Zijn ogen gaan van pand tot pand. Er moet toch wel 1 geschikt gebouw zijn voor zijn nieuwe zaak. Het idee was overal een groot succes geworden, nu hier nog.
Zijn ogen vielen op een groot pand, op de hoek van de straat. Een vervallen bord met wit geschilderde letters las, Barret's Koffiehuis. Het pand was duidelijk al een jaar of wat leeg.
Voor de deur zat een oude man, zijn ogen zwart omrand.
"Kopuh, meneer? Het is in goede staat hoor"
"Ik geef je er twee goud voor"
"Deal"
Zo snel had hij nog nooit een pand gekocht. Met frisse moed ging hij het pand binnen.
Zo mooi als het pand er nog uitzag had de oude man niet verwacht
"Drommels, .. dit is .. perfect."
Het oude bord aan de gevel werd vervangen door een bladgouden uithangbord.
quote:Met een tevreden lach wachte hij op zijn eerste klanten
Barret Writer's Cafe
Voor de heren schrijvers onder u
"Er mist iets. Maar natuurlijk!! Wat dom"
Gauw wordt het bord naar binnen gehaald. Waar een jonge knecht druk in de weer gaat om zijn fout te herstellen.
quote:
Barret's Writers Café
Voor de schrijvers onder ons
Om zich heen kijkend ziet nyphai een tafeltje bij het raam en neemt daar plaats. Starend naar buiten ziet ze een boekenwinkeltje. Hmm... boeken, wie heeft daar niet een grote liefde voor? Ze pakt een stuk perkament, een ganzenveer en een potje inkt haar rugzakje. Driftig begint ze te schrijven.....
I'm in a room, built out of love for you
A warm hearth and a comfortable chair
Seated, I hold you close to me
Gently I caress you and open you
You work your magic upon me
Bewitching me in your fantasy
Lifting me from my life, my escape
Dazzling me with your tales
You are my true love, my solace
Showing me a world that I wish was mine
Standing up, reluctantly I close you
Falling back to reality, I carefully place you back
Back on the shelf, between my other loves
* Een glimlach verschijnt op het gezicht van de bosnymf en voorzichtig legt ze het stuk perkament opzij om te drogen. Weer kijkt nyphai naar buiten... zoekend naar inspiratie....
Can you hear the soft singing of my heart?
It's a faint whisper, it's calling out
Hear this slow and steady rythm
Beating in a patient expectation
I can feel it's yearning for a companion
Sometimes it's crying out of loneliness
I sense it's anticipation of things to come
Silently dreaming and biding it's time
Where is the music to match my song?
I feel my heart listening for an answer
My soul is waiting for a healing touch
The warm embrace that tells me I'm home
* Tevreden legt nyphai het perkament opzij en kijkt weer uit het raam...
How long will I have to wait
Before I can hold you in my arms
So small and so precious
You are my hearts desire
You are my deepest wish
Oh how I want this to come true
To hear your heart beating full of life
Looking into your eyes, mirrors of mine
Having your unconditional love
My child, already I care for you
Bless my life with your arrival
I'll be waiting for this day
* nyphai legt haar ganzenveer opzij en gaat verder met haar sandwich, nog immer naar buiten kijkend....
"Kom hier en drink lekker bier"
Marlo kijkt trots naar zijn eerste reclame, als alle mensen in hun handen klappen loopt hij weer naar buiten.
Katyra koos een plaatsje in een schemerig hoekje en haalde haar perkament tevoorschijn.
Het zoute vocht vermengd met zwarte kleurstof daalde af naar mijn mondhoek. Een glanzend vlak weerspiegelde mijn treurig gezicht meedogenloos.
Oorlog in mijn lichaam. Zwart vermengd met wit, een grijze massa als een regenboog.
Structuur was mijn verlangen, anarchie de werkelijkheid. Mijn gevoelens waren zo talrijk dat ik geen gevoelens meer had.
Vingers gekromd kraste ik met nagels in mijn arm, het rood een welkome afwisseling. De pijn werd opgenomen door de leegte, het bloed vormde een kunstwerk.
In mijn klauwen een glazen bol, symbool voor de schoonheid die ik niet bezat.
