Isla Margarita deeltje 2

Ik ga dus op 26 juni 11 dagen naar IM. Ik zoek mensen die er zijn geweest en ben benieuwd naar hun mening.

We gaan naar Playa el Agua, in het hotel Pelican Villas: http://www.q-int.nl/bestemmingen/islamargarita/pelican.html

Weet iemand wat cabana-stijl inhoudt? ('alle kamers in cabana-stijl, op de begane grond')

Hmm nog 5 daagjes
Ik zal wel een verslag typen bij terugkomst

Ik ben bezig met een verslag. Het was een heel toffe vakantie met o.a. witte stranden met cocospalmen (die met grote regelmaat naar beneden vielen ), grote groepen pelikanen, koraalriffen en tropische vissen (we hebben bijv. Morene's gezien!), pitoreske dorpjes, mooie landschappen en tegelijk ook zeer moderne winkelcentra en bioscopen (met Engelstalige films, entree: 5 piek!) in de grootste stad, en 's nachts in de open lucht aan het strand onder de palmen swingen op dancemuziek en salsa, bij de lokale strandtent.
En de mensen daar zijn zó ontspannen, daar kunnen we echt nog wat van leren hier.

Kortom het was top!

P.S. ze rijden daar echt als idioten, met de meest gare grote Amerikaanse auto's

Wij hadden al onze spullen open en bloot achter gelaten in de hotelkamer (ja ik weet het, niet slim) en de schoonmaakster heeft nergens aan gezeten.

Wel zou ik oppassen dat je niet genaaid wordt als je iets koopt. Vooral taxichauffeurs hebben de neiging om er een paar extra nullen achter te zetten. Je hebt officiele taxi's (met een geel nummerbord) en particuliere taxi's (gewone burgers die voor taxi gaan spelen). De eerste hanteert een vast bedrag, vraag daarnaar voor je instapt. Bij de tweede kan je afdingen maar die rekenen vaak veel duurder dan de officiele dus ik zou je aanraden gewoon te kijken naar de gele nummerborden.

Leuke sites? Effe zoeken op google.com naar venezuela, margarita, porlamar, etc.
En verder venezuela.pagina.nl

En verder: je vakantie is níet compleet zonder een paar excursies, echt het is een mooi eiland maar je moet het wel opzoeken.

VERSLAG EERSTE 2 DAGEN:

