De foute plaat van de avond
Maar wel een lekker nummer

Meesterwerkje imho
En toen zag tie er nog fatsoenlijk uit

Flaresound =

1. the beatles - hey bulldog
2. 16 horsepower - black soul choir
3. king crimson - red
4. new model army - 51st state
5. easystar allstars - money
6. king crimson - elephant talk
7. peter gabriel - red rain
8. nine inch nails - closer
9. rem - man on the moon
10. david sylvian - red guitar
11. soundgarden - jesus christ pose
12. beach boys - god only knows
13. marillion - afraid of sunlight
14. rush - spirit of radio
15. king crimson - ladies of the road
16. the beatles - tomorrow never knows
17. naked city - speedball

//off-topic:Het nummer 'Safe from Harm' van het album 'Blue lines' is toch wel heel cewl!

Tsja... tis gewoon vet coole muziek

Queensrÿche - Silent Lucidity

Wat had die band toch groot kunnen worden!

quote:

---

Op zaterdag 28 juni 2003 21:41 schreef thecrook het volgende:
Eén van de mooiste nummers ooit gemaakt:

Queensrÿche - Silent Lucidity

Wat had die band toch groot kunnen worden!

---

quote:

---

Op zaterdag 28 juni 2003 21:42 schreef Seborik het volgende:

[..]

Als ze de lijn van Empire en Operation: Mindcrime door hadden gezet wel ja...

---

Nu: Savatage - Believe, van het album "Streets - A Rock Opera". Toendertijd samen met Crimson Glory en Queenrÿche mijn favoriete metalbands.......

Die piano doet het um........

Van de nieuwe R&B cover cd Take A Break. Erg leuke punkrock versie van gouwe ouwe nummers. Je moet er wel van houden.

quote:

---

Seafood is a band out of time, born too late-- more suited to a movement an ocean away and a decade removed than any sort of shared attitude with their contemporary countrymen. They give Britpop a wide berth and a wary eye, and instead favor the good old American guitar band sound. They sound like a group who, as kids, first learned to play their instruments to Pavement CDs instead of Beatles records. (Man, I bet that makes Malkmus feel really old). Brits enamored of American rock pioneers is nothing new; it's a tradition as old as popular rock music itself. But think back-- some good stuff has come out of that national obsession.
"Blech," you're saying. "Why do I want to listen to rehashed, second-rate wannabes?" Wait, friend. The good news is that Seafood isn't half-bad at their unabashed, on-the-sleeves, tribute band routine. When was the last time you really, honest-Abe enjoyed a Dinosaur Jr album instead of just believing you were supposed to? Better yet, when was the last time you made some sort of Grumpy Gramps statement like "[mumble mumble] just don't [mumble] like they used to?" Seafood are part voodoo alchemist and part doppelganger, resurrecting not only the style of our favorite dead and washed-up pre-grunge college radio giants, but also, in part, their substance.
(...)
[...] won't win album of the year; it will just win fans. It won't influence others; it will only preserve its own influences, uncorrupted. Seafood is the kind of band that, in a small but significant way, renews hope. They make you feel like the music you used to enjoy is still being made by someone who loved it just as much as you did.

---

IQ - Ever

Probeerde IQ in het einde van de jaren '80 om een commercieel succes te behalen (wat jammerlijk mislukte), het begin van de jaren '90 stond in het teken van de glorieuze terugkeer van de originele zanger Pete Nicholls en daarmee een terugkeer naar hun symfo-roots. En dat betekent lange nummers, veel bombast, veel tempo- en sfeerwisselingen en veel solo's. Symfonische rock volgens het boekje dus.

Zomaar maar weer eens aangeklikt, universeel onderwerp natuurlijk

met de leuke regels:
Geef me vuur, geen lucifer natuurlijk maar passie elk uur

Coldplay/Saybia-achtig nummer van vergelijkbare schoonheid. Adembenemend.

eerste nummer waar snoop dogg in te horen is
is nummer van een soundtrack weet alleen niet van welke film

Ooit een keer op Sky Channel gezien eind jaren tachtig, maar hier volgens mij niet uitgebracht op single. Toen met school op werkweek naar London aangeschaft. Met name het titelnummer en Undeveloped Heart zijn imho het mooiste wat deze Schotse band ooit heeft uitgebracht.

Eigenlijk zoek ik op deze plaat naar geluidjes om te samplen, maar als achtergrondmuziek is dit ook wel zeer geslaagd.

Een band die bijna niemand kent van naam, maar bij het horen van dit wereldnummer altijd een blik van herkenning laat zien bij de meeste mensen. Als ze tenminste van vóór 1980 zijn tenminste

Naar aanleiding van hun optredens bij Jools Holland's Later en Glastonbury heb ik dit singeltje maar aangeschaft. Hilarische band.
80's mulletrock in een raar indiejasje. De band maakt echt een over de top show, ala Spinal Tap. En het grappige is...de titel klopt ook nog na een paar keer luisteren.

Absoluut funk-meerstewerk! En lekker meespelen natuurlijk!

The Mission - Carved In Sand

Ooit begonnen als afsplitsing van The Sisters Of Mercy is The Mission ook muzikaal het lichtvoetige broertje van tSOM. En op hun 3^e album is er eigenlijk nog maar weinig wat aan hun gothic verleden doet denken, behalve de stem van Wayne Hussey en wat subtiele "doem"-riffjes. Wat overblijft is een goeie rockplaat, af en toe bombastisch, veel drama, af en toe misschien wat over de top maar lekker om af en toe naar te luisteren.
Helaas zijn ze na dit album nog veel te lang door gegaan, Wayne Hussey moest zo nodig nieuwerwets gaan doen en maakte nog een paar inspiratieloze albums met the Mission. Jammer.

quote:

---

Op donderdag 3 juli 2003 20:28 schreef MuadDib het volgende:
[afbeelding]

The Mission - Carved In Sand

Ooit begonnen als afsplitsing van The Sisters Of Mercy is The Mission ook muzikaal het lichtvoetige broertje van tSOM. En op hun 3^e album is er eigenlijk nog maar weinig wat aan hun gothic verleden doet denken, behalve de stem van Wayne Hussey en wat subtiele "doem"-riffjes. Wat overblijft is een goeie rockplaat, af en toe bombastisch, veel drama, af en toe misschien wat over de top maar lekker om af en toe naar te luisteren.
Helaas zijn ze na dit album nog veel te lang door gegaan, Wayne Hussey moest zo nodig nieuwerwets gaan doen en maakte nog een paar inspiratieloze albums met the Mission. Jammer.

---

King Crimson - Live in Mainz 1974

Een van de betere live registraties van KC uit die periode. Vanaf de manikale intro-improvisatie tot aan het slotnummer Easy Money is het een wilde rit door de wereld van King Crimson. De band is in topvorm, de improvisaties lopen schitterend over in de reguliere nummers, die ook allemaal vol passie worden gespeeld, om over het muzikaal vakmanschap maar te zwijgen. En dat gecombineerd met een zeer goede geluidskwaliteit id dit een van de beste releases uit de King Crimson Collector's Club

quote:

---

Op donderdag 3 juli 2003 20:56 schreef thecrook het volgende:
Damn....ik heb net Amelia opstaan.

---

Anathema - Under A Veil (Of Black Lace)

"If I too depart the earth I harmony to (our) heaven we'll elope"

Gitarist Daniel Cavanagh schreef me ooit over dit nummer: this song is our experiment in emotion.....

The Decemberists - Castaways and Cutouts

Fijne indierock in de stijl van Neutral Milk Hotel, maar dan net een tikje poppier en iets voller gearrangeerd en tijdlozer; maar ondanks die iets luistervriendelijkere arrangementen, vormen desondanks toch de soberheid en voor de rest voornamelijk akoestische ondersteuning van de goede teksten en meeslepende vocalen van zanger Colin Meloy de basis van dit werkje. Mooie plaat.

Ter ere van Jane's verjaardag

quote:

---

Op vrijdag 4 juli 2003 15:26 schreef Minotarumon het volgende:
Guano Apes - Dick

---

quote:

---

Op vrijdag 4 juli 2003 15:45 schreef -Mellowdy- het volgende:
Lamb - Gorecki

---

quote:

---

Op vrijdag 4 juli 2003 16:17 schreef BDisOKE het volgende:
Hep pe - Blackout

lekkere plaat!

---

quote:

---

Op vrijdag 4 juli 2003 16:19 schreef Pretzel het volgende:
Ik luister nu artful dodger met de cd rewind, lekkere 2 step nee heerlijke 2 step

---

quote:

---

Op vrijdag 4 juli 2003 16:48 schreef Rekkie het volgende:
Het geluid van de stofzuiger, wat boven de muziek uit komt

---

Simpel pianowerk, en toch een mooi liedje. Een van mijn favorieten van AROBTTH

quote:

---

Op vrijdag 4 juli 2003 17:41 schreef thecrook het volgende:

[..]

[..]

[..]

[..]

[..]

Dit is "nieuwe stijl". Het zou leuk zijn als jullie wat meer te vertellen hadden over de muziek die je draait en wat voor gevoelens dat eventueel bij je opwekt!

---

Peter Gabriel ,

en wel het 4e album, door sommige onverlaten ook wel "Security" genoemd. Misschien wel het meest experimentele album van PG. Vol met "wereld"ritmes en volop gebruik van de zgn. Fairlight CMI, zo'n 20 jaar geleden de voorloper van de huidige sampler. Samen met z'n 3e, overigens ook titelloze, album z'n beste werk. Stuk voor stuk nummers die bol staan van spanning, waarin na meerdere keren nog van alles valt te ontdekken en die regelmatig buiten de paden treden. Hierna ging meneer op een iets commercielere toer met "So". Ook goed maar niet zo goed als deze

Vector 7 meets Blair Bitch - Natural Thing (catalog. nr: KYR323)
A1. Natural thing
B1. Leprechaun

Deze plaat zag het licht op 19 Mei 2003. Ik heb 'm zelf toentertijd compleet gemist. Maar omdat ik 'm telkens terug zag keren in o.a. sets van Marco V. moest ik 'm toch een kans geven. En ik ben blij dat ik dat gedaan heb. Op de vinyl voort "Natural Thing" de boventoon. Deze plaat heeft techno en trance invloeden, vooraf gegaan met een progressive introductie.

Tering zeg, absoluut het mooiste nummer van dit moment (voor mij dan). Kippevel!

drum n bass nummer waar alles van gaat trillen en owja, fuck de buren maar ff

en lekker 'sentimenteel' nummer van de Dead Kennedy's

Moon Over Marin

The crowded future stings my eyes
I still find time to exercise
In uniform with two white stripes
Unlock my section of the sand
It's fenced off to the waters edge
I clamp a gasmask on my head
CHORUS:
On my beach at night
Bathe in my moonlight

Another tanker's hit the rocks
Abandoned to spill out its guts
The sand is laced with sticky glops
O'Shimmering moonlight sheen upon
The waves and water clogged with oil
White gassed steam up from the soil

CHORUS

I squash dead fish between my toes
Try not to step on any bones
I turn around and I go home
I slip back through my basement door
Switch off all the I own below
Dive in my scalding wooden tub
My own beach at night
Electric moonlight
There will always be a moon
Over Marin

quote:

---

Op vrijdag 4 juli 2003 00:58 schreef Mikkie het volgende:
DJ Dekker & Dj Maurice - don't ha ha

Een echt kwaliteitsnummer
Mooie skihut muziek...heb wel ff een onzinmoment nodig na deze dag.

