VBL Columnhoekje

quote:

Op woensdag 7 april 2004 09:26 schreef Sloggi het volgende:
Schiet 't al op met de Jari-column?

quote:

GUN JARI EEN WAARDIG AFSCHEID

Opeens was hij weer even in het nieuws. Niet dat iemand als Jari Litmanen heel snel vergeten zal worden, maar toch. We hadden dit seizoen nog maar weinig van hem vernomen. Eigenlijk is dat al zo sinds zijn terugkeer naar Ajax. Inmiddels kan je al niet meer stellen dat Litmanen in de herfst van zijn carrière is aanbeland, nee, het is al diep en diep winter.

Jari Litmanen, de man met de kristallen spieren. Held van Finland. Hoe goed Jari daadwerkelijk was is niet duidelijk te omschrijven. Ajax-adepten zullen vinden dat hij in zijn beste tijd tot de absolute top behoorde, anderen zullen terecht opmerken dat Jari slechts bij Ajax schitterde. Dit gebeurde weliswaar in een periode waarin Ajax Europa kortstondig domineerde, maar is toch te weinig om tot de wereldtop geschaard te mogen worden.

Het begon destijds allemaal zo mooi. Dennis Bergkamp vertrok bij Ajax en Jari Litmanen en Dan Petersen moesten uitmaken wie zijn opvolger werd. De fijnbesnaarde technicus Petersen was de gedoodverfde favoriet in die tweestrijd, maar de Deense stylist – die al werd vergeleken met Laudrup – verloor de concurrentieslag glansrijk van de onbekende Fin. Litmanen speelde een belangrijke rol in het door Louis van Gaal zo zorgvuldig samengestelde elftal dat de vaderlandse en Europese top zou gaan bestormen. Als verbindingsman tussen het middenveld en de aanval was Litmanen de hersens van Ajax. Zijn grootste kwaliteiten waren zijn fantastische spelinzicht en zijn vermogen om belangrijke en fraaie treffers te maken. Tevens was hij een teamspeler pur sang, die altijd oog had voor het belang van het elftal. Bovenal was hij ook een fantastisch mens. Hij werd in die jaren een echte Ajacied en publiekslieveling, ook al doordat hij liever tussen de harde kern stond als hij zelf niet kon meedoen dan in de dure businessvakken te gaan zitten.

Na een aantal mooie seizoenen, met vele titels en natuurlijk de winst in de Champions League, zocht Jari naar nog meer erkenning. Hij wilde niet de boeken in gaan als de ster die alleen in Amsterdam kon stralen en toog transfervrij naar Barcelona. Het werd echter niet wat Jari gehoopt had. Blessures gooiden roet in het eten, zoals die toch al de rode draad in zijn loopbaan vormen. Bij Ajax had hij ook al vaak geblesseerd moeten toekijken, in Spanje werd het nog erger. Zijn jeugdliefde Liverpool trok en Jari ging. In Engeland werd het ook geen succes, hoewel de fans van Liverpool hem bijzonder konden waarderen. Blessures en manager Houllier waren de redenen dat Jari niet kon slagen.

In de zomer van 2002 keerde Jari terug op het oude nest. Hij begreep dat hij toch al gezien zou worden als iemand die slechts bij Ajax top was en dus wilde hij het in Amsterdam nog maar eens gaan laten zien. Hoewel er twijfels waren over zijn fysieke gesteldheid, was de publieke opinie overwegend positief. Ronald Koeman wilde Jari ook gebruiken als iemand die de jonge Amsterdamse selectie moest sturen in de topduels, met name de Champions League. Litmanen deed dat ook geregeld, als hij niet geblesseerd was. Hij scoorde in de Kuip, in San Siro en tegen AS Roma. Ajax verlengde zijn contract dan ook met een jaar.

Dit seizoen is Jari eigenlijk nauwelijks fit geweest en als hij al meedeed, kon hij niet echt overtuigen. Zijn sturende rol voor de jonkies was ook niet echt duidelijk waarneembaar en dus was het niet verbazend dat de eerste keer dat Jari recent weer in het nieuws kwam, het bericht betrof dat hij geen nieuw contract kreeg. Het spel ging in de Champions League vaak langs hem heen en hij bleef nog redelijk op de been op basis van zijn spelinzicht en ervaring. Jari zal het zelf ook beseffen: op dit niveau is het echt over.

