Ik wil eerst de wereld kunnen verkennen, stappen wanneer ik wil,
en carriere maken, zodat je tegen die tijd ook echt een kint alles
kan bieden.
Maar mocht ik een vrouw tegenkomen die een koter heeft, en ik
mocht er stapel op worden dan zou ik me daar nietdoor laten afschrikken denk ik. Ze moeten wel direct eerlijk zijn want wat
al eerder is gezegt van vrije levensgenieter naar papa is een hele
grote stap, zeker als je je niet hebt kunnen voorbereiden.
Groeten Bas
Waar je onmiddelijk mee geconfronteerd wordt is dat je niet alleen "kiest" voor de de dame in kwestie maar ook het kind danwel kinderen.
Dat legt vervolgens voor beiden vanaf het romantische begin een zware en serieuze druk.
Immers als volwassenen heb je zowiezo al wat nodige (start)problemen om aan te bouwen maar je zal OOK vanaf moment één ook de belangen van het kind in de gaten moeten houden en accepteren dat je niet nummero uno bent.
Om zomaar te zeggen, je zult van 2 (of meer) personen die je voorheen niet kende, MOETEN (gaan) houden. Omgekeerd verwacht en hoop je dat je door de aanhang als persoon gewaardeerd wordt.
Dat is meestal niet echt helemaal het geval omdat de 'vreemde' kinderen mede (en met name door allerlei intriganten) worden beïnvloed door iets waar je nooit en nimmer aan kunt tippen.
Om het simpel te zeggen: "Je bent niet hun vader, hoe zeer je ook je best doet en 100% in die overtuiging samenleeft".
Dit ontneemt je als man, psychologisch en vaak practisch het recht, de kinderen (ook) op jouw manier op te voeden. Je kan het recht wel forceren, maar je krijgt het nooit als vanzelfsprekend.
Het is niet bepaald bevordelijk voor je eigenwaarde wanneer "je" aangenomen kind/eren (met ongevraagde steun van derden) jou keihard kunnen afwijzen. Laat staan wanneer de moeder dit bottom-line vanuit haar (moeder)gevoelsens ondersteund.
Ben nu een tijdje alleen maar geloof me, pas dan voel je je van God en iedereen verlaten.
Van tijd tot tijd leeft je echt als een geld inbrengende uilskuiken die op afspraak 's een keer uitgaat en heel soms met moeders een echte lekkere wip mag maken.
Aan de andere kant is en voelt het gewoon fantastisch wanneer de kinderen je op een zeker moment (gaan) vertrouwen en dat je aanwezigheid een zeer positieve invloed heeft op het gezin(sleven).
Het is voor mij haast niet te beschrijven hoe het voelt wanneer een klein ventje van 4 jaar die je eerst letterlijk tegen je schenen schopte, na een moeilijke tijd, ineens z'n armpjes om jou been klemt op zoek naar bescherming. Of dat je haar zonder dat zij het weet gigantisch hoort opscheppen over jou tegenover d'r vriendinnetjes. Of wanneer je "zoontje" gevochten heeft omdat iemand anders zei dat "ik" niet z'n Papa zou zijn. Zo kan ik echt tig voorbeelden geven die zeker bekend zullen klinken voor ouders.
Echter wat zo goed begint, eindigde in mijn gevallen. Kon & kan me niet ontrekken aan de gedachte dat je maar tijdelijk goed genoeg was om een gat op te vullen. Je moet je als vent dan ook terdege realiseren of je door de "moeder" niet onbewust gebruikt wordt als (op)vulmiddel.
Los van de ondelinge partner problemen, die we allemaal wel ergens van kennen, spelen consequenties bij een scheiding t.a.v. de kinderen een grote rol. Dit is m.i. iets anders dan wanneer het je "eigen" kinderen zou betreffen. Immers daar heb je ook (of je het wil of niet) ook een wettelijke verantwoordelijkheid.
Voorgoed afscheid nemen van de kinderen die je zo lief zijn is echt één van de moeilijkste dingen die je je kunt voorstellen.
Het is zo verschrikkelijk moeilijk om te accepteren.