Next song:
Flappie...van Paul de Leeuw of You van 't Hek geloof ik...geweldig nummer

---

RZA ft Xavier Naidoo- I've never seen

[Intro: RZA]
You know they say
In every man's life, there comes a time
When you get struck by the arrow of cupid
By the love of God, or the beauty of a woman
Sometimes this love, brings thunder into your life
And it brings the storm, sing about it

[Xavier Naidoo]
There was once a love in this
Love is more than just a kiss
Will we take you to that step
Will we do more than just connect
And will you, bring the thunder in my life
And the fire in my eyes
Cause then there, will be days of pleasure when
Everything far will be so near

[Hook: Xavier Naidoo (woman)]
I have never felt thunder (thunder)
And lighting (lightning) like this
I have never been struck by (struck by)
A wonder (a wonder) like this

[Xavier Naidoo]
There aren't days where I can, stop talking about you
There aren't days I can't stop, saying your name
And I'm looking for ways in never, to part from you, ha-ha
And everything change and you, still stayed the same

[Chorus 4X: Xavier Naidoo]
I've never seen, and there's never been
Anything, with the beauty of you

[RZA]
Yo, yo, yo
Aiyo, shorty, I've never met someone so beautiful
From your hair follicle to your finger nail cuticle
Struck by the arrow of cupid, this love is deep rooted
Like someone, took my heart sampled it and looped it
To a song that's endless, passion brings the tempest
I'll slay a thousand dragons to save my little princess
A walking gift from God, you are my shining star
The diamonds and gold that most men be mining for

[Xavier Naidoo]
Days that we shared our light treasures
The treasure light fire is to mankind
My hands will try to carry you to heaven
But since I've seen you, you've brought heaven to my mind

voel me dr heel lekker bij beetje verliefd zelfs al lang niet meer gevoeld

[Dit bericht is gewijzigd door lovegrrl op 05-07-2003 01:43]

Oh shit - Nieuwe Stijl - Uh okay, Zweedse garage punk, niet bepaald goed of zelfs maar origineel, maar wat de neuk, het is vier uur 's-nachts en ik heb toch te veel bier op. *burp*

[Dit bericht is gewijzigd door Mugger op 05-07-2003 03:58]

Van het zelfde laken en pak als die van hierboven, maar dan 20 jaar jonger en uit Nieuw Jurk.

Heerlijke bootleg mix tussen 2 Players - Signet en Solar Stone presents Elizabeth Fields - Speak in sympathy

Tranen in me ogen.... ik zie nu de ogen van een heel dierbaar iemand voor me...

Na een paar keer luisteren naar andere live-opnames kwam ik er pas achter dat het te langzaam was Toch een mooi liedje.

Oh en nou Saybia - In Spite Of

Dit is toch voor mij het mooiste "liefdes-nummer".
Goeie tekst en mooi gezongen.
A must have op elke love-song album.

quote:

---

Op zondag 6 juli 2003 03:19 schreef Pardonlul het volgende:
Extreme - More Than Words

Dit is toch voor mij het mooiste "liefdes-nummer".
Goeie tekst en mooi gezongen.
A must have op elke love-song album.

---

Als er eens een anti-ballade album uitkomt mag deze er zeker op

Indie met country en folkinvloeden dus, ik ben benieuwd hoe de rest van de cd gaan klinken.

Bran Van 3000 bestaat uit een redelijk grote (wisselende) samenstelling van een hoop muzikanten, afkomstig van verschillende hoeken en genre's wat muziek betreft. Dit is ook goed op de plaat te horen, ieder nummer is weer anders en toch is het een soort-van concept album. Als je het hele album achter elkaar hoort, lijkt het net alsof de band de hele cd in een keer ahcter elkaar heeft opgenomen. De overgangen tussen de nummers, de soms niet altijd even duidelijke begin's en einde's van de nummers geven juist dat gevoel dat je ook dichter bij de muziek staat.

Kortom een hele leuke cd.

Spock's Beard - The Light

Het debuut van deze Amerikaanse progrockers. En wat voor debuut! De perfecte mix tussen 70's symfo en de "sound" van de 90's (en nog een wagonlading andere stijlen). En dat alles ontsproten uit het brein van de 1 persoon, Neal Morse. En in het kader van het verschijnen van het nieuwe album probeer ik alle albums er in een paar dagen doorheen te jagen...Ik houd u op de hoogte

Ondanks dat ik een %$#&*$-hekel heb aan het merendeel van de nederlandse songs, is dit er eentje die ik nog wel kan pruimen en dan vooral omdat het nu ongeveer een jaar geleden is dat mijn ex hem gesmeerd is. Leuk afreageren dus.....

Spock's Beard - Beware Of Darkness

Het logisch vervolg op "The Light". Meer korte nummers en Neal Morse laat wat meer van z'n voorliefde voor de "song" (lees The Beatles) in de nummers horen. Neemt niet weg dat ze met het nummer "The Doorway" een van de beste symfo-epics maakten. Het titelnummer is trouwens een heel aardige cover van het nummer van George Harrison.

Spock's Beard - The Kindness Of Strangers

En verder met de Spock's Beard marathon. En zelfs na 3 uur vervelen de heren nog niet. Maar goed, kwaliteit kent geen verveling En omdat SB geen band is die zoveel mogelijk solo's, breaks of technisch vernuft in 1 nummer wil stoppen (nou, heel soms dan...) en een zanger heeft die heel erg prettig in het gehoor ligt zijn ze ook niet zo heel vermoeiend om naar te luisteren.

Spock's Beard - Day For Night

Het pop-meets-prog album. Verguisd door verstokte jaren '70 symfo dino's, de hemel in geprezen door diegenen die weten dat er nog meer te koop is dan een 7/8 maat. Maar verwacht geen 1-2-3-4-hap-slik-weg nummertjes, er valt genoeg te genieten voor de avontuurlijk inmgestelde luisteraar, meer dan genoeg...

Weer een stukkie harder dan die softe shit van de laatse paar jaar.

Spock's Beard - V

Na hun "poppy" album hiervoor ("Day For Night") gaan de Beards op hun 5e album V terug naar hun symforoots. En hoe! Een waar meesterwerk en zeker hun beste album. Alles wat de heren op de voorgaande albums hebben geproduceerd komt op Vtot volle wasdom. Progrock uit de eredivisie!

Van het "nieuwe" album St. Anger. Metallica hakt, zaagt en ramt er weer op los. Maar tóch is het niet meer de band die ik sinds de tijd van "Ride The Lightning" in mijn armen heb gesloten. Ik heb bij het beluisteren steeds het gevoel dat ze iets te veel stijlen samen hebben gesmolten: nu metal, oude metallica, grunge.....ik hoor het allemaal, maar het heeft het nét allemaal niet!

Spijtig........

Naked City - Radio

Wat begint als een heerlijk, vrolijk jazzy plaatje eindigt een uur later in een nachtmerrie die je je ergste vijand niet toewenst. Prachtig album van de #muziek-mascotte, dat bij voorkeur aan 1 stuk beluisterd moet worden _{maar geldt dat niet voor alle albums...} Alleen voor avonturiers en lastige schoonmoeders en/of buren.

quote:

---

Op zondag 6 juli 2003 09:15 schreef Vork het volgende:
Bran Van 3000 - Glee
De eerste cd van Bran Van 3000. De meesten zullen hun hitje Drinkin' in LA (dat afkomstig is van dit album) nog wel kennen. Voor mij is het een tijdloze plaat die elk jaar weer hoog in m'n eigen persoonlijk album top 100 eindigt.

Bran Van 3000 bestaat uit een redelijk grote (wisselende) samenstelling van een hoop muzikanten, afkomstig van verschillende hoeken en genre's wat muziek betreft. Dit is ook goed op de plaat te horen, ieder nummer is weer anders en toch is het een soort-van concept album. Als je het hele album achter elkaar hoort, lijkt het net alsof de band de hele cd in een keer ahcter elkaar heeft opgenomen. De overgangen tussen de nummers, de soms niet altijd even duidelijke begin's en einde's van de nummers geven juist dat gevoel dat je ook dichter bij de muziek staat.

Kortom een hele leuke cd.

---

Livestream vanaf de 3voor12 site, opname van eind vorig jaar. Natuurlijk loopt een opname programma mee zodat ik dit binnenkort van cd kan draaien. Lekker optreden, net als gister op Metropolis.

Vers van de pers van de onvolprezen "King Crimson Collectors' Club", #23 alweer. De meest onderschatte Crimson-bezetting, nl die uit de "Islands" periode. Live het best te vergelijken met een ongeleid projectiel. De standaard albumnummers zijn niets anders dan vehikels om te kunnen improviseren, improvs die regelmatig lijken te te stranden in het Grote Niets, maar die wonderwel altijd weer met beide beentjes op de grond komen. Hard, rauw, jazz, rock, fantastisch...

King Crimson - The ConstruKction Of Light

Crimson's eerste wapenfeit in de nieuwe eeuw. En het moet gezegd worden, het was een lichte teleurstelling. Technisch is het allemaal prima in orde, soms zelfs adembenemend maar dat alles met weinig vernieuwingsdrang. Een goed album, maar alleen "goed" is voor King Crimson niet goed genoeg...

[Dit bericht is gewijzigd door Seborik op 10-07-2003 00:15]

Een nummer uit 1996, geloof ik, die me bepaalde herinneren naar boven brengt uit die tijd. Als grote verrassing voor mij zong hij dit nummer ook op het concert van Eminem 18 juni jl.

lekkere jaren 80 heavy metal, die toch redelijk gedateerd klinkt. Ondanks dat staan er toch nog wel wat erg goeie tracks op het album waar dit nummer ook op staat.

Zit nog na te genieten van het concert afgelopen zaterdag in Parijs

Mooi nummer, prachtige tekst, herkenbaar soms... En wat kan dat mens toch geweldig zingen! Er zit zoveel gevoel in sommige nummers...

Wat is me dat toch ook een hoop lekker zeg, dat nummer. Sowieso is Zero 7 natuurlijk een prima bandje, maar Destiny heeft toch iets extra's. Een paar jaar geleden is het nog uitgebracht, maar het is geloof ik niet zo'n grote hit geworden. Onterecht, trouwens.
Het is lekker rustige muziek. Welk genre is het? Ik weet het niet precies.... Dit is geen lounge, volgens mij. Maar ik zou het een soort kruising tussen Dido en Tori Amos noemen... Dromerig en erg mooi dus.

JUDAS PRIEST: Unleashed in the East. Live in Japan.

Er moest even worden stilgestaan bij het heugelijke feit dat de enige echte Judas priest zanger Rob Halfort weer terug is op het oude nest. Er gaan weer mooie tijden aanbreken.

Diamonds and Rust is een geweldig nummer van Judas Priest. Ze hebben het in verschillende uitvoeringen gebracht maar deze uitvoering op Unleashed in the East is voor mij de ultieme metal uitvoering.

[Dit bericht is gewijzigd door hoppe op 11-07-2003 21:50]

Van Joan Baez.

Wel heel erg goed gecovered.

tweede single van het 8-koppige gezelschap dat zich Chick Chick Chick noemt.Het is een smetlkores van booty-shakin' sounds ala '70s funk verrmengd met '80s punk/noise. Er zitten twee leden in van OutHud voor de kenners moet dat genoeg zijn om CCC zeker eens te proberen.
Uitgebracht op het illustere Touch & Go label.

quote:

---

Op vrijdag 4 juli 2003 15:10 schreef MuadDib het volgende:
[afbeelding]

Ter ere van Jane's verjaardag

---

Zelf luister ik nu naar Olivia Newton-John - If you love me (let me go).

Gek, dat je ineens een nummer dat je al jaren niet meer gehoord hebt in je hoofd kunt hebben. Ik heb dit zelf wel op een Greatest Hits lp van haar, maar die heb ik al heel lang niet meer gedraaid en tot een half uur geleden had ik hem niet op mp3.
Dit nummer komt typisch uit de tijd dat ze nog (gewoon) een country-pop zangeres was, voordat ze in Grease speelde. Beetje duf nummertje misschien, maar ik draai hem nu toch alweer voor de 5e keer achter elkaar. Beste methode om van een hardnekkig liedje in je hoofd af te komen.