Dag 1: De heenreis

Natuurlijk hadden we gewoon vanuit Leiden een trein kunnen pakken naar Schiphol. Maar als je je toch al een paar maanden in het zweet hebt gewerkt voor een reis als deze, waarom zou je hem dan ook niet op een luxe manier beginnen? We besloten om een limousine-taxi te reserveren en deze pal voor de deur van het Da Vinci college; onze oude middelbare school - te laten voorrijden. Geheel in de geest van het beloofde ontspannen Zuid-Amerikaanse leven kwam de taxi te laat.
Eenmaal op weg naar Schiphol had de taxichauffeur ons nog wat interessante dingen te vertellen. Zo reed hij heel vaak rijke zakenlui in zijn taxi, en had hij ooit Pavarotti rondgereden. Ondertussen belde hij tijdens het rijden en aarzelde ook niet om op de snelweg recht over de middenlijn te blijven rijden (dit bleek echter kinderspel vergeleken met de rijstijl van de gemiddelde Margaritaan, maar hierover later meer).
Eenmaal op Schiphol aangekomen hadden we nog een paar uur voordat het vliegtuig vertrok. Het inchecken leverde geen problemen op, dus konden we deze tijd besteden aan het rondslenteren in het taxfree-gedeelte en het omwisselen van guldens naar dollars. De artikelen bleken alsnog vrij kostbaar, op enkele parfums, dranken en elektronische speeltjes na. De hamburgers bij Mac Donald's bleken ook niet tax-free, aangezien ze 2x zo duur als normaal waren. Op het terras van deze fast-food keten besteedden we onze laatste tijd voordat de gate van onze vlucht open ging.
Daarna moesten we alleen nog door de beveiliging heen (waar je op de monitor mee kon kijken hoe je tas er van binnen uitzag), en konden we eindelijk instappen in het vliegtuig.
We zullen je de details van het vliegen besparen, maar voor de meesten van ons was het een leuke belevenis omdat zij zelden of nooit gevlogen hadden. Leuk was in ieder geval de mogelijkheid om op de monitor te kunnen bekijken waar en hoe hard/hoog we vlogen. De programma's op TV boden weinig leuke dingen, dus de mogelijkheid om koptelefoontjes bij de stewardessen te kopen lieten we onbenut (en je eigen koptelefoon werkte ook prima).
Verder beviel Martinair heel goed: lekker (en veel) eten en drinken, en je werd prima geholpen. Helaas lukte het voor de meesten niet om te slapen in het vliegtuig. Gelukkig was dit niet echt nodig, want we zouden om ongeveer half 8 's avonds aankomen bij Isla Margarita. In Nederlandse tijd was het dan half twee 's nachts, dus dan konden we alsnog lekker lang slapen.
Eenmaal boven Isla Margarita was het al donker geworden, en ook onaangenaam bewolkt. Toen we uitstapten voelden we wel meteen de hitte en benauwdheid, al zou dat ook kunnen komen omdat we pal achter de nog nagloeiende motor stonden (er was geen 'slurf' aan het vliegtuig vastgemaakt, maar een trap).
Na een vlotte paspoortcontrole konden we de koffers ophalen, maar dat bleek nog een hele belevenis: om de haverklap liep de lopende band vast en begon er een alarm te loeien. Uiteraard kwamen onze koffers pas als laatste naar buiten, dus we hebben er bijna een uur gestaan. In de vertrekhal kon geld gewisseld worden in de lokale eenheid Bolivars en stonden er al gastheren en -vrouwen van het reisbureau te wachten, die ons vertelden waar de bussen stonden. Buiten bij de bus stond een gestresste host van Q (ons reisbureau) in het Spaans naar chauffeurs bevelen te schreeuwen. We moesten onze koffers afgeven aan een bestelbus, maar zowel de Q-host als de chauffeurs wisten niet welke. Dat leverde nog enkele grappige momenten op, omdat een van de bestelbussen al wegreed en in getressed Spaans werd teruggeroepen.

Eenmaal in de bus groeide onze nieuwsgierigheid naar het eiland, alleen was het zo donker dat we bijna niks konden zien. Ook begon het tijdsverschil (jetlag is zo'n yuppenwoord) zijn tol te eisen; het was voor ons immers al diep in de nacht, terwijl het daar pas ongeveer 20.30 was. We waren erg benieuwd geworden naar ons appartementencomplex, wat volgens de folders 'redelijk eenvoudig' was. We kregen van de host een foldertje waarin stond dat de bar al om 22.00 sloot, i.p.v. de eerder genoemde 23.00. Verder vertelde hij dat er de volgende dag een meeting zou zijn bij het strand, waarbij de reisleiding van alles over het eiland zo vertellen. Eenmaal in Playa el Agua aangekomen werden eerst de overige passagiers afgezet bij hun hotels, die er stuk voor stuk zeer aardig uitzagen. Door de duisternis konden we helaas niet goed zien hoe de boulevard eruitzag. Wel viel meteen op dat de boulevard ook werkelijk álles was van Playa el Agua: gelukkig lag er niet een complete costa-stad achter, maar slechts een handjevol hotels. De overige ruimte werd gevuld met weilanden en struiken en bosjes. Van tevoren vreesden we een bomvol toeristisch dorp, maar dit bleek mee te vallen.

We werden bij ons hotel afgezet. Er vielen meteen een paar dingen op: het lag niet vlakbij het strand (in de brochure werd de welbekende slogan "op een steenworp afstand" vermeld, maar je moet wel héél ver kunnen gooien, wil je het strand raken), en het was ontzettend rustig. Sterker nog: er was niemand te bekennen, op het personeel na. Vooral dit laatste was heel vreemd, aangezien het reisbureau bij onze boeking zei dat ze bijna helemaal vol waren geboekt. Wel was het aangenaam klein. Onze huisjes (alle kamers waren een soort bungalowtjes) bleken ook pal aan het zwembad te liggen, en de bar lag hooguit 10 meter verderop.

