegd is het te lang geleden dat ik het gehoord heb.

quote:

In hun begintijd dan, het was vrij snel uitgeput, maar dat geldt helaas voor bijna alle popmuzikanten.

Van bands vind ik de eerste 3 platen meestal het meest interessant. Daar zit dan meestal alles wel in wat ze in zich hebben, voor meer moeten ze zich echt ontwikkelen, en dat duurt even. En dan kan het ook een hele andere richting uitgaan. Respect daarvoor, of ik het nou mooi vind of niet, de meesten doen meer van hetzelfde, of gaan gekunsteld doen omdat ze toch wat nieuws willen, zonder dat de echte creativiteit er daarvoor is.

quote:

Op dinsdag 2 november 2010 16:22 schreef Weltschmerz het volgende:

[..]

Maar wat is dan variatie? Is het dan niet gewoon zo dat de een wat melodieuzer is, en dat dat je dan meer aanspreekt en er daardoor wel echt induikt, waardoor je in de muziek van alles tegenkomt. Ik vind The White Album bijvoorbeeld een leuke plaat, omdat ik me ook wel aangetrokken voel tot melodieuze muziek, itt tegenstelling tot veel Beefheartfans vind ik zijn melodieuze liefdesliedjes (ook rijk in variatie en arrangement, hij kan dat ook, hij kiest echter vaak voor het stroevere hectischere) ook erg sterk. Maar Sgt Peppers doet mij heel erg weinig, ik vind het vrij voorspelbaar en te overzichtelijk in die zin dat je niet overdonderd wordt met allerlei wisselingen en variaties. Dan zitten er veel toeters en bellen aan, maar het verandert niet wezenlijk als je dat er niet achter zou zijn gemixt.

Met variatie in enge zin bedoel ik de kale muziek: aparte, afwijkende akkoorden in een progressie, rare noten in een melodie, een onverwachte modulatie, atonaliteit, een gekke kronkelende riff. De Beatles doen dat weliswaar veel minder uitputtend dan Beefheart, maar evengoed doen ze het, maar in hun geval altijd binnen het kader van een toegankelijk, melodieus popliedje. Lennon trouwens meer dan McCartney, I am the walrus is een goed voorbeeld, Lennon brengt daar echt twee uitersten bij elkaar, en dat is altijd fascinerend. De complexiteit verdwijnt als het ware onder de oppervlakte, terwijl het toch onmisbaar is voor het effect van het nummer. Bij Beefheart is de complexiteit meestal onontkoombaar.

quote:

Dus ik denk dat je het stiekem meer over smaak hebt dan over iets objectiefs als variatie of complexiteit.

Uiteindelijk is het dat natuurlijk altijd. De complexiteit en vermogen tot variatie van Beefheart is onbetwijfelbaar, en die fascineert mij ook altijd, maar zelf vind ik er een dimensie aan ontbreken - het melodische, het welluidende dat Lennon met bv. I am the walrus wel bereikt - dat hij er zelf meestal niet in heeft willen leggen. En bovendien, als je ook zijn meer toegankelijke werk én bijzonder én heel mooi vindt, dan ben je er natuurlijk ook. Kun je wat meer voorbeelden noemen? Zoals gezegd ken ik niet al zijn werk.

quote:

Van bands vind ik de eerste 3 platen meestal het meest interessant. Daar zit dan meestal alles wel in wat ze in zich hebben, voor meer moeten ze zich echt ontwikkelen, en dat duurt even. En dan kan het ook een hele andere richting uitgaan. Respect daarvoor, of ik het nou mooi vind of niet, de meesten doen meer van hetzelfde, of gaan gekunsteld doen omdat ze toch wat nieuws willen, zonder dat de echte creativiteit er daarvoor is.

De meeste bands kennen nu eenmaal alleen de vier gitaarakkoorden die ze op hun 16e Led Zeppelin hebben horen spelen. Popmuziek biedt sowieso weinig ruimte voor variatie in de zin die ik hierboven noem, je hebt bij wijze van spreken alleen de letters A, B en C, terwijl een klassieke componist het hele alfabet tot zijn beschikking heeft. De variatie (als bands die zoeken natuurlijk) moet ergens anders van komen, dat wordt al snel gekunsteld.

quote:

Op dinsdag 2 november 2010 17:48 schreef Scribent het volgende:

[..]

