quote:Leuk maar niet het beste wat ik ooit geschreven heb. Ik vond de tekst van 'Liefste' eigenlijk veel mooier. Dit nummer moest aan bepaalde maatstaven voldoen en kwam niet geheel spontaan.
Op woensdag 22 augustus 2001 03:09 schreef PingPong het volgende:
* PingPong vindt het mooi, maar wat vindt Lamon er zelf eigenlijk van?
Mag ik trouwens nog 1 keertje mijn lievelingsgedicht hier plaatsen? (al is het voor de 3de keer 
)
Door vijanden omringd,
Door vrienden in de nood
Geschuwd als aas dat stinkt,
Houd ik mij lachend groot,
Al is mijn ziel verminkt,
Mijn lijf voor driekwart dood.
-------------------------------
In 't leven was geen dag
Ooit zonder tegenspoed.
Ik leed kwaad en deed goed;
Dat is een hard gelag.
Nu, in verloren slag,
Strijd ik met starre moed.
-------------------------------
Bedekt met sneeuw en ijs,
Getooid door menig lijk
Van wie de dwaze reis
Deed naar mijn innerlijk,
Eens vroeg licht als Parijs,
Nu 't poolgebied gelijk.
-------------------------------
Ik laat geen gaven na,
Verniel wat ik volbracht;
Ik vraag om geen gena,
Vloek voor- en nageslacht;
Zij liggen waar ik sta,
Lachend de dood verwacht.
-------------------------------
Ik deins niet voor de grens,
Nam afscheid van geen mens,
Toch heb ik nog een wens,
Dat men mij na zal geven:
'Het goede deed hij slecht,
Beleed het kwaad oprecht,
Hij stierf in het gevecht,
Hij leidde recht en slecht
Een onverdraagzaam leven.'
J.Slauerhoff (1898-1936)
quote:Ik ook, maar ik quote selectief:
Op woensdag 22 augustus 2001 03:19 schreef Lamon het volgende:
Ik vond de tekst van 'Liefste' eigenlijk veel mooier.
hij noemt haar liefste
zo onverbloemd
al haar treurnis gaat ten onder
en is bij toverslag verdoemd
ook in het droevigste bestaan
is het voor haar de moeite waard
om door te gaan
Mooi.
quote:Prachtig.
Op woensdag 22 augustus 2001 03:30 schreef PingPong het volgende:
hij noemt haar liefste
zo onverbloemd
al haar treurnis gaat ten onder
en is bij toverslag verdoemd
ook in het droevigste bestaan
is het voor haar de moeite waard
om door te gaan
Nu bedenk ik me opeens weer dat ik Lamon nog een tekst verschuldigd ben.
quote:..en belofte maakt schuld.
Op woensdag 22 augustus 2001 03:40 schreef Koekepan het volgende:
Nu bedenk ik me opeens weer dat ik Lamon nog een tekst verschuldigd ben.
quote:Jep. En die zal ik aflossen. Al is het het laatste wat ik doe.
Op woensdag 22 augustus 2001 03:42 schreef Lamon het volgende:
..en belofte maakt schuld.
Mark my words.
quote:Het is tijd voor de afrekening.
Op woensdag 22 augustus 2001 03:44 schreef Koekepan het volgende:
Mark my words.
Dat was ook een mooie tekst.
Weldan, een vertaling, helaas, daar ik het origineel niet uit het hoofd ken.
Ik woon hier in mijn eigen huis
Nooit heb ik iemand nagedaan
Ik lach alle meesters uit
Die zonder zelfspot door het leven gaan
F.W. Nietzsche
Heraclitus aan de rol
Gesteld dat onze wereld drijft
op open zee, het denken nog in
kinderschoenen door rivieren waadt,
het pad omhoog het pad onlaag, enfin,
dat alles stroomt, zou ik zo zeggen:
schenk maar in die wijn.
Het kan, als ik zo vrij mag zijn,
geen kwaad om hier te wijzen
op onnozelheden uwerzijds.
Wat is er zo obscuur aan mij?
Welk deel van 'denk verdomme
nou eens na' begrijpt u niet? Schenk bij!
