Ik ben een paar maanden geleden, toen ik in ontzettende geldnood zat, begonnen als hoer. Voor een escortservice, dat leek me wel zo discreet en betrouwbaarder dan op straat staan, of achter een raam gaan zitten. Toen ik er mee begon had ik er geen moeite mee om mijn lichaam te verhuren aan mannen. Het was lekker om eindelijk eens te horen dat ik mooi ben, en lief. En het verdient goed, ik ben in een ander huis gaan wonen, kan leuke spulletjes kopen en hoef niet op een paar euro te letten als ik ga stappen. Ik zie het ook niet als iets slechts, ik denk dat er, door prostitutie, een hoop ellende voorkomen wordt zoals verkrachting. Maar als je de tv aanzet, of met mensen praat, of gewoon door de straat loopt en flarden opvangt van gesprekken, komt het woord hoer nogal vaak voorbij, en niet in positieve zin. Vandaar dat ik het er met niemand nog over heb gehad. Ik durf gewoon niet, ik ben bang dat mijn vriendinnen mij niet meer willen zien als ze dit van me weten.
Maar ik ben niet zo'n stabiel tiep, en dit gaat toch zijn tol eisen. Ik voel me niet smerig, maar wel goedkoop, alleen, verdrietig, een leugenaar en ik denk dat ik vast zit.
Kerstavond heb ik weer geprobeerd mijn polsen door te snijden, ik had me nog nooit zo eenzaam gevoeld. Ik heb niet diep genoeg gesneden omdat er nog steeds mensen zijn die denken dat ze van me houden, en die zouden het niet begrijpen. Die zouden verdriet hebben om mij en dat wil ik niet. Nooit.
De oplossing lijkt simpel, zoek een andere baan!! Wil ik heel graag. Maar ik moet eerst aan mezelf werken, want ik heb ook nog een eetprobleem ontwikkeld, ik eet dagen niet om me dan over te geven aan alles wat slecht is, soms steek ik daarna mijn vinger in mijn keel. Ik scheld mezelf vaak helemaal verrot en ik sla elke spiegel in huis aan scherven. Ik heb een probleem met drank en softdrugs, ik drink zo veel dat ik mijn problemen even vergeet, maar dit gaat ook wel eens fout want ik kan me niet gedragen als ik dronken ben. Blowen doe ik dagelijks en dat helpt omdat het me dan allemaal niet zo veel meer kan schelen. Ik heb een hekel aan mezelf en ik snap best dat als ik eerlijk ben tegen mensen in mijn omgeving, dat ze net zo'n hekel aan mij krijgen.
Omdat ik zwart werk zal ik dus geen uitkering krijgen, ik kan ook niet in de ziektewet, en dat zou me juist een beetje tijd kunnen geven om mijn leven weer op de rails te krijgen.
Mijn vraag aan jullie, wat kan ik doen, hoe hebben jullie geleerd van jezelf te houden? Hoe krijg ik mijn eigenwaarde, zelfrespect en zelfvertrouwen terug? En hoe leer ik mijn lichaam te accepteren met een paar kilootjes meer? Hoe vind ik een leuke baan in deze tijd? Zijn er misschien mensen hier die iets soortgelijks hebben meegemaakt?
Misschien wat zware kost voor de kerst, maar bedankt voor het lezen, ik hoop op nuttige reacties.
of zoek een leuke vriend die je kan helpen.
quote:doe is normaal
Op vrijdag 26 december 2003 11:36 schreef Yankee het volgende:
---Edit---
[Dit bericht is gewijzigd door Cynix ® op 26-12-2003 11:42]
quote:Doe jij eens ff normaal, boerelul.
Op vrijdag 26 december 2003 11:36 schreef Yankee het volgende:
edit
[Dit bericht is gewijzigd door yvonne op 26-12-2003 11:43]
Trekt bij warm weer een poncho aan
quote:Wat ben jij een ontzettend zielig figuur zeg, of kick je erop om afgezeken te worden. Kruip alsjeblieft terug onder de steen waar je vandaan gekomen bent.
Op vrijdag 26 december 2003 11:36 schreef Yankee het volgende:
edit
[Dit bericht is gewijzigd door yvonne op 26-12-2003 11:43]
[Dit bericht is gewijzigd door yvonne op 26-12-2003 11:44]
Geen verborgen agenda's, trouw, grote muil, lief hartje, bang voor bloed, scheld FA's graag uit voor lul.
