Ninjutsu dojo - deel 4

* Neemt in alle stilte zwijgzaam plaats naast Ninja-mod *

Een overdaad aan innerlijke woede....
Die moet verdreven worden....

I must not fear. Fear is the mindkiller. Fear is the little death that brings total obliteration. I will face my fear. I will permit it to pass over me and through me. And when it has gone past I will turn the inner eye to see its path. Where the fear has gone there will be nothing. Only I will remain.

Mede namens mijn enige kloon wil ik iedereen die hier in deze serie heeft meegepost , gelurkt of misschien maar even gekeken bedanken voor hun bezoek en hun bijdragen.

Het lijkt maar iets kleins maar het eiland heeft een speciaal plekje voor je gekregen... die dojo was een grillig ideaalbeeld... die goeie oude tijd...
Het is gewoon jammer dat er een geforceerd einde aan komt.

Groeten , Ninja-mod / Budoka
Gambatte!
Keep going...
Ninpo Ikkan

Ook namens mij NinjaKvD, wil ik iedereen die hier in deze dojo heeft mee getraind of even hebben gekeken naar het ninjutsu bedanken.

En zo loop ik ook de trap af en kijk nog even achter om.
Ik heb hier toch jaren lekker getraind wel jammer.
Nou maar hopen dat het eigenlijk niet waar kan zijn.
Maar al gauw hoor ik de heli zijn motor op te starten, He wacht op mij.

Ninjamod zag me nog net achter de bomen vandaan komen.
En hij liet de heli zakken tja kom er maar in, ik stap in en we vertrekken.

Groeten, Ninjakvd./ 2e leraar / uke.

Keep Giong Ninpo Ikkan.

Daar zat hij in het midden van de Dojo, ogen dicht en helemaal in zijn meditatie verstard. Hij wou zichzelf straffen voor alles wat hij in een ver verleden fout had gedaan. Alsof zijn dood iets goed zou maken......
En zo wachtte hij, onbevreesd als altijd, met zijn ogen dicht op het woeste, natte geweld.....

The End

* Als de wind reed Mythus over het eiland heen op weg om Mathany te vinden. Ze was nog net op tijd uit Teranoq ontsnapt, waar ze als zwangere vrouw verbleef. Maar nu hunkert haar hart naar haar levensgezel, ze wou niet voor eeuwig blijven slapen. Wat ze wel wou was bij Mathany zijn, daar was ze zeker van.

Sluimerend voelde Mathany in z'n meditatie een krachtig iemand op de dojo toe rijden, iemand die hij heel goed kende. Nee correctie hij voelde drie levenskrachten op hem toe rijden. Met een schok werd hij wakker, wacht ff, hij wist dat ze zwanger was maar dat ze een tweeling verwachtte?
Rustig stond hij op en liep naar de deur toe, buiten stormde het al hevig dus hij kon nog niks zien, hij kon haar wel voelen. En dat deed hij met al zijn krachten.

* Daar stond hij, in de deuropening van de dojo. Mathany! Ik houd van je! * Ze stapte voorzichtig van haar paard af en liep moeizaam door de storm naar hem toe. Kom, laten we naar binnen gaan.

Met een arm om haar heen geslagen liep hij de lege dojo binnen. "Wist je dat we een tweeling krijgen?" Vroeg hij haar. Ze knikte. Stom, natuurlijk wist ze dat met haar krachten. "Waarom ben je naar me toegekomen, nu is er geen weg meer terug, nu zal ons nageslacht niet meer voortleven zoals wij ooit deden." "Milwau kan iets wat jouw Ostasis niet kan Mathany. Hij heeft de kracht van de wind gekregen van mijn vader zodat ik mezelf altijd in veiligheid kan brengen. Kom met mij mee naar mijn familie toe, ik kan zonder jouw niet leven."

"Dat kan ik niet doen, dat weet je. Ik moet boete doen voor wat ik ooit naliet. Je moet nu gaan, anders kom je hier niet meer weg."

"Nog een ding, ik wil nog een ding van je."

* Met alle hartstocht die nog in haar lichaam over was kuste ze hem vol op de mond. Hun tongen haakte in elkaar en draaide om elkaar heen. De kus duurde eeuwig en zat vol tederheid en vurigheid, maar zelfs aan de eeuwigheid komt een einde.

"Ga nu, en zorg ervoor dat onze kinderen een waardig leven leiden, stel mij als hun voorbeeld."

* Juist op dat moment barste de storm in alle hevigheid los, een deel van het dak storte plotseling in en raakte Mathany vol in de rug. Zijn blik werd helemaal verzwommen en hij kon nog net een paar woorden fluisteren

Aunt, mela en coiamin.................

_{Go, love of my life.........}

Mythus wierp nog een laatste blik op Mathany, en terwijl het dak bovenop Mathany instortte vlogen zij en haar kinderen een onzekere, maar levende toekomst tegemoet.

The End