Het valt aan de kinderen niet uit te leggen waarom je voortaan weg zult zijn. Deze situaties leggen dan ook een zeer zware emotionele wissel. Vooral de laatste zoen en knuffel of die vragende al of niet verwijtende blik, zal ik nooit vergeten.
Het is later ook moelijk omdat je je ergens zeer schuldig voelt.
Verder heb je (althans ik) toch wel een paar jaar nodig om enigzins over de schok(ken) heen te komen en voldoende moed te verzamelen om open te staan voor een nieuwe relatie.
Hoewel ik zonder veel aarzeling nu (wie weet wel weer ?) een relatie zou kunnen & willen aangaan met een "moeder" waarmee het klikt, kan ik het verstandelijk alleen maar afraden. Het geeft meer kans op problemen dan een compromisloze relatie met een vrijje dame.
Gelukkig heeft liefde en houden van niets te maken met verstand, laat staan dat een relatie überhaupt een "verstandige" 
zaak is.
Denk dat er helemaal niets te kiezen valt. Je ziet elkaar per toeval wel of niet zitten en zult dan alles (in voor en tegen) op de koop toenemen.
Alles zg. rationele wijsheid ten spijt, geldt mi ook hier: je houdt van haar of niet.
Hou je van haar, dan zul je dat ook doen wanneer ze 10 kinderen heeft, geen 20 met mooie puntige peertjes is, vv. van de nodige cellulitus en onder de zwangerschapsstriemen zit.
Voor de dames kan ik alleen maar zeggen, zoek geen "vader" voor je kind maar een vent voor jezelf die jij (opr)echt toestaat je kinderen lief te hebben en me je te delen. Wanneer dat het geval is, volgt de liefde van de kinderen echt als bijna vanzelf. Wees dus wat minder bezorgt of je kinderen die vent wel zien zitten.
[Dit bericht is gewijzigd door QnmS op 16-08-2003 03:39]
Het is leuker om ze zelf te maken (denk ik)
Like trump...
quote:Damn wat een verhaal.
Op zaterdag 16 augustus 2003 03:32 schreef QnmS het volgende: lang verhaal...
Iemand die nog eens de moeite neemt om wat te vertellen!
quote:
Op vrijdag 15 augustus 2003 16:54 schreef Aaargh! het volgende:
Edit: niet grappig, kappen nu!
Het was niet grappig bedoelt maar doodserieus.
And it is impossible to live wisely and well and justly without living a pleasant life.
hoe dan ook mijn mening is nog steeds niet veranderd op dat gebied. Ik maak ze idd toch liever zelf, althans mocht ik zo gelukkig zijn om er eentje te krijgen....
Maar goed, wat ik voornamelijk ook zo lastig vind is dat er altijd wel een derde persoon in beeld is en blijft. Ik bedoel dat kind heeft ook nog altijd een vader en mits die overleden is, not likely, dan zal je anders ook nog altijd een stuk familie van dat kind krijgen en dat zal je ooit es moeten uitleggen ook nog eens...een biologsiche oma en opa en een stiefopa en oma en een echte opa en oma van mama's kant....in een situatie als je een vrouw incl. kind, dan zijn er 3 families bij betrokken.....
Ook mijn familie zou ik ook veel moeten uitleggen de reden ervan en al is dat bullshit, want tis mijn keuze..politiek correct is het mijn keuze, werkelijkheid is anders....zit het toch in de lucht...die "andere" familie.
In het kort, vrouw met kind in een relatie geeft teveel extra gezeik, gevoelsmatig, praktisch en economisch...
quote:Ik zal niet ontkennen, in het begin kan het af en toe moeilijk zijn als je het bijvoorbeeld je ouders verteld etc. hoe die erop reageren. Maar ik ben van mening als je er zelf achterstaat dan doet de rest dat na verloop van tijd ook. Het is gewoon zo dat je denk ik begrip moet hebben voor alle partijen, deze rustig laten eraan laten wennen. Het gaat uiteindelijk om de relatie niet om wat de mensen eromheen zeggen. Ze kunnen je steunen, helpen maar alle keuze's blijven bij jezelf. Jou stelling kan opgaan maar dat hoeft zeker niet in alle gevallen!