Zoete klanken deden mijn heupen bewegen en mij mijn ogen sluiten. De vergetelheid, de sterfelijkheid.
Als een perzik was ik mooi om naar te kijken en geschikt voor consumptie, maar uiteindelijk een plakkerig sap dat weggeveegd moest worden; hinderlijk.
Nabijheid was niet aan mij besteed. Een vrucht tussen mooiere vruchten. Een lied tussen prachtige sympfonieën.
De koele grond riep mijn verlangen, lokte mij met stilte. Ik zou mijn bloed vermengen en de aarde toevertrouwen wat ik te geven had. Vruchtbaarheid voor de toekomst.
Zo, dat was ze in ieder geval kwijt.
Hij loopt naar het prikbord en hangt er een poster naast.
* hardcorealways schrijft met een filtstift onder de poster:
"kom nu naar de bar van het hotel"
* hardcorealways verlaat het writers cafe, en gaat terug naar zijn bar in het hotel
Voorzichtig deed ze haar schrijfgerei in haar kistje, knikte vriendelijk naar de waard en liep weer naar buiten.
Eentje valt er op, het is duidelijk getekend door een kinderhand, maar niettemin blinkt het uit in schoonheid.
Dionysos haalt het stukje papier van het prikbord, en hangt het op voor de grote etalage ruit.
Bier drinkers komen er hier toch niet zoveel.
De rest van de poster scheurt hij van het prikbord. Ordinaire reclame moet maar op de reclamezuil. Maar niet in zijn herberg.
Op de weg terug naar zijn tafel ziet hij de eenzame vrouw aan het raam. Zijn oog valt op het perkament voor haar
How long will I have to wait
Before I can hold you in my arms
So small and so precious...
"Vrouwe, zou ik zo onbeleefd mogen zijn om te vragen of u die perkamenten verkoopt?"
Geduldig wacht de man het antwoord af.
"Geeft niks, heer. Ik was nogal in gedachten verzonken, maar om uw vraag te beantwoorden. Ik verkoop deze perkamenten niet. Echter ik ben wel bereid om ze te kopieeren voor u"
Hij gaat aan een tafel zitten waar al een potje inkt met een ganzeveer klaar ligt tesamen met een stuk perkament. Hij begint te schrijven, hakkelend en met een slecht handschrift.
Als een witte deken over mijn land,
als een tapijt vredig en zacht.
De sneeuw uit het noorden koud en ijzig,
maar ook teer en breekbaar.
Alleen jij kon de verwoesting bedekken
alleen jij zorgt voor de vrede.
Al is de vrede maar kort,
tijdens jouw tijd zorg je er voor.
Het wapen gekletter staakt als jij komt,
de stammen vluchten als jij komt.
in hun steden wachten ze tot je weggaat
met achterlating van je slachtoffers.
En toch in dit nieuwe land met z'n zachte klimaat
ben jij er toch die af en toe komt en gaat.
Ohw koude winter uit het noorden,
vervloekt en gevreesd maar toch houden we van je.
* Hargarth stopt en laat de pen rusten op het perkament wat een inktvlek tot gevolg heeft. Hij zucht en gromt dan een keer.
Come and join me,
Into this intricate dance of words
Come and follow me
Into this insanity of my world
Be careful and wary
Never let me out of your sight
Lest you lose your way
In this maze, covered in dark night
Tread on this path
Leading into the darkness of my mind
Turn left and right
Walking this stair, downwards does it wind
Are you frightened
Scared by this madness that you can see
Are you compelled
Trying to shake off this delirium that is me
Do not run from me
The center closeby, almost within our reach
Do not flee from me
That yonder flame, where all mazes meet
Een lichtelijk psychotisch lachje verschijnt op Nocens gezicht, maar verdwijnt onmiddelijk als de waard naar hem toe komt om zijn bestelling op te nemen
[Dit bericht is gewijzigd door Nocens_Veneficus op 23-07-2003 12:51]
Ze heeft een lange reis achter de rug en wilt graag haar gedachten op haar perkament kwijt en gaat eerst even rustig aan een tafeltje zitten. In het voorbijgaan, knikt ze naar de overige aanwezigen en ze besteld wat te drinken.
Ze haalt uit een grote tas om haar nek een vel perkament uit en haar waardevolle veer, wat ze beide voor haar op tafel legt.
