Het begint als een dreigende ondertoon, het verplaatst zich over de zee bodem en besmet het zee water. Op een duistere en sluwe wijze wint het aan terrein.
Het idee neemt een vorm aan. Vanuit de diepte begint het zichzelf te op te bouwen. Een vreemd anorganisch wezen dat de natuurkundige en biologische regels aan zijn laars lapt, door te groeien.
Het bezit geen bewustzijn, geen hart of longen, geen ogen, oren, mond noch neus. Het groeit als een plant zonder voedingstoffen of zonlicht nodig te hebben.
Het slokt de ruimte niet op, het verdringt de ruimte om te kunnen groeien richting de bovenwereld.
Het bouwwerk neemt een skeletachtige vorm aan, en verandert de vorm net zo snel weer. De onderdelen her-rangschikken zich en vinden een nieuwe plaats in het geheel. Zo maakt het bouwwerk nog een fase door die doet denken aan een surreel beeldhouwwerk, waarbij er trappen en ramen zichtbaar zijn die nergens naar leiden, deuren waar achter een muur staat.
Het rijst boven het zee-oppervlakte uit en stopt het proces van groei en verandering. Het een een toren, van verschillende materialen. Er zijn stukken van metaal en glas, die doen denken aan een modern kantoorgebouw, maar ook delen die een sterk gothische architectuur verraden. Als men nog beter kijkt zal men kunnen zien dat op sommige plaatsen zelfs de restanten van vreemde wezens, die ooit een vol leven lijden, zijn opgenomen. Het heeft iets weg van een woekerplant die op een gracieuze, lenige en organische wijze naar de hemel klimt...
Binnenin deze merkwaardige Toren zit een jonge vrouw, in een kamer gemaakt van spiegels en goud, op een troon, alsof ze er altijd al heeft gezeten. Ze pingelt een droefig deuntje op haar mandoline.
Welkom in de Toren van Babel, ik ben Mombi.
*Klinkt een zachte stem, weerkaatst door de ruimte waarin ze zich bevind.
Zou het gaan onweren? Nee, de lucht is wel wat bewolkt maar geen onweerswolken te zien.
Ze zoekt het strand af, maar ook daar is niets bijzonders.
Dan kijkt ze de zee over.
In de verte ziet zij een bouwsel. Een donkerte straalt van de toren af. Ze kan het niet goed zien, maar het voelt niet prettig.
Zou dit het zijn wat Equilan en zij voorvoeld hebben?
*Ze ziet een vrouw zitten
Heey HighLander, *roept ze, we hebben buren!
Ze staat op uit haar troon en loopt statig naar haar slaapvertrek toe. In het midden van deze kamer, die in een totaal andere stijl vervaardigd is, staat een groot rond bed. Gracieus legt ze zichzelf neer op het bed en wacht in stilte af, ze kijkt naar het plafond en merkt op dat er boven haar een menselijk schedel deels is versmolten met plafond. De lege oogkassen zijn donker en kijken op haar neer. In de kamer hangt een vreemde lucht, net niet sterk genoeg om onaangenaam te zijn, maar net niet zwak genoeg om het te negeren.
Mombi glimlacht, haar lach is ietwat vals en misplaatst. In dit vertrek voelt ze zich thuis.
Als die wezens op dat kleine eilandje toch eens wisten met wie ze te maken haddden, dan zouden ze versteld staan. Er is een overvloed aan magie op dat eiland, ieder bouwwerk, iedere rots, iedere boom is ermee in aanraking gekomen.
Ze kan het voelen, en dat is precies de reden waarom ze naar dit punt is gekomen.
Ditmaal glimlacht ze omdat ze denkt aan haar vader, een man die zijn gezin opgaf aan een duivel opdat hij zelf langer zou leven. Een moment van egoisme dat hem uiteindelijk zijn leven zou kosten.
Equilan hangt op zijn rug scheef en kijkt strak naar de vreemde toren. Een duistere macht lijkt zich vanaf de toren uit te strekken naar het eiland. Maar midden in al die duisternis lijkt zich een lichtpuntje te bevinden... Maar de godin kan niet uitmaken of het goed of slecht is...
Als ze genoeg gezien en gevoelt heeft, gaan ze weer richting het eiland.
Ze voelt hoe de wereld buiten, haar wantrouwt. De wezens buiten Babel zijn nieuwsgierig en misschien zelfs gevaarlijk. Traag en statig staat ze op uit haar troon en begeeft ze zich naar een raam op een hogere verdieping.
Ze heeft een kijk op het vreemde eiland dat ten westen van haar ligt. Mombi glimlacht en kijkt naar de horizon. Na een paar minuten van rust loopt ze van het raam weg en maakt ze zich klaar om aan land te gaan.
Ze neemt zich voor om ditmaal concrete gegevens te verzamelen over de wezens die op het kleine eilandje leven.
Doe dat gordijn dicht zo kan ik niet slapen.
*Maar BlackAngel bleef maar naar buiten staren naar die vreemde toren. Hij lijkt ietwat op de van equilan, toch is er iets duisters aan. Iets wat ze zich van vroeger herrinnert een gevoel dat zo gevestigd is in haar bloed dat ze het moet herkennen, maar ze kan er maar niet op komen.
Wat of wie is Mombi, ze leek niet echt blij mij te zien..
*Als het dan eindelijk licht is besluit ze maar weer bij het raam weg te gaan, achter haar is de vrouw Mombi weer gaan spelen op haar mandoline. HighLander slaapt nog. Blacky loopt naar buiten en gaat bij het water zitten. Ze besluit naar equilan te gaan, om te kijken wat zij van deze situatie vind
De gedachte dat de bewoners van het miserabel kleine eilandje haar niet vertrouwen doet haar beseffen dat ze een voordeel heeft in de situatie. Ze weten eigenlijk niets over wie ze is, en waartoe ze in staat is.
Ze zet haar glas neer en staat op uit haar troon. Een korte wandeling door Babel, om zich te concentreren zou haar goed doen. Ze daalt af naar de darmen van Babel, een kamer waarin zich slechts duisternis bevindt. Ze sluit haar ogen en maakt haar geest leeg. Ze geeft zich over aan haar verleden.
Als een pijnlijke steek komt het beeld van haar broer tevoorschijn. Hij werd verraden door zijn vader. Ze ziet hoe haar vader zijn gezin verkocht aan een monsterlijk wezen om zijn eigen leven te verlengen.
Een heerser zou beter hebben moeten weten.
Ze herleeft hoe zij en haar broers het slachtoffer werden van hun vader's hebzucht.
Zij is de laatste die het heeft overleefd...
Met een ruk opent ze haar ogen, het beeld blijft nog een korte tijd spoken, maar vervaagt langzamerhand.
*Mombi besluit om over te gaan op actie.
[Dit bericht is gewijzigd door Mombi op 25-03-2001 19:05]
Takashi!
[In het duister klinkt een zenuwachtig geluid, dit geluid is niet afkomstig van Mombi. Woedend haalt ze met haar stem uit naar de duisternis...]
Waar halen ze het lef vandaan om mij te beschuldigen! Hoe durven ze om een aanval op mijn persoon te openen! Hoe durven ze het om mij te zien als een dienaar!?
*Mombi hervind haar beheersing, haar ademhaling wordt regelmatiger. Ze kijkt terug naar de lessen die ze als jong meisje leerde aan het keizerlijk hof van haar vader, voordat hij zijn gezin verkocht...
[denkmodus]
Nee, nee, nee...