Lekkere wazige emo achtige muziek met rare drumpartijen

een fijne mix ups van muziek bij bollywoodfilms , door dan the automator voor zien van wat meer instrumenten en een beatje , zeer fijn om te luisteren

Hele mooie, duistere metal van deze Engelse Doom Metal band. Zeker geen muziek voor op familie feestjes, dit moet je gewoon in je eentje horen. Dit nummer is afkomstig van het album The Silent Enigma uit 1995. Tegenwoordig is hun muziek minder hard, maar ook zeer de moeite waard

Zeker eens gaan luisteren als je wat vervelend wordt van de huidige NU-metal rage. Duitse Kraut(punk)rock met flink wat humor.

3-Tage-Bart
Bah, Bah, Bah, Bah ...

Du bist verhältnismäßig cool,
hast volles Haar und festen Stuhl.
Du bist nicht zu dünn und nicht zu dick.
Schon viel gesehen von der Welt,
und hast auch nie zuwenig Geld.
Doch etwas fehlt Dir noch zu Deinem Glück.

Die Accesoires sind schon perfekt,
doch eins hast Du noch nicht gecheckt.
Die glatte Haut dort im Gesicht,
nein darauf stehen die Frauen nicht.

Keine Frage, Dir fehlt der 3-Tage-Bart.

Dein BMW Cabriolet,
ist an und für sich schon o.k..
An jeder Ampel bist Du König.
Und Deine Schuh' aus Krokodil,
die zeugen von Geschmack und Stil.
Doch leider ist das noch zu wenig.

Wenn Du in einen Spiegel blickst,
wird erstmal rücksichtslos gewichst.
Dein Ziel wär' der Geschlechtsverkehr,
doch dazu fehlt das Zubehör.

Hör, was ich Dir sage, Dir fehlt der 3-Tage-Bart.

"Hey, Joe, hör mal
das einzige, was die Miezen ans Gerät bringt, ist ein sauber geshaveter 3-Tage-Bart, oder Beard, wie wir cool people sagen. Don-Johnson-like wäre genau das Richtige und Dein kleiner Freund wird sich bedanken."

Geili-Geili-Supertyp, warum hat Dich keine lieb ?
Geili-Geili-Supertyp, warum hat Dich keine lieb ?
Geili-Geili-Supertyp, Geili-Geili-Supertyp.
Du bist ein Geili-Geili-Supertyp, Geili-Geili-Supertyp,
ein echter Super-Typ.

[Dit bericht is gewijzigd door hoppe op 15-07-2003 14:04]

Ik dacht eerst: heeft dat achterlijke t.A.t.U. nu weer 'n mooi nummer verkracht? Echter: hun cover van het nummer van The Smiths kan ermee door, het is best verfrissend het nummer eens met vrouwenzang te horen. Best een aanrader als je van The Smiths houdt

Wat is dit een heerlijk nummer van een heerlijke groep. Zacht gefluister met een subtiele piano er onder.

quote:

---

Get in in the morning (All seasons here, saved for a rainy day)
Climb in beside you (A part of a hole)
Watch the clock for half an hour (An orange and its peel)
It's cold on the outside
There's steam on the windows (A star in a night sky)
And I put myself there all the time (A gentle beauty)
You let me forget again

---

Haven @London Calling, Paradiso

Een DNB klassieker gemixt door een legende in de hiphop en DNB wereld. Lekkere muziek om bij te ontspannen. Het origineel is goed terug te horen, maar DJ Shadow heeft er wel z'n eigen draai aan gegeven. De intro is heel rustig en er wordt duidelijk naar de climax toegewerkt.

Eigenlijk een perfecte zomerplaat

Australische temperaturen vanmiddag. Daar hoort passende muziek bij, dus is het weer eens tijd om dit kleine, in de vergetelheid geraakte, meesterwerkje uit vervlogen tijden uit de kast te trekken. De tijd dat Diego Maradona een half engels elftal dolde en alternatief nog gewoon indie heette. Hoe dat klinkt?
Dat klinkt als Nick Cave tijdens zijn meer melodieuze momenten, maar voordat-ie echt een softie werd (Triffids bassist Martyn P. Casey zou later niet voor niets toetreden tot de Bad Seeds). Wijds, meeslepend, dan weer melancholisch, dan weer bezwerend. Prachtige cultplaat waarvan vooral het middenstuk (Lonely Stretch - Wide Open Road - Life Of Crime) simpelweg magistraal te noemen is. Bandleider en gekwelde geest David McComb, ging in 1999, geheel in stijl, aan een overdose ten onder.

helaas geen plaatje want google werkt hier nie mee.
iig een prachtige liveset van 60min zomerse chicane.

ultieme muziek op deze veelste warme dagen .

Chicane is onder andere bekend van Offshore en Saltwater.

quote:

---

Op woensdag 16 juli 2003 20:21 schreef aarDsEngel het volgende:
Ergens vanmiddag WAS ik een ceedee van a tribe called quest aan het luisteren omdat ik die raps wel weer leuk en goed vind. Tevens is hiphop een aangename afleiding op zo'n zinderende zwoele zweterige zwoensdag. Zo beter?

---

Yeah, well, whatever. Gebruikelijke geneuzel van Henk Hofstede en band.

Naast het maken van remixen van nummers van vele grote namen als o.a. Chicane en het ontwikkelen van computergames is de Engelse Steve Helstrip aka Thrillseekers ook actief als DJ op feesten e.d. Heerlijke progressieve trance die me ook altijd aan Chicane doet denken, maar dan nét effe wat beter!

Davis, So What.

Omdat ook dit een nummer is wat al zo vaak door anderen is gebruikt. En zeker niet altijd slecht. Maar deze versie is wel errug prettig. Maar dan zeker met een whiskey of een wodka. Anyone a cigar?

Groeven in je vloer.

Heerlijk relax hiphop nummertje wat gebruikt maakt van een sample van Tracey Chapman's fast car. Perfect voor deze warme dagen. Zoals alle nummers van dit legendarische duo klinkt het zeer vrolijk en positief

quote:

---

Op zondag 13 juli 2003 17:14 schreef inspiral het volgende:
Chick Chick Chick - Me and Guilliani down by the schoolyard

tweede single van het 8-koppige gezelschap dat zich Chick Chick Chick noemt.Het is een smetlkores van booty-shakin' sounds ala '70s funk verrmengd met '80s punk/noise. Er zitten twee leden in van OutHud voor de kenners moet dat genoeg zijn om CCC zeker eens te proberen.
Uitgebracht op het illustere Touch & Go label.

---

[Dit bericht is gewijzigd door Grobbel op 19-07-2003 18:06]

quote:

---

Op zaterdag 19 juli 2003 18:04 schreef Grobbel het volgende:
En voordat iemand op "Chick Chick Chick" gaat zoeken, de band heet eigenlijk !!! in schrijfvorm. Maar in feite mag het uitgesproken worden door middel van het driemaal herhalen van welk 1-lettergreep-tellend woord dan ook; om het allemaal nog wat verwarrender te maken.

---

En hier brult: Motorpsycho - Phanerothyme
Laatst nog voro een paar euro gekocht, omdat ik 'm kennerlijk nog heel erg goed kon gebruiken binnen mijn collectie, dus als zo'n advies van meerdere kanten komt, dan volg je dat natuurlijk op. Zeker ook opdat ik een paar maanden terug al Let Them Eat Cake heb aangeschaft, kan ik nu zeggen dat ik 'om' ben of in elk geval overtuigd van Motorpsycho.. laat de andere cd's maar komen.

quote:

---

Op zaterdag 19 juli 2003 18:10 schreef Vork het volgende:
En hier brult: Motorpsycho - Phanerothyme
Laatst nog voro een paar euro gekocht, omdat ik 'm kennerlijk nog heel erg goed kon gebruiken binnen mijn collectie, dus als zo'n advies van meerdere kanten komt, dan volg je dat natuurlijk op. Zeker ook opdat ik een paar maanden terug al Let Them Eat Cake heb aangeschaft, kan ik nu zeggen dat ik 'om' ben of in elk geval overtuigd van Motorpsycho.. laat de andere cd's maar komen.

---

De teksten zijn echt heel erg mooi! Het is niet zomaar een hoop gelul...tis romantisch...heel mooi! Beetje jank muziek

quote:

---

Op zaterdag 19 juli 2003 18:18 schreef Grobbel het volgende:
Jammer alleen dat die andere CD's weer heel anders zijn dan Let them eat cake en Phanerothyme... Maar ik zou zelf Blissard wel een logische stap vinden nu.

---

Een heerlijke mix van oude Rhythm&Blues, Soul, Funk en Hiphop en zo af entoe wat Drum 'N Bass. Perfecte zomeravond muziek op een prettige manier aan -en door elkaar gemixt door dit illustere duo. Het begin is nogal Zorn achtig (expirementele jazz) en het bouwt verder op naar heerlijke oude soul instrumentals. Misschien niet iets om dagelijks te luisteren, maar een zeer prettige afwisselingsplaat

Als je van plan bent om maar 1 plaat te beluisteren uit het muziekjaar 2003 omdat je met je gedachten nog steeds klem zit in het verleden van de muziek, dan zou ik je ten zeerste deze wonderschone plaat van Manitoba aanraden.
De muziek is onbeschrijfelijk - het klinkt alsof The Beta Band met The Flaming Lips, The Byrds, The Microphones, The Beach Boys, The Stone Roses en My Bloody Valentine in de studio gekropen is om een plaat op te nemen die door Aphex Twin wordt afgemixt. En waar het eindproduct fascineert door een weelde aan onderhuids jeukende en diep gelaagde, gedetailleerde schoonheid, blijft het desondanks toegankelijk genoeg om ook bij oppervlakkige beluistering mensen aan te spreken - geen "nieuwe kleren van de Keizer"-effect, in ieder geval.

Het is ook moeilijk voor te stellen dat aan de basis van deze schijnbaar organische plaat van Manitoba de Canadese (voormalige?) IDM-knutselaar Dan Snaith staat, die na een veel geprezen IDM-debuut nu een hele andere, veel psychedelischere kant opgaat; met minimale middelen wel te verstaan.

quote:

---

'Up In Flames' is a huge astral mess of noises, sounds, and vibes - the beats come thick and fast, sideways and backwards, occasionally so out of sync they send the caner into crazed prolapse and mad anger.
(...)
Does Manitoba sit up mountains eating fistfuls of crazy cake in the nude, recording animal sounds for studio dissection? Probably. Hell, we sure hope so. To imagine that this amazing and spastic album was created by some stone cold sober techie swine in a clean studio with the aid of nothing but Coffee and Cocaine is a terrible one... Like discovering that 50 Cent was actually raised in Buck House, or NWA stood for Nearly White Almost.

---

quote:

---

Laptop artists like The Notwist and Four Tet's Kieran Hebden, excel at creating off-kilter, oddly beautiful sonic collages, but the genre really hasn't had the big breakthrough it needs, an album that would explode out of the artificial confines if its narrow pigeonhole and transcend all labels entirely. Well, that masterpiece is here, and it took a 24-year-old, London-based, Canadian math student from Dundas, Ontario to do it.
(...)
Up in Flames offers up a revelatory experience every time you put it on; you always wind up hearing something new.
(...)
"I've Lived on a Dirt Road All My Life" starts off furtively, with effects-laden, Stone Roses-style vocals by Snaith (any hint of this being an obsessively-crafted opus is shattered a minute in, when you hear Snaith cough in your right speaker), as the song explodes with layers of breakbeats as the vocal harmonies swirl around your head. There's a naïve, childlike innocence that runs through songs like "Skunks", whose happy, Byrds-style guitar melody is offset by a free jazz sax solo, and "Bijoux", a song that sounds like a joyous combination of The Beach Boys' Smiley Smile and The Flaming Lips' The Soft Bulletin. The single "Jacknuggeted" sounds like a mystical collaboration between Nick Drake and Syd Barrett, a blend of gentle folk music and acid-laced psychedelia. "Twins" comes off as a mix of The Byrds' "Eight Miles High" and Fatboy Slim, with its simple Rickenbacker guitar riff and thunderous beats.