De huisjes bleken van binnen ook mee te vallen: ze waren redelijk groot (we hadden de grootsten gekregen. Nogal logisch, want voor de rest waren er bijna geen gasten) en er waren 2 slaapkamers. Helaas stelde de airco weinig voor. Dit lijkt misschien een beetje gezeur, maar we kunnen je verzekeren dat een goede airco met zulke buitentemperaturen echt een verademing is.

Eenmaal uitgepakt besloten Joeri en Robin nog even snel wat te gaan drinken en zo te kunnen kijken wat er allemaal voor de all-in te krijgen was. We waren al snel gedesillusioneerd: er bleek cola, bier en cola-rum te krijgen te zijn, voor de rest helemaal niks. Waar waren alle tropische cocktails en frisdranken uit de folders gebleven? Het personeel sprak geen Engels (geen doodszonde hoor, want dat doet bijna niemand daar) dus we konden ze niet om opheldering vragen. We besloten ons er de eerste avond niet druk over te maken en nog wat drankjes te pakken. Helaas was het al snel 10 uur, maar het personeel bleef ons gewoon gratis drankjes schenken. Het leek net alsof ze wilden slijmen. Het was best gezellig, en de bar zag er erg excotisch uit dus we hadden het wel naar ons zin. Dat zal ongetwijfeld ook komen door de hoeveelheid alcohol.
Ondertussen had er een Nederlands stelletje aan onze tafel aangeschoven. Zij bleken hier al bijna 2 weken te zitten, en hadden erg nuttige informatie voor ons. Ze hadden geen enkel goed woord over voor Pelican Villas: de all-in stelde niks voor (daar waren we zelf ook al achter) en volgens hen was het eten verschrikkelijk. Verder was het normaal gesproken na 10 uur doodstil en waren ze nu alleen nog open om ons een beetje te paaien. Ook vertelden ze dat er in de 2 weken dat zij er waren al diverse ruzies waren geweest en dat er al veel gasten naar een ander hotel waren vertrokken. Ze raadden ons aan om even met de hostess te gaan praten, omdat die heel makkelijk mensen scheen te verplaatsen, en het had al klachten geregend de afgelopen tijd. Ondertussen kwam Chris er ook nog even bijzitten.
We besloten nog even af te wachten en dan indien nodig naar de hostess te gaan.

Het stel had verder wel leuke verhalen over het eiland. Het strand scheen heel mooi te zijn, en er waren veel mooie dingen te zien. Wel was het volgens hun ‘s avonds op het strand vrij rustig, en waren de prijzen verder best hoog. Vooral uit eten gaan werd ons afgeraden.
We waren wel benieuwd geworden, maar besloten de adviezen met een klein korreltje zout te nemen. Na nog een flink aantal drankjes besloten we te gaan slapen; het was eigenlijk voor ons al zes uur 's ochtends. Joeri en Robin waren melig en rotzooiden in de kamer nog even met de airco en de ventilator aan het plafond (Wel eens een sok in zo'n ding gegooid? Dat is leuk!). Er waren nog geen beesten te vinden in de kamer.

We gingen slapen met een beetje dubbel gevoel: aan de ene kant hadden we het tot dan toe naar ons zin, maar verder vielen er een hoop dingen tegen aan het appartementencomplex, met als klap op de vuurpijl de waardeloze all-in. Thuis hadden we verwacht te kunnen kiezen uit diverse cocktails en een lekker buffet, maar hier kon je nog niet eens een fruitsapje krijgen. Verder was het nogal stil en scheen het na tienen echt een dode boel te zijn.
We besloten nog maar even af te wachten.

