Rolling Stones op tournee in '03 - deel 4

De concerten in de Arena moeten nog plaatsvinden, dus deel 4 is nog wel nodig!

Al wast het maar voor mijn complete verslag van het concert in Vredenburg

Gisteravond was het dan eindelijk zover! Het concert waar menig Nederlandse Stones fan al bijna 9 maanden op zat te wachten. De Rolling Stones in Vredenburg.
Misschien een vreemde aankondiging voor een band die makkelijk stadions kan vullen maar als je weet dat Stones het zelf leuk vinden om in kleine zalen te spelen en dat ze het ook leuk vinden om in Nederland te spelen, al heel wat minder vreemd.

De kaarten voor het concert werden dan ook op een speciale manier verkocht. Een deel via de fanclub van de Stones en een deel alleen via telefoon bij Ticketservice. Om zwarthandel moeilijk te maken werden de kaarten op naam gesteld en werden polsbandjes voor het concert alleen na overlegging van een legitimatiebewijs uitgedeeld, en die konden al de dag voor het concert al opgehaald worden..
Misschien had iemand met een apart gevoel voor humor dat bedacht want we kregen 1 bandje met de tekst "Lucky Me!" erop en een tweede met alleen de tekst "Licks world tour".
En al tijdens het ophalen van die polsbandjes was er al veel bewaking en afgezette gedeeltes. De kassa van Vredenburg was een burcht waar je niet zomaar bij kon komen, misschien had dat ook wel te maken met de mensen die al voor de deur lagen in de hoop dat er nog wat kaartjes werden verkocht. En dat gebeurde in etappes ook.

Bij het uitreiken van de bandjes kregen we ook het advies om zaterdag om ons om 18:30 bij een andere ingang te melden in verband met de rolstoel van Seborik. Daardoor konden we makkelijk de rolstoelplaatsen bereiken zonder dat er andere mensen op die plaatsen zouden gaan staan of dat we onder de voet zouden worden gelopen.
Geen overbodig advies want zaterdagmiddag stond er al een erg drukke en ongeduldige rij met mensen die maar al te zsm graag naar binnen wilden.

Dus melden wij ons zaterdag, na rustig wat gegeten en cds geshopt te hebben, om 18:15 bij de ingang die ons aangeraden was.
"No this is not the entrance, you have to be at the other side" Aldus iemand met een stoer uitziende pas van de tour. Nou oké. Dan niet. Dan maar naar de ingang waar we gister ook zijn geweest.
Maar ook daar waren de jongens van de The Security Company (TSC) ervan overtuigd dat dat niet de rolstoel ingang was. En op dat moment begon ik een beetje mijn geduld te verliezen. Wat niet zo moeilijk is als je al aardig zenuwachtig bent en van het kastje naar de muur bent gestuurd.

Dan maar weer terug naar de andere ingang waar het toch echt zou moeten zijn. Achter ons kwamen nog twee andere rolstoelers en begeleiding dus we stonden al wat sterker
En weer werden we tegengehouden, maar namen er dit keer geen genoegen mee. En toen een TSC'er op af kwam en al gelijk begon dat het niet kon en dat geen ingang was, barste de bom al bijna helemaal... Gelukkig bleef ik nog vrij redelijk (althans, dat denk ik zelf).
Iets later kwam daar het hoofd van de Rolling Stones beveiliging bij en die zei dat die het wel zou gaan regelen. Dus bleven we daar maar wachten.
Maar daar was ik te rusteloos voor dus na een minuut of 5 ging ik wat lopen en weer naar de andere ingang om even te vragen of het bij hun nu al duidelijk was wat er zou gebeuren. Daar kwam ik een dame van Vredenburg tegen die vertelde me dat die ingang waar ik Seborik had achtergelaten goed was en ze ons iets later op zou halen. Dus ik werd al wat rustiger

Iets na 18:30 mochten we dan als allereerste naar binnen! Zelf eerder dan een groep mensen die 2.750 dollar hebben betaald om als VIP behandeld te worden tijdens de concerten in Vredenburg, Ahoy en straks in de Arena.
Een maal binnen werden we ook nog wat heen en weer gestuurd omdat ze nog bezig waren met de soundcheck, maar we waren binnen... Tijd om die hartslag wat te laten zakken (seborik werd doodmoe van mijn 'gestress' - sorry )
Overigens hadden we een uitgebreide opnameapparatuur mee kunnen nemen want we werden helemaal niet gecontroleerd
Maar de dreiging dat we uit de zaal werden gezet als we beptrapt werden met een fototoestel of MD recorder was genoeg om er niet eens over te denken.

