Lieve Luchtbel,
Ik vind je dapper, dapper dat je het opschrijft, dapper dat je een afspraak hebt gemaakt.
Want ook al wil je niet langer met het vruchtje lopen aan de andere kant is het zo onzettend definitief. Het is dan echt over.
Het is zo moeilijk om je kindje te verliezen die je nooit heb mogen leren kennen, de dromen die je voor jullie saampjes had gemaakt zijn ineens weg. Je mag verdrietig zijn, je mag kwaad zijn, je mag in hoekje kruipen en ff alleen willen zijn, dat alles mag, maar jullie zullen er ook samen door heen moeten en als het praten niet gaat doe het dan via papier. Ik kon ook niet praten want niemand begreep mijn verdriet, 16 weken had ik met een kindje in mijn buik gelopen, had dromen, stiekem al namen en zag al helemaal voor me hoe Djen grote zus zou zijn. Als dat alles ineens weg is dan valt je wereld uit een. Maar anderen mogen ook jouw verdriet zien, Jolie mag weten dat mama verdrietig is.
Ik weet verder niks te zeggen, behalve dan nogmaals te zeggen dat ik je dapper vind, dat je aan jezelf moet denken nu en dat ik virtueel een arm om je heen sla.