Dag 2

De host had ons er al voor gewaarschuwd, en terecht, zo bleek onze eerste ochtend op Isla Margarita: het tijdsverschil. De meesten van ons waren tussen zes en zeven uur klaarwakker. Chris maakte het wel erg bont door schreeuwend de kamer van Joeri en Robin binnen te rennen en paniekerig te vertellen dat het al 1 uur was en we dus de meeting hadden gemist. Met het advies een goed horloge te kopen schopten we hem de deur uit.
We waren benieuwd geworden naar het ontbijt, aangezien we daar weinig goede verhalen over hadden gehoord. Die bleken op waarheid te berusten, want het stelde weinig voor: je kon sneetjes brood nemen met jam, roerei en verder nog een soort pannekoekjes die wel wat van karton weghadden. De dorstige reiziger werd op zijn wenken bediend met aanmaaklimonade en water dat naar metaal smaakte.
Overigens waren we het er wel over eens dat het appartementencomplex er overdag niet slecht uitzag: de blauwe huisjes zagen er leuk uit en het zwembad mocht er wezen. Ook liepen er pelikanen rond (met afgeknipte vleugels). Helaas was er verder niemand te bekennen.
Om half 10 stonden we buiten te wachten op de bus die ons naar de meeting zou brengen.
De zon scheen nog niet voluit, maar zelfs toen was het ontzettend warm. Gelukkig waaide het een beetje, zodat het niet zo heet aanvoelde. Eenmaal afgezet bij de meeting vertelde de hostess van alles en nog wat over het eiland. Ze maakte ons erg nieuwsgierig, alhoewel het wel een beetje verkoperspraatjes waren. Na de meeting kwam ze naar ons toe en vroeg met een bezorgd gezicht of we het wel leuk vonden in Pelican Village. Kennelijk had ze er al zoveel klachten over ontvangen dat ze al bij voorbaat wist dat we het niet zo leuk zouden vinden. We vertelden haar dat we er nog niet echt over uit waren.
Daarna konden we zelfstandig eindelijk naar het strand. Het was een erg mooi gezicht, dat uitgelegd moet worden met de nodige cliché's: 3 kilometer lang talloze palmbomen vol met kokosnoten, aan een bijna wit zandstrand. Hier en daar een restaurantje en strandtenten. Over de zee zagen we een zwerm pelikanen vliegen.
Het viel ons echt niet tegen, alleen liet het weer even verstek gaan: het werd bewolkt en het begon ongeveer een kwartier lang te regenen. Daarna werd het weer zonnig.
We dronken een colaatje bij een strandtent en zochten daarna een plekje op het strand. Dat bleek niet moeilijk omdat we op dat moment zowat de enige toeristen waren op het strand.
Helaas waren er wel veel verkopers, die ons waarschijnlijk zagen als wandelende geldzakken want we moesten ze zowat van ons af slaan. Gelukkig is nee ook echt nee in Venezuela: eventjes schudden met je hoofd is voldoende om ze door te laten lopen.

Een paar mensen namen een duik. Al snel werd duidelijk dat er die dag een bijzonder sterke branding was bij Playa el Agua: de golven waren gigantisch hoog en sleurden ons probleemloos onder water. Het was heel leuk om je in de golven te storten of je erdoor mee te laten voeren. Coen ging op een gegeven moment misselijk terug naar de kant. Robin werd meegevoerd met de golven en kon pas na 10 á 15 minuten hard zwemmen weer terugkomen. Desondanks hadden we veel lol.
Na een tijdje gingen we weer terug naar de appartementen om te lunchen. Op de kaart zagen de gerechten er nog aardig uit, maar eenmaal op het bord was het weer niks. Op de kipsandwiches was geen kip te bekennen en met de spaghetti (met een piepklein kloddertje tomatensaus erbij) kon je met gemak een ruit ingooien. We baalden van de all-in en besloten uit frustratie dan maar zelf wat lekkere dingen te gaan kopen bij de lokale supermarkt. Die bleek tot onze verbazing vlakbij en deed absoluut niet onder voor een Westerse versie. Dat gold helaas ook voor de prijzen. Gelukkig was de rum wel goedkoper (voor de drankfanaten onder ons: een fles Bacardi Limon, die in Holland voor ruim 32 piek de jouwe is, kostte hier 12 gulden). Naast de supermarkt stond een hotdogkraampje, waar we voor ongeveer 1,50 een hotdog namen.
Terug bij het appartement doken we in het zwembad. We besloten de all-in dan maar uit te gaan buiten en namen veel drankjes, die we in het zwembad opdronken om dan maar zo veel mogelijk het Caribisch gevoel te ervaren. Het werd heel gezellig, al gingen er dankzij het gooien met een bal wel bijna een paar glazen aan diggelen. De hostess van Q kwam langs en vroeg hoe we het in Pelican Village vonden. We begonnen met een kleine opmerking over het eten en het gebrek aan cocktails, en de hostess bood ons meteen een nieuw hotel aan (zoals de meesten van ons al hoopten). Ze nodigde Coen (die niet in het zwembad zat vanwege een chloorallergie) uit om even mee te lopen naar het andere hotel om te kijken of het wat was. Wij juichten ondertussen en balden vrolijk verder in het zwembad. Na een kwartier kwam Coen terug met de mededeling dat er binnen een half uur een taxi voor de deur zou staan om onze bagage te verhuizen naar het nieuwe hotel. Als een gek begonnen we onze spullen in te pakken, terwijl het personeel met vraagtekens toe stond te kijken. Ik meende ook herkenning in hun blik te zien, dus ze hadden het vast al vaker meegemaakt.