Op zaterdag 16 augustus 2003 14:19 schreef hassanjassan het volgende:
In het kort, vrouw met kind in een relatie geeft teveel extra gezeik, gevoelsmatig, praktisch en economisch...
Je hebt het erover dat er meestal ook nog een biologische vader is.. Waarom zou die een probleem vormen?
quote:Ik heb een vriend die in deze situatie zit, hij is niet op fijne gronden wegggegaan van mijn toenmalige vrouw en had daarmee 2 kidnerne. Nu istie opnieuw getrouwd en heeft een derde kind, maar die 2 eerst moet hij delen met de biologische moeder. Dus hij heeft 1 fulltime kind en 2 parttime. En dat vind ik een rotgevoel om te hebben, elke keer word je er nl. mee geconfronteerd. Het is niet achter een gordijntje weg te bergen, nee de biologische moeder komt ze elke keer ophlaen, je moet omwille de kinderne contact met elkaar houden, wie haalt ze op, wie neemt ze naar de dokter, etc....en dat terwijl je niet als vrienden uit elkaar bent gegaan en je ondertussen met een andere vrouw getrouwd en kinderen hebt DAT is mijn probleem voornamelijk met het relatie aangaan met vrouw incl. kind. En zo ziet ook het merendeel van de mensen het....die vinden het dan zielig of stom oid, maar dan moet je het dus elke keer uitleggen en dus je privezooi op straat gooien en daar pas ik dan liever voor.
Op zaterdag 16 augustus 2003 14:38 schreef Anton88 het volgende:[..]
Ik zal niet ontkennen, in het begin kan het af en toe moeilijk zijn als je het bijvoorbeeld je ouders verteld etc. hoe die erop reageren. Maar ik ben van mening als je er zelf achterstaat dan doet de rest dat na verloop van tijd ook. Het is gewoon zo dat je denk ik begrip moet hebben voor alle partijen, deze rustig laten eraan laten wennen. Het gaat uiteindelijk om de relatie niet om wat de mensen eromheen zeggen. Ze kunnen je steunen, helpen maar alle keuze's blijven bij jezelf. Jou stelling kan opgaan maar dat hoeft zeker niet in alle gevallen!
Je hebt het erover dat er meestal ook nog een biologische vader is.. Waarom zou die een probleem vormen?
quote:Kan ik je, verstandelijk, ergens wel gelijk in geven. Echter, veel van deze zaken heb je nl. ook wanneer je met een vrouw alleen samen gaat leven. Dan krijg je meestal ook de 'extra' aanhang die je niet voor het uitkiezen hebt.
Op zaterdag 16 augustus 2003 14:19 schreef hassanjassan het volgende:
Wat een verhaal.....meeeen heej !!!hoe dan ook mijn mening is nog steeds niet veranderd op dat gebied. Ik maak ze idd toch liever zelf, althans mocht ik zo gelukkig zijn om er eentje te krijgen....
Maar goed, wat ik voornamelijk ook zo lastig vind is dat er altijd wel een derde persoon in beeld is en blijft. Ik bedoel dat kind heeft ook nog altijd een vader en mits die overleden is, not likely, dan zal je anders ook nog altijd een stuk familie van dat kind krijgen en dat zal je ooit es moeten uitleggen ook nog eens...een biologsiche oma en opa en een stiefopa en oma en een echte opa en oma van mama's kant....in een situatie als je een vrouw incl. kind, dan zijn er 3 families bij betrokken.....
Ook mijn familie zou ik ook veel moeten uitleggen de reden ervan en al is dat bullshit, want tis mijn keuze..politiek correct is het mijn keuze, werkelijkheid is anders....zit het toch in de lucht...die "andere" familie.
In het kort, vrouw met kind in een relatie geeft teveel extra gezeik, gevoelsmatig, praktisch en economisch...
Maar goed, een vrouw met kind die nog (in)direct contact houdt met haar ex/schoonfamilie vanwege de kinderen maakt het zonder meer verdraait lastig. Ook heb ik idd de ervaring dat je continu wat hebt uit te leggen,. Dat begint al met ongelijke achternamen, verschillen in standpunten en ga zo maar door.
