Wie denkt dat er een relatie kan zijn die voor eeuwig is, heeft het fout. Je vergist je altijd te veel in mensen, relaties vertroebelen de geest.
Hoe goed je je best doet, een steek laat je vallen en dan heb je niets. Niets waar je ooit in geloofde alles wat je leuk vond was niets.
Geliefden luisteren niet naar elkaar, begrijpen doen ze al helemaal niet. Als de mens uberhaupt luisterd.
Gevoelens zijn kut, ze nemen je in de maling en breken je daarna af tot ze laten zien wat je werkelijk bent niets niets voor een ander omdat de ander eigenbelangen groter vind dan wat dan ook.
Sommige dingen branden gewoon uit, ook al zie je het lampje niet uitgaan. Dus vergeet niet, liefde is niets het is iets wat niet bestaat. Het is alleen een egoisme wat je hebt, iets wat je moet hebben om je better te voelen.
En ik wou dat ik iemand kende die mij beter liet voelen
quote:En als je er niet meer gelooft dan stop je met dromen en begin je met leven.
Op dinsdag 19 juni 2001 11:24 schreef EelCapone het volgende:
Ik hoop echt dat je ongelijk hebt, want ik geloof ook nog steeds in echte liefde....
Maarja, ik ga het opnieuw doen 
]Ik heb een hele tijd gestaard naar wat jij opgeschreven hebt. Niet wetend wat ik moet zeggen...
Het lijkt er op dat je de positeve kant niet meer ziet van de liefde. Maar wat je niet kunt ontkennen is dat je ook hele fijne gevoelens kan hebben door liefde. Ik weet zeker dat jij dat ook meegemaakt hebt. Aan liefde op zich ligt het niet. Maar waar dan wel aan?
Als ik naar mijn vader kijk, dan zie ik dat het hem een hele tijd heeft gekost goed om te kunnen omgaan met liefde. Het is ook niet makkelijk, dit omdat iedereen eigenschappen heeft die je moeilijk kunt verdragen.
Mijn vader is een hele tijd getrouwt geweest met mijn moeder, ze hadden vaak ruzie enzo. Nu is hij al weer een hele tijd samen met een andere vrouw. Ook zij hebben vaak onenigheden. Maar ze hebben in de loop der jaren geleerd hoe ze daar mee om moeten gaan.
Ik schat in dat jij 17-23 jaar oud bent. (aangezien Saten 18 is, toch?) Liefde is moeilijk, het kost een hoop tijd om er goed mee om te kunnen gaan. Op jou leeftijd is het vrij normaal dat er relaties stuk gaan. Kijk eens om je heen, wie heeft er nou een vriendin op die leeftijd waar ie voor altijd bij blijft? Bijna niemand.. Het komt pas op latere leeftijd, als je hersens 'volgroeit' zijn. Vanaf dat moment veranderd een persoon niet zo snel meer.
Dat mensen je niet begrijpen, dat is erg lastig. Ik heb dat probleem ook. Maarja, hoe kunnen mensen mij ooit begrijpen? Niet denk ik... ze kunnen niet weten wat er allemaal in mij om gaat. Ik kan ze het wel vertellen, maar dat begrijpen maar heel weinig mensen. En die mensen begrijpen niet alles. Het is dus belangrijk om verschillende mensen om je heen te hebben. Op die manier begrijpt iedereen een stukje van jou. In elk topic over relaties begin ik te zeuren over dat vrienden zo belangrijk zijn, om je relatie met vriend of vriendin in stand te houden. Dit omdat NIEMAND kan geven wat je precies nodig hebt. Maar een hoop mensen samen kunnen dat wel.
Het leven bestaat uit ups en downs. Ook de liefde. Ik denk dat we dat moeten accepteren. Er is geen andere manier.
Als je over een tijdje je eigen bericht terug leest, dan herken je het niet meer. Wedden? Op dit moment zie je het even niet meer zitten, maar dat gaat over.. dat garandeer ik je.
Good luck.
quote:Gevoelens zijn altijd echt, wat niet wil zeggen dat ze niet verwarrend zijn of tegenstrijdig met je gedachten.
Op dinsdag 19 juni 2001 11:05 schreef Aneurism het volgende:
Gevoelens zijn kut, ze nemen je in de maling en breken je daarna af tot ze laten zien wat je werkelijk bent niets niets voor een ander omdat de ander eigenbelangen groter vind dan wat dan ook.Sommige dingen branden gewoon uit, ook al zie je het lampje niet uitgaan. Dus vergeet niet, liefde is niets het is iets wat niet bestaat. Het is alleen een egoisme wat je hebt, iets wat je moet hebben om je better te voelen.