Panda... Fant... Pânta rhei!
Ik ben nog lang niet uitgepraat.
Blijf van me af. Wat sluitingstijd?
Ik zit hier ook niet voor de lol.
Moet u horen... Lamelos!
Die fles is zeker nog halfvol!
Ingmar Heytze (2001)
Met holle ogen
Staar ik voor me uit
Een omhulsel, introvert
En onbewogen
Verword ik tot een kluit
Met even gelatenheid te dulden
Als toen zij nog een rol in 't leven speelden,
Ons soms verveelden, en nochtans vervulden.
Hier stond ons huis; hier liep zij met de honden;
Hier maakte zij de bruine halsband los;
Hier hebben wij de stinkzwammen gevonden,
Op een beschutte plek in 't sparrenbos.
Doodgaan is niet de aangrijpende gedachte,
dat zij voortaan alleen die paden gaat, -
Want niemand is alleen die af kan wachten,
En niemand treurt die wandelt langs de straat, -
Maar dat dit alles wàs: een werk'lijkheid,
Die duren zal tot de uiterste seconde;
Dit is de ware wedloop met de tijd:
De halsband los, en zij met de twee honden.
weet ik in ieder geval dat ik ben bemind.
Mocht ik morgen toch weer opstaan,
is het leven mij hopelijk goed gezind.
Als ik in mijn slaap dood ga,
vind ik zeker de eeuwige rust.
Mocht ik morgen toch weer opstaan,
weet ik dat het ochtendlicht mij zachtjes kust.
Als ik in mijn slaap dood ga,
weet ik nooit meer wat ik zal missen.
Mocht ik morgen toch weer opstaan,
zal ik weer naar mijn toekomst gaan gissen.
Als ik in mijn slaap dood ga,
dan heb ik in ieder geval mijn gevoelens geuit,
Mocht ik morgen toch weer opstaan,
is dat wellicht een wijs besluit
van elken schijn ontdaan
is uwe stem tot ons gegaan
zingende en voorgoed in ons verloren,
de weinigen, de enkelen uitverkorenen
om te bestaan.
Zal mij verlossen van die intense eenzaamheid
Een hand vol met pillen
Zal die onrust van binnen stillen
Ik wil dood, dat is mijn wens
Een vlucht naar de eeuwigheid
Om nooit meer weder te keren
Mijn ziel van het lichaam bevrijdt
Tot de hemel verrezen
Heeft mijn geest niets meer te vrezen
Het lichaam zal als as wederkeren op aarde
Waar het eens het voertuig was, dat mijn ik bewaarde
Ik wil dood, dat is mijn wens
Een vlucht naar de eeuwigheid
Om nooit meer weder te keren
Mijn ziel eindelijk van het lichaam bevrijdt
Take the ribbon from my hair
Shake it loose and let it fall
Layin' soft against your skin
Like the shadow on the wall
Come and lay down by ma side
Till the early mornin' light
All I'm takin' is your time
Help me make it through the night
I don't care what's right or wrong
'n' I won't try to understand
Let the devil take tomorrow
Lord, tonight I need a friend
Yesterday is dead and gone
And tomorrow's out of sight
And it's sad to be alone
Help me make it through the night
<brief humming-first two lines of a verse>
And it's sad to be alone
Help me make it through the night
I don't want to be alone
Help me make it through the night
Sammi Smith
Words and Music by Kris Kristofferson
gedachten zijn zoek.
Ze hebben de laatste trein gemist,
verdwenen van het doek.
De laatste woorden zijn meegevoerd,
met de Noorder wind.
Het heeft z'n mond gesnoerd,
maakten hem weer kind.
Waar het lichaam uit kracht bestond,
is de ziel verdwenen.
In waar het zich nu bevond,
zijn enkel zinnen nog te lenen.
Niets is meer wat vroeger was,
eenvoud van het leven.
De boeken die je las,
zijn voor anderen geschreven.
Vrijheid aanbreken moet,
Om nooit meer te gaan in t verborgen
Terug ons licht voorgoed.