Op dinsdag 26 oktober 2021 16:46 schreef Elan het volgende:
Hier sta ik dan weer niet van te kijken Zelfs het virus is bang voor jou.
Geen verborgen agenda's, trouw, grote muil, lief hartje, bang voor bloed, scheld FA's graag uit voor lul.
Op dinsdag 26 oktober 2021 16:46 schreef Elan het volgende:
Hier sta ik dan weer niet van te kijken Zelfs het virus is bang voor jou.
Als je de stap naar familie te groot vindt, kan je natuurlijk altijd op vrienden afstappen en als dat ook nog een te grote drempel is, op 'externen', hulpinstantie o.i.d. Het enige wat ik probeer te zeggen, is dat je het niet alleen op kunt lossen. Door hier je hart ff leeg te gooien ben je al een aardig eind op weg. Maar een keer 'in real life' met iemand praten kan geen kwaad en zal je alleen maar goed doen (achteraf).
Zolang je maar weet dat je er nooit helemaal alleen voor staat, is alles "oke", maar dat moet je NOOIT vergeten, want dat is echt waar en dat zal je er ook doorheen trekken.
[Dit bericht is gewijzigd door Artistic op 26-12-2003 11:46]
Wordt het niet de hoogste tijd om hier hulp bij te zoeken, bijvoorbeeld om eens naar de huisarts te gaan en daar je verhaal te doen. Hij/zij heeft vast wel mogelijkheden op je door te sturen naar instanties die je hierbij kunnen helpen. Het lijkt mij dat je problemen alleen maar groter gaan worden als je al beland bent bij een doorsnijden van polsen.
Hier kom je in je eentje niet meer uit en hier op het forum kun je alleen maar tips verwachten, maar ik denk echt dat je persoonlijke hulp nodig hebt dus zoek deze dan ook op.
Het zijn die mensen die daar voor getraind zijn en de juiste wegen weten dus echt naar de huisarts en die zet de boel wel in gang.
Sterkte!!!
quote:Ik houd van mezelf en ik denk dat dat iets is wat in mij zit. ik zou mezelf gewoon niet kunnen haten. hoe ik heb geleerd van mezelf te houden? dat weet ik dus niet, doe ik gewoon. Maar ik ken in mijn directe omgeving heel wat mensen die ook een tekort hebben aan eigenwaarde, etc. en ik weet dat het erg moeilijk is om dat te verbeteren. Ik raad je aan om hulp te zoeken, professionele hulp. Klink misschien een beetje gek, maar als je er met iemand over kan praten die er veel van weet, krijg je veel betere adviezen dan hier op Fok!. Het is nou eenmaal niet een eenvoudig probleem.
Mijn vraag aan jullie, wat kan ik doen, hoe hebben jullie geleerd van jezelf te houden? Hoe krijg ik mijn eigenwaarde, zelfrespect en zelfvertrouwen terug? En hoe leer ik mijn lichaam te accepteren met een paar kilootjes meer? Hoe vind ik een leuke baan in deze tijd? Zijn er misschien mensen hier die iets soortgelijks hebben meegemaakt?
en dat baantje... dat zou ik ook niet weten, maar het lijkt mij een minder belangrijk probleem.
[Dit bericht is gewijzigd door RdP op 26-12-2003 12:00]
quote:Oh ja, ken jij mensen die een hoer als vriendin willen? Me door mijn ouders laten verzorgen klinkt dan weer wel lekker...
Op vrijdag 26 december 2003 11:36 schreef Arthur_Shawcross het volgende:
tja ga gewoon naar huis en laat je verzorgen door je ouders.
of zoek een leuke vriend die je kan helpen.
quote:Ik heb een havo diploma maar dat heeft tegenwoordig al bijna geen waarde meer, helaas. En het draagt er ook niet aan bij dat ik bij sollicitaties met mijn mond vol tanden sta, zodra ze om mijn positieve eigenschappen vragen
Op vrijdag 26 december 2003 11:37 schreef Ingridh007 het volgende:
Heb je een diploma/volg je een opleiding?cq: zoek een normale baan
quote:Misschien is dit forum idd niet de ideale plaats voor mijn probleem, gezien yankee zijn reactie. Maar ik heb het er nou eenmaal nog nooit face to face met iemand over gehad, zelfs tegenover een prof durf ik dat nog niet...
