Zwanger... en dan gaat het mis (2)

Jeetje wat een lieve reacties

In het begin kon ik heel goed praten met mijn vriend over alles wat er toen is gebeurd, maar nu wil hij er het liefst niet meer over praten omdat hij dan geconfronteerd word met alles wat toen is gebeurd, hij vindt dat we moeten kijken naar het hier en nu en niet naar vroeger. Tuurlijk, hij vindt het ook vreselijk wat er is gebeurd maar wil er niet te vaak mee geconfronteerd worden.

In het begin wilde ik er ook absoluut niet over praten omdat ik mezelf voor wilde houden dat het gewoon niet gebeurd was maar dat is gewoon egoistisch van mijn kant uit want Jip is gewoon ons zoontje. Ik ben gewoon doorgegaan met alles alsof er niets aan de hand was en heel snel daarop was Nora geboren dus kon ik al mijn aandacht aan Miel en haar besteden, maar de laatste tijd voel ik wel heel erg de behoefte weer om erover te praten omdat het me meer gedaan heeft dan dat ik eerst dacht.
Ik heb een vriendin waar ik wel mee kan praten, maar dat wil ik liever niet want dan heb ik het gevoel 'lastig' te zijn, want zij heeft al genoeg aan haarzelf. Dus meestal zeg ik maar niets.

Ik kan niet zeggen dat ik het verlies echt een plaatsje heb kunnen geven nee.. En dat zal op deze manier nog wel heel lang duren..

Ach Foos, wat een verdrietig verhaal
En zo oneerlijk, zo'n niet te stuiten snelle ontsluiting en dan toch nog een keizersnede. Wat vreselijk moet dat zijn om met zo'n wanhoop die keizersnede in te gaan.

Dat is inderdaad een hele grote nachtmerrie geweest en ik beleef het nog zowat elke nacht opnieuw

Foos, wat verschrikkelijk. Ik denk dat het heel goed is dat je het wel durft uit te spreken, zoiets kun je niet zomaar wegstoppen. Veel sterkte.

Foos: Wat afschuwelijk! *troost*

Heel veel sterkte, en neem de tijd om je gevoelens te doorleven. Iedereen beleeft dingen op zn eigen manier, dus moet je er ook op je eigen manier doorheen.

quote:

Op zaterdag 3 maart 2007 22:23 schreef Foos het volgende:
Jeetje wat een lieve reacties


In het begin wilde ik er ook absoluut niet over praten omdat ik mezelf voor wilde houden dat het gewoon niet gebeurd was maar dat is gewoon egoistisch van mijn kant uit want Jip is gewoon ons zoontje. Ik ben gewoon doorgegaan met alles alsof er niets aan de hand was en heel snel daarop was Nora geboren dus kon ik al mijn aandacht aan Miel en haar besteden, maar de laatste tijd voel ik wel heel erg de behoefte weer om erover te praten omdat het me meer gedaan heeft dan dat ik eerst dacht.
Ik heb een vriendin waar ik wel mee kan praten, maar dat wil ik liever niet want dan heb ik het gevoel 'lastig' te zijn, want zij heeft al genoeg aan haarzelf. Dus meestal zeg ik maar niets.

Ik kan niet zeggen dat ik het verlies echt een plaatsje heb kunnen geven nee.. En dat zal op deze manier nog wel heel lang duren..

Moeilijk hoor...
Ik zelf ben tegenwoordig met vlagen nog een prater, merk aan mezelf dat ik me met enige regelmaat terug trek op Thijs zijn kamertje dan een knuffel vastpak en dan alleen maar zitten huilen..

Voel jezelf aub niet lastig want dan ben je niet, ook jij moet je verdriet en gevoelend rondom Jip kwijt, tis niet zomaar iets wat je even aan de kant schuift en dan weer vrolijk doorgaat

Nogmaals sterkte

Dankjewel iedereen voor de lieve woorden, doet me goed

Jeetje Foos - wat vreselijk, heel veel sterkte

Ik vind het nuttig dit topic om hoog te schoppen.

Zoals gezegd gisteren de eerste echo, met 8w4d zwangerschap. Te klein en geen hartactiviteit. GEzien het feit dat ik 4 weken geleden positief testte, is de kans dat het fout is erg groot. Een hele kleine kans dat ik korter zwanger ben dan berekend, en daarom volgende week maandag, de 22e, een controle echo. Als er dan geen groei en eventueel hartactiviteit is, is het dus einde verhaal.

Het is zo onwerkelijk. Ik begon me net te realiseren dat ik echt zwanger was. Ik was zo gelukkig en blij, voelde me ook zo zwanger. En nu, nu moet ik me gaan realiseren dat het niet goed is. Het wordt een ontzettend lange week, vrees ik...

miss_sly hier schrik ik van _{ik lees nooit in Z&G}. Ik hoop dat je beeb de 22e mooi gegroeid en dat er hartactiviteit is. Wat een zenuwweek wordt het de komende week denk ik. Heel veel sterkte en een dikke knuffel !!

brrr. sterkte

Och nee, miss_sly
Sterkte en ik hoop dat je kindje echt gegroeit is met de volgende echo...

Miss_Sly, wat een schrik
Ik ga gewoon keihard voor je duimen dat het volgende week toch allemaal goed blijkt te zijn. Heel veel sterkte voor jullie

Ik vind het zo rot voor jullie, Miss_Sly. Veel sterkte deze week en ik hoop toch op die kleine kans dat het wel goed is.

Ik wil het niet in Z&G posten en vind ook niet dat ik bij de meiden in "Als zwanger worden..." hoor, nu. Mar ik dnek dat ik deze week best wel eens mijn gevoelens kwijt wil.

Ik hang een beetje tussen hoop en vrees, maar wil me niet te veel aan de hoop vasthouden. Tegelijkertijd zoek ik op internet en kom verhalen tegen over diapauze en denk "misschien toch...". Ik wil thuis rondhangen met de gordijnen gesloten en wachten tot het maandag is, maar tegelijkertijd wil ik weg en bezig zijn.

Gelukkig kunnen schaap en ik het wel samen doen, dat scheelt al zo veel!

Heel veel sterkte, sly.

sterkte Miss_Sly!

Jeetje Miss_Sly... veel sterkte!

Veel sterkte sly, hopelijk blijkt alles volgende week toch goed te zijn

Jemig Miss, wat een verschrikkelijk nieuws.. Heel veel sterkte toegewenst deze week . Ik hoop dat alles toch goed blijkt te zijn. Het is jullie zo gegund.

Ik zat idd ook te denken aan diapauze (wist niet hoe het heette) of het dat niet stiekem toch nog kon zijn.

Ik wilde dat ik meer voor je kon doen dan een hier een knuffel geven en zeggen dat ik aan je denk...

hier ook heel veel sterkte miss en schaap, ik duim voor jullie....

Heel veel sterke sly en schaap!

Lieve lieve Miss Sly, wat een vreselijk eng nieuws! Het is jullie zo vreselijk gegund na al die tijd... ik kan alleen maar heel hard meeduimen dat alles goed is op de 22ste.

Hele dikke knuffel xxx

miss_sly ik blijf voor jullie duimen dat je de 22e goed nieuws te horen krijgt. Veel succes tijdens deze slopende dagen