quote:
op dinsdag 9 september 2003 16:55 schreef thabit het volgende:[..]
heeft het iets met interferentie te maken wellicht? dat lichtgolven die in tegenfase zijn elkaar opheffen.
juist ja! 
dan is het duidelijk genoeg voor me nu 
quote:als deze redenering zou kloppen, dan zit er iets geweldigs in jouw verhaal.
de druk wordt toch 4 keer zo groot (welke naar buiten drukt) terwijl de zwaartekracht slechts verdubbelt. net zoals het kwadraat voor het verkrijgen van steeds meer snelheid. dus voordat het bij die oneindig kleine punt is dan is die druk toch ook (net zoals met de snelheid) bijna oneindig groot, waardoor de zwaartekracht afgeremd wordt?
helaas klopt dit niet...
het stort niet geleidelijk ineen, maar in fasen. stel je eens voor, een bal massa in de ruimte, die als gevolg van zijn zwaartekracht in elkaar gedrukt wordt.
in het begin is er nog de gewone tegendruk, die je ook voelt als je bijvoorbeeld in een appel knijpt. de druk wordt dan tegengegaan door moleculen die elkaar afstoten. dan gaat het nog op.
maar dan, als je steeds harder gaat knijpen (en dat kan nog, gooi er maar massa bij) komt er een punt waarom de moleculen volledig tegen elkaar aangeknepen zijn. dan desintegreren de moleculen en vindt kernfusie plaats, dacht ik. vraag dit aan een chemicus/natuurkundige voor zekerheid. de wetenschappelijke benaming voor zo'n object massa, dat licht uitstraalt vanwege die kernfusie, is "ster".
deze bal is op een gegeven moment zover bij elkaar gedrukt, dat de tegendruk door die kernfusie niet genoeg is. de atoomdeeltjes worden dan tegen elkaar gedrukt. de elektronen fuseren met de protonen tot neutronen. zo'n object dat geheel uit neutronen bestaat heet neutronenster.
de druk kan dan nog steeds stijgen; gooi er maar massa bij en de druk in het centrum zal stijgen. okee, je hebt heel veel massa nodig, maar er is ook veel massa. op een gegeven moment worden de neutronen zo ver tegen elkaar aangedrukt dat ze geen tegendruk meer kunnen bieden: het geheel stort in.
er is nu geen kracht (bekend) die de instorting nog tegen kan houden. nu stort het oneindig ver in, tot de inhoud van het object 0 is. het is nu een singulariteit geworden, één punt waar alle massa en energie verzameld is, een zwart gat.
ongetwijfeld klopt dit niet helemaal, maar dit is maar om te zeggen dat jouw tegenargument over de druk niet klopt. het klopt wél dat normale voorwerpen op die manier worden tegengehouden om in elkaar te storten (gelukkig maar, anders waren wij er niet), maar bij groot genoege druk geldt dat niet meer.
quote:gokje: misschien vertraagt de constructie de fotonen zodat ze gaan ophopen?
op dinsdag 9 september 2003 16:59 schreef leonardo1504 het volgende:
dat is slechts een deel van het antwoord. hoe kan het dat je na de tweede spiegel 100% meet terwijl je bij de eerste spiegel al de helft van je fotonen bent kwijtgeraakt?
jij struikelt in je redeneringen mi. over een aantal dingen:
1. je denkt veel te klassiek, ie. in de stijl van newton, waarin het universum allemaal redelijk eenvoudig te overzien is. op kleine (quantum) schaal gelden echter hele andere regels, regels die leonardo mooi illustreert aan de hand van feynman's voorbeelden.
2. jij neemt de handdoek uit de ring en probeert te verklaren waarom de boxer verloren heeft. met andere woorden: jij zegt 'ik slik singulariteiten niet' maar vergeet dat dat geen fysieke objecten zijn, maar de illustratie die natuurkundigen geven als hun formules opeens richting oneindig schieten. vergelijk het met een deling van een getal door 0: als je 10 deelt door 0.1, krijg je 100. deel je door 0.0001 krijg je 100000. deel je door 0.000..heelveelnullen...000 dan krijg je 1000...heelveelnullen...000. dus hoe kleiner het getal waardoor je deelt, hoe groter de uitkomst. delen door 0 kan echter niet, want dat zou betekenen dat je een 1 krijgt met oneindig veel nullen. dat is een singulariteit in een notedop: we zeggen 'oneindig' terwijl we feitelijk niet weten wat we bedoelen. wat nog ontbreekt is een quantum-zwaartekracht theorie, zodat we weten wat er gebeurt als grote massa's op de quantumschaal terecht komen.