Op vrijdag 26 december 2003 11:38 schreef Samson het volgende:
De enige oplossing lijkt mij hulp te zoeken bij instanties die daar geschikt voor zijn, dit is allemaal dermate complex dat je die hulp denk ik niet hier moet zoeken op een forum. Heel veel sterkte in elk geval met het weer op de rails krijgen van je leven
Puur en permanent geluk bestaat niet en je kunt het zeker niet 1,2,3 verkrijgen. Maar je kunt wel je leven meer onder controle krijgen en daar trots op zijn.
Bedenk je dat je pas tevreden met iets kunt zijn als je er gebrek aan hebt gehad. Je hebt een rottijd achter de rug. Probeer dat achter je te laten. Je zult er sterk uitkomen. Maar verwacht geen wonderen.
quote:Als het een leuke meid is en ze wil haar leven beteren en ze zal nooit meer de hoer zijn dan zou ik er geen probleem mee hebben hoor. Dat zou ze wel mijn vriendin kunnen worden.[
Op vrijdag 26 december 2003 11:49 schreef francoise het volgende:[..]
Oh ja, ken jij mensen die een hoer als vriendin willen? Me door mijn ouders laten verzorgen klinkt dan weer wel lekker...
[Dit bericht is gewijzigd door Arthur_Shawcross op 26-12-2003 11:54]
Wel niet terugvallen dus, een avondje een glaasje meer dan gepland is NIET okee. Teveel inschenken in een glas ook niet.En je vriendinnen dan? Kun je niet met hun wat gaan doen als je je eenzaam voelt, of hebben zij een druk leven ofzo?
In ieder geval wilde ik even zeggen dat je niet bang hoeft te zijn dat mensen 'nep' van je houden c.q. dat ze niet van je zouden houden als ze het wisten. Niet begrijpen zouden ze misschien wel doen, dat weet ik niet, maar die mensen houden van je om je karakter en om wat je voor ze betekent. Als je je echt geroepen voelt om het ze te vertellen dan moet je dat doen. Je kunt echter ook proberen om nu langzaamaan nu het financieel beter gaat, een andere baan te zoeken (weet niet hoe makkelijk dat is in jouw geval?) en het dan definitief achter te laten.
Ik hoop dat mijn antwoord tenminste een beetje nuttig is
quote:Dat zal toch de enige oplossing voor je zijn, het zal moeilijk zijn om erover te beginnen, maar als je het er een keer uit hebt gegooid en er over kunt praten met een professionele hulpverlener zul je je direct al beter voelen. Het leuke aan het leven is dat iedere dag je nieuwe kansen geeft op een nieuw begin, onderschat dat niet, waar een wil is is een weg..... Banen liggen idd niet voor het oprapen, maar begin dan gewoon weer onderaan, probeer wat bij te leren en vind je eigenwaarde terug, je zult verbaasd staan waar je dan over een tijd nog kunt staan in je leven. Nogmaals succes!
Op vrijdag 26 december 2003 11:49 schreef francoise het volgende:[..]
Oh ja, ken jij mensen die een hoer als vriendin willen? Me door mijn ouders laten verzorgen klinkt dan weer wel lekker...
[..]Ik heb een havo diploma maar dat heeft tegenwoordig al bijna geen waarde meer, helaas. En het draagt er ook niet aan bij dat ik bij sollicitaties met mijn mond vol tanden sta, zodra ze om mijn positieve eigenschappen vragen
[..]Misschien is dit forum idd niet de ideale plaats voor mijn probleem, gezien yankee zijn reactie. Maar ik heb het er nou eenmaal nog nooit face to face met iemand over gehad, zelfs tegenover een prof durf ik dat nog niet...
Maar nu ffies ontopic.
Als ik je verhaal zo leest, is het een behoorlijke bak met problemen. Aangezien je al aan de softdrugs en de drank zit, om je problemen te vergeten, lijkt het mij dat je er totaal niet meer zelf uit kan komen.
Je zoekt naar oplossingen, door bijvoorbeeld meer geld te verdienen. Maar op een echte normale manier lukt dat niet echt.