Als ze haar drankje heeft gekregen, neemt ze er een grote slok van en zlaakt even een zachte zucht, dan buigt ze zich voorover en begint de woorden die ze in haar hoofd heeft op papier te zetten:
I fly over land and over sea.
I feel free, like a bird in the sky.
Like a fish in the water,
or a planet in the universe.
I look at the world for the first time,
like a newborn baby.
Hearing the sounds of nature,
instead the sounds of a city.
A bird singing a lovely song,
A peacock showing his beautiful feathers.
A human laughing to his love one.
A mother giving milk to her son.
If you look closely around you,
you see the beauty of nature.
See the wonders around you.
Everdy day one more.
Love, tenderness and carring.
Sadness, tears and sorrow.
Angry, guild and pain.
All the feelings are wonders.
Dont shut youre eyes.
Look!
Dont shut your ears
Hear!
* Met een diepe zucht gaat de vrouw weer achterover zitten en neemt nog een grote slok van haar drinken.
Dit kan ik in ieder geval niet meer vergeten * Zegt ze zacht tegen zichzelf.
Ze ziet dat haar drinken op is en besteld nog wat te drinken.
Tijdens het wachten kijkt ze naar buiten en neemt een tafereeltje wat zich buiten afspeelt in zich op.
Om haar lippen speelt een flauwe glimlach.
Dan buigt hij zich weer over z'n perkament, en begint weer te schrijven.
Moeder aarde hard en koud,
Wij zijn het de schepsel waar u van houdt.
Laat uw lava stromen,
op de plaatsen waar onze vijanden samenkomen.
Moeder aarde warm en zacht,
u houdt ons in uw macht.
Zonder u kunnen wij niet leven,
Ons bloed zullen we aan u geven.
Moeder aarde in donker en het licht,
u dienen is onze plicht.
Wij zullen voor u zorgen,
elke dag en elke morgen.
* Dan legt Hargarth zijn inkpen neer en neemt een slok van z'n bier, dan kijkt hij eens rond in de kamer en ziet de mensen bezig met schrijven. Hij ziet ook hoe de jonge vrouw naar buiten staart en glimlacht even. Sommige komen hier met en reden, andere puur voor hun plezier.
Hello my love
Do you know i am here?
I walk through the room
Give a kiss on your mouth
I feel your breath Shocking.
Feel your heartbeat speeding up.
I look in your bleu eyes
See the love and tenderness
Do you feel the same?
Your eyes say you do.
Do you miss me?
When i am not with you?
You give me a hug
And tender rub my back
Do you have the same thought?
I really believe you do
I take your hand
And slowly we take off.
* Dromend kijkt de jonge vrouw voor zich uit, wat jammer dat ze sinds die tijd wat ouder en zeker wijzer is geworden. Ze recht haar rug en kijkt even de kamer rond. Het is erg rustig in de kamer, met alleen het geluid van krassende pennen en veren over perkament.
Ze neemt nog een slok van haar drinken en leest het stukje nog even na
Soms zijn het de bomen die het zeggen
Soms zijn het de bomen die het je laten voelen
Soms zijn het de bomen die gelijk hebben
Soms is het gewoon je gevoel dat spreekt
Luisteren naar je gevoel is wat je moet doen.
Dat laten de bomen je weten.
De bomen hebben gelijk, zij zijn al oud.
Zij weten wat jij moet weten.
* Hargarth zucht , ook hij heeft die les geleerd. Het valt niet altijd mee om naar ouderen te luisteren
Hurt, it is a terrible feeling.
It's like pain, but even worse.
You can't protect yourself.
It even happens when you speak.
Hard words can hurt an other,
Or it can even hurt you.
Sometimes you don't know,
Don't know you hurt someone.
The other gets angry and then you part.
A fight, hard words and there it is:
Hurt, pain and sadness.
* Ze neemt snel een slok van haar drinken en slikt daarmee een brok weg, wat in haar keel was achtergebleven.
Met het opschrijven van deze gevoelens, sluit ze een deel van haar leven voorgoed af.
