Het ijzige noorden

In het uiterste noorden van het eiland ligt een gebied dat vrijwel onbegaanbaar is voor de normale wezens die op het eiland voorkomen. Slechts een speciaal slag mensen heeft hier zijn plek gevonden. Ze zwerven langs de hele noordkust achter het wild aan dat regelmatig van plek verhuist. In dit ruige gebied, waar de enige plant die hier kan overleven mos is wordt een jongetje geboren.

In de hut van rendierhuid slaakt een man een vreugdegil over het feit dat hij wederom vader is geworden. Snel rent hij naar de sjamaan van het dorp om het vreugdevolle nieuws mede te delen en om te weten wat de toekomst zijn tweede zoon zal brengen. Op het moment dat hij de hut van de sjamaan binnen stapt beginnen zich donkere wolken samen te pakken boven het kampement. Vrijwel onmiddelijk plitst de eerste bliksemschicht de lucht in tweeen. Althans zo lijkt. Een dode raaf valt uit de lucht in de handen van de vader. Verontrust door dit onheilspellende voorteken, stapt de kersverse vader de hut van de sjamaan helemaal in.

Daar ziet hij dat de sjamaan in uiterste concentratie bij het vuur zit. Een zorgelijke blik in zijn ogen. Niet wetend wat te doen wacht hij op een reactie van de sjamaan. Als deze uiteindelijk naa hem kijkt staan de ogen van de sjamaan onheilspellend.

* Je zoon is geboren onder het teken van de dode raaf. Het is niet raadzaam om hem in leven te houden. Hij zal datgenen bezitten wat niet genoemd mag worden.

Verbouwereerd staart de kersverse vader naar de sjamaan.

* Maar, hij is mijn zoon. Ik beloof dat hij nooit van datgene gebruik zal maken. Ik zweer het op mijn leven. Maar beloof mij dat mijn zoon niets zal overkomen.

Met een verwilderde uitdrukking kijkt de sjamaan naar de vader.

* Hmmm, je moet geen beloftes maken die je niet kan houden. Maar aangezien je blijkbaar vastberaden bent zal ik je de kans geven om de jongen op te voeden. Ik stel een eis en dat is dat de jongen Raif gaat heten, opdat je nooit vergeet onder welk teken hij geboren is.

Opgelucht knikt de vader instemmend en spoed zich door de zware onweersbui terug naar zijn familie.

Zestien jaar later loopt er een eenzaam figuur door de sneeuw op de toendra. Uiterst gespannen. Boog klaar voor gebruik. Dan schiet er een konijn voor hem langs zonder aarzelen spant hij zijn boog. Een metaalachtige smaak vormt zich in zijn mond als hij de boog spant. Hij hoort het geklop van het hart van het konijn als mokerslagen in zijn hoofd. Dan wordt het hart bijna zo tastbaar dat hij het bijna zou kunnen pakken. Op dit moment laat hij de pijl los. Met een plof slaat de pijl precies in het hart van het konijn dat op slag dood is.

Als Raif naar het konijn loopt, glijdt zijn hand even naar de ravenschedel die hij om zijn nek heeft hangen. Het laatste geschenk wat zijn vader hem had gegeven, voordat hij zwaargewond was gestorven. Hij was aangevallen door een beer en voordat er iemand in de beurt was die hem zou kunnen helpen lag hij al zwaar bloedend op de grond. Uiteindelijk had de jachtgroep waarmee zijn vader weg was de beer kunnen doden. Maar met een zware prijs. De dood van zijn vader. Hij had nog geleefd toen hij naar het kamp was gebracht. Dat was ook toen hij Raif liet zweren nooit datgene te gebruiken was wat verboden was. Nog steeds begreep Raif niet helemaal wat zijn vader had bedoeld. Toen had zijn vader hem de ravenschedel gegeven ter herinnering aan zijn belofte.

De jaren na de door van zijn vader waren hard geweest. Hoewel niet de oudste van de familie werd hij vaak op jacht gestuurd om voor wat eten te zorgen. Zijn oudere broer had het veels te druk met het hof maken van de vrouwelijke bevolking van het kampement om zich daar zorgen over te maken. Maar de keren dat ze getweeen op jacht waren, waren de tijden die Raif zich het beste kon herinneren. Hij snakte weer naar een jachtpartij met zijn broer. De laatste keer was alweer toen de eerste sneeuw net was gevallen.

Weemoedig knielt Raif bij het konijn dat hij geschoten heeft neer. Voorzichtig verwijderd hij de pijl uit het iele lijfje alsof hij bang is om de ziel van het dier te verwonden. Hij veegt het bloed van de pijl door hem even door de sneeuw te halen en stopt hem vervolgens terug in zijn pijlenkoker. Dan hangt hij het konijn over zijn schouder en begint met tegenzin aan de terugweg naar het kampement.

De sneeuw knarst onder Raif zijn voeten. Het is een mooie dag en Raif heeft besloten om het rustig aan te doen om terug te komen bij het kampement. Hij geniet van de aanblik van een groep rendieren die instinctief lijken aan te voelen dat hij op het moment niet op jacht is. Even blijft hij staan als hij plotseling een metaalachtige smaak in zijn mond krijgt. Dan zet hij een sprint in. Dit kan nooit een goed voorteken zijn. Verslagenheid maakt zich van hem meester als hij het kamp voor zich ziet. Overal liggen lichaamsdelen verspreid. Het bloed doet de aarde rood kleuren, sneeuw smelt en de aarde krijgt een rode gloed over zich heen. Raif Laat zich op handen en kniëen zakken. Wee degene die hier verantwoordelijk voor is. Vanuit een mistbank in de verte klinkt een ijselijk gelach op, alsof men zijn gedachten gelezen heeft.

Een rilling loopt over Raif zijn rug als hij opstaat. Hij moet weten wat er hier is voorgevallen. Maar hoe goed hij ook zoekt in de omgeving, nergens een voetstap of een ander soort teken te vinden van de daders. Wanhopig besluit Raif om in de richting van de mistbank te lopen. Maar tot verbazing van Raif lijkt de mistbank steeds verder weg te kruipen. Om de proef op de som te nemen zet hij een hoger tempo in, maar ook de mistbank versnelt. Verslagen stopt Raif met de achtervolging. Hij ploft neer op de grond, niet goed wetend wat te doen.