Maak hier een mooi topic van

quote:

---

Op maandag 29 oktober 2001 00:35 schreef Lamon het volgende:

(Ik heb eindelijk de verzamelde gedichten van Slauerhoff aangeschaft en dat zullen jullie weten... )

---

Loneliness

The last year's leaves are on the beech:
the twigs are black; the cold is dry;
to deeps beyond the deepest reach
the Easter bells enlarge the sky.
O ordered metal clatter-clang!
Is yours the song the angels sang?
You fill my heart with joy and grief -
Belief! Belief! And unbelief...
And though you tell me I shall die,
you say not how or when or why.

Indifferent the finches sing,
unheeding roll the lorries past:
What misery will this year bring
now spring is in the air at last?
For, sure as blackthorn bursts to snow,
cancer in some of us will grow,
the tasteful crematorium door
shuts out for some the furnace roar;
But church-bell open on the blast
our loneliness, so long and vast.

quote:

---

Op woensdag 13 maart 2002 00:27 schreef Suzie het volgende:

[..]

Gaaf!! Slauerhoff is echt supergoed...

---

Voor de verre prinses

Wij komen nooit meer saam:
de wereld drong zich tussenbeide.
Soms staan wij beiden 's nachts aan 't raam.
Maar andre sterren zien we in andre tijden.

Uw land is zo ver van mijn land verwijderd:
Van licht tot duisternis - dat ik
op vleuglen van verlangen rustloos reizend,
u zou begroeten met mijn stervenssnik.

Maar als het waar is dat door grote dromen
het zwaarst verlangen over wordt gebracht
tot op de verste ster: dan zal ik komen,
dan zal ik komen, iedren nacht.

Billet Doux

Ik wilde een gedicht op een waaier schrijven,
zodat je de woorden je kunt toewuiven
en de strofen, wanneer je wilt blijven
mijmren, weer achtloos dicht kunt schuiven.

Maar liever wilde ik dat ze binnen
in je gewaad geschreven stonden
zodat tegelijk met batist of linnen
mijn gedachten je strelen konden.

Ik zou deze dwaze wens niet uiten,
als mij een krankzinnige was vervuld:
je eenmaal zelf in mijn armen te sluiten...
maar ik heb engelengeduld.

In mijn leven, steeds uiteengerukt
Door de vlagen waar 'k aan blootsta,
Daar 'k niet kan hechten aan liefde en geluk
Die mij zullen drijven tot ik doodga,
Ontstaan soms plotsling enkle plekken
Van een stilte zoo onaangedaan,
Dat ik geloof in slaap te zijn gekomen
Bij de diepten waar geen onderstroomen
Meer door 't eeuwig stilstaand water gaan.

^{J. Slauerhoff}

Let op de rijmende vorm. Vooral de laatste paar zinnen maken erg veel indruk, door de reeks van 5 regels met de derde en vierde regel rijmend...bij mij althans.
Ik weet niet waarom, maar dat is mijn favoriete rijmstijl.

Ook in mijn favoriete gedicht 'In Memoriam Mijzelf', maakt hij gebruik van deze techniek, maar dan nog extremer.
Een groot aantal regels die voor de slotregel staan rijmen dan op elkaar, zonder dat dat eerder in het gedicht 't geval is.
Dit geeft een 'overtreffende trap'-gevoel wat het gedicht heel veel kracht meegeeft.
't klinkt wat vaag, maar zo ervaar ik het zelf. Het is misschien wat moeilijk uit te leggen waarom..

HET MEEZENNESTJE

Een meezennestje is uitgebroken,
dat, in den wulgentronk
gedoken,
met vijftien eikes blonk;
ze zitten in den boom te spelen,
tak-op, tak-af, tak-uit, tak-in, tak-om,
met velen
en k lach mij, k lach mij, k lach mij bijkans krom.

Het meezenmoêrtje komt getrouwig,
komt op den lauwen noen,
al blauwig
en geluwachtig groen;
het brengt hun dit en dat, om te azen,
tak-om, tak-op, tak-af, tak-uit, tak-in,
ze razen,
en kruipen, vlug, het meezennestjen in.

Het meezenvaârtje zit - de looveren
verduiken t voor t gestraal -
te tooveren,
al in de meezentaal;
daar vliegen ze, al med' een, te zamen,
tak-om, tak-op, tak-af, tak-in, tak-uit,
en, amen,
het meezennestje is weêrom ijele en uit.

--------------------------------------------------------------------------------

Guido Gezelle
(17/12/1877)

--------------------------------------------------------------------------------

Toelichting
uitgebroken: uitgevlogen
wulgentronk: wilgentronk
al: helemaal
geluwachtig: geelachtig
al med' een opeens
ijele: ijdel(e), leeg

Afscheid

Hij ging het huis uit in de vroege schemer,
de stoep was wit en uit de hemel dreef
glinstrend en fijn en als geknipt van donkre wimpers
nog sneeuw, die in een weemlende suspensie bleef.