The last 15 minutes of the album serves up a spectacular climax. "Kid You'll Move Mountains" is as uplifting as the title indicates, another trippy Stone Roses homage a la "Don't Stop", while "Crayon" has Snaith playing the happiest glockenspiel melody you can imagine as Koushik sings a dead-perfect Yo La Tengo impersonation. It's "Every Time She Turns Round It's Her Birthday", though, that steals the show. A nearly eight minute minute electronic epic that the Chemical Brothers could never match with all their gadgets, it combines every one of the album's myriad influences in one song, with a few more Beatles and Mercury Rev sounds thrown in as well, adding up to one mesmerizing piece of work. The song is an unabashed explosion of joy, the most uplifting music we've been privy to since Moby's Everything Is Wrong album in 1995.

---

[Dit bericht is gewijzigd door Grobbel op 21-07-2003 00:27]

5 tracks in een keline 40 minuten waarvan de eerste al 18 minuten duurt... 18 minuten gitaarnoise en feedback... in 1994 zei Thurston Moore hierover 'The most radical recording of this decade' en 'A callenge to the challengers'.

Hoe 'seventies' kan een plaat klinken? Nou, zo dus! Mensen die ze hebben meegemaakt vliegen gelijk 30 jaar terug in de tijd. En anderen weten gelijk wat een typische 70s sound is. Beetje vergelijkbaar, vind ik, met de titelsong uit 'Love Boat'.
Maar ja, iedereen die in die tijd tv keek, denkt ook gelijk aan drank, want jarenlang werd dit nummer gebruikt in de reclames voor Martini.
'It's Martini.....'

Pear Jam - Vs.

Hoe overtref je een Goddelijk Debuut? Niet dus. En dat is precies wat Pearl Jam dan ook niet met Vs., de opvolger van Ten, heeft geprobeerd. Maar wat een superplaat is Vs.! Veelzijdig en zonder zwak moment. Verrassend goed nadat ik hem behoorlijk lang niet meer had opgezet. Slechts te overtreffen door Het Goddelijke...
_{Misschien moet ik Vitalogy ook maar weer eens draaien...}

quote:

---

Op maandag 21 juli 2003 00:16 schreef Grobbel het volgende:
[afbeelding]
Manitoba - Up in Flames

Als je van plan bent om maar 1 plaat te beluisteren uit het muziekjaar 2003 omdat je met je gedachten nog steeds klem zit in het verleden van de muziek, dan zou ik je ten zeerste deze wonderschone plaat van Manitoba aanraden.

---

Eigenlijk totaal mijn muziek niet, maar dit nummer kan ik goed verteren. Een Belgische band in de trent van Muse en dat soort bandjes, maar dit nummer heeft een zeer catchy en happy refreintje. Perfect met een bak koffie zo op de vroege avond

quote:

---

Op dinsdag 22 juli 2003 20:43 schreef MuadDib het volgende:
[afbeelding]

Pear Jam - Vs.

Hoe overtref je een Goddelijk Debuut? Niet dus. En dat is precies wat Pearl Jam dan ook niet met Vs., de opvolger van Ten, heeft geprobeerd. Maar wat een superplaat is Vs.! Veelzijdig en zonder zwak moment. Verrassend goed nadat ik hem behoorlijk lang niet meer had opgezet. Slechts te overtreffen door Het Goddelijke...
_{Misschien moet ik Vitalogy ook maar weer eens draaien...}

---

Wat ik nu draai?
Stan Getz & Joao Gilberto / Para Machuchar Meu Coracao
En da's alles wat ik nu nodig heb

geen verhaaltje.. wel een plaatje

quote:

---

Op woensdag 23 juli 2003 01:55 schreef ilona-scuderia het volgende:
Sensation 2003 - Theme

---

Stevie Nicks over het album Tusk:
"Tusk was totally Lindsey and Mick's idea. Lindsey, especially. Some of it I liked, some of it I didn't like. I like Tusk now way better than I liked it then. I did not like it very much at all then. And it was 13 months of hell for me because I did not like it. And I did not understand it and I did not understand the whole premise and the dog on the front biting somebody's leg and I just didn't like it at all."

De hoes met de bijtende hond, dus.

Titelsong van zijn geweldige cd "Off the wall". Die trouwens nu in de aanbieding is bij de cd winkel "Van Leest".

Een hiphop-conceptalbum over werken bij een hamburger-keten... het klinkt op papier als een slecht idee maar in werkelijkheid is dit een erg grappige cd geworden, al haalt hij het niet bij hun vorige plaat, 'Journey to Anywhere'. Maar zowel qua teksten als productie doet dit denken aan platen als '3 Feet High and Rising' van De La Soul, en dat klinkt altijd wel verfrissend tussen alle rap-albums die alleen maar over chicks, guns en dope gaan.

quote:

---

Op dinsdag 22 juli 2003 21:35 schreef Tony_Montana67 het volgende:
JJ72 - October Swimmer

Eigenlijk totaal mijn muziek niet, maar dit nummer kan ik goed verteren. Een Belgische band in de trent van Muse en dat soort bandjes, maar dit nummer heeft een zeer catchy en happy refreintje. Perfect met een bak koffie zo op de vroege avond

---

Ierse band.

quote:

---

Op donderdag 24 juli 2003 15:29 schreef dwerg het volgende:

http://www.jj72.com/

Ierse band.

---

Russell Gunn is een Amerikaanse jazz-trompettist die jazz en funk mixed met hiphop-grooves (wel op een echte drumkit gespeeld) en een scratch-DJ. Meestal zijn dit soort projecten een beetje vleesch noch visch, maar dit is wel een geslaagde schijf (op een mierzoete ballad na, dan).

Het lijkt ook wel een beetje op Buckshot Lefonque, maar dan zonder R&B-zang of rappers, en eerlijk gezegd vind ik dit ook beter klinken. Op 'Blackwidow Blues' wordt er zelfs geimproviseerd over het pianoloopje van Boogie Down Productions' "The Bridge Is Over''. Een leuke cd.

Grete and Jørgen Ingmann wonnen met dit nummer in 1963 het Eurovisie songfestival voor Denemarken. Nee inderdaad, een nummer dat 40 jaar geleden het songfestival won en bovendien nog in het Deens gezongen wordt, dat kan nooit wat zijn.
Zou je denken... maar op één of andere manier vind ik dit nou een ontzettend leuk nummer! Ik weet niet hoe het komt. Ik heb natuurlijk soms wel die rare 'passie' (sterk uitgedrukt) voor liedjes gezongen in het Scandinavisch, maar dat is het niet alleen. Dit nummer is een beetje jazzy en op een bepaalde manier ook erg intrigerend. Klinkt ook een beetje alsof het de titelsong van een film had kunnen zijn.
Was wel moeilijk te vinden op K. toen ik het zocht, maar gelukkig toch gevonden.

[Dit bericht is gewijzigd door Jane op 25-07-2003 00:12]

quote:

---

Op zaterdag 28 juni 2003 22:16 schreef StephanL het volgende:
Ik luister naar humbapa muziek op de achtergrond. 1 of andere gek vond het nodig om een stel kerstmannen te laten spelen op een pleintje

---

Paul Weller - Heliocentric
Vijfde solo-album van Paul Weller, uitgebracht in het jaar 2000, 23 jaar na het debuut van The Jam. Deze cd bevat meer akoestisch materiaal dan zijn voorganger Heavy Soul. Het album heeft dan ook meer weg van Wild Wood, maar is niet zo goed als die plaat. Daar staat tegenover dat zelfs het mindere werk van Weller nog een stuk beter is dan de troep die je vandaag de dag op TMF ziet. Sorry.

Debuut EP van de nieuwe band van John Morrison en Darren Hayman. Voor de kenners, dit waren de gasten die voorheen hun dingen uitbrachten onder de naam Hefner. Die band hebben ze op
een bijzonder laag pitje gezet en voortaan zullen ze onder The French hun ding doen. Wel zijn ze gewoon bij Too Pure op het label gebleven.
Hun teksten maken me altijd aan het glimlachen. Kan niet wachten op hun volgende maand te verschijnen album

De titel spreekt voor zich

Debuutalbum, en meteen het hardste wat ze ooit hebben uitgebracht... snoeiharde hardcorepunk, een van de hardste albums die ik heb. En dat zegt meer over dit album dan over mij.
De cd-speler herkent alleen een track 1 en track 2, dus je draait altijd sowieso een hele plaatkant. Overigens duurt het geheel iets meer dan 25 minuten.

21st Century Schizoid Band - Official Bootleg Volume One

Ex-leden van King Crimson spelen King Crimson . Gitarist Jakko Jakszyk mag Robert Fripp nadoen en ook nog zingen. En aangezien Fripp geen oude nummers meer speelt zijn deze ouwe knakkers de enige kans om die nog een keer live te horen. En dat kan 15 oktober in De Boerderij. Leuk...

quote:

---

Op vrijdag 25 juli 2003 13:17 schreef Theeboon het volgende:
Manix / Hardcore Junglism (Total Science Remix)

De titel spreekt voor zich [afbeelding]

---

Well, the song 'WOT' is actually a true story! The words are true. It's about us being in our hotel room in Chicago, just getting to sleep around 6 in the morning and getting woke-up when we didn't want to be woken-up. I shouted at the hotel manager, then I shouted down at the wanker who was making all the noise, he was making so much noise he could not hear me, so I kept shouting 'shut-up!' and he kept shouting back- 'WOT?'. He couldn't hear me! So, I kept shouting 'shut-up' and he kept shouting back- 'WOT? Shut-up WOT?

quote:

---

Op woensdag 30 juli 2003 20:51 schreef dwerg het volgende:
Captain Sensible - Wot

---

Zelf luister ik op dit moment naar Roger Whittaker live with Saffron, één van de platen die ik gisteren van mijn ouders heb meegenomen om een digitale versie van te maken. Een dubbel-lp om precies te zijn van een concert dat hij in 1975 gaf in Canada en één van de platen waar ik als het ware mee ben opgegroeid, omdat hij vroeger vrij vaak gedraaid werd bij ons thuis. Ik hoor hem nu weer voor het eerst in jaren.

En nu hoor ik jullie al denken "Whittaker, dat is toch die slijmbal uit die spotjes voor die cd met Duitse schlagers ?". Ja, inderdaad dat is 'em, maar zo was hij toch niet altijd en je hoeft geen RW fan te zijn of er jeugdherinneringen aan te hebben zoals ik om te horen dat hij hier gewoon een heel goed concert neerzet. Doet echt in geen enkel opzicht denken aan de zeiksnol in de spotjes voor die cd.

Hij zingt een aantal hele mooie nummers op deze plaat, bekende en minder bekende. Twee door mijn vanavond herontdekte minder bekende nummers zijn 'This Moment', over de geboorte van zijn eerste dochter ('Jane', viel me nu op ) en 'Why'. Over het ontstaan van dat laatste nummer vertelt hij ook iets. Kennelijk had hij begin jaren 70 een radioprogramma op de Britse radio waarin hij mensen vroeg om eigengeschreven songteksten op te sturen. Hij zocht dan de beste uit, zette die op muziek en zong ze met een orkest. De tekst van 'Why' werd ingestuurd door een mevrouw uit Cornwall en werd dus uiteindelijk ook opgenomen in het vast repertoire van Whittaker. "Will the last word ever be spoken be why...?" Erg mooie tekst.

_{Sorry Jane.}

quote:

---

Op donderdag 31 juli 2003 18:56 schreef dwerg het volgende:
_{Sorry Jane.}

---

Onbegrijpelijk dat je het nog kunt aanhoren.

Zelf luister ik nu naar Elvis Presley - King Creole.
Toch even stilstaan bij de dood eergisteren (woensdag) van Sam Philips, de man die The King ontdekte, op 80-jarige leeftijd.