Je evt. eigen familie en vrienden verklaren je stapel en moeten ook maar willen om de de 'bijkomende' aangenomen kinderen te accepteren.
Het 'eigen' kleinkind/neefje/nichtje heeft (helaas) in de praktijk een heel groot streepje voor. Vooral daarom moet je beiden er hard aan trekken en moet je zeer stevig in je schoenen staan.
Degene die instapt op een 'vrouw-met-kind' wordt ergens onder de oppervlakte, een beetje gezien als looser.
Ondanks dat je m.i. wel FF heel wat meer kerel bent dan die klootzak die alleen de leuke vader wil zijn met mooi weer en wanneer het hem uitkomt. Heb ik het nog niet eens over de financiële aspecten en de onvermijdelijke ruzies met je partner over 'haar' kinderen.
Pijnlijk maar da's wel waar je allemaal mee te maken krijgt. Een kind van met z'n tweeën geeft ook de nodige standaard strubbelingen maar toch flink wat minder.
Die hebben ze namelijk al.
Natuurlijk wil ik graag een nieuwe relatie.... Alleen is ook maar alleen!
Maar het gaat toch op de eerste plaats tussen jullie twee??
Nou heb ik het geluk dat die kinderen van mij veel bij hun vader zijn en ik dus best veel tijd heb om zonder hun aan een relatie te werken. Pas als ik het gevoel heb dat dat geod zit (en dan heb ik het niet over binnen een paar weken) komen de kids in the picture.
Ik vertel wel altijd gelijk dat ik kinderen heb. Wat ik dan veel hoor is... Geeft niet hoor, ik ben ook een goede papa. Daar knap ik dus gelijk op af!
quote:Gelijk dat je hebt en kan lukken wanneer jij dus de touwtjes in handen wil/kan houden. In de eerste instantie moet het ook gaan over jullie tweeën.
Op zondag 17 augustus 2003 12:55 schreef dracuultje het volgende:
Ik heb zelf 2 kids en ben absoluut niet op zoek naar een nieuwe papa voor ze!!
Die hebben ze namelijk al.
Natuurlijk wil ik graag een nieuwe relatie.... Alleen is ook maar alleen!
Maar het gaat toch op de eerste plaats tussen jullie twee??
Nou heb ik het geluk dat die kinderen van mij veel bij hun vader zijn en ik dus best veel tijd heb om zonder hun aan een relatie te werken. Pas als ik het gevoel heb dat dat geod zit (en dan heb ik het niet over binnen een paar weken) komen de kids in the picture.
Ik vertel wel altijd gelijk dat ik kinderen heb. Wat ik dan veel hoor is... Geeft niet hoor, ik ben ook een goede papa. Daar knap ik dus gelijk op af!
Wanneer iemand zegt dat ie wel een goede Papa is voor je kinderen, lult hij geheid uit z'n nek. Dat kan hij nl. vooraf niet weten. Mensen die dit zeggen zijn m.i. naïef of willen je, met deze 'geruststelling', het nest inpraten. (Fuck the mother through the puppy 
).
Het is zo dat je de rol van je 'vriend' niet los kan zien van die hij zal gaan hebben met met je kinderen. Immers jij bent verbonden met je kinderen. In een vroeg stadium zal je dus dit idd. moeten bespreken.
Op enig moment zal die vriend, of hij wil of niet, zich bezighouden met je kinderen en beslist merken dat d(i)e relatie daardoor aanmerkelijk beïnvloed wordt. Zie eerdere opmerkingen.
Dit zal zeker het geval zijn wanneer je als gezin gaat samenwonen en verzeilt in de gebruikelijke ups en downs.
Verder is maar de vraag of je als vrouw/moeder werkelijk wil en kan volhouden dat je vriend zich afzijdig houdt van de kinderen.
Kzelf heb alleen maar mee mogen maken dat de moeder in hun hart niets liever willen dat hun vriend ook een (soort of hulp-) Papa voor de kinderen is.