Tijdens het wachten kregen we van drie verschillende mensen die bij de Stones hoorden de waarschuwing dat we snel onze plaats op moesten zoeken, want de andere fans zouden snel daarna als een dolle binnenkomen.
Achteraf bleek één van die drie bleek een hoge pief van het Stones Management zelf te zijn, waarschijnlijk Jake Berry, die mij uiterst vriendelijk vroeg of ik engels praatte en ons daarna dus ook uitgebreid uitlegde waarom we snel een plaats moesten zoeken.
Opvallend verschil in aanpak in vergelijking met de mensen van TSC

En inderdaad stormden vlak nadat wij ons plaatsje hadden ingenomen de dikke Amerikanen, magere Japanners en anderen met teveel geld naar binnen.
Ondertussen was de support act The Vue begonnen met het opstellen van hun apparatuur. Die moesten alles nog opbouwen toen ook de rest van de wachtenden langzaam naar binnen druppelden. Bij de ingang was het een erg strenge controle of niemand verboden dingen bij zich had.

En toen was het grote wachten begonnen. Weliswaar onderbroken door de soundcheck van The Vue, die ze dus moesten doen voor een halfvolle zaal.
En die mochten hun echte kunstje doen van 20:15 tot 20:55. En tja, het blijft een support act he, en dan nog wel voor de Stones. Dus niet veel mensen zaten er op te wachten leek het, maar ze kregen nog wel wat applaus.
Het leek (volgens Seborik) ook wel een samenraapsel van een aantal andere bands waaronder de Stones uit hun oude dagen. De zanger vertelde nog dat die nooit geld had om naar een Stones concert te gaan. Dus nu had die kans om ze van dichtbij te zien.

En toen was het tijd om het podium om te bouwen tot het Stones podium. Opvallend aan de podium opstelling was het feit dat de rekken met alle gitaren, de PA mengtafel en allerlei andere zaken gewoon open en bloot achter het drumstel van Charlie stonden. Dus we konden gewoon meekijken wat er daar allemaal gebeurde. Erg leuk om te zien ook tijdens het concert.

Over de zaal waren een stuk of 6 film (dus niet video) camera's verspreid die uiteindelijk maar een paar nummers opnamen! Waarschijnlijk gaan die gebruikt worden in een DVD met opnames van eerdere theaterconcerten.
Tot vlak voor het concert kwamen er nog mensen binnen die op speciale plaatsen mochten gaan zitten. Waarschijnlijk vrienden en/of familie van de band en crew die eens mochten kijken wat hun bekenden voor hun werk doen.

Na 'lang' wachten (het concert zou om 21:30 beginnen volgens Mojo) begon om iets voor 22:00 eindelijk het concert. Al na een aankondiging van het concert (waarschijnlijk door Michael Cohl) die amper te verstaan was door het vele gejuich van het hele publiek, stond het grootste deel van Vredenburg al klaar om mee te zingen en dansen met de Stones. En dat lukte ook zeer goed met Jumping Jack Flash.
En al snel werd duidelijk dat de band er zin in had. Mick struinde van het begin af aan het 'hele' podium over en Keith en Ron liepen al snel te dollen met elkaar.
Oudje Live with me volgde al snel en daarna was het weer tijd voor een paar woorden nederlands van Mick. Weliswaar met hulp van een autocue maar het blijft leuk om te horen

Ik het engels vertelde die nog dat het hun eerste show in Utrecht was en dat ze veel onbekende en oude nummers zouden spelen, het leek een soort verontschuldiging voor als ze de mist in zouden gaan.