Dan doet hij z'n kap af en pakt een vel papier en een pen. Het blijkt Sendero te zijn die zo stil is binnen geslopen. Hij wil in alle rust een mooi gedicht voor Chovexani kunnen maken. Hij doopt de pen in het inkt potje en begint te schrijven.
Always and Forever
Our touch in life now magic
Your breath upon my face
* Hij zucht een keer..
Hearts are now in rhythm
Sharing love's embrace
And so our life beginning
With joy beyond compare
Every precious moment
Will always ....... find you near * Sendero leest het over en knikt ja zo kan het wel
All our dreams together
From this day have come true
* Hij neemt nog een slok van z'n drank
Scents of flowers linger
All because of you
* Dan zit hij even en staart voor zich uit en ziet in z'n gedachten de mooie gestalte van Chovexani hem lief aankijken. Hij is helemaal in gedachten verzonken en merkt niet eens dat de barman hem een nieuw drankje voorschoteld en even op z'n papier kijkt. De barman glimlacht en mompelt: verliefde mensen, zo prachtig* Hij laat Sendero lekker in gedachten verzonken zitten en gaat verder met z'n werk
Haar bruine ogen kijken even het vertrek weer rond en ontwaren een nieuwkomer in het Cafe. Ze ziet hem met een gelukkige glimlach op een stuk perkament schrijven en ze vermoed dat hij bezig is aan een gedicht voor zijn geliefde.
Ze moet meteen denken aan een gelifde van haar die niet meer leeft en waarvoor ze toen een gedicht heeft geschreven. Ze pakt weer een nieuw stuk perkament en gaat meet haar veer driftig aan het werk:
Oma, Waarom bent u heengegaan?
Ik mis u nu u hier niet meer bent.
De tijd die we samen hadden,
Die tijd was veel te kort.
De dingen die ik u nog wilde vertellen,
De dingen die nog gebeuren in mijn leven.
Ik mis uw ervaring, ik heb u nodig.
In mijn gedachten en mijn dromen,
Dan bent u nog steeds bij mij.
Dan geeft u mij uw adviezen en uw liefde.
Dan zegt u: Het leven is veels te kort.
Geniet er nu maar van.
* Zachtjes zodat niemand het werkt, wrijft ze even langs haar ogen, die verdacht vochtig aanvoelen en ze verbergt haar neus achter haar perkament, net doend alsof ze het stukje nog een keer leest.
"Ik hoop niet dat je het erg vindt, maar leek me een stuk gezelliger om met z'n tweeen te zitten. Mijn naam is nyphai"
* De vrouw stelt zichzelf voor als Annekina en na een tijdje gezellig gepraat te hebben en elkaars gedichten te hebben gelezen, beginnen zij beide weer te schrijven. nyphai is in gedachten verzonken en staart naar buiten. Lang vervlogen herinneringen lijken een weg terug te vinden naar haar hart....
Looking behind me I see the trail
I walked in darkness alone
Blindly stumbling and afraid to fail
Not seeing I passed my home
Turning around now I see a light
A small flame shining towards me
That was my chance to lift this night
Too soon, too late, I could not see
Unnoticed it went as I passed it by
Calling for me to come and stay
Ignorant I continued, I don't know why
Perhaps scared, I went astray
I can not turn back, onwards do I go
Chasing after my true fairytale
Walking the circle heavy with sorrow
Blindly stumbling, next time I will not fail
perkament.....mompelmompel....nymfomane dwergen...... zuchtzucht.... inktlap in m'n drankje......ganzeveer in m'n....
Zie het leven als een posting
Op het forum genaamd: "ut Al"
Hij, verantwoordelijk voor de hosting
Ziet daarbij nauw toe, op elk afzonderlijk geval
Modereren ligt daarbij niet in zijn macht
HIJ maakte immers slechts het frame
Ontwerpen was zijn grote kracht
Op d'inhoud heeft HIJ echt geen claim
't Is niet de Maker, noch de MOD
Die de woorden van de post bepaalt
De User schrijft de zinnen op perslot
Moet maken, dat hij goed verhaalt
Eén ding wil ik echter wel nog laken
De database kent menig fout
Neem nou t'noodlot met zijn grimme kaken
Zo eindigt veler post, abrupt... en koud
Lezen in de FAQ.... mag dan niet baten
Deze vragen kennen hun antwoord niet
Oók HIJ kan het slechts gebeuren laten.....