De mate van het Papa zijn hangt dan m.i. af van
a) De wederzijdse verwachting en volwassenheid van de relatie. Wat wil jij en wat wil je vriend. Kun je samen volhouden (ook gevoelsmatig) dat je vriend t.a.v. de kinderen een derde partij is en blijft. Wat doe je wanneer jij en je vriend samen kinderen willen maken etc.
b) De leeftijd van de kinderen. Hoe jonger je kinderen (en mede jij !!) zijn hoe meer je als moeder zult willen dat je vriend ook hun vader zal zijn.
c) in hoeverre de echte vader actief in beeld is of (soms heel onvoorzien) zal gaan zijn. Meegemaakt dat iemand na 2 jaar ineens kwam opdagen met een papier in z'n hand om z'n 'recht' op te eisen en ons leven op z'n kop ging zetten. Later, toen onze relatie met name hierdoor al een tijd over & uit was, bleek dat die gast dit deed om hij jaloers was. Niemand mocht aan haar en z'n kinderen komen.
Kwil zeker geen negatief pleidooi houden jegens alleenstaande moeders omdat al het gezegde (denk ik) ook evenzozeer zal spelen voor vrouwen die een relatie aangaan met alleenstaande vaders.
Waar het dus op neekomt is dat wanneer iemand reeds kinderen heeft, nieuwe relaties per definitie complexer zijn dan zonder kids.
Denk wanneer je echt voor elkaar bestemd bent, je deze uitdaging(en) ook wel aankunt 
.
Dat is o.a. de reden waarom ik me niet als eerste zou laten leiden of er wel of geen kinderen zijn.
quote:Een heel goed stuk
Op zaterdag 16 augustus 2003 03:32 schreef QnmS het volgende:
~ aan te raden verhaal ~
zegt een alleenstaande moeder
Sorry maar ik heb geen zin andermans kinderen op te voeden.
Wil liever me eigen.
quote:
Op maandag 18 augustus 2003 00:04 schreef Jeukaanmenaat het volgende:
Ik persoonlijk wil het niet. Zeker niet als de relatie serieus bedoelt is.Sorry maar ik heb geen zin andermans kinderen op te voeden.
Wil liever me eigen.
.Dat kan .
quote:Sorry meissie dat is erg naief gedacht..ik ben ook al ten prooi gevallen aan een "player"
Op vrijdag 15 augustus 2003 17:07 schreef miendobbelsteen het volgende:[..]
Niet altijd, want ik ben ook 2x ten prooi gevallen aan players, die het deden voorkomen alsof ze oprecht interesse hadden. Ja, in 1 ding dan bleek achteraf
Maar over het algemeen denk ik wel dat moeders serieuzere mannen aantrekken
Voor de TS....
Joh ik zeg gewoon heel simpel als gescheiden vrouw met kind; GOEDE BESLISSING als je niet 100% achter een kindje staat moet je het echt NIET doen!! Als het kind zich dan aan je gehecht had en je vertrekt dan, dan krijgt het kind weer een geestelijke klap te verwerken. Ik vindt dat de moeder daar bij na moet denken.
Me eigen ervaring; ik lag nog in scheiding en een heel goede vriend van mij (die me echt 24uur per dag bij-stond in die kuttijd) kwam op een gegeven moment met de boodschap dat ie verliefd op me geworden was... Omdat ik weet wat de risico's zijn durfde ik zijn gevoel niet te beantwoorden (mijn gevoel voor hem was ook erg warm). Ik heb met hem uren gepraat over mijn nadelen cq minpunten en hem erg duidelijk gemaakt dat het maybe beter voor hem was niets met mij te beginnen,..ik bedoel hij is 8 jaar jonger dan mij en dan de zorg ook voor een kind erbij nemen, en ik kan geen kinderen meer krijgen (gesteriliseerd) dus ik was gewoon bang dat hij zijn toekomst zou weggooien..wat had ik hem nou in hemelsnaam te bieden??? Maar goed hij was bereid me te nemen zoals ik ben, met kind en al. Ik had me toen ik de scheidng in-zette me voorgenomen echt alleen te blijven, voor mezelf en het kind te beschermen..dat is er dus niet van gekomen, we hebben de gok gewaagd en tot nog toe loopt t niet slecht, hij is lief voor de kleine en voor mij 
,ik probeer hem wel op zijn echten tempo aan het kind te laten wennen en er in te groeien...ideeen over opvoeden wisselen we uit...we proberen er iets leuks maar toch iets serieus van te maken, hij en me ex zijn gelukkig niet met elkaar op oorlogspad, dat scheelt, maar de tijd zal t allemaal moeten leren. Soms maakt de toekomst me erg bang maar uiteindelijk ga je er samen voor maar daar moeten zowel man en vrouw beide achter staan..samen de lusten maar ook samen de lasten!!!