[/denkmodus]
*knock*knock*knock*
*BlackAngel heeft op de deur geklopt, de toren beweegt en als een soort plant opent het zich. Mombi komt tevoorschijn:
BA: Hier ben ik meesteres, wat is uw wens... ?
*Khadgar's ogen beginnen te gloeien terwijl hij een spreuk voorbereid die hij liever niet had willen doen. De spreuk lijkt op de witte muur, maar is gericht op één enkel persoon, om het kwaad uit te drijven.
Hodare Imperavi Demoni Vamos Sunt. Consumito Furore Emulare Dicetare. Dicete...Dicete..
*Haar blik richt zich op BlackAngel en al haar aandacht gaat naar het schepsel dat voor haar buigt, toe. Ze is een beetje verbaasd, maar tegelijkertijd glimlacht ze vol vertrouwen in haar eigen handelen en met een uiterst sympathieke stem vraagt ze aan BlackAngel: "Verzamel je voormalige vrienden. Vind ze en breng ze bij-een. Zie het als een heilige taak die moet worden vervuld. Gebruik welke middelen je dan ook nodig denkt te hebben, en gebruik iedere techniek die je kent om je doel te verwezenlijken.
*Mombi kijkt naar Kadghar en glimlacht Maar breng hem eerst naar die... Equilan... toe.
*Mombi kijkt op en voelt hoe Babel groeit. Hoe het zich dieper in de aarde wortelt, hoe de piek hoger, richting hemel, groeit. Het groeien van Babel lijkt op de haat voor haar vader en haar vijanden, die ze jarenlang in zichzelf heeft laten goeien. De haat die haar heeft geholpen om te overleven, de haat die haar heeft geholpen om wraak te nemen. Dankzij die haat is ze wie ze vandaag de dag is. En in zekere zin is ze daar dankbaar voor.
[Dit bericht is gewijzigd door BlackAngel op 27-03-2001 22:59]
Sinds haar komst naar het eiland is haar macht gegroeid, mede dankzij Babel. Ze voelt hoe de duisternis door haar aderen stroomt, hoe het de wereld om haar, en Babel, heen corumpeert, vervloekt en in een nieuwe duisternis hult.
Een ingewikkeld handgebaar zorgt voor een beeld in de duisternis. Het is het gezicht van haar moeder, het ronde onschuldige gezicht met groene ogen en een door de zon gebruinde huid. Dit is het laatste beeld dat ze van haar moeder heeft.
In de duisternis achter haar hoe een grimmige stem haar toespreekt. Het is een spookachtig figuur dat haar nachtmerries en verleden beheerst. Hevig schud Mombi haar hoofd en weigert ze te luisteren naar haar kwelgeest, maar hoe hevig ze de aanwezigheid ook ontkent, het blijft.
Het manifisteert zich in een zacht gefluister in haar rechter oor. Het verteld haar hoe heerlijk het wel niet is om macht te hebben.
Het antwoord, een oorverdovende gil, verbreekt de duisternis en verandert de kamer waarin ze staat. De duisternis maakt plaats voor licht.
Dankzij het licht krijgt de kamer een ronde vorm. Voor de jonge vrouw staat een ovaal object verhuld in rode lappen stof, met een plechtig gebaar van haar linkerhand, vallen de rode lappen levenloos op de grond. De spiegel die ze eens verborgen is nu zichtbaar. Een sierlijke omlijning geeft de ovalen spiegel een autentiek uiterlijk.
De spiegel zelf, het glas, is donker. Er is geen spiegelbeeld, er valt niets anders te zien dan een volmaakte duisternis.
Mombi glimlacht bij het zien van dit onheilige artefact.
Zeg Mombi, hoorde ik je nou zeggen naar Babel?? Heet je toren zo??
*De Xobile stopt en Mombi nodigt Equilan uit om het voertuig uit te stappen. Beiden vrouwen staan nu niet voor, maar in Babel zelf. Waar ze zich op dit moment bevinden is de troonzaal, de met grote, sierlijke spiegels en prachtig goud aangeklede troonzaal. Mombi loopt plechtig naar haar troon toe en pakt haar mandoline. Dit instrument heeft geduldig gewacht op de terugkeer van zijn Keizerin, de vrouw die hem kan bespelen. Al spelend op de Mandoline loopt ze ontspannen naar Equilan toe. Ze glimlacht en terwijl haar vingers een opbeurend deuntje spelen, vraagt ze:
De soepele vingers van Mombi onttrekken een prachtige melodie aan de mandoline.
Ja graag, een kop thee alsjeblieft. 
Het duurt een tweetal minuten voor Mombi terugkeert met een, chinees ogend, kopje thee en een kristallen glas met wijn, een diepe, bloedrode kleur. Ze overhandigt het kopje verse thee aan Equilan en neemt zelf een slok van haar wijn.
Ze kijkt Mombi verwachtingsvol aan maar die heeft alleen aandacht voor haar wijn.
Nou Mombi?? Je zou me laten zien wat jou naar dit eiland heeft gebracht??
[Dit bericht is gewijzigd door equilan op 31-03-2001 09:51]
Equilan, ik zal het je laten zien wat mij hier naartoe heeft gebracht... maar drink toch eerst je kopje thee op.
Ik zal je meenemen naar het hart van Babel, waar ik je een kans geef om mij te begrijpen.
Ik heb ook een vraag voor jou... waarom vrezen de mensen op dat kleine eilandje mij zo? Ik heb ze nooit iets aangedaan... *Mombi keert haar rug naar Equilan toe en glimlacht, haar stem verteld een ander verhaal, droevig, neerslachtig en zit in een soort van slachtoffer rol.
Mombi stelt haar een vraag, ze klinkt droevig. De elfengodin krijgt al bijna medelijden als ze Mombi's reflectie in een van de vele spiegels ziet. Een glimlach speelt haar om de lippen.
Equilan die haar mond al open heeft om verzoenende woorden te spreken, sluit die met een klap weer. Ze denkt even na..
Mombi, ik denk dat het angst voor het onbekende is. Dat kun je ze nauwelijks kwalijk nemen, we leven hier zo afgeschermd van de buitenwereld.
Daar komt bij dat niet iedereen begrijpt wat er met BlackAngel en Khadgar gebeurt is en je moet toegeven, dat was nou niet bepaald de meest vriendelijke actie van je.
Geef ons de tijd om je te leren kennen, dan komt alles vast goed.
*Equilan zet haar kopje neer, het is leeg.
Ach, soms gaat hier en daar weleens iets fout. Je maakt een vergissing en je leert ervan.
*De reis door Babel leid het tweetal door een labyrinth van verwrongen metaal en steen. De sfeer waarmee Babel is besmeurd is duister, de verwrongen architectuur geeft het aan de binnenkant een sinistere uitstraling alsof het het werk is van een geest verscheurd door verschillende standpunten, interesses en zelfs werelden. Niets blijkt te kloppen. De reis eindigt bij een grote ronde kamer waar in het midden een ovalen voorwerp staat, verborgen achter rode lappen van satijn.
Ik weet dat je hier bent om iets te vinden om die kwade invloed op jouw miserabele eilandje te doen stoppen.
*Een handgebaar doet de lappen stof door de lucht heen dansen, een kort moment van leven gaat door het rode materiaal heen om het vrijwel direkt te verlaten, achter zich latend de levenloze lichamen van satijn. Het is een spiegel, zo zwart als de nacht, complete duisternis, geen spiegelbeeld.
Dit is het hart van Babel, dit is wat mij naar dit eiland toebracht. Het voed mij en ik voed Het. Vele jaren geleden was het deze onheilige spiegel die mij redde van een zekere dood. Ik ben het iets verschuldigt en het is mij iets verschuldigt.
