Maak hier een mooi topic van

quote:

---

Op woensdag 24 oktober 2001 08:05 schreef PingPong het volgende:

Mijn dank is groot. Hou vol.

---

J. Slauerhoff

(Ik heb eindelijk de verzamelde gedichten van Slauerhoff aangeschaft en dat zullen jullie weten... )

Avec la mer du Nord pour dernier terrain vague
Et des vagues de dunes pour arrêter les vagues
Et de vagues rochers que les marées dépassent
Et qui ont à jamais le coeur à marée basse
Avec infiniment de brumes à venir
Avec le vent de l'est écoutez-le tenir
Le plat pays qui est le mien

Avec des cathédrales pour uniques montagnes
Et de noirs clochers comme mâts de cocagne
Où des diables en pierre décrochent les nuages
Avec le fil des jours pour unique voyage
Et des chemins de pluie pour unique bonsoir
Avec le vent d'ouest écoutez le vouloir
Le plat pays qui est le mien

Avec un ciel si bas qu'un canal s'est perdu
Avec un ciel si bas qu'il fait l'humilité
Avec un ciel si gris qu'un canal s'est pendu
Avec un ciel si gris qu'il faut lui pardonner
Avec le vent du nord qui vient s'écarteler
Avec le vent du nord écoutez-le craquer
Le plat pays qui est le mien

Avec de l'Italie qui descendrait l'Escaut
Avec Frida la blonde quand elle devient Margot
Quand les fils de novembre nous reviennent en mai
Quand la plaine est fumante et tremble sous juillet
Quand le vent est au rire quand le vent est au blé
Quand le vent est au sud écoutez-le chanter
Le plat pays qui est le mien.

quote:

---

Op woensdag 20 juni 2001 03:03 schreef slakkie het volgende:
nou, genoeg gezien! slot erop

eigenlijk zou ik nu voor de lol een moderator wille zijn, en een vliegtuig een een reistas.

Dan zou ik namelijk met heeeeeel onzin naar een mooi eiland gaan vliegen en neem ik alle naakte kleding mee!

Zo, nu allemaal geld storten op mijn rekening.

Voor het nummer moet je ff melen naar
reizen@hetzelfdemaardananders.net

---

Nauw zichtbaar wiegen op een lichte zucht
De witte bloesems in de scheemring - ziet,
Hoe langs mijn venster nog, met ras gerucht,
Een enkele, al te late vogel vliedt.

en ver, daar ginds, die zachtgekleurde lucht
Als perlemoer, waar ied're tint vervliet
in teerheid...Rust - o, wondervreemd genucht!
Want alles is bij dag zo innig niet.

Alle geluid, dat nog van verre sprak,
Verstierf - de wind, de wolken, alles gaat
al zachter en zachter - alles wordt zo stil...

En ik weet niet, hoe thans dit hart,zo zwak,
Dat al zo moe is, altijd luider slaat,
Altijd maar luider, en niet rusten wil.

Willem Kloos

Soms ziet men alleen oog, mond, haar
(Nog iets van haar boezem misschien)
En kent men haar toch tot in het teederst.

Soms was men met haar vereend
Duizend nachten en meer
En is haar toch zoo vergeten,

Alles, haar geur, mond, haar,
Als was het zeven jaar
En niet een dag geleden.

(Slauerhoff's dichterlijke vrijheden )

Maar 't speeltuig ligt in 't stof geworpen
En hij die ze er aan ontlokte
Is nu een afgestompte, verstokte
Dronkaard geworden in de laatste dorpen.

Nog zweven liedren op den wind...

O lieve Eene.

De vijverspiegel
Vangt diep-gewillig
De zachte kegel
Der zwarte wilg,
Waarrond wind schreit ...

Droom nu: 't is tijd.

Een groote en teedre
Geruststelling
Daalt zich verneedren
Uit hemelkring;
'n Ster kiemt te velde ...

Dit uur stijgt zelden.

quote:

---

Op donderdag 01 november 2001 02:50 schreef slakkie het volgende:
Hij wordt er niet echt mooier op he zo?

---

Het Tuinfeest

De juni-avond opent een hoog licht
boven de vijver, maar rond om de helle
lamp-lichte tafel in het grasveld zwellen
de bomen langzaam hun groen donker dicht.

Wij, aan 't dessert, eenzelvige rebellen,
ontveinzen 't in ons mijmerend gedicht,
Om niet, nu 't uur eind'lijk naar weemoed zwicht,
elkanders kort geluk teleur te stellen.

Ginds aan de overkant,gaan reeds gitaren,
en lampions, en zacht-plassende riemen,
langzaam over verdronken sterren varen -

Zij zingen, nijgen naar elkaar en kussen,
geenszins om liefde, maar om de sublieme
momenten en het sentiment daartussen.

M. Nijhoff

Een liefdesbrief is beter dan het lief,
Zelf; als men eens de brieven heeft gekregen,
Dan heeft men ze voorgoed, terwijl 10 tegen,
Een 't lief verdwijnt om geldgebrek of grief.

Een brief kan men daags, nachts, elk ogenblik,
Dat men ze bij zich heeft, tevoorschijn halen,
De teederheid er op uit laten stralen,
De woordjes lezen, denkend: zoo ben ik!

Een vrouw is wisselvallig, een brief niet,
Wel lacht men wijs, of weent men bitter, later
Als men voorbije dwaze woorden ziet.