nog een woordje voor de TS, voel je niet schuldig onder deze beslissing, je bent een vent dat je er eerlijk voor uit komt dat je nog niet aan toe bent. Andere mannen hadden haar waarschijnlijk als neukpop achter de hand gehouden, en niet naar het kind omgekeken, iemand die dat wel wilt heeft ook bewust die keuze gemaakt voor het kindje.
Weet je wat pas echt fout is; een vrouw op jong schoppen en 'm dan nokken!! Hoewel geboorte-regeling een verantwoording is van BEIDE partijen.
quote:Natuurlijk is het zo dat naarmate de relatie serieuzer wordt je nieuwe partner steeds meer met de kinderen te maken krijgt en waarschijnlijk een soort van vaderrol gaat vervullen. Maar ik vind het belangrijk dat ik voor mezelf het gevoel heb dat de relatie seriues is VOORDAT de kinderen er iets mee te maken krijgen. En als het eenmaal zover is, wordt er ook niet van de een op de andere dag een "nieuwe papa" op hun bordje gegooid!!
Op zondag 17 augustus 2003 23:06 schreef QnmS het volgende:[..]
Gelijk dat je hebt en kan lukken wanneer jij dus de touwtjes in handen wil/kan houden. In de eerste instantie moet het ook gaan over jullie tweeën.
Wanneer iemand zegt dat ie wel een goede Papa is voor je kinderen, lult hij geheid uit z'n nek. Dat kan hij nl. vooraf niet weten. Mensen die dit zeggen zijn m.i. naïef of willen je, met deze 'geruststelling', het nest inpraten. (Fuck the mother through the puppy
Het is zo dat je de rol van je 'vriend' niet los kan zien van die hij zal gaan hebben met met je kinderen. Immers jij bent verbonden met je kinderen. In een vroeg stadium zal je dus dit idd. moeten bespreken.
Op enig moment zal die vriend, of hij wil of niet, zich bezighouden met je kinderen en beslist merken dat d(i)e relatie daardoor aanmerkelijk beïnvloed wordt. Zie eerdere opmerkingen.
Dit zal zeker het geval zijn wanneer je als gezin gaat samenwonen en verzeilt in de gebruikelijke ups en downs.Verder is maar de vraag of je als vrouw/moeder werkelijk wil en kan volhouden dat je vriend zich afzijdig houdt van de kinderen.
Kzelf heb alleen maar mee mogen maken dat de moeder in hun hart niets liever willen dat hun vriend ook een (soort of hulp-) Papa voor de kinderen is.De mate van het Papa zijn hangt dan m.i. af van
a) De wederzijdse verwachting en volwassenheid van de relatie. Wat wil jij en wat wil je vriend. Kun je samen volhouden (ook gevoelsmatig) dat je vriend t.a.v. de kinderen een derde partij is en blijft. Wat doe je wanneer jij en je vriend samen kinderen willen maken etc.
b) De leeftijd van de kinderen. Hoe jonger je kinderen (en mede jij !!) zijn hoe meer je als moeder zult willen dat je vriend ook hun vader zal zijn.
c) in hoeverre de echte vader actief in beeld is of (soms heel onvoorzien) zal gaan zijn. Meegemaakt dat iemand na 2 jaar ineens kwam opdagen met een papier in z'n hand om z'n 'recht' op te eisen en ons leven op z'n kop ging zetten. Later, toen onze relatie met name hierdoor al een tijd over & uit was, bleek dat die gast dit deed om hij jaloers was. Niemand mocht aan haar en z'n kinderen komen.Kwil zeker geen negatief pleidooi houden jegens alleenstaande moeders omdat al het gezegde (denk ik) ook evenzozeer zal spelen voor vrouwen die een relatie aangaan met alleenstaande vaders.