3. jij gelooft niet dat uit "niets" "iets" kan ontstaan. toch wel, lees bijvoorbeeld virtuele deeltjes. hetzelfde is denkbaar op kosmische schaal.
wat is h.d.s. ?
spreken jullie over een extra lamp ofzo aan de andere kant?
in verband met de opheffing van het licht tussen de spiegels in.
quote:
niet waar, omdat zwarte gaten materie kunnen 'lekken'. dus contra aan wat men altijd dacht, kan een zwart gat straling afgeven. sterker, als een zwart gat van een bepaalde omvang is, is dit stralingseffect op z'n sterkst en zou je kunnen spreken van een 'wit gat'. naarmate het gat verder leegloopt straalt ie steeds sterker, tot dat ie uiteindelijk ontploft in wat de krachtigste ontploffing in het heelal is (denken we). ze zijn zelfs waargenomen, die witte gaten en krachtige ontploffingen.
hierin wordt dus wel gezegt dat het ontploft, maar dat zou onmogelijk zijn als het een oneindig kleine punt is. net zoals het ontstaan van de oerknal. een oneindig kleine punt heeft een oneindigheid nodig om te ontploffen.
daarnaast wil ik zeggen dat jullie me veel aanvallen op het idee dat ik de natuurwetten probeer te handhaven en jullie meer de nog onbekende natuurwetten, en dat ik daarom als newton denk en blablablabla.
mijn vraag was echter of jullie liever natuurwetten achtervolgen welke zichzelf nog lang niet bewezen hebben bij de extremen waar wij over praten, welke zijn eigen natuurwetten kan elimineren en welke (zoals uit bovenstaande blijkt) niet daadwerkelijk een singulariteit kan zijn.
heeft dat namelijk geen oneindigheid nodig om te exploderen als de punt oneindig is? en nu wil ik graag antwoord op deze vraag. en op de vorige vraag.
quote:h.d.s. = halfdoorlatende spiegel
op dinsdag 9 september 2003 20:58 schreef #ANONIEM het volgende:
ik begin ook te denken dat ik het verhaal niet helemaal heb begrepen.
wat is h.d.s. ?
spreken jullie over een extra lamp ofzo aan de andere kant?
in verband met de opheffing van het licht tussen de spiegels in.
en nee er is geen extra lamp. ik denk eerlijk gezegd ook dat je niet moet proberen het verschijnsel te begrijpen. het wordt voorspeld door de theorie en bevestigd door het experiment. ik heb het als voorbeeld aangehaald om te laten zien dat "logisch" denken en intuitie je niet altijd een juist beeld van de werkelijkheid geven.
als hij bij een eindigheid stopt heeft het nog oppervlakte. dus blijft de energie behouden.
geweldig argument en daar maak je vrienden mee.
geef maar antwoord op mijn vragen eerst. want ik merk dat die telkens met de wetten van de logica worden neergehaald, puur omdat die er dan zogenaamd niet meer zouden zijn.
ik begin steeds meer te denken dat jullie geloven in iets ontastbaars. slechts gebasseerd op de wetten van het tastbare.
quote:ik zie niet in waarom dat zo zou zijn. als je de denkfout maakt die ik denk dat je maakt heb ik twee opmerkingen voor je:
op dinsdag 9 september 2003 21:08 schreef #ANONIEM het volgende:[..]
hierin wordt dus wel gezegt dat het ontploft, maar dat zou onmogelijk zijn als het een oneindig kleine punt is. net zoals het ontstaan van de oerknal. een oneindig kleine punt heeft een oneindigheid nodig om te ontploffen.
1. de pijl van zeno
2. achilles en de schildpad
quote:zie het niet als een aanval, maar als uitleg waar je denkfout zit. je hebt inderdaad een klassieke manier van denken (newtoniaans) zoals al eerder is gezegd. over nog onbekende natuurwetten zul je me het niet zien hebben, onbekend is immers onbekend.
daarnaast wil ik zeggen dat jullie me veel aanvallen op het idee dat ik de natuurwetten probeer te handhaven en jullie meer de nog onbekende natuurwetten, en dat ik daarom als newton denk en blablablabla.
quote:wees concreet en vertel dan welke specifieke wetten we "achtervolgen". een singulariteit is niet in strijd met de formuleringen van de moderne fysica. je hebt weliswaar niets aan die formuleringen in een singulariteit, maar voor de rest blijken ze uitstekend te voldoen.
