Mijn schoonmoeder is dus helaas vrijdag van ons heengegaan. Naar een zware hartaanval en een coma van 3 dagen. ze kreeg ook een hartstilstand en daardoor had ze een tekort aan zuurtsof gekregen, waardoor haar hersenen niet meer funktioneerde zoals ze hoorde te funktioneeren. Nou is ze zelf ingeslapen, waar ik ontzettend blij mee ben als ik het zo mag zeggen van haar zonen en haar man hoefde nou niet meer beslissing te nemen over haar leven.
Ze was is trouwens 57 geworden vorige week net jarig geweest.
Het is nu allemaal nog maar kort geleden gebeurt en daarom heb ik vraag. Is et normaal dat je tot de begrafenis nog niet het idee hebt dat ze weg is. Ja kijk ze er wel niet, maar dat je het idee hebt dat je ze nog elk moment binnen kan komen. Is dat niet raar?
Ik ben ook bang voor vanavond. vanavond gaan we naar haar kijken. Ik ben zo bang dat ik dan een keiharde klap krijg. omdat ze er dan echt ligt. maar Ik wil er eigenlijk nog super graag zien met alleen familie, maar ik vind het wel eng.
Ik ben ook heel erg bezorgd om mijn vriend en zijn broer en nog het meeste over zijn vader. Ik ben er tot nu overal bij geweest en we hebben ontzettend veel steun aan vrienden die er bijna dag en nacht zijn. maar toch. Hij ligt wel 's avonds alleen in zijn bedje en dat soort kleine dingen. Ik hoop dat allemaal maar goed gaat.
Het probleem is ook dat het bij mijn vriend een mannecultuur is en mijn schoonmoeder hield dat allemaal in de hand. Ik weet niet hoe ik door zo'n mannancultuur heen kan bijten. Ik bedoel mannen verwerken alles anders dan vrouwen en dat is best weleens moeilijk.
alles jullie mij een beetje kunnen helpen door deze situatie. ben ik daar ontzettend blij mee. alvast bedankt. en natuurlijk de rest van de familie.
Dankje KUS
Je weet dat ze overleden is maar beseft het nog niet, die klap hoeft niet te komen als je haar ziet, meestal gebeurt dit na de begrafenis of soms nog later..
Sterkte....., ik leef mee...
P.s Mannen kunnen soms ook wel gevoelens tonen....
Geen vriendinnen voor hulp?
eerste dagen ongeloof en nog steeds denken kan niet, zien van overledene en dan denken die kan zo wakker worden, dat soort dingen, het heeft zijn tijd nodig om te settelen en een plaats te krijgen, heeft het die eenmaal dan begint het echte verwerken pas
ook voor jouw schoonvader zal het een tijdje duren voor ie beseft dat ze er niet is en juist omdat ie weinig emotie toont is het belangrijk dat er mensen in zijn buurt zijn, want meestal klapt het ineens....
sterkte toegewenst in ieder geval!
De eerste dagen heb je heel snel de neiging om te verwachten dat ze zo kunnen binnenkomen. Toen ik mijn opa zag liggen, leek het net of hij lag te slapen, hij zag er precies zo uit als altijd. Hij zou wat mij betreft zo kunnen wakker worden.
Het is dus inderdaad heel gewoon, dat komt vanzelf goed.
Sterkte er in ieder geval mee.
*denkt dat je schoonmoeder in ieder geval op een betere plaats is nu*
Als je naar haar gaat kijken, zal dat heel vreemd lijken. Het is misschien net of ze slaapt en elk moment wakker kan worden, maar toch zie je dat het anders is. Ik vind het maar een heel onbeschrijfelijk gevoel om een levenloos lichaam te zien.
De periode om het te verwerken zal wel even duren, zeker als iemand zo onverwacht is weggenomen.
In ieder geval gecondoleerd en sterkte....
Het is heel normaal dat je op dit moment nog niet het idee hebt dat ze weg is. Dat komt later, soms pas veel later.
Kijk wel uit als je vanavond naar haar gaat kijken. Het zal waarschijnlijk niet dezelfde persoon zijn zoals jij je kunt / wilt herinneren.
sterkte
Mannen verwerken dit soort dingen inderdaad heel anders dan vrouwen. Mannen zullen er de eerste tijd vaak niet over willen praten, weten geen plaats te vinden voor de pijn die het met zich meebrengt, en willen dat veelal ook niet. Die pijn is datgene wat de man nodig heeft om het te verwerken (bij mij dan in ieder geval). Ik zou er ook absoluut niet blij mee zijn als mijn vriendin alsmaar zou willen praten er over....
Ofwel: Voor je vriend: zorg dat je er voor hem bent, maar niet té dichtbij. Als je de hele dag op zijn lip zit, zal dat niet bevorderlijk zijn voor zijn stemming... Reken er op dat hij tijd voor zichzelf nodig heeft.... veel tijd....