Waar het dus op neekomt is dat wanneer iemand reeds kinderen heeft, nieuwe relaties per definitie complexer zijn dan zonder kids.
Denk wanneer je echt voor elkaar bestemd bent, je deze uitdaging(en) ook wel aankunt
Dat is o.a. de reden waarom ik me niet als eerste zou laten leiden of er wel of geen kinderen zijn.
Dat kontakt moet ook geleidelijk aan verlopen....
Hoe dan ook, ik denk wel dat een alleenstaande moeder het wel gelijk moet vertellen dat ze een kind heeft. Hoeft natuurlijk niet binnen de eerste 5 minuten dat je elkaar hebt ontmoet, maar het moet geen dagen wachten. Ik denk dat het voor zo'n moeder ook niet fijn is om lang in de onzekerheid te moeten zitten of de ander kinderen wel ziet zitten.
quote:vaak wel, ja
Op maandag 18 augustus 2003 08:15 schreef Jongen1977 het volgende:
zo'n kindje is toch vaak het bewijs dat er iemand voor je is geweest.
quote:Had me weer eens een beetje vaag uitgedrukt, was nog niet echt helemaal helder dus
Op maandag 18 augustus 2003 08:19 schreef milagro het volgende:[..]
vaak wel, ja
Tuurlijk het is wat lastig om samen een keer weg te gaan, maar gelukkig zijn opa en oma heel aardig om af en toe mee te werken
Maar daar staat tegenover dat je ook heel veel plezier hebt met die kleine rakker. Iedere keer dat ik hem weer zie is mijn dag weer goed
quote:Het hoort ook bij het proces van volwassen worden dat je je inleeft in gedachten en overwegingen van anderen zonder dat je meteen met een oordeel klaarstaat.
Op vrijdag 15 augustus 2003 15:38 schreef thesnake het volgende:[..]
Gelul over vrijheid, ik heb ook een relatie met iemand met een kind (nu ben ik getrouwd) en ik heb nog steeds alle vrijheid die ik wil !
GROW UP
Ieder kent een eigen geldigheidswaarde toe aan aangevoerde argumenten en laat dit in overeensteming zijn met eigen wensen, normen en waarden.
Je kreet onderaan beschouw ik als projectie. Neem hem zelf ook maar ter harte.
quote:Agree, je moet erin groeien, niet iedereen heeft dat.
Op maandag 18 augustus 2003 10:15 schreef sjun het volgende:[..]
Het hoort ook bij het proces van volwassen worden dat je je inleeft in gedachten en overwegingen van anderen zonder dat je meteen met een oordeel klaarstaat.
Ieder kent een eigen geldigheidswaarde toe aan aangevoerde argumenten en laat dit in overeensteming zijn met eigen wensen, normen en waarden.
Ik vind dat de TS juist gehandeld heeft.. ze had er gewoon eerder mee over de brug moeten komen.
quote:Heel scherp geplaatst.
Je kreet onderaan beschouw ik als projectie. Neem hem zelf ook maar ter harte.
quote:Daar zit 'm nu net de kneep. De relatie kan jij misschien wel maar zullen moeder(s) meestal niet loszien van de kinderen.
Op maandag 18 augustus 2003 08:04 schreef dracuultje het volgende:[..]
..... Maar ik vind het belangrijk dat ik voor mezelf het gevoel heb dat de relatie seriues is VOORDAT de kinderen er iets mee te maken krijgen.
.....
Dit fenomeen van de dingen kunnen scheiden is trouwens (FF lekker generaliseren) voor mannen eenvoudiger dan voor vrouwen (dus ook moeders).
quote:Idd net als in een 1:1 relatie, langzaam opbouwen niets forceren waar je (allemaal) nog niet aan toe bent.
En als het eenmaal zover is, wordt er ook niet van de een op de andere dag een "nieuwe papa" op hun bordje gegooid!!
Dat kontakt moet ook geleidelijk aan verlopen....
Richting het kind en eik ook anderen, wees allebei duidelijk en open over jouw toevoegende rol. Voorkomt valse verwachtingen en verminderd danig de kans je door derden uit balans te laten brengen.
[Dit bericht is gewijzigd door QnmS op 18-08-2003 13:07]
|
|