HIJ troost... en heeft dan óók verdriet
Dus User, post zolang U posten kan
Brei.... letters, woorden, zinnen aan elkaar
Schrijf Uw leven tot aan de laatste ban
En bedenk soms: Ach, het is ut Forum maar 
* Grijpt zichzelf in de kraag en gooit zich, onder luid zelfprotest, het café uit 
Ik hoop niet dat je het erg vindt, maar leek me een stuk gezelliger om met z'n tweeen te zitten. Mijn naam is nyphai
* Annekina stelt zich voor en ze praten even, laten elkaars gedichten lezen en Annekina is diep onder de indruk, door het talent dat Nyphai in haar gedichten toont. Daarna lijken ze allebei in hun eigen gedachten verzonken. Dan pakt ze een nieuw stuk perkament en haar veer weer op.
Annekina denk verdrietig terug aan een vervlogen tijd, een tijd waarin ze dacht dat ze nog gelukkig kon zijn en waarbij ze dacht dat ze haar partner voor het leven had gevonden, net als de man die vlak naast haar een liefdesgedicht schrijft aan zijn geliefde, heeft zij toen ook een liefdesgedicht gemaakt, wat een dwaas was ze toen toch.
Birds singing a happy song
Air is filled with love
Seeing your smile
Looking at me
Wachting my every move
Hearing the melody of my heart
Making me happy when I'm sad
Bringing me joy in my life
Smiling back at you
Giving you a big kiss
I belong to you, I know
Your life is mine
My life is yours
In your arms I am safe
Forever lasting love
* Verdrietig leest ze haar gedicht na en weet dat er voor haar nooit meer zo'n tijd komt, zo'n tijd waarin ze dacht dat ze nooit gelukkiger zou worden dan nu. Wat is het toch raar met gedichten, door het gevoel dat eruit spreekt, kun je je best verdrietig voelen, maar ze wilt haar gevoelens op papier hebben staan, zodat ze het kan afsluiten.
Moederland in het noorden,
waarom hebben we u verlaten.
Waar zijn nu de koude stormen,
waarom hadden we niets in de gaten.
De duisternis kwam, zag en overwon,
was dat de straf die u verzon.
Alleen de heer van het licht kwam ons halen,
als een man die een goede daad af moet betalen.
* Hij stokt en moet bijna van emotie een traan laten, als hij denkt aan de barre tocht uit de winterse gebieden onder de constante aanvallen van de creaturen der duisternis. De witte heer die met een draak zijn familie en bevriende stammen zomaar van uit het niets kwam ondersteunen. Die bij het zien van de ontzielde lichamen een belofte deed die voor een aardverschuiving zorgde in het noorden.
Ooit zul je weer vrij zijn,
dan zullen we met de ijstormen blij zijn.
Die dag daar leven we naar uit.
dan gat het donkere weg onder luid gefluit.
* Hargarth blijft even stil zitten en ziet de hoge bergen met de sneeuwtoppen voor zijn ogen verschijnen. hij zucht...
Spinning round making it hard to see
What is this thing that is attached to me
A giant karmic wheel of which I can not flee
Ever turning round and round, mercilessly
Can not someone save or whisk me away
Escape from karma, impossible they say
I want to move on for here I can not stay
Or am I doing pentance for going astray
Am I doomed to relive my every life
As a father, son, daughter or a wife
Seeing all my pasts and all this strife
It hurts like a sharp double edged knife
It is with regret that I look back, yes now I know
I'm freed of these heavy shackles, finally free to go
Never again will I resist this unstoppable karmic flow
No longer am I trapped in yesterday nor tomorrow
De tijd is gekomen,
wij moeten gaan.
We kunnen niet meer dromen,
van een eilands bestaan.
De kleine wensen ,
zijn ons verboden.
Wat blijft er over,
er wordt ons niets geboden.
Onze rijkelijke fantasie,
dat was het dus net nie.
De tijd is gekomen,
om nu weg te gaan.
* Dan legt hargarth zijn inktpen neer en loopt met gebogen hoofd weg, achter hem op de tafel gloeien de leters op het papier op en laten hun schrift in de tafel branden.