Aan Hand Of Fate was het in ieder geval niet te merken dat ze die niet meer zo vaak spelen. Ron Wood deed het tijdens No Expectations rustig aan op een krukje maar een grapje van Keith zorgde ervoor dat die nog best wel in de lach schoot. Gelukkig was Ron weer op tijd hersteld voor zijn solo.

Bij Worried About You ging Mick naast Chuck Leavell en speelde een groot deel van de piano stukken zelf terwijl die regelmatig ouderwets moest uithalen met zijn stem. En dat lukte hem erg goed!!!

Daarna volgde zoveelste primeur voor Nederland, Saint Of Me was ook nog niet eerder gespeeld tijdens deze tournee en het verzoek van Mick om mee te zingen was ook niet echt nodig. De hele zaal ging uit z'n dak en zong nog een tijdje door totdat Keith het volgende nummer inzette.

Ondertussen was Ron Wood even het spoor bijster en had hulp nodig om te zien welk nummer zou volgen (dat was zoals altijd voor de band te lezen op de plastic schermen aan de zijkant van Charlie's drumstel). Het nummer dat die moest spelen was It's Only Rock'n Roll en ook dat nummer vergde weer veel van de stembanden van ondergetekende
Achtergrondzangeres Lisa Fischer had ondertussen een roos in d'r haren gedaan uit een bos rozen die uit het publiek was gegooid.

Een voor mij volstrekt onbekend nummer was Dance part 1. Nog wel gezocht om te luisteren aangezien ze het bij eerdere theaterconcerten hebben gespeeld, maar niet gevonden.
Dat was geen reden om stil te blijven natuurlijk

Everybody Needs Somebody To Love kondigde Mick aan als één van de nummers die ze wel een speelden als ze zelf support act waren of maar een paar nummers konden spelen. Dan was dat nummer meestal het openingsnummer. En wat een goede sfeerzetter moet dat toen geweest zijn, nu was het iig een groot feestnummer ook al was het een cover.

Eén van de nummers waarbij de cameras aangingen was That's How Strong My Love Is . Blijkbaar zijn de opnames die ze van dat nummer hebben gemaakt tijdens het theaterconcert in Parijs niet zo goed

Na een volgend oudje Going To A Go Go was het voorstel tijd. En zoals altijd kreeg Charlie het meeste applaus. Zeker toen die even met een spontane dumsolo begon, alhoewel, zo spontaan was die drumsolo niet, maar meer een middel om Mick ervan te weerhouden Charlie wat te laten zeggen in de microfoon.

Tijd dus voor de solonummers van Keith en dus een kleine pauze voor Mick.
Wederom een primeur, ook Thief In The Night was nog niet eerder gespeeld deze tournee. Overigens was dat het 77ste verschillende nummer dat ze tijdens deze tour speelden!
Ook Keith liet die duidelijk merken dat die het naar z'n zin had in Vredenburg. Hij wilde de zaal wel opvouwen en mee naar huis nemen. Na een kleine koffiepauze voor Ron kon Keith beginnen met Happy wat wel vaker gespeeld word tijdens de concerten.

Met I Can't Turn You Loose kwam Mick weer fris en in een nieuwe outfit terug op het podium. En dus kon Keith weer over het podium slepen, op z'n knieën gaan zitten en op andere opvallende manieren op het podium staan.

Mooiste nummer van de avond was volgens mij toch wel Can't You Hear Me Knocking. Daar was uitgebreid ruimte voor solo's van Bobby Keys (sax), Ron (gitaar) en Mick op z'n mondharmonica!

Daarna was het tijd voor de grote finale met de bekende meezingnummers. En ze begonnen met Start Me Up . Dat blijft een lekker nummer, ook in een kleine zaal. Tumbling Dice volgde en ook hier kwam Mick regelmatig onze kant op! Blijkbaar zaten aan onze kant de meest enthousiaste fans _{of iig is dat leuk om te denken}

Tijdens het "he he he ooooow" gedeelte van Brown Sugar haalde Mick Lisa en Bernard Fowler naast zich om mee te doen met het publiek op gang te houden. Al was dat niet echt nodig.
Aan het einde een snel afscheid en wat gezwaai, maar iedereen wist dat ze met nog minstens 1 nummer terug zouden komen.