We waren net op tijd klaar toen de taxi aankwam. Joeri en Robin leverden de sleutels van de huisjes in bij de receptie en tot hun verbazing repte de receptioniste met geen woord over het plotselinge vertrek. De verhalen van het Nederlandse stelletje over de vele ruzies en vertrekkende toeristen zullen dus wel waar zijn geweest.

Het andere hotel bleek om de hoek, en we waren dus flink genaaid door de taxichauffeur, die 20 gulden rekende voor in totaal zo'n 600 meter rijden. Eenmaal binnen waren we meteen onder de indruk, maar het leek wel erg op een Holliday inn/centerparcs hotel. Maar dan wel echt in de tropen! De appartementjes bleken ook in orde, met een goede badkamer en een airco die ook nog werkt. Eenmaal uitgepakt liepen we een rondje, en waren verbaasd over alle voorzieningen: 2 zwembaden met elk een eigen bar die aan het zwembad vast zit (met ook een extra bar in het water!), een goed restaurant, en er liepen ook nog mensen rond! Ook bleek het hotel ongeveer aan het strand te liggen (er zat alleen een weg tussen) en kon je ook op het strand gebruik maken van de all-in formule.

Het was alweer avond en we konden meteen gaan eten. Dat bleek stukken beter dan Pelican Village: een buffet met veel vlees- en vissoorten en veel fruit en salade. Later bleek ook nog dat het buffet vaak veranderd werd, dus er was veel variatie. Ook hoefden we geen bandje om te doen o.i.d. Na het eten gingen we even terug naar het appartement om ons om te kleden en te douchen. Daarna zetten we koers naar de bar en konden we zien wat dit hotel onder all-in verstond: veel rumcocktails, bananencocktails, Piña Colada, Cuba Libre, cola met rum, veel frisdranken en bier. Bij de maaltijden was er ook nog meloensap en jus d'orange te krijgen. De barman deed nergens moeilijk over: je hoefde maar te bestellen en je kreeg het, ongeacht de hoeveelheid. Ook vroeg hij niet of we van dit hotel waren, alhoewel we er pas een paar uur zaten en hij dus niet kon weten wie we waren. We besloten wel rustig aan te doen want we waren ook weer niet gekomen om alleen maar te drinken en zo de Margaritanen een poot uit te draaien. Naast het restaurant zat een pad dat zo naar het strand doorliep. We hadden het erg naar onze zin, maar ondertussen waren we wel ontzettend moe vanwege het tijdsverschil. Om 12 uur (oftewel 6 uur Nederlandse tijd) hadden we het wel een beetje gehad en gingen we slapen.

Alleen hebben we ons mateloos zitten ergeren aan de vele 'vervelende' Nederlandse gasten die er waren. Die liepen bijv. veelal zomaar de bar in om zelf wat te pakken en stoer te doen etc., en te schreeuwen ('heeeeeeeej heeeeej baby, i wanna know..' etc. en ze deden onbeschoft tegen het pesoneel en bestelden om 1 minuut voor elf (jij begrijpt wel wat er dan aan de hand is denk ik) 3 drankjes per persoon extra terwijl ze nog 2 volle hadden staan. En ga zo maar door. Ik schaam me echt diep voor onze nationaliteit nu)

Meer avonturen volgen, met o.a. zwertocht door Porlamar, Manzanillo, diverse andere dorpjes en Los Frailes (onbewoonde eilanden)

Blaaaaaaah
* weer terug wil *

Hebben de mede-isla bezoekers nog Enpanadas gegeten? Man, wat zijn die dingen lekker! Beter dan frikandel, kroket, etc.