Met variatie in enge zin bedoel ik de kale muziek: aparte, afwijkende akkoorden in een progressie, rare noten in een melodie, een onverwachte modulatie, atonaliteit, een gekke kronkelende riff. De Beatles doen dat weliswaar veel minder uitputtend dan Beefheart, maar evengoed doen ze het, maar in hun geval altijd binnen het kader van een toegankelijk, melodieus popliedje. Lennon trouwens meer dan McCartney, I am the walrus is een goed voorbeeld, Lennon brengt daar echt twee uitersten bij elkaar, en dat is altijd fascinerend. De complexiteit verdwijnt als het ware onder de oppervlakte, terwijl het toch onmisbaar is voor het effect van het nummer. Bij Beefheart is de complexiteit meestal onontkoombaar.

Maar dat is een kwestie van toegang, in eerste instantie, en in tweede instantie een kwestie van smaak. En als dat beide voor elkaar is, dan maakt die overdonderende complexiteit het alleen maar boeiender en vooral ook blijvend boeiend. Het is nou eenmaal moeilijke muziek, je moet er moeite voor doen, het kost inspanning om het te luisteren, je moet soms even uitblazen na een hele plaat. Het is de complexiteit die het maakt tot wat het is, terwijl de Beatles toch in wezen een zanglijntje hebben, en dan meerdere combineren en dat is dan de complexiteit, en dan komen de toeters en bellen en dat maakt het dan af. Daar wil ik niet denigrerend over doen, complexiteit is geen doel op zich en ook geen resultaat op zich, hele simpele muziek kan ook briljant zijn. Maar complexiteit is een van de vele kwaliteiten die muziek kan hebben en die liefhebbers kan aanspreken. En wat dat betreft springen Zappa en Beefheart eruit, en the Beatles niet zo heel erg.

Wat ik leuk vind aan the Beatles, wanneer ik ze leuk vind, zijn de deuntjes die dan inderdaad niet uiteengetrokken zijn over een nummer. Er zit vrij veel dichtheid in, van de ideeen voor een deuntje van de Beatles zou menig artiest 3 nummers maken terwijl the Beatles zoveel idee tot 1 nummer verwerken. Maar als ik dan bedenk wat Beefheart in 1 nummer propt aan ideeen, en dan niet alleen qua deuntjes, dan zou menig artiest daar een hele plaat mee vullen, als hij ze al zou hebben. Verder vind ik Lennon gewoon een hele goede zanger. Maar om volledig in beslag genomen te worden door de ideeenrijkdom zou ik de Beatles niet op zetten.

quote:

Uiteindelijk is het dat natuurlijk altijd. De complexiteit en vermogen tot variatie van Beefheart is onbetwijfelbaar, en die fascineert mij ook altijd, maar zelf vind ik er een dimensie aan ontbreken - het melodische, het welluidende dat Lennon met bv. I am the walrus wel bereikt - dat hij er zelf meestal niet in heeft willen leggen. En bovendien, als je ook zijn meer toegankelijke werk én bijzonder én heel mooi vindt, dan ben je er natuurlijk ook. Kun je wat meer voorbeelden noemen? Zoals gezegd ken ik niet al zijn werk.

Op Clear Spot heb je bijvoorbeeld "Too much time", "My head is my only house unless it rains" en "Her eyes are a million Miles" staan, alledrie behoorlijk toegankelijke liedjes. Terwijl de rest van die plaat eigenlijk gewoon rockt en swingt. Maar zoals gezegd, heel veel Beefheartfans trekken die liefdesliedjes heel slecht, maar ik vind die raspende stem prachtig, het heeft iets heel ingehoudens met die monsterachtige stem, als King Kong die een ballet danst.

Alleen de toegang, dat is even moeilijk om dat er zoveel tegelijk gebeurt en de ritmes op het eerste gehoor soms niet zo ritmisch lijken. Op Shiny Beast staat "Love Lies" en "I feel like a mummy" die op zich wel een prominent deuntje hebben, maar dan gaat er onderdoor wel weer een of ander drugshoofd helemaal los op een trombone. Daardoor kan het deuntje je ook zomaar kwijt raken.