Het koos dit eiland uit... waarom is iets dat zelfs ik niet weet.
*Mombi kijkt Equilan aan
Ze loopt achter Mombi aan, de toren doet denken aan een plaat van Esscher, de elfengodin kijkt verwonderd om zich heen. Hier en daar lijkt iets bekend voor te komen maar niets lijkt te kloppen.
Dan komen ze bij een grote ronde kamer. Het is er koud, levenloos bijna...
Mombi praat en Equilan schrikt van haar woorden, Mombi doet geen poging meer om de schijn op te houden...
"Mijn miserabele eilandje??" denkt Equilan verwonderd. Is Mombi jaloers?? Er is niets van mij bij!!
Dan laat Mombi de spiegel zien. Equilan kijkt er met een schuin oog naar, ze durft voor geen goud recht in de spiegel te kijken. Zelfs zo wordt ze onweerstaanbaar aangetrokken tot de duisternis die in de spiegel huist. Het kost haar moeite om zich ervan los te trekken.
Mombi praat tegen haar "Het voedt mij en ik voed Het..." Het wordt Equilan duidelijk dat dit is wat Mombi ongelukkig maakt, de spiegel laat haar niet vergeten en vergeven wat ooit is gebeurd en dwingt haar wraak te nemen op alles en iedereen die wel geluk heeft gekend in het leven. Maar waarom kwam het naar het eiland?? Wat is de bedoeling?? Wat wil Mombi?? Ze klinkt zo verbolgen, vol woede maar toch ook zo eenzaam...
De godin merkt dat Mombi haar aankijkt en blijkbaar iets verwacht.
Wil je me vertellen van welke wisse dood de spiegel je heeft gered??
*Mombi verschiet van kleur en Equilan weet dat ze een risico neemt.
*Luid het antwoord
Ik geef je een kans Equilan. Ik geef je de kans om het kwaad dat ik met me mee heb gebracht te doen stoppen.
*Uit de spiegel komt een klein meisje gestapt, hetzelfde meisje dat Equilan al eens eerder heeft gezien aan Mombi's zijde... Ze blijft een paar meter voor de spiegel staan en kijkt angstig naar de twee vrouwen. Met haar zwarte haar en onschuldige kindergezichtje. Het zwarte mes komt in een rechte lijn op Equilan af, het zweeft rustig naar haar toe en blijft een meter voor haar zweven. Het hangt bevroren in de lucht.
Ik sta op het punt om een oorlog te doen ontketenen. Ook hier zal de banier van het kwaad wapperen.
Tenzij jij iet voor me doet. Dit meisje... dood het met het mes dat ik je gaf.
Dood het kind en het kwaad dat ik met me meebracht en zal gaan aanrichten zal worden stopgezet.
Laat eens zien hoe sterk je bent, en hoe toegewijd je bent aan je vrienden.
Equilan moet beslissen, alle scenario's schieten door haar hoofd. Waarom moet zij dat kind doden?? Als Mombi kwaad in de zin heeft had ze het toch zelf kunnen doen?? Zou dat betekenen dat Mombi de waarheid spreekt?? Is het dit kind dat dood moet?? De godin had eigenlijk gedacht dat Mombi zelf dood zou moeten zodat het kind haar leven weer kan oppakken. Wat moet ze doen??
Equilan kijkt naar Mombi, ze zegt dat ze kwaad kwam doen, wie zegt dat dit niet het begin is?? Maar aan de andere kant, doelloos afwachten op dat wat komen gaat is de elfengodin ook beu. Mombi kijkt haar aan met een lege blik in haar ogen en een sinistere glimlach om haar mond.
Equilan pakt het mes en steekt toe....
Het is slechts een kwestie van een paar seconden, Mombi staat naast Equilan, haar handen stevig om die van Equilan geklemd. Ze duwt het mes dieper in het kleine meisje, dat slechts levenloos voor zich uit kijkt. Het mes word langzaam omgedraaid in de ingewanden van het kleine onschuldige kind.
Het meisje valt op de grond, haar kleine lichaam raakt de koude grond met een harde klap. Ze beweegt niet meer.
Mombi lacht, het is een ijzige lach die klinkt alsof ze bevrijd is van een last die ze al een leven lang met zich heeft moeten torsen.
Haar handen laten die van Equilan los en maken een simpel gebaar. Het levenloze meisje zweeft door de kille lucht richting de Zwarte Spiegel.
Het mes lost op, wat er van overblijft is een teerachtige substantie.
Mombi strekt zich uit, het aura dat er om haar heen hangt is sterker dan ooit. De duisternis in haar hart is compleet, het laatste obstakel vermoord door een godin.
Het lichaam van het kleine meisje verdwijnt in de Zwarte Spiegel...
Dank je wel... nooit gedacht dat je het zou doen.
Neeeeeeeee!!!!!
*Een duister en donker aura hangt om Mombi heen en het wordt de elfengodin duidelijk dat haar eerste gedachte juist was geweest. Het kind is het hart van waaruit Mombi bestaat. Mombi zelf is niets meer dan een leeg en duister omhulsel om het kind te beschermen tegen wat ze heeft meegemaakt. Mombi maakt ene gebaar en het meisje zweeft naar de spiegel. Equilan duikt er in een wanhoops poging achteraan. Ze voelt hoe koude en duisternis haar omringt. Een kleine kinderhand raakt haar arm...
De godin fronst haar wenkbrauwen... helpen?? Wie dan??
Dit is een vork in de weg, ze heeft twee mogelijkheden, ze heeft er technisch gezien oneindig veel, maar er zijn slechts twee mogelijkheden die haar op dit moment de beste uitkomsten kunnen bieden.
Zal ze Equilan volgen, de duisternis in? Het kind dat ze achterna dook is haar grootste angst in dit scenario, want wat kan er allemaal wel niet gebeuren daarbinnen als het meisje de ontmoeting met het kille mes heeft overleefd!? Hoe zal de duisternis omgaan met een tweetal personen die haar ondergang kunnen betekenen? Als ze hen achterna gaat dan is de mogelijkheid groot dat ze met beiden af kan rekenen.
Ze kan de spiegel sluiten, haar tweede mogelijkheid. Als de spiegel wordt gesloten zullen het kind en Equilan in die duisternis gevangen blijven. Maar zolang de spiegel gesloten is en het kind daarbinnen nog leeft dan is haar macht beperkt. En wie weet wat Equilan voor een schade aan kan richten!?
Haar twee grootste rivalen zullen uit haar weg zijn geruimd, maar tegen welke prijs?
Ze sluit haar ogen en vanuit haar duistere hart spreekt een kracht haar toe. Het bereid haar een tweede maal voor op haar taak als heerseres. Het is de Zwarte Spiegel wiens stem ze hoort in haar achterhoofd.
Het fluistert zachtjes dat ze daarbinnen meer macht heeft dan hier buiten. Het waarschuwt haar dat diep binnen in het hart van de Zwarte Spiegel haar een wereld wacht van waar ze misschien nooit meer kan terugkeren.
Mombi kiest voor het gevecht. Het zal en moet gebeuren dat ze volledige macht heeft over de wereld waarin ze heerst. Ze kan het zich niet veroorloven dat ze incompleet is. Zij zal degene zijn die het overleefd!
Met plechtige stappen betreed zij de duistere wereld diep in de Zwarte Spiegel, haar zwarte ziel gaat over in de eeuwige duisternis en ze voelt hoe ze een deel uitmaakt van de cosmos binnenin. Ze is een instrument van de duisternis, maar niet de duisternis zelf.