Maar als het kon wou 'k door woestij en water,
Wel eeuwig naar oases en havens tijgen,
Als het zeker was in elk een brief te krijgen.

quote:

---

Op vrijdag 23 november 2001 00:54 schreef Lamon het volgende:
Tijd voor een verrijking jullie kant met wederom een mooi Slauerhoff gedicht (beseft men overigens wel dat ik dit in moet tikken, niks geen copy/paste -werk ) :

Een liefdesbrief is beter dan het lief,
Zelf; als men eens de brieven heeft gekregen,
Dan heeft men ze voorgoed, terwijl 10 tegen,
Een 't lief verdwijnt om geldgebrek of grief.

Een brief kan men daags, nachts, elk ogenblik,
Dat men ze bij zich heeft, tevoorschijn halen,
De teederheid er op uit laten stralen,
De woordjes lezen, denkend: zoo ben ik!

Een vrouw is wisselvallig, een brief niet,
Wel lacht men wijs, of weent men bitter, later
Als men voorbije dwaze woorden ziet.

Maar als het kon wou 'k door woestij en water,
Wel eeuwig naar oases en havens tijgen,
Als het zeker was in elk een brief te krijgen.

---

Strange face, with your eyes
so pale and sincere
Underneath you know so well
you have nothing to fear
for the dreams that came to you when so young
told of a life
when spring is sprung

You would seem so frail
in the cold of the night
when the armies of emotion
go out to fight
but while the earth sinks to its grave
you sail to the sky
on the crest of a wave

So forget this cruel world
where I belong
I'll just sit and wait
and sing my song
and if one day you should see me in the crowd
lend a hand and lift me
to your place in the cloud.

Nick Drake.

Zo...nu is het hier ECHT mooi.

Al die overbodige woorden!

ondertussen beet de kou mij
was de zon een dag vol wespen
was het brood zout of zoet
en de nacht zwart naar behoren
of wit van onwetenheid

soms verwarde ik mij met mijn schaduw
zoals men het woord met het woord kan verwarren
het karkas met het lichaam
vaak waren de dag en de nacht eender gekleurd
en zonder tranen, en doof

maar nooit anders dan dit:
het zacht maken van stenen
het vuur maken uit water
het regen maken uit dorst

het regent ik drink ik heb dorst

Zelfkant

Ik houd het meest van halfland'lijkheid
van vage weidewinden die met lijnen
vol wasgoed spelen; van fabrieksterreinen
waar tussen arm'lijk gras de lorrie rijdt,

bevracht met het geheim der dokspoorlijnen
want 'k weet, er is waar men leven slijt
en toch niet leeft, zwervend meer eenzaamheid
te vinden dan in bergen of ravijnen.

De walm van stoomtram en van blekerij
of van de ovens waar men schelpen brandt
is meer dan thijmgeur aanstichter van dromen,

En 't zwarte kalf in 't weitje aan de rand
wordt door een onverhoopt gedicht bevrijd
en in een beeld met sintels opgenomen.

Waar ik zocht naar de vervlogenheid,
Die mij ooit was beloofd,
Nooit gehavend door de tijd,
Altijd met opgeheven hoofd.

Waar gevolgen niet bestonden,
En geen grens werd aangegeven,
Daar zou niemand mij doorgronden,
En mocht ik in vrijheid leven.

Ik schreeuw nu angstig van verraad,
En mijn muren zijn vergruisd,
Geen zorgeloosheid, maar enkel kwaad,
Heeft zich in mijn ziel gehuisd.

De belofte bleek enkel maar een wens,
Welke niet eens bestaansrecht had,
Een fictieve haven voor een mens,
Dat nu heel nederig bekent,
Dat hij voor een kort moment,
Zijn plaats in het geheel vergat.

Er komt een nacht om te verdwijnen
als we smeulend van verzet
aan stalen apparaten hangen,
naar de goede dood verlangen,
als we liggen weg te kwijnen
in ons harde laatste bed.

Er komt een nacht van verse sneeuw,
ontzagwekkend groot en zwart,
de hemel open als een landkaart,
helder, koud, met kleine lichtjes
voor de sterren en de huizen
waar het leven verder gaat.

Die nacht - wanneer die is gekomen
en er valt nog iets te kiezen
hoop ik, met mijn laatste krachten
elke deken weg te trappen,
alle handen weg te slaan
en voor mijn sterven op te staan,

te razen tegen het verliezen -
razen, net zolang tot ik
als een komeet die explodeert
en alles op zijn baan verdelgt
het hemelruim verzwelg
voor één ondeelbaar ogenblik.

PingPong, ben je daar nog ergens

't Is mij te moede al werd ik weer een kind
dat nog niet spreken kan, begint te staamlen,
dat vindt van moeder, menschen, dieren, wind
de stemmen even vreemd en eensgezind,
en door elkaar de klanken gaat verzaamlen.

Hoe heerlijk, nog te weten van geen woorden
die zinnen worden en die weer gesprekken,
bijvoorbeeld denken: een groen bosch heet Noorden,
Iets anders groots en groens heet zee, en moorden
zijn zwarte dingen die men moet ontdekken.

De woorden hebben klank en kleur en glans,
zij komen op en willen gaan bewegen;
vaak is een stroef, een ander norsch, verlegen,
maar als ik fluister dat ik nog niet regen
van rag kan onderscheiden, zien zij kans
op liedren die lang hebben stilgelegen,
bijna verstandig waren doodgezwegen.

J. Slauerhoff