Op TRM staat 'Sugar 'n Spikes' , ook echt een liedje, maar stiekem toch ook weer ontoegankelijk. Strictly Personal is hier en daar ook behoorlijk melodieus, Bluejeans and Moonbeams en Unconditionally Guaranteed zijn zijn meest vlakke platen, en zijn zeker niet representatief voor zijn werk, maar ook daar staan wel een paar sterke melodiën op. Maar ook lang niet alles is qua ritme geinspireerd op een kapotte autoruitenwisser waar hij dan temidden van een kakofonie op agressief grommende en brullende wijze een van zijn expressionistische gedichten op voordraagt.

Dus ik denk dat ik je heel goed snap. Toen ik het voor het eerst hoorde vond ik het absoluut niet mooi, maar het fascineerde me en ik vond die stem machtig, daardoor werd ik erin getrokken. De muziek die ik uiteindelijk het beste vind is altijd muziek die er niet meteen lekker ingaat, dus ik wist meteen al dat ik er even mijn best voor ging doen, maar dan nog heb je houvast nodig, iets wat je er wel al mooi aan vindt. Je hebt toegang nodig, maar je moet jezelf ook toegang verschaffen, en dan opeens wordt je getroffen. Door één nummer, en dan vind je een ander nummer toch nog beter, en zo verder, als je een plaat hebt waarop je bijna elk nummer ooit het beste nummer van die plaat hebt gevonden, dan heb je pas een echt goede plaat in handen.

Dus ik zou zeggen, probeer Clear Spot eens, en begin bij de liefdesliedjes.

quote:

De meeste bands kennen nu eenmaal alleen de vier gitaarakkoorden die ze op hun 16e Led Zeppelin hebben horen spelen. Popmuziek biedt sowieso weinig ruimte voor variatie in de zin die ik hierboven noem, je hebt bij wijze van spreken alleen de letters A, B en C, terwijl een klassieke componist het hele alfabet tot zijn beschikking heeft. De variatie (als bands die zoeken natuurlijk) moet ergens anders van komen, dat wordt al snel gekunsteld.

Ik denk dat er nog iets meespeelt. Alle creativiteit komt natuurlijk ergens vandaan, en een debuterend bandje heeft toch zo'n 20 jaar aan indrukken en ervaringen om te verwerken in dat album. De inspiratie beslaat een veel langere periode dan de tijd tussen twee albums. Dus zo rond het derde album is hun hele jeugd wel opgebruikt, en moet de inspiratie komen van die 2 jaar sinds het laatste album.

Daar komt dan nog bij dat veel rock en aanverwante muziek in wezen toch bij een levensfase hoort. En dan bedoel ik niet dat je het daarna of daarvoor niet mooi zou kunnen vinden, maar bij twintigers hoort nou eenmaal een bepaalde druistigheid en wildheid die niet bij dertigers hoort. En wat rock en rock'n roll eigenlijk doet is die energie vangen in geluid, dat is wat het is. Ik was een keer bij een heel aardig punkrockbandje wat op het punt van doorbreken stond, doordat een vriend van me een bandlid kende van zwangerschapsyoga. Die waren echt te laat met doorbreken, want de emoties van die muziek passen gewoon niet bij de emoties van die leeftijd. Mick Jagger en Iggy Pop kunnen nog steeds wel doen wat ze deden, als ze het nooit gedaan hadden zouden ze het op deze leeftijd niet meer uitvinden. Dus artiesten en bands moeten zich ontwikkelen zoals ze ook zelf veranderen, en dan ben je er natuurlijk niet met 4 akkoorden, dan gaat het om talent en hard werk.

Worden jullie ook altijd zo geil van


?

quote:

Op dinsdag 2 november 2010 19:47 schreef Weltschmerz het volgende:

Op Clear Spot heb je bijvoorbeeld "Too much time", "My head is my only house unless it rains" en "Her eyes are a million Miles" staan, alledrie behoorlijk toegankelijke liedjes. Terwijl de rest van die plaat eigenlijk gewoon rockt en swingt. Maar zoals gezegd, heel veel Beefheartfans trekken die liefdesliedjes heel slecht, maar ik vind die raspende stem prachtig, het heeft iets heel ingehoudens met die monsterachtige stem, als King Kong die een ballet danst.

