Mijn vriendin werkt momenteel part-time op een school. Twee dagen in de week en eventueel invallen. Pas vanaf Januari zou ze full-time kunnen gaan werken op die school.
Nu kreeg ze vanmiddag te horen dat ze waarschijnlijk al volgende week full-time kan gaan werken. "Hey, te gek!" zou je denken, tot je de reden hoort. Het dochtertje van een van die leraren is ernstig ziek, ze heeft iets aan haar longen waardoor deze langzaam met vocht vollopen. De laatste antibiotica-kuur is niet aangeslagen dus dat meisje zal in de loop van de week waarschijnlijk komen te overlijden. Die man is daar begrijpelijk helemaal overstuur van en zal waarschijnlijk de rest van het schooljaar niet meer kunnen terugkeren.
Nu zijn we allebei opgelucht dat zij full-time kan gaan werken (scheelt financieel best veel) maar aan de andere kant vinden we de reden wel heel erg lullig.
We hebben allebei zoiets van, "op zo'n manier had het niet gehoeven". Ik weet ook niet waarom ik dit hier schrijf. Ik ken die mensen voor de rest niet, dus persoonlijk raakt het me niet. Maar het lijkt me gewoon zo kut om op deze manier je kind te verliezen, gewoon langzaam zien doodgaan door verstikking. Ik merk dat mijn vriendin er ook erg mee zit (zij kent die man wel) en dat ze er erg tegenop ziet om in zijn schoenen te stappen door zijn klas over te nemen.
Niemand wil om deze reden een fulltime baan en je zal misschien wel ff een dubbel gevoel houden, maar als zij de baan niet neemt is er wel iemand anders.
En misschien wel erg hard, maar "de een zijn dood, is de ander zijn brood" of zoiets.
Iemand moet die leerlingen opvangen en lesgeven. En die dankbare taak krijgt je vriendin. Blijkbaar heefgt de schoolleiding dus vertrouwen in je meissie 