'Some 1953 and 1954 demos, recorded at the emerging Sun label in Memphis primarily for Elvis' own pleasure, helped stir interest on the part of Sun owner Sam Phillips. In mid-1954, Phillips, looking for a white singer with a black feel, teamed Presley with guitarist Scotty Moore and bassist Bill Black. Almost by accident, apparently, the trio hit upon a version of an Arthur Crudup blues tune, "That's All Right Mama," that became Elvis' first single.' _{van www.allmusic.com}

Gelijk That's All Right Mama ook maar even draaien.

Squeeze - Hourglass
Opgericht in 1974 als een viermansband, daarna vijf man, in 1984 teruggebracht tot een duo. In 1985 weer bijelkaar gebracht tot een vijf man sterke band, mét Jools Holland (die van '74 tot '80 toetsenist was). Hourglass werd in 1987 hun grootste hit in de Verenigde Staten, mede dankzij de clip (geregisseerd door Adrian Edmondson, jawel, hij van The Young Ones en Bottom), die door MTV veelvuldig gedraaid werd. Het album Babylon and on scoorde ook goed, de opvolger flopte wegens gebrek aan airplay. In '89 verliet Jools Holland de band weer en begon definitief voor zichzelf, zowel als solo-artiest als tv-presentator.

Hue and Cry - Labour of love
Jazzy funky nummer uit 1987. Behaalde de 6e plaats in de Engelse top 40. Hue and cry bestond uit de broertjes Greg en Pat Kane, die een gruwelijke hekel aan elkaar hadden (en dit was lang voordat de broertjes Gallagher succes hadden met hun act). Hun grootste succes kwam toen ze in 1988 voor 90.000 wild enthousiaste fans mochten optreden in Wembley. Als voorprogramma van Madonna.

Wet Wet Wet - Wishing I was lucky
Eveneens uit 1987, de debuutsingle van dit viertal uit Glasgow. Stiekem deed er wel een vijfde bandlid mee, maar Graeme Duffin, de gitarist, was eigenlijk te oud om op de hoesfoto's te zetten. Hun eerste album was een groot succes, van Popped in, souled out zouden nog de singles Sweet little mistery, Temptation en Angel eyes worden uitgebracht. Overigens vind ik nog steeds dat ze na Wishing I was lucky hadden moeten stoppen.

quote:

---

Op vrijdag 1 augustus 2003 17:49 schreef ranja het volgende:
Lekker bezig Dwerg Oude singletjes gevonden of mp3 ?

---

Sorry.

Op vinyl heb ik alleen het beste uit de Top 40 van 1987.
Verder heb ik best wel een paar cd's, en vrij weinig cd-singles. Deze nummers heb ik allemaal gehoord rond '87 en '88, toen ik eigenlijk alleen maar naar de BBC-radio luisterde. En dankzij Audiogalaxy heb ik nu een enorme stapel met jaren 80 mp3's.

Lekker nummer geschreven door Prince natuurlijk en met Stevie Wonder op mondharmonica, maar het beste vind ik nog altijd de (intro)rap van Grandmaster Melle Mel.

T'Pau - Heart and soul
De band rond de roodharige zangeres Carol Decker, die met China in your hand een enorme hit had. Heart and soul was de eerste single van het album Bridge of spies, uit 1987. En eigenlijk kwam alleen Secret Garden als single (kwalitatief) nog in de buurt van Heart and soul.

Oh, en dit komt wel van cd.

ontopic, iets heel anders:

Bikini kill - I like fucking
riot-grrls met boegbeeld Kathleen Hanna als zangeres. Die op dit nummer zowaar gewoon zingt en bijna niet krijst. Ondanks dat wel een supernummer.
Oh kort nummertje, nu de b-kant er achter aan, I hate danger.

Veel 80's-er dan dit heb je ze niet... pop met een synth-beat en een beetje gitaar.... Het is dan ook een Dianne Warren productie. Track 1 van kant 2 van de lp Selfcontrol.

De AllMusicGuide-entry:

quote:

---

During the always-nostalgic '90s, any number of musicians paid homage to some combination of the Beatles, the Beach Boys, and Burt Bacharach, trying to channel those influences into perfect pop that could actually stand alongside the work of their heroes. From the gruff Fab Four cops of Oasis to the acidic easy listening of the Divine Comedy to even the angelic, surf-kissed harmonies of R.E.M.'s Up, you could hardly open your ears without some reminder of the divine three B's. But no one, perhaps, has been able to invoke the entire trio as effectively as the Pearlfishers' David Scott does on Across the Milky Way, a gorgeous album good enough not to send you immediately scurrying to your record collection for a taste of the real thing. Songs like the pastoral title track, something Brian Wilson might have conjured up if he'd been born in Scotland instead of California, and "New Stars," three blissful minutes of everything that's great about jangle pop, are the real thing, in fact and that's just the first two cuts. With help from a string section, horns, a pair of drummers, and even a banjo player, Scott isn't limited in his influences. A true student of pop, he nods here to everything from the Brill Building to sentimental '70s AM radio fare. But he always returns to those often-elusive touchstones, with impeccable results. Wouldn't Bacharach himself want to claim the heart-tugging, flügelhorn-flecked instrumental "The Vampires of Camelon"? Wouldn't Mike Love and company have loved to tackle the soaring chorus of "Shine It Out"? And couldn't the gentle "Paint on a Smile" pass for a McCartney offering from a mid-period Moptops album? To some, that probably reads like sacrilege, especially given that Scott's lyrics, while often evocative and never dumb, aren't the equal of his music. Then again, that would be a tall order indeed and after all, the words of Scott's idols are usually remembered far less often than their hummable, loveable, damn near-inescapable tunes. If those are what you're looking for, then Across the Milky Way sounds like an outing for the ages.

---

Tja, en nu moet ik er ook nog wat bij vertellen he?
Nou, ik draai wel vaker Beatles, maar ik post het bijna nooit in dit topic. Waarom nu wel is omdat ik van de week 's avonds laat naar huis reed, bijna uitgestorven op de weg, en ik hoorde Let it be. En op dat moment was het even het allermooiste nummer dat ooit gemaakt is. Sowieso onderscheidt Beatlesmuziek zich in dat opzicht voor mij van de meeste andere: Al heb ik een nummer al honderdduizend keer gehoord, ik kan het zomaar weer opnieuw 'ontdekken'.

Op dit moment draai ik trouwens de albumversie, die ik mooier vind dan de single. De albumversie heeft die scheurende gitaarsolo waar je op de singleversie alleen het orgel hoort.

'And when the night is cloudy, there is still a light that shines on me...'

Van het album "Transcendence" uit 1988. Toendertijd samen met Queenrÿche absoluut mijn favoriete metalact. De afwisselde zang van zanger Midnight, vette solo's en veel tempowisselingen maken dit echt niet te versmaden!

Ambient drum 'n' bass, weer eens wat anders

VOIVOD - Nothingface

1 vd meest vernieuwende bands in het Metal/Progressive Rock genre. Dit album komt uit 1989 en is mijn favoriet van hun. Alles wat Metal goed maakt zit erin en zonder clichés

Tijdloze muziek nmm

quote:

---

Op zaterdag 2 augustus 2003 19:08 schreef JohnSurtees het volgende:
[afbeelding]

VOIVOD - Nothingface

1 vd meest vernieuwende bands in het Metal/Progressive Rock genre. Dit album komt uit 1989 en is mijn favoriet van hun. Alles wat Metal goed maakt zit erin en zonder clichés

Tijdloze muziek nmm

---

En de nieuwe Voivod kickt de a## van St. Anger.

quote:

---

Op zaterdag 2 augustus 2003 20:08 schreef DaveM het volgende:

[..]

Idd goed! Astronomy Domine

En de nieuwe Voivod kickt de a## van St. Anger.

---

quote:

---

Op zaterdag 2 augustus 2003 20:08 schreef DaveM het volgende:
Idd goed! Astronomy Domine

---

on-topic:

Kate Bush - The Ninth Wave
De b-kant van (destijds lp) "Hounds Of Love" en naar mijn bescheiden mening het beste wat Kate Bush ooit heeft gemaakt. Een verzameling liedjes die zo verschillend zijn maar zo wonderschoon bij elkaar passen. Prachtig...

[..]

Cover?

Yup van Pink Floyd (in de Syd Barrett tijd ) Cover klinkt beter dan origineel nmm

Heb dit ook gepost in dit draadje:

Popnummers gecoverd door Metalbands.

PS: Duin fan

Nadat ik de singles Further en Nowhere al had gekocht heb ik van de week het album aangeschaft. En ik ben zeer onder de indruk van deze jonge band uit Manchester. Nu mag ik misschien bevooroordeeld zijn omdat ik platen en cds verzamel van Manc bands maar dit is echt een lekker emotioneel album. In de trand van Elbow, Doves, Embrace. Tijdens de cd presentatie waren leden van deze bands ook in het publiek te vinden. Nummers die er voor mij uitschieten zijn : Will You Wait Here, Falling for you (erg mooie samenzang met zangeres Sarah) en de huidige single Further. Van mij mag Longview gauw richting NL komen!

[edit: hmm sorry, dit is het 'onderbouw'-topic]

Geweldig oud hiphop nummer. Ontzettend vette beat. Volgens mij van omstreeks '90.

[Dit bericht is gewijzigd door SEMTEX op 02-08-2003 21:55]

Icehouse - Hey little girl
Australische band rond Ivor Davies (die zichzelf maar Iva ging noemen omdat de Aussies Ivor zo beroerd uitspreken). Deze single is in 1982 opgenomen met Keith Forsey achter de knoppen, het hulpje van disco-producer Giorgio Moroder.

For Sydney's Millenium Eve Celebration, Iva Davies was invited to rewrite Great Southern Land, his seminal song about the nature of Australia, into a 40 minute composition, drawing together composers and musicians from all over the world to produce a complex collaborative work. In the minutes before midnight when the clock turned from 1999 to 2000, the work, Great Southern Land, was performed on the northern forecourt of the Sydney Opera House. It was broadcast internationally to 2.5 billion television viewers and is recognised as an important part of Australia's contribution to the vast international Millenium Eve celebration.

Prachtige versie van The Concert In Central Park. Zag het concert voor het eerst op tv, vlak nadat het gehouden was en toen ik de dubbel-LP kreeg heb ik die werkelijk helemaal grijs gedraaid. Ook was het volgens mij het enige bandje dat we ooit mee hadden op vakantie naar Frankrijk, dus na die twee weken kon ik de plaat echt woordelijk meepraten.
Deze moet ik maar eens op dvd zien te vinden, en dan hopelijk inclusief het stukje waar Paul Simon 'The late great Johnny Ace' zingt en een oververhitte (JL?)fan het podium op stormt als hij over de dood van Lennon zingt.

Grave Digger is een Duitse 'true' heavy metalband. Ze schrijven teksten over van alles en nog wat, meestal is het stoer, maar in tegenstelling tot Manowar is dit niet lachwekkend, maar erg goed. Vooral dit album en ook hun laatste twee: The Grave Digger en Rheingold.

Dit album gaat over ridders, stoere ridders, van de ronde tafel en natuurlijk koning Arthur en het zwaard Excalibur. Vooral track twee is sterk en lekker hard, hij heet "Pendragon." Sowieso is de cd overwegend hard met veel snelle nummers. De zang is ook ruig afgewisseld met lichtere zang wat zorgt voor een leuk effect. Ook de gitaren zijn ruig, eigenlijk is alles ruig, het is immers true.

Natalie Imbruglia - White lillies island
Als artiest kun je soms de pech hebben dat je nooit meer het succes van je debuut-cd kan overtreffen. Natalie Imbruglia heeft dat met Left of the middle uit 1997, waar de single Torn vanaf kwam (en dat nummer had ze niet eens zelf geschreven). Uitgebracht in November 2001 heeft dit album nog niet de helft verkocht van Left of the middle. In Nederland zijn That day en Wrong impression uitgebracht op single, maar geflopt. De teksten op dit album zijn persoonlijker (en minder opgewekt) dan op haar debuut.