Ze namen nog geen 2 minuten de tijd om even wat te drinken en van kleren te wisselen om het concert af te maken met Satisfaction. Keith moest moeite doen om de microfoon te delen met Blondie Chappel, het podium was daar toch net niet groot genoeg voor. Mick danste en zwaaide nog een aantal keer met zijn armen of zijn leven ervan afhing. En toen was het om 24:00 voorbij

Na het nummer verzamelde Mick de hele band om het applaus in ontvangst te nemen. Maar het echte applaus was voor de band zelf toen het licht uitging en alleen de 4 Stones in het licht stonden.

En weer hebben de Stones een overtuigende show neergezet waar menig beginnend artiest wat van kan leren. Weliswaar met hulp van een goede band maar ook Charlie en vooral Ron waren goed op dreef in Vredenburg.

Wat ook wel grappig om te zien was hoe Mick Jagger het concert 'dirigeerde' Ron Wood tot de orde roepen, aangeven aan iedereen wanneer het nummer moest eindigen, de mensen die het verdienden in de spotlights zetten.
En een ander opvallend moment waar de hele zaal even 'verliefd' werd op de Stones was toen Mick bij Keith en Ron een arm om de hals sloeg vlak voor de drumkit van Charlie, en een soort grouphug hadden. Je kon een 'aaaaahhhhhh' door de zaal horen gaan

Kortom, een concert om niet gauw te vergeten, want de kans dat ik ze nog een keer op deze manier zie is wel heel erg klein

Rolling Stones opnieuw op tournee in 2002
Rolling Stones op tournee in '02 / '03 - deel 2
Rolling Stones op tournee in '02 / '03 - deel 3

quote:

---

Op zondag 17 augustus 2003 22:39 schreef Pharell het volgende:
a.s. woensdag in de arena ben ik van de partij

---

* calvobbes misschien ook wel

Eik wil ik ze wel onthouden zoals ik ze afgelopen zaterdag heb gezien, maar het stadionconcert in de Kuip was wel erg gaaf en je ziet telkens iets nieuws bij zo'n concert....

* calvobbes twijfeld nog wel een paar dagen

quote:

---

Op zondag 17 augustus 2003 22:13 schreef Melluh in een ander topic het volgende:

Hoeveel optredens hebben ze al gedaan deze tour?

---

http://home.wanadoo.nl/stp72/STAT/0203song/songs.htm

97 concerten in de VS, Australie, Azie en Europa tot nu toe

quote:

---

Stones in Vredenburg met 'Soeperpoeblik'
(Door Louis du Moulin en Mark Roos)

UTRECHT - Zoals Sir Mick & Co zich vorige week in de Kuip tot twee keer toe presenteerden als een geoliede greatest hitmachine, zo openbaarden ze zich vrijdag in het sportpaleis Ahoy' en zaterdag in 'kleine zaal' Vredenburg als een pure pretband, die kan putten uit een aanmerkelijk rijker oeuvre dan nog steeds algemeen wordt gedacht.

^{Rolling Stones in Utrechtse Vredenburg
(ANP - Paul Bergen)}

Heel veel mag er al zijn beweerd over de hoge leeftijden van de heren en hun enorme geldzucht, maar verlost van de 'dictatuur van de massa' serveerden The Rolling Stones de ene minder alledaagse lekkernij na de andere uit. De setlist van Vredenburg, buiten de gebaande paden, geeft aan waar de muzikale voorkeuren van de band zelf liggen.

1. Jumping Jack Flash In De Kuip toegift, in Vredenburg een prettige binnenkomer, want met zo'n publieksfavoriet zit de stemming er gelijk goed in. Er is onmiddellijk sprake van een zinderend sfeertje. Werkelijk niemand blijft op zijn stoel zitten.