En ik wou dat ik iemand kende die mij beter liet voelen
Heb ik iets gemist?? Jij was toch een happy couple met Satan??? iig, een zwartgallig verhaal 
..hoop dat je het binnenkort weer van een wat minder eenzijdige manier kan bekijken zekerheden heb je helaas nooit in de liefde maar het bestaat zeker wel, of wil jij soms beweren dat de gevoelens die jij hebt ervaren niet echt zijn geweest?? Daarmee doe je jezelf onrecht aan..en degene met wie je een relatie hebt/had. op dat moment was die liefde zeker wel echt!! en dat betekent dus (ook al denk je nu van niet) dat je in staat bent om dat gevoel weer te kunnen ervaren, met de juiste persoon en op het juiste moment. Ms was de tijd nog niet rijp en moet je dit zien als een "oefenrelatie" waar je een hoop waardevolle lessen uit kunt halen om je volgende relatie van te laten profiteren?? (ik weet natuurlijk niet wat de situatie precies is maar ik gis maar wat) Sterkte! (dit neemt niet weg dat dit soort melodramatische teksten in het verleden ook regelmatig door mijn hoofd hebben gezweefd) maar echt: Liefde en een goede relatie en wederzijds begrip BESTAAT!!! En laat je nix anders wijsmaken!! ow ja..wat heeft je post inhoudelijk eilijk met het begrip "tough love" te maken??ik zie het verband niet nml Het heeft geen zin om de moed op te geven, het leven is niet altijd even gemakkelijk, maar daarom kun je er wel makkelijk mee om gaan door alles niet zo zwart in te zien.
ik denk dat alles is voor bestemd en dat niets voor niets gebeurd, overal leer je van!
Kop op! je laat je dag toch niet verpesten door jezelf of door wat anders.
Niet omdat je een steek laat vallen, maar omdat zoveel dingen zijn die de hele tijd je pennen uit je handen trekken. Dingen van buitenaf.
Niet alles is verloren gegaan, 14 maanden waren geen leugen.
En dat "it's better to have been loved and lost than never been loved at all" is ook de grootste onzin
quote:Dat vind ik niet.
Op dinsdag 19 juni 2001 12:56 schreef Fe2O3 het volgende:En dat "it's better to have been loved and lost than never been loved at all" is ook de grootste onzin
quote:Waarom is dat onzin? Dat zeg je nu ja, omdat je nu in een situatie zit waarin je liefde hebt verloren. Je luisterd nu naar je gevoel, niet naar je verstand.
Op dinsdag 19 juni 2001 12:56 schreef Fe2O3 het volgende:
sinds vrijdag ben ik het geheel eens met de maker van deze postEn dat "it's better to have been loved and lost than never been loved at all" is ook de grootste onzin
Kan je je hele leven zonder liefde? Altijd blijft een mens op zoek naar liefde... altijd. We kunnen niet zonder. De 1 vind liefde bij een persoon, de ander bij dieren bijv. Maar het is en blijft liefde.
---
sataN, goed dat je even goed reageert!
Ik dacht dat echte liefde alles overwon, dat echte liefde sterker was dan wat dan ook. Dat liefde meer dan wat dan ook waard is.
Nee ik heb idd dat ik nooit meer liefde voel, het is niet waar, het is allemaal een leugen een simpel vies spelletje.
Maar liefde moet aan beide zijden zijn...
Als dat nog bestaat
Ze zoeken gewoon troost hoor. Dus ga ze niet afzeiken/flamen enz. Ik denk vaak genoeg hetzelfde als hun. Love stinks enzo. Mja je blijft hopen he
't Is beter dat ik nu geen mensen zie
Niemand, niemand, niemand, die me troosten kan
Ik verloor m'n toekomst en m'n doel
Laat me alleen, alleen met al m'n verdriet
Een glimlach dat wordt pure parodie
Iemand, iemand, iemand die gelukkig was
En verloor begrijpt wat ik nu voel
Daar staat m'n laatste glas, wat sigaretten, m'n laatste boeket
En ik voel haar hand op m'n schouder en haar stem:
"alles komt wel weer goed"
Maar dat kan ik niet geloven, want dit afscheid was heel anders dan voorheen,
Dat was definitief, ik ben nu alleen en haar had ik zo lief
Laat me alleen, alleen met al m'n verdriet
't Is beter dat ik nu geen mensen zie
Niemand, niemand, niemand, die me troosten kan
Ik verloor m'n toekomst en m'n doel
Laat me alleen, alleen met al m'n verdriet
Een glimlach dat wordt pure parodie
Iemand, iemand, iemand die gelukkig was
En verloor begrijpt wat ik nu voel
Ja, het komt wel vaker voor, straks komt m'n glimlach weer,
Ben ik haar weer vergeten, maar verdriet om echte liefde
Is te zwaar om mee te dragen, zij houdt niet meer van mij
Laat me alleen
Niemand die me troosten kan
Laat me, laat me alleen
Laat me alleen, alleen met al m'n verdriet
Een glimlach dat wordt pure parodie
Iemand, iemand, iemand die gelukkig was
En verloor begrijpt wat ik nu voel
Laat me alleen
Alleen
quote:
Op dinsdag 19 juni 2001 13:11 schreef Aneurism het volgende:
Wat is liefde?
Ik dacht dat echte liefde alles overwon, dat echte liefde sterker was dan wat dan ook. Dat liefde meer dan wat dan ook waard is.Liefde is een gevoel. Het gevoel van een mens is verre van perfect. Hoe herken je echte liefde? Dat is erg moeilijk, omdat ons gevoel niet perfect is.