Ze pakt de hand van het meisje en drukt die tegen haar voorhoofd. "Het spijt me zo het spijt me zo" prevelt ze.
Het meisje strijkt Equilan's haren uit haar gezicht en weer fluistert ze "help me".
De godin laat haar handen langs het tengere lichaam van het kind glijden tot ze bij een gapende wond in haar borst komt. Ze spreidt haar handen en buigt haar hoofd, maar de te verwachten energie stroom komt nauwelijks op gang. Verbaasd voelt Equilan aan de kleding van het meisje, maar ook de plakkerige bloedvlekken die je zou verwachten zijn nauwelijks aanwezig. Het dringt tot haar door dat alle schade bevroren is toen het meisje de spiegel doorging. De zwakke energie stroom die haar handen vrijgeven zijn nauwelijks voldoende om de gapende wond ietwat te helen, maar de aderen zijn dicht en het vlees trekt langzaam naar elkaar toe. Het kind verkeert niet meer in levensgevaar.
Opeens voelt de godin een bepaalde tochtstroom... een deur die open en dicht gaat?? Mombi!! In paniek kijkt Equilan om zich heen, niet dat er iets te zien is maar goed. Het kleine meisje kijkt haar aan, haar ogen staan berustend en wetend, ze herinnert Equilan aan haar krachten. Equilan begint met een ingtewikkelde handbeweging maar stopt weer. Zou het werken hier?? Wat heeft ze voor keus?? Als ze niets doet is zeker alles verloren!!
Ze beweegt haar handen met een snelheid die met het blote oog nauwelijks te zien is, haar lippen bewegen, prevelen een spreuk. Dan is het meisje weg, van de ene gevangenis naar de andere...
In de toren van Equilan lijkt het te weerlichten in de koepelkamer. De glazen bol rolt over het bureau en komt net voor die over de rand rolt tot stilstand...
De elfengodin wacht af op wat komen gaat.
Een ijzige lach galmt door de ruimte en is bijna tastbaar, de duisternis trekt weg en maakt plaats voor eindeloze oceaan van paars gras. Er is geen zon, noch maan, maar toch kan men zien.
De wereld diep in de Zwarte Spiegel neemt vorm aan. Mombi voelt hoe er iets is verdwenen, een essentieel onderdeel. Het is het meisje, dat kleine kreng is nergens te zien.
Woede raast door haar hele zijn, en manifesteert zich in een wilde aanval op Equilan. Haar lichaam schiet uit naar de godin.
Op dit surrealistische landschap is Mombi in het voordeel, ze is verbonden met haar omgeving en oefent er een zeker invloed uit. De purperen oceaan van gras verandert in een dikke zwarte poel van teer. Mombi voelt hoe haar lichaam vloeibaar wordt en hoe ze de eigenschappen van het teer overneemt.
Nu is het haar taak om de godin onder te dompelen in de duistere brij waaruit zij bestaat...
Om haar heen wordt meer zichtbaar, paars gras... en dan wordt alles donker, vloeibaar... ze dreigt te verstikken in een dikke stroperige vloeistof.
Equilan geeft zich eraan over en de dikke stroperige vloeistof lijkt limonade te worden, zo soepel en gladjes glijdt ze er nu doorheen. De magie stroomt door haar aderen, een heerlijk gevoel!! Zo vaak komt het niet voor dat Equilan gebruik maakt van de krachten en machten die tot haat beschikking staan. Na hier even van genoten te hebben gaat ze op zoek naar Mombi.
[Dit bericht is gewijzigd door equilan op 31-03-2001 16:49]
De omgeving verandert. Het is het Eiland, maar er is geen enkel geluid, geen gezang van vogels, niet het geluid van de wind die door de bomen strijkt. Een doodse stilte die bezit heeft genomen van het eiland.
Als shaduwen van hun vroegere zelf bewegen de bewoners van het ene punt naar het andere, geheel onverschillig. De blik in hun ogen is levenloos, kil en gericht op het oneindige.
Kijk nu toch Equilan, dit is de wereld buiten de spiegel.
*Het beeld van het Dagotel verschijnt, eens een veilige haven nu een kleurloos bouwwerk zonder heil.
Ze hebben het niet gered...
Ze besluit een zelfde soort truuc toe te passen. Een oceaan van liefde, vertrouwen, hoop en vriendschap laat ze los in de ruimte om haar heen. Als het Mombi bereikt hoort ze haar gillen maar al snel sterft dat weg. Mombi wordt nu overspoeld door gevoelens die ze al heel lang probeert te negeren, vergeten, ontkennen... Equilan hoopt dat de gedachte aan het kleine meisje welke nog vers in het geheugen moet liggen haar helpt herinneren hoe fijn die gevoelens ooit waren. Maar wijselijk houdt ze rekening met het tegenovergestelde en ze verzamelt energie voor de volgende ronde.
Mombi heeft een geweldig idee en terwijl ze een dozijn beelden van een dozijn verschillende werelden creert, creert ze met ieder beeld een andere incarnatie van zichzelf. Allen zijn duister en vals en halen telkens uit naar Equilan. Het zijn vleesgeworden schaduwen die in deze wereld schade kunnen toebrengen aan een godin.
Ze voelt hoe de strijd tussen haar vingers glipt, hoe de overwinning steeds verder weg van haar glijdt. Met iedere incarnatie die het onderspit delft begeeft ze zich dichter naar de uitgang van deze duistere wereld.
Het wordt tijd om iets creatievers te doen, hier is ze het gereedschap van een duistere god en hierbinnen kan ze pas echt haar krachten gebruiken. Het begint met een prototype, een kleine man gemaakt van de resten van mens en dier. Het bestaat uit rottend vlees en botten, kapotte organen en een paar doodse ogen. Vnuit dit prototype ontstaat een klein legertje van identieke wezentjes, ook zij vermenigvuldigen zich en binnen een kwartier is er een klein legertje gecreerd.
Dood Haar *galmt de stem van Mombi door de ruimte, dit gevecht heeft lang genoeg geduurd en het is tijd om er een einde aan te maken. De horde valt aan, slaafs marcheren ze voorwaarts naar Equilan toe. Gehoorzaam en stil.Met een valse glimlach beseft Mombi dat als ze Equilan in deze hel achterlaat en haar hierbinnen opsluit, ze vrij is om haar laatste grens te overschrijden. De Zwarte Spiegel zal met Equilan afrekenen. Daar is Mombi zeker van.
Ze begeeft zich naar de uitgang toe, vloeiend en doelgericht...
Equilan! Equilan! Hou vol!
[Plots bemerkt hij dat Mombi de spiegel wil ontvluchten. Door een snelle spreuk blijft de portaal dicht.]
Equilan! Kun je me horen! Houd haar bezig! Ik geef je de kracht!
Elke incarnatie van Mombi leert Equilan meer en meer over de vrouw die zo vervuld is van haat. Het vult haar hart met mededogen en geirriteerd bedenkt ze zich dat dat toch wel ietwat lastig is tijdens een gevecht op leven en dood, zoals dit lijkt te zijn.
