Writers Café

Moederland in het noorden,
waarom hebben we u verlaten.
Waar zijn nu de koude stormen,
waarom hadden we niets in de gaten.

De duisternis kwam, zag en overwon,
was dat de straf die u verzon.
Alleen de heer van het licht kwam ons halen,
als een man die een goede daad af moet betalen.

* Hij stokt en moet bijna van emotie een traan laten, als hij denkt aan de barre tocht uit de winterse gebieden onder de constante aanvallen van de creaturen der duisternis. De witte heer die met een draak zijn familie en bevriende stammen zomaar van uit het niets kwam ondersteunen. Die bij het zien van de ontzielde lichamen een belofte deed die voor een aardverschuiving zorgde in het noorden.

Ooit zul je weer vrij zijn,
dan zullen we met de ijstormen blij zijn.
Die dag daar leven we naar uit.
dan gat het donkere weg onder luid gefluit.

* Hargarth blijft even stil zitten en ziet de hoge bergen met de sneeuwtoppen voor zijn ogen verschijnen. hij zucht...

Spinning round making it hard to see
What is this thing that is attached to me
A giant karmic wheel of which I can not flee
Ever turning round and round, mercilessly

Can not someone save or whisk me away
Escape from karma, impossible they say
I want to move on for here I can not stay
Or am I doing pentance for going astray

Am I doomed to relive my every life
As a father, son, daughter or a wife
Seeing all my pasts and all this strife
It hurts like a sharp double edged knife

It is with regret that I look back, yes now I know
I'm freed of these heavy shackles, finally free to go
Never again will I resist this unstoppable karmic flow
No longer am I trapped in yesterday nor tomorrow

De tijd is gekomen,
wij moeten gaan.
We kunnen niet meer dromen,
van een eilands bestaan.

De kleine wensen ,
zijn ons verboden.
Wat blijft er over,
er wordt ons niets geboden.

Onze rijkelijke fantasie,
dat was het dus net nie.
De tijd is gekomen,
om nu weg te gaan.

* Dan legt hargarth zijn inktpen neer en loopt met gebogen hoofd weg, achter hem op de tafel gloeien de leters op het papier op en laten hun schrift in de tafel branden.

"Voor Dionysos"

Ze staat op en legt de rollen perkament op de bar. Rustig loopt ze naar buiten en verdwijnt in de massa.

Hij gaat zitten aan een tafeltje pakt een pen en papier en begint te schrijven.

Ja.. Hij is er één, een onvervalste,
iemand die nog geloof had in wat men zei,
iemand die vertrouwen had in de toekomst.

Iemand die vroeger alles beter vond,
maarja je mag niet meer terug kijken naar vroeger.
Vroeger is taboe, je moet vooruit kijken.

Hij wil niet naar die versie van vooruit kijken,
Hij wil zijn oude vertrouwde plekje.
Dat plekje is weg, overgenomen door nieuwelingen.

Wat doe je dan met het plekje wat je nu hebt.
Met hand en tand verdedigen natuurlijk,
kosten wat het kost, de santies voor lief nemend,
Vechtend ten onder gaan.

Waar is de vroegere bescherming dan gebleven,
die heeft het al een tijd geleden opgegeven.
Het nieuwe bloed vindt dat het oude bloed moet zwijgen.

Zwijgen ? Nooit. Vechten doen we.
Maar diep in zijn hart weet hij dat het geen zin heeft.
Zijn plekje is voor altijd verloren gegaan.

Zijn rug vol met lidtekens, zijn hart doorboord.
Terug in zijn schuilhol moet hij kruipen.
Veracht en uitgelachen, onbegrepen door de rest.

Maar ja hij schikt zich maar in zijn lot,
hij is al oud, knorrig en eigenwijs.
Een roepende in de woestijn.

Zij zijn het nieuwe bloed en krijgen het gelijk,
stilletjes huilt hij en denkt aan vroeger.
vroeger toen het denken nog mocht.

Toen de dromers nog vrij spel hadden.

* Dan staat hij op en loopt naar buiten. Het papiertje waait uit zijn hand en verandert in een vogeltje.

Het vogeltje vliegt bang weg en voor dat het zich kan verschuilen wordt het gegrepen door een stel roofvogels. Het arme vogeltje. Lord Dreamer vangt een enkel veertje op en stopt het in zijn zak. Dan loopt hij de straat uit en vervaagt in de nevelen.......

In ene heeft ze inspiratie en snel pakt ze een nieuw vel perkament en doopt haar veer in de inktpot.
De woorden vormen zich vanzelf op haar perkament.