Liefde kan veel overwinnen, dat weet ik iig zeker. Maar soms verzwakt de liefde. Dat gebeurd nou eenmaal. Maar liefde kan ook sterker worden. Het is iets dat we moeten leren accepteren.Nee ik heb idd dat ik nooit meer liefde voel, het is niet waar, het is allemaal een leugen een simpel vies spelletje.
Lees de eerste post eens van sataN, en dan vooral de laatste regel...
Maar liefde moet aan beide zijden zijn...
Als dat nog bestaat
Kijk om je heen. Er zijn mensen die hun hele leven verliefd zijn op iemand. Die mensen zijn er niet veel. Dus daarom moeten we genoegen nemen met minder denk ik.
Een relatie begint met verliefdhied. Daarna moet je zorgen dat je zo fijn mogelijk met elkaar overweg kunt.
Denk ik...
tuurlijk bestaat ware liefde niet, je houdt immers ooit op met zoeken.
Maar liegen doe ik niet en heb ik nooit gedaan, dat weet jij toch ook wel.
Gewoon een tip hoor.. niks meer niks minder
Punt is: alleen jijzelf kunt dingen waar je ongelukkig mee bent, veranderen. Een relatie is gewoon een zeer onderhoudsgevoelige verbintenis met elkaar. Het blijft werken, en aandacht en zorg nodig hebben. Soms merk je dat je dat voor die ene persoon niet meer op kunt brengen. De liefde is voorbij. Dat maakt alles wat je tegen elkaar hebt gezegd, niet minder waar. Maar soms is het gewoon over. Soms komt dat door onvoldoende investering van een persoon, soms is de chemie weg die jullie samenhield.
Ik kan dit niet minder zoetsappig zeggen dan zo: Ware liefde bestaat: die voor jezelf. Ik geloof erin dat je oprecht van jezelf moet kunnen houden om een sterke, evenwichtige relatie aan te gaan. Dan kun je elkaar namelijk steunen in de weg die je hebt af te leggen, en de hobbels die je op dat pad zult aantreffen. ik weet dat dit heel zweverig klinkt, maar ik ben er heilig van overtuigd. Het is nu eenmaal zo, dat verliefdheid overgaat, en dat je dan moet zien wat er overblijft: en is dat dan de moeite waard om in te investeren? Is dit dan de partner die je een lange tijd naast je zijde wilt hebben?
PS: ik geloof niet dat er maar eentje op deze wereld is die het best bij iemand past: dus niks de enige echte ware, etcetera....my two cents
Wat als die hobbels worden gemaakt door een persoon en wanneer de ander zich er op aanpast de ander toch weer een weg inslaat die niet minder fataal is?
zorry ik heb iets teveel gedronken, ik denk er over als ik me weer wat beter voel (lichamelijk gezien dan)
quote:Dan is het heel spijtig maar dan is die ander niet bereid om in JOU te investeren, Ze is blijkbaar nog niet toe aan het soort relatie dat jij zoekt, nog teveel bezig met zichzelf te ontdekken, en dan kan jij je grenzen wel BLIJVEN verleggen en dan sukkelt het nog wel es een tijdje door, maar uiteindelijk krijg je dan ook wrok-gevoelens naar die ander, omdat JIJ steeds meer grenzen moet verleggen om die ander maar bij je te houden, terwijl zij haar eigen gang gaat. Het moet wel van twee kanten komen, je moet er samen aan werken en het moet niet zo zijn dat de ene persoon zich in allerlei bochten moet gaan wringen om de ander te houden, dan wordt de relatie ongelijkwaardig en raak je jezelf kwijt in het proces.
Op woensdag 20 juni 2001 01:42 schreef Aneurism het volgende:
-edit-Wat als die hobbels worden gemaakt door een persoon en wanneer de ander zich er op aanpast de ander toch weer een weg inslaat die niet minder fataal is?
-edit-
Het is inderdaad heel erg zo dat ik momenteel bezig ben met veel dingen die ik al heel lang wilde, en die nu te gebeuren staan. Mijn hele leven wordt anders, en nu heb ik inderdaad die beslissing genomen: ik kies voor mij.
Ik weet dat het egoistisch is, maar ik weet niet of het slecht is.
Dit is een kans die ik nu kan grijpen, en als ik het nu niet doe, er niet vol voor ga, lukt het misschien nooit meer. Het is echt wat ik met mijn leven wil, en ik kies er heel sterk voor.
En ik denk inderdaad dat dat misschien wel geen gezonde ondergrond is voor een relatie, maar het is momenteel heel duidelijk de keus die ik maak.
quote:Hier heel erg mee eens is. En het is niet fout van die ander, of het wil niet zeggen dat de liefde er niet is of was, maar goed: het is voorbij. Wat jij nodig hebt (geldt voor iedereen) of belangrijk vindt in een relatie, kan voor de ander niet goed zijn....nu niet, of misschien wel nooit. En dus ga je verder, en als je sterk in je schoenen staat en je zeker voelt over wat je wilt en zoekt in een relatie, komt er heus iemand die bij je past. Zolang die persoon maar geen 'oplossing' is, maar een aanvulling.
Op woensdag 20 juni 2001 10:36 schreef Vivi het volgende:[..]
