Reisverslag Senegal/Mali

Een goede vriendin van mij is momenteel aan het rondreizen in Senegal en daarna naar Mali. Ze gaat ieder jaar naar Afrika met een vriendin en zamelt van te voren altijd geld in. Van te voren geven ze aan waar ze dat geld aan gaan uitgeven: aan een school in een bepaald dorp, aan medische voorzieningen etc.

Natuurlijk is het een druppel op de gloeiende palat maar ik vind het wel een nobel streven. Dit jaar heb ik ook bijgedragen en krijg als bedankje haar reisverslagen die ik hier mag plaatsen. Zij zit er nu vanaf 8 juli en de verslagjes in deze post zijn dus ook in alle haast ter plekke geschreven, maar als ze terug is komt er altijd een uitgebreider verslag.

Mail 1:
Hallo allemaal,
Even een berichtje dat we goed aangekomen zijn. Djiby heeft ons met twee vrienden van het vliegveld gehaald. We hebben de afgelopen twee nachten bij een van deze vrienden geslapen. In een enorm groot huis in een achterbuurt bij zijn hele familie. Stuk of 50 personen die her en der in een paar kamertjes (die ieder goed op slot houdt) door elkaar leven. Er is daar goed voor ons gezorgd en heerlijk gekookt (lekker heet). We hebben daar ook de beroemde thee gedronken. Heel sterk; zo zwart als koffie en mierzoet. We kregen de thee voor het slapen, heb de hele nacht van de the-ine liggen stuiteren. Drink ik niet meer voor het
slapen gaan.

Woensdag zijn we gelijk naar de markt gegaan om de schoolboeken te kopen. Die moesten natuurlijk weer overal vandaan gehaald worden (omdat geen winkel er zoveel op voorraad heeft). Aan de hitte moesten we nog even wennen, en het water en wittebrood in de ochtend waren geen grote energiebron. Ik werd wat duizelig maar nog voor ik flauw kon vallen, had djiby een cola voor me gehaald. Met een paar slokken was ik weer zo fit als een hoentje. Onze gezondheid is prima, buiken gaan nog goed. Terwijl we samen met de lokale mensen eten; enkel drinken we bronwater uit flessen:

(sorry voor fouten; ander toetsenbord en weinig tijd)

Vandaag zijn we van Dakar naar St Louis gereden. En weer werder we op onze wenken bediend. We reden in het taxibusje en het was er drukkend weer: Was dit maar een teken voor onweer, een goede regenbui zou dit land wel kunnen gebruiken. (we zagen heel veel zand en een enkele baobab: komplete droogte) Nog geen twee minuten na het uitspreken van deze wens barst de hemel open. Het kwam met bakken uit de lucht vallen. Dwars door het verroestte dak van de auto. drie zaken gaven ons nu zorgen: de chauffeur die geen hand meer voor ogen kon zien keek alleen nog maar naar achteren, de enorme stapels bagage op het doorgeroeste dak neemt het water op en wordt nog veel zwaarder, en alle boeken liggen in dozen op het dak; het zou zonde zijn als die zouden verwateren. maar veel tijd voor deze zorgen hadden we niet: het water stroomde op enkele plaatsen zo hard naar binnen dat we het met bakken moesten opvangen: vervolgens werd het niet door het raam naar buiten gegooid, maar voor in de auto richting een gat in de vloer.

Kortom; we hoefden ons niet meer te vervelen op onze 200 km die in totaal 7 uur duurde. De dozen waren aardig nat geworden; maar de meeste boeken waren gelukkig ook nog in plastic verpakt. Bij het busstation is Djiby met de vier dozen al naar matam gegaan. Wij gaan nu eerst even een paar dagen de toerist in st louis uithangen.

Mail 2:

Hallo allemaal,
Al weer een bericht uit het zonnige Senegal. Nu kan het nog en het is zo getikt. Bedankt voor jullie leuke verhalen. Het is goed te weten dat alles goed gaat in Nederland. Wij zitten nog steeds in St. Louis. Morgen
gaan we het binnenland intrekken, op weg naar Diamel. Weg van het toerisme. Maaike en ik kunnen daar niet zo goed tegen. We hadden het er gisteren nog met een paar Senegalezen over. Toerisme is belangrijk voor de economie van Senegal, en vele verdienen er een goed
belegde boterham door. Maar ook velen worden er juist armer door. Het leven in een toeristenstad is zwaar. De communie gaat verloren en iedereen vecht om rijker te worden. In de dorpen is er weinig, maar dat wordt gedeeld. Hier struikel je over de invaliden en de uitgemergelde zwerfkinderen. De proppers slijmen tegen je op terwijl je de haat in de ogen ziet. Logisch toch, als je iedere dag met zo n ongelijkheid geconfontreerd wordt. Dat leidt tot jaloezie en dat leidt weer tot agressie. En we willen niet anders behandeld worden. En juist daarom waren de afgelopen twee dagen zo'n verademing. Waarom? Dat kunnen jullie lezen in het volgende mailtje.

Mail 3:
Nog even een mailtje over de afgelopen twee vakantiedagen. Niet zozeer interessant voor de sponsors onder jullie die meer info over het project willen; want daar werken we nu niet aan. Maar wel een tip voor als je ooit naar Senegal denkt te gaan. Ga naar Lompoul. Gisteren hadden we voor een sjiek toeristen hotel afgesproken voor een sjieke toeristen toer om negen uur. Kwart over negen waren we er al. Te laat?
Blijkbaar gelden voor rijke toeristen andere tijden, want wij zijn niet anders gewend dan dat je in Afrika altijd een half uur later komt dan is afgesproken, minstens. We kunnen nog snel met een auto met de crew
mee. Al snel halen we met deze super 4x4 de achterstand in. We rijden door mulle zandgronden langs kleine dorpen, door de rivier, het strand en uiteindelijk de zandduinen. Hier is het ongelooflijk mooi. In de andere auto zaten zes leuke fransen die enkel de dagtour geboekt hadden. Met vijf gasten van de crew blijven wij in een tenten kamp in de duinen. We zijn nu dus de enige toeristen wat het nog specialer maakt. Alles is perfect geregeld. We krijgen goed te eten, er is een bucket shouwer en (volgens mij de enige in afrika) chemische toilletten sfeervol
achter rieten muurtjes. We maken een wandeling door de duinen en gaan daarna nog een stukje op een dromedaris. Ik wil niet op zijn poot stappen op op te stappen(vind ik zielig), dus ik wordt keurig in het
mandje getild. Ik hou zo van de woestijn. De rust, de stilte. Uren brengen we door op een matras in de schaduw. Na het eten wordt er een vuur gemaakt en spelen we op djembes en zingen luidkeels (niemand die ons toch kan horen). Het meest speciale? Dat het niet
donker werd. De lichte duinen reflecteerden de maan zoveel, dat het nooit nacht geworden is. Een hele mooie mysterieuze plek. De volgende ochtend nog gewandeld en over cultuur senegal veel gehoord. Tot snel!