Indigo's thuis

Met ieder stap die hij neemt, komt hij dichter bij zijn doel. Hoe dieper hij afdaalt, hoe sneller en harder zijn hart gaat kloppen. Bloed stroomt razendsnel door zijn aderen.

Een ziekelijk geluid vult de hal waarin hij zich bevindt. Een kleine man verschijnt uit het niets. Het wezen verteld waar hij zich op dit moment bevindt en welke keuzes hij ter beschikking heeft. PhalanX luistert aandachtig naar de instructies. Het wezen is een gids, niet van vlees en bloed, maar van licht. Het beeld is een redelijk simpele hologram, het geluid komt uit een luidspreker die aan de rechterwand is bevestigd.

Precies zoals Leto had voorspelt.

De hologram verdwijnt nadat het PhalanX heeft uitgelegd dat hij zes kanten op kan. In het Oosten liggen een aantal kamers die zijn gemaakt voor het plezier van de voormalige bewoners. In het Westen en Zuiden liggen woonvertrekken, in het Noorden kan men trainen en zich inschrijven voor de defensie, Omhoog daar ligt de buitenwereld en Omlaag daar draaien verschillende projecten.

De hologram scheen niet bepaald onder de indruk te zijn van wat zich daarboven bevond. De manier waarop het eiland werd beschreven was allerminst aanmoedigend. Barbaren, gevaarlijk, verboden waren in de korte beschrijving sleutelwoorden. De beschrijving van wat er in het Noorden bevond was gericht op het gevoel van veiligheid, loyaliteit en het eergevoel van de bewoners.

Wat zich Omlaag bevond bleef mysterieus. De hologram maakte het duidelijk dat de projecten van tijd tot tijd veranderden en gaf toe, met een humoristische inslag, dat hij hij er niet veel over mocht zeggen.

PhalanX kijkt om en ziet dat het hologram-programma zich nogmaals afspeelt. Wat eens erg grappig leek, was nu overgegaan in iets dat irritatie opwekte. PhalanX vervloekte het mechaniek dat hij activeerde toen hij binnenstapte.

Eenmaal aangekomen in Omlaag, begon er weer een charmant wezen te ratelen, ditmaal wees het onding erop dat PhalanX toch echt wel uit moest kijken, want niet alles was toegankelijk voor het grote publiek. Overtreders konden op een fikse boete rekenen en zelfs "disciplinaire straffen afhankelijk van de overtreding en het gedrag bij aanhouding" volgens de glimlachende hologram.

Na een aantal minuten na het gezever van het wezen te hebben aangehoord besluit PhalanX om verder te gaan. De hologram maakt zijn verhaaltje netjes af, en begint daarna weer opnieuw.

Alles is precies zoals het moet zijn. Zelfs de enorme deur, die tussen PhalanX en de tijdmachine staat. Hij begrijpt niet waarom het ding niet op slot is, met redelijk wat fysieke inspanning weet hij de deur open te duwen en kan hij naar binnen glippen.

Alweer een hologram, ditmaal is het een jonge vrouw. Helaas is de luidspreker defect en maakt het geen geluid. PhalanX kan slechts gissen naar wat ze hem probeert uit te leggen. Ze ziet er vriendelijk uit, ze geeft de indruk dat ze het geheel presenteert. Met haar armen maakt ze het gebaar dat hij door kan lopen. PhalanX glimlacht en denkt de gedachten die zijn heer en meester had verteld dat hij op dit moment zou denken.

Het duurt een tijdje maar uiteindelijk weet PhalanX precies hoe alles werkt. Hij loopt de grote ronde kamer uit en pakt een lange metalen buis van de muur.
Met alle geweld slaat hij op een kale wand in de ronde kamer. En dat is precies wat hij moest doen.
Met een aantal razendsnelle bewegingen weet hij de juiste code in te toetsen op een paneel dat achter een wand verborgen lag, een wand die hij zojuist heeft verbrijzeld met de lange metalen buis.

Een venijnige streek, dat moet PhalanX wel toegeven, omdat de luidsprekers het niet doen, kan hij niet horen hoe een vriendelijke stem aftelt. Hij zegt een gebed op ter ere van Leto. Zijn woorden hebben zijn leven gered en dat van dit hele eiland, en waarschijnlijk ook de hele mensheid.

Het verbaast hem dat het zo makkelijk gaat. Er is geen enkel systeem dat hem tegenhoud, geen deuren die dichtslaan, geen verrasingen die hem om de hoek opwachten. De hologrammen die hem de weg wezen ratelen nog steeds door alsof er niets aan de hand is.

De voormalige bewoners moeten wel erg zeker zijn geweest van hun veilige positie dat ze zo'n slechte beveiliging hebben. Misschien is de beveiliging met de rest van hen vertrokken? De gedachte komt bij hem op, dat de afwezigheid van geluid in de ronde kamer, de kamer waar de tijdmachine zich bevond, waaschijnlijk zo bedoeld was. Degene die probeerde om de kamer te gebruiken zonder de juiste code zou zichzelf opblazen en waarschijnlijk de rest van het complex. Eigenlijk was het logisch, als er iemand al zo diep kon komen zonder tegen te worden gehouden dan was de rest waarschijnlijk niet meer aanwezig, als er wel mensen aanwezig waren dan zouden ze ongetwijfelt weten dat het complex ten onder zou gaan... alleen PhalanX ziet nog niet hoe.

Er gaan nog een tweetal andere theorieen door zijn geest en ze zijn, net als de eerste, redelijk logisch, maar met een aantal overduidelijke gaten die hij bij een gebrek aan informatie niet kan opvullen.

Eenmaal buiten in het zonlicht beland zet hij het op een lopen. Volgens Leto heeft hij nu nog maar bar weinig tijd om te ontsnappen aan wat er zo direkt zal gebeuren.

Diep onder het aardoppervlak smelt het metaal door een verzengende hitte die afkomstig is van een onbekende krachtbron. Gitzwarte rook ontsnapt uit de uitgang van het complex, de enige uitgang. Als er iemand daar beneden zat dan zou deze nu niets meer zijn dan... dan... PalanX wil niet eens denken aan wat er zou zijn gebeurd als hij zich nu daar beneden bevond. De grond trilt niet, brandt niet, maar lijkt van een dikke soort stroop te zijn gemaakt.

Eenmaal op een veilige plaats te zijn aangekomen, komt PhalanX tot rust. Hij haalt moeizaam adem door zijn mond en zet vervolgens een koers terug naar de Kerk van de Universele Waarheid.

Op de terugweg neemt hij rustig de tijd om na te denken over wat zich daar beneden bevond, over wat Leto hem vertelde, over wat zou kunnen zijn geweest.