Dan is het heel spijtig maar dan is die ander niet bereid om in JOU te investeren, Ze is blijkbaar nog niet toe aan het soort relatie dat jij zoekt, nog teveel bezig met zichzelf te ontdekken, en dan kan jij je grenzen wel BLIJVEN verleggen en dan sukkelt het nog wel es een tijdje door, maar uiteindelijk krijg je dan ook wrok-gevoelens naar die ander, omdat JIJ steeds meer grenzen moet verleggen om die ander maar bij je te houden, terwijl zij haar eigen gang gaat. Het moet wel van twee kanten komen, je moet er samen aan werken en het moet niet zo zijn dat de ene persoon zich in allerlei bochten moet gaan wringen om de ander te houden, dan wordt de relatie ongelijkwaardig en raak je jezelf kwijt in het proces.
quote:Klinkt erg herkenbaar, en het is ook logisch als je een "jong-volwassene (ahum
Op woensdag 20 juni 2001 11:42 schreef sataN het volgende:
Spijker op mijn kop. *auw*Het is inderdaad heel erg zo dat ik momenteel bezig ben met veel dingen die ik al heel lang wilde, en die nu te gebeuren staan. Mijn hele leven wordt anders, en nu heb ik inderdaad die beslissing genomen: ik kies voor mij.
Ik weet dat het egoistisch is, maar ik weet niet of het slecht is.
Dit is een kans die ik nu kan grijpen, en als ik het nu niet doe, er niet vol voor ga, lukt het misschien nooit meer. Het is echt wat ik met mijn leven wil, en ik kies er heel sterk voor.
En ik denk inderdaad dat dat misschien wel geen gezonde ondergrond is voor een relatie, maar het is momenteel heel duidelijk de keus die ik maak.
) bent, je bent geestelijk nog heel erg aan het groeien, bezig om je leven vorm te geven, en je bent nog "onrustig" en zoekende. Ik heb het ook meegemaakt (nog niet zo lang geleden 
), Je begint een relatie met iemand die OP DAT MOMENT perfect bij je past, hij kan je iets geven wat je op dat moment zoekt/nodig hebt. Alleen..je ontwikkelt je verder, komt in een andere fase terecht, je behoeftes en verlangens veranderen, en die ander wordt i.p.v. een aanvulling een belemmering (klinkt heel hard maar is niet zo bedoeld). Voor die andere persoon is dat heeeeeel moeilijk te begrijpen; Zijn gevoel is niet veranderd, ms was hij al wat stabieler voordat jullie een relatie kregen en was jij de "zoekende" (naar wat dan ook) hij wil veranderen om aan jou tegemoet te komen, alles voor je doen maar dat is niet genoeg.. Hij past ALS PERSOON gewoon niet meer bij jou, bij het leven wat je wil leiden, en het is niet eerlijk om iemand toe te staan om aan karaktervervalsing te gaan doen om de relatie in stand te houden, dus uiteindelijk is het voor HEM ook beter als je eerlijk bent, Het klinkt rot, maar een relatie heb je nog altijd omdat die ander jou iets "geeft", omdat JIJ er iets uit kan halen wat je nodig hebt, heb je dat gevoel niet ,meer, dan is het einde oefening..in die zin is "liefde" altijd een vorm van Egoisme denk ik. ik denk dat de pure, onvoorwaardelijke liefde (met zelfoppoffering) alleen bestaat tussen moeder en kind, en tussen man/vrouw speelt er altijd iets van eigenbelang mee, en dat is helemaal niet slecht, want door te ontvangen kan je ook weer geven . Tenzij je 50 jaar getrouwd bent ofzo, dan wordt het weer anders denk ik . Anyway, voor de overgebleven partij is het soms onbegrijpelijk, en ms krijgt hij wel tijdelijk, als een soort anti-reactie, een hekel aan je ofzo, laat hem dan maar. het helpt soms om ergens overheen te komen..ik snap dat je hem wilt troosten maar je bent niet de aangewezen persoon hiervoor.Denk dat er daar nog moet over worden nagedacht, dit is een zeer radicale beslissing geweest die nu goed lijkt. Er is niets veranderd, er staan dingen te veranderen en als je zo land iets hebt is het zeker de moeite waard om dat te proberen, vooral als die persoon bereidwillig is terug te stappen wanneer het fout gaat. En ik denk niet dat dat van tevoren te beslissen is, ik denk dat het net iets te veel waard voor is. Sterren lieten we samen vallen, bliksem deed ons niets en we hielden van elkaar ongestoord door. En dat doet me pijn, omdat zoiets moois door een idee van tafel word geveegd. Het is niet altijd het een of het ander, en als het wel zo is moet dat nog blijken. Dit zeker niet...
Meer hoef ik er niet over te vertellen, heb de dingen zelf nog uit te zoeken. Ben inmiddels al in een aantal dagen meer te weten gekomen, wat mij totaal niet kan laten vereenzelvigen in deze situatie.
Liefde moet genoeg zijn, het is buigzaam als een wilg. Wanneer het knakt ben je verder gegaan, maar je hebt het wel geprobeerd...
Ik vind dat het waard, en kan me eigenlijk niets schelen hoe anderen dat hebben ervaren. Omdat niets hetzelfde is, en alles het proberen waard is.