Gebeuren zal dit niet,
Zoomin als een engel daalt
Naar streken waar verdriet
Tot wanhoop wrang verschaalt,
Niet volgens onze orde:
t Geluk wacht zijn eigen tijd
Om geboren te worden
Binnen de werkelijkheid.
Maar ééns, door levensengte
Breekt haar rijk open, wijd
Wij werden ingewijd
En weten sinds zij ons wenkte:
Ik kom op tijd.
De doffe zon gaat onder,
De schrale maan verschijnt.
Het gras dampt, klam en vochtig,
De grond blijft stijf bevroren
In heete korte zomer:
t Blijft winter in de zomer.
De klokjes zijn nog hoorbaar,
Het rulle spoor nog zichtbaar,
De kar is al verdwenen.
Ja, alles gaat, verdwenen
Wat over is gebleven
Is lief maar onvoldoende
Om op te leven.
de grens van zijn bestaan
Naar de ander overreikend
groeit drift wanhopig sterk
'T onwrikbaar rasterwerk
is nauwelijks toereikend
een ontzette wereld door
Heeft onbergrensde rijken gesticht
Alles gaat weer teloor
Vrouwen en vleiers zat, vrouw noch vriend
die hem vrijwillig verloor
Vrees maakt eenzaam: hij heeft enkle liedren gedicht
voor zichzelf, buiten elk gehoor
Waarvoor heeft dit leven gediend?
Rijk en roem gingen teloor
Voor die liedren? Ach nee, ook die zijn vergaan
Een woord blijft, een woord slechts: waarvoor?
a frown on my lack of a face,
attempting to hear
with a tenuous ear
what nobody says in this place.
Undressed in unknowable clothes,
I strike an impossible pose,
then rest my non-head
on my shadowy bed,
and when I awake, I doze.
I'm eating a make-believe bite,
today in the negative night.
The water I drink
from my fictional sink
is as dry as the darkness is light.
I toss an ephemeral ball
against an impalpable wall.
It bounces and lands
in my vanishing hands---
it's hard to keep track of it all.
I'd like to be positive, but
I'm stuck in a negative rut.
I laugh when I'm sad,
when I'm angry, I'm glad,
whatever I open, I shut.
I'm running an opposite race,
maintaining an imprecise pace.
I lose when I win,
going out coming in--
it's eerie in negative space.
All that I have seems poor and vain.
If I had not been happy, I were not sad--
Tho' my salt is savorless, why complain?
From the ripe perfection of what was mine,
All that is mine seems worse than naught;
Yet I know, as I sit in the dark and pine,
No cup can be drained which has not been fraught.
From the throb and the thrill of a day that was,
The day that now is seems dull with gloom;
Yet I bear the dullness and darkness, because
'Tis but the reaction of glow and bloom.
From the royal feast that of old was spread
I am starved on the diet that now is mine;
Yet, I could not turn hungry from water and bread
If I had not been sated on fruit and wine.
quote:
Op woensdag 29 augustus 2001 09:23 schreef Maggie het volgende:
quote:
Ik zou weleens willen weten,
Waarom zijn de bergen zo hoog
Misschien om de sneeuw te vergaren,
Of 't dal voor de kou te bewaren,
Of misschien als een veilige stut voor de hemelboog,
Daarom zijn de bergen zo hoog.Ik zou weleens willen weten,
Waarom zijn de zeeen zo diep
Misschien tot 't geluk van de vissen,
Die't water zo slecht kunnen missen
Of tot meerdere glorie van God die de wereld schiep,
Daarom zijn de zeeen zo diep.Ik zou weleens willen weten,
Waarom zijn de wolken zo snel
Misschien dat 't 'n les aan de mens is,
Die hem leert hoe fictief 'n grens is
Of misschien is het ook maar eenvoudig een eng'lenspel,
Daarom zijn de wolken zo snel.Ik zou weleens willen weten,
Waarom zijn de mensen zo moe
Misschien door hun jachten en jagen,
Of misschien door hun tienduizend vragen,
En ze zijn al zolang onderweg naar de vrede toe,
Daarom zijn de mensen zo moe(Tekst en muziek: Jules de Corte)