2. Live With Me Van het album Get Yer Ya-Ya's Out. Een stevige rhythm & blues-stamper met een opgewekte Motown-beat. Op het podium worden koppeltjes gevormd. Keith Richards en Ronnie Wood schuren met de ruggen tegen elkaar, Richards - gedurende het hele optreden luid bejubeld - dolt met bassist Daryll Jones en Wood zweept Bobby Keys op tot een weergaloze saxofoonsolo.

3. Hand Of Fate The Stones hadden beloofd in kleinere zalen nummers te spelen die ze niet vaak spelen en - zoals Jagger het zelf zegt - die ze niet zo goed kunnen spelen. Het behoorlijk ruig klinkende Hand Of Fate, van het album Black and Blue, is daar een schoolvoorbeeld van.

4. No Expectations Een werkelijk prachtige versie van deze ingetogen ballad van het album Beggar's Banquet, niet in de laatste plaats dankzij het prachtige slidespel van Ronnie Wood. Dit soort werk, uit het eind van de jaren zestig, zul je niet snel horen in de voetbalstadions.

5. Worried About You Jagger neemt plaats achter de piano en laat voor het eerst sinds tijden weer zijn krachtige falsetstem horen. Wood speelt een daverende solo. Richards staat er bij, leunt op hem en kijkt er vol bewondering naar.

6. Saint Of Me Een verrassende keuze. Jagger zweept het publiek op en Richards duwt Wood heel vriendschappelijk bijna ondersteboven in dit feestelijke up tempo-nummer. De eerste bloemen worden op het podium geworpen, zoals er later ook propjes papier met adressen en telefoonnummers op het podium worden gegooid. Je voelt als het ware het kippenvel van je buurman.

7. It's Only rock and roll Een publieksfavoriet. Meer geschikt voor het voetbalstadion dan voor een 'zaaltje' als Vredenburg, maar het zet het publiek wel in vuur en vlam. Keith Richards en Ronnie Wood lopen elkaar bijna omver tijdens het nummer, wat maar aangeeft dat de twee een groter podium gewend zijn.

8. Dance (part one) Van het album Emotional Rescue uit 1980. Een draak van een nummer eigenlijk, opgebouwd rond één, eindeloos doorzeurend, repeterend riffje. The Stones hebben betere dansnummers geschreven.

9. Everybody Needs Somebody To Love Je zou door de Blues Brothers bijna vergeten dat de Stones deze klassieker, waarvan soulster Solomon Burke mede-auteur is, ook op hun repertoire hebben. Er wordt volop gedanst in de zaal en de verschillende bordjes en spandoeken - 'Mick, shirt off!' en 'Ronnie Be Goode!', zwaaien op de maat mee.

10. That's how strong my love is Een opvallende keuze, deze soulballad die de Stones in 1965 opnamen en door Otis Redding bekend is geworden. Je kunt zien dat The Stones er lol in hebben en nummers spelen waarvan ze echt houden.

11. Going to a go go The Stones blijven op het soulpad met deze oude Motown-kraker, die een ietwat slome, luie uitvoering krijgt.

12. Thief in the night Nadat Jagger de band heeft voorgesteld, verdwijnt hij van het podium en neemt Keith Richards plaats achter de zangmicrofoon. Hij bekent tegenover het publiek dat hij de zaal zo mooi vindt dat hij 'm het liefst mee naar huis zou willen nemen. Echt geïnspireerd klinkt het nummer Thief In The Night, van het album Bridges to Babylon, overigens niet.

13. Happy Ook in dit nummer, een niets-aan-de-hand-rocker, zingt Keith Richards. Bij aanvang van het nummer, dat gedurende bijna de hele tournee gespeeld wordt, moet hij even wachten op Ronnie Wood, die op zijn gemak een espressootje achteroverslaat.

14. I Can't Turn You Loose Alweer een opvallend nummer, dat ook bekend is geworden door Otis Redding. In deze feestelijke soulstamper leeft de blazerssectie zich heerlijk uit. Met dit nummer bewijzen de Stones dat ze zwarte soul en blues een warm hart toedragen.