Maar als je wat ouder wordt ga je het echt iets anders zien, zonder meteen naar de andere, net zo theatrale, kant door te slaan (Liefde bestaat niet, is een leugen e.d.). Je zal merken dat je in staat bent om vaker dan alleen deze keer liefde te ervaren, dat elke relatie wel bijzonder is op zichzelf, maar het "hysterische"(excusez le mot) wat je nu over je heen hebt gaat er dan vanaf..
Maar ik kan me heel goed voorstellen dat je nu denkt dat dit allemaal onzin is en dat ik niet begrijp hoe jij je voelt. Dat ik hetzelfde heb meegemaakt (en meerdere mensen met mij toen ze een jaar of 18 waren) zegt je niets, en dat deed het mij toen ook niet, omdat je toch altijd denkt dat JIJ de uitzondering bent die de regel bevestigd.
Dat niemand anders begrijpt HOE heftig die liefde wel niet was etc..en hoe jij je voelt.
Helaas is Dit een van de dingen waar je met de loop der jaren vanzelf achter komt (en moet komen)..ik hoop dat je het niet lullig opvat want zo is het niet bedoelt.
In concreto denk ik : ze heeft de WIL niet meer om het te proberen...en dat zegt maar 1 ding: ze houdt gewoon niet meer (genoeg) van je, alleen ze geeft nog teveel om je om je dat zo plompverloren te zeggen. Ze wil het niet meer proberen, ook niet als jij haar beloftes doet en je aanpast of wat dan ook. dat is geen angst..of een bevlieging, dan is de liefde, de "man/vrouw" -liefde gewoon over, en als je je dat realiseert, dan ga je het ook begrijpen. Veel sterkte, en dat meen ik hoor
[Dit bericht is gewijzigd door Vivi op 20-06-2001 15:26]
) maar het vervelende is dat je haar er niet aan haar haren bij kan slepen om het te proberen..het beste wat je voor haar kunt doen. en de beste manier om je liefde te tonen is om haar nu "lucht" te geven, dat is wat ze nu nodig heeft, ruimte om te groeien, en als jullie echt soulmates zijn zal ze je vanzelf gaan missen ...maar ga daar niet op zitten wachten!! Zij wil die vrijheid dus neemt ze ook het risico dat ze je voorgoed kwijt raakt, dat zal Zij als consequentie moeten nemen..en als jullie voor elkaar bestemd zijn..dan kan het lang of kort duren maar dan komen jullie toch wel weer samen..
maar iig zal ze je waarderen omdat je haar hebt gegeven wat ze nu nodig heeft..Ik vind je instelling goed hoor, ben er zelf ook niet een die meteen weg loopt als het moelijk wordt..weet zeker dat er een meisje rondloopt die een gouden vent aan jou zal krijgen, of het nou Satan is of niet zal de toekomst moeten uitwijzen Nu opgeven zou niet het beste zijn, het zou desinterrese zijn. Kan ik niet. Moet worden gevochten, omdat zoals ik al eerder zei het nog een kans verdiend.
Een kans om over na worden gedacht
ms als je haar wat tijd geeft dat ze dingen eerder op een rijtje krijgt??
Ik weet nog toen ik 2 jr. geleden (na 2 jaar samenwonen) niet meer happy was in mijn relatie, ik ging tijdelijk bij iemand logeren om dingen helder te krijgen en wat afstand te kunnen nemen. Mijn vriend ging echter van alles doen om te laten zien dat hij me WEL kon geven wat ik nodig had en wat ik 2 jr aan hem had gevraagd..en deed alles om mij terug te krijgen..alleen ik had zoiets van "IK WIL RUST" !! dat werkte dus alleen maar averechts, ik raakte daardoor juist nog MEER in de war..Maar ja..en daarbij, iemand de ruimte geven zie ik niet als het "opgeven" hoor..je kiest alleen even voor jezelf..en dat doet ZIJ tenslotte ook.. dus daar is niets mis mee..Wat dacht je daarvan ? Echt..ik heb iets geleerd (van beide kanten meegemaakt in mijn relaties tot nu toe): Hoe steviger je iets probeert vast te houden..hoe harder het zich probeert los te maken..laat het los en als het zo moet zijn komt het vanzelf bij je terug..
Dat betekent niet dat de liefde niet echt is, maar kan juist xtra intens zijn. Dat het er voor heeft gezorgd dat het voldoende kracht had om de wereld mooi te laten zijn.....
Totdat je....op het punt komt dat je weer met jezelf geconfronteerd wordt.
En beseft dat je eerst aan jezelf moet werken voordat je weer verder met een relatie kan.
En dat wordt moeilijk als de ander je door en door kent, alleen zijn/haar aanwezigheid al.
Die persoon draagt als het ware jouw pijnlijke verleden constant met zich mee.
Dat belemmert die persoonlijke verwerking.
Zoal het al eerder gezegd wordt, het wordt een belemmering. Het doet teveel pijn. Het wordt verstikkend. Maar erger nog je omgeving lijdt eronder.
Sommige dingen moet je in het leven loslaten om te groeien.
Maar als je te bang bent voor verandering, en die stap niet durft te nemen. Dan zal je daar voor de rest van je leven last van hebben, en de ander ook.
Dan zullen jullie elkaars kans ontnemen om te groeien.