Het tweede nieuwsbericht omtrent de Fin was wel verrassend. Koeman was kwaad dat Jari een interland had afgewerkt en bij Ajax geblesseerd was. Dit is vanuit het standpunt van een trainer goed te begrijpen, Ajax betaalt immers zijn salaris. In Finland is Litmanen echter de held van de natie, dus zal hij niet snel beslissen niet mee te spelen. Ik denk niet dat Jari boos zal opstappen, dat ligt niet in zijn aard en hij is er te veel Ajacied voor. Ik ben wel bang dat Koeman hem nu niet vaak meer zal gebruiken. Dat zou wel een drama zijn.

Ajax wordt binnenkort kampioen. Het mooiste scenario zou zijn om Jari de laatste 30 minuten van de kampioenswedstrijd mee te laten doen en hem daarna de schaal in ontvangst te laten nemen. Na de laatste thuiswedstrijd moet Jari dan een ovationeel applaus en een geweldig afscheid op het veld krijgen, net als toen hij destijds naar Barcelona ging. Op die manier kan het Ajax-publiek waardig afscheid nemen van een clubicoon, misschien wel één der laatste echte Ajacieden. Jari in tranen, het publiek in tranen, misschien kan zelfs Koeman een traantje wegpinken. Als Jari dan ’s avonds voor de laatste keer het parkeerdek van de Arena afrijdt, zal de wind voor de laatste keer fluisteren: “Litmanen, o o, Litmanen, o o”. Jari zal dan omkijken, slikken, gas geven en het zal goed zijn.

quote:

DWAZE DAGEN ZEGEN VOOR HET VOETBAL

De Champions League. Ruim tien jaar geleden opgericht als modernisering van het aloude Europacup I-toernooi en sindsdien verworden tot het grootste internationale voetbaltoernooi voor clubteams. In aanzien neemt het toernooi na het WK en het EK de derde plaats in. Het heeft wel enige tijd geduurd voor het die status kreeg. Voetbalpuristen zagen er niets in, Louis van Gaal noemde het zelfs een “commercieel gedrocht”. Goed beschouwd was het dat ook.

Waar het nog begon met acht ploegen die in het poulesysteem gingen spelen, waarna de poulewinnaars de finale haalden, nam het toernooi razendsnel enorme proporties aan. Inmiddels doen er al 32 teams mee aan de pouleronde en zijn dat al lang niet meer alleen de kampioenen. Grote landen als Spanje, Italië, Engeland, Duitsland en Frankrijk mogen drie of vier deelnemers afvaardigen. Waar je in de oude Europacup I nog kon loten tegen onbekende teams in exotische oorden, worden die nu via allerlei voorrondes weggewerkt, zodat alleen bekende teams overblijven. Middels een grotendeels voorgekookte loting worden die 32 teams dan verdeeld. Bij die loting speelt de commercie een grote rol. Zo kunnen twee Nederlandse deelnemers niet in hetzelfde deel van het schema komen, zodat de Nederlandse kijker op beide dagen een ploeg in actie kan zien. Dit gebeurt voor alle grote ploegen uit grote landen. Ook na de eerste ronde is de loting vooral gericht op het zo goed mogelijk aansturen op een interessante eindfase, door middel van allerlei beschermende statussen en schimmige plaatsingslijsten.

De UEFA spint hier garen bij. Hoe meer grote teams in de eindfase, hoe meer inkomsten. Omdat het toernooi wel erg lang werd – minimaal 16 wedstrijden voor je in de finale kwam –, nam de UEFA op aandringen van de clubs het besluit de tweede poulefase te schrappen. Vanaf de tweede ronde werd volgens het knock-out principe gespeeld. Wat zal men daar na de twee dwaze dagen van afgelopen week spijt van hebben! Drie van de vier kwartfinales eindigden op een voor de UEFA dramatische wijze.