I am the beating drum of your heart
the red colour of your skin
The tears of happiness in your eyes.

I am the addiction your body needs
The attraction of lust
The lava that runs through your veins.

I am the thoughts of your mind
The dream that comes true
The sweetness of candy.

I am your biggest question
The best answer to life
The allknown truth.

I am the happiness inside you
The explosion of feelings
The true meaning of love.

I am like sunshine after rain
The singing bird on a beautifull morning
The hug someone gives you when you're sad.

I am the beauty of nature
The need to feel free
The silence after a hard day.

I am the love you heart hungers for
The needle you are looking for
The music you want to hear.

I am everything your hoping for
The earth, the sky, the water in the sea
The mountains, the world, the universe.

* Rustig leest ze haar geschreven woorden na en met een zucht gaat ze achterover zitten. Ze heeft een droge keel en bestelt nog wat te drinken

Magie bestaat .. * Fluistert hij zacht tegen zichzelf.

Hij loopt het Café binnen en ziet daar een jonge vrouw zitten. Hij loopt naar haar toe en geeft haar zijn inktpen.

Gebruik jij hem maar, mijn woorden zijn gehoord en gebruikt , de toekomst schijnt weer voor mij.
* Dan loopt hij weer naar buiten, waar de eerste zonnestralen door de mist heen branden.

Gebruik jij hem maar, mijn woorden zijn gehoord en gebruikt , de toekomst schijnt weer voor mij.

* Verbaasd kijkt Annekina de man na als hij weer naar buiten stapt, waar de zon langzaam aan kracht wint.
Ze voelt hoe de inspiratie door haar heen borrelt en besluit de nieuwe pen uit te proberen, voorzichtig bergt ze eerst haar veer op, dan doopt ze de pen in haar inkt en begint woorden op een nieuw vel perkament te schrijven

Tell me your story.
Tell me your dream.
Tell my your hearts desire.

I am a writer.
I am a listener.
I am a teller.

Listen to my words.
Listen to my heart.
Listen to my dreams.

You are my hope.
You are my dream.
You are what i seek.

* Met een zucht gaat Annekina weer achterover zitten en kijkt naar buiten, waar een nieuwe wereld tot leven lijkt te komen. Meer mensen van wie ze de levensverhalen kan vragen en kan opschrijven.

Met een groot plezier kijkt ze naar buiten, naar de verschillende mensen die daar lopen, haar blik valt op een man, wiens houding haar aan een van de aan vertelde verhalen doet denken. Een man wie het lot niet gunstig gezind is geweest en waarvan ze hoopt dat het tij voor hem snel zou keren. Ze moet het gedicht dat ze over hem geschreven heeft hier ergens hebben en ze haalt haar tas tevoorschijn, waar ze in begint te grabbelen, verschillende rolen perkament legt ze op tafel, tot ze het bewuste rol perkament te pakken heeft.
Ze rolt hem open en begint te lezen, zacht klinkt haar stem door het vertrek

Een traan rolt over zijn gezicht.
Hij verteld over zijn verleden.
Vroeger was zijn wereld vol licht.
En daar was hij graag gebleven.

Een gelukkig gezin, vol plezier.
Maar dat leven hielt geen stand.
Het leven staat nu op een kier.
en de man staat aan de kant.

Zijn vrouw en kinderen dood.
Zijn leven niets meer waard.
Zijn ogen voelen aan als lood.
Op zijn gezicht groeit een baard.

Verwaarloost en zonder pret.
Hoop en een toekomst vergaan,
nu hij een bloem op hun graf zet,
kan hij nauwelijks op zijn benen staan.

Emoties zijn een rot gegeven.
was hij maar niet gaan vissen .
was hij maar thuis gebleven.
dan had hij ze niet hoeven missen.

Schuldgevoel komt bij hem boven.
Hij weet hoe ze zijn ontstaan.
Zijn handen zitten vol kloven.
Door zijn hardwerkend bestaan.

Verdrietig hoor ik zijn verhaal aan.
Tranen rollen, zonder dat hij het ziet.
Geluidloos en langzaam ga ik staan.
en laat de man achter met zijn verdriet.

* Annekina voelt zich weer triest worden bij het lezen van dit gedicht. Ze weet nog hoe triest ze het vond en kan de tranen nog over haar wangen voelen rollen.
Langzaam gaat ze weer zitten en kijkt somber naar buiten met haar hoofd nadenkend op haar handen

Hij kijkt om zich heen of iemand het heeft gezien, maar iedereen is druk bezig. Dan gaat hij zitten en begint te schrijven

De tijd van de herfts is gekomen,
De bladeren vallen van de bomen.