En zal je elkaar daardoor alleen maar oneindig veel pijn doen.
Als je geen kans krijgt op verandering in het leven, om losgelaten te worden, dan sterft er iets in je, dan zul je nooit echt gelukkig kunnen worden,
Het is dus jij of zij.
Hoop dat je omgeving niet slachtoffer wordt van je pijn. Want jouw pijn is in staat, om doorgegeven te worden als je er zelf niet meer mee om kan gaan.
Dan loop je de kans dat je kinderen net zo'n leven als jij kunnen hebben, die onzekrheid , die pijn.
Niemand anders hoort jou te leren om met het leven om te gaan, en alle pijn die het met zich meebrengt.
Want als je die taak aan je partner geeft. Dan blijft er dus helemaal niks van jezelf over, anders die ander er niet meer is. Dan ben je verkeerd begonnen...
Ennuh, hoeveel pijn je ook hebt, als je drinken gaat gebruiken om je pijn te verminderen, om alles minder negatief te zien. Zul je op een dag nuchter worden en zien wat je allemaal kapot hebt gemaakt. En dan is het te laat......
Maar dat kan je nu misschien weinig schelen.
Hoop dat je genoeg kracht hebt om er bovenop te komen. Om ervan te leren en te groeien.
Anders......
En ik vind het het waard, als je verliefd bent op iemand wil je die toch ook niet een twee drie kwijt raken zonder slag of stoot?
quote:Strijdend ten onder... Tot het laatste sprankje hoop vervliegt.
Op woensdag 20 juni 2001 17:49 schreef Aneurism het volgende:
Al het moois is voor mij op deze manier al dood, ik probeer het weer wat te maken. Mag best na op 4 dagen na 14 maanden, en een beslissing die word gemaakt in een dag. Ik vecht even, niet voor eeuwig begrijp dat goed. Ik weet wanneer ik verlies, maar nu kan ik niet opgeven omdat ik nog een heel klein kansje heb.En ik vind het het waard, als je verliefd bent op iemand wil je die toch ook niet een twee drie kwijt raken zonder slag of stoot?
Tenminste, dat komt in mij op. Ik zou nooit, zomaar iemand laten gaan, als ik weet dat er idd hoop is, al is het een klein beetje, en moet ik er voor vechten tot ik er bij neerval.
quote:thnx eindelijk iemand die het niet meteen opgeeft, je hebt gelijk maar ik heb mijn grensen. Ik strijd voor ons omdat het waard is, dat doe ik tot een bepaalde tijd. Het moet, misschien een mannen ding maar als ik weet dat iemand nog van mij houd en ik hou van haar kan ik haar niet laten vallen. Niet als ik weet dat er niets aan de hand was, en alleen maar uit voorzorgs maatregel.
Op woensdag 20 juni 2001 18:23 schreef micha het volgende:[..]
Strijdend ten onder... Tot het laatste sprankje hoop vervliegt.
Tenminste, dat komt in mij op. Ik zou nooit, zomaar iemand laten gaan, als ik weet dat er idd hoop is, al is het een klein beetje, en moet ik er voor vechten tot ik er bij neerval.
-Als iemand wil gaan, dan ga, als ik al moet vechten dan hoeft het niet meer. Graag of niet. Een vertrekkende kan en wil ik niet tegenhouden. Ik geloof in vrijheid van keuze voor iedereen.-
Maar gelukkig is ieder mens anders. Er zijn zelfs liedjes over.
Das kannst du mir nicht verbieten, dich zu lieben alle zeiten genau so wie heute.(ik weet niet meer wie het zingt).
Laat haar in waarde haar keuzes maken en blijf zelf overeind. (Schrijf!)
Sterkte voor jullie allebei.
quote:Senks
Op woensdag 20 juni 2001 16:43 schreef Catootje het volgende:
Ik ben het heeel erg met Vivi eens, ik denk dat zij het heel goed heeft verwoord -edit-
leuk een complimentje 
Dat weet je.....
Komt omdat ze nog ontzettend veel gevoelens voor je heeft. En het haar heel zwak maakt als je haar constant met je gevoelens confronteerd.
Een reden voor haar om ineens te beslissen om er mee te kappen kan zijn:
Ze kent je door en door, ze zou dolgraag op een andere manier een eind aan deze relatie maken, dat jullie als vrienden uit elkaar gaan.
Maar ze weet van haarzelf dat ze te zwak is om er ook echt mee te kunnen kappen.
Dat ze dan bij je zal blijven.
En dan nooit meer van je los kan komen.
Als ze dit idee heeft, zal ze het als een gevangenis zien, en daarom maar besluiten om het op haar manier te doen. Om het op een harde manier te spelen.
Maar dat is wel eentje die voor jou het meeste pijn zal doen, en het moeilijkst is om te verwerken. Want je zit nog vol met vragen, die je gek maken als je daar geen antwoord op krijgt, zoveel dingen die je niet begrijpt.
En je hebt waarschijnlijk gelijk. Voor jou is het zomaar opeens. Boem! Afgelopen iets dat je heel moeilijk kan accepteren.
Als je in staat bent dit goed te vewerken, of een kans krijgt om het uit te praten zul je het later misschien wel begrijpen.