Allereerst was daar de Dolle Dinsdag. Chelsea ging op bezoek bij stadgenoot Arsenal. Op voorhand was dit een boeiende confrontatie, door het derby-aspect. Arsenal zou voor de UEFA een fijne winnaar zijn geweest, omdat de ploeg enkele wereldsterren herbergt, die door sponsordeals ook commercieel interessant zijn. Nadat beide teams bij Chelsea 1-1 hadden gespeeld, was het niet onlogisch dat Arsenal het thuis zou afmaken. Het liep anders, Chelsea won met 1-2 en Arsenal stond voor de zoveelste keer met lege handen in Europa. Nu was deze uitschakeling nog niet zo vreemd, aangezien Chelsea sinds afgelopen zomer een verzamelplaats is voor internationale, dure spelers. De nieuwe Russische eigenaar kocht een nieuwe formatie bij elkaar, die hoge ogen moest gaan gooien. Grappig is wel dat van het team dat van Arsenal won, slechts 5 van de 11 spelers nieuw waren.

Dolle Dinsdag was echter vooral de dag van de val van Real Madrid. Dit sterrenensemble, dat als een soort kunstenaarscollectief rondreist door Europa om voetbaldemonstraties te geven, verdedigde in het altijd treurige decor van het decadente Monaco een 4-2 voorsprong. Normaliter is dat ruim voldoende voor de prima donna’s van Madrid om moeiteloos door te gaan. Hoe anders liep het: de dure benen wilden niet. Zelfs toen Monaco inmiddels op 3-1 stond, leek Madrid te verblind door de eigen arrogantie om echt serieus op jacht te gaan naar een treffer. De mooie jongens werden geklopt door de lelijke eendjes van een club die afgelopen zomer zo goed als failliet was. Extra wrang was het dat Fernando Morientes, verstoten uit de happy few van Madrid, met een treffer bijdroeg aan deze stunt.

Vervolgens kregen we de Waanzinnige Woensdag. Dat de perfecte mix tussen struikrovers, bandieten en artiesten van FC Porto vrij makkelijk overleefde in Lyon was niet zo verrassend. Porto had de UEFA al eerder pijn gedaan door de meest gehate club van Engeland, Manchester United, ongenadig uit het toernooi te knikkeren. Waar het deze dag om ging was het duel tussen titelverdediger AC Milan en Deportivo la Coruña. In San Siro had Milan een zeldzame demonstratie van macht gegeven: 4-1. Niemand bij de chique Italianen geloofde dan ook dat het in Spanje mis kon gaan. Stuk voor stuk vielen ze door de mand: Nesta, Seedorf, Kaká, Pirlo, Shevchenko. De Spanjaarden vlogen er op als stieren in de arena van Pamplona en maakten gehakt van Milan, alsof de oerhollandse kreet Woensdag Gehaktdag tot in Galicië was doorgedrongen. De helden van de avond werden de voetbalbejaarden Naybet en Donato, kilometervreter Sergio, de foeilelijke back Manuel Pablo, stylist Valerón, de jonge Luque en natuurlijk de Uruguayaan Pandiani.

De bonzen op de burelen van de UEFA zullen elkaar met afgrijzen aankijken. De affiches lagen al klaar: Arsenal – Real Madrid en de winnaar daarvan in de finale tegen AC Milan. Mooier hadden ze het niet kunnen loten. De voetballiefhebber zal echter genieten van deze gang van zaken. Er komt hoe dan ook een verrassende finale, er staan vier teams in de halve finale die er vol voor zullen gaan, er lopen geen arrogante vedetten meer die weliswaar goed kunnen voetballen, maar vaak vol desinteresse over het veld gaan. Bovendien zal het een stimulans zijn voor al die soortgelijke clubs, die minder geld hebben dan de absolute topclubs, maar wel een eigen filosofie hebben en zo gebouwd hebben aan succesvolle teams. Johansson en Aigner zullen hun besluit om de toernooiopzet te wijzigen inmiddels verfoeien, wij zullen alleen verzuchten: “meer van dit soort dwaze dagen graag.”

quote:

Op zaterdag 10 april 2004 14:59 schreef Sloggi het volgende:

[..]



1 puntje van kritiek:
[..]

Chelsea: Veron, Crespo, Lampard, Mutu, Gallas, Duff, Desailly. Zijn toch ook aardig heldere sterretjes imo