"Voor Dionysos"
Ze staat op en legt de rollen perkament op de bar. Rustig loopt ze naar buiten en verdwijnt in de massa.
zijn uiterlijk getekend door de strijd.
Hij gaat zitten aan een tafeltje pakt een pen en papier en begint te schrijven.
Ja.. Hij is er één, een onvervalste,
iemand die nog geloof had in wat men zei,
iemand die vertrouwen had in de toekomst.
Iemand die vroeger alles beter vond,
maarja je mag niet meer terug kijken naar vroeger.
Vroeger is taboe, je moet vooruit kijken.
Hij wil niet naar die versie van vooruit kijken,
Hij wil zijn oude vertrouwde plekje.
Dat plekje is weg, overgenomen door nieuwelingen.
Wat doe je dan met het plekje wat je nu hebt.
Met hand en tand verdedigen natuurlijk,
kosten wat het kost, de santies voor lief nemend,
Vechtend ten onder gaan.
Waar is de vroegere bescherming dan gebleven,
die heeft het al een tijd geleden opgegeven.
Het nieuwe bloed vindt dat het oude bloed moet zwijgen.
Zwijgen ? Nooit. Vechten doen we.
Maar diep in zijn hart weet hij dat het geen zin heeft.
Zijn plekje is voor altijd verloren gegaan.
Zijn rug vol met lidtekens, zijn hart doorboord.
Terug in zijn schuilhol moet hij kruipen.
Veracht en uitgelachen, onbegrepen door de rest.
Maar ja hij schikt zich maar in zijn lot,
hij is al oud, knorrig en eigenwijs.
Een roepende in de woestijn.
Zij zijn het nieuwe bloed en krijgen het gelijk,
stilletjes huilt hij en denkt aan vroeger.
vroeger toen het denken nog mocht.
Toen de dromers nog vrij spel hadden.
* Dan staat hij op en loopt naar buiten. Het papiertje waait uit zijn hand en verandert in een vogeltje. Het vogeltje vliegt bang weg en voor dat het zich kan verschuilen wordt het gegrepen door een stel roofvogels. Het arme vogeltje. Lord Dreamer vangt een enkel veertje op en stopt het in zijn zak. Dan loopt hij de straat uit en vervaagt in de nevelen.......
Annekina blijft zitten en ziet dat het steeds stiller is geworden in het pand. Zuchtend legt ze haar hoofd op haar handen en denkt aan vervlogen tijden.
Ze schud haar hoofd en vermaant zichzelf, hoop op een kleurrijke toekoemst staat voor de deur, daar moet ze heen kijken, het verleden, moet ze het verleden laten.
In ene heeft ze inspiratie en snel pakt ze een nieuw vel perkament en doopt haar veer in de inktpot.
De woorden vormen zich vanzelf op haar perkament.
I am the beating drum of your heart
the red colour of your skin
The tears of happiness in your eyes.
I am the addiction your body needs
The attraction of lust
The lava that runs through your veins.
I am the thoughts of your mind
The dream that comes true
The sweetness of candy.
I am your biggest question
The best answer to life
The allknown truth.
I am the happiness inside you
The explosion of feelings
The true meaning of love.
I am like sunshine after rain
The singing bird on a beautifull morning
The hug someone gives you when you're sad.
I am the beauty of nature
The need to feel free
The silence after a hard day.
I am the love you heart hungers for
The needle you are looking for
The music you want to hear.
I am everything your hoping for
The earth, the sky, the water in the sea
The mountains, the world, the universe.
* Rustig leest ze haar geschreven woorden na en met een zucht gaat ze achterover zitten. Ze heeft een droge keel en bestelt nog wat te drinken
Magie bestaat .. * Fluistert hij zacht tegen zichzelf. Hij loopt het Café binnen en ziet daar een jonge vrouw zitten. Hij loopt naar haar toe en geeft haar zijn inktpen.
Gebruik jij hem maar, mijn woorden zijn gehoord en gebruikt , de toekomst schijnt weer voor mij.
* Dan loopt hij weer naar buiten, waar de eerste zonnestralen door de mist heen branden.
Gebruik jij hem maar, mijn woorden zijn gehoord en gebruikt , de toekomst schijnt weer voor mij.