Je hebt dus gelijk dat het mogelijk is om haar terug te krijgen, maar of je dan ooit gelukkig zal zijn.....
Kijk maar om je heen. Genoeg mannen die het op die manier geprobeert hebben. De mannen die hun vrouw vaak heel slecht behandelen, zijn ook die figuren die haar steeds niet laten gaan.
Maar als je goed naar hun relaties kijkt, zou ikzelf denken:
Ik zou nooit zo'n relatie willen, dan kap ik er liever mee. Zoiets ga ik mezelf niet aandoen, en haar ook niet.
Want je weet dan dat ze niet vannuit haar zelf bij je is gebleven. Dan is ze bij je gebleven omdat jij dat wilt, niet omdat zij dat wilt.
Dan moet je constant als een waakhond op haar gaan letten, als ze even iets voor haar zelf wilt doen.
En zul je jezelf heel paranoia gaan maken...
STeeds maar die onzekerheid of ze wel echt van je houdt, steeds maar de ander testen of.....
gek en boos en hysterisch worden van binnen als je het idee hebt dat dat niet zo is.....
Als je met die onzekerheid wilt leven....
Dan is dat jouw keuze geweest, niet die van haar.
Dan heb je niet alleen je eigen leven verpest, maar ook die van haar. En van alle mensen die om jou, en om haar geven. En een van die mensen, dat zouden je kinderen zijn......
Vraag haar als ze echt om je geeft, maar je geen kans wilt geven om het uit te praten, of ze dan op z'n minst eenzijdig een brief ofzoiets zou kunnen achterlaten, waarin eerlijk alle antwoorden staan op jouw vragen... Om je grootste onzekerheden weg te nemen.
De grote "waarom" vraag.....
En laat haarzelf de keuze maken.....
om haar eigen leven te kiezen...
helemaal haar eigen keuze te maken, dat ze die macht nog heeft, en krijgt....
[Dit bericht is gewijzigd door XTHinkz op 20-06-2001 22:41]
Ik heb gisteren een brief van Aneurism gekregen, die ik morgen ga lezen. Daarna zal ik heb denk ik een brief terug schrijven, want er zijn nog dingen die ik wil ophelderen.
Ik wil hier niet alles op internet gooien alleen.
Aneurism heeft me gevraagd tot Zondag na te denken omdat de beslissing zo uit de lucht viel. Dat doe ik nu.
Maar snap wel alsjeblieft dat ik die beslissing heel opeens maak, maar dat ik er (al dan niet bewust) al wel eerder over heb nagedacht.
Dit is geen bevlieging, en ik ben ook echt niet weer ziek.
quote:Ik vind het dan nog wel fout om daar niet eerder mee te komen. Als je open en eerlijk bent tegen elkaar kun je allebei veel eerder zien aankomen dat er dingen niet goed gaan, en ook veel eerder eraan werken om het wel goed te laten komen, of juist allebei erachter komen dat het gewoon niet meer gaat.
Op donderdag 21 juni 2001 13:50 schreef Vivi het volgende:
Het is vaak zo dat de beslissing voor de een uit de lucht lijkt te komen vallen, maar de ander is daardan al veel langer mee bezig, en heeft dat niet uitgesproken, dus als iemand je dan vraagt om het nog 1 kans te geven weet die persoon het niet dat je het waarschijnlijk (stilzwijgend) al heel erg veel extra kansen hebt gegeven, alleen heeft hij of zij dat niet gezegd omdat de noodzaak er nog niet toe was..
[...]
quote:Ik kan alleen voor mezelf spreken, ik had al vaker aangegeven dat het zo niet ging...zelfs letterlijk gesmeekt om wat aandacht van zijn kant, maar hij nam me al die tijd niet serieus, dacht dat ik toch wel bij hem zou blijven..maar bij mij werkt het zo : het duurt echt een hele lange tijd, maar dan gaat de "knop"om zeg maar, en dan is het gewoon klaar. Als iemand toch niet luisterd, en dat heb je al ontelbare keren gemerkt, dan vertel je op een bepaald moment ook minder. Toen hij doorkreeg dat ik het meende en echt niet meer terugkwam kon hij ineens al die dingen WEL. maar toen was het te laat. Maar die situatie was heel anders aangezien mijn ex ook nog een zwaar "soft"drugs probleem had en niet meer op een normale manier kon functioneren daardoor. Dus dat is niet echt vergelijkbaar. In mijn huidige relatie vertel ik ook de dingetjes die me dwarszitten maar daar krijg ik tenminste WEL respons
Op donderdag 21 juni 2001 14:35 schreef EelCapone het volgende:[..]
Ik vind het dan nog wel fout om daar niet eerder mee te komen. Als je open en eerlijk bent tegen elkaar kun je allebei veel eerder zien aankomen dat er dingen niet goed gaan, en ook veel eerder eraan werken om het wel goed te laten komen, of juist allebei erachter komen dat het gewoon niet meer gaat.
*eindelijk gelukkig is *quote:Tjah, in jouw geval had je het dus wel gedaan
Op donderdag 21 juni 2001 15:17 schreef Vivi het volgende:[..]