Een live cd-tje dat een collega voor me heeft gebrand. "Moet je ook eens luisteren, je vindt het vast goed" zei 'ie nog. Ik luister het nu dus en ik weet zeker dat dat de laatste keer is...

_{Niels, The Best of Cream was stukken beter te verteren!}

[Dit bericht is gewijzigd door Seborik op 08-08-2003 00:05]

Meestergitarist Jeff Beck brengt na Who Else! (1999) en You Had It Coming (2001) wederom een (grotendeels) instrumentaal album uit waar zijn gitaar zingt en schreeuwt over een achtergrond van delen funk, noise, elektronica en industrial. Absolute aanrader .

quote:

---

Op donderdag 7 augustus 2003 20:25 schreef Seborik het volgende:
Blue Öyster Cult heeft best wel een aantal leuke dingen gedaan, waaronder hun grootste hit "(Don't Fear) The Reaper."

---

Ik denk dat ik die maar ff ga opzetten, want Daniel Dekker (De Gouden Uren, Radio 2) vindt het nodig om nu Volumia te draaien.

Titelsong van een populaire televisieserie uit de jaren 70. Mijn neef was er toen helemaal aan verslaafd, maar zelf keek ik er niet zo vaak naar.

' Just as Sean Connery is considered to be the quintessential James Bond, so Kabir Bedi is considered to be the ultimate Sandokan. Based on a series of books written 120 years ago, Sandokan tells the story of a Malaysian Robin-Hood-like pirate. It was made into a television series in Italy in 1976 and a powerful actor was needed to star as the title character. Kabir, who is a native of India, was perfect for the role. When Sandokan premiered, it rocked Italy. He became so popular that he was often mobbed by fans. Once, in Spain, he ran over the tops of cars in a desperate attempt to escape the crowd. He was later summoned to the police station to pay for the damage caused to the vehicles. At airports throughout Europe, women would bare their thighs for his autograph.' _Bron

Bij zonnig weer horen de Beach Boys. En eigenlijk moet er dan in je stoere auto naar luisteren, met het raampje wijd open, of nog beter: in je cabrio. Maar ja, dan moet je die wel hebben natuurlijk.

Ah! I Get Around. Mooi!

quote:

---

Op vrijdag 8 augustus 2003 12:38 schreef Jane het volgende:
En eigenlijk moet er dan in je stoere auto naar luisteren, met het raampje wijd open, of nog beter: in je cabrio. Maar ja, dan moet je die wel hebben natuurlijk.

---

Pinkpop 2003, regen valt met bakken uit de lucht, maar het kan niemand schelen

Voormalig Genesis-gitarist Steve Hackett speelt acoustisch materiaal met een trio bestaande uit zichzelf, zijn broer John op fluit en toetsenist Roger King. 'Hairless Heart' begon zijn bestaan als instrumentaal tussenstuk op The Lamb, maar krijgt met deze instrumentatie en perfecte beheersing een geheel nieuwe klank.

Een of andere party in Ibiza, Radio1 is er live bij, klik op Listen Live, bovenaan de site

Van het album Rock Bottom uit 1974. Ik vind dit (samen met Sea Song) het mooiste nummer van deze plaat.

quote:

---

Op donderdag 7 augustus 2003 23:55 schreef Litpho het volgende:
Jeff Beck - Grease Monkey

[afbeelding]

Meestergitarist Jeff Beck brengt na Who Else! (1999) en You Had It Coming (2001) wederom een (grotendeels) instrumentaal album uit waar zijn gitaar zingt en schreeuwt over een achtergrond van delen funk, noise, elektronica en industrial. Absolute aanrader .

---

Van de laatste cd Accelerated Evolution, en het is natuurlijk ook sunday afternoon Lui nummer dus

Geweldig nummer natuurlijk van de band waar my dying bride in vergelijking nog vrolijk klinkt.

Van het relatief onbekende doch niet minder geweldige A Tribute To Jack Johnson (1970). Deze plaat heeft veel rockinvloeden en is, in tegenstelling tot het meeste van zijn werk uit deze periode, opvallend makkelijk te beluisteren. Een grote aanrader.

Ik denk wel het beste nummer van het nieuwe album, ook wat minder de standaard muse sound. Gewoon lekker om te luisteren en een aanradertje!

Ah, høken geblazen

Omdat ik de summer love
Mag van mij altijd wel zomer zijn.... en nog meer vrouwen .......

Jawel, de complete opera, nou ja, nu even niet, want dan ga ik pas om 6 uur naar bed, maar de vierde acte daaruit, met die overbekende overtüre die daarvan is afgeleid. Dat kreng dat iedereen ooit weleens in zijn leven gehoord heeft, of nog zal horen, hoewel de kans op het eerste vele malen groter is, aangezien het in tekenfilms, films en allerlei andere inferieure kunsten (in vergelijking met de muziek natuurlijk) gebruikt is. Het niet kennen van de naam Wagner is het onbekend zijn van de maker van de muziek welke zo veelvuldig uitgebuit is.

Maar goed, nu weer terug naar die mythische dames met vleugels. Het begin van de 4de acte staat nu op. Trouwens, de opera is de tweede opera van de vier opera's uit Der Ring des Nibelungen, of was het nu de derde... (voeg hier enkele secondes in om te kijken welke opera het nu is op het hoesje) ja, toch de tweede volgens mij. In ieder geval had ik deze week weer zo'n Wagner-moment, iets primed het en dan moet je Wagner luisteren, eerder ben je er niet vanaf en met een beetje pech, duurt het tot je de hele Ring weer hebt gehoord. Dat valt nu op zich wel mee, want ik heb van de week alleen Die Walküre geluisterd en daarvan nu dus weer de vierde acte. Het kwam doordat de Franse zender Arte van de week een moderne uitvoering uitzond van deze opera en dat klonk weer zo ontzettend mooi, toen moest ik de cd's weer opzetten. De uitvoering was qua stem prachtig, maar het was zo'n walgelijke moderne uitvoering. Misschien is er hier iemand wel bekend met dat soort gedrochten. De Walküres, die prachtige gevleugelde dames, werden afgebeeld als dames in mantelpakjes en op hakjes met vleugels aan hun armen. Dat is toch idioot? Welke goor-é-o-graaf (dit staat expres zo en niet uit taalkundige onkunde) heeft dat bedacht, het was niet om aan te zien. Er ging echt iets verloren van de mythe door dit voorval, maar niet getreurd, er zijn genoeg opnames op dvd beschikbaar om de Ring in zijn volle glorie te aanschouwen in passende kostuums en niet dat idiote moderne gedoe. Net of je een opera modern maakt door op zo'n stupide wijze de karakters wat anders aan te kleden. Doe er dan iets speciaals mee, lichtshows, lasers, Wodan verkleedt als Darth Vader, of andersom of zoiets dergelijks.

In ieder geval hoor ik nu op de achtergrond die gevleugelde dames zingen op die geweldige overtüre-muziek, het straalt zoveel kracht uit, zoveel emoties. Het Nibelungenlied is natuurlijlk ook een prachtig verhaal en zeker een aanrader voor de geïnteresseerde luisteraar, lezer of gewoon iemand met tijd teveel in deze warme dagen.

Er timmert ook een bandje uit mijn (oude) omgeving aan de weg onder de naam 'Springfever', als je ze ooit nog es ziet spelen: ga kijken

Boo! is een Zuid-Afrikaans trio (drums, bass, blazers voornamelijk, met zang), dat naar eigen zeggen Monki Punk maakt. Hoe dat moet klinken is moeilijk te omschrijven, apart is het wel, en redelijk vrolijk ook. Dit album komt als ik het goed heb uit 2000 en zou dan het tweede album van ze moeten zijn. Hoewel de aanschaf hiervan een gok was, denk ik wel dat ik m'n geld opnieuw goed heb besteedt.

(Omschrijven blijft lastig, dus daarom zou je het gewoon eens moeten horen )

quote:

---

Op dinsdag 12 augustus 2003 18:52 schreef Seborik het volgende:
Haha, Boo! Ik heb een studiegenote die al maanden over die band bezig is en iedereen naar een concert probeert te slepen.

---

Nu draait: Ben Folds Live
De man die drie piano's per week moet verslijten, speelt live, enkelt op piano (met wat zang erbij uiteraard), zonder band en dat is eigenlijk ook best okay

New Order - Low-Life

Een album uit '85. 18 Jaar oud en veegt de vloer aan met al die nieuwerwetse electroclash nono's. Ik krijg het er alleen niet koeler van...

Verzamelalbum van de Sisters of Mercy uit het begin van de jaren 90, namelijk uit 1993. Met onder andere klassiekers als Temple of Love, This Corrosion (mijn ultieme SoM-nummer, waarschijnlijk van wel nog meer mensen), More enzo en de rest is ook wel aardig, maar dit schiet er echt bovenuit.

Wel leuke muziek, gothicrock, met een beetje een poppie belletje.

_{Dat wordt lastig kiezen...}

Omdat ze in het land zijn toch maar de Stones ff opgezet. She's A Rainbow is mijn stiekeme favoriet van ze, maar dat zal geen enkele Stones-fan met me eens zijn, vrees ik. Van Their Satanic Majesties Request, het psychedelische album van de heren.

Het logische vervolg op de eerder uitgekomen jaren 80 producties Dicipline ('81) en Beat ('82). Zelfde mensen zelfde stijl (en vooral dat laatste is duidelijk hoorbaar). Misschien is deze minder goed dan de vorige twee (of hj wordt iig minder goed gevonden), maar tot nu toe vind ik dat wel erg meevallen, hij is beter dan ik had verwacht, maargoed, de cd-speler is nu pas bij nummertje 4. Vandaag aangeschaft, dus ik hoor 'm uiteraard nu voor het eerst.

quote:

---

Op dinsdag 12 augustus 2003 21:29 schreef Vork het volgende:
King Crimson - Three Of A Perfect Pair ('84)

---

Echt slecht is ToaPP niet, hij heeft zeker z'n momenten, maar de lat ligt nu eenmaal erg hoog voor een Crimson album. Ik vind het een beetje een album zonder inspiratie, zo een als "kom, we doen er nog eentje".

quote:

---

Op dinsdag 12 augustus 2003 21:43 schreef MuadDib het volgende:
* MuadDib heeft hem ook maar weer eens opgezet.

Echt slecht is ToaPP niet, hij heeft zeker z'n momenten, maar de lat ligt nu eenmaal erg hoog voor een Crimson album. Ik vind het een beetje een album zonder inspiratie, zo een als "kom, we doen er nog eentje".

---

En ja het begint nu allemaal een beetje stuurloos te worden (en diegene die gisteren riep dat6 Stuurbaard Bakkebaard stuurloze meuk was, die moet dit maar eens gaan luisteren).

Met dit nummer beginnen ze geloof ik vaak concerten. Het is echt zo'n intro wat langzaam verandert in een echt nummer. Voor de mensen die het niet kennen, het is een Duitse metalformatie die gebruik maken van middeleeuwse instrumenten, zoals doedelzakken e.d. Heb ze nu al twee keer gezien en ze blijven echt heel leuk, vooral de wat snellere nummers, de trage nummers trekken me eigenlijk niet zo. Ze treden best vaak op en het is ontzettend leuk om te zien, omdat het podium vol staat met kerels in 'middeleeuwse' kledij die alle kanten van het podium oprennen terwijl ze spelen.

Doet met aan mijn vriend denken... en ik mis hem zo...

quote:

---

Op dinsdag 12 augustus 2003 20:36 schreef Jane het volgende:
The Rolling Stones - She's A Rainbow

Omdat ze in het land zijn toch maar de Stones ff opgezet. She's A Rainbow is mijn stiekeme favoriet van ze, maar dat zal geen enkele Stones-fan met me eens zijn, vrees ik. Van Their Satanic Majesties Request, het psychedelische album van de heren.