15. Can't you hear me knocking Het optreden raakt in een dipje met deze wel erg lang opgerekte uitvoering van het nummer Can't You Hear Me Knocking van het album Sticky Fingers. Van het verplichte rondje solo's maakt Jagger het meeste indruk met een snerpende mondharpsolo.

16. Start Me Up De Stones verlaten het 'kleine zaal-repertoire' en keren terug naar het geramde stadionwerk met deze luid bejubelde publieksfavoriet. Jagger benut alle uithoeken van het podium. Het lijkt alsof de heren een beetje moe worden, want het tempo zakt op de helft van het nummer lichtelijk in.

17. Tumbling Dice ,,Jullie zijn een soeperpoebliek'', probeert Jagger in zijn beste Nederlands. Alweer zwabbert het tempo een beetje. Het volume daarentegen neemt toe, waardoor een wat plompe sound ontstaat.

18. Brown Sugar Keith Richards verslikt zich lichtelijk in de openingsriff van het nummer, waardoor het pas duidelijk wordt welk nummer gespeeld wordt als Mick Jagger gaat zingen. De band is nu wel erg losjes en slordig aan het spelen. Het lijkt alsof Woods en Richards meer bezig zijn met een aannemen van poses en het bespelen van het publiek dan met het effectief plaatsen van de juiste noten.

19. Satisfaction De toegift. Een dankbare, want het dak gaat eraf in Vredenburg. De dertien op het podium bedanken het publiek voor een bijzondere avond. En dat was het, niet alleen door de geringe afstand tussen band en publiek, maar zeker ook door de bijzondere repertoirekeuze.

---

quote:

---

Op maandag 18 augustus 2003 11:40 schreef Henk-Wim het volgende:

Weet iemand iets van de te verwachten verkeersdrukte/regeling?

---

Op de site van de Amsterdam Arena ( www.amsterdamarena.nl ) staat het e.e.a. over het parkeren morgen

quote:

---

Toots & the Maytals opened the shows. In reggae circles, Toots is one of the established masters, and they delivered an energetic set. Keith, Ronnie and Charie all went out to the stage to watch Toots set. Keith and Ronnie were trying to stay hidden behind the stage amps and spent the set peering out through the space between the amp head and the case. At one point they were inching the amp closer to the band to get a better lookbut realized that they were about to be spotted and scooted back againand then carried on grooving to the music in the backline area.

---

quote:

---

Op maandag 18 augustus 2003 13:17 schreef QyRoZ het volgende:

In het verlengde van het zeer ingezoomde camerastandpunt bedoel je, waardoor hij net zo duidelijk op de schermen kwam als de zanger van die band?

---

Hij zat gewoon op het trapje van "zijn eigen podium" aan de rechterkant.

Overigens staat ook op de RS site te lezen dat beide concerten in Amsterdam opgenomen zullen worden. Staat niet expliciet bij dat het voor een DVD is, maar lijkt me wel als je 2 concerten opneemt. Dan heb je altijd een backup

quote:

---

Op maandag 18 augustus 2003 21:47 schreef Zander het volgende:
Recensie in NRC van het Vredenburg-concert

[..]

De Stones, het is een zegen dat ze nog bestaan.

---

Leuke sneer naar 1 van de collega recensenten die het jammer vond dat de Stones nog bestaan

quote:

---

Op maandag 18 augustus 2003 22:30 schreef Scrutinizer het volgende:

Ik zie Charlie nog niet zo gauw met een click-track op z'n headset spelen.

---

En ze mogen ook blij zijn als ze allebei de avonden een beetje dezelfde kleren aanhebben

quote:

---

Op maandag 18 augustus 2003 22:48 schreef calvobbes het volgende:

Leuke sneer naar 1 van de collega recensenten die het jammer vond dat de Stones nog bestaan

---

Een kop van een Volkskrant artikel:

quote:

---

Vergeef ons Mick, elke noot was genadeloos raak

---