Da's wel een aardige hoeveelheid muziek zeg. Daardoor duurt het inderdaad wel even voordat je de losse nummers gaat herkennen, en het een beetje gaat 'leven'. Maar na een keer of 5 luisteren begint het kwartje toch aardig te vallen.
Gelukkig weer een hoop afwisseling, wat de toegankelijkheid wel ten goede komt, ondanks de wel erg lange speelduur. Een aantal leuke nummers in de categorie 'Marillion goes Radiohead (zie radiation)' (The Damage) , 'Marillion goes Beatles' (Drilling Holes) , een aantal single-kandidaten (naast Your Gone oa Don't hurt yourself), laid-back nummers (het mooie Angelina, Fantastic Place, The Only Unforgivable Thing en het niet zo bijzondere Genie).
Het lange Neverland klinkt als Pink Floyd, en doet zeker niet onder voor de latere platen van Gilmour en co. Een van de hoogtepunten van het album. Ocean Cloud is overigens bijna net zo mooi. Het is lang geleden dat Marillion dit soort nummers heeft gemaakt.
Plaatopener The Invisible Man is ook zo'n lang stuk, ik mis hier echter een beetje de samenhang. Ik heb hier weer het gevoel dat ze wat korte nummers achter elkaar geplakt hebben.
En dan de vier Marbles-tracks, niet onaardig, maar ook niet heel bijzonder. Daar hadden ze wel wel meer mee kunnen doen vind ik. Van het titelnummer van een album verwacht je toch wat extra ? Het idee van zo'n nummer dat een paar keer terugkomt kan goed werken, maar Marbles is net wat te onbeduidend om dit goed te doen vind ik.
Een ander klein minpuntje is dat Steve H af en toe wel erg in onverstaanbaar gemompel vervalt.
Hoogtepunten : Ocean Cloud, Angelina en Neverland.