Omdat naast haar man en 2 dochters ik verder de enige familie in de buurt was hebben we met ons vieren veel moeten regelen.
De eerste keer dat het echt tot me doordrong dat ze er niet meer was was bij de begrafenis, toen ik haar naar buiten droeg.
Het is nu 3,5 maand geleden en het gemis begint nu langzaam weer meer te worden, nadat het eerst juist beter leek te gaan.
Mijn schoonvader slaat zich er trouwens fantastisch doorheen. Hij was voor het overlijden van zijn vrouw nog nooit alleen geweest. Hij heeft snel leren koken, heeft een huishoudhulp, en is erg open over zijn gevoelens, wat we echt nooit hadden gedacht.
Vaak kunnen mensen je echt verrassen wat dat betreft.
Ikzelf heb nog steeds de neiging haar te bellen, soms bekijk ik de foto's van mijn zoon en wil ik ze aan haar laten zien, wat dan gewoon niet kan.
Dat je het gevoel hebt dat ze zo binnen kan komen is dus heel normaal.
Veel sterkte, vanavond en in de komende maanden.
Omdat mijn opa gelijk na haar overlijden verhuisde, heb ik nog steeds het gevoel alsof ze in het oude huis zit. Ik kreeg wel een klap toen ik haar in de kist zag liggen en toen ik meehielp haar kist naar het graf te brengen, maar nog steeds heb ik dat gevoel, zal ook wel een tijdje duren totdat het weggaat. Ik heb precies hetzelfde meegemaakt met een vriendin die zelfmoord had gepleegd, daar duurde het ook een half jaar totdat het echt tot me doorgedrongen was...
Heel veel sterkte met het verwerken van het verdriet
Veel sterkte in deze zware tijd
Het voorafgaande was onmenselijk en hij heeft veel geleden, maar gedurende die tijd hebben we thuis veel kunnen doen. Te denken aan de voorbereiding, de dingen die je nog graag wilde doen en zo.
Toch komt het overlijden als een klap en zeer onverwachts.
Ik moet toegeven dat ik er vrij losjes mee omga, ondanks dat ik weet dat het ècht definitief is. Ik heb achteraf geen klap gehad, maar dagelijks laat ik nog een traantje en nagenoeg elk uur denk ik aan 'm. Het is zo dat je de eerste paar dagen (tot na de begrafenis) geleefd wordt, want er komen allemaal mensen over de vloer die allemaal verdriet hebben en jij hebt daar niet de hele tijd behoefte aan. Dat de mensen komen ebt langzaam weg totdat er niemand meer komt en mensen het zijn "vergeten". Klinkt hard, maar dat is het ook.
Ik hoop voor je dat je (en je vriend, zijn broer en vader) dat jullie veel steun aan elkaar hebben, wat het verlies draagbaar maakt. Je hoeft er niet 24/7 te zijn, als je er op de momenten maar effe bent.
Hoe dat gaat is niet uit te leggen, maar je merkt het vanzelf dat het werkt. Het is niet de bedoeling dat je het vergeet, maar dat je het een plaatsje in je leven geeft.
Mijn vader heeft tot aan het einde gevochten voor zijn leven en ik denk aan hoe graag hij nog leven wilde. Maar daar kon niemand iets aan veranderen. Hij leeft voort in mijn herinneringen en misschien is dat wel het beste om te doen.
Ik hoop voor jullie dat het allemaal snel een plekje krijgt en dat je je verdriet niet wegstopt. Steun elkaar en doe die dingen die je op dat moment wilt doen, ook al lijkt het dat 'anderen' het niet kunnen warderen.
Sterkte ermee!!
beetje warverhaal,.. maar ik moest 't toch kwijt.
[Dit bericht is gewijzigd door Peewee op 10-11-2003 10:10]
Ik heb haar zien overlijden, dus ik weet al wel een beetje hoe het eruit ziet. ( een overleden Iemand).
Na de begravenis is het inderdaad ook weer de bedoeling dat ik weer lekker thuis ga slapen. en dat ze hier thuis alles een plekje moeten geven zonder moeders. en ook weer verder moeten met hun leven.
Vaders spreekt er wel over. Ook zeker met emoties. Gelukkig.
Er komen inderdaad heel veel mensen over de vloer. die steun willen geven. en ik had het er ook al over met vriend dat die mensen na een paar weken niet meer komen omdat ze dan denken dat de grootste klap al is geweest en het dan dus niet meer nodig is om langs te gaan. Zo zitten mensen nou eenmaal in elkaar. Dat zal nooit veranderen. alleen de mensen die er echt dicht bij staan zouden nog zo langskomen om even een lekker babbeltje te maken. maar goed dat is latere zorg.