mijn vraag was echter of jullie liever natuurwetten achtervolgen welke zichzelf nog lang niet bewezen hebben bij de extremen waar wij over praten, welke zijn eigen natuurwetten kan elimineren en welke (zoals uit bovenstaande blijkt) niet daadwerkelijk een singulariteit kan zijn.
quote:simpelweg: dat weten we niet. over de singulariteit waar je over spreekt weten we niet veel meer dan dat het een singulariteit is. en die ligt per definitie buiten onze waarnemingshorizon. kan je er niets over waarnemen, dan kan je er ook geen uitspraken over doen.
heeft dat namelijk geen oneindigheid nodig om te exploderen als de punt oneindig is? en nu wil ik graag antwoord op deze vraag. en op de vorige vraag.
maar dan wil ik alsnog graag dat je hier probeerd uit te leggen hoe het nou wel kan, dat de natuur geen onderscheid maakt tussen een 2e spiegel ertussen of geen spiegel ertussen.
quote:leer er maar mee leven. ik hoopte dat ik met dit experiment had laten zien dat er zaken in de werkelijkheid zijn die niet te begrijpen zijn, maar toch aantoonbaar. de moderne fysica barst overigens van dit soort verschijnselen, sommige nog veel vreemder dan het spiegelexperiment.
op dinsdag 9 september 2003 21:14 schreef #ANONIEM het volgende:
haha, moet ik het niet proberen te begrijpen?
geweldig argument en daar maak je vrienden mee.
quote:ik geloof zeker in ontastbare zaken, als je daarmee bedoelt dat ze tegen mijn eigen gevoel voor logica in gaan. want dat soort zaken bestaan, en je kan ze ook waarnemen en aantonen. in die zin zijn ze niet ontastbaar.
geef maar antwoord op mijn vragen eerst. want ik merk dat die telkens met de wetten van de logica worden neergehaald, puur omdat die er dan zogenaamd niet meer zouden zijn.ik begin steeds meer te denken dat jullie geloven in iets ontastbaars. slechts gebasseerd op de wetten van het tastbare.
quote:hoe dat kan kan ik je niet uitleggen, want ik begrijp het zelf ook niet. maar lees q.e.d en je zult je een stuk meer thuis voelen in de wondere wereld van de quantum electro dynamica. het is een zeer leesbaar boek, ook voor geinteresseerde leken.
op dinsdag 9 september 2003 21:20 schreef #ANONIEM het volgende:
en misschien ben ik wel zo dom.
maar dan wil ik alsnog graag dat je hier probeerd uit te leggen hoe het nou wel kan, dat de natuur geen onderscheid maakt tussen een 2e spiegel ertussen of geen spiegel ertussen.
en dom ben je zeker niet. grote geleerden uit voorbije tijden hebben dezelfde soort denkwijze gehanteerd als jij.
quote:statistisch gezien wordt met kansrekening de kans kleiner dat ik dan ook een geleerde ben.
grote geleerden uit voorbije tijden hebben dezelfde soort denkwijze gehanteerd als jij.
ik voel me vandaag zo raar serieus. kan maar beter kappen voor vandaag.
quote:grappig dat je dat opmerkt. je lijkt vandaag anders te posten dan normaalgesproken (hey, dit is positief bedoeld!
op dinsdag 9 september 2003 21:45 schreef #ANONIEM het volgende:[..]
statistisch gezien wordt met kansrekening de kans kleiner dat ik dan ook een geleerde ben.
ik voel me vandaag zo raar serieus. kan maar beter kappen voor vandaag.
).
stel: het stort helemaal in elkaar totdat het een singulariteit is.
omdat er oneindig weinig ruimte is, gaat de tijd oneindig snel.
stelling: in verloop van de tijd neemt de entropie toe.
deze stelling klopt niet helemaal; de entropie neemt normaal gesproken toe. kwestie van kansberekening. als je luchtmoleculen in een kamer loslaat, dan is het waarschijnlijk dat ze zich verdelen, er is echter een heel kleine kans dat ze zich allemaal tegen het plafond aan bevinden. als je lang genoeg wacht (erg lang) dan maak je het vanzelf mee.
de actie van een ineenstortend heelal kan ook in omgekeerde richting plaatsvinden, dus een big bang, alleen is die kans heel klein. er gaan dus 10^10^10^10^10 (in ieder geval heel veel) jaren overheen voordat dat gebeurt. gelukkig: in een singulariteit, als de tijd oneindig snel gaat, is dat moment ook meteen aangebroken!