Ik kan alleen voor mezelf spreken, ik had al vaker aangegeven dat het zo niet ging...zelfs letterlijk gesmeekt om wat aandacht van zijn kant, maar hij nam me al die tijd niet serieus, dacht dat ik toch wel bij hem zou blijven..maar bij mij werkt het zo : het duurt echt een hele lange tijd, maar dan gaat de "knop"om zeg maar, en dan is het gewoon klaar. Als iemand toch niet luisterd, en dat heb je al ontelbare keren gemerkt, dan vertel je op een bepaald moment ook minder. Toen hij doorkreeg dat ik het meende en echt niet meer terugkwam kon hij ineens al die dingen WEL. maar toen was het te laat. Maar die situatie was heel anders aangezien mijn ex ook nog een zwaar "soft"drugs probleem had en niet meer op een normale manier kon functioneren daardoor. Dus dat is niet echt vergelijkbaar. In mijn huidige relatie vertel ik ook de dingetjes die me dwarszitten maar daar krijg ik tenminste WEL respons
maar zo te lezen was het in Aneurism's geval niet zo.....quote:Nee, maar het was ook helemaal niet mijn bedoeling om dat te beweren hoor
Op donderdag 21 juni 2001 16:56 schreef Aneurism het volgende:
Ik ben geen klootzak die mezelf voorop steld, ik doe dit voor iets wat ons beide aangaat. Wat zou ik voor mijn kop slaan als ik er achter zou komen dat ik een fout heb gemaakt en daardoor iets kwijt ben geraakt, alleen maar omdat liefde houden van is geworden.
, toch denk ik dat je haar beter ff kan laten, maar ach, ik weet de hele situatie niet dus je moet het uiteindelijk zelf bepalen ) en gevoelens die redelijk samenhangen met de toekomst (heb ik het grotendeels over de onzekerheid en intensieteit ervan) zouden best een grotere rol kunnen spelen. Het gaat volgens sataN haar gevoel dat er al bijna een maand een negatief gevoel is, dat komt door mijn houding ten opzichte van maastricht. Het is wel iemand die waarvan je houd ineens een tijd ziet weg gaan, de persoon waarvan je houd waar je een aantal maanden mee hebt samen gewoond. Ik kan dat niet makelijk vinden, omdat ik simpel weg van haar hou. Ik hoop simpel weg dat ze inziet dat een extra kans (die ik niet heb gehad) de moeite waard is. Al die mensen die voor haar redenen gingen bedenken drijfde me bijna tot waanzin, omdat ik bang ben haar echt kwijt te raken.sataN wil vrienden blijven, Ik wil dat niet. Ik wil niet op het spek gebonden worden, vrienden blijven betekend voor mij gewoon een kans. Ik zal zeer para worden, ben dat nu al en haal me de meest rare dingen in mijn kop. Ik beef de hele dag, sla wartaal uit. En drink me net als nu weer samen met een jongen die ik erg goed ken helemaal kapot aan wiskey. Ik weet stout mag niet, maar het voelt even het beste nu. Ik doe alleen mezelf er maar kwaad mee, en mezelf is de laatste persoon waar ik voorlopig (tot ik rust heb) aan kan denken (of ik denk wel te veel aan mezelf, zie het hoe je het wilt)
Maar ik vind dit topic niet de juiste kans op gaan, ik wou alleen even van me af schrijven dat ik me klote voelde. Niet een steunbetuiging aan wie dan ook gaan in het leven roepen, hoewel ik super veel steun nu nodig heb.
Er zijn gewoon alleen te veel dingen gebeurt in de tijd dat sataN beweert iets negatiefs te hebben gevoeld, te veel dingen die niet gewoon 'vertrouwen' kunnen zijn. Dingen die voor mij veel te prive zijn om te gaan blaten, maar die sterren die we lieten vallen en bliksem lieten donderen is er niets bij vergeleken.
En hoe gemeen ik ook tegenover mezelf of haar ben, ik vier onze 14de maand nog misschien voor de laatste keer. Ik sta net als elke maand weer stil wat ik met haar heb meegemaakt, denk aan de liefste momenten die ik met haar deelde en maak plannen wat ik nog met haar moet doen. Want ik hou van haar zo vreselijk veel, en het nu geen kans geven zou ik niet de rust kunnen vinden die ik nodig zou hebben. sataN twijfelt nog, maar denkt dat ze me het minste hiermee pijn doet. En sataN weet als enige persoon hoe ik ben, en dat dit niet zo is.
Nu ga ik mijn roes uitslapen, in dat bed wat we samen hebben gekocht en waar ik 30 keer per avond wakker in word om toch hoopvol naast me te kijken, om toch nog een kusje aan mijn liefste te geven.
Ik begrijp je gevoel heel goed hoor. Tis ook gewoon kl**e zoiets. En wat ik zeg : ik kan alleen oordelen n.a.v. wat je hebt geschreven en dat is misschien maar een-tiende van het hele verhaal dus...Ik hoop echt dat het goedkomt voor jullie, one way or another..en oh ja, ff lekker de melancholie van je af zuipen enzo kan soms best lekker zijn en mag ook best, maar je lijkt me iemand die slim genoeg is om haarfijn te weten wanneer ie te ver gaat daarmee, dus doe dat dan ook niet he!! Dit staat hier alleen maar zodat je weet dat ik nadenk en meelees...