Dan komt een leger van kleine zombie's aangemarcheerd, doods.... De elfengodin aarzelt geen seconde en met het beeld van Gandalf in haar hoofd, creeert ze een heel leger van vliegende draakjes. De draakjes vliegen het leger tegemoet en zaaien dood en verderf... nee geen dood!! De draken verscheuren de kleine mannetjes, maar de armpjes en beentjes kruipen gewoon voorwaarts, niet noemenswaardig gehinderd door enig gemis van hoofd of andere ledematen. Ongecontroleerd, dat wel en dat is het enige voordeel dat Equilan nu nodig heeft. Ze rent dwars door het leger heen, vertrappend wat niet op tijd aan de kant springt. Ze kan niet verhinderen dat de willekeurig rondzwaaiende armpjes met hun bijlen haar benen beschadigen. De wonden zijn afschuwelijk, het is geen bloed wat stroomt, maar pure magie. Gelukkig is ze er snel doorheen, maar ze is meer verzwakt dan ze had gehoopt.
Het gevecht heeft flink wat tijd in beslag genomen, tijd die Mombi heeft kunnen gebruiken.... Adrenaline vermengt zich met magie, een high veroorzakend die geweldig is. Equilan voelt om zich heen en bemerkt dat Mombi... naar de uitgang op weg is??
Dat mag niet gebeuren!! Als de godin alleen achterblijft is niet te raden wat zal gebeuren. Ze zal nooit meer op tijd bij Mombi zijn... in een uiterste krachtinspanning gooit ze een vuurbal naar haar toe, die uiteenspat vlak voor haar voeten. Misschien dat dat haar even ophoudt.
Maar Equilan heeft zich in haar enthousiasme vergist, de vuurbal is zo hel, zo licht.. verblind valt ze neer, niet ziend of het Mombi is gelukt de spiegel uit te komen.
Met haar handen voor haar ogen voelt Equilan hoe iemand haar probeert te bereiken..
Khadgar is in de toren!! Ze voelt hoe een dosis energie in haar vloeit, haar wonden heelt, haar nieuwe kracht geeft...
Heeft Mombi het gehaald??
[Dit bericht is gewijzigd door equilan op 01-04-2001 15:37]
Equilan! Kom!
*Achter Equilan sluit hij de poort weer. Dat zal Mombi vertragen. En met een Flits transporteert hij zichzelf en Equi naar het Dagotel...
Jij bent mijn grootste overwinning op de wereld der licht, de wereld der mensen. Om arm mij en aanschouw het verleden van haat. Ik ben degene die jou heeft gemaakt tot wat je bent.
Ik ben de macht die schuilt in de duisternis van de Zwarte Spiegel.
*De wereld die schuilt in het hart van de Zwarte Spiegel komt in beweging. Het beweegt zich om Mombi heen en omsluit haar, het neemt bezit van haar en voed haar. Iedere cel in haar zijn is doordrenkt met de verotte macht des Duisternis die de Zwarte Spiegel belichaamt.
Scharlaken zal het teken zijn waarmee jij opnieuw zal worden geboren in hun wereld. Maar sterker en genadelozer. Jij zult afrekenen met je vijanden en met de mijne. Jij, Mombi, zal ze naar mij brengen.
Ik schenk je macht.
*Mombi aanvaard de gift van de Zwarte Spiegel stilzwijgend, ze voelt hoe de haat en verdorven gedachten door haar geest en ziel branden en hun eeuwige zegel achter laten. Ze proeft van de macht en omhelst haar Lot. Ze neemt het tot haar. De ronde kamer bloedt. Uit de wanden komt het dikke rode zoete bloed gesijpeld en kleurt het geheel rood. Uit de Zwarte Spiegel stapt een jonge vrouw. Haar kleding is rood, bloedrood. Dit is haar Hart en niemand zal haar tegen kunnen houden. De resten van Goede Magie vervliegen, breken als porceleinen beeldjes. Ze strekt zich uit, ze voelt hoe haar spieren zijn versterkt, hoe iedere vezel een behandeling heeft gekregen van volledige macht. De Keizerin is gegroeid en is slechter dan ooit. Het spel begint en het uur der Wrake is aangebroken voor het eiland. In de Zwarte Spiegel schuilt een gezicht dat naar de buitenwereld staart. Het verschijnt en verdwijnt, zoals een nachtmerrie in een kinderdroom...
Haar huid en haar zijn kleverig, ook hier is het teken van bloed te zien.
Ze zitten me in de weg. Ze verhinderen mijn plannen.
Maak je niet druk kindje... Ik en Babel zijn er voor je, wij zullen je helpen. Equilan, ik heb stukjes informatie over haar grenzen ontdekt tijdens jullie confrontatie in mijn wereld.
Babel heeft informatie over... Kadghar.
Laat het me zien...
*De duisternis geeft informatie weer, mogelijkheden, uitkomsten, berekeningen en theorien. Het laat zwakke plekken zien, sterke punten en ook waarschuwingen. Op haar gezicht verschijnt een glimlach bij het zien van al deze informatie. Haar Zwarte Spiegel is waarlijk een krachtig wapen tegen haar vijanden.
Takashi!
[*De duisternis waaruit de Zwarte Spiegel bestaat wordt vloeibaar en vult de gehele kamer, Mombi verdwijnt richting haar troonzaal waar haar mandoline op haar wacht.
Het is in de met spiegels en goud versierde zaal waar ze achter het meest brilliante idee komt. Het is sluw en doordacht, het werkt op een psychologisch niveau en zal genoeg wendingen voorzien om op iedere uitkomst te kunnen worden toegepast. Een zevental woorden, die door duisternis en afgunst gevormd zijn, worden door de wortels van Babel gedragen en naar buiten gewerkt.
De zee rond Babel kleurt rood, en wordt stroperig... zo dik als bloed. De vissen sterven evenals het plantenleven onder het wateroppervlak. binnen een straal van 5 meter sterft alle leven af en blijft er slechts de kleur van de rode dood achter.
Al zittend op haar troon, al spelend op haar mandoline bereid ze zich voor op haar victorie, haar grootste slag en haar meest roemrijke ondergang.
Ze proberen zich te verzetten, ze willen mijn werk teniet doen! Is Cairon al hier geweest?
Dat is hij zeker, zoals verwacht bracht hij 6 knikkers van de 8 mee terug. En ze proberen zich inderdaad te verzetten, verwacht dat het verzet heviger wordt
*Mombi lacht hartelijk, met een arrogante toon in haar stem verkondigt ze:
Ach tegen de tijd dat er een goed georganiseerd verzet is opgestaan uit het chaotische gepeupel ben ik al sterk genoeg om het de grond in te slaan.
Hoogmoed komt voor de val! Jij doet wat ik je zeg, alleen dan maken we nog een kans!
Je lijkt je vader wel...
*Mombi houd haar hoofd schuin en kijkt naar de spiegels om haar heen. Ze besluit om niets te zeggen. In dit tijdperk van bondgenoten is het verstandiger om persoonlijke vragen terzijde te leggen. Alles wat haar verbond kan schaden wordt op een zij-spoor geplaatst. Ze besluit om het zekere voor het onzekere te nemen. Haar vragen zullen op een later tijdstip worden beantwoord.
Wat stel je voor... wat is onze volgende stap?
Ten eerste zullen we ze eens laten zien dat het teniet doen van ons werk nutteloos is. De gehele Oostkust van het eiland zal ditmaal de hand van god voelen!
Uitstekend *Mombi beweegt zich sierlijk door de zaal van spiegels en glas en onderneemt een korte reis naar een klein kamertje dat uizicht biedt op de gehele oostkust van het eiland. Haar ogen richten zich naar de hemel en met een onherkenbaar aantal woorden begint de verandering een tweede maal. Ditmaal verandert de zee om Babel heen in een zwarte dikke vloeistof die doet denken aan teer. Vanuit Babel breidt het zich uit, als een kwaadaardige kanker besmet het de zee voor de oostkust van het eiland. Het spaart niets of niemand. De vissen en planten die het slachtoffer worden van deze verandering sterven en zakken naar de bodem. Begraven onder een zwarte dodelijke zee.