of ons heelal nou zo begonnen is (als resultaat van een instortend heelal) of als eerste heelal ever begonnen is, is niet te controleren omdat er geen informatie is over wat er voor de big bang is. het is zelfs onzin om te spreken over voor de big bang, zelfs als er een cyclisch heelal is, omdat er een dusmatige discontinuiteit in de tijd zit, dat het onbepaald is welk moment precies 1 jaar voor de big bang is. je kunt hooguit zeggen dat een moment 1 jaar voor de instorting van het vorige heelal gebeurde.
e=mc^2 neem ik hier nog steeds voor geldend aan, net als alle andere natuurwetten, omdat ik simpelweg niet over iets beters beschik.
trouwens: je opmerking dat de energie oneindig zou worden als e=mc^2 niet meer zou gelden is een beetje uit de lucht gegrepen... als bijvoorbeeld zou gelden in zo'n singulariteit e=2 mc^2 dan blijft de totale hoeveelheid energie en massa ook eindig. en btw: oneindige dichtheden niet per definitie een fysische onmogelijkheid.
oneindigheden zijn leuke dingen in de zuivere wiskunde, maar je hebt er natuurkundig gezien weinig aan. zodra bepaalde variabelen oneindig worden, houdt het theoretisch gezien simpelweg op en zeggen we dat we te maken hebben met een singulariteit. op dat moment is niets meer zeker, en kunnen we de bestaande natuurwetten niet meer aannemen als geldig! binnen een singulariteit is er geen tijd, is er geen entropie, is er geen... niks! of misschien is het er wel, maar onze theorie dekt het niet en dus kunnen we er niks over zeggen!
dat kan pas op het moment dat we een theory of everything (toe) hebben, waarin ook quantum-gravitatie is meegenomen (de huidige heilige graal van de theoretische natuurkunde). tot die tijd praten we over singulariteiten en leggen ons erbij neer dat daarover niks te zeggen valt.
(overigens ook de reden waarom er niet gepraat wordt over een cyclisch universum: misschien is het universum wel cyclisch, maar omdat je niet door de big bang heen kan rekenen, kan je er niks over zeggen en moet je er daarom je mond over houden, afgezien van de mogelijkheid dat het simpelweg 'kan').
een singulariteit is een onmeetbaar fenomeen. we zeggen oneindig omdat we het einde niet kunnen meten. er zal in de praktijk best een einde te vinden zijn, als je ernaar zou kunnen zoeken.
combineeer dat met je eigen cyclische heelal. waar aan 'onze' kant van de singulariteit alles oneindig dicht en klein en zwaar wordt, onstaat aan de andere kant wellicht een evenredig toenemende groei. op het moment dat het punt hier het oneindig kleine punt voorbij gaat en dus wat onze regels betreft een singulariteit wordt, gaat het wellicht gewoon verder met kleiner worden en dichter worden. tot het moment dat de krachten die het naar binnen duwen, zoals je zelf al redeneerd groter worden dan de beschikbare massen danwel energie. de singulariteit wordt dan als het ware aan de 'andere kant' naar buiten geduwd met een enorme oerknal.
dat kan dan ook andersom werken. wat wij als oerknal omschrijven is het resultaat van het samentrekken van een tegenovergestelde dimensie in ruimtetijd.
quote:neehee, dat denken we niet, lees eens na.
pie.er en #ANONIEM maken nog steeds een denkfout omdat ze denken te kunnen rekenen met oneindigheden.
we rekenen er mee omdat we niks beters hebben.
#ANONIEM beweerde dat het heelal volgens de bekende natuurwetten niet ineen zou kunnen storten tot een singulariteit, ik beweer dat dat volgens de bekende natuurwetten wel zou kunnen.
en sterker nog: je kunt wel rekenen met oneindigheden. heb jij met natuurkunde nooit gerekend met een puntmassa? dat ís een singulariteit. het verschil is dat bij natuurkunde een puntmassa een goede benadering voor de werkelijkheid is, en hier is de puntmassa de werkelijkheid zelf.
als je zegt dat (in ieder geval sommige) natuurwetten niet gelden bij singulariteiten, dan geef ik je groot gelijk. die natuurwetten gelden dan eigenlijk nooit.