---

Onvervalste Krautrock, het Duitse antwoord op al die psychedelische muziek eind jaren '60 / bezig jaren '70. Trippende Duitsers met muziekintrumenten zijn übercool.

Ja, het is Wagner toch gelukt. De hele opera maar weereens, deze duurt maar de helft van de tijd van die Walküre waar hier boven ergens iets over staat. Het is nog even mooi en prachtig en geweldig, alleen het verhaal is anders, dat is meestal wanneer het om een andere opera gaat.

Het verhaal in het kort gaat over een lelijke kleine dwerg die het Rijngoud steelt van de dochters van de Rijn en er vervolgens een Ring van smeedt. Wodan heeft het goud nodig om reuzen te betalen (dacht ik) die een paar klusjes in het Walhalla hebben opgeknapt voor hem, maar dat kan nu dus niet en de reuzen nemen Freia in beslag. Wie zou dat nu niet doen? Wodan dus over de zeik en de reuzen eigenlijk ook wel, dus willen ze de ring terug van Alberich (de dwerg), vette ruzie dus en ondertussen bemoeien de andere goden zich er ook allemaal even mee, nou ja, het komt allemaal goed. Ze hakken de vinger van Alberich met de Ring eraf en Freia komt weer vrij natuurlijk.

Van Der Graaf Generator - Maida Vale (cd)

Live-opnames uit de onvolprezen BBC archieven. En met de ramen open om de straat een lesje te geven in avantgardistische artrock of hoe je het wil noemen. Hoewel de buren het zullen classificeren als teringherrie met de stem van een schorre kraai. En zover zitten ze er niet eens vanaf...

Ik wil weten hoe het sprookje afloopt dus deel drie uit der Ring des Nibelungen moet er ook aan gelovigen. Deze opera is een stuk donkerder dan de eerste twee. Veel blazers in de lagere regionen met hier en daar wat terugkerende thema's uit de vorige opera's.

Slash's Snakepit - Life's Sweet Drug Gitaarwerk van slash waar je een hartverzakking van krijgt

[Dit bericht is gewijzigd door Cool_Runner op 14-08-2003 17:42]

Van het album Pretty on the inside. Harder dan welk Nirvana album dan ook. Dit album is geproduceerd door oa. Kim Gordon van Sonic youth en uitgebracht voor Kurt & Courtney elkaar leerden kennen.
Lekker zwaar aangezette gitaren, tempowisselingen, een schreeuwende en fluisterende en krijsende Courtney Love... wat wil je nog meer. Ideaal voor de after-file dip.

Van één van mijn favoriete platen van Miles Davis. Dit nummer heeft een prachtige solo van Herbie Hancock.

Naar mijn mening metallica's beste nummer ooit.Opgedragen aan cliff.
Het nummer klinkt erg droevig.Haast helemaal instrumentaal.Pure emotie.Beter heeft metallica nooit kunnen maken.Topnummer.

quote:

---

Op donderdag 14 augustus 2003 20:25 schreef Mahavishnu het volgende:
Miles Davis - Circle

[afbeelding]

Van één van mijn favoriete platen van Miles Davis. Dit nummer heeft een prachtige solo van Herbie Hancock.

---

Supermarco May - Partyflock... wat een ros plaat

Ik ben ooit via Fok! wat Electro-achtige muziek gaan downloaden toen ik vond dat ik daar wel wat meer van mocht gaan leren kennen. Zo kwam ik naar aanleiding van enkele topics met diverse bands en projecten in aanraking, waaronder Plaid. Hoewle ik eerst helemaal niets ervan moest hebben, bleek bij het opnieuw luisteren van de nummer dat er bestwel goede nummers tussen zaten.

Ondertussen ben ik al redelijk overtuigd van het feit dat Double Figure gewoon een wereldplaat is. Ik heb 'm toevallig vandeweek eindelijk eens legaal aangeschaft voor een nette prijs, een aankoop waar ik geen spijt van ga krijgen, dat is een idng dat zeker is.

Double Figure is wat mij betreft vrij toegankelijke Electro, het heeft wel een paar tracks die voor velen niet meer zullen zijn dan vaag gebliep, maar over het algemeen is er voornaleijk getracht om muziek te maken, waar de heren van Plaid in elk geval in geslaagd zijn. En dat in tegenstelling tot sommige werken van de Electro-pioniers Autechre..

Ik ben na jaren nog steeds verliefd op de stem van deze vrouw. Dit nummer, van het geweldige album Little Earthquakes zit ook weer boordevol emotie en herinneringen voor mezelf. Er zijn maar weinig artiesten die me met hun muziek zo kunnen raken als Tori. Geweldige vrouw, geweldige stem, geweldig album, geweldig nummer.

Ik ben fokking pissed off en dan helpt schreeuwmuziek.

Eigenlijk een enorm foute band, maar dit nummer is het eerste nummer dat ik vroeger heb onthouden. In de eighties, toen ik nog echt jong was. Vanwege het heerlijke ritme van het nummer, het is ook gewoon nu nog steeds één van mijn favoriete nummers en ik word altijd spontaan vrolijk als ik dit vrolijke nummer hoor. Heerlijk.

Dit nummer hoorde ik voor het eerst op de dag dat mn ex het uitmaakte. Heel toevallig, ik had het daarvoor nog nooit gehoord. En toch klonk het zo enorm herkenbaar. Er is ook een versie samen met Jan Rot, die is ook heel erg mooi. Boudewijn is live ook nog steeds geweldig. Wat een artiest! .

Verzamelaar met obscure, maar erg lekkere jaren 70 jazz en funk van het Tribe-label uit Detroit. De hele cd is erg okee, maar topper is wel Marcus Belgrave's semi-klassieker 'Space Odyssey' (toevallig niet zo heel lang geleden ook gecovered op Carl Craig's "Detroit Experiment"-cd).

Sylvian & Fripp - Damage

Robert Fripp vroeg David Sylvian in '91 zanger te worden in de nieuwste incarnatie van King Crimson. Sylvian weigerde maar de 2 maakten wel een machtig album, "The First Day". Damage is een live registratie van de tour die volgde.
En voor de hokjesadepten onder ons: psychedelische artjazzambientrock.
Saillant detail: 3/4 van het huidige King Crimson speelde in deze band (Fripp, Gunn en Mastellotto)

Briljant artiest, bij velen alleen bekend door zijn (enorm mooie) hit How can we hang on to a dream. Dit nummer is bijna net zo mooi.
Heerlijk mooi rustig nummer, just the way I like them. Subliem.

Na het fantastische altijd The Sophtware Slump hebben we drie jaar moeten wachten op een vervolg, Sumday en het was het wachten waard. De plaats is ene logisch vervolg, simpel, maar zeer doeltreffend. Het bewijs wat mij betreft, dat je geen overdreven technische en ingewikkelde muziek hoeft te schrijven als je mooie muziek als doelstelling hebt.

Grandaddy maakt ook op deze plaat weer vrij simpele liedjes, maar met de liefelijke, onschuldige en ook misschien naieve zang houdt het toch de eigen stijl waarmee ze o.a. met The Sophtware Slump door zijn gebroken. Een goede plaat dus voor de liefhebber van de niet al te moeilijke recht toe recht aan liedjes.

Grandaddy is ook live te bewonderen op Lowlands dit jaar.

Laatst weer herontdekt deze artiest, ben er in feite mee opgegroeid, mijn ouders draaiden het altijd. Als zesjarig jochie was 'You can call me Al' altijd mijn favoriete nummer, maar nu zie ik in dat ook veel andere nummers van dit muzikaal genie prachtig zijn. Diamonds On The Soles Of Her Shoes vind ik een van de mooiste nummers van zijn nieuwe album: "The Paul Simon Collection".

Dit is voor zover ik weet de enige cd van deze band. Vorig jaar nog flink gehyped door de vrienden van Pitchfork en terecht, want het is gewoon een hele goeie cd. Indie noemen ze dit tegenwoordig, maar voor mij is het nietmeer dan een partij ongepolijste Rock-achtige nummertjes met een lichte punk-attitude. Verre van perfect maar dat heeft ook juist z'n charme.

Mercedes is de laatste cd van dit Hollandse trio. Ik had verder nog nooit muziek van ze gehoord, tot ik een aantal weken geleden wat op tv zag. Ik heb geen flauw idee wat het was, behalve dat ik het wel okay vond klinken. Toen ik vorige week toevallig deze cd van ze tegen kwam voor een zeer schappelijk prijsje heb ik de gok genomen en 'm aangeschaft.

Ja wat is het? Stuurbaard Bakkebaard is iig geen muziek met een duidelijke richting, dat wil zeggen het doel is me gewoon totaal niet duidelijk en de stijl is allerminst hetzelfde. Een gevarieerde plaat dus die na een paar keer luisteren het vooral erg goed doet als achtergrond muziek.

Muzikaal gezien is Mercedes voor een Nederlandse band een wereldplaat. De liedjes worden hoe vaker je ze hoort hoe genialer en ik ben blij dat er in dit land in ieder geval door een paar mensen nog muziek wordt gemaakt met de nodige creativitiet en originaliteit.

I've been hanging around,
just in case you fall
in love with me

Eigenlijk het mooiste nummer van die cd zeker aan te raden. Ik weet niet precies wat het nou zo mooi maakt, heeft iemand een antwoord?

Het laatste en tevens briljante album van Radiohead. Dit album heeft alles, een prachtig boekwerkje met poster in de limited edition versie, 14 nummers met een dubbele titel, punten achter de titels en natuurlijk geweldige muziek.

Het is moeilijk om te zeggen wat Hail To The Thief nou zo bijzonder maakt, misschien is het wel de diversiteit, gebruik van nieuwe klanken en instrumenten (er zit bijvoorbeeld veel piano-werk in, niet bijzonder virtuoos, maar dat hoeft ook niet een voorwaarde te zijn om goede muziek te maken). Daarbij ligt de nadruk ook erg op de psanning van de opbouw van de muziek, waar duidelijk wat meer aandacht naar is gegaan. Waar Radiohead bij Kid A en Amnesiac nog wel eens weinig dynamiek in haar nummers bracht, lijkt dit verwijt van velen al met de eerste twee tracks van Hail To The Thief te zijn verbroken. 2+2=5 en Sit Down, Stand Up. zijn nummers waarmee de band ook een flinke stap richting de Post-Rock heeft weten te zetten.

Het wordt hoogtijd dat het eens heel erg snel 19 november gaat worden..

Ik ben op dit forum vaak kritisch over ze, maar ooit, ergens in een ver verleden, waren de Rolling Stones echt 'the worlds greatest rock & roll band'. Dit is een van hun bekendste bootlegs, een perfect klinkende soundboard-opname van een concert in Brussel uit het begin van de jaren 70 toen Mick Taylor nog leadgitaar speelde. En het spettert en knalt, klinkt gemeen en ruig, precies zoals de Stones zouden moeten klinken. Met uitzondering van de live-lp 'Get Yer Ya-ya's Out' is deze cd beter dan al het uitgebrachte officiele Stones live-werk.

Het laatste album van The Apples in Stereo mag dan wel niet zo heel erg goed zijn ontvangen door de critici, maar toch is het geen slechte plaat. The Apples maken veelal vrolijke Lo-fi Indie-pop (voorzover mensen waarde hechten aan hokjes) met invloeden van o.a. The Beatles en The Kinks.

Hun laatste plaat echter is wat harder dan de vorige; een flinke stap richting punk, zonder hierbij het onschuldige blije karakter van de band te verliezen. Kwa muziek is het allemaal wat simpeler en recht-toe-recht aan geworden en daardoor ondanks het een leuk album is, minder dan de vorige plaat. Leukste nummer van dit album is voor mij nog altijd nummertje 10, Barouqe met een geweldig meerstemmig refreintje.