* Verbaasd kijkt Annekina de man na als hij weer naar buiten stapt, waar de zon langzaam aan kracht wint.
Ze voelt hoe de inspiratie door haar heen borrelt en besluit de nieuwe pen uit te proberen, voorzichtig bergt ze eerst haar veer op, dan doopt ze de pen in haar inkt en begint woorden op een nieuw vel perkament te schrijven
Tell me your story.
Tell me your dream.
Tell my your hearts desire.
I am a writer.
I am a listener.
I am a teller.
Listen to my words.
Listen to my heart.
Listen to my dreams.
You are my hope.
You are my dream.
You are what i seek.
* Met een zucht gaat Annekina weer achterover zitten en kijkt naar buiten, waar een nieuwe wereld tot leven lijkt te komen. Meer mensen van wie ze de levensverhalen kan vragen en kan opschrijven.
Met een groot plezier kijkt ze naar buiten, naar de verschillende mensen die daar lopen, haar blik valt op een man, wiens houding haar aan een van de aan vertelde verhalen doet denken. Een man wie het lot niet gunstig gezind is geweest en waarvan ze hoopt dat het tij voor hem snel zou keren. Ze moet het gedicht dat ze over hem geschreven heeft hier ergens hebben en ze haalt haar tas tevoorschijn, waar ze in begint te grabbelen, verschillende rolen perkament legt ze op tafel, tot ze het bewuste rol perkament te pakken heeft.
Ze rolt hem open en begint te lezen, zacht klinkt haar stem door het vertrek
Een traan rolt over zijn gezicht.
Hij verteld over zijn verleden.
Vroeger was zijn wereld vol licht.
En daar was hij graag gebleven.
Een gelukkig gezin, vol plezier.
Maar dat leven hielt geen stand.
Het leven staat nu op een kier.
en de man staat aan de kant.
Zijn vrouw en kinderen dood.
Zijn leven niets meer waard.
Zijn ogen voelen aan als lood.
Op zijn gezicht groeit een baard.
Verwaarloost en zonder pret.
Hoop en een toekomst vergaan,
nu hij een bloem op hun graf zet,
kan hij nauwelijks op zijn benen staan.
Emoties zijn een rot gegeven.
was hij maar niet gaan vissen .
was hij maar thuis gebleven.
dan had hij ze niet hoeven missen.
Schuldgevoel komt bij hem boven.
Hij weet hoe ze zijn ontstaan.
Zijn handen zitten vol kloven.
Door zijn hardwerkend bestaan.
Verdrietig hoor ik zijn verhaal aan.
Tranen rollen, zonder dat hij het ziet.
Geluidloos en langzaam ga ik staan.
en laat de man achter met zijn verdriet.
* Annekina voelt zich weer triest worden bij het lezen van dit gedicht. Ze weet nog hoe triest ze het vond en kan de tranen nog over haar wangen voelen rollen.
Langzaam gaat ze weer zitten en kijkt somber naar buiten met haar hoofd nadenkend op haar handen
Hij kijkt om zich heen of iemand het heeft gezien, maar iedereen is druk bezig. Dan gaat hij zitten en begint te schrijven
De tijd van de herfts is gekomen,
De bladeren vallen van de bomen.
Rust zacht zomer uw tijd is neer,
tot volgende jaar tot de volgende keer.
Korte zomers en lange winters,
rustig voor ons en te kort voor sprinters.
Men trekt zich massaal terug in holen
Maar wij houden ons niet verscholen
De mens zegt, ik ben heel wat mans,
Zij zijn dom dat zeggen de Kjeldorans.
* Dan zakt Hargarth achter over in z'n stoel en geniet van de rust en de mensen die zich in het Writers Café bevinden.
I have a picture of you in my hand
I am thinking of times that past.
Love and happiness are history
You took them with you when you left.
Tears are rolling down my face.
When I see you leave the room.
Memories of the words you just said
A film of our life is playing in my head.
A future without you I cannot see.
My heart is broken, my head is blank.
My live is empty, a black hole.
I have a picture of you in my hand.