Sterkte in ieder geval.
quote:Ik denk ook niet dat je vader weg is. Die blijven bij je en over je waken alleen kan je ze inderdaad niet meer zien. Ik wens jou ook heel veel sterkte ook al is je vader al 9 jaar niet meer bij je. Er blijven momenten dat het je het moeilijk mee hebt.
Op maandag 10 november 2003 09:59 schreef ArnoKlaassen het volgende:
Dat kan jaren duren. Mijn vader is nu 9 jaar dood en het voelde allemaal zo onwerkelijk. Zelfs nu heb ik nog niet echt het gevoel dat ie weg is, maar dat ik hem gewoon niet meer kan zien.Veel sterkte in deze zware tijd
quote:Mooi gezegd joh...
Op maandag 10 november 2003 10:05 schreef Peewee het volgende:
Mijn vader is nu drie maanden niet meer hier.Het voorafgaande was onmenselijk en hij heeft veel geleden, maar gedurende die tijd hebben we thuis veel kunnen doen. Te denken aan de voorbereiding, de dingen die je nog graag wilde doen en zo.
Toch komt het overlijden als een klap en zeer onverwachts.Ik moet toegeven dat ik er vrij losjes mee omga, ondanks dat ik weet dat het ècht definitief is. Ik heb achteraf geen klap gehad, maar dagelijks laat ik nog een traantje en nagenoeg elk uur denk ik aan 'm. Het is zo dat je de eerste paar dagen (tot na de begrafenis) geleefd wordt, want er komen allemaal mensen over de vloer die allemaal verdriet hebben en jij hebt daar niet de hele tijd behoefte aan. Dat de mensen komen ebt langzaam weg totdat er niemand meer komt en mensen het zijn "vergeten". Klinkt hard, maar dat is het ook.
Ik hoop voor je dat je (en je vriend, zijn broer en vader) dat jullie veel steun aan elkaar hebben, wat het verlies draagbaar maakt. Je hoeft er niet 24/7 te zijn, als je er op de momenten maar effe bent.
Hoe dat gaat is niet uit te leggen, maar je merkt het vanzelf dat het werkt. Het is niet de bedoeling dat je het vergeet, maar dat je het een plaatsje in je leven geeft.Mijn vader heeft tot aan het einde gevochten voor zijn leven en ik denk aan hoe graag hij nog leven wilde. Maar daar kon niemand iets aan veranderen. Hij leeft voort in mijn herinneringen en misschien is dat wel het beste om te doen.
Ik hoop voor jullie dat het allemaal snel een plekje krijgt en dat je je verdriet niet wegstopt. Steun elkaar en doe die dingen die je op dat moment wilt doen, ook al lijkt het dat 'anderen' het niet kunnen warderen.
Sterkte ermee!!
beetje warverhaal,.. maar ik moest 't toch kwijt.
niks meer aan toe te voegen...de mannen hier thuis vonden haar ook er mooi bijliggen. We zijn met z'n allen zeer tevreden. Kan ik wel zeggen.
Morgen mogen we helemaal afscheid nemen want dan sluiten ze de kist. en over morgen word ze begraven. Dat zullen treurige dagen worden. Maar daar slaan we ons denk ik wel doorheen.
quote:Dat hebben mijn broer en ik zelf gedaan,.. het afsluiten van de kist. En ik zou het zo weer doen, want dat was voor mij het fijnste gevoel in die dagen! Ik weet niet waarom, maar het voelde lekker (versta me svp niet verkeerd, want leuk is anders!!)
Op maandag 10 november 2003 22:17 schreef Lekkertje het volgende:
Ik ben net bij mijn schoonmoeder wezen kijken, en ik vond dat ze er zeer vredig bij lag. Ik ben totaal niet geschrokken. Ze lag er zo als ze was.de mannen hier thuis vonden haar ook er mooi bijliggen. We zijn met z'n allen zeer tevreden. Kan ik wel zeggen.
Morgen mogen we helemaal afscheid nemen want dan sluiten ze de kist. en over morgen word ze begraven. Dat zullen treurige dagen worden. Maar daar slaan we ons denk ik wel doorheen.
quote:Dus ze doen het allemaal niet?
Op dinsdag 11 november 2003 07:52 schreef Lekkertje het volgende:
... wilde dat niet dat de rest in daar mee ingestemd.
Sterkte nogmaals
gisteren was het condoleren. Er zijn meer dan 250 mensen geweest. Ben ik heel tevereden mee. zoveel mensen die ons willen steunen. In zo'n moeilijke tijd . Is gewoon perfect.
Dit zijn de vervelendste tijden in een mensenleven.
Een van je ouders of kinderen verliezen, erger kan volgens mij niet.