Ik vind dit dus echt een moeilijke beslissing...
Iedere maand denk ik weer, dit is mijn laatste pilstrip maar toch begin ik weer met de volgende, puur uit angst (idioot heh)
Er gaat dan van alles door mijn hoofd. We werken allebei best veel. Mijn man 40 uur (in ploegendienst) en ik 32 uur (4 dagen per week). De opvang van ons zoontje is perfect geregeld maar dan, met een tweede... gaat dat dan ook lukken?
Minder werken zou ik best wel willen maar mijn huidige functie leent zich er niet voor en dan kom je ook op een ander punt: het financiele...
Kunnen we het wel betalen? Gaan we niet teveel stressen? Zullen we het wel aankunnen?
zeer negatieve mode:
is het hedendage wel een wereld om kinderen in te zetten
We zijn nu hartstikke gelukkig met zn drietjes en wie weet wat we ons op de hals halen (een zwangerschap die misschien niet goed afloopt of een kindje wat niet gezond is...) Is dit nu egoistisch denken of wat...
Ik vind het voor Damon ook leuk om een broertje of zusje te hebben maar niet ten koste van .....
We vinden het allebei zo moeilijk en soms denk ik dat we de enige zijn..
Ik vind het helemaal niet stom of egoistisch van je.
Juist heel goed dat je er zo over nadenkt.
Ik denk dat je er ook pas aan moet beginnen als je die twijfels niet meer hebt.En als jullie nu gelukkig zijn met zijn drietjes is het toch ook prima.
Hoe ziet je man dit trouwens?
maar goed...)[Dit bericht is gewijzigd door lily op 10-11-2003 22:28]
Mijn ouders werkten allebei full-time en ik heb ook nog twee zussen. Wij hadden ook een (bijna full-time) oppas. Dat was in die tijd dat ik opgroeide (jaren 70) heel wat, want zoveel twee-verdieners waren er toen nog niet. Maar we zijn alledrie prima terecht gekomen hoor.
Als jullie het allebei leuk lijkt moet je het gewoon niet laten. Mijn oudere zus is nu ook zwanger van haar tweede en van collega's hoor ik ook allemaal dat het steeds leuker wordt naarmate de kinderen ouder worden.
Nee helaas, ik heb zelf nog geen kinderen 
quote:Dit is zeer zeker waar. En als het er om wat voor reden dan ook niet inzit dan lig ik er niet wakker van maar toch... kriebel kriebel.. (moeders kennen dit gevoel wel..)
Op maandag 10 november 2003 22:22 schreef jessie het volgende:
En als jullie nu gelukkig zijn met zijn drietjes is het toch ook prima.
Ik heb nog een broer en wij zijn altijd 2 handen op 1 buik geweest, altijd en nu nog steeds. We schelen 3,5 jaar! Het lijkt mij vreselijk om enigskind te zijn...
Enigst kind zijn lijkt me trouwens helemaal niets aan. Je moet toch wel broers/zussen hebben anders leer je ook geen ruzie maken
Ik was thuis de derde...
quote:dat is in ieder geval fijn!
Op maandag 10 november 2003 22:25 schreef lily het volgende:
Mijn man heeft dezelfde twijfels maar zou een tweede ook heel leuk vinden... (we zitten gelukkig op 1 golflengte).
succes met de beslissing, en heel verstandig hoor om goed over zo'n (weer grote) stap na te denken.
Kies niet voor een tweede kind omdat anders Damon alleen zou zijn. Dat is niet eerlijk ten opzichte van het kind...
quote:Da's waar. Ik kan absoluut niet tegen ruzie en ik kan ook geen ruzie maken. Maar ik heb het nooit echt vervelend gevonden om enigskind te zijn. Al vraag ik me wel af hoe dat voelt, om een broer of zus te hebben
Op maandag 10 november 2003 22:53 schreef hace_x het volgende:Enigst kind zijn lijkt me trouwens helemaal niets aan. Je moet toch wel broers/zussen hebben anders leer je ook geen ruzie maken
Dat weet ik dus niet.
).Ik heb wel een broer maar ik kan me niet herinneren dat ik ooit ruzie met hem heb gehad...
wat een raar woord eigenlijk...ruzie... 
Nu lijkt het net of ze twijfelt aan een bestaand kindje, net of dat niet in orde is.
Verder denk ik dat het een hele lastige is, hoewel het waarschijnlijk in omgang makkelijker zou zijn dan bij de eerste omdat je bepaalde dingetjes al kent. Het is niet helemaal nieuw meer, maar om een 2e kindje in je leven in te passen, vooral als alles nu zo netjes in elkaar past is weer een ander verhaal.
quote:Mijn ervaring is, dat de eerste echt een enorme verandering teweeg bracht. Bij de tweede ging het allemaal heel vanzelfsprekend. Je bent al gewend aan een ander ritme, aan je aanpassen in bepaalde opzichten (niet zonder iets te hoeven regelen eens uit eten gaan met z'n tweetjes of zo). En de verzorging van een baby is natuurlijk bekend. Bij een tweede geen gestuntel met in bad doen, luiers snel kunnen verwisselen, enz. enz. De tweede was echt helemaal niet moeilijk 'in te passen'.