de natuurwetten zoals wij ze kennen zijn een benadering van de werkelijke natuurwetten. op aarde zijn ze een zeer goede benadering van de werkelijke natuurwetten, rond een singulariteit denken we van niet.
de oplossing: 'we weten niet hoe we eraan moeten rekenen, dus doen we het maar niet' vind ik zwakjes... ga gewoon kijken hoe je er wel aan kan rekenen, probeer wat uit enzo. als je op een duidelijke onjuistheid uitkomt weet je dat het niet klopt, als er iets zinnig uitkomt, zeg dan dat je een uitkomst hebt, gegeven dat je er zo aan mag rekenen. ik ben even mijn punt kwijt dat ik wilde zeggen, maarja.
quote:je spreekt jezelf dus tegen. je mag het niet, maar je doet 't toch. je kan ook fantaseren over roze olifantjes, maar als niemand je serieus neemt moet je niet raar opkijken.
op woensdag 10 september 2003 13:16 schreef pie.er het volgende:
neehee, dat denken we niet, lees eens na.
we rekenen er mee omdat we niks beters hebben.
quote:de fout die je hier weer maakt is dat een singulariteit een fysiek object zou zijn. dat is niet zo! het is een wiskundige singulariteit, we kunnen er theoretisch niks over zeggen. punt. klaar. dicht er alle eigenschappen aan toe die je wilt, maar je hebt daar geen grond voor!
#ANONIEM beweerde dat het heelal volgens de bekende natuurwetten niet ineen zou kunnen storten tot een singulariteit, ik beweer dat dat volgens de bekende natuurwetten wel zou kunnen.
quote:jaja, puntmassa's, dirac-signalen. whatever. dat zijn inderdaad, zoals je zegt, benaderingen. je vereenvoudigt bepaalde dingen en rekent er vervolgens mee. niks mis mee. maar hier vereenvoudig je niks, er is gewoon geen wet waar je kan rekenen. dat is fundamenteel anders!
en sterker nog: je kunt wel rekenen met oneindigheden. heb jij met natuurkunde nooit gerekend met een puntmassa? dat ís een singulariteit. het verschil is dat bij natuurkunde een puntmassa een goede benadering voor de werkelijkheid is, en hier is de puntmassa de werkelijkheid zelf.
quote:die vat ik niet
als je zegt dat (in ieder geval sommige) natuurwetten niet gelden bij singulariteiten, dan geef ik je groot gelijk. die natuurwetten gelden dan eigenlijk nooit.
hoezo gelden ze nooit?quote:natuurwetten zijn universeel, althans er is niet de minste reden om anderszins te denken. maar de natuurwetten hebben wel hun grenzen, en die liggen momenteel voornamelijk bij situaties waar de zwaartekracht gigantisch wordt. dat komt omdat er nog geen goeie theorie is voor quantum-zwaartekracht, waardoor er bepaalde gaten in onze kennis optreden. dat zijn singulariteiten, en dat zijn gebieden waarover niks zinnigs te zeggen is. fantaseer wat je wilt, schrijf er een boek over, maar denk niet dat je met wat duimzuigen kan doorgronden wat zich in een zwart gat afspeelt. dat weten we simpelweg niet!
de natuurwetten zoals wij ze kennen zijn een benadering van de werkelijke natuurwetten. op aarde zijn ze een zeer goede benadering van de werkelijke natuurwetten, rond een singulariteit denken we van niet.
quote:zwakjes? het is niet zwak, het is juist sterk dat we de grenzen van onze wetenschap zien! dat los je niet op door er een soort van religie bij te halen die zou moeten beschrijven wat er in zo'n gat gebeurt, want er is niet de minste grond om dat voor waar aan te nemen.
de oplossing: 'we weten niet hoe we eraan moeten rekenen, dus doen we het maar niet' vind ik zwakjes...
quote:je mag er wel aan rekenen, maar je kan er niet aan rekenen omdat er simpelweg geen enkele wet nog geldt! newton niet, einstein niet, niemand niet!
ga gewoon kijken hoe je er wel aan kan rekenen, probeer wat uit enzo. als je op een duidelijke onjuistheid uitkomt weet je dat het niet klopt, als er iets zinnig uitkomt, zeg dan dat je een uitkomst hebt, gegeven dat je er zo aan mag rekenen. ik ben even mijn punt kwijt dat ik wilde zeggen, maarja.
onder singulariteiten worden oneindig kleine punten verstaan, welke een eindige hoeveelheid energie en massa bezitten, met een oneindige dichtheid en de daaraan gerelateerde temperatuur.
