Afgelopen weekend was het eerste weekend van het seizoen en het was kloteweer.
Vooral zondag, het was wild water, een sterke stroming in zee en een harde wind. Het water was maar 10 tot 11 graden. Gelukkig had ik mijn wetsuit aan.
De golven waren onwijs hoog, en om je werk als strandwachter te kunnen doen, moet je ook door een hoge branding (lees golven) heen kunnen komen.
Op een gegeven moment pakte de rest van mijn groep een hoge golf mee naar de kust, bodysurfen. Ik miste hem en bleef alleen achter.
Daar raakte ik in paniek omdat ik niet terug kon door de hoge golven en de stroming.
Op een gegeven moment kwam ik terecht in een wasmachine, dat is het schuimende gedeelte van de golf dat als een razende ronddraait.
Daardoor kwam ik met mijn hoofd op de bodem terecht en was ik zeker 3 tellen weg.
Toen ik bijkwam zat ik nog steeds in die wasmachine en had ik geen lucht meer.
Ik voelde op een gegeven moment de bodem en wist me af te zetten richting het oppervlak waar een nieuwe golf me onder water hielp.
Op een gegeven moment zagen mijn collega's aan mn ogen dat het niet goed ging en hebben ze me naar de kant geholpen waar ik dus bijna weer flauwviel.
Uiteindelijk, na een bezoek aan het ziekenhuis, om te kijken of ik geen vocht in mijn longen had en of er dus gevaar was voor Second Drowning, was alles 'goed' en kon ik weer terug naar de post.
Ik moest maandag weer mee zwemmen, omdat ik anders een grote angst voor de zee zou ontwikkelen.
Ik dacht, ok, doen we, alsof er niets gebeurd is, maar toen ik gisteren naar het water liep, was ik gewoon doodsbang, terwijl ik nooit bang voor de zee ben geweest...hoe hoger de golven hoe beter!
Ik moet over deze angst heen komen wil ik mijn werk als strandwachter doorzetten, wat ik dolgraag wil, maar ik weet niet hoe, veel zwemmen, ok, maar de angst blijft er..wat moet ik doen?
Ik vind het al heel knap dat je je verhaal zo kan vertellen...
Ik ben zelf ook een keer bijna verdronken ongeveer 15 jaar geleden in een zwembad.. (voor de grap door een paar jongens die minstens 10 jaar ouder waren 5 minuten onderwater gehouden)
In het begin was ik helemaal in paniek... maar na een minuut of 3 werd ik heel kalm.. eigenlijk al klaar voor de dood. Dat was achteraf het geen waar ik nog het meest van ben geschrokken En ik had daar zeker trauma's aan overgehouden..
Me hoofd onderwater vond ik zeker niet prettig, en als ik een keer door me vrienden voor de grap kopje onder werd geduwd... raakte ik helemaal in paniek.
Uit eindelijk ben ik onderwater zwemmen gaan zien als een soort bungy jumpen. Heel eng enzo.. maar achteraf krijg je wel een soort kick dat je het heb gedaan..
Nu ben ik gewoon van me onderwatervrees af. Het heeft wel een paar jaar geduurd... maar ik ben ook niet iemand die werk heeft als strandwachter en regelmatig zwemt
Zwemmen heb ik alweer gedaan, gisteren, in zee.
Maar zelfs met golven van 2 metertjes hoog krijg ik het benauwd....
Door mn collega's word ik ontzettend goed gesteund en van hen moet ik elke week minstens 2 keer (een keer per dag in het weekend dus) in zee gaan zwemmen om de angst te overwinnen, maar ik heb me nog nooit zo onzeker gevoeld....heb er gewoon nachtmerries van!
Na veel ellende toch zelf het water nog uitgekomen. Wat voor mij hielp was de dag erop direct weer het water ingaan. Natuurlijk ben je dan de eerste paar keer zeker bang. Ook ik was bang om nog echt onderwater te gaan. Echter dat slijt. Gewoon blijven zwemmen, maar vooral niets forceren. Op het moment dat je niet meer vertrouwd, teruggaan. Nu weet je wat de gevaren zijn van de zee en heb je een zeer goede waarschuwing gehad. Zorg dat je ervan leert en ook anderen waarschuwt voor de gevaren.
quote:Maar je moet er in die weersomstandigheden ook in als er iets gebeurt, als er iemand dreigt te verdrinken.
Op dinsdag 05 juni 2001 16:45 schreef Deke het volgende:
Ik herken je gevoel. Heb zelf zo'n 5 jaar strandwacht gedraaid in Zeeland, waarvan 4 jaar als Postcommandant. Ook ik was een keer bijna verdronken. Springtij, vloed en windkracht 7+. Ik had inderdaad beter moeten weten, maar ik ben toch gaan zwemmen.
Daarom gingen we ook zwemmen, om te trainen.
Even een vraagje Offtopic..
Hoe kan je na een jaar strandwerk Poco worden?
Bij ons kan dat pas na 3 jaar...als je je Tomlid (exclusief diploma bij mijn brigade) hebt...
Heb zelf nog nooit zoiets meegemaakt, maar er zijn meer situaties waarin men bang kan gaan worden na een ongeval. Het is het gevoel van machteloosheid en aantasting van je gevoel van veiligheid en je eigen onverwoestbaarheid. Je zult er altijd even aan herinnerd worden, maar je wordt er toch van zelf mentaal sterker van. Sterkte.
Je klan een angst overwinnen door het onder ogen te zien (en inderdaad) toch te doen.. dan zie je dat die angst eigenlijk nergens voor nodig is..
in ieder geval heel veel sterkte!
quote:Misschien een open deur hoor, maar... kan men je vanuit de reddings brigade hier niet beter bij helpen? Lijkt me dat die vaker met mensen in aanrakingen komen die bijna verdronken zijn en dat die misschien ook wel weten hoe of waar je emotionel steun kan vinden.
Op dinsdag 05 juni 2001 13:57 schreef Faithy het volgende:
wat moet ik doen?
Je hebt een hele nare ervaring, die je bijna je leven kost. Je bent getraind, dus je hoort dit soort situaties aan te kunnen. Daarin heb je gefaald. Dat vreet aan je, dat maakt je bang.
Maar hee, je bent ook mens, je bent 16 jaar, en je hebt het er goed vanaf gebracht. Je bent niet echt in paniek geraakt. Je hebt geleerd dat je niet onfeilbaar bent, dat komt aan. Maar je hebt ook geleerd dat je op je collega's kunt vertrouwen.
Doorgaan met wat je altijd gedaan hebt, dat is inderdaad een goede remedie om er weer bovenop te komen. Je zelfvertrouwen groeit vanzelf weer tot het niveau waar het was. En zelfs hoger, want je hebt weer wat geleerd, en dat vergeet je nooit meer. Je zult in de toekomst nog voorzichtiger zijn, en daarom je werk nog beter kunnen doen.
Heel veel succes daarmee !!
|
|
