Terwijl ik dit schrijf luister ik naar Hergest Ridge, de opvolger van Tubular Bells, minstens net zo goed. Van mij mag Oldfield daarom in 2004 hiervan ook een vernieuwde versie maken, geen probleem. En voor het jaar erna tip ik alvast Ommadawn 2005.
Persoonlijk ben ik ook dol op Amarok (1990), een uur nonstop muziek met een ongelooflijk ingenieuze opbouw en afschrikwekkende (schrik)effecten. Op http://tubular.net/amarok/ staat een werkelijk zeeeeeeer uitgebreide analyse van deze klassieker, absoluut de beste Oldfield. Luisteren dus, als je bent blijven steken bij de bells, of - nog erger - alleen To France kent. 
De slechtste? Pff, alle nieuwere zou ik denken. Voyager, brr. Tubular Bells III is ook belabberd. Hoe diep kan een artiest zinken?
Aanraders dus:
Hergest Ridge (1974)
Ommadawn (1975)
Incantations (1978)
Exposed (live, 1979)
Crises (1982)
Amarok (1990)
Tubular Bells 2003 (2003)
[/quote]
Ja, daar is mijn bijnaam ook van. Het verhaal: Frits Spits draaide dat nummer een tijd lang als 'eind' - nummer van zijn Avondspits en vertelde erbij dat het van Camel was. Ik vond het als 12-jarige erg mooi. Een jaar later zag ik in de V&D 'The Single Factor' afgeprijsd voor 10 gulden, gelijk gekocht!!
Mijn eerste aanraking met symfonische rock zo'n beetje. Nog voor ik wist dat het zo heette, nam mijn oom een bandje op van Genesis, kocht ik blind Pink Floyd's "The final cut" en vond ik die single van Yes errrrug goed. Dus conclusie: ik ben een pure! 
symfo runs down my veins...
minste: nieuwere cd's en wat jaren 80 synthesier pop cd's van hem (ondanks dat op die albums ook topnummer staan)
Hergest Ridge is een hele goede tweede, vooral die solo rond 5:00 in het eerste deel is gewoon echt tja, schitterend
Five Miles Out en Incantations draai ik ook regelmatig.
The Songs of Distant Earth is ook heel fijn, maar dat is eik weer heel anders, soort van lounge muziek.
Amarok is ook geniaal eigenlijk, net als Crises, Platinum en uiteraard Tubular Bells.
|
|