Ik zou iemand opzoeken die je kan vertrouwen (zal moeilijk zijn denk ik, omdat je ook vertelt dat je je alleen voelt) en daarna professionele hulp gaan zoeken. Misschien is het zelfs verstandig om je onder curatele te stellen. Hierdoor vallen al een heleboel problemen van je af en kan je je concenteren op het echte probleem, namelijk de reden waarom je tot dit leven gekomen bent.
Veel succes.
Ik vind het moedig dat je wilt zoeken naar een manier om eruit te komen. En ik snap (denk ik) redelijk goed dat je niet durft. Wellicht zou je kunnen beginnen je verhaal eens telefonisch aan de hulpverlening te vertellen. Dat is relatief veilig; als het je te heet wordt onder de voeten, hang je gewoon op! In de grotere steden (zeker in Rotterdam en Amsterdam) zijn er redelijk uitgebreide netwerken van hulpverlening voor mensen die verzeild zijn geraakt in drugs en prostitutie. Wellicht is de drempel om dáár aan te kloppen lager dan bij bijvoorbeeld je huisarts.
Laat je helpen meid; dit is geen leven (waarmee ik niet zozeer doel op de prostitutie of de drugs, maar meer op je eenzaamheid). Het kán echt anders!
Heel veel sterkte en wijsheid!
Ik verkeer zelf in een , wat men zegt " voortreffelijk milieu " en toch is 1 van mijn vriendinnen een zeer respectabele escortdame.
Dat zij ervoor kiest om dit te doen is een weloverwogen keuze geweest en dat zie ik niet terug in jouw verhaal.
Bovendien, moet je denk ik in dat vak wel erg sterk in je schoenen staan om geen psychische schade op te lopen.
Ook dat zie ik bij jou niet terug.
Dat drank en drugsmisbruik is ook niet de oplossing..Ik snap best dat het verzacht , maar je begrijpt zelf ook wel dat je alles keihard terugkrijgt en zelfs nog wat extra problemen creeert.
Vrienden zijn er altijd voor je en als je dit niet met hen kunt bespreken dan weet je ook meteen wat je aan ze hebt.
Toen ik het hoorde van die vriendin van mij ; heb ik natuurlijk eerst hard gelachen..denkend dat het een geintje was aangezien ze netjes had gestudeerd enzo, maar niet veel later heb ik er toch eens goed over nagedacht en me gerealiseerd dat de keuze die ze gemaakt had, haar als persoon niet veranderde natuurlijk.
Ik zou je ouders een contacteren. Het fijne van ouders is, dat ze je altijd opvangen..OOK als je het echt verkloot hebt.
Vertel ze alleen niet wat je gedaan hebt...daar kwets je je ouders mee.
Laat je even vertroetelen en ga dan eens in gesprek met een prof.
Je moet eerst wat aan je zelfbeeld doen , alvorens je de rest van je problemen kunt aanpakken.
Succes 
quote:Ik zou te jaloers (ofzo) zijn om een prostituee als mijn vriendin te hebben, maar ik ga voor de rest op karakter (en uiterlijk
Op vrijdag 26 december 2003 11:53 schreef Arthur_Shawcross het volgende:[..]
Als het een leuke meid is en ze wil haar leven beteren en ze zal nooit meer de hoer zijn dan zou ik er geen probleem mee hebben hoor. Dat zou ze wel mijn vriendin kunnen worden.
) af, en dan heeft het er niks mee te maken.Als het om een gewone vriendin gaat zou ik er overigens totaal geen probleem mee hebben.
quote:Waarom begin je dan niet met bij de dokter vertellen over je eet stoornis, geloof mij van het 1 komt het ander en dan komt de rest vanzelf naar buiten.
Op vrijdag 26 december 2003 11:49 schreef francoise het volgende:Misschien is dit forum idd niet de ideale plaats voor mijn probleem, gezien yankee zijn reactie. Maar ik heb het er nou eenmaal nog nooit face to face met iemand over gehad, zelfs tegenover een prof durf ik dat nog niet...
Waarom zet je het niet op papier en neem je dat mee naar bv de huisarts, en geef je dat en gebruik het op zo'n manier als opening voor je probleem.
Een huisarts heeft vaker met zulke complexe problemen te maken en weten ook hoe jij je daar onder voelt en voor schaamt, en weet dus ook hoe zo'n gesprek aangegaan moet worden.
Geloof me het lucht zo vreselijk op als je die eerste meest moeilijke stap gedaan hebt.