men komt tot bovenstaande conclusie als men de tot nu toe bekende wetten volgt.
de logica vervalt omdat logica is gebaseerd op de bekende wetten, welke dan dus vervallen.
elke tegenwerping met betrekking tot de tot nu toe bekende natuurwetten kan dan ook verworpen worden via het idee dat die natuurwetten dan niet meer geldig zijn, hetzelfde geld voor de logica.
we kunnen echter zonder de logica te volgen wel degelijk weten dat bepaalde aspecten op een bepaalde manier geschieden.
men stelt namelijk dat door de zwaartekracht de massa en energie steeds verder in elkaar zakken. dit is gebaseerd op de tot nu toe bekende natuurwetten. dan zou je ook mogen stellen dat je als tegenwerping dingen mag aanwerpen welke in direct verband staan met de gevolgen van bovenstaande.
als we die ineenstorting gaan visualiseren moeten we stellen dat de ineenstorting met een snelheid geschied, en dat die snelheden van de ineenstorting (ook al veranderen ze met de tijd mee) tot in de oneindigheid doorgaan. hieruit volgt automatisch dat als die ineenstorting daadwerkelijk tot een singulariteit zou leiden (geen enkele oppervlakte, en dus dimensieloos), er een oneindige tijd noodzakelijk zal zijn.
kan je dit tegenspreken terwijl het een gevolg is van de eindige samentrekkingskracht van de zwaartekracht?
als je hierop het antwoord nee zal geven, dan zal je moeten stellen dat de zwaartekracht geen invloed uitoefent (want dat heeft een eindige kracht), en dat het geschiedt door een onbekende kracht, waardoor de theorie evengoed vervalt. met die onbekende kracht is namelijk geen rekening gehouden omdat het puur uit de berekeningen van de bekende krachten volgt dat een singulariteit te vormen is. een andere kracht is dus uitgesloten door de berekening met de bekende natuurwetten zelf. anders zou je aan de berekening zelf van de bekende natuurwetten ook geen waarde meer kunnen toekennen.
nu we dus stellen (wat volkomen overeenkomt met de berekening van de singulariteiten) dat de samentrekking eindeloos door zal gaan (anders kan je niet in een dimensieloos punt terechtkomen), moet je ook stellen dat voordat het daadwerkelijk een singulariteit is (oneindige tijd nodig gehad met samentrekken), alle mogelijkheden welke ervoor hebben kunnen zorgen dat een explosie teweeg wordt gebracht (de oerknal bijvoorbeeld) uitgesloten wordt. bij een oneindigheid zal volgens kansrekening namelijk alles gebeuren wat kan gebeuren.
we moeten nu dus stellen (en volgens mij heb ik bij deze redenatie niet de logica gevolgd, maar slechts wat er volgens de berekeningen voor zorgt dat het een singulariteit wordt) dat op een eindige samenkrimping iets gebeurt waardoor het alsnog explodeert (oerknal). hieruit zal echter volgen dat de dichtheid en de daarmee gerelateerde temperatuur niet oneindig zijn, en er dus geen sprake is van een singulariteit.
om nu terug te keren naar onze logica en het voorbeeld van de oerknal: is het niet logischer om te redeneren dat er een onbekende tegenkracht is welke de tegenhanger is van de zwaartekracht, en pas bij extreme dichtheden de kracht van de zwaartekracht aankan, waardoor een explosie zoals de big bang mogelijk is?
noem me alsjeblieft geen persoon met de denkbeelden van newton e.d. (ook al zie ik niemand van ons snel zulke wetten bedenken in die tijdsperiode). mijn vraag was de gehele tijd of jullie de bekende natuurwetten aanhouden om tot een schijnbaar onmogelijke situatie te komen, welke niet met de logica te beredeneren valt (terwijl het wel volgens de logica van de natuurwetten is berekend), in plaats van dat jullie ervan uitgaan dat we een tegenhanger van de zwaartekracht nog niet kennen. evenals de midvliedende kracht onze aarde om de zon laat draaien tegen de zwaartekracht in, en de 2 kernkrachten elkaars tegenhangers zijn.
reacties graag.
p.s. voor zover ik weet heb ik in bovenstaand niet de wet van de logica gevolgd, maar slechts gebruik gemaakt van de gevolgen welke de zwaartekracht met zich meebrengt, welke in de berekening is gebruikt.
of gaan we nu de gehele definitie van zwaartekracht veranderen om het in overeenstemming te brengen?
|
|