Rust zacht zomer uw tijd is neer,
tot volgende jaar tot de volgende keer.

Korte zomers en lange winters,
rustig voor ons en te kort voor sprinters.

Men trekt zich massaal terug in holen
Maar wij houden ons niet verscholen

De mens zegt, ik ben heel wat mans,
Zij zijn dom dat zeggen de Kjeldorans.

* Dan zakt Hargarth achter over in z'n stoel en geniet van de rust en de mensen die zich in het Writers Café bevinden.

I have a picture of you in my hand
I am thinking of times that past.
Love and happiness are history
You took them with you when you left.

Tears are rolling down my face.
When I see you leave the room.
Memories of the words you just said
A film of our life is playing in my head.

A future without you I cannot see.
My heart is broken, my head is blank.
My live is empty, a black hole.
I have a picture of you in my hand.

* Ze kijkt om haar heen en ziet Hargarth aan een tafeltje zitten, die kijkt ook rustig om zich heen en lijkt van de rust te genieten. Annekina voelt zich ontspannen als ze luisterd naar de regendruppels op het dak en sluit even genietend haar ogen

A smile can brighten up your life.
A smile can make the world go round.
A smile can make a person happy.

A tear can give happiness
A tear can give sadness
A tear can bring joy.

A smile can bring colours
A smile is like the sun
A smile is beautiful.

A tear when you're bleu
A tear is like rain
A tear is sometimes necessary.

* Met iets van afschuw bekijkt ze de woorden op het stuk perkament en denkt bij zichzelf: Heb ik dit geschreven? Het is duidelijk te zien dat dit een van mijn eerdere werken is, ik hoop toch wel dat ik gegroeit ben.

Ik loop in een wereld vol wonderen.
Ergens licht het op, hoor ik het donderen.
De regen valt, de wind is aan het huilen.
Mijn mantel nat, ik zou ergens moeten schuilen.

De bomen buigen door, dit door de harde wind
Ik blijf hopen dat ik het volgende wonder vindt.
De hemel verlicht, een harde klap te horen.
Ik loop langs een veld vol graan en koren.

Ik hoor een huil van een wolf in de nacht.
Voorzichtig loop ik verder, zo mogelijk, zo zacht.
Het is zo donker en er is bijna geen licht.
Toch is het pad duidelijk en zie ik mijn plicht.

Wonderen gebeuren, overal ter wereld en altijd.
Ik zal er zijn om te schrijven over de harde strijd.
Mijn plicht zal ik hiermee aan de wereld voldoen.
Zodat ik mijn leven via anderen kan overdoen.

* Annekina kijkt op van haar werk en ziet iemand aan haar tafeltje staan. Vragend kijkt ze omhoog, maar als ze met haar ogen knippert is de figuur weer verdwenen.

Waar moeten we toch heen?
Geen plek meer om te leven.
Geen plek meer voor onze fantasie.

Stilte op het eiland, en toch zo druk.
Mensen hebben geen idee, zijn verslagen.
De lucht is bitter, het geduld is op.

Overal hoor je de mensen huilen.
Hoor je hun protest en hun woede.
Ze proberen het eiland nog te redden.

Het is beslist van hogerhand.
Wij zijn niet belangrijk meer.
De verhalen waren op en te langzaam.

Niet genoeg mensen, niet genoeg tijd.
Verhalen verdwenen op de achtergrond.
Er was geen tijd of geen inspiratie.

Waar moeten we nu toch heen?
wie wil ons nu nog hebben?
Wie wil een gekke familie hebben?

Ik kom hier nog niet zo lang.
Maar heb hier een zooitje vrienden.
Laat dat niet verdwijnen en vecht.

Op mijn reizen heb ik dingen meegemaakt.
Maar ben nu toch erg verdrietig.
Wat gebeurd er nu met al die verhalen?

Ik weet niks meer te zeggen.
Mijn hoofd is leeg.
Mijn ogen lopen vol.

* Kringen verschijnen op het papier, inkt vermengt zich met tranen. Veel heeft ze meegemaakt. veel verhalen heeft ze geschreven. Veel leuke en lieve mensen heeft ze ontmoet. Ze hoopt dat die vriendschap niet over is. Dat die vriendschap zal blijven bestaan. Ze hoopt de verhalen van de mensen mogen blijven vertellen. Dat het eiland op een of andere manier blijft voortbestaan. Annekina staat op en prikt het stuk perkament aan een deur. Dan doet ze het licht uit en stapt naar buiten. Buiten waait de wind en de regen komt naar beneden. Het weerspiegelt haar gevoelens. Achter zich sluit ze de deur.