Alleen de toegang, dat is even moeilijk om dat er zoveel tegelijk gebeurt en de ritmes op het eerste gehoor soms niet zo ritmisch lijken. Op Shiny Beast staat "Love Lies" en "I feel like a mummy" die op zich wel een prominent deuntje hebben, maar dan gaat er onderdoor wel weer een of ander drugshoofd helemaal los op een trombone. Daardoor kan het deuntje je ook zomaar kwijt raken.

Op TRM staat 'Sugar 'n Spikes' , ook echt een liedje, maar stiekem toch ook weer ontoegankelijk. Strictly Personal is hier en daar ook behoorlijk melodieus, Bluejeans and Moonbeams en Unconditionally Guaranteed zijn zijn meest vlakke platen, en zijn zeker niet representatief voor zijn werk, maar ook daar staan wel een paar sterke melodiën op. Maar ook lang niet alles is qua ritme geinspireerd op een kapotte autoruitenwisser waar hij dan temidden van een kakofonie op agressief grommende en brullende wijze een van zijn expressionistische gedichten op voordraagt.

Dus ik denk dat ik je heel goed snap. Toen ik het voor het eerst hoorde vond ik het absoluut niet mooi, maar het fascineerde me en ik vond die stem machtig, daardoor werd ik erin getrokken. De muziek die ik uiteindelijk het beste vind is altijd muziek die er niet meteen lekker ingaat, dus ik wist meteen al dat ik er even mijn best voor ging doen, maar dan nog heb je houvast nodig, iets wat je er wel al mooi aan vindt. Je hebt toegang nodig, maar je moet jezelf ook toegang verschaffen, en dan opeens wordt je getroffen. Door één nummer, en dan vind je een ander nummer toch nog beter, en zo verder, als je een plaat hebt waarop je bijna elk nummer ooit het beste nummer van die plaat hebt gevonden, dan heb je pas een echt goede plaat in handen.

Dus ik zou zeggen, probeer Clear Spot eens, en begin bij de liefdesliedjes.

Was even uit de lucht, dank voor deze aanraders. Meld me weer in dit topic als ik wat meer Beefheart Lite tot me heb genomen

Nog een luisterbeurt aan Safe As Milk gegeven...Is toch een erg lekker bluesy album, en totaal niet ontoegankelijk wat mij betreft (zoals zijn andere albums)...Maar als ik reviews lees vindt men dit ook een ontoegankelijk album, interesssant

Binnenkort maar eens een nieuwe poging wagen aan zijn experimentelere werk.

quote:

Very sad news: We've confirmed with his management that Don Van Vliet, aka Captain Beefheart, has died. More details to come.

http://twitter.com/RollingStone/status/15884644788469760

Het zat er natuurlijk aan te komen maar het blijft klote!
Wat heb ik veel uur plezier gehad van die man. En wat ben ik dronken geworden op z'n platen...

Help! Wat wat wat. Nee!

Godverdomme een genie minder

Ice cream for crow

Hier:

quote:

Captain Beefheart (69) overleden



AMSTERDAM - Muzikant en schilder Don van Vliet, beter bekend als Captain Beefheart, is op 69-jarige leeftijd in Californië overleden.
Dat meldt de BBC vrijdag. Van Vliet leed aan multiple sclerosis. Complicaties van deze ziekte werden hem uiteindelijk fataal.

Rock 'n Roll
Captain Beefheart werd bekend in de jaren '60 met zijn unieke muziekstijl, Rock 'n Roll geïnspireerd door blues. Later legde hij zich toe op de schilderkunst. De Michael Werner Gallery in New York, waar hij exposeerde, maakte zijn overlijden vrijdag bekend. bron

Niet onverwacht, maar zo triest.

quote:

CaptBeefheart Radar Station

Please feel free to leave a tribute for Don here: http://blog.beefheart.com/
about 1 hour ago via Osfoora HD

http://twitter.com/CaptBeefheart/status/15912613707776000

De wereld heeft een geniaal artiest verloren.

RIP Kapitein! Inderdaad een groot artiest die de wereldbol verlaat.