De geur van sneeuw en avond drong in onze hoofden,
wij werden bleek en koud en zuiver als de dood;
toen ik hem aanzag, werd hij even ver en groot
en keek of hij mij streng en dringend iets beloofde.

Maar toen ik terug kwam in de warme kamer
stond daar een wolkje van zijn laatste sigaret
en rekte zich in zachte haast, toen draaide het
en met een lieflijk gebaar van wanhoop en vaarwel
strekte het zich uit en toen verdween het snel.

Een duizend doden zou ik sterven,
Als het doel de nobelheid,
Van mijn offer niet zou bederven,
En ik zou geloven in mijn strijd.

Maar mijn vruchten zijn geplukt,
Door wie onwaardig voor de taak,
Onterecht vertrouwen, en nu mislukt,
Schuldigen slapen, terwijl ik waak.

Wraakzucht is te klein een goed,
Voor de gaten in mijn hart,
Welke vroeger vol met heldenbloed,
Maar met de dagen zijn gehard.

Gestold zijn nu die laatste delen,
Ooit gevuld met een ideaal,
Wat overblijft zal nooit meer helen,
Nu ik ben geworden, als zo velen,
Een boek zonder een verhaal.

(Ik kan beter, maar na 12 bier,
Is deze poging alles wat,
Ik om twintig over vier,
Nog qua inspiratie over had.)

[Dit bericht is gewijzigd door Lamon op 22-03-2002 04:23]

Slauerhoff voor Lamon

De krekels

Ik lig met open ogen in het duister
en de gordijnen aadmen op en neer,
ik heb geen lichaam en geen zwaarte meer
mijn geest is rustig en ik luister..
Rondom: het lege land met stenen,
boven: de lege lucht met de sterren.
't Begin, duizenden eeuwen her,
heeft nimmer zo nabij geschenen.
Dan, wat ik niet had moeten horen:
der krekels hese stroeve stemmen,
miljarden uiterst kleine remmen,
schrammend de nacht...die gaat verloren.
- Er is geen rust. Er is geen nacht
oneindig en geen stilte stil.
Geen groot verlangen, geen enkele wil
kan maken, dat hij even wacht,
de eenmaal aangevangen tijd.
Ondanks de schijn van eeuwigheid
in enkle stille ogenblikken
hoor ik voortaan een fijn, schor tikken,
word ik geschonden door het weten:
ook dit wordt langzaam opgesleten.

quote:

---

Op maandag 18 maart 2002 09:20 schreef PingPong het volgende:

[..]

Dankjewel!

Ergens op deze aarde is op dit moment Perth. ZWAAI!

---

Then can I drown an eye, unus'd to flow,
for precious friends hid in death's dateless night,
and weep afresh love's long-since cancell'd woe,
and moan the expense of many a vanish'd sight:

Then can I grieve at grievances foregone
and heavily from woe to woe tell o'er
the sad account of fore-bemoaned moan,
which I new pay as if not paid before.

But if the while I think of thee, dear friend,
all losses are restor'd and sorrows end.

In den regen

Laat dit, omdat ik eenzaam ben,
een stem verwerven in de regen;
die heb ik van u meegekregen,
zover ik van u ben.

Het is hetzelfde als uw leden,-
kuis en nabij -, waarmee de woorden
sidderen en worden geboren;
waarin uw liefde heeft gezwegen.

Zo sneeuwt de dood het leven dicht.
Er is geen angst meer en geen naam.
Ik lig weer met mijn ziel tesaam
in onverstoorbaar evenwicht.

Ik heb u lief, al zijn vergaan
de verten, die ik met u deelde,
wat gij mij nimmermeer verheelde
vangt immer in den regen aan.

Gerrit Achterberg

Daar zeilde op de Noordzee, de Noordzee wijd en koud
Een schip zo zwaar beladen met 's werelds ijdel goud
Daar kwam de Spanjaard drijven te roven onze goud
Toen we voeren op de Noordzee, de Noordzee, de Noordzee
Al op de Noorzee wijd en koud

't Was onze jongste makker, een jongen sterk en koen
Die sprak al tot den schipper: "Wat zult gij aan mij doen
wanneer ik wil gaan zwemmen en ginds het Spaans galjoen
doen zinken in de Noordzee, de Noordzee, de Noordzee
Al in de Noordzee zinken doen"

"Ik zal U geven zilver, een wapen en blazoen
Mijn eigen jonge dochter zal ik U huwen doen
wanneer gij wilt gaan zwemmen en ginds het Spaans galjoen
Doen zinken in de Noordzee, de Noordzee, de Noordzee
Al in de Noordzee zinken doen"