Laat me nu eens kijken naar wat Cairon mij heeft gebracht.
Haar stem buldert door Babel heen. Laag en dreigend klinken haar woorden, ze beveelt het bouwsel om zich aan te passen aan haar wensen
Er komen gasten... ik eis drie kamers!
Een kamer vervaardig in Smaragd, een kamer van Robijn en een kamer van Topaal.
*Babel draait, wringt en past zich aan de wensen van de duistere prinses aan. De drie kamers zijn een feit. Nu is het alleen nog maar wachten op haar gasten...
Wat verwacht je van ons Mombi?
Voor jou, Dagobert, heb ik een kamer van gifgroen smaragd laten maken. Het is een waarlijk hemelse ervaring, je zult het een erg geruststellende ervaring vinden.
Voor Ilyana heb ik een Robijnrode kamer laten vervaardigen, een vurige steen die bij een vurige jonge vrouw hoort. Schoonheid zoekt schoonheid op.
Voor jullie beiden geld dat jullie vrij zijn om te staan en gaan in geheel Babel. Er is geen deur die voor jullie gesloten blijft.
Morgenochtend zal er op jullie beiden een ontbijt wachten van keizerlijke proporties.
Zijn er nog vragen?
Ach Phalanx ook voor jouw is plaats in Babel, de kamer van topaal is voor jouw. Geef mij die zware last maar en rust uit.
*Phalanx gehoorzaamt, als een leeg omhulsel wandelt hij door de toren richting zijn kamer, eenmaal aangekomen valt hij in een diepe droomloze slaap. Zijn geest en lichaam zijn uitgeput. Mombi bekijkt de slapende tovenaar. Is dit hoopje met waardeloos vlees nu werkelijk een gevaar? Mombi bestudeert de bol met grote interesse. Ze glimlacht, ditmaal verschijnt er op haar gezicht een duivelse grijns.
Dacht je dat je slim was... zo veilig in je bol. Niets kan er in, niets kan er uit. We zullen zien wat er gebeurt als die bol word omsloten door een soortgelijke bol.
Ja dwaze man, ik denk dat je mij op een geweldig idee hebt gebracht.
*Het is een woord dat geen betekenis heeft, zelfs niet voor de ingewijden. Het is een bevel dat de duisternis van de Zwarte Spiegel oproept en haar versterkt. Tezamen creeren zij een identieke bol. Ditmaal is het in opdracht van de duisternis.
Ja dwaze man, dit is jouw gevangenis. Maar wees gerust, ik geef je de kans om je zielige vriendjes te roepen. Dat is het enigste dat door fde wanden van mijn gevangenis voor jou kan komen. Een roep om hulp. Geen magie, geen fysieke kracht kan deze wanden doen breken van binnenuit.
Alleen de buitenwereld kan het breken.
Ik hoop dat je vrienden je het waard vinden om je te komen redden uit je penibele situatie.
*Een demonische lach gevuld met spot, walging en een zekere arrogantie klinken door de zaal. De gevangenis waarin Kadghar zit opgesloten drijft op een onzichtbare stroming naar boven. Hoog boven in Babel stopt het en vind het zijn rustplaats.
Voel je het Mombi!? Voel je hoe je sterker word!? *Klinkt een demonische gefluister in haar rechter oor
Het voelt heerlijk.
Het zal niet lang duren of mijn gasten zien mijn kant van dit verhaal in. Al wat het nodig heeft is tijd.
En die miserabele poging tot de opbouw van een verzet is hopelijk nu ook in de kiem gesmoord. Werk snel en direkt en schuw geen enkel middel om het doel te bereiken.
Sommige doelen bereik je door een omweg te nemen
*Mombi negeert die opmerking en gaat naar haar eigen vertrek...
Waar ben i...Babel. Tegen magie zijn de bollen bestand. Er moet een andere manier zijn... Equilan... Equilan... Hoor je mij
*Khadgar gaat verder met zijn meditatie, zich bezinnend op een plan
Hoog in Babel, op een kolom, staat een bol, met daarin nog één. De ene is licht, de ander duister. Van binnenuit niet te breken, maar wel van buiten...
Mombi! Wat is dit voor een laffe truc? Kun je mij niet aan? Je weet hoe dit afloopt, en het kan leiden tot de vernietiging van zowel Babel, het eiland, en jouw prachtige spiegel
*Mombi kijkt ge-ergerd naar boven
Ja, Mombi, ik weet een heleboel. Ik ken het geheim van Babel, ik ken jouw geschiedenis. Maar jij kent mij niet meer, ook al stonden wij eens bij elkaar. Voel je het niet achter je ogen, die band die wij hebben?
In my brand niets meer, geen vuur, geen liefde, geen meedogen. Mijn hart is zo koud en levenloos als een klomp ijs.
En Khadghar, denk je werkelijk dat je alles over mij en Babel weet? Als je werkelijk zo slim was dan had je nooit de fouten gemaakt die je in het verleden hebt gemaakt. Die fouten kunnen zeer nadelig zijn voor jouw en de rest van je groep samenzweerders.
Trouwens waar zijn die samenzweerders nu? In dit uur van Nood? Zijn ze je vergeten?
*Mombi lacht hatelijk. Ze begint op haar mandoline te spelen, vol rust en precisie
Herken je dit niet meer, Mombi?
*Het deuntje begint zich te herhalen, en het begint te vervelen. Maar Khadgar speelt door...
Waarom denken die zielige wezentjes dat ze mij kennen!?
Is er iets mis?
Nog niet, maar ik voel me niet op mijn gemak. Alsof er iets fout is. Vertel mij, heb ik er goed aan gedaan om die Khadgar hierheen te halen? Of heb ik een fout begaan door mijn vijanden zo dicht hierheen te halen!?
*Vanuit de duisternis komt een ijzig gelach tevoorschijn, het vult de ronde kamer. De duisternis laat een beeld zien van een wereld die zou kunnen zijn. Het beeld verdwijnt en de duisternis van de Zwarte Spiegel is al wat er te zien is.
Ik stel voor dat je het meisje vind en hierheen brengt. Ze kan een gevaar zijn als je tegenstanders precies weten wie ze is en hoe ze haar tegen ons kunnen gebruiken.
Equilan vermoed iets, en ongetwijfeld heeft ze haar vermoedens al uitgesproken tegen haar partners. Zet iemand op deze zaak...
Nee, ik moet dit zelf doen. Equilan is sterk, wat als degene die we sturen ten prooi valt aan de Samenzweerders? We kunnen het risico niet nemen, er kleeft teveel gevaar aan.
Maar als je zelf slachtoffer wordt!? Wat als ze je ontdekken!?
Dan zullen ze nog niets bereiken. Ik ben niet geheel hulpeloos, het is slechts een kwestie van tactiek. Ik heb mijn keuze gemaakt. Ik vertrek morgen. Natuurlijk met de nodige voorzorgsmaatregelen...
Ik weet dat je iets voor me hebt meegenomen! Vertel me eens... wat precies?
De strijders van de tovenaar. Ik heb ze hier bij me. Wil je ze hebben!? Zullen zij dienen als voedsel voor jouw duisternis?!
[*Mombi houd het zakje met de zes knikkers in haar rechterhand en bekijkt de buitenkant met een vreemde interesse. Het gefluister is een antwoord op haar vraag, met een non-chalante worp beland het zakje in de spiegel. Gretig slokt de duisternis haar gift op.