Op dinsdag 11 november 2003 09:01 schreef Brighteyes het volgende:
Verder denk ik dat het een hele lastige is, hoewel het waarschijnlijk in omgang makkelijker zou zijn dan bij de eerste omdat je bepaalde dingetjes al kent. Het is niet helemaal nieuw meer, maar om een 2e kindje in je leven in te passen, vooral als alles nu zo netjes in elkaar past is weer een ander verhaal.
quote:Helemaal mee eens, zo ongelooflijk als onze wereld op zijn kop stond bij de 1e, zo natuurlijk gaat nr. 2 in het dagritme mee.
Op dinsdag 11 november 2003 09:21 schreef Spuuglokje het volgende:[..]
Mijn ervaring is, dat de eerste echt een enorme verandering teweeg bracht. Bij de tweede ging het allemaal heel vanzelfsprekend. Je bent al gewend aan een ander ritme, aan je aanpassen in bepaalde opzichten (niet zonder iets te hoeven regelen eens uit eten gaan met z'n tweetjes of zo). En de verzorging van een baby is natuurlijk bekend. Bij een tweede geen gestuntel met in bad doen, luiers snel kunnen verwisselen, enz. enz. De tweede was echt helemaal niet moeilijk 'in te passen'.
Ik ben veel rustiger, het kindje is veel rustiger en alles verloopt eigenlijk best wel gladjes.
We waren dit keer voorbereid op enorme drukte,we hadden ons al schrap gezet voor de gebroken nachten en dat werkt een stuk beter moet ik zeggen.
En Lily, voor alles is een oplossing, ook qua opvang. Je zult zien dat een hoop van je bezwaren zich vanzelf oplossen als je eenmaal zwanger blijkt te zijn. Niet dat je er niet goed over na moet denken natuurlijk, zo bedoel ik het niet, maar onze ervaring is dat als het echt moet de oplossing vaak voor de hand ligt.
Plus dat ik er ergens toch van uit ga dat het op één of andere manier wel allemaal goed gaat komen. Ik had namelijk ook exact dezelfde twijfels voordat ik zwanger werd van Katja en dat is toch ook eigenlijk allemaal vanzelf redelijk goed gekomen met opvang, financiën en dergelijke.
Alleen het punt van "Op welke wereld zet ik mijn kinderen?" speelt bij mij nog wel eens hevig. Ik ben zo veel gevoeliger geworden voor slecht nieuws. Dat vind ik ook nog steeds één van de moeilijkste aspecten van het ouderschap. Die verantwoordelijkheid valt me heel zwaar.
Zorg in elk geval dat je er zelf helemaal achter staat voor je aan een tweede kind begint. Je doet je kind echt niet tekort als je dat (nog) niet wil. Enig kinderen zijn echt niet allemaal zielig. Ik heb altijd zoiets van, je kunt het best jammer vinden dat je enig kind bent, kinderen met broertjes en zusjes balen er af en toe ook vast wel eens van dat ze met meer zijn. Meer kinderen krijgen moet in de eerste plaats de keuze van de ouders zijn, niet omdat anderen vinden dat je meer dan één kind hoort te hebben.
Ik ben zelf trouwens ook enig kind en heb daar persoonlijk geen problemen mee, behalve dat ik wel eens denk en dacht: op zich wel jammer. Verder vind ik de situatie prima zoals die is, ik heb prima geleerd te delen, ruzie te maken, te communiceren en wat enig kinderen volgens mensen allemaal nog meer niet zouden kunnen.
Ik wil hier overigens geen promotiepraatje ophangen om geen tweede kind te krijgen, maar wel dat het echt jullie keuze moet zijn en niet die van buitenstaanders. Misschien kun je met mensen die al wel meer kinderen hebben praten over hoe dat nou bij hun ging, wat zij moeilijk vonden, wat zij je kunnen aanraden, enzovoort, leg voor waar je bang voor bent en wat je er van verwacht, zij kunnen je voor een deel wel antwoord geven. Vooral als het iemand is in een vergelijkbare situatie qua werken en leeftijd van het oudste kind enzovoort.
Helaas doen sommige mensen dit wel zonder er echt bij na te denken. En komen ze er achter dat het toch heel vervelend is dat ze nu nog minder kunnen stappen en doen wat ze voorheen wel konden.
Zelf zaten we ook in de situatie waarin jullie je nu bevinden. Wel of niet?
Gelukkig heeben we er wel voor gekozen om nog een kindje te nemen.
Mijn dochter is nu 6 en haar broertje is 2.
We genieten met volle teugen van dit duootje en kunnen het ons niet voorstellen hoe het zou zijn als hij er niet zou zijn!