De jongen bad de hemel, sprong daarop overboord
En heeft in 's vijands scheepswand drie gaten toen geboord
En van die trotse Spanjaard is nimmer meer gehoord
Op heel de wijde Noordzee, de Noordzee, de Noordzee
Op heel de wijde Noordzee meer gehoord

Toen zwom hij naar het schip en de mannen juichten luid
Maar onze schipper gaf hem zijn dochter niet tot bruid
Al smeekte ook de jongen: "Haalt mij het water uit"
De schipper gaf de Noordzee, de Noordzee, de Noordzee
Gaf hem de Noordzee als zijn bruid

Toen zwom hij om het schip heen, hij was zo koud en moe
Vol bitterheid en wanhoop riep hij zijn makkers toe:
"Och makkers haal mij op, want ik ben het zwemmen moe
Mij trekt de koude Noordzee, de Noordzee, de Noordzee
Mij trekt de Noorzee naar zich toe"

Zijn makkers redden hem toen, maar op het dek stierf hij
Na het "een twee drie in Godsnaam" dreef weg met het getij
De koene jonge zeeheld, veel jonger nog dan wij
En zonk toen ik de Noordzee, de Noordzee, de Noordzee
En in de Noordzee weg zonk hij

The day is done, and the darkness
Falls from the wings of Night,
As a feather is wafted downward
From an eagle in his flight.

I see the lights of the village
Gleam through the rain and the mist,
And a feeling of sadness comes o'er me
That my soul cannot resist:

A feeling of sadness and longing,
That is not akin to pain,
And resembles sorrow only
As the mist resembles the rain.

Come, read to me some poem,
Some simple and heartfelt lay,
That shall soothe this restless feeling,
And banish the thoughts of day.

Not from the grand old masters,
Not from the bards sublime,
Whose distant footsteps echo
Through the corridors of Time.

For, like strains of martial music,
Their mighty thoughts suggest
Life's endless toil and endeavor;
And tonight I long for rest.

Read from some humbler poet,
Whose songs gushed from his heart,
As showers from the clouds of summer,
Or tears from the eyelids start;

Who, through long days of labor,
And nights devoid of ease,
Still heard in his soul the music
Of wonderful melodies.

Such songs have power to quiet
The restless pulse of care,
And come like the benediction
That follows after prayer.

Then read from the treasured volume
The poem of thy choice,
And lend to the rhyme of the poet
The beauty of thy voice.

And the night shall be filled with music
And the cares, that infest the day,
Shall fold their tents, like the Arabs,
And as silently steal away.

Henry Wadsworth Longfellow.

William Shakespeare

244 reacties. Dit zie ik als een heilig teken.

quote:

---

Op vrijdag 12 juli 2002 22:36 schreef Koekepan het volgende:
The Day Is Done

etc.

---

Van de Zee

De Zee, de Zee klotst voort in eindeloze deining,
De Zee, waarin mijn Ziel zichzelf weerspiegeld ziet;
De Zee is als mijn Ziel in wezen en verschijning,
Zij is een levend Schoon en kent zichzelve niet.

Zij wist zichzelve af in eeuwige verreining,
en wendt zich altijd om en keert weer waar zij vliedt,
Zij drukt zichzelve uit in duizenderlei lijning,
en zingt een eeuwig-blij en eeuwig-klagend lied.

O, Zee was ik als Gij in al uw onbewustheid,
dán zou ik eerst gehéél en gróót gelukkig zijn;

Dán had ik eerst geen lust naar menselijke belustheid
op menselijke vreugd en menselijke pijn;

Dan wás mijn Ziel een Zee, en hare zelfgerustheid
zou, wijl Zij groter is dan Gij, nóg groter zijn.

Willem Kloos

prrrrrrr

[Dit bericht is gewijzigd door Pridemeid op 14-07-2002 18:39]

prrrrrrr

Der laatste schepping, niet meer te herstellen.
er stond geen zeil ter kim, geen klip verbrak
De vlakte in verre deining - slechts het wrak,
Dat soms meer naar ons over scheen te hellen,

Wees hoe uit zee en lucht hun eenzaamheid
Zich samentrok op hem, vermolmd en zwak.
Wij worden van de onze, al zijn wij vlak
Bijeen, nooit door een eenzaam ding bevrijd.

Als woelige zee en hemel strak en wijd
Zijn wij elkander vreemd en toch vertrouwd;
De een altijd met stilte en rust in strijd,
De ander vol ijle vrede, sterk en koud.

En waar de wereld met haar wilde kimmen
Vergeefs naar 't onbereikbare golft en smacht,
Hoe vonden wij dan, zwervers, weldra schimmen,
Verstandhouding in scheemring, weldra nacht?