Topic kicken mag niet, ik weet het. Maar ik zag geen ander Marillion topic, dus dan maar hier
Als Marillion fan van het eerste uur had ik ook problemen met het vertrek van Fish en Hogarth als nieuwe frontman, daarom verraste Season's End me toendertijd me tóch positief waar veel die-hard fans afhaakten. Holidays in Eden is een ander verhaal, in mijn ogen een té onconstant album met maar een paar hoogtepunten (Splintering Heart, The Party en Waiting to Happen). Daarna ben ik een paar jaar afgehaakt om uiteindelijk op Brave gewezen te worden: wat een fantastisch album! In mijn ogen nóg beter en inteser dan Misplaced Childhood (Kayleigh is werkelijk het slechtste nummer uit het hele Marillion ouvre). Mijn hoogtepunten op dit album: Runaway, Hollow Man, The Great Escape en Made Again.
Ook This Strange Engine vond ik erg sterk album, op een An Accidental Man na dan. Daarna verscheen Radiation, voor mij een reden om wederom af te haken: Marillion does Radiohaed and I fucking hate Radiohead zullen we maar zeggen! Om die reden heb ik marillion.com en dat Anorak album, terecht of niet, nooit met één vinger aan durven raken!
Maar op een of andere manier blijft Marillion je, als een jeugdliefde, altijd maar volgen. Daarom heb ik zonder enige reden afgelopen week Marbles aangeschaft en ik ben het album lekker aan het ontdekken, de mannen kunnen het nog steeds: intens, gevoelig, sterke lyrics, maar bovenal bloedmooi! De kans is dus groot dat ik binnenkort ook weer eens een concert van de mannen zal bezoeken. Voor de aanhangers van het Fish-tijdperk: ik ben na Vigil en de eerste soloconcerten in Ahoy en Vredenburg afgehaakt. Reden? Fish is imho geen schim meer van wat hij was in het Marillion tijdperk!