*Gaat op zoek naar Dagobert Dagobert wie is die Mombi en waarom zijn we bij haar op bezoek als zij er zelf niet eens is en over wat voor oorlog had ze het?
[Dit bericht is gewijzigd door Ilyana op 06-04-2001 21:48]
Het komt Ilyana, vertrouw me. Mombi zal goed voor ons zorgen en ook PhalanX zal ons een kwaad doen.
Ik heb op dit moment gewacht, laat je leiden door je gevoel en wacht op nadere orders vn Mombi.
Wat is er, Mombi? Waarom ben je zo bang, terwijl je toch de overhand hebt. Waarom vrees je deze discussie als niets anders?
*Dagobert kijkt in zijn klerenkast. Wouw! Idd hele mooie kleren.
*Dagobert doet een mooi blauw gewaad aan.
Zullen we eens kijken waar Mombi is?
[Dit bericht is gewijzigd door Khadgar op 08-04-2001 18:14]
*spreekt phalanx op een ge-emotioneerde toon, hij is gekleed in een goudkleurig gewaad. Zijn maag is gevuld met het heerlijkste eten dat hij ooit geproefd heeft.
Duisternis! Onzin!
Jullie zijn hier als gast, alles staat in het teken van jullie gemak. Eet en drink zoveel je wilt. Geniet van het leven en de dingen die je worden aangeboden.
*Met een duistere telepatische boodschap haalt ze uit naar Khadgar
probeer maar niets, je bent volkomen hulpeloos daarboven! Je vrienden hebben nog niet geprobeerd om je te redden. Zie het onder ogen... je bent allen, je hebt verloren.
Ilyana, wil jij ook wat?
Nee ik ben niet bang voor jullie, ik duld geen tegenspraak, ik elimineer mogelijke obstakels voor het muren worden.
Shia glijdt lager en lager, haar vleugels wijd gespannen. Na een tijdje is de elfengodin verdwenen, en zet Shia koers naar het eiland.
Ze kijkt naar haar gevangene en besluit om met de snelheid van duisternis zich naar haar zwarte spiegel te begeven, het wapen dat verborgen ligt in babel.
Natuurlijk, aan de andere kant van het dak. Equilan trekt een zuur gezicht en begint te klimmen. Ze hangt boven diepe gaten en klautert over scherpe punten. Na een goede drie kwartier is ze eindelijk aan de andere kant van het dak. Ze veegt het zweet van haar voorhoofd en kijkt op. Geen raam. Ongelovig kijkt ze om zich heen, om tot de ontdekking te komen dat het openstaande raam zich (alweer, nog steeds??) aan het andere kant van het dak bevind.
Pissig besluit ze om toch maar magie te gebruiken. Equilan is zich er van bewust dat ze daar wel zuinig mee moet doen, want elke keer als zij magie gebruikt, is er een kans dat de spiegel het voelt en haar dus ontdekt. Ze maakt een onduidelijke beweging en zit op de vensterbank van het openstaande raam. Soepeltjes laat ze zich naar binnen glijden. De elfengodin neemt even de tijd om aan het donker te wennen en gaat dan verder de toren in...
Het zal de tovenaar wel zijn, hij zal proberen om uit zijn gevangenis te komen, de wanden dempen de magie. Ik ben hier gekomen omdat ik wil dat je iets doet!
Ik weet al lang wat dat is... en het zal gebeuren.
*Door babel vloeit duisternis en lekt uit naar de buitenwereld, in een straal van acht meter sterven de vogels. Hun koude cadavers vallen in de zee die nog steeds zo zwart als teer is gekleurd. De zwarte brij slokt de lijken op. Mombi lacht tevreden.
De elfengodin loopt verder, Mombi is duidelijk weer eens op de vernietigingstoer. Alles wat leeft en daar plezier in heeft wordt afgestraft.
Ze laat haar mentale tentakels voor haar uitgaan en loopt verder. Als ze het goed aanvoelt, moet ze in de buurt van Khadgar zijn nu... ze kan alleen nauwelijks contact met hem maken.
Zijn gastvrouwe zorgt uitstekend voor hem. Hij kan maar niet begrijpen waarom bepaalde personen die vriendelijkheid niet kunnen zien. Zoals die Khadgar... een onruststoker, een rebel, een gevaar.
Ik denk dat ik weet wat het is...
*Met die woorden verdwijnt Mombi in de schaduwen die de kamer zo rijk is. De jonge keizerin doet wat er moet worden gedaan.
Ze tilt haar benen nog een trede op en dan staat ze opeen soort platform. De enige weg eraf is terug. De elfengodin kreunt, nee niet dit hele stuk voor niets!! Ze legt haar hoofd in haar nek en wil omdraaien, maar dan valt haar oog op iets... iets ronds en het glimt... Equilan kijkt beter.. het is Khadgar!! Khadgar zweeft in een bol tegen het dak van de toren aan. Equilan roept hem mentaal, maar hij beweegt niet.
Ze pakt een hanger vast die om haar nek hangt en drukt er een kus op. De hanger moet het magische veld wat gecreeerd wordt als ze magie gebruikt wat dempen.
De elfengodin strekt haar handen uit, haar armen worden langer en langer tot ze de bol van Khadgar raken. Met haar mentale tentakels spint ze draden die de bol aan haar verbinden. Als de bol goed vast zit draait ze zich om en neemt dezelfde weg terug. De bol zweeft ongezien boven haar met Equilan mee.
De elfengodin beweegt haar hand, gooit iets naar Phalanx toe lijkt wel.. en ontneemt hem tijdelijk het gebruik van zijn stembanden. Nutteloos, Mombi is gewaarschuwd, maar het stopt in ieder geval het gekrijs. Equilan begint te rennen nu, ze moet de toren uit!!
Shia we hebben het gered!! Ik heb Khadgar bevrijd!!
*Shia kijkt om en Equilan wordt bleek.
Wie was er in de toren?? Snel!! ga naar huis!!
*Shia zet koers richting de toren van Equilan, Khadgar zweeft boven hen met hun mee.
Maak alles klaar. Mit keer zal ik slagen, breng mij Cairon! Maak alles gereed, vandaag zal ze sterven!
STOP! Cairon zal niet nodig meer zijn. Jij kunt het kind niet doden, maar hierbinnen in mij leven wezens die dat wel kunnen doen.
Maar natuurlijk, de strijders! Hoe heerlijk is het wel niet om de polariteit om te keren, ik neem aan dat ze klaar zijn? Gemaakt om mij tegen te houden, om te beschermen, en nu zullen ze mij helpen om te groeien, om beter te worden dan voorheen.
*Met een ongelofelijk harde worp werpt Mombi de bol, met daarin het meisje, de Zwarte Spiegel in. De duisternis slokt ook dit maal de bol op en maakt zich klaar voor een interne strijd. De strijders, eens gemaakt om de krachten van het Goede te dienen zijn er nu om de krachten van het Kwaad naar een nieuwe fase te begeleiden. Ze dienen Mombi en haar Zwarte Spiegel nu, ze zullen het meisje eindelijk vernietigen. Mombi sluit de spiegel af, wat zich daar binnen in die schaduw wereld afspeelt zal nooit naar buiten kunnen treden. Het is al voorbij nog voordat het begonnen is, Mombi heeft gewonnen, haar doel is bereikt. Ze verlaat de kamer en begeeft zich naar haar troonzaal. Haar mandoline speelt een overwinnigsmars en buiten in de zee van zwarte brei begint iets te leven. De duistere krachten zijn niet louter wapens van vernietiging, ze kunnen ook scheppen. De dode vogels, wiens kadavers in de zwarte brij zonken, ondergaan een verandering. De huid scheurt open en uit hun dode omhulsel komt een nieuwe vogel tevoorschijn. Een donkere, grotere vogel, een kraai. Het duurt slechts een paar minuten, en een moord kraaien staat op uit het slijm van hun dode voorgangers. Ze betreden het luchtruim en zijn vrij.