* Ze kijkt om haar heen en ziet Hargarth aan een tafeltje zitten, die kijkt ook rustig om zich heen en lijkt van de rust te genieten. Annekina voelt zich ontspannen als ze luisterd naar de regendruppels op het dak en sluit even genietend haar ogen
Dan komt ze bij de volgende rol perkament aan en ze begint zachtjes de woorden die er staan hardop uit te spreken
A smile can brighten up your life.
A smile can make the world go round.
A smile can make a person happy.
A tear can give happiness
A tear can give sadness
A tear can bring joy.
A smile can bring colours
A smile is like the sun
A smile is beautiful.
A tear when you're bleu
A tear is like rain
A tear is sometimes necessary.
* Met iets van afschuw bekijkt ze de woorden op het stuk perkament en denkt bij zichzelf: Heb ik dit geschreven? Het is duidelijk te zien dat dit een van mijn eerdere werken is, ik hoop toch wel dat ik gegroeit ben.
Nieuwsgierig als ze is, vraagt ze soms te veel en krijgt ze een aantal boze blikken, om geen ruzie te veroorzaken gaat ze snel weer aan haar tafeltje zitten en denkt na over hoe ze aan haar pad des levens is begonnen.
Ze pakt haar schrijverspen en een nieuw vel perkament en begint wat symbolen te tekenen. Dan vormen er langzaam woorden op het vel perkament.
Ik loop in een wereld vol wonderen.
Ergens licht het op, hoor ik het donderen.
De regen valt, de wind is aan het huilen.
Mijn mantel nat, ik zou ergens moeten schuilen.
De bomen buigen door, dit door de harde wind
Ik blijf hopen dat ik het volgende wonder vindt.
De hemel verlicht, een harde klap te horen.
Ik loop langs een veld vol graan en koren.
Ik hoor een huil van een wolf in de nacht.
Voorzichtig loop ik verder, zo mogelijk, zo zacht.
Het is zo donker en er is bijna geen licht.
Toch is het pad duidelijk en zie ik mijn plicht.
Wonderen gebeuren, overal ter wereld en altijd.
Ik zal er zijn om te schrijven over de harde strijd.
Mijn plicht zal ik hiermee aan de wereld voldoen.
Zodat ik mijn leven via anderen kan overdoen.
* Annekina kijkt op van haar werk en ziet iemand aan haar tafeltje staan. Vragend kijkt ze omhoog, maar als ze met haar ogen knippert is de figuur weer verdwenen.
Haar pen beweegt ze naar het stuk papier en ze begint te schrijven.
Waar moeten we toch heen?
Geen plek meer om te leven.
Geen plek meer voor onze fantasie.
Stilte op het eiland, en toch zo druk.
Mensen hebben geen idee, zijn verslagen.
De lucht is bitter, het geduld is op.
Overal hoor je de mensen huilen.
Hoor je hun protest en hun woede.
Ze proberen het eiland nog te redden.
Het is beslist van hogerhand.
Wij zijn niet belangrijk meer.
De verhalen waren op en te langzaam.
Niet genoeg mensen, niet genoeg tijd.
Verhalen verdwenen op de achtergrond.
Er was geen tijd of geen inspiratie.
Waar moeten we nu toch heen?
wie wil ons nu nog hebben?
Wie wil een gekke familie hebben?
Ik kom hier nog niet zo lang.
Maar heb hier een zooitje vrienden.
Laat dat niet verdwijnen en vecht.
Op mijn reizen heb ik dingen meegemaakt.
Maar ben nu toch erg verdrietig.
Wat gebeurd er nu met al die verhalen?
Ik weet niks meer te zeggen.
Mijn hoofd is leeg.
Mijn ogen lopen vol.
* Kringen verschijnen op het papier, inkt vermengt zich met tranen. Veel heeft ze meegemaakt. veel verhalen heeft ze geschreven. Veel leuke en lieve mensen heeft ze ontmoet. Ze hoopt dat die vriendschap niet over is. Dat die vriendschap zal blijven bestaan. Ze hoopt de verhalen van de mensen mogen blijven vertellen. Dat het eiland op een of andere manier blijft voortbestaan. Annekina staat op en prikt het stuk perkament aan een deur. Dan doet ze het licht uit en stapt naar buiten. Buiten waait de wind en de regen komt naar beneden. Het weerspiegelt haar gevoelens. Achter zich sluit ze de deur.