Oja, ik kon alleen een oranje voorkant vinden, maar de cd die ik heb is heel vies fel-groen van kleur. .

Althea & Donna - Uptown top ranking
Soepel lopend reggae nummer, met een trompetje dat in je hoofd blijft rond blazen. Is nog gebruikt door een jongen die in de boyband 5ive zat (geen idee hoe hij heette, maar als ik me niet vergis was What you got de titel van zijn single), waardoor zo'n talentloze puber toch in staat blijkt te zijn om een hit te scoren.

Edit: plaatje werkte niet.

[Dit bericht is gewijzigd door dwerg op 16-08-2003 18:20]

van de driedubbele live-plaat. 1 van de betere nummers op dat album, toch denk ik dat sommige bootlegs nog beter zijn dan deze verzameling

Jackson Browne and Clarence Simons - You're a friend of mine

Heerlijk muziek uit de oude doos, heerlijk ritme.Deze muziek vind ik persoonlijk tijdsloos.

quote:

---

Op zaterdag 16 augustus 2003 17:34 schreef Darkinforcer het volgende:
Jackson Browne and Clarence Simons - You're a friend of mine

---

Voor het eerst gezien op North Sea Jazz, wat een energie

Dire Straits - Tunnel Of Love

Ah, de favoriete afzeikband van popcritici, inderdaad erg verzorgde muziek, maar toch wel lekker om naar te luisteren.

Paul Weller - It's written in the stars
Deze single van de Modfather (van het album Illumination) haalde een jaartje geleden de Engelse top 10, maar ik kan me niet herinneren dat hij ooit een keer op de Nederlandse radio te horen is geweest. Met blazers en Hammond-orgel. Het nummer is 2 en driekwart minuut geweldig, de laatste halve minuut raakt iedereen helaas de weg kwijt en rest er een wat onbevredigend einde van een nummer dat leuk is, maar briljant had kunnen zijn.

The Moody Blues - Had to fall in love
Uit 1978, van het album Octave. Mooier dan Nights in white satin, maar minder vaak op de radio. Geschreven door Justin Hayward, meerstemmig gezongen, en alhoewel het een rustig nummer is, is het geen moment saai.

Fleetwood Mac - The Chain
Van het album Rumours, uit 1977. Er zijn weinig albums waarvan wereldwijd meer exemplaren zijn verkocht (Thriller van Michael Jackson en nog één van The Eagles zijn er twee), de bekendste singles van Rumours zijn Don't stop, Go your own way, Dreams en You make loving fun. The chain kwam ook uit op single, maar is tegenwoordig vooral bekend als 'de tune die de BBC gebruikte bij het Formule 1 racen'. De BBC zendt geen Formule 1 meer uit, en dit nummer moet ik dus ook maar zelf draaien.

quote:

---

Op zaterdag 16 augustus 2003 18:29 schreef dwerg het volgende:
[afbeelding]

Fleetwood Mac - The Chain
Van het album Rumours, uit 1977. Er zijn weinig albums waarvan wereldwijd meer exemplaren zijn verkocht (Thriller van Michael Jackson en nog één van The Eagles zijn er twee), de bekendste singles van Rumours zijn Don't stop, Go your own way, Dreams en You make loving fun. The chain kwam ook uit op single, maar is tegenwoordig vooral bekend als 'de tune die de BBC gebruikte bij het Formule 1 racen'. De BBC zendt geen Formule 1 meer uit, en dit nummer moet ik dus ook maar zelf draaien.

---

Ja, een klassieker, dat is het zeker. Meebrulhardrock, laatste album met Bon Scott. De nummers zijn compacter dan op eerdere albums. Overigens stond in de nieuwe Aloha een anekdote over het maken van dit album. Eddie Kramer zou het album gaan produceren totdat deze kennis maakte met Bon Scott. Deze liet bij begroetingen altijd een boer gevolgd door een scheet. Kramer was hier niet van gediend. John Lange (man van Shania Twain) blijkbaar wel en hij produceerde dit album.

quote:

---

Op zaterdag 16 augustus 2003 18:31 schreef Darkinforcer het volgende:
Jij hebt smaak!

---

Dankuwel meneer.

"Ik heb een leuke keuken en ik heb een heerlijk bad.
Jij kan lekker koken en je zoent zo lekker nat."

Met zulke teksten verdien je natuurlijk een eerste plaats.

Geweldig nummer van Charles Westover, een van de beste rockers uit de jaren '60. Nummers gaan meestal over liefdesproblemen of verdriet. Dit is ook meteen het debuut.
Al in 1990 gestorven helaas, zelfmoord.
Een van mijn favo oldies!

AC/DC-buitje vanavond. Ook op dit album weer een paar geweldige nummers Riff Raff, Rock N' Roll Damnation, etc. Ah effe lekker hard zetten _{en stiekem luchtgitaar meespelen}

Wat een dreiging zit er toch in dit nummer. Helaas haalt de rest van het album Folklore het niet bij het geniale Low Estate.
Die stem ...
"i changed my mind
and looked no better"

edit: in de preview deed het plaatje het wel.

[Dit bericht is gewijzigd door the-O op 16-08-2003 20:15]

Yellow & Shirley Bassey - The rhythm divine
Dieter Meier en Boris Blank, de Zwitserse electronica-koningen die we kennen als Yello, werkten in 1987 samen met de Welshe diva Shirley Bassey. Het resultaat mag er zijn, een ingetogen nummer met hier en daar een mooie uithaal van Shirley.

Ik luister er nu voor de eerste keer naar, en ben heel erg verrast over deze sterke (en overigens ook nieuwe) plaat van Lisa Germano. Ik ben niet zo heel erg bekend met haar oudere werk, dus ik kan niet echt zeggen hoe dit zich daarmee verhoudt; maar op basis van deze CD zal ik zeker eens gaan luisteren naar haar andere CD's.

Aan de kern zijn de liedjes voornamelijk heel sober en breekbaar gearrangeerd, waar Lisa Germano met een zweverig en raspend stemgeluid overheen zingt (waarbij soms nèt iets uit de toon, wat het geheel iets onderhuids prikkelend meegeeft). Fascinerend en prachtig tegelijk, en zo bij de eerste beluistering misschien wel één van de betere releases van dit jaar.

De AMG-review:

quote:

---

Lisa Germano's music has always had an out-of-time quality to it, but never more so than in the current musical climate, where toughness and a jaded attitude dominate almost every style of music. The almost complete lack of hardness both sonically and lyrically in Germano's work is both a blessing and a curse, perhaps limiting her audience but making an indelible impression on those she does reach. Her fans won't be disappointed by Lullaby for Liquid Pig, a concise but evocative album that sounds all the sweeter due to her long absence from the music scene. Once again, though, the strangely timeless quality to her music makes the long gap between Slide and this album irrelevant Lullaby for Liquid Pig is very much of a piece with the rest of her gently brave, individualistic work. While her music has never chased trends, the weightless, shimmering sound that Germano has pursued since Geek the Girl still manages to sound much fresher and more innovative than that of artists who reinvent their sound with every album. Like Geek the Girl, Lullaby for Liquid Pig is something of a concept album, revolving around addictions of all kinds, not just the alcoholism that the album's title obliquely alludes to. It's not so much the addictions themselves that Germano explores as the desires and delusions behind them, which she expresses beautifully on "Dream Glasses Off" and "From a Shell," a pair of songs that melt into each other and repeat the phrases, "someday someone is gonna love you" and "it's the buzz, it's the buzz," as desperate mantras. Whether it's love or alcohol, the album says, it's the same addiction to hoping that someone or something is going to save you from yourself. While Lullaby for Liquid Pig's subject matter is typically dark, on the whole the album is more like the bittersweet meditations on Excerpts From a Love Circus and Slide than the truly tormented-sounding Geek the Girl, although in the topsy-turvy world Germano creates here, the superficially happy-sounding songs carry more danger than the brooding ones. The weirdly loopy "Candy," with its bright and hazy textures, and "It's Party Time," which sounds like bubblegum pop that's been broken and reconfigured and alludes to the Troggs' "Love Is All Around" and Neil Diamond's "Red Red Wine," have a disturbingly woozy quality that sounds like sinking into a blissfully ignorant narcotic cocoon. Conversely, the album closes with a few dark yet oddly hopeful songs like "Into the Night" and "...To Dream" that suggest that some kind of happy ending is still within reach. Imparting its wisdom and melodies in fits and flashes, Lullaby for Liquid Pig is nevertheless one of Lisa Germano's most accessible works yet; with any luck more fans of challenging but beautiful music will catch up with her this time around.

---

Stereophonics - Maybe tomorrow
Okee, Kelly Jones heeft een zeikstem. En hij kijkt altijd chagrijnig (dat doe ik ook, who cares). Maar dit is een geweldig nummer. Helaas haalt niet de hele cd You gotta go there to come back dit niveau. De meeste liedjes zijn wel okee, maar net niet goed genoeg. Eigenlijk had ik dit album als elpee moeten kopen, dan zou ik niet zoveel nummers skippen.

quote:

---

Op zaterdag 16 augustus 2003 20:20 schreef dwerg het volgende:
[afbeelding]

Stereophonics - Maybe tomorrow
Okee, Kelly Jones heeft een zeikstem.

---

the Breeders - Off You
Volgens mij al vaker geplaatst hier, maar het blijft dan ook een fijn liedje. Veel oversturing op de versterkers tijdens de opname, maar sterke melodie en lief gezongen.

En gelijk hierna:
Johan - Tumble and fall
Is er de laatste jaren een beter liedje geschreven door Nederlanders dan dit? Dacht het niet.

[Dit bericht is gewijzigd door the-O op 16-08-2003 20:35]

Transvision Vamp - I want your love
Moet ik hier echt een verhaaltje over vertellen, Vork/sebbo?
Of is een foto van zangeres Wendy James voldoende?

Ik voel me moe, verliefd en dromerig en zit eigenlijk de hele dag al een beetje te lanterfanten. En ik ben 'Het boek van Gould; een roman in 12 vissen.' van Richard Flanagan aan het lezen, en Brubeck is daar een fijn achtergrondgeluid bij. Vooral de drums zijn zo mooi. .

Solo album van Charlatans frontman Tim Burgess. Hij heeft het op een hele andere toer gegooid. Of het een verbetering t.o.v. het laatste Charlatans album is durf ik nog niet te zeggen. Moet er nog erg aan wennen, beetje teveel pop misschien.

Birdy, music from the film by Peter Gabriel (1984)

Een van de allermooiste soundtracks. Een combinatie van nieuw materiaal en bewerkingen van bestaand Gabriel materiaal. Het resultaat is een nogal vervreemdend album, met een bijna bezwerende werking. Een album waarin je lekker kan wegdromen, net wat ik nu ff nodig heb...

The Sound - From The Lions Mouth (1981)

Alweer zo'n album waarmee je goede humeur een flink aantal meters onder de grond verdwijnt... Wel een mooi album..., erg mooi..., misschien wel te mooi....

Gavin Friday - Shag Tobacco (1996)

Het derde en laatste studioalbum van deze Ierse bard. Heerlijke muziek om in je zijden kamerjas, samen met een mooie vrouw bij kaarslicht en open haard aan een glas cognac te nippen....

A Perfect Circle - Judith
De eerste single van hun vorige album, Mer de Noms. Snoeihard, en mooi, zo mooi. Met een videoclip die ik nog steeds beschouw als de beste ooit gemaakt, haarscherp, snel en even mooi als het nummer zelf.

David Bowie & Pat Metheny Group - This is not America
Afkomsting van de soundtrack van The Falcon and the Snowman, een Amerikaanse film uit 1985 met Timothy Hutton en Sean Penn. Rustig nummer met de bijna hypnotiserende stem van Bowie. Fraai instrumentaal einde van 40 seconden. Hel en verdoemenis voor de dj die de plaat te vroeg afbreekt.