Hoe heerlijk is het leven en de vrijheid die daarbij geleverd word.
irl ben ik namelijk ook weg... wees gerust het meisje is nog niet dood... dat heeft tijd nodig.
Nee, buiten is niks te zien.
*Dagoebrt wil weer naar binnen gaan.
Verdorie, de deur zit op slot.
Dat was het dus, je kan Babel wel uit, maar er niet meer in. Dan ga ik maar naar het restaurant.
Ze betreed gracieus een van de vele balkons die de Toren rijk is. Het uitzicht is in haar duistere ogen absoluut perfect. Ze kijkt uit op een meesterwerk van haar eigen doen, een waarschuwing die niet beperkt is gebleven tot loze woorden. De gitzwarte brij die eens het diepblauwe water van de oostkust was, is haar werk, een voorbeeld.
Ze neemt een diepe teug lucht binnen door haar neus, heerlijk. Als men had verwacht dat er rondom de toren de lucht van rottend vlees en vis dan heeft men het verkeerd. De lucht is geurloos, maar toch vochtig en warm.
Op de achtergrond van haar eigen geest merkt ze een schaduw. Ze voelt hoe er in haar onderbewustzijn zich iets bevindt, en hoe het zich probeert te verbergen. Het is een vage herrinering, een beeld uit haar verleden. Mombi negeert het, ze heeft geen andere keus. Wat er zich daarbinnen ook mag bevinden, het kan wachten.
Achter haar, in de opening van de deur die leid naar het balkon, waarop de jonge keizerin staat, is een figuur verschenen. Hij is gekleed in een goudkleurig gewaad dat in het licht van de zon, hem een bijna messianische uitstraling geeft. Mombi doet de moeite niet om zich om te draaien om te kijken naar wie het is. Het is haar al bekend. Met een warme stem doordrenkt met medeleven en naastenliefde spreekt ze de persoon achter haar toe.
Als je terug kijkt op die eerste dag... toen we elkaar voor het eerst zagen. Wat dacht je toen?
*Hij kijkt naar de grond en geeft na een moment stilte een eerlijk antwoord. Ze hoort het aan zijn stem dat hij de waarheid spreekt.
Ik dacht... ik vond dat je me deed denken aan mijn eigen verleden. Rondom je hing een spanningsveld dat ik meende te herkennen.
*Ze glimlacht maar staart nog steeds naar de horizon. Er is niets verandert.
PhalanX, dit is waar je voor gevlucht bent. Dit eiland. Jij was de eerste die zich bij mij aansloot. Je God Keizer, Leto, vervloekte je, voor hem was je een verschrikking. Hij liet je achter om te sterven zonder Hem.
En toen kwam je mij tegen...
*Ze draait zich om en loopt Babel binnen, ze kijkt Phalanx niet aan als ze hem passeert, en de man blijft als een steen zo levenloos in de deuropening staan. Zijn ademhaling is rustig en zijn ogen kijken naar de plaats waar zij nog geen minuut geleden naar keek. Wanneer PhalanX zich omdraait ziet hij dat de vrouw, zijn gastvrouw, is verdwenen. Hij haalt zijn schouders op en vertrekt naar zijn kamer. Voor Mombi is deze kamer een vertrouwd beeld, hierbinnen is ze veilig. Tenminste ze voelt zich veiliger in deze kamer dan waar dan ook. De Zwarte Spiegel wacht in alle stilte op haar. Met iedere stap die ze in de richting van de spiegel zet voelt ze een kloppende pijn in haar hoofd. Ze probeert et te negeren, maar het wordt steeds erger. Met een verwarde stem vraagt ze aan haar dierbaarste vriend en bondgenoot:
Hoe staan de zaken ervoor?
Tot dusver leeft het meisje nog steeds, ze weet zich te verzetten tegen haar tegenstanders. Wees gerust eens zal ze het op moeten geven. Zoals het er nu naar uitziet zal ze verdwijnen binnen 24 uur.
*Het woord verdwijnen, in plaats van sterven of dood. Dat viel Mombi op, het was zorgvuldig gekozen om iets te verbergen. Maar wat!? Ze zal dus nog steeds moeten wachten op haar beloning. Ze weet nu dat ze het zal krijgen en dat het binnen niet al te lange tijd tot haar zal behoren. Geduld is een schone zaak, maar ook een zeer moeilijke zaak. De kloppende pijn in haar hoofd wordt haar teveel en ze besluit om naar haar troonzaal te gaan om zich voor te bereiden. Op dit moment mag er niets fout gaan. De gedachte passeert haar, liever gezegd de vraag, waarom deze pijn zo snel is gekomen en wat het verband is met die vervloekte Spiegel en wat zich daarbinnen afspeelt. Mombi voelt zich niet prettig bij het idee dat ze maar weinig afweet van de gebeurtenissen die zo bepalend zijn voor haar toekomst.
Haar duistere ogen kijken naar een onzichtbare beweging aan haar rechterzijde. Ze voelt hoe haar lichaam zich voed met macht. Gretig slokt ze het op. Het lijkt een oneindige hoeveelheid te zijn die door haar heenstroomt. Is dit het leven dat ze zal leiden zonder remmingen?
Ze voelt zich vermoeid ondanks alles wat ze in zich op neemt, ondanks haar toename in kracht. Ze voelt zich als een marrionet zonder enige motivatie om te dansen, zonder iemand die haar touwtjes in handen heeft en haar laat doen wat er moet gebeuren. Ze voelt zich vrij en die gevoelens zijn vermoeiend.
Het is een nieuwe vorm van bewustzijn, de stap die ze neemt put haar uit, maar ze geniet er intens van. Ze weet dat dit moment van zwakte slechts een periode is waarin ze zich voedt. De stilte voor de storm. Een scherpe steek in haar onderbuik doet haar huiveren, wat zal er gebeuren met haar genetische toekomst?
Dit is de toekomst van haar wezen, niet langer is zij zoals de anderen, ze is eindelijk meer. Ze is de wereld ontgroeit. Ze voedt zich met macht en duisternis en zal heersen over wat ze ziet. Haar wensen zijn bevelen die de grondvesten van de cosmos kunnen doen schudden. Het bestaan van het menselijk ras leidt onheroepelijk tot een eindresultaat. Zij, Mombi, is dit eindresultaat van evolutie ontvlucht door haar eigen eindresultaat zorgvuldig te hebben gekweekt. Geboren uit duisternis en haat komt een nieuwe vorm van bewustzijn in haar tot volgroeiing. Een hergeboorte van een niveau dat men nog nooit eerder heeft mogen aanschouwen. Mombi is uniek, zij bezit nu meer dan ooit tevoren. En haar honger is nog lang niet gestild.
Broedend op de achtergrond wacht de Zwarte Spiegel op het eindresultaat. Hij voelde het precieze moment dat het kind stierf. Haar hart doorboort met een koud zwaard. Hij zag hoe zij in al haar onschuld bloed ophoestte en viel. Hij voelde haar laatste adem ontsnappen en oplossen in de duistere niets.